ΜΗ ΜΕΡΙΜΝΑΤΕ Τῌ ΨΥΧῌ ΗΜΩΝ...

Ὁ Φιλάνθρωπος Θεός, σάν στοργικός Πατέρας, φροντίζει γιά μᾶς

                             Ὁ  Χριστός  ἐν τῷ μέσῳ  ἡμῶν



«Πᾶσαν τήν μέριμναν ὑμῶν
ἐπιρρίψαντες ἐπ’ αὐτόν, ὅτι
αὐτῷ μέλει περί ὑμῶν» (Α΄ Πέτρ. ε΄ 7)

«Ζητεῖτε πρῶτον τήν βασιλείαν
τοῦ Θεοῦ καί τήν δικαιοσύνην
αὐτοῦ, καί ταῦτα πάντα
προστεθήσεται ὑμῖν» (Ματθ. στ΄33).

Ὁ πιστός δέχεται τήν πληροφορία καί ἀναφωνεῖ: «Δόξα τῷ Θεῷ, ὅτι αὐτῷ μέλει περί ὑμῶν». Καί μόνον ἡ σκέψις ὅτι ὁ Φιλάνθρωπος νοιάζεται γιά μᾶς, γαληνεύει τήν ψυχή μας. Πόσοι ὅμως ἀπό μᾶς, πιστεύουν στή θεία Πρόνοια;

Δέν εἶναι ὑπερβολή, ἄν ποῦμε, ὅτι οἱ  περισσότεροι ἄνθρωποι, δέν ἐναποθέτουμε τήν ψυχή καί τή ζωή μας στά παντοδύναμα Χέρια τοῦ Παντάνακτος Θεοῦ. Οἱ πιό πολλοί ὁλοένα καί ἀπομακρυνόμαστε ἀπό τήν Πηγή τοῦ ζῶντος ὕδατος καί ὁλοταχῶς ὁδεύουμε  πρός τήν ἄβυσσον τῆς αἰώνιας Ὀδύνης. Ἀφήνουμε τήν Πατρική Ἑστία, ἀθετοῦμε τίς Ἐντολές τῆς Ἀγάπης καί μετουσιώνουμε τόν Παράδεισο, πού μᾶς χάρισεν ὁ Θεός σέ κόλασι, σέ «χοιροστάσι». Ἀφήνουμε «τόν μόσχον τόν σιτευτόν» καί προσπαθοῦμε νά χορτάσουμε τήν πεῖνα μας μέ τά «ξυλοκέρατα» τῆς Ἀποστασίας.

Ὁ Προφήτης Ἡσαῒας καλεῖ τόν οὐρανόν καί τήν γῆν νά γίνουν μάρτυρες τῆς ἀχαριστίας μας:

«Ἄκουε οὐρανέ καί ἐνωτίζου (ἄνοιξε καλά τά αὐτιά σου) γῆ, ὅτι Κύριος ἐλάλησεν· υἱούς ἐγέννησα καί ὕψωσα, αὐτοί δέ με ἠθέτησαν. Ἔγνω βοῦς τόν κτησάμενον καί ὄνος τήν φάτνην τοῦ Κυρίου αὐτοῦ· Ἰσραήλ δέ με οὐκ ἔγνω καί ὁ λαός μου οὐ συνῆκεν» (Ἡσ. α΄2-3).

Δηλαδή,  τά ἀνοητότερα τῶν κατοικιδίων ζῲων ἀναγνωρίζουν καί εὐγνωμονοῦν τόν εὐεργέτη τους καί οἱ ἄνθρωποι, πού, μᾶς ἔπλασε καί μᾶς προίκισε μέ νοῦν καί ἐλευθέρα βούλησι καί λογική, εἴμαστε κατώτεροι ἀπό τά βόδια καί τά γαϊδούρια. Εἴμαστε  ἀχάριστοι, καί, κατ’ ἀκολουθίαν, δυστυχεῖς. Ὁ Θεός διά τοῦ Προφήτου Ἱερεμίου περιγράφει μέσα σέ ἕνα στίχο τή ζωή καί τῆς σημερινῆς ἀνθρωπότητος καί λέγει:

«Δύο καί πονηρά ἐποίησεν ὁ λαός μου·

Α)Ἐμέ ἐγκατέλιπον πηγήν ὕδατος ζωῆς, καί

Β) ὤρυξαν ἑαυτοῖς λάκκους συντετριμμένους,

οἵ οὐ δυνύσονται ὕδωρ συνέχειν» (Ἱερεμ. β΄ 13).

Ἐγκαταλείπουμε τήν Πηγή τῆς Ζωῆς καί βαδίζουμε σταθερά πρός τό Θάνατο.

Ὁ Ἱερός Δαμασκηνός μᾶς συμβουλεύει νά  ἐννοήσουμε τό βραχύ τῆς ζωῆς καί τή ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων πραγμάτων καί τῶν ἀνθρωπίνων ἐπιδιώξεων.

Εἶναι ἀνάγκη νά ἐγκολπωθοῦμε τόν Χριστόν, νά κάνουμε πρᾶξι τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης  Του, ὁδεύοντας ἐπί τῆς ὁδοῦ ἀπό τό κατ’ εἰκόνα, εἰς τό καθ’ ὁμοίωσιν. Αὐτό σημαίνει:  α) νά ἀφήσουμε τήν ἀγχώδη βιοτική μέριμνα, γιά τήν ἀπόκτησι περισσότερων ὑλικῶν ἀγαθῶν, γιά τόν ἑαυτό μας στή γῆ  καί β)  Νά  κάνουμε πρᾶξι τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ. Δηλαδή νά καταλάβουμε καλά ὅτι 1) ὅλα τά γήϊνα εἶναι σκιᾶς ἀσθενέστερα καί ὀνείρων ἀπατηλότερα. 2) εἴμαστε πάροικοι καί παρεπίδημοι, προσωρινοί, διαβάτες καί δέν παίρνουμε τίποτε μαζί μας, φεύγοντας ἀπό αὐτή τήν παροικία. 3) Δόξα τῷ Θεῷ. Αὐτῷ μέλει περί ἡμῶν καί 4)  ὀφείλουμε νά ζητοῦμε τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί  τή δικαιοσύνη Του. Τήν ἀπόκτησι τῶν ἀρετῶν πού ζητεῖ ἀπό μᾶς ὁ Θεός, ὡς ὅρον, γιά νά μᾶς χαρίσῃ ὅλα τά ἀγαθά Του, ἐπίγεια καί ἐπουράνια.

Συνεπῶς ἔχουμε ἀπόλυτη ἀνάγκη νά βιώσουμε τήν ἀγάπη Του γιά νά νοιώσουμε ἀνάπαυσιν στίς ψυχές  μας. Νά λυτρωθοῦμε ἀπό τήν ἀνασφάλεια, ἀπό τήν ὀδυνηρή ἀγωνία, πού προκαλεῖ τρόμο καί ἕνα συνεχές σκοτεινό συναίσθημα  καί μᾶς ὁδηγεῖ σέ ἀπόγνωσι. Νά λυτρωθοῦμε ἀπό τό τραγικό, τό παθολογικό ἄγχος (Angst), πού μᾶς κατατυραννεῖ καί πού εἶναι καταλυτικό τῆς προσωπικότητός μας. Καί αὐτό θά συμβῆ τότε καί μόνον  τότε, ὅταν  πιστέψουμε  μέ ὅλη τή δύναμι τῆς ψυχῆς μας στό Χριστό καί ἐναποθέσουμε  τήν καρδιά μας καθαρή  καί τή ζωή μας, ὁλόκληρη τήν ὕπαρξί μας, στά ἄχραντα καί παντοδύναμα Χέρια Του.

Ὅτι «δικαίων ψυχαί ἐν χειρί Θεοῦ, καί οὐ μή ἅψηται αὐτῶν βάσανος...οἱ δέ εἰσιν ἐν εἰρήνῃ» (Σοφ. Σολομ. γ΄ 1-3). Πρός τοῦτο ἀνάγκη συνειδητῆς  ἐπιστροφῆς στήν Πηγή τῆς Ζωῆς. Δηλαδή νά πιστέψουμε ὁλόψυχα ὅτι ὁ Φιλάνθρωπος Θεός, σάν στοργικός Πατέρας φροντίζει, γιά τίς ἀνάγκες μας καί ζητεῖ νά Τοῦ προσφέρουμε τήν καρδιά μας καί νά βαδίζουμε τήν ὁδόν τῆς ἀγάπης, πού χάραξεν ὁ Χριστός μέ τό αἷμα Του. Ζητεῖ νά συνειδητοποιήσουμε τόν τελικό σκοπό τῆς ζωῆς μας στή γῆ. Νά θησαυρίζουμε θησαυρούς στόν Οὐρανό καί νά γίνουμε μέ τή Χάρι Του Θεοί κατά χάριν.

Γι’ αὐτό καί μᾶς προτρέπει νά ἐναποθέσουμε τήν ψυχή καί τή ζωή μας στά Χέρια Του, μᾶς ἀποτρέπει ἀπό τήν ἀγχώδη βιοτική μέριμνα, για τήν ἀπόκτησι περισσότερων ὑλικῶν ἀγαθῶν γιά τόν ἑαυτό μας στή γῆ, μᾶς συνιστᾶ νά ζητοῦμε μόνον τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί τή δικαιοσύνην αὐτοῦ, μᾶς βεβαιώνει ὅτι αὐτός ἀναλαμβάνει τήν φροντίδα, γιά τή ζωή μας, μᾶς συμβουλεύει, μέ ἁπλότητα, νά ζητοῦμε τή βασιλεία Του καί τήν κατά χάριν, θέωσιν, διώχνει τό ἄγχος, τήν ὀδύνη καί τήν ἀνασφάλεια ἀπό τή ζωή μας καί γαληνεύει τήν ψυχή μας:

 Λοιπόν σᾶς συνιστῶ νά προσφέρεται τήν καρδιά σας στό Θεό. Γι’ αὐτό σᾶς λέγω, μή μεριμνᾶτε γιά τή ζωή σας. Διῶξτε τό πάθος τῆς πλεονεξίας. Μή φροντίζετε μέ ἀγωνία καί ἄγχος, γιά τό τί θά φᾶτε και τί θά πιῆτε, οὔτε γιά τό σῶμα σας τί θά ντυθῆτε. Δέν ἀξίζει ἡ ζωή περισσότερο ἀπό τήν τροφή καί τό σῶμα πιό πολύ ἀπό τό ἔνδυμα;

Ρίξτε ἕνα βλέμμα, κυττάξτε προσεκτικά τά πετεινά τοῦ οὐρανοῦ καί ἴδετε ὅτι οὔτε σπείρουν, οὔτε θερίζουν, οὔτε μαζεύουν σέ ἀποθῆκες. Καί ὅμως ὁ πατέρας σας τά τρέφει. Σεῖς, πού εἶσθε ἡ κορωνίς τῆς δημιουργίας Του,  δέν ἀξίζετε πολύ περισσότερο ἀπό αὐτά;

Καί, γιά νά καταλάβετε καλά, πόσο ἀνόητη, μάταιη καί ἀνίσχυρη εἶναι αὐτή  ἡ ἀγωνιώδης μέριμνά σας, σᾶς ἐρωτῶ: Ποιός ἀπό σᾶς, μέ τήν ἀγχώδη μέριμνά του, μπορεῖ νά προσθέσῃ ἕναν πῆχυν ἤ ἐλάχιστο χρόνο στή ζωή του; Ἀπολύτως κανείς.

Καί  γιατί κυριεύεσθε ἀπό τόσο τρομερό ἄγχος, γιά τό ντύσιμό σας; Παρατηρήσατε μέ προσοχή, ἐξετάσατε ἀπό κοντά τά κρίνα τοῦ ἀγροῦ, τἀγριολούλουδα, πῶς αὐξάνουν· δέν κοπιάζουν οὔτε γνέθουν. Καί ὅμως σᾶς λέγω, ὅτι οὔτε ὁ  Σολομών, παρ’ ὅλη τή σοφία του καί τήν σχολαστική ἐπιμέλειά του, γιά τήν ἔνδοξη, μεγαλοπρεπῆ καί βασιλική του ἐνδυμασία, δέν ντυνόταν τόσον θαυμάσια, ὅπως ντύνεται  ἕνα ἀπό τά ἄνθη αὐτά.

Ἐάν, λοιπόν, ὁ Θεός, μέ τόση μεγαλοπρέπεια ντύνει τά ἀγριολούλουδα, πού φυτρώνουν μόνα τους στόν ἀγρό, καί πού σήμερα  ὑπάρχουν, τά βλέπουμε καί τά θαυμάζουμε γιά τήν ἀπερίγραπτη ὀμορφιά τους, καί αὔριον ρίχνονται στό φοῦρνο  καί  καίγονται, δέν θά δώση ἐνδύματα πολύ περισσότερο σέ σᾶς, ὀλιγόπιστοι;

Μή, λοιπόν, κυριεύεσθε ἀπό τό παθολογικό αὐτό ἄγχος καί μή βασανίζεσθε λέγοντες «τί θά φᾶμε;», «τί θά πιοῦμε;», «τί θά ντυθοῦμε;», γιατί γιά ὅλα αὐτά ἀγωνιοῦν οἱ ἐθνικοί, οἱ εἰδωλολάτρες, πού δέν πιστεύουν στό Θεό, αὐτοί πού  ἀγνοοῦν τά ἐπουράνια καί ἄφθαρτα ἀγαθά καί ζητοῦν, μέ ἀγωνία, τά μάταια, τά φθαρτά καί ἀνάξια λόγου πράγματα, σάν τά μόνα σοβαρά.

Σεῖς, ὅμως, μή ἀνησυχῆτε γι’ αὐτά, διότι ὁ Πατέρας σας ὁ οὐράνιος γνωρίζει ὅτι ἔχετε ἀνάγκη ἀπό ὅλα αὐτά καί συνεπῶς θά σᾶς τά δώσῃ.

Πρῶτα καί πάνω ἀπό ὅλα ζητεῖτε τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί τήν δικαιοσύνην αὐτοῦ. Ζητεῖτε τήν ἀπόκτησιν τῶν ἀρετῶν. Ἐγκολπωθεῖτε καί κάνετε πρᾶξι τή γνήσια ἀγάπη στό Θεό καί τόν συνάνθρωπό σας καί ταῦτα πάντα, ὅλα ἐπίγεια καί ἐπουράνια, ἄφθαρτα καί φθαρτά, ὅλα θά σᾶς δοθοῦν ἀπό τόν Πανάγαθο, πού εἶναι καί ὁ μόνος πού νοιάζεται γιά ὅλους μας.

Ὁ Χριστός εἶναι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας. Αὐτός καί μόνον Αὐτός μᾶς ἀγάπησε καί μᾶς ἀγαπᾶ. Κανείς πιστός δέν ἀμφιβάλλει ὅτι Αὐτός καί μόνον Αὐτός μᾶς ἔχει ἀπομείνει καί μᾶς κυνηγάει μέ τό ἔλεός Του. Καιρός, λοιπόν, εἶναι νά ἀφήσουμε ὅλες τοῦ κόσμου τές ἀγάπες καί νά ἐναποθέσουμε τήν ψυχή καί τή ζωή μας στό Λυτρωτή.

Καιρός νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι μόνον

ὁ Χριστός ἀπό ἄπειρη  ἀγάπη

«ἐσταυρώθη δι’ ἡμᾶς καί ἑκών ἐτάφη

καί ἀνέστη ἐκ νεκρῶν τοῦ σῶσαι τά σύμπαντα»

(καί ὅτι εἶναι ἀνάγκη τῆς ψυχῆς μας)

«Αὐτόν προσκυνήσωμεν,  ἀδιαλείπτως

ὑμνοῦντες Αὐτόν ὡς Θεόν εἰς τούς

αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν».