Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ, ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ

ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ ΕΙΝΑΙ ΚΟΛΑΣΙΣ.

«Καί ἀποκριθείς ὁ Σίμων εἶπεν αὐτῷ·

Ἐπιστάτα, δι’ ὅλης τῆς νυκτός
κοπιάσαντες οὐδέν ἐλάβομεν·
ἐπί δέ τῷ ῥήματί σου χαλάσω τό
δίκτυον» (Λουκ. ε΄ 5).

Ὁ Κύριος φανερώθηκε στόν κόσμο «διδάσκων καί κηρύσσων τό εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας καί θεραπεύων πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ» (Ματθ. δ΄ 23).

Ἀπό τήν ἀρχήν τῆς ἐμφανίσεώς Του, οἱ ἄνθρωποι ἐκρέμοντο ἀπό τά χείλη Του. Ἐφώτιζε, ἐστήριζε, παρηγοροῦσε, ἐθεράπευε. Καί ὅλοι ὁμολογοῦσαν ὅτι «οὐδέποτε οὕτως ἐλάλησεν ἄνθρωπος, ὡς οὗτος ὁ ἄνθρωπος» (Ἰωάν. ζ΄ 46). Πράγματι ἔρρεεν ὁ λόγος Του, γλυκύτερος ἀπό τό μέλι (Τοῦ καί ἀπό γλώττης  μέλιτος γλυκίων ρέεν αὐδή). Ἡ ψυχική ἀνάγκη ὡδηγοῦσε το Λαό νά στυμώχνεται, νά συνωστίζεται, νά συμπιέζει, νά συνθλίβει Τόν Κύριο. Διψοῦσαν οἱ ἄνθρωποι νά ἀκούσουν τό λόγο τοῦ Θεοῦ. Τό ἴδιο συνέβη καί τήν ἡμέρα τῆς κλήσεως τῶν πρώτων Μαθητῶν. Ἐνῷ στέκεται πλησίον τῆς λίμνης Γεννησαρέτ, καί τά πλήθη τοῦ λαοῦ τόν πιέζουν, βλέπει δύο μικρά πλοῖα ἀραγμένα πλησίον τῆς λίμνης·  οἱ ψαράδες εἶχαν βγῆ ἀπό τά πλοῖα εἰς τήν παραλίαν καί ἔπλεναν  τά δίκτυα. Ἀφοῦ δέ μπῆκε σέ ἕνα ἀπό τά πλοῖα  αὐτά, τό ὁποῖον ἦτο τοῦ Σίμωνος, τόν παρεκάλεσε νά τό προχωρήσῃ λίγο καί σέ  πολύ μικρή ἀπόστασι ἀπό τήν ξηράν. Καί ἀφοῦ ἐκάθισεν ἐδίδασκε τά πλήθη τοῦ λαοῦ, πού εὑρίσκοντο εἰς τήν παραλίαν. Ὅταν δέ ἔπαυσε νά ὁμιλῇ, εἶπε πρός τόν Σίμωνα· «Φέρε πάλιν τό πλοῖον εἰς τά βαθειά νερά τῆς λίμνης καί ρίψατε τά δίκτυά σας γιά ψάρεμα». Τότε Τοῦ ἀποκρίθηκε ὁ Πέτρος καί τοῦ εἶπε: «Διδάσκαλε, ὅλην τήν νύκτα ἐκοπιάσαμεν ρίπτοντες τά δίκτυα καί δέν ἐπιάσαμεν τίποτε. Ἀλλά ἀφοῦ τό διατάσσεις, μέ τέλεια πίστι, πεποίθησι καί ὑπακοή στό λόγο Σου, θά ρίξω τό δίκτυον».

Καί τότε, ἔχοντας τόν Χριστόν μαζί τους, ἔριξαν τό δίχτυ καί ἔκλεισαμ μέσα σ’ αὐτό πλῆθος πολύ ψάρια, τόσα πολλά, πού ἄρχισε νά σπάζῃ τό δίκτυον ἀπό τό πλῆθος τῶν ἰχθύων. Καί τότε δέν σκέφτηκαν ἐγωϊστικά, ἀλλά μέ νεύματα προσκάλεσαν τούς συνεταίρους τους, πού ἦσαν στό ἄλλο πλοῖον, νά βοηθήσουν καί νά χαροῦν κι’ αὐτοί μαζί τους τήν εὐλογία. Καί ἦλθαν καί γέμισαν καί τά δύο πλοῖα τόσον πολύ, ὥστε ἀπό το βάρος τῶν ψαριῶν, ἐκινδύνευσαν νά βυθισθοῦν τά πλοῖα.

Ὁ Πέτρος, ὁ καλός ψαρᾶς, θαύμασε καί γονάτισε μπροστά στόν Ἰησοῦ καί Τόν παρακαλοῦσε, μέ βαθειά συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός του, λέγων : «Ἔξελθε ἀπ’ ἐμοῦ, ὅτι ἀνήρ ἁμαρτωλός εἰμι, Κύριε». Κατάλαβε ὅτι ἡ πρωτοφανής  σύλληψις τόσων πολλῶν ψαριῶν ὠφείλετο στή θεϊκή δύναμι τοῦ Κυρίου. Ἦταν μέγα θαῦμα. Καί τότε ὁ Ἰησοῦς  εἶπε πρός τόν Σίμωνα: «Μή φοβοῦ· ἀπό τοῦ νῦν ἀνθρώπους ἔσῃ ζωγρῶν».

Ὅταν ἔχουμε μαζί μας τόν Χριστόν ἡ ζωή μας εἶναι παράδεισος. Καί εἶναι διαπιστωμένο ὅτι χωρίς τόν Χριστόν ἡ ζωή μας εἶναι Κόλασις. Ὅταν εἴμαστε χωρισμένοι ἀπό τόν Χριστόν, τότε, χωρίς ἀμφιβολία, εἴμαστε «δέσμιοι σκότους καί μακράς πεδῆται νυκτός»(Σοφ. Σολ. ιζ΄ 2). Εἴμαστε φυλακισμένοι, αἰχμάλωτοι στά πάθη καί στίς κακίες μας. Τά ἔργα μας εἶναι φαῦλα. Ἔργα σκότους, πονηρά. Χωρισμένοι ἀπό τόν Χριστόν, εἴμαστε δυστυχεῖς. Ζοῦμε «ἐν γῇ ἐρήμῳ καί ἀβάτῳ καί ἀνύδρῳ», ζοῦμε χωρίς ἀγάπη, βυθισμένοι στήν Ψευτιά καί τήν Ὑποκρισία. Οἱ κόποι μας πᾶνε χαμένοι. Οὐσιαστικά ἄκαρπες εἶναι ὅλες οἱ προσπάθειές μας καί ὄλα μας τά ἔργα, μακράν τοῦ Θεοῦ, εἶναι «ὡσεί χνοῦς ὅν ἐκρίπτει ὁ ἄνεμος ἀπό προσώπου τῆς γῆς».

Ἀντίθετα συμβαίνει μέ τούς δικαίους ,τούς εὐσεβεῖς. Μέ τούς ἀνθρώπους, πού ἔχουν ἀνοίξει τήν καρδιά τους στό Χριστό καί εἶναι ἑνωμένοι μαζί Του. Ἔχουν τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ στήν ψυχή, τή ζωή καί τά ἔργα τους.

Τί σημαίνει νά εἶναι ἡ ζωή μας μέ τόν Χριστόν. Σημαίνει νά πιστεύουμε στό Χριστό καί νά ζοῦμε καθώς πρέπει ἁγίοις. Νά ἀκολουθοῦμε τόν Ἀρνίον ὅπου ἄν ὑπάγῃ. Νά ζοῦμε εὐσεβῶς ἐν Χριστῷ. Νά ἀκολουθοῦμε τά ματωμένα Χνάρια Του. Νά περιπατοῦμε ἐν ἀγάπῃ, μέ πνεῦμα αὐταπαρνήσεως καί αὐτοθυσίας. Νά κάνουμε ὑπακοή στό Χριστό. Νά εἴμαστε, νοερά,  καθισμένοι στά πόδια Του καί νά ἀκοῦμε τό Λόγο Του καί νά τόν κάνουμε πρᾶξι στήν καθημερινή μας ζωή.

Νά εἴμαστε σάν δένδρα καρποφόρα καί ἀειθαλῆ, φυτεμένα παρά τάς διεξόδους τῶν ὑδάτων, νά μελετᾶμε μέρα νύχτα τό Νόμο τοῦ Θεοῦ καί νά ἀποδίδουμε τούς καρπούς στόν κατάλληλο καιρό. Ἐννοεῖται τούς καρπούς τοῦ Πνεύματος, πού εἶναι ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, ἀγαθωσύνη, πίστις, πρᾳότης , ἐγκράτεια». Τό Πνεῦμα τό Ἅγιον μᾶς βεβαιώνει ὅτι τότε ὅλα μας τά ἔργα κατευοδοῦνται «ὅτι γινώσκει Κύριος ὁδόν δικαίων καί ὁδός ἀσεβῶν ἀπολεῖται(ψαλμός Α΄). Ὅταν ἔχουμε στήν καρδιά μας τό Χριστό καί ὁδεύουμε ἐπί τῆς ὁδοῦ τῆς ὑπακοῆς, δηλαδή τῆς ἀγάπης στήν πρᾶξι, τότε ἀσφαλῶς εἶναι ἡ ζωή μας Παράδεισος. Ὁ Κύριος μᾶς ἀποκαλύπτει ὅτι εἶναι ἠ ἄμπελος ἡ ἀληθινή (Ἰωάν. ιε΄ 1-11).

Καί μᾶς διαβεβαιώνει λέγων: « Ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος, ὑμεῖς τά κλήματα. Ὁ μένων ἐν ἐμοί κἀγώ ἐν αὐτῷ, οὗτος φέρει καρπόν πολύν, ὅτι χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν» (Ἰωάν. ιε΄5).

Ὁ Πέτρος ἔχει προσωπική πεῖρα καί ὁμολογεῖ ὅτι «δι’ ὅλης τῆς νυκτός ἐκοπίασε, χωρίς τόν Χριστόν, καί δέν ἔλαβε τίποτε. Μαζί μέ τό Χριστό ὅμως καί μέ ὑπακοή στήν προσταγή Του, «θάμβος περιέσχεν αὐτόν καί τούς συν αὐτῷ ἐπί τῇ ἄγρᾳ τῶν ἰχθύων ᾗ συνέλαβον». Μαζί μέ τόν Χριστόν ζοῦμε τά θαύματα τῆς θείας Χάριτος καί τῆς Δυνάμεως τοῦ Θεοῦ. Οἱ ἐμπειρίες τῶν Ἁγίων βεβαιώνουν τοῦ λόγου τό ἀληθές. Μαζί μέ τόν Χριστόν ἡ ζωή μας εἶναι παράδεισος. Χωρίς Αὐτόν ἡ ζωή μας εἶναι κόλασις.

 Εἴθε νά μᾶς ἀξιώσῃ ὁ Θεός, πρίν νά εἶναι ἀργά, νά συνέλθουμε καί νά  ἀκούσουμε τή Φωνή τοῦ Κυρίου, πού κρούει τή Θύρα καί νά τοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας. Εἴθε μέ βαθειά συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός μας, νά ἐπιστρέψουμε κοντά στό Χριστό. Εἴθε νά ἀξιωθοῦμε νά Τόν ὑμνοῦμε καί, ἀσιγήτως, νά Τόν δοξαζουμε, σύν τῷ Πατρί καί τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, εἰς πάντας τούς αἰῶνας. Ἀμήν.