«ΠΑΝΤΑ ΜΑΤΑΙΟΤΗΣ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ...»

 

 

                     «ΠΑΝΤΑ ΚΟΝΙΣ, ΠΑΝΤΑ ΤΕΦΡΑ,ΠΑΝΤΑ ΣΚΙΑ»

 

Σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία, ἀπέναντι τοῦ Παραδείσου τῆς τρυφῆς, μᾶς ἐγκατέστησεν ὁ ΜΑΚΡΟΘΥΜΟΣ ΘΕΟΣ, μέ ἡμερομηνίαν λήξεως. Μᾶς δώρησε ὁ Κύριος καιρόν μετανοίας, ὥστε νά ἐνοήσουμε τό βραχύ τῆς ζωῆς καί τήν ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων πραγμάτων καί τῶν ἀνθρωπίνων ἐπιδιώξεων καί περιπατοῦντες ἐν ἀγάπῃ, νά διορθώσουμε τό ΛΑΘΟΣ τοῦ πεπτωκότος προπάτορος Ἀδάμ καί διά ΤΗΣ ΥΠΑΚΟΗΣ ΕΙΣ ΤΟ ΘΕΙΟΝ ΘΕΛΗΜΑ, νά ἐπανακτήσωμεν τόν παράδεισον τῆς τρυφῆς, τήν ἀδιατάρακτον διά Θέας ἐπόλαυσιν τοῦ ἀπείρου Κάλλους τοῦ Προσώπου τοῦ Θεοῦ εἰς μακρότητα ἡμερῶν, «ἐν τῇ ἀγάπῃ», ὅτι «ὁ Θεός Ἀγάπη ἐστί». Πρός τόν σκοπόν αὐτόν, ὁ Πάντων Ἐπέκεινα καί Πανταχοῦ Παρών, «ὁ ἀληθινός Θεός ἡμῶν, ὡς ἄπειρη ἀγάπη, τόσο πολύ μᾶς ἀγάπησε,  ἐμᾶς τούς ἁμαρτωλούς, ὥστε τόν Υἰόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἔδωκε, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον». Ναί, ὁ Θεός μας εἶναι ἀγάπη. Καί σαρκώθηκε ἡ ἀγάπη, Ο ΧΡΙΣΤΟΣ καί ἔγινε ὑπήκοος μέχρι Θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ. Γίνεται τύπος καί ὐπογραμμός ΥΠΑΚΟΗΣ εἰς τό ΘΕΙΟΝ ΘΕΛΗΜΑ, σέ ὅλους ἐμᾶς καί μᾶς ὁδηγεῖ εἰς τελείαν Ἀγάπην πρός τόν Θεόν καί πρός τόν πλησίον. Μᾶς ἀγαπᾶ καί μᾶς λούζει καί μᾶς καθαρίζει, μέ τό Τίμιον Αἷμα Του. Μᾶς συμφιλιώνει καί μᾶς ἑνώνει μέ τόν Θεόν καί μεταξύ μας  «ἐν τῇ ἀγάπῃ» ὅτι ὁ Θεός ἀγάπη ἐστι. Καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ, ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὀ Θεός ἐν αὐτῷ». Διά τῆς ΣΤΑΥΡΙΚΗΣ ΤΟΥ ΘΥΣΙΑΣ, τῆς ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΟΥ, ΤΗΣ ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΚ ΔΕΞΙΩΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΠΑΤΡΟΣ ΚΑΘΕΔΡΑΣ, Μᾶς ἐπανεισάγει εἰς τόν Παράδεισον τῆς τρυφῆς.

Ὑπό τοῦ Παντάνακτος Θεοῦ ἐτελεσιουργήθη τό Μέγα ὄντως καί  ἀνεξιχνίαστον τοῦτο  τῆς ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ, τό Μυστήριον τῆς Θείας Ἀγάπης, «ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν, μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον». ΘΕΜΕΛΙΟΝ  ΑΣΕΙΣΤΟΝ τῆς Πίστεώς μας εἰς τόν Χριστόν, εἶναι ἡ ΠΙΣΤΙΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΝ ΤΟΥ.

«Ἐάν δέν εἶχε ἀναστηθῆ ὁ Χριστός, ματαία καί κούφια χωρίς περιεχόμενον, θά ἦταν ἡ πίστις μας. Εἶναι ἄθλιοι καί ἀξιολύπητοι ὅσοι δέν πιστεύουν εἰς τήν Ἀνάστασιν. Ἐμεῖς πιστεύουμε. Εἴμαστε «αὐτόπται» τῆς Ἀναστάσεώς Του, τόν εἴδαμε μέ τά μάτια μας, καί «αὐτήκοοι», τόν ἀκούσαμε μέ τά αὐτιά μας, ψηλαφήσαμε τίς πληγές Του, φάγαμε μαζί Του, μετά τήν Ἀνάστασίν Του. «Νυνί ὁ Χριστός ἐγήγερται ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο». Ἀληθῶς Ἀνέστη ὁ Κύριος! Διότι, ὅπως βροντοφωνάζει ὁ Μέγας Βασίλειος, «Οὐκ ἦν δυνατόν  κρατεῖσθαι ὑπό τῆς φθορᾶς τόν Ἀρχηγόν τῆς Ζωῆς» «ἐγένετο ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων πρωτότοκος ἐκ τῶν νεκρῶν, ἵνα ᾖ αὐτός τά πάντα ἐν πᾶσι πρωτεύων...» ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ἐκ νεκρών, θανάτῳ Θάνατον πατήσας καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωήν χαρισάμενος.

ΑΝΕΣΤΗ ΧΡΙΣΤΟΣ καί ἐπάτησε τό Θάνατο, μέ τό Θάνατό Του καί κατήργησε τόν τό κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου τοὐτέστι τόν Διάβολον καί μᾶς ἀπάλλαξε διά παντός ἀπό τό Φόβο τοῦ θανάτου. ΑΝΕΣΤΗ ΧΡΙΣΤΟΣ καί ΟΥΔΕΙΣ νεκρός ἐν τοῖς μνήμασιν.

Ἡ Πίστις στό Χριστό καί στήν Ἀνάστασί του μᾶς κρατάει στή ζωή καί νοηματίζει τήν ὕπαρξί μας. Καί ὁ Ἀναστάς μᾶς καλεῖ νά ἐννοήσωμεν τό βραχύ τῆς ζωῆς καί νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι εἴμαστε πάροικοι καί παρεπίδημοι σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία καί ὅτι ὅλα τά ἐγκόσμια εἶναι ἀνάξια λόγου , εἶναι «πάντα κόνις πάντα τέφρα, πάντα σκιά» καί περιπατοῦντες τήν ὁδό τῆς Ὑπακοῆς, περιπατοῦντες ἐν ἀγάπῃ νά θησαυρίζουμε θησαυρούς ἐν οὐρανῷ. Νά καταλάβουμε καλά ὅτι :

«Πάντα ματαιότης τά ἀνθρώπινα ὅσα οὐχ ὑπάρχει μετά θάνατον· οὐ παραμένει ὁ πλοῦτος, οὐ συνοδεύει ἡ δόξα· ἐπελθών γάρ ὁ θάνατος, ταῦτα πάντα ἐξηφάνισται.Διό Χριστῷ τῷ ἀθανάτῳ βασιλεῖ βοήσωμεν· ἀνάπαυσον, Κύριε, τάς ψυχάς τῶν προκεκοιμημένων δούλων Σου»

 Κύριε,  εἶναι ἀφόρητος   ὁ Πόνος τῆς ψυχῆς μου ἀπό τόν πρόσκαιρο ἀποχωρισμόν ἀπό τά ἀγαπημένα μου πρόσωπα, μολόνότι πιστεύω ὅτι βρίσκοννται στά ἄχραντα Χέρια Σου καί ἀναπάυωνται ἐν εἰρήνη. Σέ δοξάζω, Κυριε, ἀλλά πονῶ, συγχώρησέ με. Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, ἡ ζωή καί ἡ Ἀνάστασις ἡμῶν, φώτισε τά σκοτάδια μας, καθάρισε τόν ῥύπον τῆς ψυχῆς μας, στήριξέ μας στόν δρόμο τῆς ὑπακοῆς, ἄκουσε τήν κραυγή τῆς ἀγωνίας μας, καί «τούς μεταστάντας ἐξ ἡμῶν ἀνάπαυσον, ἔνθα πάντων ἐστίν εὐφραινομένων ἡ κατοικία». 

Καί ἀξίωσον καί ἡμᾶς τῆς οὐρανίου Βασιλείας Σου!

Ἀξίωσέ μας, Κύριε,  νά ἐννοήσωμεν ὅτι «γυμνοί ἐξήλθομεν ἐκ τῆς κοιλίας τῆς μητρός μας καί εἰσήλθομεν εἰς τόν κόσμον, καί γυμνοί ἐπιστρέφουμε ἐκεῖ. Δέν παίρνουμε τίποτε μαζί μας. Νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι, ὅπως λέει ὁ ποιητής: 

          «ΜΟΝΑΧΑ Η ΚΑΛΩΣΥΝΗ,

                       ΟΛΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΧΑΝΟΝΤΑΙ,

                   ΜΟΝΗ ΑΠΟΜΕΝΕΙ ΕΚΕΙΝΗ» καί 

Πρίν νά εἶναι ἀργά νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό ΧΡΙΣΤΟ καί νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του καί νά τό κάνουμε «ΠΡΑΞΙ» στήν καθημερινή μας ζωή.

Στήν Ἀποκάλυψι, ὁ Εὐαγγελιστής τῆς Ἀγάπης, ὀ Ἰωάννης μᾶς ἀποκαλύπτει ὅτι τό Πνεῦμα τό Ἅγιον μᾶς ἀποκαλύπτει ὅτι  εἶναι μακάριος νεκρός ὁ ἐν Κυρίῳ ἀποθνήσκων, δέν πεθαίνει, ἀναπαύεται ἀπό τούς κόπους του καί τόν ἀκολουθοῦν εἰς τήν ἄλλην ζωήν τά ἔργα τῆς ἀγάπης του: «Καί ἤκουσα φωνῆς ἐκ τοῦ οὐρανοῦ λεγούσης· γράψον, μακάριοι οἱ νεκροί οἱ ἐν Κυρίῳ ἀποθνήσκοντες ἀπ ἄρτι. Ναί, λέγει τό Πνεῦμα, ἵνα ἀναπαύσωνται ἐκ τῶν κόπων αὐτῶν· τά δέ ἔργα αὐτῶν ἀκολουθεῖ μετ’  αὐτῶν»(Ἀποκ. ιδ΄ 13).

ΕΙΘΕ ΝΑ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ Ο ΛΌΓΟΣ ΑΥΤΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ.

ΟΡΑΤΕ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΧΕΤΕ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΦΙΛΑΡΧΙΑΣ ΚΑΙ ΑΡΧΟΜΑΝΙΑΣ.

ΑΡΧΟΜΑΝΗΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ, Ο ΣΑΤΑΝΑΣ.

                           «OYΧ ΟΥΤΩ ΔΕ ΕΣΤΑΙ ΕΝ ΥΜΙΝ...»(Μάρκ. ι'43).

 

Ὁ Διάβολος, ὁ Σατανᾶς, «ὁ ἄνθρωπος τῆς ἁμαρτίας», «ὁ υἱός τῆς ἀπωλείας, ὁ ἀντικείμενος καί ὑπεραιρόμενος ἐπί πάντα λογόμενον Θεόν ἤ σέβασμα, αὐτός ὑπερυψώνει τόν ἑαυτόν του παραπάνω ἀπό κάθε ἄλλον, πού φέρει τό ὄνομα Θεός, πού θέλει νά προσκυνῆται μέ σεβασμόν καί λατρείαν, αὐτός, πού ὑψώνει τόσον πολύ τόν ἑαυτόν του, καί ἐπιδιώκει νά καθίσῃ ὡς θεός εἰς τόν ναόν τοῦ Θεοῦ καί προσπαθεῖ μέ διαβολικά σημεῖα καί ἀγυρτείας νά ἀποδείξῃ τόν ἑαυτόν του, ὅτι εἶναι θεός, αὐτός πού θά φανερωθῇ πρίν ἀπό τή Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ(πρβλ. Β΄ Θεσσαλ. β΄3-4), αὐτός ενσαρκώνει τό ὀλέθριο πάθος τῆς φιλαρχίας, τῆς ἀρχομανίας. Αὐτός ὁ Σατανᾶς ὁ γνωστός ἐχθρός τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἀνθρώπων, ὁ ἐχθρός τῆς Ἀγάπης, τῆς Ἀγαθότητος καί πάσης Ἀρετῆς  καί ἡ πηγή πάσης Κακίας εἰς τόν κόσμον, αὐτός συνεργεῖ καί προσπαθεῖ καί, μέ κάθε δόλιο τρόπο, ἐμπνέει εἰς τούς ἀνθρώπους , οἱ ὁποῖοι δέν προσέχουν εἰς τόν ἑαυτόν τους, καί λησμονοῦν τόν Θεόν, τό πνεῦμα τῆς ἀρχομανίας, τῆς φιλαρχίας, τό ὁποῖον ἀντιστρατεύεται εἰς τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, εἰς τό Πνεῦμα τό Ἄγιον, τό Πνεῦμα τῆς Σωφροσύνης, τῆς Ταπεινοφροσύνης, τό Πνεῦμα τῆς Ὑπομονῆς  καί τῆς Ἀγάπης.

Μέ ἀφορμή τή φιλοδοξία τῶν πρωτοκορυφαίων Μαθητῶν καί τῆς, ἐξ αἰτίας αὐτῆς, ἀγανακτήσεως τῶν ἄλλων Μαθητῶν (Ματθ. κ΄21. Μάρκ. ι’ 32), ὁ γλυκύς καί πρᾷος Ἰησοῦς, ἡ ἐνσάρκωσις τῆς ἄκρας Ταπεινώσεως καί τῆς Αγάπης, ἀποτρέπει τούς Μαθητάς του ἀπό τοῦ πνεύματος τῆς φιλαρχίας καί τῆς ἀρχομανίας, ἀποτρέπει τούς Μαθητάς Του ἀπό τό σατανικό, τό ὀλέθριο αὐτό πάθος. 

ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ τό Πνεῦμα, τό ὁποῖον πρέπει νά διέπει τούς Μαθητάς Του «καί λέγει αὐτοῖς:« Οἴδατε ὅτι οἱ δοκοῦντες ἄρχειν τῶν ἐθνῶν κατακυριεύουσιν αὐτῶν καί οἱ μεγάλοι αὐτῶν κατεξουσιάζουσιν αὐτῶν· οὐχ  οὕτω δέ ἔσται ἐν ὑμῖν, ἀλλ’ ὅς ἐάν θέλῃ γενέσθαι ΜΕΓΑΣ ἐν ὑμῖν, ἔσται ὑμῶν διάκονος. Καί ὅς ἐάν θέλῃ ὑμῶν γενέσθαι ΠΡΩΤΟΣ, ἔσται πάντων δοῦλος· καί γάρ ὁ Υἱός τοῦ Ανθρώπου οὐκ ἦλθε ΔΙΑΚΟΝΗΘΗΝΑΙ, ἀλλά ΔΙΑΚΟΝΗΣΑΙ, καί ΔΟΥΝΑΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗΝ ΤΟΥ ΛΥΤΡΟΝ ΑΝΤΙ ΠΟΛΛΩΝ»(Μάρκ. ι΄42-45).

Ἔχετε ἀνοικτά τά μάτια σας, προσέχετε εἰς τόν ἑαυτόν σας. Προσέχετε τίς θυρίδες δι’ ὧν εἰσέρχεται εἰς τήν ψυχήν σας ὁ θάνατος.  Μεταξύ σας, στήν πνευματική μας Οἰκογένεια, Στήν Ἐκκλησία μας, στήν Κοινωνία τῶν προσώπων, στήν Κοινωνίαν τῶν Ἁγίων, ὅπου πρέπει νἆναι ἡ ψυχή καί καρδία ὑμῶν μία, δέν ἐπιτρέπεται νά εἰσχωρεῖ τό πονηρόν πνεῦμα τῆς φιλαρχίας, τῆς ἀρχομανίας, πού κυριαρχεῖ εἰς τά ἔθνη. Οἱ Εἰδωλολάτρες, μέ δαιμονική μανία, κατακυριεύουν, κατεξουσιάζουν καί  κατατυραννοῦν τούς συνανθρώπους τους. Μεταξύ σας ὅμως δέν μπορεῖ καί δέν ἐπιτρέπεται νά γίνεται ἔτσι. Ἀλλά ὁποιοσδήποτε θέλει νά γίνῃ μεγάλος μεταξύ σας ἄς εἶναι ὑπηρέτης σας καί ἄς προσπαθῇ νά γίνεται ἐξυπηρετικός εἰς τούς ἄλλους. Καί ὁποισδήποτε θέλει νά γίνῃ Πρῶτος ἀπό σᾶς, ὀφείλει νά γίνῃ ΔΟΥΛΟΣ ΟΛΩΝ. Ὅποιος θέλει νά γίνῃ ΠΡΩΤΟΣ, ὀφείλει νά ἐγκολπωθῇ τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης μου,λέγει ὁ Κύριος, καί νά τό κάνῃ «Πρᾶξι», ὀφείλει νά ἀσκῇ τήν τέλεια ἀγάπη μέ ταπεινοφροσύνη. Οἱ πιστοί Μαθηταί τοῦ Χριστοῦ ὀφείλουν νά λειτουργοῦν, ὅπως ὁ Ἀρχηγός τῆς Πίστεως καί Τελειωτής Ἰησοῦς καί νά θυσιάζεται ὁ Ἕνας, γιά τόν Ἄλλον. Καί πραγματικά,  ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου, ὁ Θεάνθρωπος, ὁ Μεσσίας, δέν ἦλθε εἰς τόν κόσμον, γιά νά ἐξυπηρετηθῇ, ἀλλά ἦλθε, γιά νά ἐξυπηρετήσῃ καί νά δώσῃ τή ζωή του λύτρον, γιά λυτρώσῃ, γιά νά ἐξαγοράσῃ καί νά ἀπελευθερώσῃ ἀπό τήν ἁμαρτία καί ἀπό τό Θάνατο πολλούς (Μάρκ. ι’43-45). ΣΤΑΥΡΩΘΗΚΕ,ΓΙ, ΜΑΣ.Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο ἦλθε κοντά μας, ἔλαβε δούλου μορφήν, ἐγένετο σέ ὅλους ἐμᾶς Παράδειγμα, Τύπος  καί Ὑπογραμμός  Ὑπακοῆς εἰς τόν Πατέρα, «ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ», « ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον» (Ἰωάν. γ΄15, 16). Ἡ ΥΠΑΚΟΗ εἶναι ἀπόδειξις τῆς γνήσιας ἀγάπης.

Ἔδωκε τόν ἑαυτόν του, γιά μᾶς προσφοράν καί θυσίαν τῷ Θεῷ εἰς ὀσμήν εὐωδίας»(Ἐφεσ. ε΄2). Ἔπαθε γιά μᾶς «ὑπολιμπάνων ἡμῖν ὑπογραμμόν, ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν Αὐτοῦ»(Α΄ Πέτρ. β΄21). Καί ὀφείλουμε νά ἀκολουθοῦμε πιστά  τῷ Ἀρνίῳ ὅπου ἄν ὑπάγει(Ἀποκ. ιδ΄4).

Ὅπως ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ, ὁ Ἀρχηγός τῆς Πίστεώς μας καί τελειωτής Ἰησοῦς, ἔτσι καί ἐμεῖς, ὀφείλομεν νά συμπεριφερώμαστε εἰς τήν Κοινωνίαν τῶν Ἁγίων, εἰς τήν Ἐκκλησίαν Του.

Δυστυχῶς ὅμως, ἄν ἐξετάσουμε τήν συμπεριφοράν τῶν περισσοτέρων ἀνθρώπων, διαπιστώνουμε ὅτι ἀφήνουμε ἀφύλακτες τίς Θύρες καί μπαίνει ὁ Διάολος μέσα μας. Μᾶς Κυριεύει ὁ Ἐγωϊσμός, ἡ φιλαυτία καί τό πονηρόν καί ἀκάθαρτον πνεῦμα τῆς φιλαρχίας καί ἀρχομανίας καί κατατυραννοῦμε τόν ἑαυτόν μας καί τούς ἄλλους γύρω μας. Χαρακτηριστικός Τύπος ἀρχομανοῦς, τύπος τοῦ ἀντιχρίστου, ὁ Πάπας τῆς Ρώμης, ὁ ΠΑΠΙΣΜΟΣ ὩΣ ΘΕΣΜΟΣ.

Καί εἶναι καιρός νά ἔλθουμε εἰς τόν ἑαυτόν μας καί νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό καί νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του καί νά τό κάνουμε «Πρᾶξι», στήν καθημερινή μας ζωή. Νά  βάλουμε ἀρχήν στήν πνευματική μας ζωή. Νά διώξουμε ἀπό τήν ψυχή καί τή ζωή μας τό πονηρόν πνεῦμα τῆς Φιλαρχίας καί ἀρχομανίας. Νά ἐνστερνισθοῦμε τό Πνεύμα τῆς αὐταπαρνήσεως καί τῆς αὐτοθυσίας, τό πνεῦμα τῆς Ταπεινοφροσύνης τῆς Ὑπομονῆς καί τῆς Ἀγάπης καί ἀκολουθοῦντες τά ματωμένα Χνάρια τοῦ Χριστοῦ, ζῶντες εὐσεβῶς ἐν Χριστῷ, νά ἐπιτελοῦμε ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ. Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ἐπάτησε ΘΑΝΑΤῼ, τόν θάνατον καί κατήργησε τόν τό κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου τοὐτέστι τόν Διάβολον καί μᾶς ἀπάλλαξε ἀπό τό φόβο τοῦ Θανάτου καί μᾶς ἔδωκε τήν ἐξουσίαν τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καί σκορπίων καί ἐπί πᾶσαν τήν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ.

Μέ τή δύναμι καί τήν ἐξουσίαν, πού μᾶς χαρίζει Ὁ ΘΡΙΑΜΒΕΥΤΗΣ καί ΚΥΡΙΟΣ μας  ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΜΕ   ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ «ΠΡΑΞΙ» ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ.

 ΕΑΝ γίνῃ συνείδησις σέ ὅλους  Η ΑΔΙΑΛΕΙΠΤΟΣ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ἡ συνειδητή ἀδιάλειπτος νοερά Προσευχή καί ΣΚΟΠΟΣ τῆς ζωῆς μας Η ΔΟΞΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ., ὡς κλητοί,ἐκλεκτοί καί πιστοί Μαθηταί τοῦ Ἀρνίου, μέ τή χάρι Του, θά νικήσουμε τόν Ἀντίχριστον καί Ἀρχομανή Διάβολον καί τούς δαιμονανθρώπους καί θά βασιλεύῃ στήν ψυχή καί τή ζωή μας ὁ ΑΝΑΣΤΑΣ ΚΥΡΙΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ. ὁ προσωπικός μας  ΣΩΤΗΡΑΣ καί ΛΥΤΡΩΤΗΣ τοῦ Σύμπαντος Κόσμου, εἰς τόν Ὁποῖον ἀνήκει, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι,  ἡ Βασιλεία καί ἡ Δύναμις, ἡ τιμή, τό κράτος καί ἠ δόξα εἰς  εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.

 

 

«Γύναι, τί κλαίεις; Τίνα ζητεῖς;» (Ἰωάν. κ΄ 13, 15).

 

«ΚΛΑΙΩ», ΔΙΟΤΙ, «ΗΡΑΝ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟΝ ΜΟΥ, ΚΑΙ ΟΥΚ ΟΙΔΑ

ΠΟΥ ΕΘΗΚΑΝ ΑΥΤΟΝ» ( Ἰωάν. κ΄13).

 Μέγα καί ἀνερμήνευτον τό Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας Σου, Κύριε! Δόξα Σοι! Προσπαθοῦμε νά προσεγγίσωμε, τήν ἀνέκφραστον, Λόγε, συγκατάβασίν Σου, μέ τόν πυρῆνα τῆς ψυχῆς, μέ τήν ὀρθόδοξον Πίστιν. Δέν τό χωράει ὀ νοῦς μας!...

Πῶς, Σύ, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, τέλειος Θεός, «ὁ δι’ οὗ τά πάντα ἐγένετο»  (Ἰωάν. α΄3), «τό Φῶς τό ἀληθινόν, ὅ φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον» (Ἰω. α΄ 9), πῶς συγκαταβαίνεις, ἀφήνεις τό Θεϊκό Σου Θρόνο, καί «μορφήν δούλου λαμβάνεις» καί ἔρχεσαι κοντά μας, ἐνῶ δέν τό ἀξίζομε; Πῶς καταδέχεσαι καί συναναστρέφεσαι ὅλους ἐμᾶς τούς ἀχρείους δούλους σου;  Πῶς δέν ἐντρέπεσαι νά μᾶς ἀποκαλῇς ἀδελφούς Σου, ἐνῷ, ὡς Καρδιογνώστης γνωρίζεις ὅτι παρόλες τίς φανερές καί ἀφανεῖς πρός ἡμᾶς εὐεργεσίες Σου, ἐμεῖς  Σέ Σταυρώνουμε;...

Καί ὅμως, ὡς ἄπειρη ἀγάπη, ἔρχεσαι ταπεινά καί ἀθόρυβα κοντά μας, «ὡς αὔρα λεπτή», «πρᾷος καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ». Μᾶς πλησιάζεις καί σπογγίζεις τά δάκρυά μας, ἁπαλύνεις τόν Πόνο μας, θεραπεύεις τά τραύματά μας καί μᾶς ζωοποιεῖς, μέ τό θεραπευτικό Σου λόγο. Μᾶς καλεῖς κοντά Σου ὅλους ἐμᾶς τούς ἁμαρτωλούς, Ὅποιοι κι’ ἄν εἴμαστε, ὅ,τι κι’ ἄν κάνουμε, ὅπου καί ἄν βρισκώμαστε. «Κηρύσσεις τό εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας καί θεραπεύεις πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ» (Ματθ. δ΄ 23). Μιλᾶς στήν καρδιά μας. Καί μᾶς βεβαιώνεις ὅτι, ὅσοι Σέ δεχόμαστε καί πιστεύουμε στό Ὄνομά Σου, μᾶς δίνεις τήν ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι! » (Ἰωάν. α΄12). Μέγα τό μυστήριον τῆς Οἰκονομίας Σου! 

Εἷναι ἀλήθεια, ὅτι οἱ ἁπλοϊκοί καί ταπεινοί, «οἱ καλοί καί ἀγαθοί», πιστεύουμε Σέ Σένα. Κύριε, καί Σέ λατρεύουν, Κύριε. Οἱ πιό πολλοί ὅμως, ἀπό μᾶς, καί μάλιστα οἱ περισσότερο εὐεργετηθέντες, οἱ ἀχάριστοι,  Γραμματεῖς καί Φαρισαῖοι ὑποκριτές, τά  «γεννήματα ἐχιδνῶν» ὅλων τῶν Ἐποχῶν, Σέ  ΣΤΑΥΡΩΝΟΥΜΕ, Κύριε. Σέ ὑποβάλλουμε σέ φρικτά Πάθη. Πολλοί εἶναι ἐκεῖνοι, πού ἀρνοῦνται Ἐσένα τόν ἀληθινόν Μεσσίαν, τόν Σωτῆρα, τόν Θεραπευτήν  καί Ἐλευθερωτήν, τόν ΛΥΤΡΩΤΗΝ τῶν  ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν καί καυχῶνται ὅτι δέν ἔχουν ἄλλο Βασιλιᾶ παρά τόν Καίσαρα, καί Ἐσένα τόν πραγματικό Βασιλιᾶ, Σέ ὁδηγοῦν στό ΓΟΛΓΟΘΑ.

 Κάθε κραυγή  καί κάθε χλευασμός τῶν Χλευαστῶν, εἶναι δίστομο μαχαίρι πού διέρχεται τήν Ψυχή τῆς Παρθένου Μαρίας, τῆς Παναγίας Σου μητρός, καί τῶν Μυροφόρων γυναικῶν, δίστομο μαχαίρι στήν ψυχή τοῦ ἠγαπημένου Μαθητοῦ καί ὅλων τῶν πιστῶν Σου Μαθητῶν, ὅλων τῶν αἰώνων. Γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ, γνωρίζεις ὅτι, παρακολουθῶντας τά Πάθη Σου αἱμορραγεῖ ἡ ψυχή μας, ματώνει ἡ καρδιά μας... Δέν ξέρουμε ποιό εἶναι τό μέγεθος τῆς εὐθύνης μας καί πῶς νά ἐκφράσουμε τήν ντροπή μας, γιά τήν κατάντια μας καί γιά τό Μέγεθος τῆς ἀχαριστίας μας. Καί ζητοῦμε  ΕΛΕΟΣ!... Κύριε, γαλήνεψε τή ταραγμένη μας ψυχή...  Σέ ἐγκαταλείπουμε καί κρυβόμαστε διά  τόν φόβο τῶν Ἰουδαίων, πολλές φορές κι’ ἐμεῖς οἱ καταδικοί Σου...

Εἶναι καιρός νά συνέλθουμε. Νά βάλουμε «Ἀρχήν» στήν πνευματική μας ζωήν. Εἶναι καιρός νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στόν Κύριόν μας, στόν Λυτρωτήν καί Εὐεργέτην τῶν ψυχῶν μας, τόν Ἐλευθερωτήν. Νά ἐγκολπωθουμε τόν Χριστόν. Νά πιστέψουμε Σ΄Αὐτόν μέ ὅλη τή δύναμι τῆς Ψυχῆς μας καί νά τόν λατρέψωμεν, ὅπως ἀκριβῶς οἱ Μυροφόρες γυναῖκες καί νά συνειδητοποιήσουμε, ὅπως αὐτές, ὅτι ΑΥΤΟΣ καί μόνον ΑΥΤΟΣ εἶναι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας, ἡ μόνη μας παρηγοριά. ἡ μόνη μας ἐλπίδα, τό Φρούριόν μας, τό Μόνον  ἀσφαλές καταφύγιον.

Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ, Ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Μονογενής ἔγινε γιά χάρι μας ταπεινός ἄνθρωπος, καί ὄχι μόνον, ἀλλά Ἐσταυρώθη δι'ἡμᾶς καί ἑκών ἐτάφη καί Ἀνέστη έκ νεκρῶν τοῦ ΣΩΣΑΙ τά σύμπαντα. Ἐγινε τό Πρότυπον, τό Ὑπόδειγμα ΥΠΑΚΟΗΣ εἰς τό Θέλημα τοῦ Πατρός , ὐπολιμπάνων ὑμῖν ὑπογραμμόν, ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς Ἴχνεσιν Αὐτοῦ. Εἶναι καιρός νά ἀκολουθήσουμε τίς ΜΥΡΟΦΟΡΕΣ  γυναῖκες, στήν Πορεία τους πρός τό Μνημεῖον. 

 Κύριέ μου Ἰησοῦ, ἀξίωσε μας νά μιμηθοῦμε τήν Πίστι τῶν Μυροφόρων καί τήν ἀγάπη τους, τή λατρεία τους, τήν ἀφοσίωσί τους Σέ Σένα τό Λυτρωτή, ὥστε νά ἀξιωθοῦμε νά  χαροῦμε καί τήν Ἀνάστασίν Σου. Ἄν παρακολουθήσωμε τίς ἁγνές καί καθαρές ψυχές τῶν μυροφόρων, θά διαπιστώσουμε πραγματικά τί σημαίνει Πίστις καί ἀφοσίωσις Σέ Σένα, γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ!  Εἷναι τόση ἡ ἀγάπη τους, πού ἔξω βάλλει τόν φόβον. Ἠγόρασαν ἀρώματα καί, μέ θάρρος , πορεύονται, ἀτρόμητες, πρός τό Μνημεῖον «ἵνα ἐλθοῦσαι ἀλείψωσι, μέ ἀρώματα τό ἄχραντο  σῶμα Σου, γλυκύτατέ μου Ἱησοῦ!». Καί εἰσελθοῦσαι εἰς τό Μνημεῖον, πληροφοροῦνται πρῶτες ὑπό τῶν Ἀγγέλων τήν Ἀνάστασιν Σου, Κύριε,  καί γίνονται Ἀπόστολοι τῶν Ἀποστόλων καί Εὐαγγελίστριες τῶν Εὐαγγελιστῶν. ΒΡΑΒΕΥΕΙ πάντοτε ὀ Θεός, αὐτούς πού Τόν λατρεύουν!  ΟΙ ΜΥΡΟΦΟΡΕΣ κηρύσσουν τήν Ἀνάστασιν τοῦ Ἰησοῦ εἰς τούς Μαθητάς Αὐτοῦ. Γεγονός, πού ὑπερβαίνει τή νοητική ἱκανότητα τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ ἀναγγελία θεωρεῖται ἀπό τούς Μαθητάς  γυναικεία φλυαρία: «Καί ἐφάνησαν ἐνώπιον τῶν Μαθητῶν ὡσεί λῆρος τά ῥήματα αὐτῶν, καί ἠπίστουν αὐταῖς»(Λουκ. κδ΄11).

Θαυμάζουμε δέ περισσότερο τήν Πίστι, τή λατρεία, τήν ἀφοσίωσι τῆς Μαρίας τῆς Μαγδαληνῆς. Ὁ Εὐαγγελιστής Μάρκος ἀναφέρει ὅτι ὀ Κύριος «Ἀναστάς πρωῒ πρώτη σαββάτου ἐφάνη πρῶτον Μαρίᾳ τῇ Μαγδαληνῇ, ἀφ’ ἧς ἐκβεβλήκει ἑπτά δαιμόνια» (Μάρκ. ιστ΄9). Ὁ Κύριος βραβεύει τήν ἐνάρετη Μαρία καί τήν προβάλλει ως Ὑπόδειγμα ἀφοσιώσεως, πίστεως καί ἀγάπης. Καί πραγματικά ἡ Μαρία πληροφορήθηκε ἀπό τούς ἀγγέλους τήν Ἀνάστασι  καί τήν κήρυξε  εἰς τούς Ἀποστόλους, δέν εἶχε δῆ ὅμως τόν Ἀναστάντα καί ὡς ἄνθρωπος , πού πίστευε μέ ὅλη τή δύναμι τῆς ψυχῆς της, τόν Θεραπευτή καί Κύριό της,  δέν μπόρεσε νά γυρίσῃ στό σπίτι της, ὅπως οἱ ἄλλες. Ἡ Μαρία στεκότανε κοντά στό Μνῆμα ἔξω καί ἔκλαιε. Ἐνῶ δέ ἔκλαιε, ἔσκυψε στό Μνῆμα καί βλέπει δύο ἀγγέλους, μέ λευκά ἐνδύματα νά κάθωνται μέσα, ἕνας πρός τό μέρος τῆς κεφαλῆς καί ἕνας πρός τό μέρος τῶν ποδιῶν, ὅπου εἶχε τοποθετηθῆ τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ. Καί τῆς λέγουν ἐκεῖνοι, «Γυναῖκα, γιατί κλαῖς;». Αὐτή ἀπήντησε: «ὅτι  ἦραν τόν Κύριόν μου, καί οὐκ οἶδα ποῦ ἔθηκαν Αὐτόν». «Κλαίω, διότι πῆραν τόν Κύριό μου ἀπό τόν τάφο καί δέν ξέρω ποῦ Τόν ἔβαλαν». Ὅταν δέ εἶπεν αὐτά, ἔστρεψε πρός τά ὁπίσω καί εἶδε νά στέκεται ἐκεῖ ὁ Ἰησοῦς, ἀλλά μέ δάκρυα στά μάτια δέ κατάλαβε ὅτι ἦταν Αὐτός. Τότε ὁ Ἰησοῦς τῆς λέγει: «Γύναι, τί κλαίεις; Τίνα ζητεῖς; Ἐκείνη,  βυθισμένη στόν ἀβάστακτο πόνο τοῦ ἀποχωρισμοῦ ἀπό τόν ἀγαπημένο της Θεραπευτή, στόν Ὁποῖον ὤφειλε τά ζωή της, τό Μέγα Διδάσκαλό της, δέν τόν γνώρισε καί νόμισε ὅτι εἶναι ὁ κηπουρός, τοῦ λέγει μέ συντριβή: «Κύριε, εἰ σύ ἐβάστασας Αὐτόν, εἰπέ μοι ποῦ ἔθηκας Αὐτόν, κἀγώ Αὐτόν ἀρῶ»( Ἰωάν. κ΄15).

Αὐτό τόν ὀδυρμό, αὐτή τή συντριβή, αὐτόν τό ἀβάστακτο πόνο, πού γεννᾶ ὁ ἀποχωρισμός ἀπό τόν ΗΓΑΠΗΜΕΝΟΝ, ποιός μπορεῖ νά τόν περιγράψη;  Αὐτή ἡ παράκλησις ἐκφράζει τό μεγαλεῖο τῆς ψυχῆς πού λατρεύει τόν Κύριο καί πού ὁ ἀνθρώπινος λόγος δέν μπορεῖ νά περιγράψῃ: «Ἄν σέ ἐνοχλοῦσε καί τόν ἐπῆρες ἀπό ἐδῶ, πές μου, σέ ἱκετεύω, πές μου, ποῦ τόν ἔβαλες καί ἐγώ θά Τόν σηκώσω, ἐγώ θά Τόν πάρω. Αὐτός εἶναι ἡ ζωή μου, χωρίς αὐτόν εἶμαι νεκρή. Αὐτός εἶναι ἡ Ζωή καί τό Φῶς, Αὐτός εἶναι τό Πᾶν γιά μένα!  Ἐκτός ἀπό Αὐτόν δέν ἔχω ἄλλον κανένα...»

Αὐτόν τόν ὀδυρμό, αὐτήν τήν ἀφοσίωσι καί λατρεία, ποιός μπορεῖ νά περιγράαψῃ; Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ μᾶς ἀγαπᾶ καί ζητεῖ τήν ψυχή μας. Γιά τή σωτηρία τῆς Ψυχῆς μας Σταυρώθηκε καί Ἀναστήθηκε καί ἡρπάγη πρός τόν Θεόν καί πρός τόν Θρόνον Αὐτοῦ, μέ σκοπόν νά  ἀναστήσῃ καί ὅλους ἐμᾶς καί  νά  μᾶς ἀποκαταστήσῃ μαζί Του στήν αἰώνια Βασιλεία Του.  

Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ δέχθηκε τήν ἀφοσίωσι τῆς Μαγδαληνῆς καί τή βράβευσε καί Ἀναστάς  ἐφάνη πρῶτα σ’ αὐτήν!»

Νομίζοντας ἡ Μαρία ὅτι συνομιλεῖ μέ τόν κηπουρό τοῦ λέγει:«Κύριε εἰ σύ ἐβάστασας Αὐτόν, εἰπέ μοι, πού ἔθηκας Αὐτόν κἀγώ Αὐτόν ἀρῶ!...»

Τότε ὁ ἀναστάς ἀποκαλύπτεται στήν συντετριμμένη αὐτήν ψυχή, πού Τόν λατρεύει καί τήν προσφωνεῖ μέ τό ὄνομά της: «Μ Α Ρ Ι Α»...

Ὁ Νοῦς ἀργεῖ. ὁ ἄνθρωπος παραμένει ἄφωνος μπροστά σ’ αὐτήν προσφώνησι τοῦ Ἀναστημένου Θεανθρώπου. Δέν ὑπάρχουν λόγια. Περιέχει ὁλόκληρο τό Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ, γιά τήν Λύτρωσι καί σωτηρία μας. Ἀλλά καί ἡ στροφή πρός τόν Κύριο καί ἡ  ἀπόκρισις τῆς Μαγδαληνῆς: «ΔΙΔΑΣΚΑΛΕ» ὀρίζει τήν «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ λατρεία τοῦ Θεοῦ». Ἡ προσφώνησις τοῦ Ἰησοῦ καί ἡ ἀπόκρισις τῆς Μαρίας συνθέτουν αἰώνια συναυλία ΔΟΞΟΛΟΓΙΑΣ  τῆς Ἀναστάσεως Του Χριστοῦ καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Γένους τῶν ἀνθρώπων. Ἐκφράζουν τήν ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, γιά τόν ἄνθρωπο καί  τή λατρεία τοῦ ἀνθρώπου γιά τό Θεό. Βραβεύοντας τήν ἁγνότητα τῶν συναισθημάτων τῆς Μαρίας, φανερώθηκε πρῶτα σ’ αὐτήν καί τήν ἀνέδειξε Εὐαγγελίστρια τῆς Ἀναστάσεως: Πήγαινε  εἰς τούς ἀδελφούς μου καί πές τους: «ἀνεβαίνω πρός τόν Πατέρα μου καί πατέρα ἡμῶν καί Θεόν μου καί Θεόν ἡμῶν». Καί ἡ Μαρία ἐπῆγε καί ἀνήγγειλε εἰς τούς Μαθητάς ὅτι εἶδε τόν Κύριον καί ταῦτα εἶπεν αὐτῇ» (Λουκ. κ΄ 10-18).

Ἡ Φανέρωσίς Τοῦ Ἀναστάντος εἰς τήν Μαγδαληνή, εἶναι ἠ λαχτάρα κάθε καθαρῆς, πιστῆς καί ἀφοσιωμένης ψυχῆς στόν Κύριον. Αὐτή ἡ Φανέρωσις πρέπει νά εἶναι ὁ σκοπός τῆς Ζωής μας.

 Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, Σύ ὁ ΛΥΤΡΩΤΗΣ, ὁ Σταυρωθείς, καί ταφείς καί Ἀναστάς, σῶσον ἡμᾶς, Ἀνεξίκακε καί Φιλάνθρωπε Κύριε! Ἀξίωσον ἡμᾶς ἐν καθαρᾷ καρδίᾳ, ὑμνεῖν καί δοξάζειν Σε. Δέσποτα τῶν ἁπάντων , Κύριε οὐρανοῦ καί γῆς, ἴλεως γίνε καί σέ μᾶς τούς ἀχρείους δούλους Σου, καί ὅπως μᾶς ὑποσχέθηκες, φανερώσου καί σέ μᾶς, σπόγγισε καί τά δικά μας δάκρυα, καί ἀξίωσέ μας τῆς Χαρᾶς τῆς Ἀναστάσεως! Ἀξίωσέ μας, Κύριε νά σταθοῦμε, μαζί μέ τούς ἀγγέλους καί τούς ἁγίους Σου, καί ἀσιγήτως νά Σέ δοξάζουμε εἰς τήν αἰώνιον Βασιλείαν Σου! ΑΜΗΝ.

«Τί ρᾳθυμεῖς, ἀθλία ψυχή μου;»

   «Ὁ Χιτών με ἐλέγχει, ὅτι οὐκ ἔστι τοῦ γάμου».

 

Κύριέ μου, Ἱησοῦ, πολυεύσπλαγχνε Θεέ μου, μέ βαθειά συναίσθησι τῶν πολλῶν μου ἁμαρτιῶν  καί συντετριμμένος, εἰλικρινά μετανοιωμένος, πρός Σέ, καταφεύγω τόν ‘Ελεήμονα Θεόν καί ζητῶ τό Ἕλεός Σου. Ἡ ψυχή μας κυριεύεται ἀπό τήν ἀδιαφορία. Ἐνῶ θά ἔπρεπε νά σκέπτεται τά ἐπουράνια καί αἰώνια, ὄχι μόνον   φαντάζεται, ἀλλά  καί ἐνθουσιάζεται, μέ τίς ἀνόητες μέριμνες τοῦ κόσμου τούτου, μέ τά χαμερπῆ καί ἀνάξια λόγου πράγματα. Δέν προσέχει τά μένοντα, τά αἰώνια καί ἄφθαρτα ἀγαθά, ἀλλά σχολεῖται μέ τά ρέοντα, μέ τά πρόσκαιρα, τά σκιᾶς ἀσθενέστερα καί τά ονείρων ἀπατηλότερα. Δέν ἐννοεῖ τό βραχύ τῆς ζωῆς καί τή ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων. Ἡ ταλαίπωρη  καί ἄραχλη ψυχή μας  δέν βλέπει ὅτι πλησιάζει ἡ τελευταία της στιγμή σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια Παροικία.  Ἐγγίζει τό τέλος καί δέν ξυπνᾶ ἀπό τόν ὕπνο τῆς ραθυμίας. Κύριε, μή ἀργοπορῇς, πρίν εἰς  τέλος χαθοῦμε, πρίν καταποντισθοῦμε, ἔρχου ταχύ, πρόφθασε καί σῶσον  πάντας ἡμᾶς τούς ἀναξίους δούλους Σου!

Σύ, Κύριε καί Θεέ μου, εἶσαι ἡ Ζωή μας καί ἡ Εἰρήνη μας, ἡ μόνη μας Παρηγοριά, ἡ μόνη μας Ἐλπίδα, τό Φρούριόν μας, τό Μόνον ἀσφαλές καταφύγιον!... Ποιός ἄλλος, ἐκτός ἀπό Σένα, μπορεῖ νά μᾶς λυτρώσῃ ἀπό αὐτόν τόν βαρύν κλοιόν, τόν τῆς ἁμαρτίας; Ποιός ἄλλος ἐκτός ἀπό Σένα, μπορεῖ νά μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό τήν «ἰλύν βυθοῦ», εἰς τήν ὁποίαν ἔχομεν ἐμπαγῆ; Ποιός ἄλλος, ἐκτός ἀπό Σένα, μπορεῖ νά μᾶς ἐλευθερώσῃ ἀπό τά βρωμερά μας πάθη, ἀπό  τή λέπρα τῆς ραθυμίας, τῆς ἀκηδείας, τῆς ἀμέλειας καί τῆς ἀδιαφορίας, γιά τήν πνευματικήν καί ἁγίαν ζωήν; Μόνον Σύ, Κύριε μου, Ἰησοῦ, θέλεις, ὡς Πανάγαθος, καί μπορεῖς, ὡς Παντοδύναμος, καί πρός Σέ καταφεύγω. Μόνον Ἐσένα ἔχω βοηθόν στή θλῖψι μου. Καί δέν θέλω νά ἔχω ἄλλον Κανένα. καί σέ Σένα μόνον καταφεύγω τόν προσωπικόν μου Σωτῆρα καί  τόν Μοναδικόν Λυτρωτήν τοῦ Σύμπαντος κόσμου!..

Ὡς πῦρ καταλίσκον, ἐλθέ,  κάψε καί ἐξαφάνισε τό πάθος τῆς ἀκηδείας, τόν ὕπνον τῆς ἀδιαφορίας ἀπό τήν ψυχή μας, δῶσε τή Δύναμι καί τή Χάρι Σου νά καλλιεργήσουμε τό τάλαντο τῆς ψυχῆς, πού μᾶς χάρισες. Νά τό πολλαπλασιάσωμεν καί νά ἀποδώσουμε καρπούς  εἰς τόν κατάλληλον καιρόν . Μή κόψης κι’ ἐμᾶς σάν τήν ἄκαρπη συκιά.  «Λάμπρυνόν ἡμῶν τήν στολήν τῆς ψυχῆς», Κύριε! Εὐσπλαγνίσου πάντας ἡμᾶς κραυγάζοντας: Μή χωρήσῃς ἡμᾶς ἀπό τοῦ Προσώπου Σου, Κύριε!  Μή μείνωμεν ἔξω τοῦ Νυμφῶνος Σου, γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ!».

 

«Μή ἐκκόψῃς με, ὥσπερ τήν ἄκαρπον συκήν»,

 

«Μή ἐκκόψῃς με, ὥσπερ τήν ἄκαρπον συκήν», Κύριε!

Πολυεύσπλαγχνε Κύριε, Ἰησοῦ Χριστέ, λυπήσου με καί ἐλέησόν με!... Συνεχῶς, ἀκόμη καί τήν ὥρα τῆς Προσευχῆς, ἀλλοῡ τρέχει ὁ λογισμός μου, ἡ ἀδιαφορία μου, γιά τήν πνευματική ζωή, κυριεύει τήν ἄχαρη ψυχή μου, σάν τήν ἄκαρπη συκιά, δέν βρίσκεις, Κύριε,  καρπούς, εἰ μή φύλλα μόνον...Κύριε, μή βραδύνῃς, Μή ἀργοπορῇς, ἔρχου ταχύ. Καί, ὡς πῦρ καταναλίσκον κάψε. Κάψε τά ἄχυρα τῶν ἔργων μου, κάψε τήν ἀδιαφορία καί τήν ἀμέλεια, κάψε τά βρωμερά μου πάθη, καθάρισε τή λάσπη ἀπό τήν ψυχή μου καί μή με κόψῃς σάν τήν ἄκαρπη συκιά... Κύριε, πρίν εἰς τέλος ἀπόλωμαι, σῶσον με... Φώτισόν μου τό σκότος!...Ἄνοιξε τά μάτια τῆς ψυχῆς μου, βοήθησέ με νά ἐννοήσω τό βραχύ τῆς ζωῆς καί τήν ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων πραγμάτων καί τῶν ἀνθρωπίνων ἐπιδιώξεων καί, ὅσον καιρό βρίσκομαι εἰς αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια Παροικία, βοήθησέ με νά πολλαπλασιάσω τά τάλαντα, πού μοῦ χάρισες, καί σάν δένδρον καρποφόρον καί ἀειθαλές νά ἀποδίδω πάντοτε εἰς τόν κατάλληλον τούς καρπούς τοῦ Πνεύματος, πού εἶναι ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πραότης, ἐγκράτεια.

Μόνον, μέ τή Χάρι Σου, Κύριε, θά  λυτρωθοῦμε  ἀπό τήν ἀδιαφορία καί τήν ἀμέλεια. Μόνον μέ τή Χάρι Σου, Κύριε, θά ἐννοήσωμεν τήν   ἐκκοπήν τῆς συκῆς  καί, ἐνωμένοι μαζί σου, γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ, θά φέρωμεν «καρπόν πολύν». Ἀξίωσον Πολυεύσπλαγχνε Κύριε, πάντας ἡμᾶς, γρηγοροῦντας καί κράζοντας· Μή μείνωμεν ἔξω τοῦ θείου Νυμφῶνος Σου!...

Κύριε ἀξίωσον πάντας ἡμᾶς τῆς Χαρᾶς τῆς αἰωνίου Βασιλείας Σου!

 

 

ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΓΙΟΡΤΗ

 

ΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΚΑΘΕ ΠΙΣΤΟΥ ΣΤΗ ΒΑΣΙΛΕΊΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.

 

Ἔχει περάσει ἕνας πολύς χρόνος ἀπό τή ἡμέρα τῆς Μεταθέσεως τοῦ ἀγαπημένου μου Γιοῦ, τοῦ  ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ μου εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ. Γιά μένα εἶναι σάν νά ἦταν χθές. Δίκαιος καί εὐσεβής, «Εὐάρεστος Θεῷ γενόμενος ἠγαπήθη καί ζῶν μεταξύ ἁμαρτωλῶν μετετέθη· ἡρπάγη, μή κακία ἀλλάξῃ σύνεσιν αὐτοῦ ἤ δόλος ἀπατήσῃ  ψυχήν αὐτοῦ» (Σοφ. Σολ. 4,10-11). Ὅπως κάθε δίκαιος, «ἡρπάγη πρός τόν Θεόν», μετετέθη ὁ Συνταγματάρχης μας, εἰς ἕνα ἀπό τά οὐράνια, ἀγγελικά, στρατόπεδα, κατετάγη εἰς τόν Χορόν ὅλων ἐκείνων τῶν Γενναίων, τῶν Ἁγίων ἡρώων, πού ἔπεσαν «ἐν ὥρᾳ Ὑπηρεσίας, μαχόμενοι ὑπέρ Πίστεως καί Πατρίδος», καί χαίρεται μαζί τους «τήν ἀδιατάρακτον διά Θέας ἀπόλαυσιν τοῦ  ἀπείρου Κάλλους τοῦ Προσώπου τοῦ Κυρίου εἰς μακρότητα ἠμερῶν»!

Ἡ μετάβασις τοῦ Παναγιώτη μου, καθώς καί πάντων τῶν πιστῶν καί Δικαίων, ἀπό γῆς πρός Οὐρανόν, εἶναι μτάβασις «διά τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν, τήν ὄντως Ζωήν. Ὅμως ἐγώ, μολονοτι γνωρίζω ὅτι τόν λύτρωσε ὁ Χριστός ἀπό τόν πόνο καί τόν πῆρε μαζί Του εἰς τήν χαράν τῆς ὄντως ζωῆς δέν μπορῶ νά ξεπεράσω τόν ΠΟΝΟ τοῦ προσκαίρου μέν, ἀλλά ἀποχωρισμοῦ ἀπό τό Παιδάκι μου. Ἐρήμωσε τό σπίτι μου καί συνεχίζει νά ματώνει ἡ καρδιά μου, μοῦ λείπει ἡ Καλωσύνη του καί ὀ γλυκός του λόγος... καί συνεχίζω  νά θρηνῶ τόν ἀποχωρισμό του καί αἰσθάνομαι τήν ἀνάγκη νά παρακαλέσω ὅλους ἐσᾶς, πού βασανίζεσθε ἀπό τό θρῆνο μου, νά μέ  συγχωρήσετε γι' αὐτή μου τήν ἀδυναμία καί μή μέ παρεξηγήσετε, πού ἐπαναναλαμβάνω καί ὑπενθημίζω στόν ἑαυτόν μου  τή διαβεβαίωσι τοῦ ΟΥΡΑΝΟΥ πρός παρηγορίαν. Ναί θρηνῶ, ἀλλά πιστεύω ὁ Χριστός, πού εἶναι Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΚΑΙ Η ΖΩΗ, μᾶς λυτρώνει, μᾶς παίρνει μαζί Του, στήν αἰώνια χαρά τῆς Βασιλείας Του. Δ έν μᾶς ἐγκαταλείπει σ' αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία . Μᾶς ΘΕΛΕΙ κοντά Του, στήν αἰώνια μακαριότητἀ Του, στή Βασιλεία Του, ὁ Πανάγαθος !!! ΔΟΞΑ Τῌ ΑΝΕΕΚΦΡΑΣΤῼ,  ΛΟΓΕ, ΣΥΓΚΑΤΑΒΑΣΕΙ ΣΟΥ!

Ἐπαναλαμβάνω στόν ἑαυτό μου,  τίς ἀλήθειες τοῦ Οὐρανοῦ καί παρηγοροῦμαι. Ἐξομολογοῦμαι δέ στήν ἀγάπη ὅλων σας, ὅτι ἔτσι μπορῶ νά συνεχίζω νά ζῶ ἐν Χριστῶ καί νά αἰσθάνομαι πολύ κοντα στόν  ἀγαπημένο μου Γιό  ἑνωμένος ἐν Χριστῷ μέ ὅλα τά ἀγαπημένα μας πρόσωπα. Γιατί πραγματικά ΕΝΑΣ εἶναι ὁ Χριστός. ΜΙΑ εἶναι ἡ Ἐκκλησία Του, ἡ Θριαμβεύουσα καί ἡ Στρατευομένη. ΕΝΑ εἶναι τό Σῶμα Του Χριστοῦ, ΜΕΛΗ τοῦ ὁποίου εἴμαστε ὅλοι ἐμεῖς οἰ Πιστοί, ζῶντες καί κεκοιμημένοι!  Αὐτή δέ ἡ πνευματική  πραγματικότης ὀφείλεται εἰς τήν Σταυρικήν Θυσίαν τοῦ Χριστοῦ, εἰς τήν ΑΝΑΣΤΑΣΙΝ ΤΟΥ ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΉΝ ΕΙΣ  ΟΥΡΑΝΟΥΣ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΙΝ ΟΛΩΝ ΜΑΣ!  ΔΟΞΑ Τῼ ΘΕῼ ΠΑΝΤΩΝ ΕΝΕΚΕΝ! 

Ας προσέξουμε , λοιπόν, ἀκόμη μιά φορά  τή διδασκαλία τῆς Ἐκλκλησίας καί ἄς παύσωμεν τῶν δακρύων.  ΟΡΘΩΣ ἡ Ἐκκλησία μας  τήν ἡμέραν τῆς Κοιμήσεως, ἑορτάζει, πανηγυρίζει «τήν  γενέθλιον ἡμέραν τῶν Δικαίων εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ  Θεοῦ». Τελοῦμεν δέ εὐχριστηρίους  λειτουργίας εἰς τή μνήμην τῶν προσφιλῶν μας, διότι ἡ Κοίμησις εἶναι τά γενέθλιά τους εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί εἶναι  Ἡμέρα Χαρᾶς.

Εὐχαριστῶ τόν Κύριόν μας, τόν  Ἰησοῦν Χριστόν, πού «συντόμευσε τίς ἡμέρες τῆς θλίψεως», πού  λύτρωσε τόν ἀγαπημένο μου Γιό, ἀπό τόν Πόνο, καί τόν μετέθεσε εἰς τήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ, «ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός, ἀλλά ζωή ἀτελεύτητος». Τώρα δέν πονάει, ἀλλά χαίρεται τή Χαρά τῶν γενεθλίων του εἰς τήν Βασιλεία τοῦ  Θεοῦ.

Μπορεῖ κανείς νά φαντασθῆ·  Τί θά συνέβαινε, ἄν ὁ Θεός δέν μᾶς ἀγαποῦσε μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ καί μᾶς ἐγκατέλειπε ἀβοηθήτους εἰς αὐτήν ἐδῶ τήν Κοιλάδα τοῦ Κλαυθμῶνος;

Ὁ Χριστός Σταυρώθηκε, γιά μᾶς, καί δέν μᾶς ἐγκαταλείπῃ. Ἔρχεται καί μᾶς ἀνασύρει  μέσα ἀπό τόν Πόνο καί τήν Ὀδύνη αὐτῆς ἐδώ τῆς ἄθλιας παροικίας καί μᾶς ὁδηγεῖ «εἰς τόπον ἀναψυχῆς», «ἐπί ζωῆς πηγάς ὑδάτων». Καί ἡ Ἡμέρα τῆς μεταθέσεώς μας ἀπό γῆς πρός Οὐρανόν, εἶναι ἡ Ἡμέρα τῶν γενεθλίων μας εἰς τήν Πατρικήν  Ἑστίαν, εἰς τήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ Πατρός.

Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ μᾶς θέλει κοντά Του. Πρό τοῦ Πάθους παρακαλεῖ τόν Πατέρα, γιά μᾶς καί λέγει: «Πάτερ μου... Θέλω ἵνα ὅπου εἰμί ἐγώ κἀκεῖνοι(οἱ πιστοί Μαθηταί μου) ὦσι μετ’ ἐμοῦ, ἵνα θεωρῶσι τήν δόξαν τήν ἐμήν ἥν ἔδωκάς μοι ὅτι ἠγάπησάς με πρό καταβολῆς κόσμου» (Ἰωάν.ιθ΄24). Μᾶς παίρνει κοντά Του, στή Δόξα Του.

Εἷναι καιρός νά καταλάβουμε καλά ὅτι ἕνα εἶναι τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, Μία εἶναι ἡ Ἐκκλησία Του καί ὅτι ἐμεῖς ζῶντες καί κεκοιμημένοι εἴμαστε μέλη τοῦ σώματος Αὐτοῦ. Περιπατοῦντες ἐν τῇ Ἀγάπῃ, εἴμαστε ἑνωμένοι μέ τόν Χριστόν καί μεταξύ μας. Εἴμαστε ἐμεῖς καί τά ἀγαπημένα μας Πρόσωπα, ἕνα σῶμα, μιά ψυχή ἐν Χριστῷ. Ὅτι «Θεός ἀγάπη ἐστι, καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ»(Α΄ Ἰωάν. δ΄ 16). Παύσασθε τῶν δακρύων. «Τόν ἀρχηγόν τῆς σωτηρίας ἡμῶν Χριστόν δοξολογήσωμεν· αὐτοῦ γάρ ἐκ νεκρῶν ἀναστάντος, κόσμος ἐκ πλάνης σέσωσται· χαίρει χορός Ἀγγέλων· φεύγει Δαιμόνων πλάνη· Ἀδάμ πεσών ἀνίσταται, Διάβολος κατήργηται». Παύσασθε τῶν δακρύων. Ὅτι αὐτεξουσίως  ΑΝΕΣΤΗ ΧΡΙΣΤΟΣ, ὡς Θεός δωρούμενος ἡμῖν ἀτελεύτητον ζωήν καί τό μέγα ἔλεος».

Παύσασθε τῶν δακρύων. Ὅτι Χριστός ὁ Θεός ἡμῶν, ἀπάτησε θανάτῳ τόν Θάνατον καί κατήργησε τόν τό κράτος ἔχοντα τοῦ Θανάτου, τοὐτέστι τόν Διάβολον καί Χάρισε, σέ ὅλους ἐμᾶς, ζωήν καί Ἀνάστασιν. ΑΥΤΟΝ ΔΟΞΟΛΟΓΗΣΩΜΕΝ ΤΟΝ ΑΝΑΣΤΑΝΤΑ ΕΚ ΝΕΚΡΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΕΧΟΝΤΑ ΗΜΙΝ ΤΟ ΜΕΓΑ ΕΛΕΟΣ. ΔΟΞΑ Τῌ ΑΝΑΣΤΑΣΕΙ ΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ, ΔΟΞΑ Τῌ ΒΑΣΙΛΕΙᾼ ΣΟΥ, ΔΟΞΑ  Τῌ ΑΝΕΚΦΡΣΤῼ, ΛΟΓΕ, ΣΥΓΚΑΤΑΒΑΣΕΙ ΣΟΥ!

ΕΡΧΕΤΑI Ο ΧΡΙΣΤΟΣ

 

ΚΑΙ ΚΡΟΥΕΙ ΤΗΝ ΘΥΡΑΝ...

 Εἶναι ἄπειρη Ἀγάπη. Ἀπό ἄπειρη Ἀγάπη ἔπλασεν ὁ Θεός τόν ἄνθρωπον. «Κατ’ εἰκόνα καί καθ’ὁμοίωσιν Αὐτοῦ ἐποίησεν ὁ Θεός τόν ἄνθρωπον, ἄρσεν καί θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς καί εὐλόγησεν αὐτούς»(Γενέσ.α΄26-28).

Ὁ Πάνσοφος καί Πανάγαθος Θεός, Θέλει κοντά Του τήν κορωνίδα τῆς δημιουργίας Του.  Καθιστᾶ  τό πλᾶσμα Του κύριον πάντων τῶν δημιουργημάτων,  ἐγκαθιστᾶ δέ αὐτόν, τόν ἄνθρωπον, «ὅν ἔπλασε ἐν τῷ παραδείσῳ τῆς τρυφῆς, ΕΡΓΑΖΕΣΘΑΙ ΑΥΤΟΝ ΚΑΙ ΦΥΛΑΣΣΕΙΝ. Ἐνετείλατο δέ Κύριος ὁ Θεός τῷ Ἀδάμ λέγων· ἀπό παντός ξύλου τοῦ ἐν τῷ παραδείσῳ βρώσει φαγῇ, ἀπό δέ τοῦ ξύλου τοῦ γινώσκειν καλόν καί πονηρόν, οὐ φάγεσθε ἀπ’ αὐτοῦ· ᾟ δ’ ἄν ἡμέρᾳ φάγητε ἀπ’ αὐτοῦ, θανάτῳ ἀποθανεῖσθε» (Γενεσ. β΄15-17).

Εἶναι δέ τόση ἡ ἀγάπη του, πρός τά πλάσματά Του, ὥστε  τοῦ ὑποδεικνύει τόν τρόπον, μέ τόν ὁποῖον ὀφείλει νά ἐργάζεται, ὥστε  νά διαφυλάσσῃ τόν Παράδεισον, δηλαδή νά μένῃ ἐν τῇ ἀγάπῃ, καί νά ἀπολαμβάνῃ τήν συνεχῆ ἐπικοινωνία καί συνομιλία μέ τόν Δημιουργόν Θεόν καί Εὐεργέτην του, δεδομένου ὄντος ὅτι  «ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί, καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ» (Α΄ Ἰωάν. δ΄16). Δηλαδή ὁ Φιλάνθρωπος ὑποδεικνύει τήν Ὁδόν τῆς Ὑπακοῆς τοῦ πλάσματος πρός τόν Πλάστην. Ἡ Ὑπακοή εἶναι ἡ ἀπόδειξις τῆς Ἀγάπης τοῦ πλάσματος πρός τόν Πλάστην καί Θεόν.

Ὁ ἄνθρωπος ὀφείλει νά Ὁδεύῃ ἐπί τῆς Ὁδοῦ τῆς Ὑπακοῆς εἰς τό Θεῖον Θέλημα, νά ἀγαπᾷ τόν Δημιουργόν καί Εὐεργέτην του, μέ τέλεια ἀγάπη,  νά γεύεται δέ καί νά ἀπολαμβάνῃ τήν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ. Η ΥΠΑΚΟΗ εἰς τό Θεῖον Θέλημα εἶναι ἡ ἀπόδειξις τῆς Ἀγάπης μας εἰς τόν Θεόν. Ἡ ΠΑΡΑΚΟΗ εἶναι ἀπόδειξις ὅτι δέν ἀγαπᾶ κανείς τόν Θεόν. Η ΠΑΡΑΚΟΗ εἶναι ἐκτροχιασμός, εἶναι ἁμαρτία. ΑΜΑΡΤΑΝΩ σημαίνει ἐκτροχιάζομαι καί ἐκτροχιασμός σημαίνει ἁμαρτία καί «τά ὀψώνια τῆς ἁμαρτία, Θάνατος» (Ρωμ. στ΄23). Μόνον διά τῆς ἐργασίας, διά  τῆς ΥΠΑΚΟΗΣ, μένομεν ἐν τῇ Ἀγάπῃ, ἐν τῷ Θεῷ καί ὁ Θεός ἐν ἡμῖν. Μόνον διά τῆς ἀγάπης φυλάσσομεν τόν Παράδεισον τῆς τρυφῆς. ΜΟΝΟΝ διά τῆς Ὑπακοῆς, διά τῆς τελείας ἀγάπης διαφυλάσσομεν τόν Παράδεισον, δηλαδή, τήν ἀδιατάρακτον διά Θέας ἀπόλαυσιν τοῦ ἀπείρου Κάλλους τοῦ  Προσώπου τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ ἡμῶν εἰς μακρότητα ἡμερῶν, αἰωνίως. Διότι ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί καί ὁ  μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ» (Α΄ Ἰωάν. δ΄16).

ΕΠΕΙΔΗ ὅμως ὁ ἄνθρωπος δέν κατενόησε τήν τιμήν τοῦ κατ’εἰκόνα καί ἐξέπεσε, κατέρριψε καί ἐξίσωσε τόν ἑαυτόν του πρός τά ἄλογα κτήνη, τά ἀνόητα, τά μή ἔχοντα νοῦν καί λογικόν, ὅπως αὐτός καί ὡμοιώθη πρός αὐτά, ζῶν σάν κτῆνος καί ἀποθνήσκων σάν κτῆνος(πρβλ. Ψαλμ. 48, 13,21), ΔΙΑ ΤΟΥΤΟ ΣΥΓΚΑΤΑΒΑΙΝΕΙ  Ο ΣΩΤΗΡ...