«ΧΑΙΡΕ ΣΚΕΠΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΠΛΑΤΥΤΕΡΑ ΝΕΦΕΛΗΣ»

                       «Η ΜΕΓΑΛΟΧΑΡΗ»

ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ,ΣΚΕΠΗ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΙΑ

ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΗΜΩΝ.

 

«Τίς αὕτη ἡ ἀναβαίνουσα ἀπό τῆς ἐρήμου ὡς στελέχη καπνοῦ τεθυμιαμένη σμύρναν και λίβανον ἀπό πάντων κονιορτῶν μυρεψοῦ;…

Τίς αὕτη ἡ ἐκκύπτουσα ὡσεί ὄρθρος, καλή ὡς σελήνη, ἐκλεκτή ὡς ὁ ἥλιος, θάμβος ὡς τεταγμέναι;…Τίς αὕτη ἡ ἀναβαίνουσα λελευκανθισμένη;…( Ἄσμ. ἀσμ. γ΄6. στ΄ 9. η΄ 5).

 

Εἶναι ἡ «γυνή ἡ περιβεβλημένη τόν ἥλιον, καί ἡ σελήνη ὑποκάτω τῶν ποδῶν αὐτῆς, καί ἐπί τῆς κεφαλῆς αὐτῆς στέφανος ἀστέρων δώδεκα», ἡ τεκοῦσα  τόν Σωτῆρα και Λυτρωτήν τοῦ κόσμου, τόν Μεσσίαν, τόν Χριστόν. Εἶναι ἡ Θεοτόκος καί Μητέρα τοῦ Φωτός, «ἡ μόνη ἐν γυναιξίν εὐλογημένη καί καλή  ἡ «Μεγαλόχαρη», ἡ Ἁγνή, ἡ Κεχαριτωμένη. Εἷναι ἡ Μητέρα τοῦ Κυρίου, ἡ μεγάλη Μητέρα ὅλων μας. Εἶναι ἡ, μετά Θεόν, προστασία, σκέπη καί βοήθεια  καί σωτηρία τῶν ψυχῶν ἡμῶν. Εἶναι ἠ σκέπη τοῦ κόσμου ἡ πλατυτέρα νεφέλης, πού ἔρχεται γεμάτη στοργή καί μᾶς παραστέκει στο κάθε μας βῆμα. Ἄς τό ὁμολογήσει ὁ νέος Ἰσραήλ, ὁ πιστός λαός τοῦ Θεοῦ: ΑΝ ἡ Μεγαλόχαρη δέν μᾶς σκέπαζε μέ τή Χάρι της, σέ  ποιά ἀθλία κατάστασι θά βρισκώμαστε, σάν ἄτομα, σάν πρόσωπα, σάν ἔθνος; ΑΝ ἡ Παναγιά δέ  ἦταν στό πλευρό μας στίς κρίσιμες στιγμές τῆς ζωῆς θά εἴχαμε καταποντισθῆ. ΑΝ ἡ  Μεγάλη Μητέρα μας δεν ἦταν μαζί μας, οἱ ἐχθροί μας, σάν ἄτομα και σάν Ἔθνος, θά μᾶς εἴχαν καταβροχθίσῃ, θα μᾶς εἶχαν καταπιῆ ζωντανούς. ΟΜΩΣ ἡ Παναγία Μητέρα μας εἶναι μαζί μας, μᾶς σκεπάζει μέ τή Χάρι της, στέκεται στό πλευρό μας, ἀκοίμητος φρουρός και προστάτις ἀήττητος. Ἔρχεται σάν τήν Αὐγή, καλή σάν τή Σελήνη, ἐκλεκτή, λάμπουσα σάν τον Ἥλιο, μεγαλειώδης, λαμπρά, προκαλοῦσα κατάπληξι, θαυμασμό, φόβο και δέος, σάν παρατεταγμένο στράτευμα. Ἔρχεται κοντά στο κάθε της παιδί. Μᾶς παραστέκει, μέ στοργή, καί μᾶς λυτρώνει ἀπ’ τούς κινδύνους. Καί ἔχει ἀσφαλῶς τή Χάρι καί τή Δύναμι νά ἀποδιώκῃ τό Κακό. Μᾶς σκεπάζει μέ τή Χάρι της, μέ τό Μαφόριόν της. Ἄς το ὁμολογήσει κάθε πιστός. Ἄς τό ὁμολογήσει ὁλόκληρον το Ἑλληνικόν Ἔθνος.

Πόσες φορές, ἀλήθεια, ἡ γλυκειά Παναγιά, ἡ μεγάλη Μητέρα, ἡ Ὑπέρμαχος Στρατηγός, στάθηκε στό πλευρό τοῦ Ἔθνους μας;

Πόσες φορές μᾶς λύτρωσε ἀπό φοβερά δεινά;

Πόσες φορές , για ὅλους μας, ἔγινε ἡ καταφυγή, ἡ σκέπη, ἡ προστασία καί τό στερέωμα;

ΑΜΕΤΡΗΤΕΣ ΦΟΡΕΣ παραστάθηκες , Πανάμωμε, εὐλόγησες καί σκέπασες, μέ τή χάρι Σου, κάθε δίκαιό μας ἀγῶνα. «Σύ γάρ, οὐ μόνον ἐν παρῳχημέναις γενεαῖς, θαυμαστά και παράδοξα ἐν ἡμῖν εἰργάσω, ἀλλά καί νῦν ἡμᾶς, σκέπεις και ἰθύνεις, καί ἐπιδραμόντων ἀπήλλαξας ἐχθρῶν καί εὐφροσύνης ἔπλησας τάς ψυχάς ἡμῶν. Ὁμολογοῦμεν τοίνυν τήν χάριν, καί τῇ φωταυγεῖ σου Σκέπῃ προστρέχοντες, θερμῶς βοῶμεν· Ἄχρι τερμάτων αἰῶνος, σκέπε Παντάνασσα, τούς ἀνενδοιάστως ἐπιβοωμένους σου».

ΟΛΟΖΩΝΤΑΝΗ εἶναι ἡ θαυμαστή παρουσία της καί στό Ἡρωϊκό Ἔπος τοῦ 1940. Σέ κείνη τή μεγάλη καί φοβερή δοκιμασία τοῦ Ἔθνους μας στάθηκε στο πλευρό μας ἡ Μαγαλόχαρη, ὡς Ὑπέρμαχος Στρατηγός. Διότι ἐγνώριζε  ὅτι  ἄνομοι καί βάρβαροι λαοί, τυφλωμένοι ἀπό τό Πάθος καί  τή μανία τῆς φιλαρχίας καί τῆς παρανόμου κατεξουσιάσεως τῶν πάντων, θέλησαν νά προσβάλλουν τήν τιμήν καί τήν ἐλευθερία μας. Συμπαραστάθηκε στο Δίκαιο ἀγῶνα μας. Ποιός μπορεῖ νά λησμονήσῃ την Παρουσία της καί νά μή ἀποδώσῃ «τῇ Ὑπερμάχῳ Στρατηγῷ τά νικητήρια;».

Πολλοί ἀπό τούς ἀγωνιστάς τῆς ἐποποιῒας τοῦ 1940 εἶδαν ὁλοζώντανη  τήν Παναγιά νά τούς σκεπάζῃ μέ τή Χάρι της και ὁμολογοῦν πώς σώθηκαν χάρις στη θεία Σκέπη της.

«Στό μέτωπο σ’ ὅλη τή γραμμή, γράφει ὁ Ἄγγελος Τερζάκης, ἀπό τή γαλανή θάλασσα τοῦ Ἰονίου μέχρι ψηλά τίς παγωμένες Πρέσπες, ὁ Ἑλληνικός στρατός ἄρχισε νά βλέπει παντοῦ τό ἴδιο ὅραμα: Ἔβλεπε τίς νύχτες μια γυναικεία μορφή να προβαδίζει ψηλόλιγνη, ἀλαφοπερπάτητη, μέ τήν καλύπτρα της ἀναριγμένη ἀπό τό κεφάλι στούς ὤμους. Τήν ἀναγνώρισε, τήν ἤξερε ἀπό τά παλιά, τοῦ την εἶχαν τραγουδίσει ὅταν ἦταν μωρό καί την ὀνειρευόταν στην κούνια.Ἦταν ἡ μάνα ἡ Μεγαλόχαρη στον πόνο και στη δόξα, ἡ λαβωμένη τῆς Τήνου Παναγιά, ἡ Ὑπέρμαχος τοῦ Ἔθνους Στρατηγός» .

Ἡ σκέπη τῆς Παναγίας μας ἐκφράζει τήν εὐσπλαγχνία καί τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιά τον νέον περιούσιον λαόν Του, γιά τό ἔνδοξον Ἕθνος μας.

Παραστάθηκε ἡ Παναγιά κι’ ἔγινε «τεῖχος ἀπροσμάχητον», κραταίωμα καί Σκέπη τῶν ἀγωνιστῶν μας, πού μάχονταν, ἀπεγνωσμένα, ἐναντίον τῆς Βίας καί τῆς Βαρβαρότητος, ἐκείνων, πού θέλησαν νά σαρώσουν κάθε  Ἰδανικό καί νά ποδοπατήσουν κάθε Ἀξία, σωρεύοντας στον κόσμο συμφορές, πίκρες, πόνο, θανάτους.

Καί ὁ Πανάγαθος Θεός δικαίωσε και τοῦτον τον ἀγῶνα μας, γιατί γνώριζε ὅτι οἱ Ἕλληνες πολεμοῦν πάντοτε για την τιμήν και τη Λευτεριά τους, «ἡγησάμενοι κρεῖττον εἶναι μετ’ ἀρετῆς καί πενίας και φυγῆς ἐλευθερίαν, ἤ μετ’ ὀνείδους καί πλούτου δουλείαν τῆς Πατρίδος» (Λυσίου, Ἐπιτάφ.).

Βέβαια δέν ἔλειψαν καί τότε, κατά τήν Ἐποποιῒα τοῦ 1940, οἱ Οἰκογένειες τοῦ Ἐφιάλτη, τοῦ Πήλιου Γούση, τοῦ Ἰούδα και μερικές ἄλλες Οἰκογένειες ντροπῆς. Ἐκεῖνο ὅμως, πού μοῦ κάνει τρομερή ἐντύπωσι ὅτι ἐτοῦτα, τῆς προδοσίας, τά σκουλίκια, εἶναι ὁλοφάνερο, ὅτι καί σήμερα ἀκόμη, χωρίς ντροπή καί χωρίς κουκούλες βέβαια, με ξεσκέπαστο το βρωμερό τους πρόσωπο καί μέ ξηρό, «λευκό» κολλάρο, καλοπερνοῦν, καί συνεχίζουν νά ἐμπορεύωνται «τά ὅσια καί τά ἱερά» τῆς ρωμιοσύνης καί νά ξεπουλοῦν στούς Ἰσχυρούς τῆς ἡμέρας ὄχι μόνον τήν Πατρίδα μας, τήν Πατρίδα τῶν πατρίδων, ἀλλά καί μάνα τους την ἴδια. Και ὄχι μόνον Ἐτοῦτοι, ἀλλά καί μερικοί ἄλλοι, σήμερα, νέοι καί γέροι, εὐτυχῶς λίγοι, ἀρνοῦνται τό ΧΡΙΣΤΟ, προδίδουν τήν ΠΑΤΡΙΔΑ, φιλοδοξοῦν νά ξεπεράσῃ ὁ ἕνας τόν ἄλλον στήν ξετσιπωσιά, τήν ἀναισχυντία, τήν ὑποκρισία και την προδοσία κάθε ἠθικῆς Ἀξίας, ἀγνώμονες πρός τόν ΘΕΟΝ καί τή ΜΕΓΑΛΟΧΑΡΗ, τήν θείαν Σκέπην τοῦ Γένους μας. Καί εἶναι πολύ λυπηρόν καί αἰσχρόν τό φαινόμενον τῶν ὀλίγων αὐτῶν ἀχαρίστων…

Μονάχα στήν ἀνάγκη μας, «βοήθα Παναγιά μου» Κι’ ὅταν περάσῃ ὁ κίνδυνος… ὕβρεις καί βλασφημίες. Θεέ μου, τί ντροπή;…Λόγια καί ἔργα ἄπρεπα καί ἐξευτελισμός κάθ’ἀξιοπρεπείας. Λογάδες εἴμαστε ἄριστοι. Ἐκφωνοῦμε πανηγυρικούς, τρέχουμε στις παρελάσεις, ὀργανώνουμε γιορτές, ἐκμεταλευόμαστε κι’ αὐτούς ἀκόμη τούς Ἐθνομάρτυρες, πού ἔχυσαν τό αἷμα τους,  γιά τή Λευτεριά, καί στήνουμε ἀγάλματα, για τά χειροκροτήμα, κυρίως γιά τίς μίζες… Ἔτσι εὐχαριστοῦμε τή Μεγαλόχαρη; Ἔτσι  τιμῶμεν την μνήμην τῶν Ἡρώων;

Ἡ ζωή μας, τά ἔργα μας, ἡ ἐν γένει συπεριφορά μας, ἀποδεικνύουν ὅτι εἴμαστε ἐμπαῖκτες, και χλευαστές τῆς Θείας Σκέπης, τῆς Μεγαλόχαρης καί τῆς μεγάλης θυσίας τῶν ἐνδόξων προγόνων μας.

Τό Χῶμα Ὁλοκλήρου τῆς Πατρίδος μας ἔγινε κοκκινόχωμα, ἀπό τό τιμημένο αἷμα τῶν προγόνων μας, πού χύθηκε, «γιά τοῦ Χριστοῦ τήν Πίστι τήν ἁγίαν καί γιά τῆς Πατρίδος τήν ἐλευθερίαν».

Εἶναι καιρός νά συνειδητοποιήσουμε  ὅτι ἄν ὑπάρχουμε σήμερα ἐλεύθεροι, εἴμαστε ἐλεύθεροι χάρις στή Θεία Σκέπη τῆς Παναγίας και στις θυσίες τῶν πιστῶν προγόνων μας. Ἄν ἡ Μεγαλόχαρη δέν ἦταν μαζί μας καί  οἱ Ἀγωνιστές Πρόγονοί μας δέν πίστευαν στό Χριστό καί στή θεία Σκέπη θά μᾶς εἶχαν καταβροχθήσῃ οἱ κρυφοί καί φανεροί ἐχθροί μας. Εἶναι, λοιπόν, καιρός νά καταλάβουμε ὅτι ΟΦΕΙΛΟΜΕΝ νά προσφέρουμε ὕμνον Εὐχαριστίας στό Θεό καί τή Μεγαλόχαρη καί ἀπέραντο σεβασμό στή Μνήμην Ἐκείνων, πού θυσιάστηκαν «γιά τοῦ Χριστοῦ τήν Πίστι τήν ἁγίαν καί γιά τῆς Πατρίδος την ἐλευθερίαν».

ΑΝΑΓΚΗ, λοιπόν, ὅσον ὁ Θεός, μᾶς χαρίζει μέρες, νά ζοῦμε, ἀντάξιοι τῶν προγόνων μας, μέ Πίστι Θεό καί ἀγάπη πρός την Πατρίδα, πού ὁ Θεός την ἀνέδειξε Πατρίδα τῶν πατρίδων και Φως τῆς Οἰκουμένης.

ΕΙΘΕ Ο ΠΑΓΑΘΟΣ ΘΕΟΣ ΝΑ ΜΑΣ ΑΞΙΩΣῌ ΝΑ ΚΛΕΙΣΟΥΜΕ ΒΑΘΕΙΑ ΜΕΣ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ὥστε νά μήν πικραίνουμε, ἀλλά νά χαροποιοῦμε τήν Παναγία Μητέρα μας! ΕΙΘΕ! ΕΙΘΕ!

«Τῆς Σκέπης σου Παρθένε, ἀνυμνοῦμεν τάς χάριτας, ἥν ὡς φωτοφόρον νεφέλην, ἐφαπλοῖς ὑπέρ ἔννοιαν, καί σκέπεις τόν λαόν σου νοερῶς, ἐκ πάσης τῶν ἐχθρῶν ἐπιβουλῆς. Σέ γάρ σκέπην καί προστάτιν καί βοηθόν, κεκτήμεθα βοῶντες σοι. Δόξα τοῖς μεγαλείοις σου Ἁγνή, δόξα τῇ θείᾳ Σκέπη σου, δόξα τῇ πρός ἡμᾶς σου, προμηθείᾳ Ἄχραντε».