ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΚΗ ΕΣΤΙΑ

ΕΥΣΕΒΩΣ ΖΗΝ ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΘΕΟΥ.

 

    «Ὑπόστρεφε εἰς τόν οἶκόν σου καί διηγοῦ

           ὅσα ἐποίησέ σοι ὁ Θεός» (Λουκ. η΄ 39).

 

Σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία, μακράν τῆς Πατρικῆς Ἑστίας, εἰς τήν ἀπέναντι τοῦ Παραδείσου γῆν, βρεθήκαμε, ἀπό κακή μας θέλησι, διά τῆς παρακοῆς τῆς Ἐντολῆς τοῦ Πανοικτίρμονος Θεοῦ.

Ὁ Πανάγαθος Δημιουργός μᾶς ἔπλασε «κατ’εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Αὐτοῦ», μέ «νοῦν», γιά νά διακρίνουμε τό Καλόν ἀπό τό Κακόν, καί ἐλευθέραν βούλησιν, ὥστε νά μποροῦμε νά ἐκλέξουμε, το Καλόν ἤ το Κακόν, τήν Ζωήν ἤ τόν Θάνατον, τήν Ἀρετήν ἤ τήν Κακίαν, τό Πῦρ ἤ τό Ὕδωρ. Καί ὁ Καθένας μας εἶναι ὑπεύθυνος τῆς ἐκλογῆς του.

Ὡς ἄπειρη  δε Ἀγάπη, ὁ Πατέρας τῆς στοργῆς, μᾶς χάρισε τήν Ἐντολήν, «ὡς ὕλην εἰς τό αὐτεξούσιον». Ἡ Ἐντολή εἶναι Φῶς, πού φωτίζει καί μᾶς καθοδηγεῖ εἰς τήν καλλιέργειαν τοῦ χαρίσματος τῆς διακρίσεως, ὥστε νά διαλέξουμε το Καλόν και να ἀποφύγουμε τό Κακόν, νά διαλέξουμε  τήν Ἀρετήν καί ὄχι την Κακίαν, τό Ὕδωρ, ὄχι τό  Πῦρ, τήν Ζωήν, ὄχι τόν Θάνατον, τό Φῶς, ὄχι τό Σκοτάδι, τό Θεό και ὄχι το Διάβολο.

Ὁ ἄνθρωπος ὅμως «ἐν τιμῇ ὤν οὐ συνῆκε, παρασυνεβλήθη τοῖς ἀνοήτοις καί ὡμοιώθη αὐτοῖς»(Ψαλμ.48,13,21). Ὁ Πανάγαθος τόν ἔπλασε «δυνάμει θεόν», γιά νά μπορῇ, μέ φῶς,  τήν Ἐντολήν, νά βαδίσῃ τήν ὁδόν τῆς Ζωῆς, ἀπό τό· «κατ’εἰκόνα», εἰς τό· «καθ’ ὁμοίωσιν» καί, μέ τή θέλησί του, νά κάνῃ καλή ἐκλογή,  νά φυλάξῃ βαθειά μέσα στήν καρδιά του τόν Παράδεισο, δηλαδή τή σχέσι, κοινωνία καί ἕνωσί του μέ τόν Θεόν καί νά γίνῃ καί «ἐνεργείᾳ θεός».

Ὁ Πρωτόπλαστος ὅμως, και ὅλοι ἐμεῖς  δεν κατανοήσαμε καί δέν κατανοοῦμε τήν τιμήν τοῦ· «κατ’εἰκόνα», ἀφήνουμε ἀφύλακτες τίς θυρίδες δι’ ὧν εἰσέρχεται εἰς τήν ψυχή μας ὁ Θάνατος, ἀφήνουμε καί μπαίνει ὁ διάολος  καί τά δαιμόνια μέσα μας, καί γυμνοί πάσης ἀρετῆς, ἐγκαταλείπουμε τήν Πατρική Ἑστία, τήν νόμιμη  κατοικία μας, ἐγκαταλείπουμε τόν Θεόν καί τή ζεστασιά τοῦ «σπιτικοῦ» καί μένουμε στά μνήματα, «ζῶντες ἀσώτως», Σπάζουμε τά ἱερά δεσμά τοῦ Γάμου, τά ἱερά δεσμά τοῦ Καθήκοντος καί ἀφήνουμε να μᾶς παρασύρουν οἱ δαίμονες, τά βρωμερά μας Πάθη, στίς ἐρημιές, στά καταγώγια, στά κέντρα κάθε εἴδους διαφθορᾶς. Συγκρούεται μέσα μας ἡ ἠθικότητα, μέ τήν ἀνηθικότητά μας τό φρόνημα τῆς σαρκός, με το φρόνημα τοῦ  πνεύματος(Βασική σύγκρουσις), καί μεῖς, ἀπό κακή μας Θέλησι, ἐγκαταλείπουμε τό Θεό καί ἀφήνουμε νά κυβερνάῃ τή ζωή μας ὁ Διάβολος καί εἶναι φανερόν ὅτι ὅποιος ἀφήνει τό Διάολο μέσα του ἔχει φρικτό τέλος.

Ὁ Φιλάνθρωπος Θεός ὅμως, δέν μᾶς ἐγκαταλείπει. Μᾶς ἐπισκέπτεται καί διώχνει τά δαιμόνια ἀπό τήν ψυχή καί τή ζωή μας. Μᾶς ἐλευθερώνει, ἀρκεῖ νά τό θελήσουμε. Ὅπως θεράπευσε τόν δαιμονιζόμενο τῶν Γαδαρηνῶν, ἔτσι ἐπισκέπτεται καί κάθε δαιμονιζόμενο καί διώχνει τά δαιμόνια, μᾶς καθαρίζει ἀπό τη λάσπη, ἀπό τά βρωμερά μας Πάθη, καί μᾶς ἐλευθερώνει ἀπό τήν τυραννία τοῦ Διαβόλου.

 Ὁ δαιμονιζόμενος τῶν Γαδαρηνῶν δέχεται τή ἐπίσκεψι τοῦ Χριστοῦ, θεραπεύεται καί, μετά τή θεραπεία του, κάθεται  πανευτυχής, ἱματισμένος καί σωφρονῶν παρά τούς πόδας τοῦ Ἰησοῦ. Ξεχυλίζει δέ ἡ καρδιά ἀπό εὐγνωμοσύνη πρός τόν Ἰησοῦν, τόν Εὐεργέτην καί Ἐλευθερωτήν του,  τόν Ἐξουσιαστήν τῶν πονηρῶν πνευμάτων, καί Τόν θερμοπαρακαλεῖ νά τοῦ ἐπιτρέψῃ νά μένῃ μαζί Του. Ὁ Κύριος ὅμως τόν ἀφήνει ἐλεύθερον νά γυρίσῃ στό σπίτι του, στά καθήκοντά του: «Ὑπόστρεφε εἰς τόν οἶκόν σου καί διηγοῦ ὅσα ἐποίησέ  σοι ὁ Θεός». Γύρισε στό σπίτι σου και διηγοῦ ὅσα ἔκαμε σέ σένα ὁ Θεός. Αὐτός εἶναι καί ὀ σκοπός τῆς ζωῆς μας: Τό εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ, ἡ δοξολογία τοῦ Θεοῦ. Αὐτό μᾶς διδάσκει καί ὁ ἐλευθερωθείς ἀπό τά δαιμόνια Γαδαρηνός. Αὐτός εὐγνώμων πρός τόν Θεραπευτή του, τόν Ἰησοῦν,  ὑπήκουσε στόν Κύριο καί ἐπέστρεψε στόν οἶκον του καί στά καθήκοντά του, ζῶν εὐσεβῶς καί δοξάζων τόν Θεόν. Ἔφυγε καί ἔλεγε σέ ὅλην τήν Πόλιν  ὅσα τοῦ ἔκαμε ὁ Ἰησοῦς. Ὁ Φιλάνθρωπος ἐπισκέπτεται καί τούς Γαδαρηνούς. Αὐτοί ὅμως δέν Τόν δέχονται καί Τόν διώχνουν ἀπό κοντά τους. Καί  φεύγει. Δεν μᾶς ἐξαναγκάζει. Ζητεῖ τήν καρδιά μας. Θέλει νά Τόν δεχθοῦμε, να ἐπιστρέψουμε κοντά Του, μέ τή Θέλησί μας, χωρίς ἐξαναγκασμό. Θέλει νά διαλέξουμε. Να ἀφήσουμε αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία καί,  μέ τήν καρδιά μας, μέ τή Θέλησί μας, νά διώξουμε τό Διάβολο καί τά δαιμονικά Πάθη, ἀπό τήν ψυχή καί τή ζωή μας καί νά ἐπιστρέψουμε στήν Πατρική Ἑστία, εἰς τήν ἀδιατάρακτον διά θέας ἀπόλαυσιν τοῦ ἀπείρου Κάλλους τοῦ Προσώπου τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ ἡμῶν. Ὅλοι δεχόμαστε τήν εὐεργετική ἐπίσκεψι τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος ἔρχεται νά διώξῃ τά δαιμόνια ἀπό τήν ψυχή καί τή ζωή μας, νά μᾶς ἐλευθερώσῃ καί νά μᾶς χαρίσῃ τήν ἁπλότητα, τή γαλήνη καί τήν αἰώνια μακαριότητα, τό Ἱδεῶδες τῆς Ὀμορφιᾶς, τά κάλλη τοῦ Παραδείσου. Θά  ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στόν Ἐλευθερωτή, στόν Σωτῆρα μας καί Λυτρωτήν τοῦ Σύμπαντος κόσμου ἤ θά Τόν διώξουμε ἀπό κοντά μας, συνεχίζοντας «βόσκειν Χοίρους»;

Εἷναι καιρός νά ἔλθουμε στόν ἑαυτό μας, να συνειδητοποιήσουμε τήν κατάντια μας καί νά ἐπιστρέψουμε στήν Πατρική Ἑστία, νά γευθοῦμε «τόν Μόσχον τόν Σιτευτόν», τόν ἄρτον τῆς Ζωῆς τόν ἀληθινόν. Εἶναι καιρός ἀνοίξουμε τήν Καρδιά μας στό Λυτρωτή. Νά τόν παρακαλέσουμε να μείνῃ μαζί μας, να κατασκηνώσῃ ἐντός μας καί να μᾶς ἀξιώση νά Τόν δοξάζουμε,  σύν τῷ Πατρί καί  τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, διότι Σ’ αὐτόν ἀνήκει ἡ τιμή, ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.