ΧΕΙΡΙΣΤΟΝ,«ΤΟ ΚΑΥΧΑΣΘΑΙ ΕΠΙ ΤΟΙΣ ΑΤΟΠΗΜΑΣΙ»

ΧΑΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ Η ΝΤΡΟΠΗ.

Στήν ἐποχή μας, δυστυχῶς, παραπαίει ἡ ἀνθρωπότης

Χάθηκε τό χρῶμα τῆς ντροπῆς. Καί οἱ ἄνθρωποι;...
Ὡς «ἀγέλη χοίρων πολλῶν βοσκομένη πορεύεται
ὁλοταχῶς κατά τοῦ κρημνοῦ εἰς τήν λίμνην πρός
ἀποπνιγμόν. Χάσανε οἱ λέξεις καί οἱ ἔννοιες τό
πραγματικό τους νόημα. Θεός, ὁ ΜΗΔΕΝΙΣΜΟΣ,
ἡ ἀνατροπή τῶν Ἀξιῶν. Μια «χοῦφτα», θέλω νά
πιστεύω πώς εἶναι οἱ ἀνατροπεῖς. Καί ἀναισχύντως,
παρασύρουν τόν ὄχλο σέ ἀπρέπειες καί πολλές
ἀσχήμιες, καί σωρεύουνε στόν κόσμο συμφορές.
Ὁ Χρυσόστομος, τό χρυσό τῆς Ἐκκλησίας στόμα
ἀναφωνεῖ: «δεινόν ἡ ἁμαρτία» καί «τό ἁμαρτάνειν
ἀνθρώπινον, τό ἐμμένειν ἐν τῇ ἁμαρτία σατανικόν
καί τό ἐξομολογεῖσθαι θεῖον». Καί ὁ Ἅγ. Γρηγόριος
ὁ Θεολόγος, βροντοφωνάζει καί διακηρύσσει πώς
«Οὐ φοβερόν τό πεσεῖν, ἀλλά τό κεῖσθαι», ὅτι δηλ.
Δέν εἶναι τόσο φοβερό νά πέσῃ κανείς στήν ἁμαρτία.
Πιό φοβερό εἶναι νά μένῃ κατάκοιτος στήν ἁμαρτία.
Νά μένῃ ἀμετανόητος καί νά συνεχίζῃ νά ἀδικοπραγῇ.
Δυστυχῶς ὅμως στήν σχιζοφρενική ἐποχή μας οἱ πιό
πολλοί κωφεύουν στῶν πιστῶν καί Ἁγίων τίς φωνές.
Τούς κυβερνᾶ ἡ Παραφροσύνη.
Ἀρνοῦνται τόν ἀληθινό Θεό.
Λατρεύουν τό Βόρβορο, τό Διάβολο, τό Μαμωνᾶ,τό Χρῆμα. Ξεχνοῦν ὅτι «κάλλιστον χρῶμα» εἶναι τό τῆς Αἰδοῦς ἐρύθημα». Χάσανε ὁλότελα τό χρῶμα τῆς ντροπῆς  καί «ὅταν τούς φτύσῃς», γιά τά σκοτεινά τους ἔργα, «χαμογελοῦν καί λέν’  πώς ψιχαλίζει»...
«Ἐπαχύνθη γάρ ἡ καρδία τοῦ λαοῦ τούτου», λέγει ὁ
Κύριος, «καί τά αὐτιά τους βαρειακοῦνε καί ἔκλεισαν
τά μάτια τῆς ψυχῆς τους, γιά νά μή  δοῦν, μέ τά μάτια τους καί  νά μή ἀκούσουν μέ τά αὐτιά τους καί γιά νά μή ἐννοήσουν μέ τήν καρδιά τους τήν Ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ, γιά νά μή μετανοήσουν καί τούς γιατρέψω(Ματθ.ιγ΄15)
Χάθηκε ὁλότελα ἀπό τήν ἀνθρωπότητα ἡ Ντροπή.
Καί σ’ αὐτό ἀκόμη τό Ρωμαϊκό δίκαιο ὑπῆρχε ὁ Κανών
ὅτι  «Nemo auditur propriam turpitudinem allegans».
Δηλαδή: Κανείς δέν εἰσακούεται προβάλλων τήν ἰδίαν
Αἰσχρότητα. Σήμερα ὅμως, δυστυχῶς, στή σάπια ἐποχή
μας, ὑπάρχουν λίγοι πού προβάλλουνε τήν Αἰσχρότητα,
σάν ἀρετή καί, ὅπως λέγει ὁ Χρυσόστομος, «ΚΑΥΧΩΝΤΑΙ
ΕΠΙ ΤΟΙΣ ΑΤΟΠΗΜΑΣΙ». Ποῦ καταντήσαμε, Θεέ μου;...
Μετουσιώσαμε τόν Παράδεισο σέ Χοιροστάσι...

       Ἐγαταλείψαμε τήν πατρική ἑστία βόσκοντες χοίρους.

Ἀρνούμαστε τόν «μόσχον τόν σιτευτόν».

Προσπαθοῦμε νά χορτάσουμε τήν πεῖνα μας, μέ τά
«ξυλοκέρατα» τῆς ἀποστασίας...
Ἐξ αἰτίας τῆς ἀπομακρύνσεως ἀπό κοντά Σου, Κύριε,
Εἶναι πικρό καί τό νερό πού πίνουμε καί τό  ψωμί, πού  
τρῶμε. «ἐσθίομεν ἄρτον ὀδύνης» (Ψαλμ.126,2).
Ἐπιθυμοῦμε νά γεμίσουμε τήν κοιλίαν μας «ἀπό τῶν
Κερατίων ὧν ἤσθιον οἱ χοῖροι» (Λουκ. ιε΄ 16).
Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Σύ πού σταυρώθηκες γιά μᾶς,
Λυπήσου μας καί ἔλα γρήγορα κοντά μας.
Ποιός ἄλλος μπορεῖ νά μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό τήν «ἰλύν
βυθοῦ» εἰς τήν ὁποίαν ἔχομεν ἐμπαγῇ, ἄν ὄχι Ἐσύ, Μακρόθυμε ἀνθρωποκυνηγέ ;

Ἐλθέ ταχύ , Κύριε Ἰησοῦ. Μή χρονίσῃς. Ἐλθέ, Κύριε.

Μή ἀργοπορῇς. Ἔλα,  Κύριε, πρίν χαθοῦμε
«Κύριε, σῶσον ἡμᾶς, ἀπολλύμεθα»(Ματθ. η΄ 26).
Δέν εἴμαστε μόνον ὀλιγόπιστοι, ἀλλά ἄπιστοι,
ἀπερίγραπτα, διεστραμμένοι...
Μόνον Σύ , Κύριε, εἶσαι ἡ μόνη  μας ἐλπίδα.
Δῶσε μας, Κύριε, τό χάρισμα τῆς μετανοίας.
Κύριέ μου, ἄκουσε τήν κραυγή μου καί γίνε
Ἔλεος. ΕΛΕΟΣ σοῦ ζητῶ μέ δάκρυα, ΕΛΕΟΟΟΣ,
ὄχι γιατί τό ἀξίζουμε, ἀλλά ἕνεκεν τῆς δόξης τοῦ
Ὀνόματός Σου, Πολυέλεε καί Μακρόθυμε...
Ἐλέησον ἐμέ  καί τόν κόσμον Σου, ὡς Μόνος
Ἀγαθός καί Φιλάνθρωπος. Ναι. Ἀμήν.