Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Ὁρίζει ἐπακριβῶς τήν Ὁδόν τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς.

Ἡ πώρωσις καί ἡ ἀμετανοησία τῶν περισσοτέρων ἀνθρώπων μᾶς ὡδήγησε στήν ἔσχατη ἐξαθλίωσι. Παντοῦ σωρεύουμε συμφορές. Ἡ Ὀδύνη καί ὁ πόνος, οἱ θλίψεις καί οἱ συμφορές εἶναι ὁ ἀχώριστος σύντροφος τῆς ζωῆς μας. Δίκαια ἡ ἐποχή μας χαρακτηρίζεται ὡς σχιζοφρενική. Μᾶς κατατυραννεῖ ἡ Παραφροσύνη. Λατρεύουμε, στήν κυριολεξία, τό Βόρβορο. Καί αὐτή μας ἡ κατάντια, ὀφείλεται ἀκριβῶς στήν ἀπομάκρυνσι ἀπό τόν Ἕνα καί Μόνον Ἀληθινόν Θεόν, τήν Πηγήν ὕδατος ζωῆς. Καί ἀπό δική μας κακοκεφαλιά ζοῦμε, δυστυχῶς, «ἐν γῇ ἐρήμῳ καί ἀβάτῳ καί ἀνύδρῳ». Δέν εἶναι ὑπερβολή, ἄν ποῦμε ὅτι

εἶναι πικρό καί τό νερό, πού πίνουμε
καί τό ψωμί, πού τρῶμε, «ἄρτος Ὀδύνης».

Εἴμαστε ὁλότελα χαμένοι. Ἀκολουθοῦμε τήν εὐρύχωρη Ὁδό, τήν Ὁδό τῆς ἀπωλείας. «πετρῶσαν’ οἰ καρδιές», «ἐψύγη ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν». Χάσαμε «τό πνεῦμα τῆς αὐταπαρνήσεως καί τῆς αὐτοθυσίας». Στήν κατάστασί μας, ἤ μᾶλλον στήν κατάντια μας, Πῶς εἶναι δυνατόν νά κατανοήσουμε τό βαθύτερο νόημα τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ; Ὅλοι ἐμεῖς, οἱ χαμένοι, ὅσοι βαδίζουμε στό δρόμο τῆς ἀπωλείας, δέν μποροῦμε εὔκολα νά κατανοήσουμε καί νά βιώσουμε τό νόημα τῆς Σταυρικῆς Θυσίας τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Γι’ αὐτό καί ὁ Παῦλος λέγει ὅτι «Ὁ λόγος ὁ τοῦ Σταυροῦ τοῖς μέν ἀπολλυμένοις μωρία ἐστί» (Α΄Κορινθ. α΄18).

Εἶναι «μωρία» κάθε λόγος, πού ἀναφέρεται στή Σταυρική Θυσία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ὅταν στά ἐσώτατα βάθη τῆς ψυχῆς μας φωλιάζει ὁ Ὄφις ὁ ἀρχαῖος, ἡ Ἔπαρσις, ὁ Ἑωσφορισμός, ὁ Ἐγωϊσμός, πῶς εἶναι δυνατόν νά κατανοήσουμε καί νά βιώσουμε τή Σταυρική Θυσία τοῦ Κυρίου μας; Δυστυχῶς, οἱ περισσότεροι ἀπό μᾶς, δοῦλοι τῶν βρωμερῶν παθῶν, αἰχμάλωτοι τοῦ σαρκικοῦ φρονήματος, πού εἶναι ἔχθρα εἰς Θεόν καί φέρει στήν ψυχή καί τή ζωή μας τό θάνατο, ἐμπεπηγμένοι «εἰς ἰλύν βυθοῦ», δέν θέλουμε νά καταλάβουμε ὅτι ὑπάρχει καί ἄλλος δρόμος ζωῆς, ἐκτός ἀπό τό δρόμο τῆς ἀπωλείας. Ὑπάρχει καί ἡ στενή καί τεθλιμμένη Ὁδός, ἡ Ὁδός τῆς Ἀγάπης, ἡ Ὁδός τῆς Θυσίας, πού χάραξε ὁ Χριστός, μέ τή Σταυρική Του Θυσία. Καί αὐτός ὁ δρόμος τῆς ἐσταυρωμένης ἀγάπης εἶναι ἡ Ὁδός τῆς ἐν Χριστῷ, τῆς ὄντως ζωῆς. Αὐτό τό δρόμο χάραξεν ὁ Χριστός μέ τό Αἷμα Του. Καί ὁ Χριστός, ἡ ἐνσάρκωσις τῆς Ἀγάπης, εἶναι ἡ μόνη σωτήριος Ὁδός, ἡ Ἀλήθεια καί ἡ Ζωή.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγει ὅτι «συνίστησι δέ τήν ἑαυτοῦ ἀγάπην εἰς ἡμᾶς ὁ Θεός, ὅτι ἔτι ἁμαρτωλῶν ἡμῶν ὄντων Χριστός ὑπέρ ἡμῶν ἀπέθανε» (Ρωμ. ε΄ 8).

Καί συγκαταβαίνει ὁ Σωτήρ, ἔρχεται κοντά μας, γιά νά μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό τήν «ἰλύν βυθοῦ», νά μᾶς ἐλευθερώσῃ ἀπό τήν αἰχμαλωσία τοῦ Διαβόλου, νά μᾶς λυτρώσῃ ἀπό τόν Κακό μας ἑαυτό, ἀπό τόν κόσμο καί τόν Διάβολο καί, μέ τή Σταυρική Του Θυσία, νά μᾶς ἐμπνεύσῃ τό Πνεῦμα τῆς αὐταπαρνήσεως καί τῆς αὐτοθυσίας καί νά μᾶς  διδάξῃ τήν Ἀγάπη καί πάνω ἀπό τό Σταυρό Του νά διακηρύξῃ τήν Καινήν Ἐντολήν καί νά  μᾶς καθορίσῃ τῆν Ὁδόν τῆς ἐν  Αὐτῷ ἁγίας Ζωῆς, τήν Ὁδόν τῆς ὄντως ζωῆς, καί νά μᾶς πῇ: «Ἀγαπᾶτε ἀλλήλους, καθώς  ἐγώ ἠγάπησα ἡμᾶς, ἵνα καί ὑμεῖς ἀγαπᾶτε ἀλλήλους. Ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοί μαθηταί ἐστε ἐάν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις» (Ἰωάν. ιγ΄ 34-35). Μᾶς καλεῖ ὁ Κύριος νά βιώσουμε τό βαθύτερο νόημα τοῦ Σταυροῦ καί νά ἀκολουθήσουμε τά ματωμένα Χνάρια Του, να ἀκολουθήσουμε τήν «καθ’ ὑπερβολήν Ὁδόν»( Α΄Κορινθ. ιγ΄1 ἑξ.). γιά νά ἐξέλθουμε ἀπό τή Βαβυλῶνα καί νά εἰσέλθουμε εἰς τόπον ἀναψυχῆς, «ἐπί ζωῆς πηγάς ὑδάτων» ( Ἀποκ. ζ΄ 17).

Ὅσοι πιστεύουν στό Χριστό σώζονται ἀπό τά δόντια τοῦ πυρροῦ Δράκοντος, ἐπιστρέφουν εἰλικρινά μετανοιωμένοι στήν Πατρική Ἑστία καί γεύονται «τόν μόσχον σιτευτόν», καί ὁ λόγος ὁ τοῦ Σταυροῦ εἶναι γι’ αὐτούς δύναμις Θεοῦ (Α΄Κορινθ. α΄1). Ὡς «Μαθηταί τοῦ Χριστοῦ τήν σάρκα ἐσταύρωσαν σύν τοῖς παθήμασι καί ταῖς ἐπιθυμίαις» (Γαλάτ. ε΄24). Ζοῦν τή χαρά τοῦ Χριστοῦ καί ἔχουν  δύναμιν τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ καί ἐξουσίαν τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καί σκορπίων καί ἐπί πᾶσαν τήν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ» (Λουκ. ι΄ 19).
Ὁ Απόστολος Παῦλος, δέχθηκε τή Χάρι καί ἐβίωσε τό βαθύτερο νόημα τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ καί λέγει: «Ἐμοί δέ μή γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μή ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δι’ οὗ ἐμοί κόσμος ἐσταύρωται κἀγώ τῷ κόσμῳ» (Γαλάτ. στ΄ 14). Ἔφθασε δέ εἰς τά ὕψη τῆς πνευματικῆς τελειότητος, ὥστε νά λέγει: «Χριστῷ  συνεσταύρωμαι· ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δέ ἐν ἐμοί Χριστός» (Γαλάτ.β΄20), καί «Ἐμοί τό ζῆν Χριστός καί τό ἀποθανεῖν κέρδος» (Φιλιπ.α΄21).
Καί διακηρύσσει ὁ Παῦλος, μέ τή Χάρι τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ, καί , σέ ὅλους  τούς ἀδύναμους καί ἄμυαλους ὅλων τῶν αἰώνων,  λέγει ὅτι ἐμεῖς οἱ πιστοί «κηρύσσομεν Χριστόν ἐσταυρωμένον, Ἰουδαίοις μέν σκάνδαλον, Ἕλλησι δέ μωρίαν, αὐτοῖς δέ τοῖς κλητοῖς, Ἰουδαίοις τε καί Ἕλλησι, ΧΡΙΣΤΟΝ ΘΕΟΥ ΔΥΝΑΜΙΝ ΚΑΙ ΘΕΟΥ ΣΟΦΙΑΝ.

Ὁ Παῦλος καί ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, προβάλλει τόν Σταυρόν τοῦ Χριστοῦ μέ σκοπόν νά ἀφυπνίσῃ, πρίν νά εἶναι ἀργά,  ὅλους τούς καθαύδοντας ἐν Χώρᾳ καί σκιᾷ Θανάτου, ὥστε νά  ἐπανέλθωμεν  εἰς τήν ἐν Χριστῷ ζωήν, τήν ὄντως ζωήν ὑμνοῦντες καί εὐλογοῦντες ΕΚΕΙΝΟΝ, ὁ Ὁποῖος «Ἐσταυρώθη δι’ ἡμᾶς καί ἑκών ἐτάφη καί Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν τοῦ σῶσαι τά Σύμπαντα. ΑΥΤΟΝ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΩΜΕΝ.