ΔΙ' ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΝΥΚΤΟΣ ΚΟΠΙΑΣΑΝΤΕΣ ΟΥΔΕΝ ΕΛΑΒΟΜΕΝ»

«ΕΠΙ  ΔΕ Τῼ  ΡΗΜΑΤΙ  ΣΟΥ ΧΑΛΑΣΩ ΤΟ ΔΙΚΤΥΟΝ».

 

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ Θεός μου, τό Φῶς τό ἀληθινόν,

πού φωτίζεις κάθε ἄνθρωπο, πού ἔρχεται στόν κόσμο,

Φώτισε τά σκοτάδια μας, μή μᾶς ἀφήνῃς μόνους. Χωρίς

τή δική Σου ὁλοζώντανη Παρουσία,  ἡ ζωή μας εἶναι

ἄδεια, χωρίς νόημα, χωρίς σκοπό καί ἡ  ἐργασία μας εἶναι ἄγονη, ὅλοι μας οἱ κόποι πᾶνε χαμένοι...

Ὁ Πέτρος τό ὁμολογεῖ, καί μέ βαθειά συγκίνησι κραυγάζει: «Ἐπιστάτα, Διδάσκαλε, ὅλη τήν νύκτα, τήν πιό κατάλληλη ὥρα γιά ψάρεμα, ἐκοπιάσαμε, χ ω ρ ί ς Ἐ σ έ ν α, Πανάγιε, καί δέν πιάσαμε τίποτε. Τώρα ὅμως, μολονότι ἡ ὥρα δέν εἶναι κατάλληλη γιά ψάρεμα, ἐπί δέ τῷ ῥήματί Σου, χαλάσω τό δίκτυον. Τώρα εἶσαι μαζί μας, Πανάγαθε, καί μέ θερμή πίστι, πεποίθησι καί ὑπακοή στήν Προσταγή Σου, θά ρίξω τό δίχτυ, γιά ψάρεμα. Εἶναι βέβαιος, ὁ Πέτρος, γιά τούς καρπούς τῆς ὑπακοῆς στό Θεῖο Σου Πρόσταγμα, Κύριε. Καί ὅλοι γνωρίζουμε, ἀπό τίς πνευματικές ἐμπειρίες τῶν Ἁγίων Σου, πώς ὁ κάθε δίκαιος καί πιστός στά πανάγια προστάγματα Σου, «πάντα, ὅσα ἄν ποιῇ, κατευοδοθήσεται. Οὐχ οὕτως οἱ ἀσεβεῖς, οὐχ οὕτως, ἀλλ’ ἤ ὡσεί χνοῦς ὅν ἐκρίπτει ὁ ἄνεμος ἀπό προσώπου τῆς γῆς» (Ψαλμ. α΄ 3-4). Σύ, Κύριέ μου, ἔγινες «ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ» (Φιλιπ. β΄ 8), ἔγινες τύπος καί ὑπογραμμός σέ ὅλα και ἔπαθες, γιά χάρι μας καί ἐχάραξες μέ τό πανάγιον αἷμα Σου, τόν δρόμον τῆς ὑπακοῆς, ὡς ἀπόδειξιν τῆς τέλειας ἀγάπης στό Θεό καί στόν πλησίον, γιά τό Θεό, ἐχάραξες τό δρόμο τῆς ἐσταυρωμένης ἀγάπης, πού μᾶς ἐπανεισάγει εἰς τόν Παράδεισο. Μή μᾶς ἐγκαταλείπῃς! Μή μᾶς ἀφήνῃς μόνους. «Μεῖνον μεθ’ ἡμῶν, ὅτι πρός ἑσπέραν ἐστί καί κέκλικεν ἡ ἡμέρα» (Λουκ. κδ΄ 29). Ἔλα γρήγορα, Κύριε, καί μεῖνε κοντά μας, γιατί χανόμαστε ἀπό τίς κακοκεφαλιές μας. Ξεφεύγουμε ἀπό τό δρόμο τῆς ὑπακοῆς, στό Θέλημα τοῦ Πατρός. Ξεχνᾶμε ὅτι ἡ παρακοή, μᾶς χώρισε ἀπό τήν Πηγή τῆς Ζωῆς. Ἡ παρακοή, μᾶς χώρισε ἀπό τόν Θεόν καί Πατέρα μας. Ἡ παρακοή μᾶς γύμνωσε ἀπό κάθε ἀρετή. Ἡ παρακοή μᾶς ἀφῄρεσε τό ἔνδυμα τῆς ἀφθαρσίας καί μᾶς ἔντυσε τό ἔνδυμα τῆς φθορᾶς. Ἡ παρακοή εἶναι ἡ ἐρήμωσις τῆς ψυχῆς. Ἡ  παρακοή εἶναι  ζωή χωρίς ἀγάπη, ζωή χωρίς Θεόν, αἰώνιος Θάνατος. Κύριε, Μακρόθυμε, Σύ σταυρώθηκες, γιά μᾶς, λυπήσου μας καί στήριξέ μας, Ἀνεξίκακε Κύριε, στό δρόμο τῆς ὑπακοῆς, ὥστε, πρίν νά εἶναι ἀργά, νά στεριώσουμε στό δρόμο τῆς ὑπακοῆς, στό δρόμο τῆς ὄντως ζωῆς καί στό κάθε μας βῆμα νά βροντοφωνάζουμε, μαζί τόν Ἅγιο Πέτρο, μέ τήν καρδιά μας· ἐπί δέ τῷ ῥήματί σου χαλάσω τό δίκτυον. Κύριε, Πανάγαθε, Παντοκράτωρ, Σύ

Προστάζεις νά ἀγαπᾶμε τούς ἐχθρούς μας· ἐπί δέ τῷ ρήματί Σου, θά ἀγαπᾶμε τούς ἐχθρούς μας. Προστάζεις νά προσευχώμαστε καί γιά τούς Σταυρωτές μας· ἐπί δέ τῷ ρήματί Σου, μέ ἀπόλυτη ὐπακοή στήν προσταγή Σου, θά προσευχώμαστε γι’ αὐτούς. Κύριε καί Θεέ μου, ἐπειδή γνωρίζεις τό εὐόλισθον τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως καί ὅτι χωρίς τή δική σου συμμαχία δέν μποροῦμε νά κάμουμε τίποτε τό Καλόν, μή μᾶς ἀφήνῃς μόνους!...

Δῶσε μας τή Χάρι Σου. Στερέωσέ μας ἐπί τήν πέτραν τῶν Ἐντολῶν Σου, στήριζε τή σαλεμένη μας καρδιά καί ἀξίωσε μας νά ἐνεργοῦμε καί νά πράττωμε «ἐπί τῷ ρήματί Σου, πάντοτε, τό πανάγιον Θέλημά Σου καί ἀσιγήτως νά Σέ ὑμνοῦμεν καί, ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ, ἀκαταπαύστως, νά Σ έ  δ ο ξ ά ζ ω μ ε ν, σύν τῷ Πατρί καί τῷ ἁγίῳ Πνεύματι εἰς πάντας τούς αἰῶνας. Ἀμήν.