ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

Ὁ Παράκλητος, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας

πάντας καλεῖ εἰς ἑνότητα.

«...ὅτε τοῦ πυρός τάς γλώσσας διένειμεν (ὁ Ὕψιστος),  εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσε· καί συμφώνως δοξάζωμεν τό Πανάγιον Πνεῦμα».

Ξεφύγαμε ἀπό τό δρόμο τοῦ Θεοῦ. Γίναμε δοῦλοι τῶν χαμηλῶν παθῶν μας. Καί δυστυχῶς, διηρημένη ἡ ἀνθρωπότης ἀπομακρυνόταν ἀπό τήν Πηγή τοῦ ζῶντος ὕδατος, ἀπό τόν Ἕνα καί μόνον ἀληθινόν Θεόν. Καί φθάσαμε πραγματικά στήν ἔσχατη ἐξαθλίωσι.

Ὁ Προφήτης Ἡσαῒας, τό στόμα τοῦ Θεοῦ, ὀνειδίζει τόν ἀχάριστο λαό, γιά τήν ἀφροσύνη του καί λέγει: «Οὐαί ἔθνος ἁμαρτωλόν, λαός πλήρης ἁμαρτιῶν, σπέρμα πονηρόν, υἱοί ἄνομοι· ἐγκατελίπατε τόν Κύριον καί παρωργίσατε τόν ἅγιον τοῦ Ἰσραήλ. Τί ἔτι πληγῆτε προστιθέντες ἀνομίαν;» Καί περιγράφει τό, ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν τῶν ἀνθρώπων, κατάντημα τῆς ἀνθρωπότητος, λέγων ὅτι «πᾶσα κεφαλή εἰς πόνον καί πᾶσα καρδίαν εἰς λύπην. Ἀπό ποδῶν ἕως κεφαλῆς οὐκ ἔστιν ἐν αὐτῷ (τῷ σώματι τῆς ἀνθρωπότητος) ὁλοκληρία». Καί πραγματικά ὁλόκληρο τό σῶμα τῆς ἀνθρωπότητος κατάντησε νά εἶναι μία πληγή (Ἡσ. α΄4-6).

Ὁ Φιλάνθρωπος ὅμως Δημιουργός, ὁ ὁποῖος δέν ἐδημιούργησε τόν ἄνθρωπον εἰς ἀπώλειαν, δέν θέλει νά καταστραφοῦν τά πλάσματά Του, ἀλλά «θέλει πάντας ἀνθρώπους σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν»(Α΄Τιμόθ.  β΄ 4). Καί μακροθυμῶν ἐπί τήν γῆν ἐπέβλεψε καί ἀπεφάσισε νά λυτρώσῃ τά πλάσματά Του ἀπό το βέβαιο Θάνατο, χωρίς νά τά ἐξαναγκάσῃ. Τούς προσφέρει καιρόν μετανοίας καί ἐπιστροφῆς στήν Πατρική Ἑστία.

Ἀποστέλλει τόν Μονογενῆ Υἱό Του στόν κόσμο. Πραγματοποιεῖ τήν προαιώνιον Βουλήν Του διά τήν σωτηρίαν μας. Καί ὁ Υἱός τοῦ Θεός, ὁ τέλειος Θεός, γίνεται καί τέλειος ἄνθρωπος. Διέρχεται δέ τήν ζωήν αὐτοῦ εὐεργετῶν καί ἰώμενος πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ. Γίνεται τύπος καί ὑπογραμμός σέ ὅλους. Γίνεται ὑπόδειγμα ὑπακοῆς στό Θέλημα τοῦ Θεοῦ. Γίνεται ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ, ὑπολιμπάνων ἡμῖν ὑπογραμμόν, ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν αὐτοῦ».

Εἶναι «ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια καί ἡ Ζωή».

Εἶναι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας.

Εἶναι ὁ Ἀμνός ὁ αἴρων τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου.

Καταδέχεται νά ὑψωθῇ γιά χάρι μας στό Σταυρό, «ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον» (Ἰωάν. γ΄15, 16). Σταυρώνεται Αὐτός ἀντί ἡμῶν, Αὐτός, γιά μᾶς. Καί ἀπό τό ὕψος τοῦ Σταυροῦ  κηρύττει ἐμπράκτως τήν «Καινήν Ἐντολήν», τή δική του ἀγάπη καί λέγει σέ ὅλους, τούς βεβυθισμένους τῇ ἁμαρτίᾳ, τό·

«ἀγαπᾶτε ἀλλήλους, καθώς (ἐγώ) ἠγάπησα ὑμᾶς καί ὑμεῖς ἀγαπᾶτε ἀλλήλους» (Ἰωάν. ιγ΄ 34).

Χαράζει τήν ὁδό, τό δρόμο, τόν τρόπο ζωῆς καί βαδίζει ἐμπρός, γιά νά Τόν ἀκολουθήσουμε ἐλέυθερα καί ἀβίαστα. Ἄν θέλουμε. Δέν ἐξαναγκάζει κανέναν. Ἀλλά γίνεται ὁδηγός καί βοηθός σέ κάθε ἀγωνιζόμενον ἄνθρωπον καί μᾶς ἐνισχύει στόν πνευματικό μας ἀγῶνα, γιά τήν πνευματική μας τελείωσι.

Μᾶς ὑπόσχεται δέ ὁ πρῶτος Παράκλητος, ὁ πρῶτος Παρηγορητής, ὁ γλυκύς Ἰησοῦς,  καί πραγματοποιεῖ τήν ὑπόσχεσίν Του, ὅτι, μετά τήν Σταυρική Του Θυσία καί μετά τήν Ἀνάστασίν Του καί τήν Ἀνάληψίν Του εἰς τούς Οὐρανούς, θά μᾶς στείλῃ ἄλλον παράκλητον, τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, νά μᾶς συντροφεύῃ, νά μᾶς ἐνισχύῃ, νά μᾶς παρηγορῇ νά μᾶς ἑνώνῃ εἰς ἕνα σῶμα καί μιά ψυχή καί νά μᾶς ὁδηγῇ εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν.

Στό διάλογό Του, μέ τή Σαμαρείτιδα, μᾶς ἀποκαλύπτει ὅτι ὁ Θεός εἶναι Πνεῦμα καί ὅτι τούς προσκυνοῦντας αὐτόν ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν. Τονίζει δέ ὅτι γιά νά κατανοήσουμε τοῦτον τόν λόγον εἶναι ἀνάγκη νά ξεχωρίσουμε  τά γήϊνα ἀπό τά ἐπουράνια. Παρομοιάζει δέ τά γήϊνα καί φθαρτά μέ τό φυσικό νερό, καί τά ἐπουράνια, μέ τό «ὕδωρ τό ζῶν». Καί τονίζει ὅτι ἐκεῖνος πού πίνει τό φυσικό νερό ξαναδιψᾶ, ἐνῶ ἐκεῖνος πού πίνει ἀπό τό δικό Του ζωντανό νερό (τό ὕδωρ τό ζῶν) δέν ξαναδιψᾶ ποτέ, ἀλλά τό ζῶν ὕδωρ, πού θά πιῇ, γίνεται μέσα του πηγή ὕδατος ἀλλομένου εἰς ζωήν αἰώνιον. Ἀναβλύζει μέσα στήν ψυχή του καί ξεχύνεται γύρω του καί ἀρδεύει τήν οἰκουμένην ἅπασαν. Καί μᾶς καλεῖ, ἄν διψᾶμε, νά ἔλθουμε κοντά Του καί νά πιοῦμε τό ὕδωρ τό ζῶν. Δέν μᾶς ἐξαναγκάζει. Μᾶς καλεῖ, ἄν θέλουμε, ἄν διψᾶμε. Αὐτός εἶναι ἡ Πηγή τοῦ ζῶντος ὕδατος καί μᾶς καλεῖ, γιά νά μᾶς προσφέρῃ τό Ὕδωρ τό ζῶν. Αὐτό γεμίζει τήν ψυχή μας, νοηματίζει τή ζωή μας.

«Ἐν δέ τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ τῇ μεγάλῃ τῆς ἑορτῆς (τῆς Πεντηκοστῆς) εἰστήκει ὁ Ἰησοῦς καί ἔκραξε λέγων· Ἐάν τις διψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καί πινέτω» (Ἰωάν. ζ΄ 37).  

Ὁ Προφήτης Ἡσαῒας ἀπό τά βάθη τῶν αἰώνων μᾶς καλεῖ

νά δεχθοῦμε τήν πρόσκλησι τοῦ Κυρίου, πρᾶγμα πού σημαίνει νά καθαρίσουμε τήν ψυχή μας ἀπό κάθε μολυσμό σαρκός καί πνεύματος, νά πιστέψουμε στό Χριστό , ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ, καί τότε νά  προσέλθουμε νά λάβουμε τό ὕδωρ τό ζῶν:

«Οἱ διψῶντες πορεύεσθε ἐφ’ ὕδωρ. Καί ἀντλήσατε ὕδωρ μετ’ εὐφροσύνης ἐκ τῶν πηγῶν τοῦ σωτηρίου». Πηγή τῆς σωτηρίας εἶναι ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος καί πάλιν μᾶς διαβεβαιώνει καί λέγει: «Γέγονεν» δηλαδή «τετέλεσται», ἔφερα σέ τέλειον πέρας τό ἔργον, πού μοῦ ἀνέθεσε ὁ οὐράνιος Πατέρας, τή σωτηρία τοῦ κόσμου, καί «ἡρπάσθη πρός τόν Θεόν καί πρός τόν Θρόνον μου, εἰς τά δεξιά τοῦ Πατρός».  «ἐγώ τό Α καί τό Ω, ἡ ἀρχή καί τό τέλος. Ἐγώ τῷ διψῶντι  δώσω ἐκ τῆς πηγῆς τοῦ ὕδατος τῆς ζωῆς δωρεάν» (Ἀποκ. κα΄ 6).

«Καί τό Πνεῦμα καί ἡ νύμφη( ἡ ἁγία Ἐκκλησία) λέγουσι· ἔρχου (ἔλα Νυμφίε) καί ὁ καθένας πού ἀκούει τούς λόγους τῆς προφητείας ἄς πῇ καί αὐτός · ἔλα, Νυμφίε. Διότι ὁ Χριστός εἶναι ὁ Νυμφίος  ὄχι μόνον γιά ὁλόκληρη τήν Ἐκκλησίαν , ἀλλά καί κάθε πιστό χωριστά. Καί ἐκεῖνος πού διψᾷ καί ποθεῖ τόν Νυμφίον καί τήν ζωήν καί τήν χαράν πού μεταδίδει αὐτός, ἄς ἔλθῃ·

Καί ὁ θέλων λαβέτω ὕδωρ ζωῆς δωρεάν. Ὅποιος διψᾷ, ὅποιος θέλει ἄς πάρει δωρεάν τό νερό, πού παρέχει ζωήν αἰώνιον» (παρβλ. Ἀποκ. κβ΄ 17). Ἀρκεῖ νά ἔχῃ ὀρθή Πίστι.

Εἶναι πιστός ὁ λόγος τοῦ Κυρίου καί πάσης ἀποδοχῆς ἄξιος, ὁ ὁποῖος λέγει: «Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, καθώς εἶπεν ἡ γραφή, ποταμοί ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ῥεύσουσι ὕδατος ζῶντος. Τοῦτο δέ εἶπεν (ὁ Κύριος) περί τοῦ Πνεύματος οὗ ἔμελλον λαμβάνειν οἱ πιστεύοντες εἰς Αὐτόν»(Ἰωάν. ζ΄ 38-39). Ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού ἀναγεννᾷ τούς ἀνθρώπους καί τούς μεταδίδει τήν μακαρίαν ζωήν, δέν εἶχε δοθῆ ἀκόμη σέ κανέναν, διότι ὁ Χριστός δέν εἶχε δοξασθῇ διά τῆς Σταυρικῆς Του Θυσίας καί τῆς Ἁναστάσεώς Του.

Τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ὅ παρά τοῦ Πατρός ἐκπορεύεται, πέμπεται, μετά τήν Ἀνάληψιν τοῦ Κυρίου, στούς Ἀποστόλους καί παραμένει στήν Ἐκκλησία καί μᾶς ὁδηγεῖ ὅλους εἰς πᾶσαν τήν Ἀλήθειαν.

Εἴμαστε δεκτικοί τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος;

Ἔχουμε καθαρή καρδιά, ὥστε νά δεχθῇ τή Χάρι;

Πιστεύουμε καί λατρεύουμε τό Χριστό ἐν «πνεύματι καί ἀληθείᾳ»;

Κάνουμε «πρᾶξι» τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του;

Ἐάν ναί , τότε ἄς προσέλθουμε στήν Πηγή μέ χαρά νά ἀντλήσουμε τό ὕδωρ τό ζῶν.

Ἐάν ὄχι, τότε ἄς ζητήσουμε τό Ἔλεος του Χριστοῦ, νά μᾶς δώσῃ καιρόν μετανοίας. Καί, πρίν νά εἶναι ἀργά, ἄς

Καθαρίσουμε τήν ψυχή μας ἀπό κάθε ρύπο, ἀπό κάθε ἀκαθαρσία, ὥστε νά ἀξιωθοῦμε καί νά λάβουμε το ὕδωρ τό ζῶν καί μετά πάντων τῶν ἁγίων νά ὑμνοῦμεν ἀκαταπαύστως

τόν δοτῆρα Κύριον, σύν τῷ Πατρί καί τό Ἁγίῳ Πνεύματι εἰς αἰῶνας αἰώνων. Ἀμήν.