ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ

ΤΟ ΣΗΜΕΙΟΝ
ΤΟΥ ΥΙΟΥ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

«Καί τότε φανήσεται τό σημεῖον

 τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου ἐν  τῷ

οὐρανῷ, καί τότε κόψονται πᾶσαι

αἱ φυλαί τῆς γῆς καί ὄψονται τόν

υἱόν τοῦ ἀνθρώπου ἐρχόμενον ἐπί

τῶν νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ μετά

δυνάμεως καί δόξης πολλῆς»
                            (Ματθ. κδ΄ 3 0  Ἀποκ.  α΄  7).

Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, τήν Τρίτη Κυριακή τῶν νηστειῶν προβάλλει, εἰς προσκύνησιν, τόν Τίμιον Σταυρόν.

Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ, εἶναι τό ἔμβλημα, τό κόσμημα, τό λάβαρον τῆς Ὀρθοδοξίας. Εἶναι τό σύμβολον τῆς αἰωνίας Νίκης, τοῦ αἰωνίου Θριάμβου κατά τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ Θανάτου.

Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ εἶναι τό σημεῖον τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου, τό σημεῖον, πού προπορεύεται καί μᾶς ὁδηγεῖ στόν πνευματικό μας ἀγῶνα. Μᾶς ἐμπνέει, μέ τό πνεῦμα τῆς αὐταπαρνήσεως καί τῆς αὐτοθυσίας καί μᾶς ἐνισχύει στή μάχη κατά τοῦ κακοῦ μας ἑαυτοῦ, κατά τοῦ κόσμου, πού «ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται», καί κατά τοῦ διαβόλου.

Στόν ἀγῶνα, γιά τήν πνευματική μας τελείωσι προπορεύεται ὁ Πρῶτος, ὁ Ἀρχηγός τῆς Πίστεώς μας, ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος «ἐξῆλθε νικῶν καί ἵνα νικήσῃ» (Ἀποκ. στ΄2). Αὐτός εἶναι «ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια καί ἡ Ζωή» (Ἰωάν. ιδ΄6). Στήν ἀνοδική μας πορεία, ἀπό γῆς πρός Οὐρανόν, ἀπό τό «κατ’ εἰκόνα», εἰς τό «καθ’ ὁμοίωσιν», προπορεύεται ὀ Χριστός, ὁ τέλειος τύπος, τό τέλειον πρωτότυπον τοῦ ἀγωνιζομένου ἀνθρώπου, καί μᾶς ὁδηγεῖ ψηλά, στήν κορυφή τῆς τελειότητος, στό Λόφο, στό Γολγοθᾶ, στό Θεό.

Ὁ Χριστός κρεμᾶται ἐπί τοῦ Ξύλου τοῦ Σταυροῦ καί αὐτό τό Ξύλον τῆς κατάρας, τό ἐξαγιάζει μέ τό αἷμά Του, μέ τή Θυσία Του, καί ἀπό Ξύλον κατάρας, ὁ Σταυρός, γίνεται Ξύλον Εὐλογίας.

Ὁ τέλειος Θεός, πού γίνεται καί τέλειος ἄνθρωπος, ἀγωνίζεται καί νικᾶ τό Κακό καί τήν ἁμαρτία καί γίνεται σέ ὅλους ἐμᾶς τύπος καί ὐπογραμμός σέ ὅλα. Προπορεύεται καί μᾶς ἐνισχύει ὥστε, ἀγωνιζόμενοι τόν καλόν ἀγῶνα τῆς ὀρθοδόξου Πίστεως, νά καθαρίσουμε τήν ψυχή μας ἀπό τή λάσπη καί νά μεταβάλουμε τή σάρκα σέ πνεῦμα καί νά φθάσουμε στήν Κορυφή, στό Θεό.

Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ, μᾶς ὁρίζει ὁποία πρέπει νά εἶναι ἡ ἀγάπη μας στό Θεό καί τόν πλησίον. Ὁ Σταυρός εἶναι ἡ δόξα τοῦ Χριστοῦ καί πρέπει νἆναι καί δική μας δόξα. Κανείς δέν εἶναι δυνατόν νά εἶναι Χριστιανός, ἐάν δέν συνειδητοποιήσῃ τό βαθύτερο νόημα τῆς Σταυρικῆς  Θυσίας τοῦ Χριστοῦ καί δέν ἐγκολπωθῇ τόν Χριστόν καί τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του. Ὁ Σταυρός ὁρίζει τήν ἁγνή, τή Θυσιαστική, τήν ἐσταυρωμένη Ἀγάπη. Καί ὅποιος συντάσσεται μέ τό Χριστό καί περιπατεῖ ἐν ἀγάπῃ, κάτω ἀπό τή σημαία τοῦ Χριστοῦ, κάτω ἀπό τό σημεῖον τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου, κάτω ἀπό τόν Ζωοποιόν Σταυρόν τοῦ Χριστοῦ, ὁπλίζεται μέ τή Δύναμι καί τή Χάρι τοῦ Σταυροῦ καί δέχεται ἀπό τόν Χριστόν τήν «ἐξουσίαν τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καί σκορπίων καί ἐπί πᾶσαν τήν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ καί οὐδέν αὐτόν οὐ μή ἀδικήσει» (Λουκ. ι΄19). Ὁ Σταυρός εἶναι τό ἰσχυρότατον ὅπλον στόν ἀγῶνα μας κατά τῆς ἁμαρτίας. Μόνον μέ τόν Σταυρόν Χριστοῦ θά μπορέσουμε νά νικήσουμε τόν κακόν μας ἑαυτόν, τόν κόσμον, τά κοσμικά καί τόν Διάβολον. Καί αὐτή ἡ ἀλήθεια πρέπει νά γίνῃ σέ ὅλους  συνείδησις.

Δυστυχῶς ὅμως, στήν ἀλλοπρόσαλλη καί  ἐξωφρενική, τή σατανοκρατούμενη ἐποχή μας κυριαρχεῖ στίς ψυχές τῶν περισσοτέρων ἀνθρώπων ἡ ὑλιστική, ἐγωϊστική καί εἰδωλολατρική ἀγάπη τοῦ ἑαυτοῦ μας. Ἀρνούμαστε τό Χριστό καί τή Σταυρική Του Θυσία καί λατρεύουμε τό Βόρβορο. Λατρεύουμε τό Σατανᾶ, τόν Μαμωνᾶ. τό Χρῆμα. Προσέχουμε τόν Ἑαυτούλη μας, τή Θεσούλα μας, τήν καλοπέρασί μας καί ἀδιαφοροῦμε, γιά τόν συνάνθρωπό μας. Ἀρνούμαστε τά ὅσια καί τά ἱερά μας «ἀντί πινακίου φακῆς». Προδίδουμε τό Χριστό καί τή Θυσία Του, «ἀντί  τριάκοντα ἀργυρίων». Καί ὄχι μόνον. Πολλοί τολμοῦν καί πολεμοῦν τόν Χριστόν, βλασφημοῦν τόν  ζωοποιόν, τόν Τίμιον Σταυρόν καί προσπαθοῦν μέ κάθε δόλιο τρόπο νά ξεριζώσουν μέσ’ ἀπό τήν ψυχή μας καί ἀπό τίς ψυχές τῶν παιδιῶν μας τήν Πίστι στό Χριστό. Καί αὐτή ἡ προσπάθεια τῶν ἀνεγκέφαλων, γίνεται σέ παγκόσμια Κλίμακα, ἀκόμη καί ἐδῶ στήν εὐλογημένη μας Πατρίδα, τήν κοιτίδα τοῦ πολιτισμοῦ, στήν καρδιά τῆς Ὀρθοδοξίας.
Δέν ξέρουν, οἱ δύσμοιροι, ὅτι εἶναι «σκληρόν τό πρός κέντρα λακτίζειν;» Λησμονοῦν, οἱ ἄφρονες,  ὅτι «τεθνήκασι και θνήσκουν οἱ ζητοῦντες τήν ψυχήν τοῦ Παιδίου;» Δέν καταλαβαίνουν ὅτι ὁ Χριστός «ἐξῆλθε νικῶν καί ἵνα νικήσῃ;».
Πολεμοῦν οἱ ἀντίχριστοι τήν Ὀρθοδοξία. Ποδοπατοῦν τόν Σταυρόν καί τίς Εἰκόνες καί τά ἱερά μας σύμβολα. Καταργοῦν τή διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ ἀπό τά Σχολεῖα μας καί προετοιμάζουν τόν κόσμο νά δεχθῇ τόν Παγκόσμιον Κυβερνήτην, τόν Ἀντίχριστον, τόν Μετρέγια(Maitrejia).
Εἶναι καιρός νά καταλάβουν, οἱ ἄφρονες, ὅτι στόν πόλεμό τους ἐναντίον τοῦ Ἀρνίου, θά συντριβοῦν, θά κονιορτοποιηθοῦν.  Ὁ Κύριος θά ἐξαφανίσῃ μέ τό φύσημα τοῦ στόματός Του καί θά ἐκμηδενίσῃ τόν υἱόν τῆς ἀπωλείας, μέ τήν ἔνδοξον ἐμφάνισιν τῆς Παρουσίας Του( Β΄ Θεσσαλ. β΄ 8).

Οἱ ἀντίχριστοι «Οὗτοι μετά τοῦ Ἀρνίου πολεμήσουσι καί τό Ἀρνίον νικήσει αὐτούς, ὅτι Κύριος κυρίων ἐστι καί Βασιλεύς βασιλέων, καί οἱ μετ’ αὐτοῦ (καί μαζί Του θά νικήσουν καί οἱ δικοί Του) κλητοί, ἐκλεκτοί καί πιστοί» (Ἀποκ. ιζ΄14).
Πολεμοῦν τό Σταυρόν τοῦ Χριστοῦ οἰ ἀντίχριστοι διότι  φοβοῦνται τή δύναμί του. Εἶναι βρωμερά τά ἔργα τους καί δέν μποροῦν νά ἀτενίσουν τό Φῶς τοῦ Σταυροῦ.
Ὁ ἱερός ὑμνωδός τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, ἀναφέρει ὅτι ὁ Κύριος μᾶς χάρισε τόν Σταυρόν Του, ὡς τό ἰσχυρότατον ὅπλον κατά τοῦ Διαβόλου καί λέγει:
«Κύριε, ὅπλον κατά τοῦ Διαβόλου, τόν Σταυρόν σου ἡμῖν δέδωκας· φρίττει γάρ καί τρέμει, μή φέρων καθορᾶν αὐτοῦ τήν δύναμιν· ὅτι νεκρούς ἀνιστᾷ καί θάνατον κατήργησε. Διά τοῦτο προσκυνοῦμεν, τήν ταφήν σου καί τήν ἔγερσιν».
Πράγματι ὅλοι οἱ πιστοί κρατοῦν στά χέρια τους τόν Τίμιον Σταυρόν, ὡς ὅπλον καί νικοῦν, διότι ὁ Διάβολος καί διαβολάνθρωποι δέν μποροῦν νά ἀτενίσουν τόν Τ. Σταυρόν καί τρέμουν τή Δύναμί του. Φεύγουν μακρυά. Δέν τολμοῦν νά μᾶς πλησιάσουν. Ἀρκεῖ νά πιστεύουμε καί νά λατρεύουμε τό Χριστό καί ἐκφράζουμε  τή λατρεία μας μέ πράξεις γνήσιας, ἁγνῆς, θυσιαστικῆς, ἐσταυρωμένης ἀγάπης. Ἀρκεῖ, νά κρατᾶμε ψηλά τό
Σημεῖον τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου. Ἀρκεῖ νά προσκυνοῦμε τόν Τίμιον Σταυρόν, ὄχι μέ τά χείλη, ἀλλά μέ τήν καρδιά μας.

«Τόν Σταυρόν Σου προσκυνοῦμεν, Δέσποτα,

Καί τήν ἁγίαν Σου Ἀνάστασιν δοξάζομεν»