ΕΑΝ ΘΕΛῌΣ

 

ΜΠΟΡΕΙΣ.

Ἀγαπητό μου Παιδί, ἄκουσα τούς φόβους και τίς ἀνησυχίες σου. Εἶναι φόβοι και ἀνησυχίες πολλῶν. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι πολλές φορές ἀντιμετωπίζουμε τά προβλήματα τῆς ζωῆς μέ φόβο. Ἀρνητικοί λογισμοί κυριεύουν τήν ψυχή μας. Πῶς θα μπορέσουμε νά λυτρωθοῦμε ἀπό τά πάθη, ἀπό τή διαστροφή, ἀπό τίς διάφορες ἀνωμαλίες, «ἐγγενεῖς διαμαρτίες» ἤ ἐπίκτητες, πού μᾶς βασανίζουν; Οἱ περισσότεροι λένε: Εἴμαστε ἀδύναμοι ἄνθρωποι. Σκέψεις δαιμονικές νεκρώνουν την ψυχή μας και χάνουμε κάθε διάθεσι, για ἐποικοδομητική ἐργασια. Κυριαρχοῦν μέσα μας ἡ νωθρότης, ὁκνηρία, ἡ τεμπελιά, ὀλιγωρία, ἀμέλεια, ἀδιαφορία, για κάθε ἔργο οἰκοδομῆς. Μένουμε στάσιμοι, «χλιαροί», «δέσμιοι τῆς γῆς».

Ὑπάρχουν δέ καί πονηρές δυνάμεις, πού καλλιεργοῦν τό φόβο. Μᾶς θέλουν χωρίς βούλησι. Ἔτσι ἐξυπηρετοῦνται καλλίτερα τά συμφέροντά τους. Τολμῶ να πῶ ὅτι πολλές φορές  ὅλους μᾶς κυριεύει αὐτό το πονηρό πνεῦμα τῆς ἀκηδίας.

Πιστεύω πώς αὐτή ἡ ψυχική κατάστασις ὀφείλεται στήν ἔλλειψι Πίστεως, στην ὀλιγοπιστία, στήν ἀπιστία.

Και εἶναι καιρός να ξυπνήσουμε. Ὁ Χριστός εἶναι κοντά μας. «Κρούει τη Θύρα». Εἷναι καιρός να ἀκούσουμε την Φωνή Του. Εἶναι καιρός να ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό ΧΡΙΣΤΌ, καί νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του καί νά τό κάνουμε «πρᾶξι» στήν καθημερινή μας ζωή. Εἶναι καιρός νά βασιλεύσῃ στην καρδιά μας «ἡ γνησία, ἡ τελεία ΑΓΑΠΗ, ἡ ὁποία ἔξω βάλλει τον φόβον»(Α΄ Ἰωάν. δ΄18).

Εἶναι καιρός να συνειδητοποιήσουμε ὅτι «ὁ Θεός δέν μᾶς ἔδωσε πνεῦμα δειλίας, ἀλλά πνεῦμα δυνάμεως και ἀγάπης και σωφρονισμοῦ» (Β΄τιμοθ.α΄7). Εἷναι καιρός να καταλάβουμε καλά ὅτι «ὅσοι δέχονται στήν ψυχή τους τό Χριστό και πιστεύουν στό πανάγιον ὄνομά Του, οἱ πιστοί, «δέχονται ἀπό τόν Κύριο τήν ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι» ( Ἰωάν.α΄ 12) και «τήν  ἐξουσίαν τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων και σκορπίων και ἐπί πᾶσαν την δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ, και οὐδέν ἡμᾶς οὐ μη ἀδικήσῃ» (πρβλ. Λουκ. ι΄ 19).

Εἶναι, λοιπόν, καιρός να συνειδητοποιήσουμε τήν τιμήν, τήν Χάρι καί τήν δύναμιν,πού μᾶς χάρισε ὁ Χριστός και νά  διώξουμε, μέσ’ ἀπό τήν ψυχή μας τό φόβο και τίς φοβίες , πού σπέρνουν στήν ψυχή μας οἱ διάβολοι, νά διώξουμε τήν νωθρότητα, τήν ὀκνηρία καί τήν ἀδιαφορία καί νά ἐπιδοθοῦμε, μέ «πνεῦμα δυνάμεως, ἀγάπης και σωφρονισμοῦ» εἰς ἔργα ἀγαθά, πρός δόξαν Θεοῦ.

Εἷναι καιρός, λοιπόν, να καταλάβουν ὅλοι,  και σύ ἀγαπητό μου Παιδί, ὅτι ἐάν θέλῃς, μπορεῖς.  ΝΑΙ.

ΕΑΝ ΘΕΛῌΣ, ΜΠΟΡΕΙΣ , μέ τή Χάρι καί  τή δύναμι τοῦ Χριστοῦ, νά τροποποιήσῃς, νά διορθώσῃς  καί νά θεραπεύσῃς τήν προβληματική σου συμπρεφορά.

ΕΑΝ ΘΕΛῌΣ, ΜΠΟΡΕΙΣ νά κάμῃς ἕναν  ἐνσυνείδητο αὐτοέλεγχον καί νά ἔλθῃς σέ αὐτογνωσία καί εἰλικρινῆ μετάνοια καί νά ἐπιστρέψῃς στήν Πηγή τῆς ζωῆς  καί νά βρῇς ψυχική γαλήνη και ἀνάπαυσιν. Νά διώξῃς κάθε φόβο ἀπό τήν ψυχή σου.

ΕΑΝ ΘΕΛῌΣ, ΜΠΟΡΕΙΣ νά καθαρίσῃς τόν ἑαυτό σου ἀπό παντός μολυσμοῦ σαρκός καί πνεύματος καί νά ἐπιτελῇς ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ. Νά νοιώσῃς ἄνθρωπος. Να ὑψωθῇς πάνω ἀπό τά γήϊνα. Νά ἀνεβῇς εἰς ὑψος θείας ἀναβάσεως.

ΕΑΝ ΘΕΛῌΣ, ΜΠΟΡΕΙΣ, ὅπως λέει ὁ Ν. Καζαντζάκης, νά ἀκολουθήσῃς τά ματωμένα Χνάρια τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος εἶναι τό Υπόδειγμα τοῦ ἀγωνιζομένου τελείου ἀνθρώπου, νά μεταβάλῃς τή σάρκα σέ πνεῦμα καί  νά φθάσῃς στήν Κορυφή, στό Γολγοθᾶ, στό Θεό.

ΕΑΝ ΘΕΛῌΣ, ΜΠΟΡΕΙΣ, να μεταβάλῃς αὐτό ἐδῶ τό «χειροστάσι», σέ Παράδεισο καί νά σταθῇς «ἐνώπιος ἐνωπίῳ» καί νά χαρῆς τήν ἀδιατάρακτον διά θέας ἀπόλαυσιν τοῦ ἀπείρου Κάλλους τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου καί στά πρόσωπα τῶν ἐλαχίστων ἀδελφῶν τοῦ Χριστοῦ.

ΕΑΝ ΘΕΛῌΣ, ΜΠΟΡΕΙΣ νά βαδίσῃς ἀπό το· «κατ’ εἰκόνα», εἰς τό· «καθ’ ὁμοίωσιν» καί ἀπό «δυνάμει», νά γίνῃς καί «ἐνεργείᾳ Θεός».

ΕΑΝ ΘΕΛῌΣ, ΜΠΟΡΕΙΣ, περιπατῶν ἐν ἀγάπῃ, νά ζῇς ὡς ἐν Χριστῷ «καινή κτίσις».

Ὁ ποιητής Κ. Π. Καβάφης  προτρέπει κάθε ἄνθρωπο νά προσπαθῇ και λέγει:

ὍΣΟ ΜΠΟΡΕΙΣ

«Κι’ ἄν δέν  μπορεῖς  νά κάμεις την ζωή σου ὅπως τή θέλεις,

τοῦτο  προσπάθησε τοὐλάχιστον

ὅσο μπορεῖς: μήν τήν ἐξευτελίζεις

μές  στην πολλή συνάφεια τοῦ κόσμου,

μές στές πολλές κινήσεις κι  ὁμιλίες.

 

Μήν τήν ἐξευτελίζεις πιαίνοντάς την,

γυρίζοντας συχνά κ’ ἐκθέτοντάς την

στῶν σχέσεων και τῶν συναναστροφῶν

την καθημερινή ἀνοησία,

ὥς πού νά γίνει σά μιά ξένη φορτική.

 

Θεωρῶ σοφή τήν προτροπή τοῦ Καβάφη καί πιστεύω πώς ἔρχεται, ὡς βροντή, στή σχιζοφρενική  ἐποχή μας, να συνετίσῃ πολλούς, πού ὄχι μόνον δέν προσπαθοῦν να θεραπεύσουν την προβληματική τους συμπεριφορά, ἀλλά και καυχῶνται ἐπί τοῖς ἀτοπήμασι, προβάλλουν τήν αἰσχρότητά τους, ὡς ἀρετή, καί τήν κάθε εἴδους διαστροφή, τη θεωροῦν

ἰδιαιτερότητα. Καί ὁ νοῶν νοείτω.

Εἴθε ὁ Φιλάνθρωπος καί μακρόθυμος Θεός να μᾶς λυπηθῇ καί  νά μᾶς ἐλεήσῃ καί νά μᾶς ἀξιώσῃ, νά συνέλθουμε και, εἰλικρινά μετανοιωμένοι, να ἐπιστρέψουμε κοντά Του καί νά Τόν δοξάζουμε, διότι Σ’ Αὐτόν και μόνον Σ’ Αὐτόν ἀνήκει ἡ τιμή, τό κράτος και ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας. ΑΜΗΝ.