ΚΡΙΤΗΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ, Η ΕΝΣΑΡΚΩΜΕΝΗ ΑΓΑΠΗ.

ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣῌ ΝΑ ΣΤΑΘῌ

ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ  ΘΡΟΝΟ ΤΟΥ;

Σύ, Κύριέ μου Ἰησοῦ, ἡ ἐνσαρκωμένη Ἀγάπη,

πού χάραξες μέ τό Αἷμα Σου τό δρόμο τῆς ζωῆς,
θά εἶσαι ὁ Μοναδικός, ὁ Δίκαιος  Κριτής,
ὁ πρῶτος μας Παράκλητος καί Παρηγορητής.
Σύ, Κύριε, ἔρχεσαι κοντά μας, ἀθόρυβα, γλυκά,
ταπεινά, «ὡς αὔρα λεπτή» καί θεραπεύεις !  
Μᾶς πλησιάζεις, Ἀγαθέ, μέ τόση Καλωσύνη,
Κι’ ἐμεῖς;... Ἀμετανόητοι, γεμᾶτοι κακωσύνη,
ὁδεύουμε συντροφιά, μέ τήν Παραφροσύνη.
Ὅμως,  Σύ, πανάγιε, ἑκουσίως καταδέχεσαι
ἐμπαιγμούς καί ἐμπυσμούς, χλευασμούς καί
ραπίσματα καί Σταυρόν καί Θάνατον, γιά μᾶς.

Πίνεις  τῆς ἀχαριστίας  καί τῆς ἀναισχυντίας
μας τό πικρό ποτήρι, «ὄξος μετά χολῆς» καί
προσεύχεσαι, γιά ὅλους ἐμᾶς τούς σταυρωτές
Σου, καί ἡ φωνή Σου, ὡς φωνή ὑδάτων πολλῶν,
ἀκούγεται νά λέγῃ: «ἀγαπᾶτε ἀλλήλους, καθώς
ἠγάπησα ἡμᾶς καί ἡμεῖς ἀγαπᾶτε ἀλλήλους».
Ὅταν ἔλθῃς , Δικαιώτατε Κριτά, τήν ἅγια Κείνη
Μέρα, ποιός θά μπορέσῃ, ἀλήθεια, νά σταθῇ,
μπροστά στόν ἔνδοξο, τό  φοβερό Σου Θρόνο;
Ὅταν ἔλθῃς, ὡς Κριτής... 
Τό βέβαιον εἶναι ὅτι θά ἔλθῃς.
 Τό πότε εἶναι ἄγνωστον. 
Μόνον ὁ Πατήρ γνωρίζει. 
Τό ἄπειρον Ἔλεος, ἡ ἄπειρη Ἀγάπη,
μᾶς εὐσπλαγχνίζεται. Θέλει τή σωτηρία μας.
Μᾶς χαρίζεις, Μακρόθυμε, «καιρόν μετανοίας».
Μακροθυμεῖς καί μᾶς θυμίζεις πάντοτε τό νόμο,
μέ τόν ὁποῖον θά μᾶς κρίνῃς, Κριτά δικαιώτατε.

Γνωρίζουμε τό λόγο τοῦ ἐρχομοῦ σου στή γῆ.
Μᾶς βεβαιώνεις καί μᾶς ἐνθαρρύνῃς λέγοντας:
«Ἐγώ δέν ἦλθα νά κρίνω, ἀλλά νά σώσω τόν
κοσμον. Ὁ λόγος ὅν ἐλάλησα, ἐκεῖνος κρινεῖ
αὐτόν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ» (Ἰωάν. ιβ΄ 47-48).
Καί ὁ λόγος Σου εἶναι σαφής καί πολύ ἁπλός.
«Καινήν ἐντολήν δίδωμι ὑμῖν ἵνα ἀγαπᾶτε
ἀλλήλους, καθώς ἠγάπησα ἡμᾶς ἵνα καί ὑμεῖς
ἀγαπᾶτε ἀλλήλους» (Ἰωάν. ιγ΄34).Μέχρι Σταυροῦ
καί θανάτου. Νά κάνουμε «Πρᾶξι» τήν ἀγάπη.
Αὐτή εἶναι ἡ ἀλήθεια. «Ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη.
Καί ὀ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ, ἐν τῷ Θεῷ μένει καί
ὁ Θεός ἐν αὐτῷ» (Α΄Ἰωάν. δ΄ 16). Καί «τῆς γνησίας
ἀγάπης ἴσον οὐδέν» ὅπως λέγει ὁ Χρυσοστομος.
Καί πράγματι, ὅπως  λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος,
«ἡ γνήσια ἀγάπη Θεόν ποιεῖ τόν ἄνθρωπον».
Καί ὁ Παῦλος τονίζει ὅτι θά καταργηθοῦν ὅλα
τά χαρίσματα εἰς τήν μέλλουσαν ζωήν. Στήν παροῦσαν ζωήν θά μένουν  ἡ πίστις , ἡ ἐλπίς, καί ἡ ἀγάπη, αὐτά τά τρία. Μεγαλυτέρα δέ ἀπό αὐτά
εἶναι ἡ ἀγάπη (Α΄Κορινθ. ιγ΄ 13),γιατί ἀγάπη εἶν’ ὁ Θεός.
Κι’ ὅπως λέει ὀ ποιητής,
«Μονάχα ἡ Καλωσύνη,
ὅλα στόν κόσμο χάνονται,
Μόνη ἀπομένει Ἐκείνη».
Ὁ Χριστός δέν θέλει κεριά καί λιβάνια.

Τήν καρδιά μας, καθαρή, ζητεῖ. Θέλει

νά καίγεται ἀπό γνήσια γιά τό Θεό ἀγάπη
καί ἀπό ἀγάπη,  γιά τόν πλησίον, ἁγνή.
Χωρίς ἀγάπη ὁ ἄνθρωπος εἶναι κενός,
Χωρίς Θεό, χωρίς ζωή, χωρίς νόημα,
ὁδεύει πρός τήν ἄβυσσο, ὡσεί νεκρός.
Ἄκαρπο δένδρο, πού ξηραίνεται καί
εἰς πῦρ βάλλεται καί καίεται.
Τί θά μᾶς πῇ ὁ Κριτής τήν ἅγια Μέρα;
«Ἐπείνασα καί ἐδώκατέ μοι φαγεῖν...»
Κύριέ μου, γλυκύτατε Ἰησοῦ Χριστέ,
Πότε σέ  εἴδομεν πεινῶντα καί ἐθρέψαμεν  
ἤ διψῶντα καί ἐποτίσαμεν;...»
«Ἀμήν λέγω ὑμῖν, ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε ἑνί
τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων,
ἐμοί ἐποιήσατε. Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ
Πατρός μου, δικαίως,  κληρονομήσατε
τήν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπό
καταβολῆς κόσμου»( Ματθ. κε΄ 34 ἑξ.)
Καί σέ κείνους, πού δέν ἔδειξαν ἀγάπη,
ἁπλά, μέ πικρία, θά πῇ: «πορεύεσθε ἀπ’
ἐμοῦ οἰ κατηραμένοι... Δέν σᾶς γνωρίζω.
«Ἐπείνασα καί οὐκ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν...
Ἀμήν λέγω ὑμῖν, ἐφ’ ὅσον οὐκ ἐποιήσατε
ἑνί τούτων τῶν ἐλαχίστων, οὐδέ ἐμοί
ἐποιήσατε. Καί ἀπελέυσονται οὗτοι
εἰς κόλασιν αἰώνιον, οἱ δέ δίκαιοι
εἰς ζωήν αἰώνιον» (Ματθ. κε΄ 42-46).
Ὅποιος  τήν ἀγάπη του προσφέρει
ἁγνή σέ κάθε ἀδελφό, πού ὑποφέρει
τρέφει καί προσφέρει τήν βοήθειά του
στόν ἴδιο τό Χριστό. Κάθε ἀδελφός τοῦ
Χριστοῦ εἶν’ ἀδελφός μας, εἶν’ ἡ ζωή μας.
Ἄν δέν δώσουμε χαρά ὁ ἕνας στόν ἄλλο,
ποτέ στή ζωή μας δέν θά νοιώσουμε χαρά.
Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Κριτά δικαιώτατε καί
Ἄπειρη Ἀγάπη, Ἐσύ εἶσαι ἠ ζωή μας καί ἡ
Εἰρήνη μας, ἡ μόνη μας καταφυγή, ἡ μόνη μας παρηγοριά, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, τό 
Φρούριόν μας, τό μόνον ἀσφαλές καταφύγιον. 
Ἐκτός ἀπό  Ἐσένα δέν ἔχουμε ἄλλον. Και δέν 
θέλουμε νά ἔχουμε ἄλλον κανέναν.  
Σύ καί μόνον Σύ εἶσαι ὁ δικός μας Θεός.
 Κι’ ἐμεῖς, οἱ ἄθλιοι εἴμαστε δοῦλοι Σου,
Ἀχρεῖοι μέν καί ἐλεεινοί, ἀλλά δοῦλοι Σου.
Σέ Σένα ἁμαρτάνουμε, ἀλλά Ἐσένα μονάχα
λατρεύουμε. Λυπήσου μας, Ἄχραντε, καί
 ἐλέησέ μας, ὄχι, γιατί τό ἀξίζουμε, ἀλλά
«ἕνεκεν τῆς δόξης τοῦ Ὀνόματός Σου», Ἰησοῦ.
Πρίν τελειωτικά χαθοῦμε, εὐσπλαγχνίσου μας,
καί ἐλέησέ μας. Συγχώρησε τά κρίματά μας καί 
ἀξίωσέ μας, νά σταθοῦμε στά δεξιά Σου, εἰλικρινά
μετανοιωμένοι, τή φοβερά Ἠμέρα τῆς Κρίσεως.
Μακροθύμισον ἐφ’ἡμᾶς ὁ Θεός καί ἐλέησον ἡμᾶς.
Ἀξίωσον ἡμᾶς, τούς ἐλεεινούς, καί τόν κόσμον Σου, ζῶντες ευσεβῶς, καθώς πρέπει ἁγίοις, «ἐν ἀγάπῃ» περιπατοῦντες, ἀσιγήτως, νά Σέ ὑμνοῦμε καί νά σέ δοξολογοῦμε, μετά πάντων τῶν Ἁγίων Σου, εἰς αἰῶνας αἰώνων.’Αμήν.