«ΤΑΣ ΕΝΤΟΛΑΣ ΠΑΣΑΣ ΕΦΥΛΑΞΑΜΗΝ ΕΚ ΝΕΟΤΗΤΟΣ ΜΟΥ.ΤΙ ΕΤΙ ΥΣΤΕΡΩ;» (Ματθ.κθ΄21).

ΕΤΙ   ἝΝ  ΣΟΙ  ΛΕΙΠΕΙ (Λουκ. ιη΄22).

 «Εἰ θέλεις τέλειος εἶναι, ὕπαγε πώλησόν σου τά ὑπάρχοντα, πάντα ὅσα ἔχεις, καί δός πτωχοῖς, καί ἕξεις θησαυρόν ἐν οὐρανῷ, καί δεῦρο ἀκολούθει μοι» (Ματθ. ιθ΄21. Λουκ. ιη΄ 21-22).

 

Ἕνας πλούσιος Ἑβραῖος νεανίσκος, πιστός καί εὐσεβής πλησιάζει τόν Κύριο, ὄχι γιά νά Τόν πειράξῃ, ὅπως ὁ νιμικός, ἀλλά, μέ διακαῆ πόθο νά μάθη ἀπό τόν Μεγάλο καί σοφό Διδάσκαλο καί νά σωθῇ(Ματθ. ιθ΄16-26. Μάρκ. ι΄17-31. Λουκ.ιη΄18-27). Θέλει νά βρῇ τό δρόμο του, τό δρόμο πρός τήν αἰώνιον ζωήν.  Πλησιάζει, μέ σεβασμό τόν Κύριον καί  Τόν ἐρωτᾶ: «Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ἀγαθόν ποιήσω ἵνα ζωήν αἰώνιον κληρονομήσω, ἵνα ἔχω ζωήν αἰώνιον;» Διδάσκαλέ μου, τί νά κάμω, γιά νά κληρονομήσω τήν αἰώνιον ζωήν;

Ὁ Κύριος, ὡς Καρδιογνώστης γνωρίζει τά ἐσώτατα βάθη τῆς ψυχῆς ὅλων μας καί τοῦ αὐτοῦ τοῦ νέου καί πρῶτα ἀπό ὅλα τοῦ ἐξηγεῖ ὅτι ἀφοῦ ἀπευθύνεσαι σέ Μένα, μέ τήν ἰδέα ὅτι εἶμαι ἕνας ἁπλός ἄνθρωπος, γιατί μέ ἀποκαλεῖς «Ἀγαθόν»; Μάθε, λοιπόν, πρῶτα ὅτι «Οὐδείς ἀγαθός εἰ μή εἷς ὁ Θεός».

Μᾶς φέρει ὅλους σέ συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός μας καί μᾶς διδάσκει ὅτι «οὐδείς καθαρός ἀπό ρύπου, ἔστω καί ἄν εἶναι μιά μέρα ἡ ζωή του στή γῆ» Κανείς, ἀπολύτως κανείς ἄνθρωπος δέν εἶναι ἀπό τόν ἑαυτό του καί πραγματικά ἀγαθός, παρά μονάχα Ἕνας, ὁ Θεός. Ἐάν ὅμως θέλῃς πράγματικά νά βρῆς καί νά κληρονομήσῃς τήν αἰώνιον ζωήν, τήρησε τάς Ἐντολάς τοῦ Θεοῦ. Καί , Παιδί μου, γνωρίζεις τάς Ἐντολάς: «Μή μοιχεύσῃς. Μή φονεύσῃς. Μή κλέψῃς. Μή ψευδομαρτυρήσῃς. Τίμα τόν πατέρα σου καί τήν μητέρα σου»(Λουκ.ιη΄20), «καί ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου ὡς ἑαυτόν»(Ματθ. ιθ΄19). Σημειωτέον ὅτι ἡ τήρησις αὐτῶν τῶν Ἐντολῶν εἶναι ἀπόδειξις τῆς τελείας ἀγάπης μας στό Θεό. Ὅταν ὁ νέος ἄκουσε τήν ὑπόδειξι τοῦ Κυρίου εἶπε: Κύριε ὅλα αὐτά τά ἐτήρησα ἀπό τήν τρυφερή μου ἀκόμη ἡλικία. Τί ἔτι ὑστερῶ; Νόμιζε ὁ νέος ὅτι τηροῦσε τίς Ἐντολές σωστά, ἀλλά δέν εἶχε διδαχθῆ ποιά εἶναι καί πῶς ἐφαρμόζεται ἡ πρός τόν πλησίον ἀγάπη. Γι’αὐτό καί τόλμησε καί εἶπε ὅλες τίς ἐντολές αὐτές τίς φύλαξα ἀπό τότε πού ἦμουν νέος. Τί μοῦ λείπει ἀκόμη;

Ὁ Εὐαγγελιστής Μάρκος ἀναφέρει ὅτι ὅταν ἄκουσε ὁ Κύριος τήν ἀπόκρισι τοῦ Νέου, τόν κοίταξε μέ πολύ ἐνδιαφέρον, ἠγάπησεν αὐτόν, τόν συμπάθησε καί μέ τρυφερότητα καί ἀγάπη τοῦ εἶπε: «ἔτι ἕν σοι λείπει· εἰ θέλεις τέλειος εἶναι, ὕπαγε πώλησόν σου τά ὑπάρχοντα, πάντα ὅσα ἔχεις πώλησον καί διάδος πτωχοῖς, καί ἕξεις θησαυρόν ἐν οὐρανῷ, καί δεῦρο ἀκολούθει μοι, ἄρας τόν σταυρόν σου» (Ματθ.ιθ΄21. Μάρκ,ι΄21. Λουκ. ιη΄ 22).

Ὁ Νέος εἶναι εὐσεβής, δίκαιος, τηρεῖ τά τυπικά, δέν κλέβει, δέν ἀδικεῖ κλπ. ἀλλά εἶναι προσκωλημένος, καθηλωμένος, στή γῆ καί τά γήϊνα. Δίνει τήν ψυχή του στόν ὑλικό πλοῦτο. Νομίζει ὅτι θά ζήσῃ αἰώνια στή γῆ. Θεωρεῖ τά ὑλικά ἀγαθά , τόν πλοῦτο δικό του «ἦν γάρ πλούσιος σφόδρα». «ἦν γάρ ἔχων κτήματα πολλά».  Ὁ Χριστός στή λαχτάρα του γιά τήν αἰώνιον ζωήν, τοῦ λέγει: ὕπαγε πάντα ὅσα ἔχεις   πώλησον καί διάδος πτωχοῖς. Ἑλευθέρωσε τήν ψυχή σου ἀπό τά δεσμά τῆς  Ὕλης πολλαπλασίασε τά τάλαντα, πού σοῦ ἔδωσα, καί μοίρασέ τα σ’ αὐτούς πού τά ἔχουν ἀνάγκη. Αὐτή εἶναι ἡ σημασία τοῦ «πώλησον» καί «διάδος πτωχοῖς» Δέν σημαίνει νά ξεφύγῃς τοῦ Χρέους νά ἐργασθῇς, ἀλλά μέ τή δική σου θέλησι, νά τά πολλαπλασιάσης καί νά μοιράσῃς τά κέρδη, σ’ αὐτούς ἔχουν ἀνάγκη καί δέν ἔχουν τό δικό σου χάρισμα. Ἐσένα ἔκρινα ἱκανόν νά διαχειρισθῆς τά ἀγαθά καί νά τά δώσης, ὄχι νά τά κατακρατήσῃς, γιά τόν Ἑαυτούλη σου. Δέν εἶναι δικά σου. Ἀκόμη καί ἡ ψυχή σου δέν εἶναι δική σου. Ἐγώ σοῦ τήν χάρισα. Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο, Θέλω, Νέε μου, νά καταλάβῃς καί μαζί μέ σένα ὅλοι οἱ ἄνθρωποι νά κατανοήσουν καλά «τό βραχύ τῆς ζωῆς καί τή ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων πραγμάτων καί τῶν ἀνθρωπίνων ἐπιδιώξεων». Νά πολλαπλασιάζουμε τά τάλαντα καί νά τά προσφέρουμε σ’ αὐτούς, πού ἔχουν ἀνάγκη καί ἔτσι νά θησαυρίζουμε θησαυρούς ἐν οὐρανῷ. Αὑτός εἶναι ὀ δρόμος πρός τήν αἰώνιον ζωήν: Ἡ Ἐλεημοσύνη, ἡ «πρᾶξις» τῆς τέλειας ἀγάπης πρός τόν Θεόν καί πρός τόν πλησίον.

 Νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι ὅλα τά ἀγαθά εἶναι τοῦ Θεοῦ. Καί ὅτι ὁ Θεός μᾶς τά ἐμπιστεύεται καί μᾶς διορίζει Οἰκονόμους, Διαχειριστές τῶν ἀγαθῶν, κάθε εἴδους πλοῦτο, καί μᾶς καλεῖ νά εἴμαστε καλοί Οἰκονόμοι, καλοί Διαχειριστές. Μᾶς καλεῖ νά μοιράζουμε στούς πτωχούς τόν πλοῦτο. Νά προσφέρουμε σ’ αὐτούς πού ἔχουν ἀνάγκη, «στούς πτωχούς ἀδελφούς Τοῦ Χριστοῦ», στούς συνανθρώπους μας. Θέλει ὁ Θεός νά καταλάβῃ ὁ Νεανίσκος ἀλλά καί ὅλοι ἐμεῖς ὅτι ἐδῶ σ’ αὐτήν τήν ἄθλια παροικία εἴμαστε πάροικοι καί παρεπίδημοι, προσωρινοί, διαβάτες. Νά καταλάβουμε ὅτι γυμνοί ἐρχόμαστε στή γῆ καί γυμνοί ξαναγυρίζουμε σ’ αὐτήν, δέν παίρνουμε τίποτε μαζί μας.  Ὁ Χριστός θέλει νά καίγονται γι’ Αὐτόν καρδιές , ὄχι κεριά καί λιβάνια.  Θέλει νά χορταίνουμε τόν πτωχό, νά κρυφοντύνουμε τόν γυμνόν, νά ἐπισκεπτώμαστε τό ἄρρωστο καί κάθε ἐμπερίστατο ἀδελφό, νά ἀνακουφίζουμε τόν πόνο, νά σπογγίζουμε τά δάκρυα, νά θεραπεύουμε πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ. Αὑτή εἶναι ἡ βαθύτερη σημασία τοῦ «πώλησον καί διάδος πτωχοῖς». Δέν σημαίνει νά τά πουλήσουμε ὅλα, νά τά ξεφορτωθοῦμε, καί νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό αὐτά, γιά νά βροῦμε τήν ἡσυχία μας. Ἀλλά νά κοπιάζομε ἐργαζόμενοι καί πολλαπλασιάζοντες τά  τάλαντα, εἴτε εἶναι κτήματα πολλά, εἴτε χρήματα εἴτε τέχνη ἤ ἐπιστήμη ὁ πλοῦτος μας. Ἔχουμε ΧΡΕΟΣ νά χρησιμοποιοῦμε τόν πλοῦτο μας αὐτόν πρός τό συμφέρον ὅλων καί ὄχι  νά χρησιμοποιοῦμε τόν πλοῦτο, πού μᾶς χάρισε ὀ Θεός ἐγωϊστικά, γιά τήν καλοπέρασί μας, ἀλλά γιά τήν ἀνακούφισι καί τή θεραπεία τῶν ἀναγκῶν τῶν ἐλαχίστων ἀδελφῶν τοῦ Χριστοῦ, πού μᾶς χάρισε τόν πλοῦτο. Ἐάν λοιπόν θέλεις νά κληρονομήσῃς τήν αἰώνιον ζωήν, νά γίνῃς τέλειος καί νά εἰσέλθῃς εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, ὀφείλεις νά προσφέρῃς στό Χριστό, δηλαδή στούς ἀδελφούς τοῦ Χριστοῦ πάντα ὅσα ἔχεις ἀπό τόν Θεόν πλούτη καί ὄχι νά γίνεσαι δοῦλος τοῦ πλούτου, νά καταχρᾶσαι τά ἀγαθά τοῦ Θεοῦ, νά τά κρατᾶς γιά τόν ἑαυτόν σου καί νά στερεῖς τούς ἀδελφούς τῶν ἀναγκαίων ἀγαθῶν. Ὁ Κύριος λέγει: « Ἀμήν λέγω ὑμῖν· ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοί ἐποιήσατε» (Ματθ.κε΄40. πρβλ. Ματθ.κε΄45-46). Μέ αὐτό «τό κλειδί» θά μπορέσουμε νά ἀνοίξουμε τή Θύρα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ  καί νά κληρονομήσουμε τήν αἰώνιον ζωήν.

Ὅταν ὁ νεανίσκος ἄκουσε τήν Ὁδηγία τοῦ Χριστοῦ «ἀπῆλθε λυπούμενος». ἡ  καρδιά του ἦταν κολλημένη στά κτήματά , στά πλούτη, στή γῆ καί τά γήϊνα, τά ὁποῖα κακῶς θεωροῦσε δικά του. Ὅταν ὁ Κύριος τόν εἶδε νά σκύβει τό κεφάλι καί νά φεύγει λυπημένος εἶπε: Πόσο δύσκολο εἶναι, νά  ἀποχωρισθοῦν τά πλούτη καί νά εἰσέλθουν στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, αὐτοί πού ἔχουν τά χρήματα καί κτήματα πολλά! Εἶναι εὐκολότερο μιά καμήλα νά περάσῃ ἀπό τήν μικρή τρύπα, πού ἀνοίγει ἡ βελόνα, παρά νά εἰσέλθῃ ἕνας πλούσιος στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ὁ νεανίσκος ἔφυγε λυπημένος. Πραγματικά εἶναι πολύ δύσκολο νά ἀποχωρισθῇ κανείς τή χλιδή καί τόν πλοῦτον. Οἱ ἀκροατές τοῦ Χριστοῦ εἶπαν· Καί ἀφοῦ εἶναι παραπολύ δύσκολο νά σωθοῦν οἱ πλούσιοι, τότε ποιός μπορῇ νά σωθῇ; Καί ὁ Κύριος τούς ἀπήντησε ὅτι «τά ἀδύνατα παρά ἀνθρώποις δυνατά  παρά τῷ Θεῷ ἐστιν» (Λουκ.ιη΄27. Μάρκ. ι΄27).

Αὐτή εἶναι ἡ Ἀλήθεια. Οἱ ἄνθρωποι εἴμαστε ἀστόχαστοι. Δέν προσέχουμε  καί βυθιζόμαστε εἰς «ἰλύν βυθοῦ». Ἀγαπᾶμε τή ζωή. Θέλουμε νά ζήσουμε αἰώνια. Δέν ξεχωρίζουμε ὅμως τήν ἀνθρωπίνην, ἀπό τήν θείαν διάστασι. Δέν ξεχωρίζουμε τό ὑλικό, ἀπό τό πνευματικό Σύμπαν. Ἔτσι χάνουμε τήν ἐπαφή μέ τήν πραγματικότητα. Ἀφήνουμε καί φωλιάζει στήν ψυχή μας ὁ ἀρχαῖος Ὄφις, ὁ Ἐγωϊσμός καί προσέχουμε τόν ἑαυτούλη μας. Ἔχουμε ἀνάγκη ὁ ἕνας τόν ἄλλον. Δέν μποροῦμε νά ζήσουμε χωρίς τούς ἄλλους. Γι’ αὐτό καί ὁ Πάνσοφος Δημιουργός εἶπεν «Οὐ καλόν εἶναι τόν ἄνθρωπον μόνον καί δημιούργησε τήν Κοινωνία τῶν προσώπων, τήν Κοινωνίαν τῶν Ἁγίων. Ἐμεῖς ὅμως δέν κατανοήσαμε τήν τιμήν τοῦ «κατ’ εἰκόνα» καί γίναμε χειρότεροι ἀπό τά κτήνη. Καί μεταβάλαμε τήν Κοινωνίαν τῶν Ἁγίων, τόν Παράδεισο σέ «χειροστάσι».

Τά ζῶα ἔχουν τό καθένα ἕνα  ἄγριο πάθος, κάθε ἄνθρωπος ὅμως, συγκεντρώνει στόν ἑαυτό του ὅλα μαζί τά ἄγρια πάθη. Ὁ ἕνας προσπαθεῖ νά κατασπαράξῃ τόν ἄλλον. Καί ἡ Κοινωνία τῶν προσώπων κατάντησε Κοινωνία προσωπείων. Ἡ Ψευτιά καί ἡ Ὑποκρισία καί ἡ   Ἐκμετάλευσις, σωρεύουν συμφορές. Οἱ δυνατοί ἐξουσιάζουν, ἐκμεταλεύονται καί κατασπαράσσουν, τούς ἀδυνάτους ἀδελφούς τοῦ Χριστοῦ. Πολλές φορές ἀναρωτιέμαι αὐτοί πού κυριεύονται ἀπό τά βρωμερά τους πάθη καί καταβασάνίζουν τούς  ἐλαχίστους ἀδελφούς τοῦ Χριστοῦ, δέν καταλαβαίνουν τό βραχύ τῆς ζωῆς καί τήν ματαιότητα τῶν ἐγκωσμίων πραγμάτων;

Συγκεντρώνοντας γιά τόν ἑαυτόν τους τόν πλοῦτον, μπόρεσαν νά προσθέσουν στή ζωή τους, ἕνα δευτερόλεπτο ζωῆς παραπάνω;

Ὡς υἱοί τῆς Παραφροσύνης, ἐξαπολύοντες Θανατηφόρους  Ἰούς, μπόρεσαν νά ἀποφύγουν τόν κίνδυνον καί τόν θάνατον;

Δέν καταλαβαίνουν ὅτι μέ τά καμώματά τους αὐτά «ὠρύσσουν λάκκους συντετριμένους, οἵ οὐ δυνήσονται ὕδωρ συνέχειν;»

Ταλαίπωροι καί θνητοί ἄνθρωποι αὐτή τή νύχτα ἔρχονται καί ζητοῦν τήν ψυχή σας οἱ δαίμονες, πού ὑπηρετεῖτε, τί κερδίζετε μέ ὅλα τά ἀστόχαστα καμώματά σας;

Μήπως εἶναι καιρός νά περισυλλεγοῦμε οἱ ἄνθρωποι, νά ἔλθουμε στόν ἑαυτό μας, νά μετανοήσουμε καί νά ἐπιστρέψουμε στήν Πηγή τοῦ Ζῶντος Ὕδατος, κοντά στόν Ἕνα καί Μόνον Ἀληθινόν Θεόν;

Πιστεύω ὅτι διά τῆς παρακοῆς τῶν Ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ φθάσαμε στήν ἔσχατη ἀθλιότητα καί ὅτι εἶναι καιρός νά ἐπιστρέψουμε στήν Πατρική Ἑστία, ὅσο εἶναι καιρός, πρίν μᾶς πάρῃ ὅλους ὁ Διάολος. Εἶναι καιρός νά ἀναρωτηθοῦμε σέ τί στεροῦμε; Γιατί φθάσαμε σέ αὐτή τήν κατάντια; Καί νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι εἶναι καιρός νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό, νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του καί, μέ τή Χάρι Του, νά τό κάνουμε πρᾶξι στήν καθημερινή μας ζωή. Καί τό τονίζω, μέ τή Χάρι Του, διότι χωρίς τόν Χριστόν δέν μποροῦμε νά ἐπιτύχουμε τίποτε Καλόν καί ὅτι «Τά ἀδύνατα παρά ἀνθρώποις πάντα δυνατά παρά τῷ Θεῷ ἐστιν». Καί μέ τή βοήθειά Του νά πωλήσουμε πάντα ὅσα χαρίσματα ἔχουμε ἀπό τόν Θεόν, ὅλον τόν πλοῦτο, χρήματα, κτήματα, τέχνη, ἐπιστήμη, ἐξουσίες, τά πάντα καί νά θρέψουμε καί νά ντύσουμε, καί νά θεραπεύσουμε τίς ἀνάγκες τῶν ἐλαχίστων ἀδελφῶν τοῦ Χριστοῦ. Νά τελειωθοῦμε στήν Ἀγάπη καί ἔτσι νά κληρονομήσουμε τήν αἰώνιον ζωήν. Ἄλλος τρόπος δέν ὑπάρχει γιά νά εἰρηνεύσουμε, νά βροῦμε ἀνάπαυσι στήν καρδιά μας καί νά νοιώσουμε ἀσφαλεῖς. Νά παρακαλέσουμε δέ τόν Κύριο, τόν προσωπικό μας Σωτῆρα, τόν Λυτρωτή τοῦ Σύμπαντος Κόσμου, νά μᾶς ἀξιώσῃ, ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδία, ὡς Κοινωνία ἁγίων, νά Τόν δοξάζουμε, σύν τῷ Πατρί καί τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, «ἐν παντί τόπῳ τῆς Δεσποτείας Αὐτοῦ», καί τώρα καί πάντοτε καί εἰς τούς ἀπεράντους αἰῶνας. ΑΜΗΝ.