Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Διπλῆ γιά μᾶς τούς Ἕλληνες Γιορτή.

«Σήμερον τῆς σωτηρίας ἡμῶν τό κεφάλαιον,

καί τοῦ ἀπ’ αἰῶνος Μυστηρίου ἡ φανέρωσις·

ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, Υἱός τῆς Παρθένου γίνεται,

καί Γαβριήλ τήν χάριν εὐαγγελίζεται. Διό καί

ἡμεῖς σύν αὐτῷ τῇ Θεοτόκῳ βοήσωμεν·

Χαῖρε Κεχαριτωμένη ὁ Κύριος μετά σοῦ».

Μᾶς λυπήθηκ’ ὁ Θεός. Ρίχνει εὐσπλαγχνικό τό βλέμμα Του στή γῆ καί βλέπει τά πλάσματά Του νά στενάζουν κάτω ἀπό τή δουλεία τοῦ Σατανᾶ. Ἐμπεπηγμένοι «εἰς ἰλύν βυθοῦ», «δέσμιοι τῆς γῆς», δοῦλοι στά βρωμερά τους πάθη, βουτηγμένοι στό Βόρβορο τῆς Εἰδωλολατρίας, κατάκοιτοι στή Χώρα καί τή σκιά τοῦ Θανάτου. Καί μᾶς εὐσπλαγχνίζεται.

Ἀποφασίζει, ὁ Πολυέλεος, νά μᾶς λυτρώσῃ, ἀπό τή δουλεία τοῦ ἐχθροῦ. ’Αποκαλύπτει σήμερον τό «χρόνοις αἰωνίοις σεσιγημένον Μυστήριον», «τό Μυστήριον τό κεκρυμμένον ἀπό τῶν αἰώνων ἐν τῷ Θεῷ», τό Μέγα Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας Αὐτοῦ, γιά τή Λύτρωσι τοῦ Γένους τῶν ἀνθρώπων. Καί πραγματοποιεῖ τήν Ἀπόφασί Του.

Σήμερον ἀποστέλει τόν Ἀρχάγγελον Γαβριήλ πρός τήν Παρθένον, πρός τήν ὁποίαν εὐαγγελίζεται τήν Χάριν τῆς ἀπολυτρώσεώς μας, διά τῆς Γεννήσεως ἐξ αὐτῆς τοῦ Μονογενοῦς Υἱοῦ καί Λόγου Αὐτοῦ, ἐκ Πνεύματος Ἁγίου.

Ἡ ἁπλῆ καί ταπεινή κόρη τῆς Βηθλεέμ, προϊόν Προσευχῆς τοῦ Ἰωακείμ καί τῆς Ἄννης, ἀνατρέφεται στό Ναό. Νυχθημερόν μελετᾶ καί τηρεῖ ἐπ’ ἀκριβῶς τόν Νόμον τοῦ Θεοῦ καί ἀναδεικνύεται δοχεῖον καθαρόν, ἄξιον νά δεχθῆ τό Ἅγιον Πνεῦμα. Διαφυλάττει τόν ἑαυτόν της ἄσπιλον, ἄμωμον, ἁγνόν, ἄφθορον, ἄχραντον.Ἡ καθαρή της καρδία εἶναι ἁγία καί ἄμωμος. Ὄχι μόνον στά μάτια τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά στά μάτια τοῦ Θεοῦ εὑρέθη, ἡ ἄχραντος Παρθένος, «ἡ Μόνη ἐν γυναιξίν εὐλογημένη καί καλή», ἄξια νά γίνῃ ὄργανον στά Χέρια τοῦ Θεοῦ, νά  δεχθῆ τό Ἅγιον Πνεῦμα καί νά γεννήσῃ τόν Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ἑκουσίως καταδέχεται καί γίνεται ταπεινός ἄνθρωπος, γιά νά μᾶς ἐλευθερώσῃ ἀπό τήν ἐπάρατη δουλεία, νά μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό τήν κοιλάδα τοῦ Κλαυθμῶνος καί νά μᾶς ὁδηγήσῃ «εἰς τόπον ἀναψυχῆς», νά μᾶς ὁδηγήσῃ «εἰς Ζωῆς Πηγάς ὑδάτων».

Ὁ Γαβριήλ στέκεται ἄφωνος μπροστά στό κάλλος τῶν ἀρετῶν τῆς Παρθένου καί ἔκθαμβος ἀναφωνεῖ:

«Τήν ὡραιότητα τῆς Παρθενίας σου καί τό ὑπέρλαμπρον τό τῆς ἁγνείας σου, ὁ Γαβριήλ καταπλαγείς, ἐβόα σοι, Θεοτόκε· Ποῖόν σοι ἐγκώμιον προσαγάγω ἐπάξιον· τί δέ ὀνομάσω σε; ἀπορῶ καί ἐξίσταμαι· διό, ὡς προσετάγην, βοῶ σοι·

Χαῖρε, ἡ Κεχαριτωμένη».

Ἀνεδείχθη τιμιωτέρα τῶν Χερουβείμ καί ἐνδοξοτέρα ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, ὑψηλοτέρα τῶν οὐρανῶν καί καθαροτέρα λαμπηδόνων ἡλιακῶν, τῶν φιλοθέων φιλοθεωτέρα καί τῶν ἁγίων ἁγιωτέρα. Παναγία!

Ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας Κρήτης ἀναφωνεῖ:

«Καί τίς ἱκανός τοιοῦτον φρᾶσαι Μυστήριον; Ποῖον δέ φθέγξασθαι στόμα; Ποῖα δέ γλώσσα λαλῆσαι περί τῆς μεγαλωνύμου Θεοτόκου; Αὕτη γάρ καί τάς τῶν οὐρανῶν δυνάμεις ἐξένισε».

Πράγματι, μᾶς παραξενεύει ὅλους, Ἀγγέλους καί ἀνθρώπους, ἡ Χάρι της. ’Ανεδείχθη πρότυπον ἀγιότητος. Ἔκανε πρᾶξι, στή ζωή της, τό λόγο τοῦ Θεοῦ. Καταξιώθηκε νά γίνῃ Μητέρα τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, Μητέρα τοῦ Φωτός, Μητέρα τῆς Ζωῆς, Μητέρα τῆς Χαρᾶς, Μητέρα τοῦ πόνου, Μητέρα τοῦ κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, Μητέρα ὅλων μας, σκέπη τοῦ κόσμου «πλατυτέρα νεφέλης».

Ἀνεδείχθη καί εἶναι «Κλῖμαξ ἐπουράνιος, δι’ ἧς κατέβη ὁ Θεός, γέφυρα ἡ μετάγουσα ἡμᾶς ἀπό γῆς πρός Οὐρανόν». Καί ἠ Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ νά μιμηθοῦμε τάς ἀρετάς της.

Θά πρέπει νά σημειώσω ἐδῶ ὅτι ἡ σημερινή Γιορτή

εἶναι γιά μᾶς τούς Ἕλληνες διπλῆ. Διότι γιορτάζουμε ἀφ’ ἑνός μέν τή Λύτρωσι  ἀπό τή δουλεία τῆς ἁμαρτίας ὁλοκλήρου τοῦ ἀνθρωπίνου Γένους, ὑπό τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἀφ’ ἑτέρου δέ γιορτάζουμε τήν ἀπελευθέρωσι τῆς ρωμιοσύνης, τοῦ Γένους μας, ἀπό τόν τουρκικό ζυγό. Διότι ἀποτινάξαμε τόν ἐπάρατο ζυγό, μέ μοναδικά μας ὅπλα: τήν Πίστι μας στό Χριστό καί τήν ἀγάπη μας στήν Πατρίδα καί ἔχοντας σκέπη μας καί προστασία καί Ὑπέρμαχο Στρατηγό καθ’ ὅλην τήν διάρκεια τοῦ Ἀγῶνος, τήν Θεοτόκον.

Ὁ Θεός εὐλόγησε τόν Ἀγῶνα μας καί μᾶς χάρισε τή Λευτεριά.

Δέν καταλαβαίνουμε τό Μυστήριον τῆς Συγκαταβάσεως τοῦ Θεοῦ. Ὑπερβαίνει τή νοητική μας ἰκανότητα. Ἀπολάμβάνουμε ὅμως τή Χάρι τοῦ Χριστοῦ, πού μᾶς χάρισε τήν ἐλευθερία ἀπό κάθε μορφή δουλείας. Ἀναγνωρίζουμε τή δωρεά τοῦ Θεοῦ καί τήν σκέπη καί προστασία τῆς Θεοτόκου στή ζωή μας; Προσέχουμε νά εἴμαστε ἄξιοι τῆς ἐλευθερίας, πού μᾶς χαρίζει ὀ Θεός;

Ὁ Κύριος ἔγινε γιά χάρι μας ἄνθρωπος καί εἶναι μαζί μας, τύπος καί ὑπογραμμός, γιά νά ἀκολουθήσουμε τό Παράδειγμά του καί ἡ Παναγιά μᾶς παραστέκει, σάν στοργική Μητέρα, ἡ Μεγαλόχαρη. Ἐμεῖς εἴμαστε ἄξιοι τῆς θείας Προστασίας;

Εἷναι καιρός νά ἐγκολπωθοῦμε τό Χριστό καί νά κάνουμε «πρᾶξι» τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του.

Εἶναι καιρός, νά γιορτάσουμε τή διπλῆ Γιορτή, ἐκφράζοντας τήν εὐγνωμοσύνης μας στό Χριστό καί στήν Παναγία Μητέρα Του, γιά τίς ἄπειρες ὄντως

Εὐεργεσίες τους σέ μᾶς. Καί ὀ καλλίτερος τρόπος εἶναι νά ἀκούσουμε τή σύστασι τῆς Παναγιᾶς, πού μᾶς δείχνει τό Λυτρωτή, τόν Υἱόν της καί Θεό μας, καί μᾶς λέγε: «Ὅ,τι ἄν λέγῃ ὑμῖν, ποιήσατε». Νά κάνουμε ὑπακοή στό Χριστό. Διότι ἡ παρακοή μᾶς ὑποδουλώνει καί μᾶς θανατώνει, ἐνῷ ἡ ὑπακοή μᾶς ἐλευθερώνει ἀπό κάθε μορφή δουλείας καί μᾶς σώζει. ΧΡΕΟΣ μας νά δοξάζουμε, λόγῳ καί ἔργῳ, τόν Ἐλευθερωτήν, ὑμνοῦντες Αὐτόν ὡς Θεόν εἰς τούς αἰῶνας.