ΕΝΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΕΟΣ (4ον)

ΚΑΙ  ΕΙΝΑΙ  ΠΑΝΤΑΧΟΥ  ΠΑΡΩΝ

 Δ΄

«Ποῦ πορευθῶ ἀπό τοῦ πνεύματός σου 

καί ἀπό τοῦ προσώπου σου ποῦ φύγω;    

                                          (Ψαλμ. 138,7).

Ὅλα εἶναι φανερά στά μάτια τοῦ Θεοῦ. Δέν ὑπάρχει ἀπόκρυφο μέρος, στό ὁποῖο νά μπορῇ κανείς νά κρυφθῇ ἀπό τό ἐξεταστικό καί στοργικό βλέμμα του Θεοῦ. Ὁ πανταχοῦ παρών, «ὁ Θεός ὄντως ἐν ἡμῖν ἐστι» (Α΄Κορινθ. ιδ΄ 26).

Οἱ ἄφρονες, ὅπως  ἔχουμε πῇ, ἀρνοῦνται τήν ὕπαρξι τοῦ Θεοῦ καί τήν πανταχοῦ εὐεργετικήν παρουσία Του καί, ἐξ αἰτίας τοῦ αἰσχροῦ τους βίου δέν ἀπολαμβάνουν τῶν δωρεῶν Του.

Φανερώνει ὁ Πανάγαθος καί σ’ αὐτούς «τό δυνατόν γνωσθῆναι» περί αὐτοῦ, διά τῆς «φυσικῆς Ἀποκαλύψεως», ἀλλά ἐπειδή ἔχουν βλαμμένο τόν ὀφθαλμόν τῆς ψυχῆς, τόν νοῦν, ἀναζητοῦν μέν τόν Θεόν, ἀλλά δέν Τόν βρίσκουν, ἐξ αἰτίας τῆς ψυχικῆς των τυφλώσεως καί τῆς ἀκαθάρτου καρδίας.

Ἔτσι μακράν τοῦ Θεοῦ καί λατρεύοντες τήν κτίσιν παρά τόν κτίσαντα, λατρεύοντες τόν κροκόδειλον, τήν βροντήν, τόν ἀνεμοστρόβιλον, τόν κατακλυσμό,

τόν Βάαλ, τό Βούδα ἤ τόν Δία, μέ τή θέλησί τους, παραμένουν κατάκοιτοι στή χώρα καί τή σκιά τοῦ θανάτου, «ἐμπεπηγμένοι εἰς ἰλύν βυθοῦ», «δέσμιοι τῆς γῆς».

           Μετήλλαξαν τήν ἀλήθειαν τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ ψεύδει

Ὁ Φιλάνθρωπος Θεός δέν ἀφήνει τούς ἀνθρώπους στήν ἐπίπονη, ἀλλά καί ματαία ἀναζήτησι. Τούς προσεγγίζει, μέ τό Ἔλεός Του καί τούς παιδαγωγεῖ. Ἀποστέλλει σ’ αὐτούς, τούς κακούς ἐργάτες τοῦ ἀμπελῶνος του, τούς δούλους του, λαβεῖν τούς καρπούς αὐτοῦ. Οἱ κακοί ὅμως γεωργοί, «λαβόντες τούς δούλους αὐτοῦ ὅν μέν ἔδειραν, ὅν δέ ἀπέκτειναν, ὅν δέ ἐλιθοβόλησαν. Πάλιν ἀπέστειλεν ἄλλους δούλους πλείονας τῶν πρώτων, καί ἐποίησαν αὐτοῖς ὡσαύτως. Ὕστερον δέ ἀπέστειλε πρός αὐτούς τόν Υἱόν Του...» (Ματθ. κα΄ 33—42). Παρόλα αὐτά ὅμως ὁ πολυέλεος Θεός, ὡς ἄπειρη ἀγάπη, εὐσπλαγχνίζεται τά πλάσματά Του καί πραγματοποιεῖ τήν προαιώνια Βουλή Του.

          «Σαρκωθείς ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας 
             της Παρθένου καί ἐνανθρωπήσας, ὁ υἱός καί
             Λόγος τοῦ Θεοῦ ἐπί τῆς γῆς ὤφθη καί τοῖς
             ἀνθρώποις συνανεστράφη» (Βαρούχ γ΄ 38).

Ἀποστέλλει τόν Μονογενῆ Υἱόν καί Λόγον Του νά συντρίψῃ τήν κεφαλήν τοῦ ἀρχεκάκου Ὄφεως, τοῦ πεπτωκότος Ἑωσφόρου, τοῦ Διαβόλου καί νά ἐπιβάλῃ τό ὁριστικόν Τέλος τοῦ Κακοῦ καί τῆς ἁμαρτίας.

( Γενέσ. Γ΄ 15)

Ἀποκαλύπτει στόν κόσμον «τό χρόνοις αἰωνίοις σεσιγημένον μυστήριον» (Ρωμ. ιδ΄24), «τό μυστήριον τό κεκρυμμένον ἀπό τῶν αἰώνων ἐν τῷ Θεῷ, τῷ πάντα κτίσαντι διά Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Ἐφεσ. γ΄ 9). Ἀποκαλύπτει τό «ὁμολογουμένως μέγα τῆς εὐσεβείας μυστήριον». Τό ὅτι δηλαδή «Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί ...» (Α΄ Τιμόθ. γ΄16). 

 

Αὐτή εἶναι ἡ ὑπερφυσική Ἀποκάλυψις, πού καταδέχεται ὁ Εὔσπλαγχνος Θεός καί φανερώνει στούς ἀνθρώπους τό δυνατόν γνωσθῆναι περί Αὐτοῦ.

«Εὐδοκίᾳ τοῦ Πατρός καί συνεργίᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, «ὁ δι’ οὗ τά πάντα ἐγένετο, σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν, καί ἐθεασάμεθα τήν δόξαν αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς παρά πατρός, πλήρης χάριτος καί ἀληθείας» (Ἰωάν. α΄ 3, 14).

Ἐπειδή ἐμεῖς, ἐμπεπηγμένοι στό Βόρβορο τῆς  γῆς, δέν μποροῦμε νά ἀνεβοῦμε ἄνω, κατεβαίνει Ἐκεῖνος κάτω. Ἐπειδή ἐμεῖς εἴμαστε βεβυθισμένοι στήν ἁμαρτία καί δέν μποροῦμε νά γίνουμε, μέ τίς ἀνθρώπινες δυνάμεις μας θεοί  κατά χάριν, γίνεται ὁ Θεός ἄνθρωπος. Ἐπειδή ἐμεῖς, ἀδύναμοι καί ἀκάθαρτοι, δέν μποροῦμε νά δοῦμε τό Θεό, φανερώνεται ὁ Θεός σέ μᾶς καί μᾶς ἀποκαλύπτει, μᾶς φανερώνει, ὡς Παντοδύναμος, διά τῆς ὑπερφυσικῆς αὐτῆς Ἀποκαλύψεως, ὅ,τι εἶναι δυνατόν νά κατανοήσουμε.

Ὁ  ἐν σαρκί ἐληλυθώς, ἐφανερώθη, ἵνα τάς ἁμαρτίας ἡμῶν ἄρη (Α΄ Ἰωάν. γ΄5). «Ἐφανερώθη ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐν ἡμῖν, ὅτι τόν Υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἀπέσταλκεν ὁ Θεός εἰς τόν κόσμον ἵνα ζήσωμεν δι’αὐτοῦ» (Α΄ Ἰωάν. δ΄ 9). Ἐφανερώθη ἵνα δι’ Αὐτοῦ γνωρίσωμεν ὅσον καλλίτερα γίνεται τόν Τριαδικόν Θεόν. Βεβαίως ἐδῶ στή γῆ, κατά τήν ἀναλογίαν τῆς καθάρσεως τῆς καρδίας του ὁ καθένας βλέπει καί ὅλοι οἱ πιστοί «βλέπομεν δι’ ἐσόπτρου ἐν αἰνίγματι, τότε δέ (εἰς τήν μέλλουσαν ζωήν θά Τόν δοῦμε) πρόσωπον πρός πρόσωπον» (Α΄ Κορινθ. ιγ΄ 12). Ἐδῶ, βέβαια, βλέπομεν σκιωδῶς. Ὅ,τι εἶναι δυνατόν νά δοῦμε εἰς τό Πρόσωπον τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος ἐρευνᾶ καί τά ἐσώτατα βάθη τῆς καρδιᾶς μας καί, ὅπως λέγει ὁ Δαβίδ, δέν μποροῦμε νά φύγουμε καί νά κρυφτοῦμε ἀπό τοῦ Προσώπου Αὐτοῦ (Ψαλμ.138,7). Στόν ψαλμό αὐτό ὁ Προφήτης ὑπαινίσσεται τήν ἐνανθρώπισιν τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι «εἰκών τοῦ Θεοῦ» (Ἑβρ. α΄3 καί Β΄Κορινθ. δ΄4), «ὅς ἐστιν εἰκών τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀοράτου, πρωτότοκος πάσης τῆς κτίσεως, ὅτι ἐν αὐτῷ ἐκτίσθη τά πάντα... Τά πάντα δι’ αὐτοῦ καί εἰς αὐτόν ἔκτισται ...» (Κολασ. α΄ 15 ἑξ.)

Καί πραγματικά εἶναι γεγονός ὅτι «τόν Θεόν οὐδείς  ἐώρακε πώποτε» καί ὅτι «ὁ μονογενής υἱός, ὁ ὤν εἰς τόν κόλπον τοῦ Πατρός, ἐκεῖνος ἐξηγήσατο» (Ἰωάν. α΄18). Ἡ ἁγία Τριάς ἐφανερώθη στούς ἀνθρώπους καί γνωρίζεται τόσον, ὅσον εἶναι δυνατόν νά γνωσθῇ ἀπό τούς ἀνθρώπους, διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ «Εἰκών τοῦ Θεοῦ». Διότι ὁ Πανάγαθος Θεός-Πατήρ «ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τούτων ἐλάλησεν ἡμῖν ἐν υἱῷ, ὅν ἔθηκε κληρονόμον πάντων, δι’ οὗ καί τούς αἰῶνας ἐποίησεν· ὅς ὤν ἀπαύγασμα τῆς δόξης καί χαρακτήρ τῆς ὑποστάσεως αὐτοῦ...» (Ἑβρ. α΄ 1-3).

Ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ δέχθηκε τήν ἀγαθήν καί δικαίαν θέλησιν τοῦ Πατρός, καί τέλειος Θεός, ἔγινε καί τέλειος ἄνθρωπος, «ἵνα τήν ἑαυτοῦ ἀναπλάσῃ

εἰκόνα, φθαρεῖσαν τοῖς πάθεσι, καί τό πλανηθέν ὀρειάλωτον εὐρών πρόβατον, τοῖς ὤμοις ἀναλαβών τῷ πατρί προσαγάγῃ», ψάλλει ὁ ἱερός Δαμασκηνός.

Ὁ Υἱός εὐχαριστεῖ τόν Πατέρα καί λέγει: «Πάντα μοι παρεδόθη ὑπό τοῦ Πατρός μου·  καί οὐδείς ἐπιγινώσκει τόν υἱόν εἰ μή ὁ πατήρ, οὐδέ τόν πατέρα τις  ἐπιγινώσκει  εἰ μή ὁ υἱός καί ᾧ ἐάν βούληται ὁ υἱός ἀποκαλύψαι» (Ματθ. ια΄ 26-27).

Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ἀληθινός Μεσσίας, φανερώνει καί γνωρίζει σέ μᾶς τό δυνάμενον γνωσθῆναι περί τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Ὅταν ὁ Φίλιππος εἶπε στόν Κύριον: Κύριε, δεῖξον ἡμῖν τόν Πατέρα καί ἀρκεῖ ἡμῖν. Ὁ Κύριος ἀποκρίθηκε σ’ αὐτόν καί εἶπε: Τοσοῦτον χρόνον μεθ’ ὑμῶν εἰμι καί οὐκ ἔγνωκάς με, Φίλιππε; Ὁ ἑωρακώς ἐμέ ἑώρακε τόν πατέρα· καί πῶς σύ λέγεις, δεῖξον ἡμῖν τόν πατέρα; Οὐ πιστεύεις ὅτι ἐγώ ἐν τῷ πατρί καί ὁ πατήρ ἐν ἐμοί ἐστι;» (Ἰωάν. ιδ΄ 8-10). Πράγματι στό πρόσωπον τοῦ Χριστοῦ βλέπομεν τόν Πατέρα καί τό Ἅγιον Πνεῦμα.

Ὕστερα ἀπό τήν ὑπερφυσικήν αὐτήν Ἀποκάλυψιν, ὅλοι, ὅσοι ἀναισχύντως ἀρνούμαστε, λόγῳ ἤ ἔργῳ  τή θεϊκή συγκατάβασι, θά εἴμαστε ἀναπολόγητοι καί ἀξιοκατάκριτοι. Κανείς σώφρων δέν μπορεῖ τώρα πιά νά ἀρνηθῇ τόν Θεόν, τήν ὕπαρξίν Του, τήν πανταχοῦ Παρουσίαν Του καί τήν παντοδύναμον προστασίαν Του. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός μέ τή διδασκαλία Του καί τά θαυμαστά ἔργα Του μᾶς ἐβεβαίωσε ὅτι τώρα πιά «ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντός ἡμῶν ἐστι» (Λουκ. κα΄21), καί ὅτι «οὗ γάρ εἰσι δύο ἤ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τό ἐμόν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμι ἐν μέσῳ  αὐτῶν» (Ματθ. ιη΄20). Καί μετά τήν Ἀνάστασίν Του μᾶς ἐβεβαίωσεν ἐπίσης ὅτι «ὁ ἐπιβλέπων ἐπί τήν γῆν καί ποιῶν αὐτήν τρέμειν», «ὁ περιπατῶν ἐπί πτερύγων ἀνέμων» (Ψαλμ. 103, 3,32), ὁ πανταχοῦ παρών καί τά πάντα πληρῶν, θά εἶναι αἰώνια, παντοτινά μαζί μας: «Ἰδού ἐγώ μεθ’ ὑμῶν εἰμι πάσας τάς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Ἀμήν» (Ματθ. κη΄ 20).

Ὁ Θεοδώρητος λέγει: «Πανταχοῦ δέ πάρεστι καί τοῖς πᾶσι παρίσταται καί ἐν αὐτῷ ζῶμεν, κατά τόν θεῖον Ἀπόστολον, καί κινούμεθα καί ἐσμέν».

Βέβαια οἱ ἄφρονες ἀρνήθηκαν τόν ἀληθινόν Μεσσίαν, «ἐξέβαλον αὐτόν ἔξω τοῦ ἀμπελῶνος καί ἀπέκτειναν» (Ματθ. κα΄ 37-39). Σταύρωσαν τόν ἀληθινόν Μεσσίαν.

Ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ἀναφέρει ὅτι ὁ Κύριος «εἰς τά  ἴδια ἦλθε, καί οἱ ἴδιοι αὐτόν οὐ παρέλαβον» (Ἰωάν. α΄ 11). Οἱ ἄφρονες δέν ἔβλεπαν κἄν τά θαυμάσια ἔργα Του καί Τόν  κατηγοροῦσαν, διότι ἐδέχετο τούς ὕμνους τῶν ἀκάκων νηπίων καί τῶν ἁπλοϊκῶν, τῶν ἁγνῶν, ἀνθρώπων πού Τον ὑπεδέχοντο καί Τόν

ὑμνοῦσαν ὡς Θεόν. Ὁ Κύριος δικαίως ἀποκρίθηκε στήν πώρωσι τῶν δυστυχῶν αὐτῶν ἀφρόνων καί εἶπεν: 

«Λέγω ὑμῖν ὅτι ἐάν οὗτοι σιωπήσωσιν, οἱ λίθοι κεκράξονται»( Λουκ. ιθ΄ 40). 

Αὐτούς τούς πεπωρωμένους ἀσεβεῖς καί ἀρνητές τῆς Θεότητός Του, ὁ Χριστός, ὡς  ἄπειρη ἀγάπη, τούς προσκαλεῖ κοντά Του, νά γαληνέψῃ τήν ψυχή τους, νά τούς λυτρώσῃ, νά τούς χαρίσῃ ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί νά τούς ἀναπαύσῃ. Τούς καλεῖ νά μετανοήσουν καί νά ἐπιστρέψουν στήν πατρική Ἑστία. Νά γίνουν μαθητές Του. Νά μάθουν ὅτι εἶναι πρᾶος καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ καί νά σωθοῦν: «Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς...» (Ματθ. ια΄ 28-30). Καί βεβαιώνει ὅλους μας ὅτι σέ ὅλους ἐκείνους, πού Τόν δέχθηκαν ὡς Θεόν καί Σωτῆρα τους, σ’ αὐτούς πού πίστεψαν εἰς τό ὄνομα αὐτοῦ, «ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι», τούς ἔδωκε τό δικαίωμα καί τή χάρι νά γίνουν  τέκνα Θεοῦ. Αὐτός εἶναι καί ὁ τελικός σκοπός τοῦ ἀνθρώπου ἐπί τῆς γῆς.

Θά μπορούσαμε αἰῶνες νά μιλᾶμε γιά τή Χάρι καί γιά τήν εὐλογημένη Παρουσία τοῦ Θεοῦ στή ζωή μας. Ποιός ἀνθρώπινος λόγος μπορεῖ νά περιγράψῃ τό μεγαλεῖον τῆς Παρουσίας τοῦ Θεοῦ στή ζωή μας; Ποιός μπορεῖ ἐπάξια νά ἐκφράσῃ τή συγκατάβασί Του νά κατασκηνώνῃ μαζί μας;

Ἐάν ὁ Κύριος δέν ἦταν μαζί μας, ἄς τό ὁμολογήσῃ

ὁ Λαός τοῦ Θεοῦ, τό ὕδωρ ἄν κατεπόντισεν ἡμᾶς.

Δόξα εἰς τό Πανάγιον ὄνομά Του! 
Ὁ Κύριος εἶναι μαζί μας καί κανείς δέν μπορεῖ νά εἶναι ἐναντίον μας. Ποιός θά τολμήσῃ νά μᾶς βλάψῃ; Ποιός θά μπορέσῃ νά ἀντιστρατευθῇ στό Θέλημά Του;

Ὁ Προφήτης Δαβίδ βιώνει τή μεγάλη ἀλήθεια τῆς πανταχοῦ παρουσίας τοῦ Θεοῦ καί τῆς παντοδυνάμου προστασίας τῶν πιστῶν καί λέγει:

«Ὁ Θεός καταφυγή καί δύναμις, βοηθός ἐν θλίψεσι ταῖς εὑρούσαις ἡμᾶς σφόδρα. Ὅλοι οἱ πιστοί, ὁ λαός τοῦ Θεοῦ δέν θά φοβηθοῦμε ποτέ καί τίποτε, διότι ὁ Κύριος τῶν Δυνάμεων εἶναι μαζί μας,  φρούριόν μας (misgav lanu) ὁ Θεός τῶν πατέρων μας. Καί ὅταν βογγοῦν τά κύματα καί  σείονται τά ὄρη, καί ἡ θάλασσα μετακινεῖται καί ἔρχεται στήν ξηρά καί ἡ ξηρά στή θάλασσα  καί συνταράσσεται τό Σύμπαν, καί τότε ἐμεῖς δέν ἔχουμε νά φοβηθοῦμε, διότι ὁ Κύριος τῶν Δυνάμεων εἶναι μαζί μας, φρούριόν μας ὁ Θεός τῶν πατέρων μας» (Ψαλμ. 45,1-12).