ΕΝΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΕΟΣ (3ον)

ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑΧΟΥ ΠΑΡΩΝ.

Γ΄

«Τό γνωστόν τοῦ Θεοῦ φανερόν ἐστιν ἐν αὐτοῖς· ὁ γάρ 

Θεός αὐτοῖς ἐφανέρωσε. Τά γάρ ἀόρατα αὐτοῦ ἀπό κτίσεως κόσμου τοῖς ποιήμασι  νοούμενα καθορᾶται, ἥ τε  ἀῒδιος αὐτοῦ δύναμις καί θειότης, εἰς τό εἶναι αὐτούς  ἀναπολογήτους, διότι γνόντες τόν Θεόν οὐχ ὡς Θεόν ἐδόξασαν ἤ ηὐχαρίστησαν, ἀλλ’ ἐματαιώθησαν ἐν τοῖς διαλογισμοῖς αὐτῶν, καί ἐσκοτίσθη ἡ ἀσύνετος αὐτῶν καρδία· φάσκοντες εἶναι σοφοί ἐμωράνθησαν, καί ἤλλαξαν τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ ἐν ὁμοιώματι εἰκόνος φθαρτοῦ ἀνθρώπου καί πετεινῶν καί τετραπόδων καί ἑρπετῶν»(Ρωμ. α΄ 19-23).

Ἔχουμε πῆ ὅτι μόνον οἱ ἄφρονες τολμοῦν καί ἀρνοῦνται τήν ὕπαρξι Καί τήν πανταχοῦ παρουσία τοῦ Ἑνός καί Μόνου ἀληθινοῦ Θεοῦ. Κάθε συνετός καί σώφρων πιστεύει ἀπόλυτα στήν Ἀποκάλυψι τοῦ Θεοῦ. Καί  τῆς Ἁγίας Γραφῆς  εἶναι «πιστός ὁ λόγος καί πάσης ἀποδοχῆς ἄξιος» (Α΄Τιμόθ. α΄15). Ὑπόσχεται ὁ Πανάγαθος καί τηρεῖ τίς ὑποσχέσεις Του. Εἶναι ἀψευδής ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Ὁ Χριστός εἶναι ἡ Ἀλήθεια.

Οἱ ἄφρονες ὅμως, ποιοῦντες τά φαῦλα, μισοῦν τό

τό Φῶς καί ἰσχυρίζονται ὅτι «Οὐκ ἔστι Θεός».

Ἀρνοῦνται τόν Ἀληθινόν Θεόν καί λατρεύουν τό Βόρβορο, τόν Διάβολον, τόν Μαμωνᾶ, τό Χρῆμα. «Προσκυνοῦν τά δαιμόνια καί τά εἴδωλα τά χρυσᾶ καί τά ἀργυρᾶ καί τά χαλκᾶ καί τά λίθινα καί τά ξύλινα, ἅ οὔτε βλέπειν δύνανται οὔτε ἀκούειν οὔτε περιπατεῖν» (Ἀποκ. θ΄ 20).

Ὁ «πάντων ἐπέκεινα, ὁ ἀόρατος καί ἀπρόσιτος, ὁ ἀκατάληπτος Θεός, ὁ πανταχοῦ παρών καί τά πάντα πληρῶν», μακροθυμεῖ καί περιμένει, ὡς ἄπειρη Ἀγάπη, τήν ἐπιστροφή τῶν πεπλανημένων. 

«Κρούει τήν θύραν...» καί μᾶς καλεῖ νά ἀκούσουμε τή γλυκύτερη καί ἀπό τό μέλι φωνή Του καί νά ἐπιστρέψουμε κοντά Του. Οἱ ἄφρονες ὅμως συνεχίζουμε νά λατρεύουμε τά Εἴδωλα, τόν Βάαλ, τόν Μολώχ κλπ. καί νά ἀδικοπραγοῦμε, θησαυρίζοντες

 κατά τοῦ ἑαυτοῦ μας «ὀργήν ἐν ἡμέρᾳ ὀργῆς καί δικαιοκρισίας τοῦ Θεοῦ, ὅς ἀποδώσει ἑκάστῳ κατά τά ἔργα αὐτοῦ» (Ρωμ.  β΄ 5). Ὁ Πανάγαθος Θεός, ὁ πανταχοῦ παρών,  «τά πάνθ’ ὁρᾷ» καί δέν εἶναι μόνον ἄπειρη Ἀγάπη, ἀλλά καί ἄπειρη Δικαιοσύνη.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγει ὅτι «Ἀποκαλύπτεται ὀργή Θεοῦ ἀπ’ οὐρανοῦ ἐπί πᾶσαν ἀσέβειαν καί ἀδικίαν ἀνθρώπων τῶν τήν ἀλήθειαν ἐν ἀδικίᾳ κατεχόντων» (Ρωμ. α΄ 18). Δηλαδή: Φανερώνεται ὀργή Θεοῦ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ, ἐκ Θεοῦ, κατά λόγον δικαιοσύνης, ἐναντίον ὅλων ἐκείνων, τῶν ἀσεβῶν, τῶν ἀμετανοήτων, πού προσβάλουν τά μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ καί ἐναντίον κάθε παραβάσεως τοῦ ἠθικοῦ νόμου, πού διαπράττεται, ἀπό τούς ἄφρονες, πού καταπατοῦν καί ἀδικοῦν τήν ἀλήθειαν, διά τῆς εἰδωλολατρίας καί τοῦ αἰσχροῦ τους βίου.

Ἀποκαλύπτεται συνεχῶς, εἶναι πλημμυρισμένον τό Σύμπαν ἀπό τήν παρουσίαν τοῦ Θεοῦ, ἀπό τήν μακροθυμίαν Του καί τήν παντοδύναμον πρόνοιάν Του. Εἶναι αὐτονόητη ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἀντίδρασις τοῦ Θεοῦ τῆς Ἀγάπης, κατά τῆς κακίας τῶν ἀφρόνων, τῶν ἀσεβῶν. Ἡ ὀργή εἶναι τό ἀντίθετον τῆς Χάριτος καί τῆς Ἀγάπης. Ἡ τελική κρίσις καλεῖται ἡμέρα ὀργῆς (Dies irae). Ἡ πρός Ρωμαίους ἐπιστολή γράφεται ἀπό τήν Κόρινθον, ὅπου ὑπῆρχαν  ὄργια καί  ἀσέβεια, ὅμοια μέ αὐτά, πού κατακλύζουν σήμερα τήν ἀνθρωπότητα, ὅπου πραγματικά συμπνίγουν οἱ ἄνθρωποι τήν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ μέ τήν ἀσέβειά τους, μέ τήν εἰδωλολατρική τους  ζωή καί τόν αἰσχρό τους βίο.

Οἱ ἄφρονες ἀρνοῦνται τήν Ἀλήθεια. Δέχονται τό ψεῦδος. Παραβαίνουν τίς Ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Ἀρνοῦνται τήν ὕπαρξί Του καί τήν πανταχοῦ παρουσία του καί ἀπεκδύονται τό ἔνδυμα τῆς ἀφθαρσίας καί ἐνδύονται τό ἔνδυμα τῆς φθορᾶς διά τῆς παρακοῆς. Ἀρνοῦνται τό Θεό καί λατρεύουν τόν ἑαυτό τους.  Ἀλήθεια εἶναι ὅτι οἱ ἄφρονες «μετήλλαξαν τήν ἀλήθειαν τοῦ Θεοῦ  ἐν τῷ ψεύδει καί ἐσεβάσθησαν καί ἐλάτρευσαν (καί λατρεύουν) τῇ κτίσει παρά τόν κτίσαντα» (Ρωμ. α΄25).  Ὁ Μακρόθυμος ὅμως Κύριος, πού «θέλει πάντας ἀνθρώπους σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Α΄ Τιμόθ. β΄ 4), μακροθυμεῖ καί δίδει καιρόν μετανοίας. Γνωρίζει τόν ἑαυτόν Του, τήν ἀγάπη του, μέσα ἀπό τά ἔργα Του, τά ὁποῖα «πάντα ἐν σοφίᾳ ἐποίησεν» (Ψαλμ. 103,24) καί μέ τήν πανταχοῦ εὐεργετική Παρουσία Του.

«Διότι τό γνωστόν τοῦ Θεοῦ φανερόν ἐστιν  ἐν αὐτοῖς· ὁ γάρ Θεός αὐτοῖς ἐφανέρωσε» (Ρωμ. α΄ 19). Δηλαδή: ὁ πανταχοῦ παρών ἐφανέρωσε καί φανερώνει εἰς τούς ἀνθρώπους «τό γνωστόν τοῦ Θεοῦ», τό δυνατόν γνωσθῆναι,  ἐφανέρωσε τό δυνατόν νά γνωσθῇ περί τοῦ Θεοῦ. Αὐτοαποκαλύπτεται, φανερώνει στούς ἀνθρώπους  τό κάλλος καί τό μέγεθος τῆς κτίσεως. Φανερώνει πάντα τά περί τήν οὐσίαν Του, δηλαδή τήν ἄπειρη ἀγάπη Του, τήν ἀγαθότητά Του, τή σοφία καί τή δύναμί Του, τίς εὐεργετικές  Του ἐνέργειες. Ὄχι ὅμως τήν οὐσία Του. Ὁ ἱερός Δαμασκηνός λέγει:

«Ὅτι μέν οὖν ἐστι Θεός, δῆλον· τί δέ ἐστι κατ’ οὐσίαν καί φύσιν ἀκατάληπτον τοῦτο παντελῶς καί ἄγνωστον» (Ἐκδ. Ἀκριβής τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, Α΄ 4). Δηλαδή  ὅτι ὑπάρχει Θεός εἶναι φανερόν. Τί ὅμως εἶναι κατά τήν οὐσία καί τή φύσι Του, τοῦτο εἶναι ἐντελῶς ἀκατάληπτο καί ἄγνωστο. 

Ἡ ὕπαρξις τοῦ Θεοῦ μπορεῖ νά γνωσθῆ δέν μπορεῖ ὅμως νά κατανοηθῇ. Ὁ πεπερασμένος νοῦς τοῦ ἀνθρώπου  δέν μπορεῖ νά χωρήσῃ  τό ἄπειρον. Μόνον προσεύχεται καί ἁγνίζει ἑαυτόν. Τό μυστήριον τῆς τριαδικῆς Θεότητος εἶναι «ὑπέρ λόγον καί ἔννοιαν». Ἡ νοητική ἱκανότητα τοῦ ἀνθρώπου ἔχει ὅρια, εἶναι περιωρισμένη. Διά τοῦτο καί ὁ Θεός ἀποκαλύπτει τό δυνατόν γνωσθῆναι περί Θεοῦ. Καί αὐτό τό δυνατόν γνωσθῆναι γνωρίζεται κατά τήν ἀναλογίαν τῆς καθάρσεως ἑνός ἑκάστου, καί, ὅπως εἴπαμε, γνωρίζει ὁ καθαρός ὅ,τι ἀποκαλύπτει ὁ Θεός, δηλαδή  τά περί την οὐσίαν Του, τίς ἐνέργειές Του.
Ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου, τό θεῖον ἐμφύσημα, ἡ πνοή τῆς ζωῆς, εἶναι τό μέσον διά τοῦ ὁποίου ὁ καθαρός τῇ καρδίᾳ προσεγγίζει τόν Ὑπέρτατον Νοῦν, τόν ἀπρόσιτον Θεόν. Καί ὁ μέν ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά δῇ τόν Θεόν, ὁ Θεός ὅμως μπορεῖ νά φανερωθῆ στόν ἄνθρωπον. Καί γιά νά φανερωθῇ ὁ Θεός στόν ἄνθρωπον, προαπαιτεῖται ἄσκησις, νηστεία, ἀγρυπνία, προσευχή, νηφαλιότητα, κατανίκησις τοῦ κακοῦ καί τῆς ἁμαρτίας, δηλαδή κάθαρσις.

Ἑρμηνεύων ὁ Schiller τό λόγο τοῦ Χριστοῦ: «Μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοί τόν Θεόν ὄψονται», λέγει ὅτι
«Σέ ἀνθρώπους, πού ἡ ἁμαρτία μιαίνει
κρυμμένη ἡ Θεότητά μου θά μένῃ».
Ὁ ἄφρων, κάθε ἄμυαλος καί βλακικός, δέν μπορεῖ νά προσεγγίσῃ καί νά κατανοήσῃ τό μεγαλεῖον τῆς Θεότητος.  Καί αὐτός ἔχει ἔμφυτον ἐντός του τό ἱερόν, τό θεῖον ἐμφύσημα. Μολύνει ὅμως τόν ὀφθαλμόν τῆς ψυχῆς του, μέ τόν αἰσχρό του βίο, στραγγαλίζει τήν ἀλήθειαν τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ ψεύδει, διά τῆς λατρείας τῶν εἰδώλων. Νομίζοντες πώς εἶναι σοφοί, ἔγιναν μωροί καί ἀνόητοι. Καί ἄλλαξαν τό ἔνδοξον μεγαλεῖον τοῦ Θεοῦ μέ τά φθαρτά καί ἄψυχα εἴδωλα.

Μολονότι δέ  ὁ Θεός ἐφανέρωσε καί φανερώνει τόν ἑαυτόν Του, φανερώνει τό δυνατόν γνωσθῆναι, οἱ ἀσεβεῖς δέν δέχονται τήν ἀλήθεια καί θά εἶναι ἀναπολόγητοι.

Διότι οἱ ἀόρατες ἰδιότητες καί ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ, ἀπό τότε πού κτίσθηκε ὁ κόσμος, γίνονται σαφῶς ἀντιληπτές διά μέσου τῶν ὁρατῶν δημιουργημάτων κατά τοιοῦτον τρόπον, ὥστε οἱ ἄνθρωποι νά εἶναι δυνατόν νά κατανοοῦν μέ τήν διάνοιάν τους καί νά βλέπουν μέ τούς πνευματικούς ὀφθαλμούς τους τήν αἰώνιον καί ἄπειρον δύναμιν τοῦ Θεοῦ καί ὅλες τίς ἄλλες  θεϊκές τελειότητες (πρβλ. Ρωμ. α΄ 20). Ἀναφέρεται ἐδῶ ὁ  Παῦλος εἰς τήν Φυσική  Ἀποκάλυψιν καί Κοσμολογικήν Ἀπόδειξιν τῆς ὑπάρξεως τοῦ Θεοῦ, τοῦ πανσόφου Δημιουργοῦ τοῦ σύμπαντος κόσμου καί τῆς ἁρμονίας τῶν κτισμάτων. Οἱ ἄφρονες ὅμως συνεχίζουν νά λατρεύουν τήν κτίσιν καί ὄχι τόν Κτίσαντα, νά λατρεύουν τά εἴδωλα εἰς τό εἶναι αὐτούς ἀναπολογήτους.