ΑΚΗΔΙΑ

Ψυχῆς  νέκρωσις

«Ψυχή μου, ψυχή μου, ἀνάστα,

Τί καθεύδεις;...

1.- Φοβερό, δαιμονικό πάθος.

Εἶναι ἀναντίλεκτη ἀλήθεια, ὅτι μέρα μέ τήν ἡμέρα τό δαιμόνιο τῆς ἀκηδίας κερδίζει ἔδαφος στίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων. Καί θά μέ ρωτήσετε ἴσως, τί εἶναι ἀκηδία;

Εἶναι τό πιό φοβερό δαιμόνιο, πού ἀπομακρύνει τόν ἄνθρωπο ἀπό τό Θεό καί ἀπό κάθε ἔργο ἀγαθό.

Εἶναι τελεία ἀδιαφορία, ἀδράνεια, χαύνωσις, εἶναι νέκρωσις τῆς ψυχῆς, γιά κάθε τί τό πνευματικό καί συγχρόνως εἶναι κίνητρον τῆς ψυχῆς, γιά κάθε τό  κακό, γιά κάθε τί, ἀντίθετο πρός τό Θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ὁ Κατεχόμενος ἀπό τό πάθος τῆς ἀκηδίας, εἶναι πολύ δραστήριος σέ κάθε πονηριά καί παρανομία.

Ὁ Ὅσιος Νεῖλος, χαρακτηρίζοντας τήν ἀκηδία, λέγει ὅτι «ἡ ἀκηδία εἶναι φιλία ἀερική, βημάτων περιαγωγός, φιλεργίας μῖσος, ἡσυχίας μάχη, ψαλμωδίας ζάλη, εὐχῆς ὄκνος (ὀκνηρία, τεμπελιά),

ἀσκήσεως χαύνωσις, ἄωρος (πρόωρος. ἄκαιρος) νυσταγμός,  περιστρεφόμενος ὕπνος, κέλης μῖσος, πόνων ἀντίπαλος, καρτερίας ἀντίζυγος (ἀντίθετος

τάσις), μελέτης κήμωτρον (κημός, χαλινός, ἐμπόδιο), Γραφῶν ἀμαθία, λύπης μέτοχος, ὡρολόγιον πείνης» (Νεῖλος πρός Εὐλόγιον, Περί τάς ἀντιζύγους τῶν ἀρετῶν κακίας, κεφ. δ΄ ἐν Migne P.G. 79,1144).

Ὁ  ὅσιος Θαλάσσιος λέγει ὅτι: «Ἀκηδία  ἐστίν ὀλιγωρία ψυχῆς. Ὀλιγωρεῖ δέ ἡ ψυχή φιληδονίαν νοσοῦσα» (Περί Ἀγάπης, Φιλοκλ Β΄ 219  να΄ ).

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης, ὁ συγγραφεύς τῆς Κλίμακος, ὁριζει τήν ἀκηδίαν ὡς ἑξῆς: «Ἀκηδία ἐστί  πάρεσις

ψυχῆς (χαλάρωσις) , νοός ἔκλυσις (ἀπελευθέρωσις, παραλυσία, ἐξαχρείωσις), ὀλιγωρία( ἀφροντισιά, ἀδιαφορία) ἀσκήσεως, μῖσος τοῦ ἐπαγγέλματος, κοσμικῶν μακαρίστρια, Θεοῦ διαβλήτωρ (διαβολεύς, διάβολος, συκοφάντης), ἀτονία ψαλμωδίας» (Κλῖμαξ λογ. ιγ΄ Migne P.G. 88,857-864).

2.- Κατ’ αὐτῆς φάρμακον.

Ὁ Ἅγιος Μάξιμος, πολύ χαρακτηριστικά μᾶς λέγει ὅτι: «Ἡ ἀκηδία, πασῶν τῶν τῆς ψυχῆς δυνάμεων ἐπιδραττομένη, πάντα σχεδόν ὁμοθυμαδόν  κινεῖ τά πάθη·  διό καί πάντων τῶν ἄλλων παθῶν ἐστι βαρύτατον. Καλῶς οὖν ὁ Κύριος τό κατ’ αὐτῆς  φάρμακον  δεδωκώς,  ἐν τῇ ὑπομονῇ ὑμῶν, λέγει, κτήσασθε τάς ψυχάς ὑμῶν (Λουκ κα΄19)» (Περί ἀγάπης  100άς πρώτη  ξζ΄  Φιλοκαλ.Β΄10). Τό φοβερό αὐτό πάθος κατατρώγει τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου. Πολλοί συνάνθρωποί μας, πού καταλαμβάνονται ἀπό αὐτό τό δαιμονικό πάθος τῆς ἀκηδίας, εἰσέρχονται σέ διάφορα Ψυχιατρεῖα, σέ διάφορες νευρολογικές Κλινικές ἤ σέ ἄλλα Κέντρα, γιά νά θεραπευθοῦν, ἀπό τίς διαταραχές, πού προκαλεῖ ἡ ἀκηδία,χωρίς φυσικά κανένα ἀποτέλεσμα. Κι’ αὐτό, γιατί οἰ ψυχικές παθήσεις δέν θεραπεύονται, μέ ψυχοφάρμακα. Καί πρέπει νά γίνῃ συνείδησις σέ ὅλους ὅτι Ἕνας εἶναι ὁ πανακής ἱατρός  καί ὅτι ἕνα καί μοναδικό  εἶναι τό ψυχοθεραπευτήριον: Εἶναι ἡ ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, ἐντός τῆς ὁποίας ὁ ἄνθρωπος λυτρώνεται, θεραπεύεται.

Εἰς τό Ἐργαστήριον τοῦ πνευματικοῦ δέν γίνεται μόνον ψυχολογική ἀνάλυσις τῆς ὑπάρξεως, ἀλλά καί σύνθεσις τῆς ὑπάρξεως, γίνεται καί οἰκοδομή συνεπικουρούσης τῆς ἀοράτου θείας Χάριτος. Εἰς τόν Πνευματικόν, ψυχοθεραπευτήν εὑρίσκει τήν ἀνάπαυσιν καί τήν γαλήνη της ἡ ψυχή, ἐπανευρίσκει τήν ὁδός τῆς ζωῆς, ἐπανέρχεται εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν καί τήν Ὀρθοπραξίαν τῆς ζωῆς, πού χαρίζει τήν ψυχοσωματικήν ὑγείαν.

Ὁ ἄνθρωπος παίρνει δύναμι, μέ τή Χάρι του Θεοῦ, νά συνεχίσῃ νά ζῇ καί νά ἐργάζεται τό ἀγαθό. Ἐλευθερώνεται ἀπό τό δαιμόνιον πάθος τῆς ἀκηδίας. Μαθαίνει νά περιπατῇ ἐν ἀγάπῃ, νά μιμῆται τόν Χριστόν. Καί προετοιμάζει τήν ψυχή του εἰς τήν κατά Χριστόν ζωήν. Λαμβάνει τό «Φάρμακον τῆς ἀθανασίας τό ἀντίδοτον τοῦ μή ἀποθανεῖν», ἀποβάλλει τήν ὀκνηρία καί ἐλευθερωμένος ἀπό τό Πάθος τῆς ἀκηδίας, «ἱματισμένος καί σωφρονῶν», ἐργάζεται πᾶν ἔργον ἀγαθόν. Ἀκολουθεῖ τά ματωμένα Χνάρια τοῦ Χριστοῦ καί ζεῖ καθώς πρέπει ἁγίοις, ἐν παντί καί πάντοτε δοξάζων τόν Θεόν .