ΟΙΜΟΙ ΜΕΛΑΙΝΑ ΨΥΧΗ!

Ἕως πότε τῶν κακῶν οὐκ ἐκκόπτεις;»

Ὁ ἱερός  ὑμνωδός διαπιστώνει ὅτι ἡ ἀνθρωπότης πάσχει, μακράν τοῦ Θεοῦ, καί τό χειρότερο εἶναι ὅτι πάσχει ἀπό μιά ἀρρώστια μή ἀναστρέψιμη.

Ἡ διαστροφή καί ἡ ἀμετανοησία τῶν ἀνθρώπων ἔχει χαρακτήρα ἐπιδημίας.   Ἀνήσυχος προσπαθεῖ νά ἀφυπνήσῃ τούς ἀνθρώπους καί νά τούς φέρει σέ συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός τους, πρίν νά εἶναι ἀργά. Διαπιστώνει ὅμως, δυστυχῶς, ὅτι οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι, ὄχι μόνον δέν μετανοοῦν, ἀλλά καί καυχῶνται «ἐπί τοῖς ἀτοπήμασι». Καί μάλιστα θεωροῦν ὅτι οἱ διαστροφές τους εἶναι ἰδιαιτερότητες καί τίς νομιμοποιοῦν.

Μέ τήν ἐλπίδα ἐπιστροφῆς τῶν ἀνθρώπων στό Θεό, ὁ ἱερός ὑμνωδός καλεῖ κάθε ψυχή εἰς μετάνοιαν καί λέγει: «Ἀλλοίμονο σέ  σένα μαύρη καί ἄραχνη, ἐλεεινή ψυχή! Μέχρι πότε  θἆσαι δέσμια στό Κακό καί τήν ἁμαρτία; Ἕως πότε θά τυραννιέσαι ἀπό τίς κακίες σου; Πότε ἐπί τέλους θά κόψῃς τά δεσμά τῶν κακῶν; Μέχρι πότε θά παραμένῃς, μέ τή θέλησί σου, κατάκοιτη στή ραθυμία, τή νωθρότητα,τή τεμπελιά; Ἀλήθεια, πῶς μπορεῖς καί ξεχνᾶς τή φοβερή ὥρα τοῦ θανάτου; Τί, δέν τρέμεις ὁλόκληρη τό φρικτόν Βῆμα τοῦ Σωτῆρος, τοῦ Κριτοῦ; Ἄρα γε τί θά ἀπολογηθῇς, ταλαίπωρη ἤ τί θά ἀποκριθῇς στό Δικαιοκρίτη; Τά ἔργα σου παρευρίσκονται, γιά νά σέ ἐλέγξουν· οἱ πράξεις σου ἐλέγχουν καί σέ κατηγοροῦν. Λοιπόν, Ψυχή, ὁ χρόνος ἔφθασε· τρέξε γρήγορα, πρόφθασε, καί, μέ μεγάλη φωνή φώναξε· Ἀμάρτησα, Κύριε, Ἀμάρτησα σέ Σένα. Ἀλλά γνωρίζω, Φιλάνθρωπε, τήν εὐσπλαγχνίαν Σου. Σύ εἶσαι ὀ Ποιμήν ὁ καλός, λυπήσου με καί μή μέ χωρίσῃς ἀπό Σένα. Ἀξίωσέ με, νά σταθῶ στά δεξιά Σου, ὄχι γιατί τό ἀξίζω, ἀλλά χάρις στό μέγα Σου Ἔλεος».

Ὁ Προφήτης Δαυῒδ, ἐξετάζοντας τή ζωή τῶν ἀνθρώπων, πού βρίσκονται μακράν τοῦ Θεοῦ, ἀναφέρει ὅτι ὁ Θεός ἔριξε τό βλέμμα Του στή γῆ καί διαπιστώνει

 ὅτι σ’ αὐτόν τόν κόσμον, «δέν ὑπάρχει δίκαιος, οὔτε ἕνας, δέν ὑπάρχει κανένας συνετός, δέν ὑπάρχει κανείς, πού νά ζητῇ τόν Θεόν, ὅλοι παρεξέκλιναν, και συγχρόνως ἐξαχρειώθηκαν, δέν ὑπάρχει κανένας, πού νά κάνει τό καλόν, δέν ὑπάρχει οὔτε ἕνας. Τάφος ἀνοικτός εἶναι ὁ λάρυγγάς τους, μέ τή γλώσσα τους ἦσαν δόλιοι, φαρμάκι ἀπό ὀχιές εἶναι κάτω ἀπό τά χείλη τους. Τό στόμα τους εἶναι γεμᾶτο κατάρα καί πικρίαν, τά πόδια τους τρέχουν γρήγορα, γιά νά χύσουν αἷμα, καταστροφή καί δυστυχία σπέρνουν στό διάβα τους, σωρεύουν συμφορές, καί δέν γνώρισαν τό δρόμο τῆς εἰρήνης. Καί δέν ὑπάρχει φόβος Θεοῦ στά μάτια τῆς ψυχῆς τους» (Ψαλμ. ιγ΄  3 ἑξ. Ρωμ. γ΄ 10-18).

Ὁ Προφήτης Δαυῒδ καλεῖ τούς ἀνθρώπους νά ὑπακούσουν στό λόγο τοῦ Θεοῦ τό ζωοποιό καί νά  ἀπομακρυνθοῦν ἀπό τίς ματαιότητες τοῦ κόσμου τούτου. Ὑπάρχουν ὅρια, πού δέν πρέπει νά τά  ξεπερνοῦμε. Ἔρχεται ὁ Προφήτης νά μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό τήν «ἰλύν βυθοῦ», εἰς τήν ὀποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ. Ἡ ἐμμονή στό Κακόν  καί τήν ἁμαρτία σωρεύει στή ζωή μας συμφορές καί εἶναι ἀπορίας ἄξιον, τό πῶς καί ποῦ  κατήντησεν ὁ Θεόπλαστος ἄνθρωπος. Ὁ Προφήτης ἀναρωτιέται καί βροντοφωνάζει, μέ σκοπό νά μᾶς ἀφυπνήσῃ. Μᾶς καλεῖ νά ἔλθουμε σέ συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητος μας καί νά μετανοήσουμε. Καί τονίζει ὅτι ἡ ματαιότητα, ἡ διαστροφή καί ἡ ἀμετανοησία εἶναι βλασφημία κατά τοῦ Ἁγίου Πνευματος, εἶναι «ὕβρις» καί φέρει στήν ψυχή καί τή ζωή μας τόν πραγματικό, τόν αἰώνιον Θάνατον.

«Υἱοί ἀνθρώπων», λέγει ὁ Προφήτης, «ἕως ποτε βαρυκάρδιοι; ἵνατί  ἀγαπᾶτε ματαιότητα καί ζητεῖτε ψεῦδος;» (Ψαλμ. δ΄ 3).
Καί ὁ ἱερός Χρυσόστομος μᾶς καλεῖ νά βάλουμε τέλος στή ραθυμία, νά ἀνακτήσουμε τήν πνευματική μας διαύγεια καί νά παύσουμε νά εἴμαστε «δέσμιοι τῆς γῆς» καί τῶν γηῒνων καί λέγει: «Υἱοί ἀνθρώπων, ἕως πότε παχυκάρδιοι, τῇ γῇ προσηλωμένοι, κακίαν διώκοντες , πονηρίαν μετιόντες, ταῖς ἡδυπαθείαις κατασηπώμενοι;».
Ἄν ὅμως εἶναι τόσο βαρειά ἡ  ψυχική τύφλωσις, ἡ Πώρωσις καί ἠ ἀμετανοησία τῶν ἀνθρώπων καί δέν ἀφυπνίζονται, μέ τά ἐγερτήρια σαλπίσματα τῶν ἁγίων, καλόν εἶναι νά προβληματισθοῦμε καί  νά προσέξουμε ὅλοι, μηδενός ἐξαιρουμένου, καί πρίν νά εἶναι ἀργά, τό λόγο τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, πού λέγει: «Ὦ γενεά ἄπιστος καί διεστραμμένη! Ἕως πότε ἔσομαι μεθ’ ὑμῶν; Ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;» (Ματθ. ιζ΄ 17). Ὦ γενεά , πού δέχεσαι τίς ἄπειρες εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ καί ἀκόμη εἶσαι ἄπιστη καί διεστραμμένη, βυθισμένη στίς κακίες καί τήν ἀμετανοησία! Μέχρι πότε θἆμαι μαζί σας; Μέχρι πότε θά σᾶς ἀνέχομαι;
Μᾶς καλεῖ νά συναισθανθοῦμε τήν ἀθλιότητα στήν ὁποίαν μᾶς ἔχει ὁδηγήσῃ ἡ ἀπιστία μας καί νά θεραπεύσουμε,  μέ τή χάρι Του, κάθε μας διαστροφή, καί εἰλικρινά μετανοιωμένοι,  νά ἐπιστρέψουμε κοντά Του καί νά ἀφοσιωθοῦμε μέ ὅλη τή δύναμι τῆς ψυχῆς μας στό Λυτρωτή,  νά βροῦμε ἀνάπαυσι.
«Βαρειά εἶναι τά μάτια μας, βαρειά  'ναι κι' ἡ ψυχή μας, ἀπό τίς ἁμαρτίες μας, δέν μποροῦμε τό βλέμμα νά σηκώσουμε   καί ἀτενίσουμε τόν αἰθέρα τοῦ οὐρανοῦ, δέν μποροῦμε νά δοῦμε τό Ἅγιον Πρόσωπόν Σου!
Δέξου μας μετανοιωμένους, ὁ Θεός καί ἐλέησον ἡμᾶς».

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Σύ πού σταυρώθηκες, γιά μᾶς τούς ἐλεεινούς, Δῶσε μας τό χάρισμα τῆς μετανοίας. Σύ εἶσαι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας, ἡ μόνη μας καταφυγή, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, τό Φρούριόν μας, τό μόνον ἀσφαλές καταφύγιον! 
Ἐκτός ἀπό Σένα δέν ἔχουμε καί δέν θέλουμε νά ἔχουμε ἄλλον κανέναν. Κύριε, μή ἀπορρίψῃς ἡμᾶς ἀπό τοῦ προσώπου Σου! Σῶσον ἡμᾶς, Κύριε, πρίν τελειωτικά χαθοῦμε. Ἔρχου ταχύ. Μήν ἀργοπορῇς.

Κύριε Ἰησοῦ, Μακρόθυμε, λυπήσου μας, καί σῶσε μας, ὄχι γιατί τό ἀξίζουμε, ἀλλ’ ἕνεκεν τῆς δόξης τοῦ Ὀνόματός  Σου! Ἀξίωσέ μας, Κύριε, εἰλικρινά  μετανοιωμένους, νά σταθοῦμε στά δεξιά Σου, μαζί
μέ τούς Ἁγίους Σου, καί νά ὑμνοῦμε, Ἐσένα τόν Θεόν καί Σωτήρα μας, εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.