ΕΚ ΤΟΥ ΘΡΟΝΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΡΝΙΟΥ ΕΚΠΟΡΕΥΕΤΑΙ

Ποταμός ὕδατος ζωῆς, οἱ δωρεές

τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ὁ ποταμός ὕδατος ζωῆς ἐκπορεύεται ἀπό τό Θρόνο τοῦ Θεοῦ Πατρός καί τοῦ Ἀρνίου καί εἶναι σύμβολον ὅλων τῶν δωρεῶν τοῦ Παναγίου Πνεύματος.

Ὅποιος προσέρχεται νά ξαποστάσῃ κι’ ἀνάπαυσι ψυχῆς νά βρῇ, ἄν ἔχῃ καθαρή καρδιά, σίγουρα λαμβάνει ὕδωρ ζωῆς δωρεάν, γεύεται τῶν δωρεῶν τοῦ Θεοῦ, δέν ξαναδιψᾶ καί εἶναι μακάριος. Τό ὕδωρ τό ζῶν γίνεται μέσα του πηγή ὕδατος ἀλλομένου εἰς ζωήν αἰώνιον (Ἱωάν. δ΄ 14).  Ἄν κανείς προσεγγίσῃ, μέ πονηρόν τόν ὀφθαλμόν τῆς ψυχῆς, μέ θολωμένο τόν νοῦν, μέ ἀκάθαρτη καρδιά, καί ψάχνει νά βρῇ λάσπη  στόν ποταμόν ὕδατος ζωῆς καί παρά τάς διεξόδους τῶν ὑδάτων, μάταια ψάχνει, λάσπη δέν θά βρῇ. Μόνο διαυγῆ, κρυστάλλινα, «νερά καθάρια καί γλυκά, νερά χαριτωμένα» (Διον. Σολωμός), ἀσφαλῶς θά βρῇ «παρά τάς διεξόδους τῶν ὑδάτων».

Ἡ Χάρις τοῦ παντάνακτος Θεοῦ μᾶς καλεῖ καί μᾶς προσφέρει δωρεάν τό ὕδωρ τῆς ζωῆς. Μᾶς καλεῖ νά ἐξέλθωμε ἀπό τήν Βαβυλῶνα: «Ἔξελθε ἐξ αὐτῆς ὁ λαός μου» (Ἀποκ. ιη΄ 4), διακόψτε κάθε σχέσι καί κοινωνία μέ αὐτούς.

Βγές, ψυχή μου, γρήγορα, μεσ’ ἀπό τή σαπίλα.

Καθάρισε τήν καρδιά σου ἀπό τή λάσπη.

Παρακάθισε, νοερά, ὡς ἡ Μαρία, ἡ ἀδελφή τοῦ

Λαζάρου, παρά τούς πόδας τοῦ Ἰησοῦ, ἄκουε,

ψέλλιζε, μελέτα, ἀδιάκοπα, μέρα καί νύχτα, τόν

πανάγιο λόγο τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι ἡ μόνη καθαρή

τροφή καί τρυφή τῆς ψυχῆς, ἴαμα, θεραπεία.

Παρακάθισε «παρά τάς διεξόδους τῶν ὑδάτων».

Σίγουρα ἐδῶ θά βρῆς τόν «ἐπί τῆς οὐσίας ἄρτον».

Τόν ἄρτον τῆς ζωῆς τόν ἀληθινόν, τόν ἄρτον

τοῦ Θεοῦ, πού διαφέρει ἀπό τό καθημερινό ψωμί.

«Ὁ γάρ ἄρτος τοῦ Θεοῦ ἐστιν ὁ καταβαίνων ἐκ τοῦ

Οὐρανοῦ καί ζωήν διδούς τῷ κόσμῳ» (Ἰωάν. στ΄ 33).

Καιρός εἶναι νά ἀφήσουμε τίς ψεύτικες τοῦ κόσμου

τές ἀγάπες καί νά ἀκούσουμε τή γλυκειά φωνήν τοῦ

παναγίου Πνεύματος, πού μᾶς καλεῖ νά ἐξέλθουμε

ἀπό  τή Βαβυλῶνα. Νά διακόψουμε κάθε σχέσι καί

κοινωνία μέ τούς ἀσεβεῖς καί ἁμαρτωλούς καί τούς

χλευαστές καί νά καταλάβουμε καλά ὅτι μακάριος

ἀνήρ, πανευτυχής ἄνθρωπος εἶναι μόνον ἐκεῖνος,

πού μελετᾶ μέρα καί νύχτα τό λόγο τοῦ Θεοῦ καί

τόν κάνει πρᾶξι. Αὐτός, ὅπως λέγει ὁ Δαβίδ (Ψαλμ. α΄)

ὁμοιάζει μέ τό δένδρο, πού εἶναι φυτεμένο παρά

τάς διεξόδους τῶν ὑδάτων, ἔχει ριζώσει στίς ὄχθες

τοῦ ποταμοῦ ὕδατος ζωῆς,  εἶναι ἀειθαλές καί

ἀποδίδει τούς καρπούς του στόν κατάλληλο καιρό.

Ἀποδίδει εὔχυμους τούς καρπούς τοῦ παναγίου

Πνεύματος, οἱ ὁποῖοι εἶναι «ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη,

μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις,

πρᾳότης, ἐγκράτεια» (Γαλάτ. ε΄ 22-23). Μακάριος,

πανευτυχής, ὁ  ἄνθρωπος, παρά τούς πόδας τοῦ

Ἰησοῦ, ἐκπέμπει Χάρι, θεϊκή εὐωδία, ἀκτινοβολεῖ

ἐνέργεια τοῦ παναγίου καί ζωοποιοῦ Πνεύματος.

Ὁλόκληρη  ἡ ζωή καί τά ἔργα κατευοδοῦνται,

διότι εὐλογοῦνται ἀπό τό Θεό. Μιλοῦν μαζί Του.

Ὁ Κύριος μακαρίζει  ἐκείνους πού ἀκοῦνε τό λόγο

τ οῦ Θεοῦ καί τόν κάνουν πρᾶξι (Λουκ. ια΄ 28).

Ὁ Προφήτης Δαβίδ τονίζει, πώς δέν συμβαίνει

τό ἴδιο καί μέ τούς ἀνθρώπους,  τούς ἀσεβεῖς:

«Οὐχ οὕτως οἱ ἀσεβεῖς, οὐχ οὕτως, ἀλλ’ ἤ ὡσεί

χνοῦς, ὅν ἐκρίπτει ὁ ἄνεμος ἀπό προσώπου τῆς

γῆς, διά τοῦτο οὐ στήσονται ἀσεβεῖς ἐν κρίσει,

οὐδέ ἁμαρτωλοί ἐν βουλῇ δικαίων» (Ψαλμ. α΄4-5)

Τότε οἱ δίκαιοι, ὅσοι μελετοῦν καί κάνουν πρᾶξι

στή ζωή τους τό λόγο τοῦ Θεοῦ, «ἐκλάμψουσι ὡς

ὁ ἥλιος» (Ματθ. ιγ΄ 43). Κι’ αὐτό θά συμβῇ διότι:

«Γινώσκει Κύριος  ὁδόν δικαίων καί ὁδός ἀσεβῶν

ἀπολεῖται» (Ψαλμ. α΄ 6), κατά λόγον Δικαιοσύνης.