Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΙΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΠΡΟ ΤΟΥ ΠΑΘΟΥΣ

Ἡ λαχτάρα τοῦ Χριστοῦ, «ἵνα οἱ πάντες ἕν ὦσι» ὑπό  τήν παντοδύναμον προστασίαν τοῦ Θεοῦ.

 Στό Μυστικόν Δεῖπνον καί μετά τήν παράδοσιν τοῦ Μυστηρίου τῆς θείας Εὐχαριστίας, ὁ Κύριος θέλησε νά ἀποχαιρετίσῃ τούς Μαθητάς Του. Καί πρῶτα ἀπό ὅλα  τούς προαναγγέλλει  τό μῖσος καί τήν ἐχθρότητα τοῦ κόσμου τῆς ἁμαρτίας. Διδάσκει τόν ὀρθό τρόπο ἀντιμετωπίσεως τοῦ μίσους, τής ἐχθρότητος καί τῶν διωγμῶν καί  τούς προετοιμάζει ἔτσι, ὥστε νά εἶναι ἕτοιμοι νά ἀντιμετωπίσουν τούς ἐχθρούς τοῦ Σταυροῦ.

 Τούς ἐνθαρρύνει,  τούς ἐνισχύει καί  τούς παρηγορεῖ, πρίν ἀπό τό Πάθος, ὥστε νά μή δειλιάσουν. Τούς βεβαιώνει  ὅτι μετά τρεῖς ἡμέρας θά ἀναστηθῇ.

Ἀρχίζει τόν παρηγορητικό λόγο Του, ἀμέσως μετά τό δεῖπνον, «τοῦ διαβόλου βεβληκότος εἰς τήν καρδίαν Ἰούδα Σίμωνος Ἰσκαριώτου, ἵνα αὐτόν παραδῷ»(Ἰωάν. ιγ΄2).

«Ἐγείρεται ἐκ τοῦ δείπνου καί νίπτει τούς πόδας τῶν μαθητῶν Αὐτοῦ (Ἰωάν. ιγ΄ 1-20) καί λέγει: «καί ἡμεῖς καθαροί ἐστέ, ἀλλ’ οὐχί πάντες». Αὐτό σημαίνει ὅτι  ὁ Κύριος καί ὁ Διδάσκαλος ἔπλυνε καί τά πόδια τοῦ προδότη, τοῦ Ἰούδα. Καί ἀφοῦ ἔνιψε τά πόδια τους, τούς εἶπε:

«Εἰ οὖν ἐγώ ἔνιψα ὑμῶν τούς πόδας, ὁ Κύριος καί ὁ Διδάσκαλος, καί ὑμεῖς ὀφείλετε ἀλλήλων νίπτειν τούς πόδας. Ὑπόδειγμα γάρ δέδωκα ὑμῖν, ἵνα καθώς ἐγώ ἐποίησα ὑμῖν, καί ὑμεῖς ποιεῖτε».

Ἀμέσως μετά, ἐταράχθη στό βάθος τῆς ψυχῆς Του γιά τήν προδοσίαν τοῦ Μαθητοῦ, πού τόσον εἶχε ἐμπιστευθῇ καί ἐμαρτύρησε καί τούς εἶπε ὅτι ἕνας ἀπό σᾶς θά μέ προδώσῃ. Καί μόλις ἔλαβε τόν ἅγιον ἄρτον ἀμέσως βγῆκε  ἔξω  μέσα στή νύχτα νά πραγματοποιήσῃ  τό σκοτεινό καί ἐπαίσχυντο τῆς προδοσίας ἔργον (Ἰωάν. ιγ΄ 21-30).

Μετά ὁ Κύριος προλέγει τόν ἀποχωρισμόν ἀπό τους μαθητάς καί τήν ἄρνησιν τοῦ Πέτρου (Ἰωάν. ιγ΄31-38).

Στή συνέχεια παρηγορεῖ τούς μαθητάς καί τούς βεβαιώνει ὅτι πορεύεται, νά τούς ἑτοιμάσῃ τόπον εἰς τούς οὐρανούς καί λέγει «πάλιν ἔρχομαι καί παραλείψομαι ὑμᾶς πρός ἐμαυτόν, ἵνα ὅπου εἰμί ἐγώ καί ὑμεῖς ἦτε» καί τούς ἀποκαλύπτει καί λέγει ὅτι «ἐγώ εἰμι ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή», τονίζει δέ ὅτι «Οὐδείς ἔρχεται πρός τόν Πατέρα εἰ μή δι’ ἐμοῦ». Διώχνει μέσ’ ἀπό τήν ψυχήν τῶν μαθητῶν καί μέσα ἀπό τήν ψυχή μας ὅτι κανείς, ἀπολύτως κανείς δέν εἶναι δυνατόν νά ἔλθῃ πρός τόν Πατέρα καί νά γίνη μέτοχος τῆς αἰωνίου μακαριότητος, παρά μόνον δι’ Αὐτοῦ. Καί ἐγώ μέ τή διδασκαλία μου σᾶς γνωρίζω τόν Πατέρα καί τήν ἀλήθεια Του καί μέ τή Σταυρική μου Θυσία, πού θά ὑποστῶ σέ λίγο ἑκουσίως ὡς αἰώνιος Ἀρχιερεύς, σᾶς συμφιλιώνω μέ Αὐτόν.

Ὁ Χριστός δέν εἶναι μόνον γιά μᾶς ὁ μοναδικός καί πραγματικός Πλησίον, εἶναι καί ὁ Πρῶτος Παράκλητος, ὁ Πρῶτος Παρηγορητής, πού ἔρχεται στή γῆ σάν ἄνθρωπος, προσλαμβάνει τήν ἀνθρώπινη φύσι καί τήν ἑαυτοῦ ἀναπλάθει εἰκόνα φθαρεῖσαν τοῖς πάθεσι καί γνωρίζει σέ ὅλους μας τόν Θεόν κατά τό δυνατόν γνωσθῆναι. Ὑπόσχεται δέ πρό τοῦ Πάθους εἰς τούς μαθητάς ὅτι, μετά τήν εἰς οὐρανούς ἄνοδόν Του, θά στείλει σ’ αὐτούς  ἄλλον Παράκλητον , τό πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὅ παρά τοῦ Πατρός ἐκπορεύεται, νά συντροφεύῃ τούς πιστούς, τήν Ἐκκλησίαν, νά φωτίζῃ, νά στηρίζῃ, νά παρηγορῇ, νά ἐξηγῇ, νά ὁδηγῇ εἰς πᾶσαν τήν Ἀλήθειαν. Ζητεῖ ἀπό τούς μαθητάς καί ἀπό κάθε πιστόν ὑπακοήν εἰς τάς Ἐντολάς. Ἡ ὑπακοή εἶναι ἡ μόνη ἀπόδειξις τῆς ἀγάπης. Καί τονίζει ὅτι κάθε πιστός θά ἀγαπηθῇ ἀπό τόν Θεόν-Πατέρα καί ἀπό ἐμέ, ἐάν μέ ἀγαπᾶ. Καί σ’ αὐτόν θά ἐμφανίσω  ἐμαυτόν. Διαβεβαιώνει δέ λέγων: ἡ ἐμφάνισις αὐτή, θά εἶναι ἐσωτερική, πνευματική, στό ἐσωτερικό ἑνός ἐκάστου πιστοῦ καί ἀφωσιωμένου σέ μένα. Ὅποιος δηλαδή μέ ἀγαπᾷ, θά φυλάξῃ τό λόγο μου καί ὁ οὐράνιος Πατέρας θά τόν ἀγαπήσῃ καί θά ἔλθουμε πρός αὐτόν ἐγώ καί ὁ Πατήρ καί θά κατοικήσωμεν μονίμως μέσα του καί θά μεταβάλλωμεν  τήν καρδιά του σέ ἔμψυχον καί ζωντανό Ναό μας. Καί συνεχίζοντας τόν ἀποχαιρετιστήριον λόγον Του θά ἀποκαλύψῃ  ὅτι Αὐτός καί μόνον Αὐτός εἶναι ἡ ἄμπελος ἡ ἀληθινή καί μεῖς εἴμαστε τά κλήματα καί θά πῇ καθαρά: «Χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν ΟΥΔΕΝ». Καί εἶναι ἡ ἀλήθεια, πού ἀποδεικνύεται ἐκ τῶν πραγμάτων(de facto). Καί τρανοτάτη ἀπόδειξις εἶναι αὐτή ἡ Ἱστορία τῆς, χωρίς Θεόν, ἀνθρωπότητος, πού εἶναι γεμᾶτη ἀποτρόπαια ἐγκλήματα, Ὀδύνη, πόνο, συμφορές, δάκρυα, Θάνατο.

 Ζωή χωρίς Θεόν, ζωή χωρίς ἀγάπη, ζωή χωρίς Ἀξίες, χωρίς εἰρήνη, χωρίς χαρά, εἶναι θάνατος, ζωή γεμάτη θλῖψι (Ἰωάν ιε΄ 1-11).

Ἡ ἀγάπη ἑνώνει τούς ἀνθρώπους μεταξύ τους καί μέ τόν Θεόν. Καί ὁ Χριστός, στόν ἀποχαιρετιστήριο λόγο Του  φυτεύει στήν ψυχή μας τή δική Του Ἀγάπη, τήν καινήν Ἐντολήν, καί τήν ποτίζει μέ τό Αἷμα Του καί λέγει(Ἰωάν. ιε΄  12-17): «Αὕτη  ἐστίν ἡ ἐντολή ἡ ἐμή, ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους,

καθώς ἠγάπησα ὑμᾶς». « Ἐντολήν καινήν δίδωμι ὑμῖν ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους, καθώς ἠγάπησα ὑμᾶς ἵνα καί ὑμεῖς ἀγαπᾶτε ἀλλήλους.
Ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοί μαθηταί ἐστε, ἐάν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις» (Ἰωάν. ιγ΄ 34-35).

Ὁ Χριστός, ἡ ἐνσάρκωσις τῆς ἀγάπης, μᾶς συνιστᾶ τή δική Του ἀγάπη, ὅτι «ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί. Καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ»(Α΄Ἰωάν. δ΄16).

 «Καί λαχτάρα τοῦ Χριστοῦ εἶναι νά εἴμαστε ἑνωμένοι μεταξύ μας μέ τή δική Του ἀγάπη, ὥστε  νά εἴμαστε ἰσχυροί, ἄτρωτοι, ἀνίκητοι, μπροστά στό μῖσος καί τήν ἐχθρότητα τοῦ κόσμου. Καί πρίν συμβοῦν ὅλα αὐτά προλέγει καί προετοιμάζει ὁ Κύριος τούς μαθητάς και τούς ἐξηγεῖ, γιατί ὁ κόσμος τούς μισεῖ (Ἰωάν. ιε΄ 18-27). Οἱ ἄνθρωποι τοῦ σκότους μισοῦν τό φῶς, γιατί εἶναι φαῦλα, σκοτεινά τά ἔργα τους. Ὁ Κύριος ἀποκαλύπτει στούς μαθητάς καί σέ κάθε  πιστό ὅτι θά ἀντιμετωπίσουν  στόν κόσμο διωγμούς καί θλίψεις: « Εἰ ἐμέ ἐδίωξαν καί ὑμᾶς διώξουσι...» Καί πάλιν  ἐνθαρρύνει τούς πιστούς λέγων: «ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε· ἀλλά θαρσεῖτε, ἐγώ νενίκηκα τόν κόσμον» (Ἰωάν. ιστ΄33). Τό παρήγορον εἶναι ὅτι «τό Ἀρνίον (ὁ Χριστός) νικήσει αὐτούς, ὅτι Κύριος κυρίων ἐστί καί Βασιλεύς βασιλέων, ( θά νικήσουν δέ ) καί οἱ μετ’ αὐτοῦ κλητοί, ἐκλεκτοί καί πιστοί» (Ἀποκ. ιζ΄ 14).

Στή μάχη μέ τό Κακό καί τήν ἁμαρτία, στήν πάλη μέ τόν κόσμον καί τόν Ἀντίχριστο θά νικήσῃ ὁ Χριστός, οἱ Πιστοί, ἡ Ἐκκλησία. Στή Νίκη ἐνεργό ρόλο ἔχει καί τό μένον καί ἐνεργοῦν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ πανάγιον Πνεῦμα. Καί  στόν ἀποχαιρετιστήριο λόγο Του, ὁ Χριστός ἀναφέρει τή Μαρτυρία και τό Ἔργον τοῦ Παρακλήτου(Ἰωάν. ιστ΄ 1-15).

Καί στόν τελευταῖο ἀποχαιρετισμό Του μιλάει γιά τόν πρόσκαιρο ἀποχωρισμό καί τούς ἀναγγέλλει  τόν Θρίαμβό Του πάνω στό Θάνατο,  τήν  Ἀνάστασίν Του. Καί βεβαιώνει ὅλους μας ὅτι Αὐτός εἶναι ἠ Ἀνάστασις καί ἡ Ζωή. Συνιστᾶ δέ πρό πάσης δυσκολίας νά καταφεύγουμε στό μόνον ἀσφαλές  καταφύγιον, στό Θεό, διά τῆς προσωπικῆς, θερμῆς σχέσεως, κοινωνίας καί συνομιλίας μαζί Του. Συνιστᾶ τήν προσευχή, ἀφήνοντας σέ ὅλους ἀθάνατον ὑπόδειγμα Προσευχῆς, τήν πρό τούς πάθους ἀρχιερατική Του Προσευχή, τήν ὁποίαν ἔκαμε ἐνώπιον τῶν μαθητῶν Του πρός ἐνίσχυσιν αὐτῶν καί παραμυθίαν. Τό ἀθάνατο αὐτό μνημεῖον τῆς Προσευχῆς τοῦ Χριστοῦ διέσωσε μόνον ὁ Ἰωάννης, καί θά τό παραθέσωμε στή συνέχεια προσπαθῶντας νά κατανοήσουμε τίς ἀλήθειες, πού θέλει νά  ἀποκαλύψῃ σέ μᾶς ὁ Κύριος.

«Ταῦτα ἐλάλησεν ὁ Ἰησοῦς»(Ἰωάν. ιζ΄1).

Ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης διασώζει τόν ἀποχαιρετιστήριο λόγο τοῦ Ἰησοῦ πρός τούς μαθητάς Του, μετά  ἀπό τήν παράδοσι τοῦ Μυστηρίου τῆς θείας Εὐχαριστίας, στό Μυστικό Δεῖπνον, στά κεφάλαια ΙΓ΄, ΙΔ΄, ΙΕ΄ καί ΙΣΤ΄.

Στό λόγο Του αὐτόν, τόν ὁποῖον παρέθεσα ἐν περιλήψει, «Ταῦτα ἐλάλησεν ὁ Ἰησοῦς», μέ σκοπόν νά τούς προετοιμάσῃ νά ἀντιμετωπίσουν μέ πίστιν στήν Ἀνάστασι τά φρικτά Πάθη, πού πρόκειται νά ὑπομείνῃ διά τήν τοῦ κόσμου σωτηρίαν, ἀλλά συγχρόνως νά εἶναι ἕτοιμοι νά ἀντιμετωπίσουν  τό μῖσος, τούς διωγμούς καί τίς θλίψεις ἕνεκεν τοῦ Ὀνόματος Αὐτοῦ. Τούς ἐνθαρρύνει, τούς ἐνισχύει, ὑπόσχεται τήν κάθοδον ἐπ’ αὐτούς τοῦ Παρακλήτου, τοῦ Πνεύματος τῆς Ἀληθείας, γιά νά τούς ἁγιάζῃ, νά τούς φωτίζεῃ, νά τούς ἐνισχύῃ στήν πορεία τους, νά τούς παρηγορῇ καί τέλος τούς ὑποδεικνύει νά καταφεύγουν πάντοτε στήν Προσευχή, στήν συνομιλία μέ τόν Θεό. Καί γίνεται ὁ ἴδιος «τύπος καί ὑπογραμμός», ἀφήνοντας σ’ αὐτούς  ὡς ἄριστον ὑπόδειγμα, τή δική Του Προσευχή, τήν ὁποίαν ἀπευθύνει ἐνώπιόν τους πρός τόν οὐράνιον πατέρα, πρό τοῦ Πάθους.
Ὁ ἀποχαιρετιστήριος λόγος ἔχει ὄντως στενή συνάφεια μέ τήν Προσευχή Του.

Ἡ Προσευχή τοῦ Χριστοῦ ὑπέρ ἑαυτοῦ, ὑπέρ τῶν Ἀποστόλων καί ὑπέρ ὅλων ἐκείνων, πού θά πιστεύσουν εἰς Αὐτόν, δηλ. ὑπέρ τῆς Ἐκκλησίας Του (Ἰωάν.  ιζ΄ 1-26).

«Καί ἐπῆρε τούς ὀφθαλμούς αὐτοῦ εἰς τόν οὐρανόν».

Διδάσκει τούς μαθητάς καί ὅλους τούς πιστούς τήν ἀνάγκην τῆς ψυχῆς, νά καταφεύγει στόν οὐράνιον Πατέρα ἀδιαλείπτως. Καί ἐδῶ ὑποδεικνύει καί τή στάσι τῆς Προσευχῆς. Προσεύχεται, «ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν αὐτοῦ». Σήκωσε τά μάτια Του εἰς τόν Οὐρανόν, πάνω ἀπό τά γήϊνα, πρός τῶν πάντων ἐπέκεινα. Ὁ οὐρανός κατά τήν Π.Δ. θεωρεῖται κατοικία καί θρόνος τοῦ Θεοῦ, ἀπό ὅπου ἀκτινοβολεῖ πρό πάντων ἡ δόξα Του. Καί ὁμολογεῖται ὅτι «πᾶσα δόσις ἀγαθή καί πᾶν δώρημα τέλειον ἄνωθέν ἐστι καταβαῖνον ἀπό τοῦ πατρός τῶν φώτων» (Ἰακ. α΄ 17).

Ἡ ἀνύψωσις τῶν ὀφθαλμῶν Του πρός τόν οὐρανόν  κατά τήν Προσευχήν σημαίνει τήν ἀνάγκην τῆς ψυχῆς νά ξεφύγῃ ἀπό τά δεσμά τῆς γῆς καί νά ἀφοσιωθῇ στήν θεωρία τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἀνύψωσις τῶν ὀφθαλμῶν σημαίνει τήν ἀνάβασι τοῦ νοῦ, τήν προσήλωσι τοῦ νοῦ πρός τόν Θεόν, ὅπως ὁ ἁγιος Νεῖλος ὁρίζει τήν προσευχήν.

Ὁ Κύριος ὁδηγεῖ τούς μαθητάς Του σ’ αὐτή τήν ἀνάβασι, μέ τήν ἀνύψωσι τῶν ὀφθαλμῶν Του πρός τόν οὐράνιον Πατέρα. Καί πάλιν ὁ Κύριος ὑπέδειξε τήν στάσι αὐτή τῆς Προσευχῆς, ὅταν βρέθηκε μπροστά στόν ἀνθρώπινο πόνο, τήν Ὀδύνη καί τόν θάνατο τοῦ ἀγαπημένου φίλου Του Λαζάρου. Καί μᾶς ὥρισε ὅτι Προσευχή δέν εἶναι ἡ πολυλογία, ἡ βαττολογία, ἀλλ’  ὅτι Προσευχή, πού  ἀνασταίνει καί νεκρούς εἶναι ἕνα βλέμμα, ἕνα δάκρυ, ἕνας στεναγμός. Καί αὐτό τό ἀπέδειξε ἐμπράκτως.  Πρίν ἀπό τήν ἀνάστασι τοῦ Λαζάρου ὁ Ἰησοῦς πρό τοῦ τάφου, μπροστά στήν ὀδύνη καί τόν  ἀνθρώπινον  πόνον, συγκινημένος, ἐστέναξεν, ἐδάκρυσεν ὁ Ἰησοῦς (Ἰωάν. ια΄ 33, 35) καί ἦρε τούς ὀφθαλμούς αὐτοῦ ἄνω καί εἶπε: Πάτερ εὐχαριστῶ σοι ὅτι ἤκουσάς μου (Ἰωάν. ια΄ 41). Σήκωσε τά μάτια ἄνω, πρός τόν οὐρανόν καί μέ φωνή μεγάλη ἐκραύγασε: Λάζαρε δεῦρο ἔξω. Καί ἐξῆλθεν ὁ τεθνηκώς...

Προσευχή ὑπέρ ἑαυτοῦ (Ἰωάν. ιζ΄ 1-5).

Ὡς ἄνθρωπος, ὁ Θεάνθρωπος, ἀνύψωσε τούς ὀφθαλμούς εἰς τόν οὐρανόν καί εἶπεν·

«Πάτερ ἐλήλυθεν ἡ ὥρα· δόξασόν σου τόν υἱόν, ἵνα καί ὁ υἱός σου δοξάσῃ σε».
Προσφέρει πρός τόν Θεόν καί Πατέρα  δοξολογίαν,
εὐχαριστίαν, δέησιν. Καί ἔτσι ὑποδεικνύει τό Χρέος καί τήν ἀνάγκην τῆς ψυχῆς κάθε πιστοῦ νά προσφέρῃ στό Θεό, τόν Ἐλεήμονα, τόν Εὐεργέτην καί Σωτῆρα τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν, πρῶτα καί πάνω ἀπό ὅλα δοξολογίαν καί εὐχαριστίαν, ὑπέρ τῶν εὐεργεσιῶν, ὧν ἐποίησε καί ποιεῖ  ὑπέρ ἡμῶν.
Ἔφθασε ὁ Ἰησοῦς  στό τέλος τοῦ ἀγῶνος, ἔφθασε  στήν
κορυφή, στήν ὥρα τῆς Σταυρικῆς Του Θυσίας, διά τήν
πραγματοποίησι τῆς προαιώνιας Βουλῆς τοῦ Θεοῦ γιά τή λύτρωσι τοῦ Γένους τῶν ἀνθρώπων.
«Ὁ Ἀμνός τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου» (Ἰωάν. α΄ 29), μέ Χαρά, μέ ἀπερίγραπτη προθυμία καταδέχεται νά Σταυρωθῇ «ἀντί ἡμῶν», Αὐτός γιά μᾶς.
«Σήκωσε τά μάτια Του εἰς τόν οὐρανόν καί εἶπε · Πατέρα ἦλθε ἡ ὥρα· Δόξασε τόν υἱόν σου καί κατά τήν ἀνθρωπίνην φύσιν του, γιά νά σέ δοξάσῃ καί ὁ υἱός σου, διά τῆς ἀπολυτρώσεως καί σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων, πού θά πραγματοποιηθῇ διά τῆς Σταυρικῆς Θυσίας Του.
«Καθώς ἔδωκας αὐτῷ ἐξουσίαν πάσης σαρκός, ἵνα πᾶν ὅ δέδωκας αὐτῷ δώσῃ αὐτοῖς ζωήν αἰώνιον».
Δόξασε τόν Υἱόν σου σύμφωνα μέ τήν ἐξουσίαν πού τοῦ ἔδωκες ἐπί ὅλης τῆς ἀνθρωπότητος, διά νά δώσῃ ζωήν αἰώνιον σέ κείνους πού τοῦ ἔδωκες καί οἱ ὁποῖοι ἐπίστεψαν εἰς Αὐτόν.
Ὁ Ἰησοῦς θεωρεῖ ὅτι εἶναι δόξα, γι’ Αὐτόν ἡ Σταυρική Του Θυσία, καί χαρά. Ἱκανοποιεῖ τήν πεῖνα καί τή δίψα Του, τή λαχτάρα τῆς ψυχῆς Του.  Δοξάζει τόν Πατέρα, διότι φέρει σέ τέλειον πέρας τό Θέλημά Του, πού εἶναι ἡ σωτηρία μας. Μέ ἱκανοποίησι καί χαρά, ὁ τέλειος Θεός, γίνεται καί τέλειος ἄνθρωπος, γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ. Γίνεται σέ ὅλους μας ὑπόδειγμα ὑπακοῆς, τύπος καί ὑπογραμμός τῶν πιστῶν ἐν πᾶσι. Καί χαρίζει στούς πιστούς ζωήν αἰώνιον.
«Αὕτη δέ ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή ἵνα γινώσκωσί σε τόν μόνον ἀληθινόν Θεόν καί ὅν ἀπέστειλας Ἰησοῦν Χριστόν».
Πράγματι ὁ Κύριος μέ τό κοσμοσωτήριο ἔργο Του, μέ τό γλυκό Του λόγο, μέ τίς ἄπειρες εὐεργεσίες Του καί τέλος μέ τή Σταυρική Του Θυσία ἔφερε τούς ἀνθρώπους σέ ζωντανή ἐπικοινωνία μέ τόν Θεόν-Πατέρα καί γνώρισε στούς ἀνθρώπους  τίς ἄπειρες τελειότητές Του.  Ἐφανέρωσε στούς ἀνθρώπους τόν Θεόν καί τούς χάρισε τήν αἰώνιον ζωήν. Αὐτή δέ ἡ αἰώνιος ζωή εἶναι ἡ γνώσις τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καί τοῦ Υἱοῦ Του, τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τόν ὁποῖον ἀπέστειλεν εἰς τόν κόσμον, γιά νά μᾶς λυτρώσῃ καί νά μᾶς συμφιλιώσῃ μέ τόν Πατέρα.
«Ἐγώ σέ ἐδόξασα ἐπί τῆς γῆς, τό ἔργον ἐτελείωσα ὅ δέδωκάς μοι ἵνα ποιήσω· καί νῦν δόξασόν με σύ, πάτερ, παρά σεαυτῷ  τῇ δόξῃ ᾗ εἶχον πρό τοῦ κόσμον εἶναι παρά σοί».
Ἐγώ ἔκαμα γνωστό τό Ὄνομά Σου εἰς τούς ἀνθρώπους, γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ, ὑπήκουσα τελείως  εἰς τό Θέλημά Σου καί ἔτσι Σέ ἐδόξασα ἐπί τῆς γῆς, ἐτελείωσα τό ἔργο, πού  μοῦ ἔδωκες νά ἐπιτελέσω. Καί τώρα δόξασέ με Σύ, Πατέρα, καί ὡς ἄνθρωπον, μέ τή δόξα πού εἶχον κοντά Σου, προτοῦ νά δημιουργηθῇ ὁ κόσμος.

Ἡ Προσευχή τοῦ Χριστοῦ ὑπέρ τῶν Ἀποστόλων Του (Ἰωάν. ιζ΄ 6-19).

«Ἐφανέρωσά σου τό ὄνομα τοῖς ἀνθρώποις οὕς δέδωκάς μοι ἐκ τοῦ κόσμου. Σοί ἦσαν καί  ἐμοί αὐτούς δέδωκας, καί τόν λόγον σου τετηρήκασι».
Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά γνωρίσῃ τόν Θεόν. Ἔρχεται ὁ Χριστός καί φανερώνει τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ στούς ἀνθρώπους. Καί πραγματικά οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ δέχονται τή φανέρωσι τοῦ Θεοῦ. Γνωρίζουν τό Θεό, ὅσον εἶναι δυνατόν στόν ἄνθρωπο ἐπί τῆς γῆς νά γνωρίσῃ Αὐτόν. Ὁ Χριστός, ἐνώπιον τῶν μαθητῶν Του ἀναφέρει στόν οὐράνιον πατέρα καί λέγει: ἐφανέρωσα τό ὄνομά Σου στούς ἀνθρώπους.
Ναί. Μᾶς ἐφανέρωσε ὁ Κύριος, ὅτι ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη ὅτι «ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ»
( Α΄Ἰωάν. δ΄ 16). Μᾶς ἐφανέρωσε καί μᾶς εἶπε ὅτι «ὁ Θεός  εἶναι πνεῦμα, καί τούς προσκυνοῦντας αὐτόν ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν» (Ἱωάν. δ΄ 24). Μᾶς ἐφανέρωσε ὅτι ὁ Θεός μας εἶναι στοργικός Πατέρας, πού φροντίζει,  μέ ἄπειρη ἀγάπη, τά πλάσματά Του. Ἐτόνισε δέ  καί εἶπε ὅτι «Οὐδείς ἔρχεται πρός τόν Πατέρα εἰ μή δι’ ἐμοῦ». Καί ὅταν ὁ Φίλιππος τοῦ εἶπε· «Κύριε , δεῖξον ἡμῖν  τόν πατέρα καί ἀρκεῖ ἡμῖν». Τότε ὁ Κύριος μέ τρυφερότητα τοῦ ἀποκρίθηκε καί τοῦ εἶπε: «Τοσοῦτον χρόνον μεθ’ ὑμῶν εἰμι, καί οὐκ ἔγνωκάς με, Φίλιππε; Ὁ ἑωρακώς ἐμέ ἑώρακε τόν πατέρα· και πῶς σύ λέγεις, δεῖξον ἡμῖν τόν πατέρα; Οὐ πιστεύεις ὅτι ἐγώ ἐν τῷ πατρί καί ὁ πατήρ ἐν ἐμοί ἐστι; Τά ρήματα ἅ ἐγώ λαλῶ ὑμῖν, ἀπ’ ἐμαυτοῦ οὐ λαλῶ· ὁ δέ πατήρ ὁ ἐν ἐμοί μένων αὐτός ποιεῖ τά ἔργα. Πιστεύετέ μοι ὅτι ἐγώ ἐν τῷ πατρί καί ὁ πατήρ ἐν ἐμοί· εἰ δέ μή, διά τά ἔργα αὐτά πιστεύετέ μοι» (Ἰωάν. ιδ΄ 8-11).
Ὁ Εὐαγγελιστής τῆς ἀγάπης, ὁ Ἰωάννης ἀναφέρει ὅτι «Θεόν οὐδείς ἑώρακε πώποτε». Καί τονίζει ὅτι «ὁ Μονογενής υἱός ὁ ὤν εἰς τόν κόλπον τοῦ Πατρός ἐκεῖνος ἐξηγήσατο» (Ἰωάν. α΄ 18).
Καί στήν, πρό τοῦ Πάθους, δημόσια Προσευχή Του, ὁ Κύριος ἀναφέρει πρός τόν Πατέρα καί λέγει ὅτι «ἐγνώρισα,
ἐφανέρωσα τό Ὄνομά Σου,  ἔκαμα γνωστές τίς ἄπειρες τελειότητές  Σου, στούς ἀνθρώπους, πού ξεχώρισες, τούς ἀπέσπασες ἀπό τόν κόσμο καί τούς ἔδωκες σέ μένα. Ἦταν δικοί σου καί τούς ἔδωκες σέ μένα, καί  ἔχουν τηρήσει τόν λόγον σου.
«Νῦν ἔγνωκαν ὅτι πάντα ὅσα  δέδωκάς μοι παρά σοῦ ἐστιν· ὅτι τά ρήματα ἅ δέδωκάς μοι δέδωκα αὐτοῖς, καί αὐτοί ἔλαβον, καί ἔγνωσαν ἀληθῶς ὅτι παρά σοῦ ἐξῆλθον, καί ἐπίστευσαν ὅτι σύ με ἀπέστειλας».
«Πατέρα μου, οἱ μαθητές μου ἔχουν ἀγαθή πρόθεσι καί τώρα ἔμαθαν καλά καί ἐπείσθησαν ὅτι ἡ διδασκαλία μου καί τά ἔργα μου καί ὅλα γενικά ὅσα μοῦ ἔδωκες, προέρχονται ἀπό σένα. Διότι τά λόγια, πού μοῦ ἔδωκες, τή διδασκαλία μου, τήν παρέδωκα σ’ αὐτούς καί αὐτοί τά δέχθηκαν καί γνώρισαν ἀληθινά ὅτι  βγῆκα ἀπό τούς κόλπους σου  καί ἐπίστευσαν ὅτι σύ μέ ἀπέστειλες στόν κόσμο».
«Ἐγώ περί αὐτῶν ἐρωτῶ· οὐ περί τοῦ κόσμου ἐρωτῶ, ἀλλά περί ὧν δέδωκάς μοι, ὅτι σοί εἰσι, καί τά ἐμά πάντα σά ἐστι καί τά σά ἐμά, καί δεδόξασμαι ἐν αὐτοῖς. Καί οὐκέτι εἰμί ἐν τῷ κόσμῳ, καί οὗτοι ἐν τῷ κόσμῳ εἰσί, καί ἐγώ πρό σέ ἔρχομαι. Πάτερ ἅγιε, τήρησον αὐτούς ἐν τῷ ὀνόματί σου ᾧ  δέδωκάς μοι, ἵνα ὦσι ἕν καθώς ἡμεῖς. Ὅτε ἤμην μετ’ αὐτῶν, ἐγώ
ἐτήρουν αὐτούς ἐν τῷ ὀνόματί σου· οὕς δέδωκάς μοι ἐφύλαξα, καί οὐδείς ἐξ αὐτῶν ἀπώλετο εἰ μή ὁ υἱός τῆς ἀπωλείας, ἵνα ἡ γραφή πληρωθῇ. Νῦν δέ πρός σέ ἔρχομαι, καί ταῦτα λαλῶ ἐν τῷ κόσμῳ ἵνα ἔχωσι τήν χαράν τήν ἐμήν πεπληρωμένην ἐν αὐτοῖς.
Ἐγώ δέδωκα αὐτοῖς τόν λόγον σου, καί ὁ κόσμος ἐμίσησεν αὐτούς, ὅτι οὐκ εἰσίν ἐκ τοῦ κόσμου, καθώς ἐγώ οὐκ εἰμί ἐκ τοῦ κόσμου.
Οὐκ ἐρωτῶ ἵνα ἄρῃς αὐτούς ἐκ τοῦ κόσμου. ἀλλ’ ἵνα τηρήσῃς αὐτούς ἐκ τοῦ πονηροῦ. Ἐκ τοῦ κόσμου οὐκ εἰσί, καθώς  ἐγώ ἐκ τοῦ κόσμου οὐκ εἰμί. Ἁγίασον αὐτούς ἐν τῇ ἀληθείᾳ σου· ὁ λόγος ὁ σός ἀλήθειά ἐστι. Καθώς ἐμέ ἀπέστειλας εἰς τόν κόσμον, κἀγώ ἀπέστειλα αὐτούς εἰς τόν κόσμον.
Καί ὑπέρ αὐτῶν ἐγώ ἁγιάζω ἐμαυτόν, ἵνα καί αὐτοί ὦσιν  ἡγιασμένοι ἐν ἀληθείᾳ».
Ὁ γλυκύς καί πρᾷος Ἰησοῦς, ὁ Θεάνθρωπος, ὡς ἄνθρωπος παρακαλεῖ τόν οὐράνιον Πατέρα, νά προστατεύσῃ τούς μαθητάς Του. Τή δύναμι τῆς Προσευχῆς Του δέν μπορεῖ  νά τήν περιγράψῃ ὁ ἀνθρώπινος λόγος. Παραθέτω τό κείμενον τῆς Προσευχῆς, γιά νά νοιώσουν οἱ ἀναγνῶστες τή γλυκύτητα, τήν μελωδικότητα καί τήν ἀρμονία τοῦ λόγου τῆς Προσευχῆς τοῦ Ἰησοῦ. Προσεύχεται καί γλυκύτερος καί ἀπό τό μέλι ὁ λόγος, ἀναπαύει, θεραπεύει, ἐνισχύει, παρηγορεῖ τήν ψυχή μας καί μᾶς βεβαιώνει γιά τήν  παντοδύναμον Προστασία τοῦ Πατρός. «Πατέρα μου, γι’ αὐτούς ἐδῶ τούς μαθητές μου σέ παρακαλῶ. Δέν σέ παρακαλῶ, γιά τόν κόσμο, πού ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται. Δέν σέ παρακαλῶ γι’ αὐτούς πού , μέ τή θέλησί τους, παραμένουν  στό Κακό, βυθισμένοι στό σκοτάδι καί συνεχίζουν νά ἐγκληματοῦν σέ βάρος τῶν  ἀθώων συνανθρώπων τους. Δέν σέ παρακαλῶ, γι’ αὐτούς, πού παραμένουν πωρωμένοι καί ἀμετανόητοι καί συνεχίζουν νά λατρεύουν τά δαιμόνια καί ἄψυχα εἴδωλα τά χρυσᾶ καί τά ἀργυρά, καί τά πήλινα καί τά ξύλινα, γι’ αὐτούς πού,  ἀναίσχυντα, συνεχίζουν νά σφαγιάζουν ἀθώους. Ἀλλά σέ παρακαλῶ γιά τούς μαθητάς , πού μοῦ  ἔδωκες, ἐπειδή εἶναι δικοί σου καί ὅλα τά δικά μου εἶναι δικά σου καί τά δικά σου εἶναι δικά μου, καί ἔχω δοξασθῇ δι’ αὐτῶν, διότι ἀνεγνώρισαν τή θεία φύσι μου καί ἐπίστευσαν εἰς ἐμέ.
Σέ παρακαλῶ γι’ αὐτούς ἐπειδή ἔφθασε ἡ ὥρα μου. Καί δέν θά εἶμαι πλέον κοντά τους σωματικά, ὅπως μέχρι τώρα, γιά νά τους ἐνθαρρύνω καί νά τούς ἐνισχύω μέ τή σωματική μου παρουσία. Αὐτοί ὅμως θἆναι στόν κόσμο, γιά νά ἐπιτελέσουν τήν ἀποστολήν τους. Καί ἐγώ ἔρχομαι σέ Σένα.
Πατέρα μου ἅγιε, φύλαξέ τους , μέ τή δύναμι τοῦ Ὀνόματός σου, τήν ὁποίαν ἔδωκες καί εἰς ἐμέ, ὥστε νά παραμένουν ἑνωμένοι μαζί μου καί μεταξύ τους σάν  ἕνα σῶμα, σάν μιά ψυχή. Νά εἶναι ἕνα ὅπως εἴμαστε ἐμεῖς. Ὅταν ἤμουν μαζί τους στόν κόσμο, ἐγώ τούς ἐφύλαττα, μέ τή δύναμι τοῦ Ὀνόματός σου, μέ τήν πατρική καί ἰσχυρά προστασία σου. Αὐτούς, πού μοῦ ἔδωκες , τούς ἐφύλαξα καί κανείς ἀπό αὐτούς δέν χάθηκε παρά ὁ υἱός της ἀπωλείας, διά νά ἐκπληρωθῇ ἡ γραφή. Τώρα ἔρχομαι σέ Σένα.
Βοήθησέ τους, πατέρα μου, νά ἀγωνισθοῦν καί νά τηρήσουν τήν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος, ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης, σύμφωνα μέ τή λαχτάρα τῆς ψυχῆς, νἆναι ἑνωμένοι σέ ἕνα ὅπως ἐμεῖς εἴμαστε Ἕνα. Νά εἶναι ἕνα σῶμα καί ἕνα πνεῦμα.
Καί λέγω αὐτά τά λόγια μπροστά τους καί τά ἀκοῦνε, ἐνῶ βρίσκομαι ἀκόμη στόν κόσμο,  γιά νά ἔχουν μέσα  στήν ψυχή τους  τή χαρά μου. Νά αἰσθανθοῦν τήν τέλεια χαρά πού αἰσθάνομαι ἐγώ διότι ἐπανέρχομαι πλησίον σου.
Ἐγώ ἔδωκα σ’ αὐτούς τόν λόγον σου καί τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης σου. Καί ὁ κόσμος, πού βρίσκεται μακρυά σου τούς μίσησε, διότι δέν εἶναι ἀπό αὐτόν τόν κόσμο, δέν ἔχουν τά φρονήματα τοῦ κόσμου, ὅπως ἀκριβῶς καί ἐγώ δέν εἶμαι ἀπό τόν κόσμο, δέν ἔχω καμμιά ἀπολύτως σχέσι μέ τόν κόσμον τῆς ἁμαρτίας.
Δέν σέ παρακαλῶ νά τούς πάρῃς  ἀπό τόν κόσμο μαζί μου τώρα, ἀλλά νά τούς προφυλάξῃς ἀπό τόν Πονηρόν, πού κυριαρχεῖ στόν κόσμο. Δέν εἶναι ἀπό τόν κόσμο ὅπως ἐγώ δέν εἶμαι ἀπό τόν κόσμο.
Καθαγίασέ τους καί καθιέρωσέ τους στό ἔργον σου, μέ τόν ἁγιασμόν πού χαρίζει  στίς ψυχές ἡ ἀλήθειά σου. Ὁ λόγος σου εἶναι ἐξ ὁλοκλήρου ἀλήθεια ἀνόθευτος. Εἶναι ἀνάγκη, Πατέρα μου, νά τούς ἁγιάσῃς καί νά τούς προετοιμάσῃς, ὥστε νά φέρουν σέ πέρας τήν ἀποστολήν τους στόν κόσμο. Διότι ὅπως σύ ἀπέστειλες ἐμέ εἰς τόν κόσμον, ἔτσι κι’ ἐγώ, σύμφωνα μέ τήν ἐξουσίαν, πού μοῦ ἔδωκες, ἀπέστειλα αὐτούς εἰς τόν κόσμον, διά νά συνεχίσουν τό κοσμοσωτήριον ἔργον μου.
Καί γιά χάρι τους ἐγώ ἀφιέρωσα ὁλόκληρη τή ζωή μου  σέ Σένα καί προσφέρω καί τώρα τόν ἑαυτόν μου ὡς θῦμα καί σφάγιον ἱερόν καί ἔτσι ἁγιάζω τόν ἑαυτόν μου, γιά νά εἶναι καί αὐτοί, διά τῆς συμμετοχῆς των εἰς τήν θυσίαν μου αὐτήν ἁγιασμένοι, ὁλόψυχα δεχόμενοι τόν λόγον τῆς ἀληθείας.

Γνωρίζει, ὁ καρδιογνώστης, «τό εὐόλισθον τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως», καί τούς κινδύνους, τό μῖσος καί τήν ἐχθρότητα, πού θά ἀντιμετωπίσουν οἱ μαθηταί στή πορεία τους. Ἐναποθέτει τούς μαθητάς Του  στά Παντοδύναμα Χέρια τοῦ Οὐρανίου Πατρός. Τούς ἀφήνει κάτω ἀπό τήν Παντοδύναμον προστασία τοῦ Θεοῦ-Πατρός, καί ἤρεμος καί χαρούμενος, ἀνεβαίνει στό Γολγοθᾶ, γιά νά μᾶς, συμφιλιώση μέ τόν Θεόν καί μεταξύ μας. Γιά  νά ἑνώσῃ ὅλους τούς ἀνθρώπους καί τούς ἐγγύς καί τούς μακράν εἰς Ἕνα σῶμα, Ἕνα πνεῦμα, μια ψυχή.

Η Προσευχή τοῦ Χριστοῦ ὑπέρ τῆς Ἐκκλησίας

                            (Ἰωάν. ιζ΄ 20-26)

Προσεύχεται γιά ὅλους ἐκείνους, πού δέν τόν εἶδαν καί δέν τόν ψηλάφησαν, ἀλλά πίστεψαν μέ ὅλη τή δύναμι τῆς ψυχῆς τους εἰς τό κήρυγμα τῶν Ἀποστόλων καί τῶν διαδόχων τους, τῶν πατέρων τῆς Ἐκκλησίας. Προσεύχεται γι' αὐτούς καί προλέγει ὅτι εἶναι «μακάριοι». Διότι εἶναι «μακάριοι οἱ μή ἰδόντες καί πιστεύσαντες»(Ἰωάν. κ΄ 29).

«Οὐ περί τούτων (τῶν Μαθητῶν) δέ ἐρωτῶ μόνον, ἀλλά καί περί τῶν πιστευόντων διά τοῦ λόγου αὐτῶν εἰς ἐμέ, ἵνα πάντες ἕν ὦσι, καθώς σύ, πάτερ, ἐν ἐμοί κἀγώ ἐν σοί, ἵνα καί αὐτοί ἐν ἡμῖν ἕν  ὦσιν, ἵνα ὁ κόσμος πιστεύσῃ ὅτι σύ μέ ἀπέστειλας.

Καί ἐγώ τήν δόξαν ἥν δέδωκάς μοι δέδωκα αὐτοῖς, ἵνα ὦσιν ἕν καθώς ἡμεῖς ἕν ἐσμεν.
Ἐγώ ἐν αὐτοῖς καί σύ ἐν ἐμοί, ἵνα ὦσι τετελειωμένοι εἰς ἕν, καί ἵνα γινώσκει ὁ κόσμος  ὅτι σύ μέ ἀπέστειλας καί ἠγάπησας αὐτούς καθώς ἐμέ ἠγάπησας.
Πάτερ, οὕς δέδωκάς μοι, θέλω ἵνα ὅπου εἰμί ἐγώ κἀκεῖνοι ὦσι μετ’ ἐμοῦ, ἵνα θεωρῶσι τήν δόξαν τήν ἐμήν ἥν δέδωκάς μοι, ὅτι ἠγάπησάς με πρό καταβολῆς κόσμου.
Πάτερ δίκαιε, καί ὁ κόσμος σε οὐκ ἔγνω, ἐγώ δέ σε ἔγνων, καί οὗτοι ἔγνωσαν ὅτι σύ με ἀπέστειλας· και ἐγνώρισα αὐτοῖς τό ὄνομά σου καί γνωρίσω, ἵνα ἡ ἀγάπη ἥν ἠγάπησάς με ἐν αὐτοῖς ᾖ, κἀγώ ἐν αὐτοῖς».

Πεῖνα καί δίψα τοῦ Χριστοῦ, λαχτάρα τῆς ψυχῆς Του, εἶναι ἡ Ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας Του.

Ὁ Κύριος θυσιάστηκε, ἵνα σώσῃ τά σύμπαντα. Καί δέν προσεύχεται μόνον γιά τούς Μαθητάς Του, ἀλλά γιά ὅλους ἐκείνους, πού θά ἐδέχοντο τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του, θά πίστευαν εἰς Αὐτόν καί θά Τόν λάτρευαν  μέ τήν καρδιά τους. Προσεύχεται γιά ὅλους ἐμᾶς καί παρακαλεῖ,  πρό τοῦ Πάθους,τόν Πατέρα νά μᾶς διαφυλάξῃ ἄρρηκτα ἑνωμένους, διά τῆς ὀρθῆς Πίστεως τῆς δι’ ἀγάπης ἐνεργουμένης (πρβλ. Γαλάτ. ε΄ 6). Διότι ἡ ἀληθινή Πίστις  ἀποδεικνύεται ζωντανή καί ἐνεργός, μέ τά ἔργα τῆς ἀγάπης. «Ἡ πίστις ἐάν μή  ἔργα ἔχῃ, νεκρά ἐστι καθ’ ἑαυτήν»(Ἰακ. β΄17). Περιεχόμενον τῆς ὀρθοδόξου Πίστεως εἶναι ἡ «Καινή Ἐντολή». Δηλαδή, οἱ Πιστοί ὀφείλουμε νά ἀγαπᾶμε ὁ ἕνας τόν ἄλλον, ὅπως ἀκριβῶς ὁ Χριστός μᾶς ἀγάπησε, «καθώς ἠγάπησα ὑμᾶς  καί ὑμεῖς ἀγαπᾶτε ἀλλήλους». Μόνον μέ αὐτήν τήν ἀγάπην θά μπορέσουμε νά διαφυλάξουμε τήν ἑνότητα. Καί παρακαλεῖ τόν Πατέρα ὁ Κύριος νά  κρατήσῃ ὅλους τούς πιστούς, ὅλων τῶν αἰώνων, ἑνωμένους μαζί Του καί μεταξύ τους, μέ τή δική Του Ἀγάπη, ὥστε ὅλοι μέ τήν ἀγάπη καί τήν ὁμοφροσύνη νά εἶναι ἑνωμένοι εἰς Ἕν. Παρακαλεῖ τόν Πατέρα νά διώξῃ ἀπό τήν ψυχή τῶν πιστῶν, τήν ἔπαρσι, τόν Ἐγωϊσμό, τή φιλαρχία, τά πρωτεῖα ἐξουσίας, καί νά βασιλεύση στίς καρδιές ἡ δική Του ἀγάπη, ὥστε ὅλοι νά εἴμαστε «Ἕν».

«Καθώς σύ, Πάτερ, εἶσαι ἑνωμένος μέ ἐμέ καί ἐγώ εἶμαι ἑνωμένος μετά σοῦ, ἔτσι σέ παρακαλῶ νά εἶναι καί αὐτοί   ἑνωμένοι εἰς ἕν, σέ μία κοινωνία  προσώπων, κοινωνία ἁγίων, γιά νά πιστέψῃ ὁ κόσμος ὅτι σύ μέ ἀπέστειλες.
Προέβλεπε ὁ Θεάνθρωπος τούς ἐγωϊσμούς καί τά Πάθη, πού θά χώριζαν τήν Ἐκκλησία Του καί παρακαλεῖ. Καί ὁ Θεός μακροθυμεῖ καί περιμένει νά νοιώσουμε τή Θυσία Του, τήν ἄκρα Ταπείνωσί Του, τήν ἄπειρη ἀγάπη Του  καί νά σκοτώσουμε τόν ΟΦΙ πού φωλιάζει μέσα μας καί θανατώνει τήν ψυχή μας. Δέν ἐξαναγκάζει ὁ Θεός. Μακροθυμεῖ. Περιμένει. Καί ὁ Χριστός, «χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας» προσεύχεται, γιά ὅλους ἐμᾶς, νά δεχθοῦμε τή Χάρι τοῦ Θεοῦ καί νά μετανοήσουμε. «Ἐγώ, Πατέρα μου, ὑπέγραψα μέ τό αἷμα μου, τήν υἱοθεσία τους, καί σέ ὅλους ἐκείνους, πού πιστεύουν στό ὄνομά μου, ἔδωκα τήν ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι,  ὥστε νά μποροῦν μέ τήν ἀγάπη νά εἶναι  Ἕνα, καθώς ἡμεῖς εἴμαστε ἑνωμένοι εἰς Ἕν. Θέλω νά εἶναι ἑνωμένοι μαζί μου, μέ τή θέλησί τους, χωρίς νά τούς ἐξαναγκάζω. Θέλω νά  ἀγωνισθοῦν, καί νά καταλάβουν ὅτι σύ μέ ἀπέστειλες καί νά παλαίψουν ἕως ὅτου γίνουν ἕνα καί νά νοιώσουν βαθειά μέσα τους ὅτι τούς ἀγάπησες, πατέρα μου, ὅπως ἀγάπησες Ἐμένα.
Ὁ Χριστός μᾶς ἀγάπησε καί σταυρώθηκε αὐτός ,γιά μᾶς καί δέν χαίρεται  τήν θεϊκή Του δόξα,χωρίς ἐμᾶς.Μᾶς θέλει ὅλους κοντά Του, συγκληρονόμους, ὁμοτράπεζους στή Βασιλεία Του. Γι’ αὐτό καί παρακαλεῖ τόν Πατέρα καί λέγει: Πατέρα, θέλω ὅπου εἶμαι ἐγώ, νά εἶναι μαζί μου καί ἐκεῖνοι, πού μοῦ ἔδωκες, ὅλοι οἱ πιστοί, ἡ Ἐκκλησία μου ,διά νά βλέπουν καί νά ἀπολαμβάνουν  τήν  αἰώνια δόξα τήν ὁποίαν μοῦ ἔδωκες, διότι μέ ἀγάπησες, πρίν δημιουργηθῇ ὁ κόσμος, καί ἡ ἀγάπη σου αὐτή εἶναι ἡ δόξα μου.
Δυστυχῶς , οἱ ἄνθρωποι δέν βλέπουν, εἶναι τυφλοί, βυθισμένοι στό σκοτάδι τῶν παθῶν καί δέν μετανοοῦν. Μέ τή θέλησί τους μένουν κατάκοιτοι στή χώρα καί τή σκιά τοῦ θανάτου.
«Πατέρα Δίκαιε, ἄν καί ὁ κόσμος δέν σέ γνώρισε, ἐξ αἰτίας τῆς θεληματικῆς του τυφλώσεως, ἐγώ ὅμως καί ὡς ἄνθρωπος σέ ἐγνώρισα τόσο καλά , ὅσο κανένας ἄλλος ἄνθρωπος, οὔτε σέ ἐγνώρισε οὔτε θά σέ γνωρίσῃ. Καί αὐτοί οἱ μαθηταί μου, ὅλων τῶν αἰώνων, πού ἀκουσαν καί ἀκοῦνε τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης μου, καί βλέπουν τά ἔργα μου, πίστεψαν καί πιστεύουν μέ τήν καρδιά τους ὅτι σύ μέ ἀπέστειλες στόν κόσμο,  καί εἶναι ἄξιοι τῆς στοργῆς καί τρυφερότητος καί τῆς προστασίας σου, τῶν δωρεῶν πού σοῦ ζητῶ γι’ αὐτούς.
Καί ἐγνώρισα  σ’ αὐτούς τό ὄνομά σου, καί μέ τή Χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, θά  κάμω ἀκόμα πιό γνωστό τό πανάγιον ὄνομά σου, ὥστε νά γίνουν ἄξιοι τῆς ἀγάπης Σου. Καί ἔτσι ἡ ἀγάπη μέ τήν ὁποίαν μέ ἀγάπησες νά εἶναι μέσα στήν ψυχή τους καί νά αἰσθάνονται βαθειά μέσα τους ὅτι τούς ἀγαπᾷς, ὡς μέλη τοῦ σώματός μου, ἀφοῦ διά τῆς νέας ζωῆς, πού θά ζοῦν, θά εἶμαι μέσα τους, στήν καρδιά τους καί θά ἀποτελοῦν ἕνα σῶμα μέ Ἐμέ».
Εἴθε νά νοιώσουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, βαθειά μεσ’  τήν καρδιά τους, τή λαχτάρα τοῦ Χριστοῦ «ἵνα οἱ πάντες Ἕν ὦσιν»,  ὥστε, «ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ», νά ὑμνοῦμεν πάντες ἀκαταπαύστως τόν Λυτρωτήν καί σωτῆρα τῶν ψυχῶν ἡμῶν, τόν Χριστόν, σύν τῷ Πατρί καί τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, αἰώνια. Ἀμήν.