ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ

Σκοπός τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου στή γῆ εἶναι ἡ πνευματική του τελείωσις, ἡ θέωσις.

«Ἔσεσθε ἅγιοι, ὅτι ἅγιος ἐγώ Κύριος ὁ Θεός ὑμῶν·

καί φυλάξεσθε τά προστάγματά μου καί ποιήσετε
αὐτά· ἐγώ Κύριος ὁ ἁγιάζων ὑμᾶς» (Λευϊτ. κ΄ 7-8).

«Ἔσεσθε οὖν ὑμεῖς τέλειοι, ὥσπερ ὁ πατήρ ὑμῶν

ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς  τέλειός  ἐστιν» (Ματθ. ε΄ 48).

«Ἰδού ἕστηκα ἐπί τήν θύραν καί κρούω·  ἐάν τίς ἀκούσῃ τῆς φωνῆς μου...»

Ἔ! Σύ βαριόμοιρε θνητέ, ἀπρόσεκτε, ἀστόχαστε διαβάτη,
δέν ἀκοῦς τή φωνή, πού σέ καλεῖ, μέ τόση καλωσύνη,
μέ τόση τρυφερότητα κι’ ἀνέκφραστη ἀγάπη;

Ὁ Θεός ἡμῶν  δέν ἔρχεται ὡς «πνεῦμα μέγα κραταιόν διαλῦον ὄρη καί συντρίβον πέτρας ἐνώπιον Κυρίου», δέν ἔρχεται «ἐν τῷ συσεισμῷ», οὔτε «ἐν τῷ πυρί», ἀλλ’ ἔρχεται κοντά μας, ὡς «φωνή αὔρας λεπτῆς» (Γ΄ Βασιλ. ιθ΄11-12).

ΕΡΧΕΤΑΙ κοντά μας διά τοῦ μονογενοῦς αὐτοῦ Υἱοῦ.

Ἔρχεται «Παῖς», «ὁ Ἐκλεκτός τοῦ Θεοῦ» καί γνωρίζει σέ μᾶς τόν Πατέρα καί τό πανάγιον Πνεῦμα, «κατά τό δυνατόν γνωσθῆναι». Αὐτόν προσεδέξατο ἡ ψυχή μου. Ἔδωκα τό πνεῦμα μου εἰς Αὐτόν, λέγει Κύριος. Καί Αὐτός φέρει τήν Ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο (Ἡσ. 42, 1).
Εὐδοκίᾳ τοῦ Πατρός καί συνεργίᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ «σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν, καί ἐθεασάμεθα τήν δόξαν αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς διά πατρός, πλήρης χάριτος καί ἀληθείας...
διότι «ἡ Χάρις καί ἡ Ἀλήθεια διά Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐγένετο. Θεόν οὐδείς ἑώρακε πώποτε· ὁ μονογενής υἱός ὁ ὤν εἰς τόν κόλπον τοῦ πατρός, ἐκεῖνος ἐξηγήσατο» (Ἰωάν. α΄ 14-18). Πραγματοποιεῖ τήν προαιώνια Βουλή Του ὁ πανάγαθος Θεός, γιά τήν σωτηρία ὅλων τῶν ἀνθρώπων.

ΕΡΧΕΤΑΙ, λοιπόν, ὁ  γλυκύς, ὁ πρᾷος καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ, Ἰησοῦς, κοντά μας, νά σπογγίσῃ τά δάκρυά μας, νά ἀπαλύνει τόν πόνο μας, νά φωτίσῃ τά σκοτάδια μας, νά μας ὁδηγήσῃ στό δρόμο τῆς ζωῆς. Μᾶς πλησιάζει ἀθόρυβα, δέν κραυγάζει, δέν ὑψώνει τή φωνή Του. Δέν ἔρχεται νά συντρίψῃ τό  καλάμι, πού εἶναι ἕτοιμο νά σπάσῃ, τό περιδένει, τό στηρίζει, τό κρατάει στή ζωή. Δέν σβήνει τό λυχνάρι, πού τρεμοσβήνει κι’ εἶναι ἕτοιμο νά σβήσῃ, ἀλλά τοῦ ρίχνει λάδι, τοῦ δίνει ζωή. Πλησιάζει τήν ἡμιθανῆ ἀνθρωπότητα καί τήν ὁδηγεῖ στή σωτηρία (παρβλ. καί Ἡσ. 42, 1 ἑξῆς ).

Κηρύττει τήν Ἀλήθεια. Καί Αὐτός εἶναι ἠ ἐλπίδα ὅλων μας. Καί «αὐτός προσδοκία ἐθνῶν» (Γενέσ. μδ΄ 10).
Ἡ ἀποστολή τοῦ Χριστοῦ, τοῦ ἀληθινοῦ Μεσσία, στόν κόσμο εἶναι νά φέρῃ σέ τέλειον πέρας τό Θέλημα τοῦ Θεοῦ, καί μέ τό Αἷμα Του, νά συμφιλιώσῃ τούς ἀνθρώπους μέ τό Θεό καί μεταξύ τους.

Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο, σταυρώθηκε Αὐτός γιά μᾶς, «ὑπολιμπάνων ἡμῖν ὑπογραμμόν ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν αὐτοῦ». (Α΄ Πέτρ. β΄21).

Ἔρχεται ὁ Ἰησοῦς καί γίνεται, καί ὡς τέλειος ἄνθρωπος, ὑπόδειγμα ὑπακοῆς, τύπος καί ὑπογραμμός σέ ὅλα, ἀνοίγει τό δρόμο τῆς ἐπαναφορᾶς καί ἐπανεισαγωγῆς εἰς τόν Παράδεισον τῆς Ἐδέμ. Δέν μᾶς ἐξαναγκάζει, ἀλλά, ἐπειδή δέν ἔπλασε τόν ἄνθρωπον εἰς ἀπώλειαν , ἀλλ’ εἰς σωτηρίαν,
ἐπειδή ἔπλασε τόν ἄνθρωπον κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν αὐτοῦ, δηλαδή ἔπλασε τόν ἄνθρωπον «δυνάμει» Θεόν καί, θέλει ὁ πανάγαθος τό πλᾶσμα Του νά γίνῃ, μέ τή θέλησί του, καί «ἐνεργείᾳ» θεός κατά χάριν, ἐπειδή ἔδωσε στά πλάσματά Του τά θεῖα δῶρα, τόν νοῦν καί τήν ἐλευθερίαν, ὥστε νά ἔχουν τή Χαρά, μέ τή θέλησί τους, νά γίνουν θεοί, σύμφωνα μέ τή θέλησι τοῦ Θεοῦ , «ἐγώ εἶπα· θεοί ἐστε καί υἱοί
Ὑψίστου πάντες» (Ψαλμ. 81,6),
ἐπειδή ὁ «ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὤν οὐ συνῆκε, παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καί ὡμοιώθη αὐτοῖς»(Ψαλμ. 48, 13) καί βαίνει πρός τήν αὐτοκαταστροφή του, καί
ἐπειδή ὁ πανάγαθος  Θεός, ὡς ἄπειρη ἀγάπη, «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Α΄Τιμόθ. β΄ 4),  «τόν Υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον» (Ἰωάν. γ΄ 15-16).
Ἔρχεται, λοιπόν, κοντά μας ὁ Χριστός, μᾶς συναναστρέφεται καί δέν ἐντρέπεται νά μᾶς ἀποκαλεῖ ἀδελφούς Του ,

«κηρύσσων τό Εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας καί θεραπεύων πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ». Γίνεται ὑπόδειγμα ἁγιότητος σέ ὅλους μας . Γίνεται «ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια καί ἡ Ζωή, τό Φῶς καί ἡ εἰρήνη τοῦ κόσμου». Φθάνει στήν κορυφή τῆς τελειότητος, στό Γολγοθᾶ, στό Σταυρό, στό Θεό καί Πατέρα καί χαράσσει μέ τό Αἷμα Του την ἀνοδική μας πορεία πρός τή θέωσι καί μᾶς ὑποδεικνύει τόν μοναδικό δρόμο, τόν τρόπο ζωῆς, τήν «Καινήν Ἐντολήν» τήν τέλεια ἀγάπη στό Θεό καί στόν πλησίον, διά τόν Θεόν, καί λέγει «ἀγαπᾶτε ἀλλήλους, καθώς ἠγάπησα ὑμᾶς ἵνα καί ὑμεῖς ἀγαπᾶτε ἀλλήλους» (Ἰωάν. ιγ΄ 34).

Καθορίζει, δηλαδή, πῶς θά μπορέσῃ ὁ ἄνθρωπος νά γίνῃ θεός κατά χάριν.

Καί πράγματι εἶναι Θέλημα Θεοῦ, νά γίνουμε ἅγιοι, ὅπως ὁ Οὐράνιος Πατέρας μας εἶναι Ἅγιος. Καί τό Πῶς εἶναι ἡ
μίμησις τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος ὡς ἄνθρωπος ἀγωνίζεται καί χαράσσει τά Ἴχνη, πού ὀφείλουμε νά ἀκολουθήσουμε, γιά νά φθάσουμε καί μεῖς στήν Κορυφή. Ὁ Θεός εἶναι ὁ ἁγιάζων ἡμᾶς, Ἀρκεῖ ἐμεῖς νά  ἀκολουθήσουμε τόν Χριστόν, στήν ἀνοδική μας αὐτή πορεία ἀπό τό «κατ’ εἰκόνα» εἰς «τό καθ’ ὁμοίωσιν».

Ὀφείλουμε, δηλαδή, νά μιμηθοῦμε τόν Χριστόν, νά κάνουμε πρᾶξι τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του.

Αὐτός εἶναι ὁ τελικός σκοπός τῆς ζωῆς μας στή γῆ, τόν ὁποῖον ἐπιτυγχάνουμε, ὅταν προσπαθοῦμε νά δοξάζουμε τό Θεό, λόγῳ καί ἔργῳ, ὅπως ὁ Χριστός, ἔτσι κι’ ἐμεῖς.

«Ἔσεσθε οὖν ὑμεῖς τέλειοι», λέγει ὁ Κύριος, «ὥσπερ ὁ πατήρ ὑμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς τέλειός ἐστιν» (Ματθ. ε΄ 48).

Αὐτός εἶναι ὁ σκοπός στή ζωή μας ἐπί τῆς γῆς. Αὐτή εἶναι ἡ  προαιώνια Βουλή Του, ἡ σωτηρία μας, νά γίνουμε ἅγιοι, νά γίνουμε τέλειοι, ὅπως ὁ Πατέρας μας ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς. Καί αὐτήν τή προαιώνια Βουλή τοῦ Θεοῦ καί Πατρός ἔφερε σέ τέλειον πέρας , ὁ μονογενής Του Υἱός καί πάνω ἀπό τό Σταυρό Του ἔκραξε φωνή μεγάλη καί εἶπε: ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ (Ἰωάν. ιθ΄30), ΓΕΓΟΝΕΝ (Ἀποκ. κα΄ 6). Καί μετά τόν θρίαμβό Του πάνω στό Θάνατο, μετά τήν Ἀνάστασίν Του,

«ἡρπάσθη πρός τόν Θεόν καί πρός τόν θρόνον αὐτοῦ» (Ἀποκ. ιβ΄ 5). Ἀνελήφθη ἐν δόξῃ  καί ἐκάθισεν ἐν δεξιᾷ τοῦ Θεοῦ καί πατρός καί,

σύμφωνα μέ τήν ὑπόσχεσίν Του, ἀπέστειλε πρός ἡμᾶς τόν ἄλλον Παράκλητον, τό πανάγιον Πνεῦμα, τό Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας τό ὁποῖον μένει καί εἶναι ἐνεργόν μέσα στήν καρδιά τῶν πιστῶν καί μέσα στήν Ἐκκλησία, καί μᾶς καθοδηγεῖ, μᾶς φωτίζει, μᾶς ἐνισχύει στόν πνευματικό μας ἀγῶνα, καί μᾶς συνοδεύει στήν ἀνοδική μας πορεία ἀπό τό «κατ’ εἰκόνα» εἰς τό «καθ’ ὁμοίωσιν» καί μᾶς  ἁγιάζει.

Στόν πνευματικό μας ἀγῶνα συνεπῶς δέν εἴμαστε μόνοι. Ἔχουμε μαζί μας τόν Χριστόν καί τό Ἅγιον Πνεῦμα. Ἀρκεῖ νά τό θελήσουμε. «Τοῖς ἀγαπῶσι τόν Θεόν πάντα συνεργεῖ (ὁ Θεός) εἰς τό ἀγαθόν» (Ρωμ. η΄ 28).
Εἰς αὐτήν ἐδῶ τήν παροικία, ἡ ζωή μας εἶναι μέ ἡμερομηνίαν λήξεως. Εἴμαστε προσωρινοί, διαβάτες.  Ὁ Θεός μᾶς δίδει «καιρόν μετανοίας». Μᾶς χαρίζει εὐκαιρία νά πραγματοποιήσουμε τόν τελικό σκοπό τῆς ζωῆς μας , πού εἶναι νά γίνουμε ἅγιοι, νά γίνουμε τέλειοι, ὅπως ἀκριβῶς ἅγιος καί τέλειος εἶναι ὁ πατέρας μας ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς. Ὁ  Χριστός, τέλειος Θεός, ἔγινε ἀνθρωπος νά νά γίνουμε ἐμεῖς θεοί.
Καιρός, λοιπόν, εἶναι νά νεκρώσουμε τά μέλη ἡμῶν τά ἐπί τῆς γῆς, νά σταυρώσουμε τήν σάρκα σύν τοῖς παθήμασι καί ταῖς ἐπιθυμίαις διά τῆς ἀσκήσεως καί μέ τή βοήθεια τοῦ Χριστοῦ καί τή Χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Νά ἐγκολπωθοῦμε τόν Χριστόν καί  νικῶντες  τό Κακόν  καί τήν ἁμαρτίαν, νά φθάσουμε στήν κορυφή τῆς τελειότητος .
Νά κατακτήσουμε  τήν ἁγιότητα ὑμνοῦντες ἀκαταπαύστως τόν Ἀρχηγόν τῆς Πίστεως ἡμῶν καί τελειωτήν Ἰησοῦν, σύν τῷ Πατρί καί τῷ ἁγίῳ Πνεύματι εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.