«ΣΥΜΟΛΙΤΑΙ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΚΑΙ ΟΙΚΕΙΟΙ ΤΟΥ ΘΕΟY ».

 

                     «ΣΥΜΟΛΙΤΑΙ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΚΑΙ ΟΙΚΕΙΟΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ»

 

Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ εἶναι «ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας (Κολοσ. γ΄4.Ἐφεσ. β΄14). Γκρέμισε τό «φραγμό», πού μᾶς χώριζε, κατέλυσε τήν ἔχθρα, πού ὑπῆρχε μεταξύ τῶν ἀνθρώπων, μᾶς ἕνωσε μεταξύ μας,  ὁ γλυκύς Ἰησοῦς, εἶναι ἡ εἰρήνη μας. Αὐτός εἶναι καί ἡ ζωή μας. Κατήργησε τήν ἔχθρα μεταξύ μας κάί μᾶς ἔκτισε εἰς Ἕνα Νέον, ΚΑΙΝΟΝ ἄνθρωπον, μᾶς συμφιλίωσε μέ τόν Θεόν καί μεταξύ μας, μέ τό Αἷμα Του, μέ τή Σταυρική Του Θυσία. Ἐθανάτωσε τήν ἔχθρα μέ τό θάνατό Του. Μέ τή Χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μᾶς ἔφερε κοντά στόν Πατέρα ὅλους τούς ἀνθρώπους. Ἔτσι ἑνωμένοι μεταξύ μας καί μέ τόν Θεόν, δέν εἴμαστε πιά ξένοι καί πάροικοι εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, ἀλλά εἴμαστε συμπολῖται τῶν Ἁγίων καί οἰκεῖοι, στενά ἑνωμένοι μέ τόν Θεόν (πρβλ. Ἐφεσ. β΄14-19). Πράγματι δἐ «Οὐκ ἔχομεν ὧδε μένουσαν Πόλιν, ἀλλά τήν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν»(Ἑβρ. ιγ΄14). Μέλλουσα δέ πόλις εἶναι ἡ αἰώνια Πατρίδα μας, ἡ ἡ ἄνω Ἱερουσαλήμ.

Δυστυχῶς ὅμως, ὑπάρχουν καί πολλοί, πού ἐμμένουν εἰς τό Κακόν, δέν μετανοοῦν, δέν δέχονται τόν Χριστόν καί εἶναι ἐχθροί τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Σταυρός καί ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος εἶναι  Σύμβολον  Αὐταπαρνήσεως καί Αὐτοθυσίας, σύμβολον Πόνου.  Οἱ Ἀρνητές εἶναι κακοποιοί. Εἶναι ἐχθροί τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ. Συνεχίζουν νά ἀδικοπραγοῦν, χωρίς ντροπή, καί,  φυσική συνέπεια τῆς Κακίας τους , τό Τέλος τους εἶναι ἡ ἀπώλεια.

Αὐτοί λατρεύουν ὡς Θεόν, τήν  κοιλίαν τους  καί ὡς δόξαν τους θεωροῦν, πράξεις, πού φέρουν ντροπήν, φρονοῦν τά ἐπίγεια(Φιλιπ. γ΄18-19).

Δόξα τῷ Θεῷ ὅμως, «ἡμῶν(τῶν πιστῶν) τό πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει, ἐξ οὗ καί ΣΩΤΗΡΑ ἐπεκδεχόμεθα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν»(Φιλιπ. γ΄20), ὁ ὁποῖος θά  μεταμορφώσῃ τό ταπεινό μας σῶμα, ὥστε νά λάβῃ τήν ἴδια μορφή πρός τό ἔνδοξον σῶμα Του, μέ τή Δύναμι καί τή Χάρι, μέ τήν ὁποίαν μπορεῖ καί νά ὑποτάξῃ τά πάντα εἰς τόν ἑαυτόν Του(Φιλιπ. γ΄21). Τήν Οὐράνια Πατρίδα μας, τή Χάσαμε διά τῆς ΠΑΡΑΚΟΗΣ.

Ὁ Μακρόθυμος Θεός, δέν μᾶς ἐγκατέλειψε, μετά τήν πτῶσιν. Μᾶς ἔδωσε δερματίνους χιτώνας (σύμβολα τῆς ἐλπίδος σωτηρίας) καί μᾶς ἐγκατέστησε, μέ ἡμερομηνίαν λήξεως, εἰς τήν ἀπέναντι τοῦ Παραδείσου γῆν, γιά νά βλέπουμε Τί εἴχαμε καί Τί χάσαμε. Μᾶς χάρισε «καιρόν Μετανοίας», καιρόν, νά ἐννοήσωμεν Πῶς χωρισθήκαμε ἀπό τόν Θεόν  καί νά μετά-νοήσωμεν, ἡ Ἔπαρσις, ὁ Ἑωσφορισμός, ἡ Ἔλλειψις Ἀγάπης καί εὐγνωμοσύνης εἰς τόν Δημιουργόν καί Εὐεργέτην, μᾶς ὡδήγησαν εἰς τήν Παρακοήν, καί διά τῆς ΠΑΡΑΚΟΗΣ, χωρισθήκαμε ἀπό τόν Θεόν, ἀπό τήν Πηγήν τῆς Ζωῆς, Χάσαμε τόν Παράδεισον τῆς τρυφῆς, ξεντυθήκαμε τό ἔνδυμα τῆς ἀφθαρσίας καί ντυθήκαμε τό ἔνδυμα τῆς φθορᾶς.

Ὁ Πανάγαθος μᾶς ἔδωσε καιρόν μετανοίας,  καιρόν νά ἔλθουμε ἕκαστος εἰς ἑαυτόν, μᾶς χάρισε καιρόν περισυλλογῆς, ὥστε μετά ἀπό ἕναν ἐνσυνείδητον αὐτοέλεγχον, νά ἔλθουμε εἰς αὐτογνωσίαν καί εἰλικρινῆ Μετάνοιαν, καί νά διορθώσουμε τό ΛΑΘΟΣ τῶν πεπτωκότων, καί διά τῆς ΥΠΑΚΟΗΣ, νά ἐπιστρέψουμε εἰς τήν Πηγήν τοῦ Ζῶντος Ὕδατος, εἰς τόν Ἕνα καί μόνον ἀληθινόν Θεόν ἡμῶν. Καί ἐπειδή καί πάλιν  μόνοι μας δέν μπορούσαμε νά ἐπιστρέψουμε κοντά Του, μᾶς ΕΔΩΚΕ τόν Υἱόν Του, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ ᾿  ἔχῃ ζωήν αἰώνιον»(Ἰωάν γ΄ 15,16). Καί ἔτσι ὅ, τι δέν μπορούσαμε νά ἐπιτύχουμε μόνοι μας, τ ό πέτυχε ὁ Κύριος μέ τήν συγκατάβασί Του καί τή Σταυρική Του Θυσία. Αὐτός μέ Τό Πανάγιον Αἷμα Του μᾶς συμφιλίωσε καί μᾶς ἕνωσε μέ τόν Πατέρα καί μεταξύ μας. Χάρις εἰς τήν δικήν Του καί διά τῆς Πίστεώς μας εἰς Αὐτόν ἀξιωθήκαμε νά γίνουμε «σύμπολῖται τῶν Ἁγίων καί οἰκοῖοι τοῦ Θεοῦ.

«Αὐτός Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ ἐσταυρώθη δι᾿  ἡμᾶς καί ἑκών ἐτάφη. Καί ΑΝΕΣΤΗ  ΕΚ ΝΕΚΡΩΝ τοῦ σῶσαι τά σύμπαντα.

Α Υ Τ Ο Ν   Π Ρ Ο Σ Κ Υ Ν Η Σ Ω Μ Ε Ν».