Ο ΑΓΙΟΣ ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΣ ΣΜΥΡΝΗΣ

ΔΕΝΔΡΟΝ ΚΑΡΠΟΦΟΡΟΝ 

ΚΑΙ ΑΕΙΘΑΛΕΣ»

Ὁ ἅγιος Πολύκαρπος, ὁ Ἐπίσκοπος Σμύρνης, μαθητής «τοῦ υἱοῦ τῆς βροντῆς», τοῦ Εὐαγγελιστοῦ τῆς ἀγάπης, Ἰωάννου τοῦ θεολόγου, πίστεψε μέ ὅλη τή δύναμι τῆς ψυχῆς του στό Χριστό καί ἑνώθηκε μέ τό Χριστό, διά τῆς Πίστεως τῆς, «δι’ ἀγάπης ἐνεργουμένης» καί διεδέχθη τόν Ἅγιο Βουκόλο στήν ἐπισκοπική Ἕδρα τῆς Σμύρνης, ἀνεδείχθη δέ «καλός Ποιμήν», πλήρης καλῶν ἔργων, καί σέ μιά ἐποχή εἰδωλολατρίας, καθημερινῶς ἀπέδιδε «τούς καρπούς τοῦ Πνεύματος», πού εἶναι «ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πρᾳότης, ἐγκράτεια»(Γαλάτ. ε΄ 22), ὡς « δένδρον καρποφόρον καί ἀειθαλές (Ψαλμ. α΄3), πεφυτευμένον παρά τάς διεξόδους τῶν ὑδάτων». Καί πολλοί ἀπό τούς εἰδωλολάτρες ἐπίστευαν στό Χριστό. Πραγματικά ὁ Ἅγιος ἔφερε «καρπόν πολύν», ἦταν, ἄξιος τοῦ ὀνόματός του, Πολύκαρπος. 

Ἦταν πράγματι κατάκαρπος ἐλαία(πρβλ. Ἀποκ. ια΄4), ὑπόδειγμα ἁγίας, ἐν Χριστῷ, ζωῆς. Ὁλόκληρη ἡ ζωή του ἦταν Φῶς Χριστοῦ. Γνήσιος μιμητής τοῦ Χριστοῦ, κανών πίστεως, εἰκόνα πρᾳότητος, ἐγκρατείας διδάσκαλος. Τό καθε του βῆμα ἦταν «μαρτυρία Χριστοῦ». Ποτέ δέν ἔλεγε ὅτι εἶναι ἀντιπρόσωπος τοῦ Χριστοῦ ἐπί τῆς γῆς, ἀλλά εἶχε βαθειά συνείδησι τῆς ζωντανῆς Παρουσίας τοῦ Κυρίου στή ζωή του. Ἐγνώριζε πολύ καλά ὅτι ὅπου ὑπάρχει ὁ Κύριος, δέν ὑπάρχουν ἀντιπρόσωποι, ἀλλά ἀχρεῖοι δοῦλοι. Ὁ Ἅγιος Πολύκαρπος ἐγνώριζε καλά καί ἐκήρυττε ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ἡ ἄμπελος ἡ ἀληθινή καί γεωργός εἶναι ὁ Οὐράνιος Πατέρας. Ἐγνώριζε ὅτι κάθε κλῆμα, πού δέν φέρει καρπόν, τό ἀφαιρεῖ καί καθένα πού φέρει καρπόν, τό καθαρίζει, γιά νά φέρῃ περισσότερον καρπόν. Ἐκήρυττε ὅτι ὅλοι οἱ πιστοί στό Χριστό εἴμαστε  καθαροί ἕνεκα τοῦ λόγου, πού μᾶς ἐκήρυξεν ὁ Κύριος. Ὁ ἅγιος ἄκουσε καί πίστεψε στό πανάγιο λόγο τοῦ Χριστοῦ καί ἑνώθηκε μαζί Του. Συνιστοῦσε δέ σέ ὅλους νά  ἑνωθοῦν μέ τό Χριστό, πού μᾶς καλεῖ κοντά Του καί λέγει: «Μείνατε ἑνωμένοι μαζί μου καί θά εἶμαι καί ἐγώ μαζί σας. Καθώς τό κλῆμα δέν μπορεῖ νά φέρῃ καρπόν μόνο, ἐάν δέν μένῃ εἰς τό ἀμπέλι, ἔτσι οὔτε σεῖς, ἐάν δέν μένετε ἑνωμένοι μ’ ἐμένα. Ἐγώ εἶμαι τό ἀμπέλι, σεῖς εἶσθε τά κλήματα. Ἐκεῖνος, πού μένει ἑνωμένος μέ ἐμένα καί ἐγώ μέ αὐτόν, αὐτός φέρει πολύν καρπόν, διότι χωρίς ἐμένα δέν μπορεῖτε νά κάνετε ἀπολύτως τίποτε»(Ἰωάν. ιε΄ 1 ἑξ.).

Ὁ Ἅγιος Πολύκαρπος, φέρει καρπόν πολύν, διότι μένει ἑνωμένος μέ τόν Χριστόν. Ἐργάζεται μέ ἀγάπην καί προσπαθεῖ, μέ προσευχή, νά φέρει τούς ἀνθρώπους σέ Θεογνωσία. «Ἀγάπης γάρ ἀληθοῦς καί βεβαίας ἐστίν, μή μόνον ἑαυτόν θέλειν σώζεσθαι, ἀλλά καί πάντας τούς ἀδελφούς» (ΒΕΠΕΣ 3,21,13-15). Καί ὅσοι ἀκοῦνε τό κήρυγμά του, ἑλκύονται καί πιστεύουν στό Χριστό.

Φρυάττουν, ὀργίζονται ὑπερβολικά καί τρίζουν τούς ὀδόντας αὐτῶν καί ξηραίνονται οἱ Ἑβραῖοι καί οἱ Εἰδωλολάτρες,οἱ ὁποῖοι, μέ μῖσος παρακολουθοῦν τά φωτεινά, τά θεάρεστα ἔργα τοῦ Πολυκάρπου, πού ἑλκύει τούς εἰδωλολάτρες πρός τόν Χριστόν καί μεθοδεύουν τήν ἐξόντωσίν του. Ὅταν ξέσπασε ὁ πέμπτος διωγμός κατά τῶν χριστιανῶν, τότε συνελήφθη ἀπό τόν ἀνθύπατο τῆς Σμύρνης, σέ ἡλικία 95 ἐτῶν. Ὁ τύραννος προσπάθησε νά τόν πείσῃ νά ἀρνηθῇ τόν Χριστόν. Ὁ ἅγιος ὅμως ἀπέκρουσε ὅλα, ὅσα τοῦ ἔλεγε ὁ ἀνθύπατος καί μέ θάρρος, ἀπήντησε:

«Ὀγδοήκοντα καί ἕξ ἔτη δουλεύω αὐτῷ, καί οὐδέν με ἠδίκησεν· πῶς δύναμαι βλασφημῆσαι τόν βασιλέα μου, τόν σώσαντά με;»(Μαρτύριον ΒΕΠΕΣ 3,23, 30-35).

Ὠργισθείς ὁ τύραννος, τόν ὑπέβαλε σέ φρικτά μαρτύρια. Τόν ἔρριξε στά θηρία, τά ὁποῖα ὅμως ἔλειχαν, μέ εὐλάβεια τόν Ἅγιον. Τότε συγκέντρωσαν ξύλα καί φρύγανα «μάλιστα Ἰουδαίων προθύμως, ὡς ἔθος αὐτοῖς, εἰς ταῦτα ὑπουργούντων», γιά νά τόν κάψουν ζωντανόν. Πρόθυμα ὁ ἅγιος δέχθηκε τόν διά πυρός θάνατον προσευχόμενος καί εὐχαριστῶν τόν Θεόν, πού τόν ἀξίωσε αὐτοῦ τοῦ μαρτυρίου. Ἡ φωτιά ὅμως  τόν εὐλαβήθηκε: «Τό γάρ πῦρ καμάρας εἶδος ποιῆσαν,

ὥσπερ ὀθόνη πλοίου ὑπό πνεύματος πληρουμένη κύκλῳ περιετείχισε τό σῶμα τοῦ μάρτυρος· καί ἦν μέσον οὐχ ὡς σάρξ καιομένη, ἀλλ’ ὡς ἄρτος ὀπτώμενος, ἤ ὡς χρυσός καί ἄργυρος ἐν καμίνῳ πυρούμενος. Καί γάρ εὐωδίας τοσαύτης ἀντελαβόμεθα, ὡς λιβανωτοῦ πνέοντος ἤ ἄλλου τινός τῶν τιμίων ἀρωμάτων» (Μαρτ.  ΒΕΠΕΣ 3,25,20-25).

Ἀφοῦ εἶδαν οἱ ἄνομοι ὅτι δέν μπόρεσαν νά τόν κάψουν στή  φωτιά, διέταξαν νά τό θανατώσουν διά ξίφους, Ἐχύθη δέ τόσο αἷμα, πού ἔσβησε τή φωτιά. Παρόλα αὐτά τά θαύματα δέν μετενόησαν οἱ διῶκτες τῶν Χριστιανῶν.Ἔτσι ὁ Ἅγιος καί μέ τό μαρτύριόν Του διεκήρυξεν ὅτι ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί «οὔτε τόν Χριστόν ποτε καταλιπεῖν δυνησόμεθα, τόν ὑπέρ τῆς τοῦ παντός κόσμου τῶν σωζομένων σωτηρίας παθόντα ἄμωμον ὑπέρ ἁμαρτωλῶν, οὔτε ἕτερόν τινα σέβεσθαι. Τοῦτον μέν γάρ υἱόν ὄντα τοῦ Θεοῦ προσκυνοῦμεν, τούς δέ μάρτυρας ὡς μαθητάς καί μιμητάς τοῦ Κυρίου ἀγαπῶμεν ἀξίως ἕνεκα εὐνοίας ἀνυπερβλήτου τῆς εἰς τόν ἴδιον βασιλέα καί διδάσκαλον· ὧν γένοιτο καί ἡμᾶς κοινωνούς τε καί συμμαθητάς γενέσθαι» (Μαρτύρ. ΒΕΠΕΣ 3,26,3-10).

Εἴθε νά ἀξιώσῃ ὁ Κύριος καί ἡμᾶς, διά τῶν πρεσβειῶν τοῦ Ἁγίου Πολυκάρπου, νά μιμηθοῦμε τό παράδειγμα τοῦ Ἁγίου καί, ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ, λόγῳ καί ἔργῳ, νά δοξάζουμε τόν Σωτῆρα Κύριον, διότι Σ’ Αὐτόν καί μόνον Σ' Αὐτόν  ἀνήκει ἡ  τιμή, τό κράτος καί ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.