ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΜΕΓΙΣΤΟΙ ΦΩΣΤΗΡΕΣ ΤΗΣ ΤΡΙΣΗΛΙΟΥ ΘΕΟΤΗΤΟΣ

ΠΡΟΤΥΠΑ ΑΓΙΟΤΗΤΟΣ , ΠΟΙΜΕΝΕΣ ΚΑΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΙ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ.

 

Ἀπό τήν  τρυφερή τους ἡλικία ἀπό τούς εὐσεβεῖς γονεῖς τους ἀνετράφησαν «ἐν παιδείᾳ και νουθεσίᾳ Κυρίου». Πίστεψαν μέ ὅλη τή δύναμι τῆς ψυχῆς τους στό Χριστό, ἐγκολπώθηκαν τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του καί τό ἔκαναν «πρᾶξι» στή ζωή τους.

Λάτρεψαν τό Χριστό «ἐν πνεύματι και ἀληθείᾳ». Σπούδασαν ὄχι μόνον τά Ἱερά Γράμματα, ἀλλά και τήν «θύραθεν παιδείαν», τήν κλασικήν πειδεία, σχεδόν ὅλες τίς ἐπιστῆμες. Πάνω ὅμως ἀπό ὅλα κατενόησαν ὅτι «ἡ κοσμική σοφία οὐκ ἔστιν ἄνωθεν κατερχομένη, ἀλλά εἶναι ἐπίγειος, ψυχική, δαιμονιώδης,…ἡ δέ ἄνωθεν σοφία πρῶτον μέν ἁγνή ἐστιν, ἔπειτα εἰρηνική, ἐπιεικής, εὐπειθής, μεστή ἐλέους καί καρπῶν ἀγαθῶν, ἀδιάκριτος και ἀνυπόκριτος»(Ἰακ. γ΄15-18).Καί, μέ ὁδηγό τήν «ἄνωθεν σοφία», ἀφιέρωσαν τή ζωή τους στό Χριστό καί στό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου, θυσίασαν δέ τήν μεγάλη περιουσία τους, τήν ψυχή τους καί τή ζωή τους στό Βωμό τῆς ΑΓΑΠΗΣ, γιά τό Χριστό καί  τὀν πλησίον.

Και οἱ τρεῖς Μεγάλοι Πατέρες ἀνεδείχθησαν πρότυπα ἁγιότητος, γνήσιοι, ἀληθινοί Ποιμένες καί Διδάσκαλοι τῆς Οἰκουμένης, Μέγιστοι φωστῆρες τῆς τρισηλίου Θεότητος. Γνήσιοι μιμητές τοῦ Ἑνός και Μόνου ἀληθινοῦ ΚΑΛΟΥ ΠΟΙΜΕΝΟΣ.

«Δεῦτε τῆς οὐρανίουΤριάδος οἱ λατρευταί, τήν ἐπίγειον τριάδα, τῶν θείων Ἱεραρχῶν εὐφημήσωμεν· τόν                                                                                                

ΓΡΗΓΟΡΙΟΝ,  τῆς θεολογίας τόν ἐπώνυμον· τόν ΒΑΣΙΛΕΙΟΝ τῆς βασιλείας τόν φερωνυμον·

καί ΙΩΑΝΝΗΝ, τόν ὄντως  χαριτώνυμον·

τούς τῆς σοφίας βυθούς· τοῦ Πνεύματος τά ῥύθρα τά ὠκεάνεια· τάς πηγάς τάς ἀεί βλυζούσας, τό ὕδωρ τό ζῶν τό ἁλλόμενον· τούς διαυγεῖς μαργαρίτας· τούς ἐπιγείους φωστῆραςτῆς  Ἐκκλησίας τούς οἴακας· τά ἀγλαόκαρπα δένδρα·  τούς οἰκονόμους τῆς χάριτος· Χριστοῦ μου τό στόμα, καί τῆς Τριάδος τούς ὑπερμάχους, τούς ἐξ αὐτῆς ἀμέσως ἐλλαμπομένους, καί πρεσβεύοντας ἀπαύστως, ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν»

Ἡ Θυσιαστική τους ἀγάπη στό Χριστό καί τόν πλησίον ἐσαγήνευσε, ἐγοήτευσε πολλούς, οἱ ὁποῖοι πίστεψαν και ἀφιερώθηκαν στό Χριστό.

Ἡ Ἁγία τους ζωή και τά σοφά, τά θεόπνευστα συγγράμματά τους ἐνέπνευσαν καί ἐμπνέουν καί σήμερα πολλούς, πού ἀφήνουν τήν πλάνη καί τήν αἵρεσιν καί ἔρχονται πρός τόν Χριστόν. Πράγματι μελετῶντες τή ζωή καί τά  συγγράμματα   Βασιλείου τοῦ Μεγάλου, Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου και Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, συνειδητοποιοῦμε ὅτι Μόνον ὅτι  Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ὑπάρχει και δίνει νόημα καί περιεχόμενο  στή ζωή μας. Ότι μόνον ὁ  Χριστός εἶναι ἡ ζωή μας και ἡ εἰρήνη μας, ἡ μόνη μας παρηγοριά, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, το Φρούριόν μας, το ΜΟΝΟΝ ΑΣΦΑΛΕΣ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟΝ.

«Τούς Ἱεράρχας τοῦ Χριστοῦ, καί τῶν Πατέρων κλέος, τῆς Πίστεως τούς πύργους, καί τῶν Πιστῶν Διδασκάλους καί φύλακας, συνελθόντες, ὦ φιλέορτοι, ᾀσματικοῖς  ἐγκωμίοις, ὑμνήσωμεν λέγοντες·Χαίροις, τῆς Ἐκκλησίας φωστήρ, ΒΑΣΙΛΕΙΕ σοφέ, καί στῦλε ἀπερίτρεπτε. Χαίροις, ὁ νοῦς ὁ οὐράνιος, Ἀρχιερεῦ μέγιστε, Θεολόγε ΓΡΗΓΌΡΙΕ. Χαίροις, ὦ Χρυσολόγε πάγχρυσε Ἰωάννη, ὁ τῆς μετανοίας διαπρύσιος κήρυξ. Ἀλλ' ὦ Πατέρες  τρισόλβιοι, μή παύσησθε ἀεί πρεσβεύειν Χριστῷ, ὑπέρ τῶν πίστει καί πόθῳ τελούντων ὑμῶν, τήν πανίερον, καί θείαν πανήγυριν».

Καί οἱ τρεῖς  ὑπῆρξαν καί ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΔΕΙΓΜΑΤΑ ΑΡΕΤΗΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟΤΗΤΟΣ. Καί, ὡς ἔχοντες παρρησίαν πρός τόν Θεόν, ἀπαύστως πρεσβεύουν γιά μᾶς.

Ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία Ἑορτάζει ξεχωριστά τήν μνήμη τους, πρός μίμησιν τῆς ἁγιότητός τους. Καθιέρωσε δέ καί κοινήν Ἑορτήν, διότι στά χρόνια τῆς βασιλείας  Ἀλεξίου τοῦ Κομνηνοῦ, τό 1081 μ. Χ. οἱ ἄνθρωποι εἶχαν χωρισθῆ σέ τρεῖς θεολογικές παρατάξεις. Αἰτία ὑπῆρξε τότε ἡ ἀμφισβήτησις και φιλονικία μεταξύ τῶν μορφωμένων και ἐναρέτων Χριστιανῶν. Ἄλλοι θεωροῦσαν καλλίτερο τόν Μέγαν Βασίλειον (και ὀνομάζονταν «Βασιλεῖτες»), ἄλλοι τόν Γρηγόριον καί ὀνομάζονταν «Γρηγορίτες») καί ἄλλοι τον Χρυσόστομον (και ὀνομάζονταν «Ἰωαννίτες»). Ἔτσι κατάφερε ὁ Σατανᾶς να παρασύρῃ καί τούς εὐσεβεῖς καί νά διαιρέσῃ τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας. Καί χωρίς νά τό καταλάβουν  ἦλθαν σέ ἀντίθεσι μέ τή  διδασκαλία  καί τῶν τριῶν μεγάλων Πατέρων και Διδασκάλων τῆς Ἐκκλησίας, πού θυσιάσθηκαν γιά τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας «ἵνα οἱ πάντες ἕν ὦσιν». Χάριν, λοιπόν, τῆς ἑνότητος,  ἡ Ἐκκλησία καθιέρωσε, λίγο πρό τοῦ ἔτους 1100μ.Χ., τήν κοινήν Ἑορτήν τῶν τριῶν Μεγάλων Πατέρων. Τήν Ἀκολουθία τῆς κοινῆς Ἑορτῆς φιλοτέχνησε ὁ Ἰωάννης  Ἐπίσκοπος Εὐχαῒτων. Αὐτός ὁ θαυμαστός Ἱεράρχης καί Καθηγητής τοῦ Πανεπιστημίου Κωσταντινουπόλεως, εἶδε στόν ὕπνο του τούς τρεῖς ἱεράρχες, νά τοῦ συνιστοῦν νά σταματήσῃ τή διαμάχη  καί νά ὁρίσῃ «τήν κοινήν ἑορτήν». Τόνισαν δέ οἱ ἅγιοι ὅτι «μεταξύ μας δεν ὑπάρχει κανείς πρῶτος ἤ δεύτερος, ἄν και ζήσαμε σέ διαφορετικές ἐποχές, ἑνωμένοι κηρύξαμε το λόγο τοῦ Θεοῦ καθοδηγούμενοι ἀπό τό ἅγιον Πνεῦμα». Ἔτσι καθιερώθηκε ἡ κοινή Ἑορτήν, να ἑορτάζουν δηλ. οἱ τρεῖς Ἱεράρχες μαζί στις 30 Ἰανουαρίου. Οἱ τρεῖς μεγάλοι φωστῆρες τῆς Τρισηλίου Θεότητος, δέν θέλουν ἀντιδικίες καί μάχες, μᾶς θέλουν ἑνωμένους μέ τόν Χριστόν καί μεταξύ μας .

Εἶναι καιρός να στραφοῦμε πρός τούς μεγάλους Πατέρας καί Διδασκάλους  τῆς Ἐκκλησίας μας, τόν Μέγα πράγματι Βασίλειον, τόν Γρηγόριον τόν Θεολόγον καί τόν ’Ιωάννην τον Χρυσόστομον καί νά μελετήσουμε τά σοφά συγγράμματά τους, νά βιώσουμε δέ καί νά μιμηθοῦμε τήν ἀγάπη τους στό Χριστό καί νά μένουμε , ὅπως ἐκεῖνοι, ἑνωμένοι ἐν τῇ ἀγάπῃ· «ὅτι ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί. Και ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει και ὁ Θεός ἐν αὐτῷ». Νά συνειδητοποιήσουμε δέ τήν περί ἀγάπης διδασκαλίαν τῶν τριῶν Ἱεραρχῶν, ὅτι, δηλαδή, «τῆς γνησίας, τῆς ἁγνῆς, τῆς ἐσταυρωμένης ἀγάπης ἴσον οὐδέν», και ὅτι «ἡ γνησία ἀγάπη Θεόν ποιεῖ τόν ἄνθρωπον» καί,  περιπατοῦντες ἐν ἀγάπῃ, ἑνωμένοι, ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ, λόγῳ και ἔργῳ, νά δοξάζωμεν τόν Κύριον τῆς Δόξης, εἰς τόν Ὁποῖον και ἀνήκει τό κράτος, ἡ τιμή καί ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.