Ο ΑΓΙΟΣ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

Ο ΜΥΡΟΒΛΥΤΗΣ

 

Ὁ Ἅγιος Μεγαλομάρτυς Δημήτριος, ὁ Μυροβλύτης γεννήθηκε περί το 280, στή Θεσσαλονίκη, ἐπί τοῦ Γαλερίου Μαξιμιανοῦ. Κατήγετο ἀπό ἀριστοκρατική Οἰκογένεια. Οἱ Μακεδόνες εὐσεβεῖς Χριστιανοί γονεῖς του, τόν ἀνέθρεψαν «ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυρίου». Ἀπό τήν τρυφερή του ἡλικία ὁ Δημήτριος, ἔλαβε χριστιανική διαπαιδαγώγησι καί διακρίθηκε, γιά τά ψυχικά και τά πνευματικά του χαρίσματα. Ἀπό νέος ἀκόμη ἀνῆλθε στά ἀνώτερα στρατιωτικά και πολιτικά ἀξιώματα. Κατετάγη στό Ρωμαϊκό στρατό, ὅπου νωρίς διακρίθηκε. Ὁ αὐτοκράτωρ Μαξιμιανός διεπίστωσε ὅτι ὁ Δημήτριος ἦταν μιά λαμπρή καί μεγάλη φυσιογνωμία, τόν ἀνύψωσε στή θέσι τοῦ Ἀνθυπάτου, τοῦ Διοικητοῦ, δηλαδή, τῆς Ἑλλάδος καί τόν περιέβαλε μέ τήν ἐπίσημη ὑπατική χλαμύδα.

Ὁ Δημήτριος ἦταν πιστός Χριστιανός καί διδάσκαλος τῆς ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς Πίστεως. «Ἦταν χαρίεις τήν  μορφήν, ψυχήν δέ χαριέστερος· ἡδύς τό φθέγμα, τόν τρόπον ἡδύτερος· γλυκύς τόν λόγον, τό ἦθος δέ γλυκύτερος». Ἀνατραφείς δέ κατά Χριστόν σύντομα ἀνεδείχθη ἐξοχος διδάσκαλος, καί αὐτό τονίζεται ἰδιαιτέρως ἀπό τόν Ἅγιον  Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ. Ὁ Ἅγιος Δημήτριος διεκρίνετο καί γιά τήν πολυμάθειά του, κυρίως δέ διά τήν καθαρότητα τῆς καρδίας του. Ἐγνώρισε τόν Χριστόν, πίστευε και λάτρευε τόν Κύριον «ἐν πνεύματι και ἀληθείᾳ», ἀνεδείχθη δέ ἔξοχος Διδάσκαλος, πραγματικά σοφός. Το Χάρισμα τοῦ διδασκάλου τό ἔλαβε, ὡς καθαρός τῇ καρδίᾳ, ὁ Ἅγιος ἀπό τόν Μέγα Διδάσκαλον, ἀπό τον Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν. Ὁ Ἅγιος Δημήτριος ἔδειξε ἰδιαίτερον ἐνδιαφέρον πρός τούς Νέους, μεταξύ τῶν ὁποίων ἦτο καί ὁ ἅγιος Μάρτυς Νέστωρ.  Διδάσκει, λόγῳ καί ἔργῳ, τούς Νέους νά πιστεύουν στό Χριστό καί νά ἀπέχουν ἀπό τήν ψευδή πίστιν καί ἀπό τήν λατρείαν τῶν Εἰδώλων. Εἶναι ἄριστος Θεολόγος. Αὐτό φαίνεται καί ἀπό τήν περιγραφή, πού κάνει ὁ Δημήτριος Χρυσολορᾶς στό Διάλογο τοῦ Ἁγ. Δημητρίου, μέ τόν Μαξιμιανό, «Περί ἀληθινοῦ Θεοῦ καί τῶν Εἰδώλων». Εἶναι «ὁ πρόμαχος ὁ κράτιστος πάσης τῆς Ἐκκλησίας», «ἀθλητῶν ἐγκαλώπισμα», «ταμεῖον ἄσυλον θαυμάτων», «νοσημάτων ἀλεξητήριον».   Διακρίνεται γιά τόν ἐνάρετο βίο του. Συνδυάζει κατά ἄριστον τρόπον τά λόγια, μέ τά ἔργα του. Διδάσκει τάς χριστιανικάς ἀρετάς ὄχι μόνον μέ τά λόγια, ἀλλά κυρίως μέ τή ζωή του. Εἶναι καθαρός τῇ καρδίᾳ, ἁγνός καί παρθένος, τύπος καί ὑπογραμμός σέ ὅλα. Πρότυπον ἁγιότητος, γιά ὅλους μας. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς λέγει ὅτι ὁ Ἅγιος Δημήτριος εἶναι «τά πάντα σοφός και δίκαιος καί Ἀπόστολος καί παρθένος καί πάναγνος».

Ὁ  Ἰσίδωρος Θεσσαλονίκης, σέ ὁμιλία του, καλοῦσε τούς μοναχούς νά μιμηθοῦν τίς μοναχικές ἀρετές πού «περί πλείονος ὁ Θεῖος ἄγει Δημήτριος». Ὁ Ἅγιος Δημήτριος προβάλλεται ὡς τό ἰδεῶδες τοῦ χριστιανικοῦ βίου. Ὁ Μεγαλομάρτυς, δέν ἔκρυβε τήν Πίστιν του στό Χριστό. Πραγματοποιοῦσε συγκεντρώσεις τῶν Χριστιανῶν εἰς τήν Χαλκευτικήν Στοά τῆς Θεσσαλονίκης, σέ ὑπόγειες Καμάρες, κοντά στό Δημόσιο Λουτρό. Πολλοί πίστευαν στό Χριστό καί μάλιστα Νέοι. Ὁ Διάβολος ἐφθόνησε τό ἔργον του και «κατ’ ἐνέργειαν τοῦ σατανᾶ» Ἑβραῖοι καί εἰδωλολάτρες κατηγόρησαν τόν Δημήτριον εἰς τόν Αὐτοκράτορα καί συνελήφθη  καθ’ ὅν χρόνον ἐδίδασκε καί ὠδηγήθηκε  πρός τόν Μαξιμιανόν ἀπό τούς ἐχθρούς τῆς Πίστεως. Καί ὡμολόγησε τήν Πίστιν του στό Χριστό: «Τῷ Χριστῷ μου πιστεύω μόνον».

Ὁ Μαξιμιανός τόν φυλάκισε στίς καμάρες τῶν Καμίνων τῶν δημοσίων Λουτρῶν. Ἡ φυλακή του κατακλύζεται ἀπό Νέους καί ὁ Ἅγιος τούς διδάσκει τό Εὐαγγέλιον καί τούς προετοιμάζει, γιά τόν ἀγῶνα, πού τούς περίμενε.

Αὐτή τήν περίοδο στή Θεσσαλονίκη, πρός τιμήν τοῦ αὐτοκράτορος Μαξιμιανοῦ  διωργανώθηκαν ἀγῶνες. Ἀνάμεσα στούς ἀθλητές ἦταν καί ἕνας γιγαντόσωμος  παλαιστής, ὁ Λυαῖος, πού ὁ αὐτοκράτωρ τόν τιμοῦσε ἰδιαίτερα. Ἦταν βλάσφημος, ὑβριστής τοῦ Χριστοῦ, ἐπηρμένος καί κανείς δέν τολμοῦσε νά ἀναμετρηθῇ μαζί του. Ὁ Μαξιμιανός  στράφηκε πρός τούς Χριστιανούς. Ὁ Λυαῖος βρίζοντας χυδαία τό Θεό ἀναζητοῦσε ἀντίπαλο. Τότε ὁ Νέστωρ  ζήτησε ἀπό τό διδάσκαλό Του νά προσευχηθῇ γι’ αὐτόν: «Δοῦλε τοῦ Θεοῦ θέλω νά πολεμήσω μέ τόν Λυαῖον, παρεκάλεσε τόν Κύριον, για μένα». Ὁ Ἅγιος Δημήτριος τότε ἐσφράγισε τό μέτωπόν του καί τοῦ εἶπε: «Καί τόν Λυαῖον θά νικήσῃς καί γιά τόν Χριστόν θά μαρτυρήσῃς».

Μέ τίς Εὐχές τοῦ Δημητρίου ὁ Νέστωρ «καθεῖλε χάριτι θείᾳ τοῦ Λυαίου τήν ὀφρύν καί τήν ἔπαρσιν, καί τό ἵπειον θράσσος». Μέ τή θεία χάρι  καί τή δύναμι τοῦ Σταυροῦ πολέμησε ὁ Νέστωρ, νίκησε δέ καί θανάτωσε τόν  Λυαῖον,

πρᾶγμα τό ὁποῖον ἐπίκρανε καί κατήσχυνε τόν Μαξιμιανόν, ὁ ὁποῖος ἀπέδωσε τήν ἧττα τοῦ Λυαίου, ἀπό τόν Νέστορα,  στόν ἅγιον Δημήτριον. Καί ἀφοῦ ὑπέβαλε τόν Ἅγιον σέ φρικτά μαρτύρια, διέταξε νά πληγῇ  μέ λόγχες καί ἔτσι παρέδωκε τήν ψυχήν του στόν Κύριο. Μετά τό μαρτύριόν του ἐρρίφθη εἰς Φρέαρ· «Τῷ δε προκειμένῳ ῥιφθείς φρέατι ἐς δεῦρο τάς ἀκενώτους τῶν μύρων ἀναβλύζει πηγάς».

Τό Μαρτύριόν του χαρακτηρίζεται «Χριστομίμητον». Οἱ φιλόθεοι Χριστιανοί παρέλαβον τό «θεοειδέστατον καί λαμπρότατον σῶμα» τοῦ Μεγαλομάρτυρος καί τό ἔθαψαν φιλοθέως εἰς τόν τόπον τοῦ Μαρτυρίου. Ὁ Τάφος του μετεβλήθη εἰς φρέαρ βαθύ, ἀπό τό ὁποῖον ἀνέβλυζε μύρον, ἐξ οὗ καί ἀπεκλήθη «Μυροβλύτης». Ὁ Ἅγιος Δημήτριος ὑπῆρξε,  γιά ὅλους τούς Χριστιανούς : «χορηγός ἀγαθῶν», «παντοίων ἰατρός νοσημάτων», «σίτος», «ἥλιος, οὐρανός, θάλασσα». Εἶναι ὁ «σύν Θεῷ» καί «μετά Θεόν, προμηθεύς, χορηγός, εὐεργέτης». Ἐξυμνεῖται δικαίως «ὡς ἀθλοφόρος καί ἀθλητῶν ἀκρότης, σημαιοφόρος ἐμπρέπων μαρτυρικαῖς καλλοναῖς, στρατιώτης φαιδρός τοῦ Χριστοῦ καί τρισαριστεύς μεγαλόδοξος, στρατιώτης τῆς ἀληθείας καί ἀήττητος».

Γιά τήν πατρίδα του, τή Θεσσαλονίκη ὑπῆρχε καί ὑπάρχει «ὁ μόνος ἀκριβής φρουρός», «ὁ φύλαξ ἄϋπνος», «ὁ Πύργος Θεσσαλονίκης ὁ ἀπόρθητος». Εἷναι προστάτης ὅλων τῶν πιστῶν. Εἶναι δέ «Φιλόπολις,  φιλόπατρις, σωσίπολις καί σωσίπατρις». Εἷναι πρότυπον Ἁγίας ζωῆς γιά ὅλους μας. Εἴθε ὁ Κύριος, διά τῶν πρεσβειῶν του νά μᾶς ἀξιώσῃ νά μιμηθοῦμε τήν Ἁγίαν του ζωήν καί νά εἰσέλθουμε εἰς  την Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, εἰς τήν ἀδιατάρακτον διά Θέας ἀπόλαυσιν τοῦ ἀπείρου Κάλλους τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου εἰς μακρότητα ἡμερῶν, Ὑμνοῦντες καί Εὐλογοῦντες τόν Θεόν. ΑΜΗΝ.

«Πυρός ἐνεργέστερον, τό μύρον σου Δημήτριε, πᾶσαν διατρέχον Ἐκκλησίαν, βλύζει,  πηγάζει, ζεῖ τε καί δρᾷ μυστικῶς, τοῖς πίστει προστρέχουσιν αὐτῷ, φλέγον τά νοσήματα, καί διῶκον τούς δαίμονας».

 Ἅγιε μεγαλομάρτυς Δημήτριε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ σωθῆναι τάς ψυχάς ἠμῶν». Αμήν.