ΕΝΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΕΟΣ (2ον)

ΚΑΙ  ΕΙΝΑΙ  ΠΑΝΤΑΧΟΥ  ΠΑΡΩΝ

Β΄

«Ποῦ πορευθῶ ἀπό τοῦ πνεύματός σου καί ἀπό τοῦ προσώπου σου ποῦ φύγω; Ἐάν ἀναβῶ εἰς τόν οὐρανόν, σύ ἐκεῖ εἶ, ἐάν καταβῶ εἰς τόν ᾏδην, πάρει· ἐάν ἀναλάβοιμι τάς πτέρυγάς μου κατ’ ὄρθρον καί κατασκηνώσω εἰς τά ἔσχατα τῆς θαλάσσης, καί γάρ ἐκεῖ ἡ χείρ σου ὁδηγήσει με καί καθέξει με ἡ δεξιά σου» (Ψαλμ. 138, 7-10).

Ὁ Προφήτης Δαβίδ  ἐκφράζει τό θαυμασμό του καί τήν ἀκλόνητον πίστιν του εἰς τήν ὕπαρξιν τοῦ πανσόφου καί παναγάθου Θεοῦ, εἰς τήν πανταχοῦ Παρουσίαν Του καί εἰς τήν Παντοδύναμον προστασίαν Του.

Ὅπου βρεθῶ κι’ ὅπου σταθῶ, αἰσθάνομαι τή ζεστασιά τῆς ζωντανῆς Σου Παρουσίας, Κύριε.   Ποῦ μπορῶ νά μεταβῶ, ὥστε νά εἶμαι μακράν ἀπό τήν πνοή Σου, ἀπό τό Πνεῦμα σου καί ποῦ νά καταφύγω, ὥστε νά μή παρακολουθοῦμαι ἀπό τό πανάγιο καί ἐξεταστικό βλέμμα τοῦ προσώπου Σου; Σύ Θεέ μου εἶσαι παντογνώστης. Θαυμαστή εἶναι ἡ παγγνωσία Σου. Κανείς δέν μπορεῖ νά κρυφτῆ ἀπό Σένα, Εὔσπλαγχνε Κύριε.  Εἶσαι πανταχοῦ παρών καί πληροῖς τά πάντα καί νοιώθω ἀπόλυτα ἀσφαλής, διότι μέ περιβάλλεις μέ τή στοργική καί  παντοδύναμον προστασία σου. Ἐάν ἀνεβῶ εἰς τόν οὐρανόν, Σύ εἶσαι ἐκεῖ, ἐάν κατέλθω στόν ᾏδη καί ἐκεῖ παρευρίσκεσαι. Ἐάν  ἔπαιρνα δικά μου πτερά καί πετοῦσα νοερά, μέ ταχύτητα φωτός, ἐκεῖ ὅπου ἀνατέλλει ὁ ἥλιος, κατά τά ξημερώματα καί μποροῦσα νά  κατασκηνώσω εἰς τάς ἐσχατιᾶς τῆς ξηρᾶς καί τῆς θαλάσσης καί ἐκεῖ ὑπάρχεις Ἐσύ καί  ἐκεῖ τό Χέρι Σου θά μέ  καθοδηγήσῃ ὀρθά καί ἡ παντοδύναμος δεξιά Σου θά μέ κρατήσῃ  στερεά, σταθερά, θά μέ προστατέψη καί θά  με προφυλάξῃ ἀπό κάθε κίνδυνον. Ἄπειρη εἶναι ἡ ἀγάπη Σου, Φιλάνθρωπε!

Εἶσαι πανταχοῦ Παρών. Ὅπου  καί ἄν στραφῶ, Σέ βρίσκω μπροστά μου. Ὅπου καί ἄν κρυφθῶ εἶσαι καί Σύ ἐκεῖ καί ἁγιάζεις τά πάντα μέ τήν εὐλογημένη Παρουσία Σου. Φώτιζε τό νοῦ καί τήν καρδιά μας, ὥστε ἀκατάπαυστα νά Σέ ὑμνοῦμε καί νά Σέ δοξάζουμε, Πανάγαθε Κύριε.

Ἡ Πανταχοῦ παρουσία τοῦ Θεοῦ μᾶς ὑπαγορεύει νά προσέχουμε νά ἀποφεύγουμε τό Κακό καί τήν ἁμαρτία καί νά ἐπιτελοῦμε ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ. «Ἔστι δίκης ὀφθαλμός, ὅς τά πάνθ’ ὁρᾶ». Ὁ Πάγκαλος Ἰωσήφ  ἔλεγε: «Πῶς  ποιήσω  τό ρῆμα  τό πονηρόν τοῦτο, καί ἁμαρτήσομαι ἐναντίον τοῦ Θεοῦ;» Δέν ἐνέδωσε στήν μαινάδα ἐκείνην γυναῖκα τοῦ Πετεφρῆ, καί καταλιπών τόν χιτῶνα, ἔφυγε τήν ἁμαρτίαν καί γυμνός οὐκ ἠσχύνετο, ὡς ὁ Πρωτόπλαστος πρό τῆς παρακοῆς»

Εἶχε βαθειά συναίσθησι τῆς πανταχοῦ παρουσίας τοῦ Θεοῦ καί δέν ἤθελε σέ καμμιά περίπτωσι νά ἁμαρτήσῃ  καί νά προσβάλλῃ τή μεγαλειότητα τοῦ Θεοῦ.  «Ἀπέφυγε τό πονηρόν ρῆμα». Εἶχε συναίσθησι τῆς ζωντανῆς πανταχοῦ παρουσίας τοῦ Θεοῦ καί δέν ἤθελε νά λερώσῃ τήν ψυχή του, κάτω ἀπό τό στοργικό βλέμμα τοῦ Θεοῦ καί νά πικράνῃ τόν Οὐράνιον Πατέρα. Δέν ἤθελε  νά χωρισθῇ ἀπό τόν Κύριο (Γένεσ. Λθ΄).

Κανείς δέν μπορεῖ νά κρυφθῇ ἀπό τό Θεό. Ὁ Προφήτης Ἱερεμίας σημειώνει: «Τάδε λέγει Κύριος. Εἶμαι ὁ Θεός πού βρίσκομαι κοντά σας. Εἶναι, λοιπόν, δυνατόν νά κρυφθῇ κανείς σέ ἀπόκρυφο μέρος  καί ἐγώ νά μή τόν δῶ; Μήπως ἐγώ δέν εἶμαι Ἐκεῖνος, πού πληρῶ διά τῆς Παρουσίας μου τόν οὐρανόν καί τήν γῆν;» (Ἱερεμ. κγ΄23-24). Ποῦ πορευθῶ ἀπό τοῦ Πνεύματός σου; Χρέος μου νά  Σέ προσκυνῶ ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ.
Καιρός εἶναι νά καταλάβω ὅτι «Πνεῦμα ὁ Θεός καί τούς προσκυνοῦντας αὐτόν ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν» (Ἰωάν. δ΄ 24). Κανείς δέν μπορεῖ νά κρυφθῇ ἀπό τοῦ προσώπου Σου, ἀπό τοῦ προσώπου τοῦ Υἱοῦ Σου. Μέγα τό μυστήριον τῆς Οἰκονομίας Σου. Δέν τό χωράει ὁ νοῦς μου!...

Ὁ Ἅγιος  Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος λέγει:

«Εἰ ζητεῖς τόν Κύριον εἰς βάθος, ἐκεῖ εὑρίσκεις αὐτόν. Εἰ ζητεῖς εἰς ὕδωρ, ἐκεῖ εὑρίσκεις αὐτόν ποιοῦντα σημεῖα. Εἰ ζητεῖς αὐτόν ἐν λάκκῳ, ἐκεῖ εὑρίσκεις αὐτόν ἐν μέσῳ δύο λεόντων  φυλάσσοντα τόν δίκαιον Δανιήλ (Δαν. 6, 17). Εἰ ζητεῖς αὐτόν εἰς πῦρ, ἐκεῖ εὑρίσκεις αὐτόν βοηθοῦντα τοῖς δούλοις αὐτοῦ (Δαν. 3,28). Εἰ ζητεῖς αὐτόν ἐν ὄρει, ἐκεῖ εὑρίσκεις αὐτόν μετά τοῦ Ἠλία καί Μωϋσέως (πρβλ. Ματθ. 17, 3. Μάρκ. 9, 2 ἑξ.). Πανταχοῦ οὖν ἐστι, καί ὑποκάτω τῆς γῆς καί ὑπεράνω τῶν οὐρανῶν, εἴτε ἐν ὑμῖν· πανταχοῦ ἐστιν»( Μ. τοῦ Αἰγυπτίου, Ὁμιλ. Πνευμ. ΙΒ, ιβ΄ ΒΕΠΕΣ  41, 209,40-210,4).

Ναί. Πραγματικά εἶναι πανταχοῦ παρών ὁ Κύριος. Καί αὐτό τό γνωρίζουν καλά ὅσοι Τόν ἐπικαλοῦνται, διότι τόν νοιώθουν κοντά τους. «Ἐγγύς Κύριος πᾶσι τοῖς ἐπικαλουμένοις αὐτόν, πᾶσι τοῖς ἐπικαλουμένοις αὐτόν ἐν ἀληθείᾳ» (Ψαλμ.144,18).

Θά ἀφιερώσω ἐδῶ σέ κείνους τούς ἄφρονες, πού ἀστόχαστα ἰσχυρίζονται ὅτι «Οὐκ ἔστι Θεός» ἕνα ποίημα, μέ τίτλο: «Θεοῦ τό κράτος» ἤ «Θεοῦ δόξα», πού μελοποίησε ὁ Μπετόβεν (L. van Beethoven), σέ μετάφρασι ἀπό τό Γερμανικό κείμενο καί θά παρακαλέσω ἐκείνους, πού ἀρνοῦνται τήν ὕπαρξι καί τήν Πανταχοῦ παρουσία τοῦ Θεοῦ,  νά ἀπαντήσουν μέ σύνεσι καί εἰλικρίνεια στά ἐρωτηματικά, πού ὑποβάλλει ὁ ποιητής.

Θεοῦ τό Κράτος.

1.- Θεοῦ τό κράτος. Τό σύμπαν γιορτάζει

Τό ἄπειρον καί οἱ οὐρανοί. 
Γι’ Αὐτόν ἡ φύσις κι’ ἡ γῆ  δοξάζει,
Αὐτόν ἡ θάλασσα ὑμνεῖ.
Ὑπάρχει ἕνας Θεός ν’ ἀγαπᾶτε
Ὑπάρχει λυτρωτής Χριστός.
Αὐτόν μ’ ἀγάπη πιστοί προσκυνᾶτε
Αὐτός μᾶς φέρει πρός τό Φῶς.

2.- Γιά δές τριγύρω τήν ὄμορφη φύσι
τά ἔργα τοῦ Δημιουργοῦ.
Ἀρκεῖ τό νοῦ σου γιά νά φωτίσῃ
τό θαῦμα πού μιλεῖ παντοῦ.
Ποιός τ’ ἄστρα σκόρπισε στ’ ἄπειρα ὕψη;

Τόν ἥλιο ποιός κυβερνᾶ;

Καί ποιός μπορεῖ ἀπ’ Ἐκεῖνον νά κρύψῃ,
Τί σκέψεις ἔχει μές στήν καρδιά;
Τί ἔχει στήν καρδιά βαθειά;