ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ

Ὕμνος εἰς Θεόν

«Ὦ πάντων ἐπέκεινα!
Τί γάρ θέμις ἄλλο σέ μέλπειν;
Πῶς λόγος ὑμνήσῃ σε;
Σύ γάρ λόγῳ οὐδενί ρητός.
Πῶς νόος ἀθρήσει σε;
Σύ γάρ νόῳ οὐδενί ληπτός.
Μοῦνος ἐών ἄφραστος·
ἐπεί τέκες ὅσσα λαλεῖται.
Μοῦνος ἐών ἄγνωστος·
ἐπεί τέκες ὅσσα  νοεῖται.
Πάντα σε καί λαλέοντα καί
οὐ λαλέοντα  λιγαίνει.
Πάντα σε καί νοέοντα καί
οὐ νοέοντα γεραίρει.
Ξυνοί γάρ τε πόθοι, ξυναί δ’ ὠδῖνες ἁπάντων
ἀμφί σέ· σοί δέ τά πάντα προσεύχεται· εἰς σέ
δέ πάντα σύνθεμα σόν νοέοντα λαλεῖ σιγόμενον ὕμνον. Σοί ἑνί πάντα μένει· σοί δ’ ἀθρόα πάντα θοάζει.
Καί πάντων τέλος ἐσσί, καί εἷς, καί πάντα,
καί οὐδείς, οὐχ  ἕν ἐών, οὐ πάντα· πανώνυμε,
πῶς σε καλέσσω, τόν μόνον ἀκλήϊστον;
Ὑπερνεφέας δέ καλύπτρας
Τίς νόος οὐρανίδης εἰσδύσεται; 
Ἵλαος εἴης, ὦ πάντων ἐπέκεινα!
Τί γάρ θέμις ἄλλο σε μέλπειν;»
(Γρηγ. τοῦ Θεολόγου, ΒΕΠΕΣ 61,53, 8-24).

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος ἔκθαμβος στέκεται μπροστά στό «ὑπέρ λόγον καί ἔννοιαν» μυστήριον τῆς τριαδικῆς Θεότητος. Ἵσταται ἄφωνος, μπροστά στόν  πάντων ἐπέκεινα, Τόν πέραν καί πάνω ἀπό ὅλα, μπροστά στόν Πρῶτον, Τόν Ὑπέρτατον Νοῦν, μπροστά στό ὑπέρτατον Ἀγαθόν (Bene supremo), μπροστά στήν Ἀξία τῶν Ἀξιῶν. Ἵσταται ἐκστατικός μπροστά στόν πάνσοφον καί Παντοδύναμον Δημιουργόν τοῦ σύμπαντος. Τό ὑπερκόσμιον Πρόσωπον, ὁ Θεός, ὁ πανταχοῦ παρών καί τά πάντα πληρῶν, ὁ ἀεί Ὤν, ἡ αἰωνία ὕπαρξις, εἶναι φανερόν ὅτι ὑπάρχει, «τί δέ ἐστι κατ’ οὐσίαν καί φύσιν, ἀκατάληπτον τοῦτο παντελῶς καί ἄγνωστον». Εἶναι  ἀπρόσιτος, ἀόρατος  καί ἀκατάληπτος. Ἡ νοητική ἱκανότης τοῦ ἀνθρώπου ἀδυνατεῖ νά προσεγγίσῃ καί ἐπαξίως νά ὑμνήσῃ τόν «πάντων ἐπέκεινα».

 Ὁ ἱερός Γρηγόριος, στόν «ὕμνον του εἰς Θεόν», μπροστά στό  ἄπειρον  μεγαλεῖον τοῦ παντάνακτος Θεοῦ, κατάπληκτος ἀναφωνεῖ:

Ὦ πάντων ἐπέκεινα!  Ὦ Σύ, Θεέ μου, πού εἶσαι πέραν καί πάνω ἀπό ὅλα!

Μέ ποιό ἄλλο ὄνομα ἐπιτρεπτό καί ταιριαστό μπορῶ νά Σέ ψάλλω, χωρίς νά προσβάλλω
τή θεϊκή Σου μεγαλειότητα;
Πῶς νά Σέ ὑμνήσῃ ὁ ἀδύναμος λόγος μας;
Ἐσένα κανένας λόγος δέν μπορεῖ νά φτάση καί νά ἐκφράσῃ τό μεγαλεῖον Σου.
Σύ, Κύριε, εἶσαι ἀκατάληπτος, κανείς ἀπολύτως νοῦς δέν μπορεῖ νά Σέ ἀντιληφθῆ.
Πῶς νά Σέ συλλάβῃ ὁ νοῦς μας;
Δέν Σέ χωράει ὁ νοῦς μας.
Σύ εἶσαι ἀπρόσιτος στήν ἀνθρώπινη σκέψι.
Σύ εἶσαι ἄφραστος, ἀνέκφραστος, ἀφοῦ Σύ γέννησες ὅσα μπορεῖ νά περιγράψῃ ὁ λόγος μας. Μόνος Σύ μένεις ἄγνωστος, ἀφοῦ γέννησες ὅσα προσεγγίζει ἡ σκέψι μας.
Ὅσα ὁμιλοῦν καί ὅσα δέν ὁμιλοῦν, ὅλα Ἐσένα, ὕψιστε, σέ καλοῦν καί μέ λυγερή φωνή Ἐσένα ὑμνοῦν. Ὅλα τά λογικά καί τά ἄλογα ὄντα Ἐσένα δοξάζουν.
Κοινοί δηλαδή εἶναι οἱ πόθοι, κοινές εἶναι 
καί οἱ ὠδῖνες, μία εἶναι ὅλων μας ἡ λαχτάρα καί στρέφεται γύρω ἀπό Σένα, πανάγαθε! 
Τα πάντα σέ Σένα προσεύχονται. 
Ὅλα σέ Σένα, νοοῦντες τήν ἁγίαν σύνθεσιν τῆς Τριαδικῆς Θεότητος,  σιωπηλόν, νοερόν ψέλνουν ὕμνον.
Κοντά Σέ Σένα, τόν Ἕνα, μένουν τά πάντα. Σέ Σένα δέ ὁμαδικά τά  πάντα καταφεύγουν καί κουρνιάζουν κοντά Σου.
Καί ὁ σκοπός ὅλων εἶσαι σύ, καί ἐνῶ εἶσαι Ἕνας, συγχρόνως εἶσαι τά πάντα καί οὐδείς.
Εἶσαι ἀπροσδιόριστος. Δέν εἶσαι οὔτε ἑνα ἀπό αὐτά, οὔτε τά πάντα· Ἐσένα πού ἔχεις ὅλα τά ὀνόματα, πανώνυμε, πῶς Ἐσένα, πού εἶσαι ἀνοικτός σέ ὅλα, τόν ἀνώνυμον πῶς νά Σέ καλέσω; Μέ ποιό ὄνομα νά Σέ ὀνομάσω;

Ποιός νοῦς κάτοικος τοῦ οὐρανοῦ  μπορεῖ νά εἰσέλθῃ  καί νά κατανοήσῃ τόν ὑψούμενον ὑπέρ τά καλύμματα τῶν νεφελῶν;

Γίνε ἴλεως, Κύριε.
Ὦ, Σύ, πού ἵστασαι πέραν καί πάνω ἀπό ὅλα, μέ ποιό ἄλλο ὄνομα ἐπιτρεπτό καί ταιριαστό μπορῶ νά Σέ ψάλλω, χωρίς νά προσβάλω τή θεϊκή Σου μεγαλειότητα!

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΝΤΟΤΕ

ΜΑΧΟΝΤΑΙ

ΥΠΕΡ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΟΣ.

«Τίς οὐκ ἄν θεῶν ἠλέησεν αὐτούς

ὑπέρ τοῦ μεγέθους τοῦ κινδύνου;
Τίς ἀνθρώπων οὐκ ἄν ἐδάκρυσεν;
Ἤ τίς τῆς τόλμης αὐτῶν οὐκ  ἄν
ἠγάσθη;» (Λυσίου, λογ. Ἐπιτάφιος).

Ἀντάξιοι τῶν προγόνων ἀγωνίζονται

Πάντοτε «ἡγησάμενοι  κρεῖττον εἶναι
μετ’ ἀρετῆς καί πενίας καί φυγῆς
ἐ λ ε υ θ ε ρ ί α ν, ἤ μετ’ ὀνείδους καί
πλούτου δουλείαν τῆς Πατρίδος»

                               (Λυσίου, ἔνθ’ ἀνωτ.)

Οἱ Ἕλληνες διακηρύττουν πάντοτε σέ
ὅλον τόν κόσμον ὅτι πάνω ἀπό ὅ λ α
εἶναι ἡ Πίστις στό Θεό, ἡ τιμή καί  ἡ
ἐλευθερία τῆς Πατρίδος, καί ὅτι τίποτε
δέν ὑπάρχει πιό γλυκό ἀπ’ τήν Πατρίδα.

ΟΥΔΕΝ  ΓΛΥΚΙΟΝ ΠΑΤΡΙΔΟΣ.

Ἡ Ἑλλάς εἶναι Φῶς Θεοῦ καί συγχρόνως
ΦΩΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ. Οἱ Ἕλληνες πάντοτε ἀγωνίζονται καί πιστεύουν ὅτι ὁ Θεός βραβεύει τό δίκαιο ἀγῶνα τους καί ὅτι  «ὁ Θεός συνταράσσει τούς ἐνδόξους μετά ἰσχύος, καί οἱ ὑψηλοί τῇ ὕβρει συντριβήσονται».

Σέ κάθε τους δίκαιο ἀγῶνα ἀκοῦνε τά

Αἵματα τῶν προγόνων, πού βογκοῦν καί τούς προστάσσουν τό ΧΡΕΟΣ.
Ἀπό τά βάθη τῶν αἰώνων ἀκούονται παναρμόνιοι παιᾶνες.

Ἀπό τή Σπάρτη:

«Ἤ τάν ἤ ἐπί τᾶς», «Νίκη ἤ Θάνατος»

«Ὦ ξένε, ἀγγέλλειν Λακεδαιμονίοις,
ὅτι τῇδε κείμεθα τοῖς κείνων ρήμασι πειθόμενοι».

 Ἀπό τό Μαραθῶνα:

«Ἑλλήνων προμαχοῦντες Ἀθηναῖοι Μαραθῶνι, χρυσοφόρων Μήδων ἑστόρεσαν δύναμιν».

Ἀπό τό Βυζάντιο ἀκούεται ὁ ὕμνος στή Μεγαλόχαρη: «Τῇ ὑπερμάχῳ στρατηγῷ τά νικητήρια...», πού, μαζί μέ τό πολεμικόν ᾆσμα

«Γιά τοῦ Χριστοῦ τήν Πίστι τήν ἁγία καί γιά τῆς Πατρίδος τήν ἐλευθερίαν»,

ἐμψύχωναν

τούς ἀγωνιστές τοῦ Ι821 καί τοῦ 1940.

Γιορτάζοντας τήν ἐπέτειο τοῦ 1940 ἄς βροντοφωνάξουμε καί σήμερα τό μεγάλο ΟΧΙ στούς φανερούς καί κρυφούς ἐχθρούς τῆς Πατρίδος μας.

Καί μήν ξεχνᾶμε: 1^ον) ὅτι καί

 «ΝΥΝ ΥΠΕΡ ΠΑΝΤΩΝ ΑΓΩΝ».

2^ον) ὅτι οἱ Ἕλληνες ποτέ δέν σκύβουν τό κεφάλι. «Καβάλα πᾶν’ στήν Ἐκκλησιά, καβάλα προσκυνᾶνε».

ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΕΒΕΝΤΙΑ!

ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ! ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ! 

Ο Χ Ρ ΙΣ Τ Ο Σ

ΕΙΝΑΙ  Η ΖΩΗ  ΜΑΣ  ΚΑΙ 

Η  ΕΙΡΗΝΗ  ΜΑΣ

«Alle Geschichte geht zu Christus und kommt von ihm her; die Erscheinung des Gottessohnes ist die Achse der Weltgeschichte» (Hegel).

Ὁ Ἔγελος εἶπε: «Ὅλη ἡ ἱστορία κατευθύνεται πρός τόν Χριστόν, καί ἔρχεται πρός Αὐτόν· ἡ ἐμφάνισις τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ ἀποτελεῖ τόν ἄξονα τῆς Παγκοσμίου Ἱστορίας».

Ὕστερα ἀπό τήν Ἐνανθρώπησι τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, ἀπό τήν ἐνσάρκωσι τῆς Ἀγάπης Του, εἶναι λυπηρόν νά ὑπάρχουν ἄνθρωποι, πού, μέ τή θέλησί τους παραμένουν στό σκοτάδι, στήν Ψευτιά καί τήν Ὑποκρισία, στήν πλάνη καί τήν ἀπάτη, στήν αἵρεσι, στήν ἀρρώστια.

«Καί εἶναι ὁμολογουμένως μέγα τό τῆς εὐσεβείας μυστήριον· Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί...» (Α΄Τιμόθ. γ΄16). «Ἐπί τῆς γῆς ὤφθη καί τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη» (Βαρούχ γ΄ 38). Καί ὄχι μόνον συνανεστράφη καί δέν ντράπηκε νά μᾶς ἀποκαλῇ ἀδελφούς Του, ἀλλά  καί ἀπεκαλυψε σέ μᾶς τούς εὐτελεῖς τήν τριαδική Θεότητα καί τήν ἀγαθότητα τοῦ Ἑνός καί Μόνου ἀληθινοῦ Θεοῦ, ἐκήρυξε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του, ἔσπειρε ἐπ’ εὐλογίαις τόν

πανάγιο λόγο Του καί σπέρνει  στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων τόν πανάγιο καί ζωοποιό λόγο Του, διῆλθε δέ καί διέρχεται τήν ζωήν αὐτοῦ  κηρύσσων τό Εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας  καί θεραπεύων πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν  ἐν τῷ λαῷ, εὐεργετῶν καί ἰώμενος πάντας τούς καταδυναστευομένους ὑπό τοῦ διαβόλου, ὅτι ὁ Θεός-Πατήρ ἦν μετ’ αὐτοῦ» (Ματθ. δ΄ 23.Πράξ. ι΄ 38). Καί ὄχι μόνον «τυφλοί ἀναβλέπουσι καί χωλοί περιπατοῦσι, λεπροί καθαρίζονται καί κωφοί ἀκούουσι, νεκροί ἐγείρονται καί πτωχοί εὐαγγελίζονται» (Ματθ. ια΄ 5), ἀλλά  αὐτός ὁ Κύριος, τέλειος ὤν Θεός, «ἑαυτόν  ἐκένωσεν μορφήν δούλου λαβών, ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος, καί σχήματι εὑρεθείς ὡς ἄνθρωπος ἐταπείνωσεν ἑαυτόν γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ. Διά τοῦτο, λέγει ὁ Παῦλος, καί ὁ Θεός-Πατήρ αὐτόν ὑπερύψωσε καί ἐχαρίσατο αὐτῷ ὄνομα τό ὑπέρ πᾶν ὄνομα, ἵνα ἐν τῷ ὀνόματι αὐτοῦ πᾶν γόνυ κάμψῃ ἐπουρανίων καί ἐπιγείων καί καταχθονίων, καί πᾶσα γλῶσσα  ἐξομολογήσηται ὅτι Κύριος Ἰησοῦς Χριστός εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός» (Φιλιπ.  β΄  7-11).

Δυστυχῶς ὅμως αὐτήν τή μεγάλη ἀλήθεια  πολλοί ἄνθρωποι στόν κόσμο δέν τήν δέχθηκαν, ὅπως θά ἔπρεπε. Ἔχασαν τήν ἐπαφή τους μέ τήν πνευματικήν αὐτήν πραγματικότητα. Καί γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο, παραμένουν ἀκόμη, μέ τή θέλησί τους, κατάκοιτοι στή χώρα καί τή σκιά τοῦ θανάτου, «δέσμιοι τῆς γῆς» καί γεύονται τά «ξυλοκέρατα» τῆς ἀποστασίας. Ὁδεύουν, δυστυχῶς, πρός τήν ἄβυσσον τῆς αἰώνιας Ὀδύνης μακράν ἀπό τήν πηγήν τοῦ ζῶντος ὕδατος, τόν Χριστόν.

Στά βάθη αὐτῆς ἐδῶ τῆς ἄθλιας «παροικίας»,

ὅπου πολλά παράξενα μᾶς φαίνονται οἰκεῖα,

ἡμιθανής, ἡ ἀνθρωπότης, χωρισμένη ἀπό τό

Χριστό, ὁδεύει ὁλοταχῶς μακράν ἀπό τήν Πηγή

τῆς Ζωῆς, «ἐν γῇ ἐρήμῳ καί ἀβάτῳ καί ἀνύδρῳ»

καί ὀδυνᾶται «εἰς τήν ἔξωθεν τοῦ Ναοῦ αὐλήν».

Καί σ’ αὐτήν  τήν ἐξαθλίωσι καί τήν Ὀδύνη 

μᾶς ὁδηγεῖ ἡ ὕβρις στό Θεό, ἡ Ἀφροσύνη.

Καί εἶναι ἀδιανόητο καί πολύ παράδοξο, πῶς

μιά μόνο «χοῦφτα» ἄφρονες, ἄμυαλοι, δυστυχεῖς,

παλεύουν ἀπερίσκεπτα νά μᾶς διαλύσουν ὅλους.

Ναί. Μια «χοῦφτα» εἶν’ οἱ ἄθεοι, χωρίς μυαλό, πού προσπαθοῦν μέ κάθε δόλιο τρόπο, νά φέρουν σύγχυσι στίς ἄδολες ψυχές καί κυρίως τῶν Νέων, καί εἶν’ αξιολύπητοι, ζοῦνε δέ στό σκοτάδι, κι’ αὐτό, γιατί δέν πρόσεξαν κι’ ἄφησαν ὁλάνοιχτες, ἀφύλακτες «τίς θυρίδες», δι’ ὧν εἰσέρχεται στή ψυχή τους ὁ θάνατος (Ἱερεμ.θ΄21) καί ὁ Σατανᾶς.

Μιά «χοῦφτα» εἶναι αὐτοί, πού ἄφησαν καί μπῆκε ὁ διάολος μέσα τους. Αὐτοί, οἱ ὀλίγοι χλευαστές,

δυσλειτουργοῦν καί ἐνεργοῦν ἀστόχαστα, «κατ’ ἐνέργειαν τοῦ Σατανᾶ» καί μέ τίς ὑλιστικές, τίς ἀθεϊστικές  Ἰδέες τους, δηλητηριάζουν  δολερά τούς ἀθώους, τούς ἀφελεῖς συνανθρώπους τους καί κυρίως  τήν τρυφερή ἡλικία, τή Νέα Γενιά.

Ὁδηγοῦν τούς Νέους καί τίς Νέες μας στό Μηδενισμό, στήν ἀπαξίωσι τῶν Ἀξιῶν, στό Μηδέν. Παραχαράττουν τήν ἔνδοξη Ἱστορία μας.  Ποδοπατοῦν τά Ἰδανικά καί τίς Πατρικές, ἱερές Παραδόσεις. Κι’ αὐτά συμβαίνουν, δυστυχῶς,  σέ Παγκόσμια Κλίμακα, ἀκόμη δέ καί στήν κοιτίδα τοῦ Πολιτισμοῦ, στή θεϊκή Ἑλλάδα, στήν καρδιά τῆς Ὀρθοδοξίας. Ποιός θά μποροῦσε ποτέ νά φαντασθῆ, πώς θά βρισκόταν μιά «χοῦφτα» ἄθεοι  καί στήν ἔνδοξη Πατρίδα μας, πού, μέ λυσσώδη μανία, θά προσπαθοῦσαν νά ἐξαφανίσουν τόν Ἑλληνισμό καί τήν Ὀρθοδοξία ; ...

Δέν μποροῦν νά ἐννοήσουν οἱ ἄφρονες, οἱ ἄθεοι, οἱ δύσμοιροι θνητοί, πόσο «σκληρόν εἶναι τό πρός κέντρα λακτίζειν» (Πράξ. κστ΄14) . 

Δέν καταλαβαίνουν ὅτι «τεθνήκασι καί θνήσκουν οἱ ζητοῦντες τήν ψυχή τοῦ Παιδίου» (Ματθ. β΄20).

Οἱ Πολέμιοι τῆς Πίστεως  Χύνουν δηλητήριον.

Θέλω νά προστατεύσω ἀπό τό δηλητήριο, πού χύνουν στίς ψυχές τῶν Παιδιῶν μας οἱ ἄθεοι, πού, χωρίς ντροπή, προπαγανδίζουν τήν ἀθεῒα καί μέσα στά Σχολεῖα μας προσπαθῶντας νά ξεριζώσουν μέσα ἀπό τήν ψυχή τῶν Παιδιῶν μας τήν Πίστι στό Χριστό καί τήν ἀγάπη πρός τήν Πατρίδα καί τήν Οἰκογένεια.

Γι’ αὐτό, ἀγαπητά μου Παιδιά, προσπαθῆστε νά κατανοήσετε τήν ἀγωνία μου, καί κλεῖστε τ’ αὐτιά σας, σ’ ὅλες αὐτές τίς σειρῆνες τῆς ἀθεῒας. Φυλαχτῆτε ἀπό τή Σκύλλα καί ἀπό τή Χάρυβδι τῆς διαστροφῆς καί ἀπό τή λαίλαπα τῶν παρανοήσεων καί ἀπό τήν Ἀφροσύνη τῆς ἀθεῒας.

Εἶναι ντροπή μιά «χοῦφτα» ἀνεγκέφαλοι, νά μᾶς παρασύρουν στήν Πλάνη, στήν αἵρεσι, στή σύγχυσι,  στό Χαμό καί τήν ἀπελπισία. Γεννηθήκαμε στήν ὄμορφη Χώρα τοῦ Φωτός, στή Χώρα, πού λατρεύει καί διδάσκει τήν Ἀλήθεια. Ἔχουμε ἐγκολπωθῆ τό Χριστό καί τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του.
Τί σχέσι μπορεῖ νά ἔχουμε ἐμεῖς μέ τό Κοράνιο τοῦ Μίσους; Ἤ μέ τά παραμύθια τῶν Οὐπανισάδς, μέ τό Ἐγωϊστικό πνεῦμα τοῦ Βουδισμοῦ καί τῆς Βεδάντα, καί μέ τά ἄλλα φλυναφήματα τῆς ἀθεῒας;

Ὡς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί Ἕλληνες ἀγκαλιάζουμε ὅλους τούς συνανθρώπους μας. Καί τούς καλοῦμε ὅλους νά μελετήσουν τό Εὐαγγέλιον, διότι γιά τό Χριστό καί γιά τούς Χριστιανούς «δέν ὑπάρχει Ἰουδαῖος οὐδέ Ἕλλην, δέν ὑπάρχει βάρβαρος ἤ Σκύθης, δέν ὑπάρχει δοῦλος οὐδέ ἐλεύθερος, δέν ὑπάρχει ἄρσεν καί θῆλυ· ὅλοι γίναμε Ἕνας νέος ἄνθρωπος, διά τῆς ἑνώσεώς μας μέ τόν Χριστόν. Ναί. Χωρίς διάκρισι, ἀνεξάρτητα ἀπό τήν ἐθνικότητα καί τήν καταγωγή μας, γίναμε ἕνας ἄνθρωπος, ἀλλά τά πάντα καί ἐν πᾶσι Χριστός (Γαλάτ. γ΄ 28. Κολοσ. γ΄11). Κανείς δέν δικαιολογεῖται σήμερα νά μένει στήν πλάνη.

Ὅλοι. Ἑβραῖοι, Μουσουλμᾶνοι, Βουδιστές, Ἰνδουϊστές καί ἄλλοι, ὅσοι σέβονται τόν ἑαυτόν τους, ὀφείλουν νά μελετήσουν τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης καί νά τό συγκρίνουν, ἄν θέλουν, μέ τά ἱερά τους Βιβλία. Σίγουρα θά ξεχωρίσουν τό Φῶς ἀπό τό Σκοτάδι, τόν ἀνθρώπινο λόγο, ἀπό τό Θεϊκό λόγο. Θά διαπιστώσουν ὅτι τό Εὐαγγέλιον εἶναι λόγος Θεοῦ, εἶναι Ἀποκάλυψις.

Οἱ Γραμματεῖς καί οἱ Φαρισαῖοι κάποτε ἔστειλαν πληρωμένους ὑπηρέτες νά συλλάβουν τό Χριστό. Ὅταν αὐτοί ἄκουσαν τό λόγο Του ἔμειναν ἄφωνοι καί δέν τόλμησαν νά Τόν συλλάβουν καί εἶπαν στούς Φαρισαίους: «Οὐδέποτε οὕτως ἐλάλησεν ἄνθρωπος, ὡς οὗτος ὁ ἄνθρωπος» (Ἰωάν. ζ΄46).

Πράγματι ὁ Χριστός, «τοῦ καί ἀπό γλώττης  μέλιτος γλυκίων ῥέεν αὐδή» ὡμιλοῦσε καί, «χθές καί σήμερον ὁ αὐτός», μιλάει καί ὁ λόγος Του, γλυκύτερος καί ἀπό τό μέλι, γλυκαίνει, ἀπαλύνει, ἀναπαύει τίς καρδιές ἐκείνων, πού τόν ἀκοῦνε. Ὁ λόγος Του ἀνασταίνει καί νεκρούς. 

 Ὁ Κύριος δέ ἐπέτρεψε νά γραφῆ  ὁ Λόγος Του  στή γλῶσσα τοῦ Θεοῦ, τήν Ἑλληνική, καί σέ μᾶς τούς Ἕλληνες ἀνέθεσε τήν ἀποστολή, νά κηρύξουμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του «πάσῃ τῇ κτίσει», «εἰς πάντα τά Ἔθνη».

Καί τώρα εἶναι καιρός ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες, καί μάλιστα οἱ Νέοι καί οἱ Νέες, ὄχι ἁπλῶς νά μή παρασυρώμαστε ἀπό τά φλυναφήματα τῆς ἀθεῒας, ἀλλά  νά κηρύξουμε σέ ὅλον τόν κόσμο, πού παραπαίει μακράν τοῦ Χριστοῦ, καί πάλιν τό Εὐαγγέλιον, τήν Καινήν Διαθήκη τῆς Ἀγάπης, τῆς Εἰρήνης καί τῆς Δικαιοσύνης.

Εἶναι καιρός νά βοηθήσουμε τούς ἀνθρώπους καί μάλιστα τούς Νέους, νά συνειδητοποιήσουν ὅτι:

1.- Ο ΧΡΙΣΤΟΣ εἶναι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας.

2.- Ο ΧΡΙΣΤΟΣ εἶναι τό Α καί τό Ω, ἡ Ἀρχή καί τό Τέλος, ὁ Πρῶτος καί ὁ Ἔσχατος, ὁ Ὤν καί ὁ Ἦν καί ὁ Ἐρχόμενος, ὁ Παντοκράτων, ὁ Πανταχοῦ παρών καί τά πάντα πληρῶν (Ἀποκ. α΄  8. κα΄ 6. κβ΄13. Ψαλμ. 138,7 κ. ἄ.).

3.- Ο ΧΡΙΣΤΟΣ εἶναι τό Μέγα Φως, Ὁ Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης, ὁ Υἱός ὁ ὁποῖος ἐγενήθη ἡμῖν, ὁ υἱός πού ἐδόθη ἡμῖν, οὗ ἡ ἀρχή ἐγενήθη ἐπί τοῦ ὤμου αὐτοῦ, καί καλεῖται τό ὄνομα αὐτοῦ μεγάλης βουλῆς ἄγγελος, θαυμαστός σύμβουλος, Θεός ἰσχυρός, ἐξουσιαστής,  ἄρχων εἰρήνης, πατήρ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος, καί τῆς εἰρήνης αὐτοῦ οὐκ ἔστιν ὅριον» (Ἡσ. θ΄ 2-7).

4.- Ο ΧΡΙΣΤΟΣ εἶναι ὁ Μονογενής Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, τέλειος Θεός, «ὁ δι’ οὗ τά πάντα ἐγένετο», ὁ ἐν «σαρκί ἐληλυθώς», ὁ Σταυρωθείς καί Ταφείς καί Ἀναστάς Σωτήρ καί Λυτρωτής τοῦ κόσμου. Εἶναι «ὁ Ἀμνός τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου» (Ἰωάν. α΄1-18. Α΄Ἰωάν. δ΄2, Ματθ. α΄21. κζ΄ 32- κη΄20). Ποιός νοῦς μπορεῖ νά συλλάβῃ, ποιός λόγος μπορεῖ νά περιγράψῃ ἤ νά ἐκφράσῃ τό Μέγα μυστήριον τῆς Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ;

5.- Ο ΧΡΙΣΤΟΣ εἶναι ἡ ἐνσαρκωμένη ἄπειρη Ἀγάπη, τό Ὑπέρτατον Ἀγαθόν (Bene supremo), τό Ὕψιστον Ἀγαθόν (Summum bonum). Ἡ Ἀξία τῶν Ἀξιῶν (Valor Valorum).

6.- Ο ΧΡΙΣΤΟΣ εἶναι Ἐκεῖνος, πού πρῶτον μᾶς ἀγάπησε καί παρέδωκε τόν ἑαυτόν ὑπέρ ἡμῶν  προσφοράν καί θυσίαν στό Θεό εἰς ὀσμήν εὐωδίας (Ἐφες. ε΄ 2).

7.-Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ  εἶναι Ἐκεῖνος, πού ἐταπείνωσεν ἑαυτόν  γενόμενος ὑπήκοος τῷ Πατρί μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ. Καί γι’αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο ὁ Θεός –Πατήρ, τόν Υἱόν Του καί ὡς ἄνθρωπον αὐτόν ὑπερύψωσε καί ἐχαρίσατο αὐτῷ ὄνομα, τό ὑπέρ πᾶν ὄνομα...» (Φιλιπ. β΄7-11). Καί πραγματικά,  εἶναι πασίδηλον ὅτι « Οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενί ἡ σωτηρία· οὐδέ γάρ ὄνομά ἐστιν ἕτερον ὑπό τόν οὐρανόν τό δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς» (Πράξ. δ΄4). Καί ἐκ τῶν πραγμάτων ἀποδεικνύεται ὅτι «πᾶς ὅς ἄν ἐπικαλέσηται τό ὄνομα τοῦ Κυρίου σωθήσεται» (Ἰωήλ γ΄ 5. Πράξ. β΄21).

Καί μόνον ἡ προφορά τοῦ παναγίου Ὀνόματος τοῦ Ἰησοῦ γαληνεύει, ἀναπαύει καί θεραπεύει τήν ψυχή μας. Καί εἶναι ἀλήθεια ὅτι  ὅποιος πιστεύει μέ τήν καρδιά του στό Χριστό καί ἀποδεικνύει τήν Πίστι  του, μέ θυσιαστική, ἁγνή ἀγάπη, τότε ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου αὐτοῦ γίνεται κατοικητήριον καί Θρόνος Θεοῦ. Καί εἶναι καιρός ὅλοι μας νά δεχθοῦμε στήν καρδιά μας τό Χριστό καί νά κάνουμε πρᾶξι τό Εὐαγγέλιον καί ἔτσι νά μετουσιώσουμε, μέ τή Χάρι τοῦ Θεοῦ, αὐτήν ἐδῶ τήν Κόλασι σέ Παράδεισο. Διότι ἐκεῖ ὅπου εἶναι ὁ Χριστός, ἐκεῖ καί μόνον ἐκεῖ εἶναι ὁ Παράδεισος καί ἡ αἰώνιος ζωή.

Καί εἶναι καιρός ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες καί μάλιστα οἱ Νέοι νά καταλάβουμε καί νά κηρύξουμε ἀκόμη μια φορά σέ ὅλο τόν κόσμο ὅτι:

«Ἡ Χριστιανική Θρησκεία, κατά τό σύνολον τῶν ἀξιῶν της ἀντικειμενικῶς κρινομένη καί πρός τάς λοιπάς  θρησκείας ἀνεπειρεάστως συγκρινομένη, δέν εἶναι μία τῶν πολλῶν ἐνδοκοσμικῆς προελεύσεως θρησκειῶν, οὐδ’  ἀποτελεῖ συνέχεια ἁπλῆν καί φυσικήν τῆς προχριστιανικῆς θρησκευτικότητος, ἀλλά χωρίζεται καί ὑπερέχει τῶν ἄλλων θρησκευμάτων, τῶν πρό αὐτῆς καί τῶν μετ’ αὐτήν, διά τῆς μοναδικῆς ἐν τῇ παγκοσμίῳ Ἱστορίᾳ Προσωπικότητος τοῦ Ἱδρυτοῦ της. Ἥτις (δηλ. ἡ Προσωπικότης τοῦ Ἰησοῦ), κατ’ ἀνθρώπινον λόγον ἀνερμήνευτος, εὑρίσκει τήν ἑρμηνείαν αὐτῆς μόνον ὡς φανέρωσις ἐν σαρκί τῆς Θεότητος, ὡς Αὐτόφως  καί Αὐτοαλήθεια  καί Αὐτοζωή  καί, ὡς τοιαύτη, οὐ μόνον πληροῖ τό περιεχόμενον τῆς Χριστιανικῆς Θρησκείας καί ζωῆς, ἀλλά καί καθίσταται τοῦτο μέν ὁ νοῦς, ἡ δικαίωσις καί ἡ τελείωσις τῆς παγκοσμίου ἱστορίας, τοῦτο δέ καί τό πλήρωμα τῆς πανανθρωπίνης Ψυχῆς» (Λεων. Ἰωάν. Φιλιππίδου, Ἱστορία τῶν Θρησκευμάτων, Ἀθῆναι 1938, σελ. 178).

Ὀρθῶς ὁ Κάρλ  Γιάσπερς ἀναφέρει ὅτι «ὁ Θεός  εἶναι ὁ Κύριος καί ὁ πηδαλιοῦχος τῆς Ἱστορίας, ὅλη ἡ ἱστορία ἐκπορεύεται ἀπό Αὐτόν καί ἐπιστρέφει σ’Αὐτόν, ὡς ἡ τελείωσίς της (Gott  ist der Herr und Lenker der Geschichte, alle Geschichte  geht von ihm aus und kehrt zu ihm als  zu ihrer vollendung zurueck).  Καί τονίζει ὅτι μέ τή γέννησι τοῦ Χριστοῦ ἐντάσσεται ἡ ἱερά ἱστορία εἰς τήν παγκόσμιον Ἱστορίαν. (Mit der Geburt Christi fuegt sich  die Heilsgeschichte in die Weltgeschichte ein). Καί ὁμιλῶν ὁ Γιάσπερς,  περί ἀξονικῆς ἐποχῆς καί περί  τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ὡς ἄξονος τῆς Παγκοσμίου Ἱστορίας (Christus als Achse der Weltgeschichte), ἀναφέρει τό λόγο, πού εἶπεν ὁ Ἔγελος (Hegel), ὅτι: «ἡ Ἱστορία κατευθύνεται πρός τόν Χριστόν, καί ἔρχεται πρός αὐτόν·  ἡ ἐμφάνισις τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ ἀποτελεῖ τόν ἄξονα τῆς Παγκοσμίου Ἱστορίας» (Κ. Γιάσπερς,  Εἰσαγωγή στή Φιλοσοφία, μετφρ. Μαλεβίτση, Ἀθῆναι, σελ.186).

Κύριε Ιησοῦ Χριστέ,

Ἐσύ πού εἶσαι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας, ἡ χαρά καί τό Φῶς τοῦ κόσμου, ὁ Σωτήρ καί Λυτρωτής μου, ἄκουσε καί πάλιν τούς στεναγμούς τῆς καρδιᾶς μου καί λύτρωσε τόν Λαό Σου ἀπό τόν κίνδυνον τοῦ ἀφανισμοῦ. Εἶσαι ὁ Κύριος καί ὁ Θεός μας καί ὅλοι ἐμεῖς, οἱ ἄμυαλοι,  εἴμαστε δοῦλοι Σου. Κύριε ἐκτός ἀπό Σένα δέν ἔχουμε ἄλλον Κανέναν. Λυπήσου μας καί ἐλέησέ μας. Μήν ἀφήσεις «τό πονηρόν ρῆμα» νά γίνῃ μέσα στήν καρδιά μας «ἀνόμημα», φώτιζε τά σκοτάδια μας.

Κύριε, ὡς Καρδιογνώστης γνωρίζεις, ὅτι πολλές φορές κατακλύζουν τήν ἀδύναμη ψυχή μου πονηροί, ἀριστεροί, ἀρνητικοί λογισμοί καί τότε Σέ χάνω. Κι’ ὅταν Σέ χάνω, χάνομαι, Φιλάνθρωπε καί Οἰκτίρμων. Ζῶ στό κενό, βυθίζομαι στό Ἔρεβος, στό βαθύ σκοτάδι, καί χάνομαι, Φιλεύσπλαγχνε, στά τρίσβαθα τοῦ ᾇδη.

Διόρθωσε τά λάθη μου, ἴασε τήν ψυχή μου, ὁ πανακής ἰατρός. Ζητῶ τό ἔλεός Σου... Μή μέ ἐγκαταλείπεις...

Συγχώρησέ με, κι’ ἄκουσε, Χριστέ, τήν προσευχή μου.

Ἔγγισον πανάγαθε, ἔγγισον, ὁ πανταχού, ἐλέησον ἐμέ καί τόν κόσμον Σου, ὄχι γιατί τό ἀξίζουμε, ἀλλ’ ἕνεκεν τῆς δόξης τοῦ Ὀνόματός Σου.

Παρ’ ὅλες τίς ἁμαρτίες μας καί τά σφάλματά μας μονάχα Ἐσένα ποθεῖ ἡ ψυχή μας, μονάχα Ἐσένα, Ἰησοῦ μου, λατρεύουμε. Μονάχα κοντά Σου ἡ ψυχή μας βρίσκει ἀναπαμό. Κύριε κινδυνεύουμε... Μήν ἀργοπορεῖς. Ἔρχου ταχύ. Σ’ εὐχαριστῶ, πού μέ ἀκοῦς καί σπεύδεις, ὅπως πάντοτε, σέ βοήθειά μας. Ἀκούω στά Βάθη τῆς ψυχῆς μου τήν γλυκειά Σου ἀπόκρισι στή δέησί μου: «Ναί ἔρχομαι ταχύ». Δέξου τά δάκρυά μου, δάκρυα εὐγνωμοσύνης σέ Σένα τό Λυτρωτή. Δόξα στό Πανάγιον Ὄνομά σου.

Σέ Σένα, «τῷ βασιλεῖ τῶν αἰώνων, ἀφθάρτῳ, ἀοράτῳ, μόνῳ σοφῷ Θεῷ,ἡ τιμή, ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν» (Α΄Τιμόθ. α΄17).