ΑΠΟ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ, ΣΤΟ ΦΩΣ

ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ, Σ Τ Η  Ζ Ω Η.

«Ὁ Θεός ὁ εἰπών ἐκ σκότους φῶς λάμψαι, ὅς ἔλαμψεν ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν πρός φωτισμόν τῆς γνώσεως τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ ἐν προσώπῳ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἔχομεν δέ τόν θησαυρόν τοῦτον ἐν ὀστρακίνοις σκεύεσιν, ἵνα ἡ ὑπερβολή τῆς δυνάμεως ᾖ τοῦ Θεοῦ καί μή ἐξ ὑμῶν.

Ἐν παντί θλιβόμενοι ἀλλ’ οὐ στενοχωρούμενοι, ἀπορούμενοι, ἀπορούμενοι ἀλλ’ οὐκ ἐξαπορούμενοι, διωκόμενοι ἀλλ’  οὐκ  ἐγκαταλειπόμενοι, καταβαλλόμενοι ἀλλ’ οὐκ ἀπολλύμενοι, πάντοτε τήν νέκρωσιν τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι περιφέροντες, ἵνα καί ἡ ζωή τοῦ Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι ἡμῶν φανερωθῇ. Ἀεί γάρ ἡμεῖς οἱ ζῶντες εἰς θάνατον παραδιδόμεθα διά Ἰησοῦν, ἵνα καί ἡ ζωή τοῦ Ἰησοῦ φανερωθῇ ἐν τῇ θνητῆ σαρκί ἡμῶν. Ὥστε ὁ μέν θάνατος ἐν ἡμῖν ἐνεργεῖται, ἡ δέ ζωή ἐν ὑμῖν.

Ἔχοντες δέ τό αὐτό πνεῦμα τῆς πίστεως κατά τό γεγραμμένον, ἐπίστευσα, διό ἐλάλησα, καί ἡμεῖς πιστεύομεν, διό καί λαλοῦμεν.

Εἰδότες ὅτι ὁ ἐγείρας τόν Κύριον Ἰησοῦν καί ἡμᾶς διά Ἰησοῦ ἐγερεῖ καί παραστήσει σύν ὑμῖν.

Τά γάρ πάντα δι’ ὑμᾶς, ἵνα ἡ χάρις πλεονάσασα διά τῶν πλειόνων  τήν εὐχαριστίαν περισσεύσῃ εἰς τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ» (Β΄Κορινθ. δ΄ 6-15).

Ὁ Πάνσοφος, ὁ Πανάγαθος καί Παντοδύναμος Θεός ἐδημιούργησε ἀπό ἄπειρη ἀγάπη, μέ μόνο τό λόγο Του, ἐκ τοῦ μή ὄντος τά Σύμπαντα. 

«Αὐτός εἶπε καί ἐγενήθησαν, αὐτός ἐνετείλατο καί ἐκτίσθησαν» (Ψαλμ. 32, 9). «Ἐν ἀρχῇ ἐποίησεν ὁ Θεός τόν οὐρανόν καί τήν γῆν» (Γενεσ. α΄ 1). Στήν ἀρχή « ἡ γῆ ἦν ἀόρατος καί ἀκατασκεύστος, καί σκότος ἐπάνω τῆς ἀβύσσου, καί πνεῦμα Θεοῦ ἐπεφέρετο ἐπάνω τοῦ ὕδατος. Καί εἶπεν ὁ Θεός·  Γενηθήτω φῶς. Καί ἐγένετο φῶς (Γενέσ. α΄ 1-3).

Καί ὁ Ἀπόστολος ἀναφερόμενος στό Φωτοδότη λέγει ὅτι ὁ Θεός, πού εἶπε νά λάμψῃ φῶς ἀπό τό σκοτάδι, Αὐτός ἔλαμψε μέσα  στήν καρδιά μας, Αὐτός εὐδόκησε διά τοῦ Υἱοῦ Του, τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἐν αὐτῷ νά φωτίσῃ τά σκοτάδια μας. Αὐτός ἔλαμψε, ὄχι μόνον νά φωτισθοῦμε ἐμεῖς, ἀλλά καί διά νά μεταδοθῇ διά μέσου ἡμῶν ὁ φωτισμός, πού προέρχεται ἀπό τή γνῶσι τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, πού φανερώθηκε ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Υἱοῦ Του, τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ὁ Παῦλος τονίζει τή μεγάλη σημασία, πού ἔχει στή ζωή μας ἡ ὁλοζώντανη Παρουσία τοῦ Κυρίου, πού γίνεται γιά μᾶς ἡ Ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή. Ἔχουμε τόν Θησαυρόν αὐτόν τοῦ φωτισμοῦ τῆς γνώσεως μέσα μας, μέσα στά  ὀστράκινα , τά πήλινα, τά χωματένια αὐτά σκεύη, γιά νά μᾶς καθοδηγῇ, ὥστε νά ἀποδεικνύεται ὅτι ἡ ὑπερβολική δύναμις, πού μᾶς βοηθεῖ νά ὑπερνικῶμεν ὅλα τά ἐμπόδια, ὅλες τίς δυσκολίες καί τούς κινδύνους, πού ἀντιμετωπίζουμε στή ζωή μας, εἶναι τοῦ Θεοῦ, δέν προέρχεται ἀπό  ἡμᾶς τούς ἀσθενεῖς καί ἀδύναμους.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος θέλει νά μᾶς ἀποτρέψῃ ἀπό κακές συμπεριφορές, μπροστά στά ἐμπόδια καί τίς δυσκολίες, θέλει νά διώξῃ μέσα ἀπό τήν ψυχή μας τήν ἀπόγνωσι καί τήν ἀπελπισία καί νά στρέψῃ τήν προσοχή μας στόν Χριστόν, πού εἶναι δίπλα μας καί μᾶς παραστέκει στό κάθε μας βῆμα καί εἶναι ἕτοιμος  νά σηκώσῃ Ἐκεῖνος τά βάρη μας, νά σηκώσῃ Ἐκεῖνος τό Σταυρό μας , ὁ αἴρων τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου, καί νά μᾶς ὁδηγήσῃ εἰς τόπον ἀναψυχῆς.

Πρός τόν σκοπόν αὐτόν ὁ Παῦλος ἀναφέρεται στόν τρόπο πού ἀντιμετωπίζει ὁ ἴδιος καί οἱ ἄλλοι Ἀπόστολοι, τίς δυσκολίες , τούς διωγμούς καί τίς θλίψεις, στό ἔργο τους. Μᾶς διδάσκει πῶς ὀφείλουμε κι’ ἐμεῖς νά σταθοῦμε μέ πίστι στό Χριστό στίς δύσκολες ὧρες. Σ τό κάθε μας βῆμα, λέγει, ἀντιμετωπίζουμε θλίψεις, θλιβώμεθα, ἀλλά δέν φθάνουμε σέ ἀδιέξοδο, βρισκόμαστε σέ ἀμηχανία, ἀλλά δέν φθάνουμε σέ ἀπελπισία, διωκόμαστε, ἀλλά δέν ἐγκαταλειπόμαστε ποτέ ἀπό τό Θεό. Πολλές φορές καταβαλλόμεθα, πέφτουμε κατά γῆς, ἀλλά, μέ τή χάρι τοῦ Θεοῦ, δέν χανόμαστε. Πάντοτε, στό κάθε μας βῆμα φέρομε στό σῶμα μας τήν νέκρωσι τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, διατρέχουμε δηλαδή τόν κίνδυνον νά πεθάνουμε ὅπως ὁ Κύριος, ἀλλά αὐτό συμβαίνει γιά νά φανερωθῇ στόν κόσμο, ἡ ζωή τοῦ Ἰησοῦ στό σῶμα μας, ἡ ἀπελευθέρωσίς μας δηλαδή ἀπό τούς καθημερινούς κινδύνους, καί νά βεβαιώνει ὅτι ὁ Ἰησοῦς ζῆ καί εἶναι ἡ πηγή τῆς Ζωῆς. Διότι ἡμεῖς, παρά τούς κινδύνους, πού ἀντιμετωπίζουμε. ζῶμεν. Καί ἐνῶ ζῶμεν παραδιδόμεθα πάντοτε  εἰς θάνατον χάριν τοῦ Ἰησοῦ, πρός δόξαν αὐτοῦ, διά νά φανῇ καί ἡ ζωή τοῦ Ἰησοῦ στό θνητό μας σῶμα. Ὥστε ὁ μέν θάνατος συντελεῖται σέ μᾶς, ἀλλά ἡ ζωή, πού  ἀπολαμβάνεται ἐσεῖς, προέρχεται ἀπό τή δική μας δρᾶσι, πού εἶναι γεμάτη κινδύνους. Παρ’ ὅλους ὅμως αὐτούς τούς κινδύνους, ἐπειδή ἔχουμε τό αὐτό πνεῦμα, πού μᾶς στηρίζει στήν Πίστιν,  ὅπως εἶναι γραμμένο στή Γραφή   (Ψαλμ.115,1) «ἐπίστευσα διό ἐλάλησα», καί ἡμεῖς πιστεύουμε, διά τοῦτο καί ὁμολογοῦμε καί κηρύττομεν τόν λόγον τῆς πίστεώς μας. Καί γνωρίζουμε καλά ὅτι ὁ Θεός, πού ἀνέστησε τόν Κύριον Ἰησοῦν, θά ἀναστήσῃ καί ἡμᾶς διά μέσου τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καί θά μᾶς παρουσιάσῃ μέ δόξα στό φοβερό Βῆμα Του μαζί μέ σᾶς. Καί μᾶς παρηγορεῖ ὀ Ἀπόστολος λέγων· Ναι, μαζί με σᾶς. Διότι ὅλα γιά σᾶς γίνονται. Ὥστε ἡ Χάρις, ἡ εὐεργεσία, πού μᾶς κάνει ὀ Θεός, πού μᾶς σώζει ἀπό τούς κινδύνους πρός χάριν σας, νά πλεονάσῃ, ὥστε  νά γίνῃ χάρις καί εὐεργεσία, ὄχι μόνον γιά μᾶς, ἀλλά γιά ὅλους σας, γιά νά εἶναι  περισσότεροι οἱ εὐεργετούμενοι, ὥστε καί ἡ εὐχαριστία πρός τόν Θεόν νά πλεονάσῃ καί νά περισσεύσῃ, γιά νά δοξάζεται τό πανάγιον Ὄνομά Του.

Ἡ Δόξα τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ σκοπός τῆς ζωῆς μας. Αὐτό τό σκοπό μᾶς ὑπέδειξε ὁ Κύριος μέ τή Σταυρική Του θυσία καί τήν Ἀνάστασίν Του. Ὀφείλουμε ὅλοι νά κατανοήσουμε τήν Ἀλήθεια  καί ἔχοντες μέσα στήν καρδιά μας τόν φωτισμόν τῆς γνώσεως τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, νά ἐγκολπωθοῦμε τόν Χριστόν καί νά κάνουμε πρᾶξι τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του. Διότι μόνον ὁ Χριστός μας μεταφέρει ἀπό τό σκοτάδι στό Φῶς καί ἀπό τό Θάνατο στή ζωή. Ὁ Χριστός εἶναι τό ἀληθινόν φῶς πού φωτίζει κάθε ἄνθρωπο, πού ἔρχεται στόν κόσμο. Αὐτός καί μόνον Αὐτός εἶναι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας, ἡ μόνη μας καταφυγή, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, τό Φρούριόν μας, τό μόνον ἀσφαλές καταφύγιον. Μόνον Αὐτό ἔχουμε βοηθόν σέ ὅλες τίς στιγμές τῆς ζωῆς μας καί δέν θέλουμε νά ἔχουμε ἄλλον κανέναν. Ἔχοντες ἐν στέρνοις τόν Χριστόν, «τόν δι’ οὗ τά πάντα ἐγένετο», ἔχουμε τόν Θησαυρόν τῶν Θησαυρῶν. Χωρίς Αὐτόν ἡ ζωή μας εἶναι ἀδεια, χωρίς νόημα, χωρίς σκοπόν. Αὐτός μέ τόν πανάγιον λόγον Του νοηματίζει τή ζωή μας, τῆς δίδει περιεχόμενον. Εἷναι καιρός νά ἀκολουθήσουμε τόν Κύριον, πού ἀσφαλῶς μᾶς ὀδηγεῖ ἀπό τό σκοτάδι στό Φῶς, ἀπό τό Θάνατο στή ζωή καί μᾶς φέρει «ἐπί ζωῆς πηγάς ὑδάτων». Αὐτός εἶναι ὁ Λυτρωτής μας καί Θεός. Καί Αὐτόν ἄς παρακαλέσωμεν νά μᾶς  διαφυλάξῃ κα΄τω ἀπό τήν Σκέπην Του καί νά μᾶς ἀξιώσῃ νά Τόν δοξάζουμε εἰς πάντας τούς αἰῶνας, Ἀμήν. ΓΕΝΟΙΤΟ.