ΜΕΝΟΥΝΓΕ

 

«ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΙ ΑΚΟΥΟΝΤΕΣ ΤΟΝ ΛΟΓΟΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

ΚΑΙ ΦΥΛΑΣΣΟΝΤΕΣ ΑΥΤΟΝ»( Λουκ. ια΄ 28).

 

 

Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστός, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, μᾶς εὐσπλαγχνίζεται καί ἔρχεται κοντά μας. Μᾶς πλησιάζει ἀθόρυβα, ὁ γλυκύς, «ὁ πρᾷος καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ»
Ἰησοῦς, «τοῦ καί ἀπό γλώττης μέλιτος γλυκίων ῥέεν αὐδή» καί μιλάει στήν καρδιά μας. Πραγματικά εἶναι γλυκύτερος καί ἀπό τό μέλι ὁ ζωοποιός Του λόγος καί ἁπαλύνει τόν πόνο μας, θεραπεύει τά τραύματά μας, μᾶς ἐνισχύει, μᾶς παρηγορεῖ καί νεκρούς ἀνασταίνει. «Οὐδέποτε οὕτως ἐλάλησεν ἄνθρωπος, ὡς οὗτος ὁ ἄνθρωπος»(Ἰωάν. ζ΄46).

«Ἐκπλήσονται οἱ ὄχλοι ἐπί τῇ διδαχῇ αὐτοῦ. Μᾶς διδάσκει «ὡς ἐξουσίαν ἔχων καί οὐχ ὡς οἱ Γραμματεῖς» (Ματθ. ζ΄28-29). Μᾶς διδάσκει, ὡς Θεός, πού «φανερώνεται ἐν σαρκί»(Α΄Τιμόθ. γ΄16), σάν νομοθέτης καί κριτής. Εἶναι ὁ Ἐξουσιαστής, ὁ αὐθεντικός γνώστης τῆς ἀληθείας καί μᾶς ἀποκαλύπτει ὅτι Αὐτός «εἶναι ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια καί ἡ Ζωή»( Ἰωάν. ιδ΄6). Μᾶς τρέφει, μέ τό λόγο Του, πού εἶναι τροφή καί τρυφή τῆς ψυχῆς καί μᾶς ζωοποιεῖ.

Σέ μιά ὁμιλία Του, κάποια γυναῖκα, μέσα  ἀπό τό πλῆθος, ἐνθουσιάσθηκε τόσο πολύ, ἀπό τή θεία διδασκαλία Του, πού ἔβγαλε φωνή μεγάλη καί Τοῦ ἐβροντοφώναξε: «Μακαρία ἡ κοιλία ἡ βαστάσασά Σε καί μαστοί  οὕς ἐθήλασας»(Λουκ. ια΄27). Καλότυχη, εὐτυχισμένη, μακαρία ἡ μάνα, πού Σέ γέννησε καί Σέ θήλασε!

Ὁ Μακαρισμός αὐτός τῆς Θεοτόκου τῆς Θεοτόκου, ἐδωκε ἀφορμή στόν Κύριο νά ἐγκωμιάση τήν Παναγία Μητέρα Του, καί εἶπε: ΜΕΝΟΥΝΓΕ, ἀλήθεια, βεβαιώτατα εἶναι μακαρία ἡ Μητέρα μου, καί μάθετε ὅλοι ὅτι εἶναι «μακάριοι οἱ ἀκούοντες τό λόγο τοῦ Θεοῦ καί φυλάσσοντες  αὐτόν»(Λουκ. ια΄28). Καί εἶναι μακαρία ἡ Μητέρα, διότι περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλον  ἄνθρωπον στόν κόσμο, ἀφοσιώθηκε στό Θεό. Εἶναι ἡ μόνη, πού ἀπό τήν τρυφερή της ἀκόμη ἡλικία ἀφιερώθηκε στό Θεό καί εἰσῆλθε εἰς τόν Ναόν τοῦ Θεοῦ καί ἐτρέφετο  μέ  τόν ζωοποιό λόγο τοῦ Θεοῦ. Μέρα καί νύχτα μελετοῦσε τό λόγο τοῦ Θεοῦ καί ζοῦσε σύμφωνα μέ τό Θέλημα τοῦ Θεοῦ. Μελετῶσα  τό λόγο τοῦ Θεοῦ ἔκανε «πρᾶξι» στή ζωή της τίς θεῖες Ἐντολές. Καί ἔτσι κατόρθωσε νά διαφυλάξη τόν ἑαυτόν της καθαρόν, ἄσπιλον, ἀμόλυντον, ἄφθορον, ἄχραντον. Χάρις στή ἀδιακοπη μέλετη καί τήρησι τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ, ἀξιώθηκε νά γίνῃ «ἡ Μόνη ἐν γυναιξίν εὐλογημένη καί καλή», ἡ Μόνη ἀξία νά δεχθῆ εἰς τήν ἁγίαν της ψυχή τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, νά γίνῃ «ὁ ἔμψυχος Ναός τοῦ Θεοῦ» καί νά γεννήσῃ τόν Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ. Ἀξιώθηκε νά γίνῃ ΘΕΟΤΟΚΟΣ, μητέρα τοῦ Φωτός, Μητέρα τῆς Ζωῆς, Μητέρα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καί Μητέρα ὅλων τῶν πιστῶν στόν Κύριον. Χάρις στή μελέτη τοῦ Θεοῦ, μέ ἀδιαλέιπτη Προσευχή ἡ Θεοτόκος ἀνεδείχθη τιμιωτέρα τῶν Χερουβείμ καί ἐνδοξοτέρα ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, ὑψηλοτέρα τῶν οὐρανῶν καί καθαρωτέρα λαμπηδόνων ἡλιακῶν, τῶν φιλοθέων φιλοθεωτέρα καί τῶν ἁγίων ἁγιωτέρα. ΠΑΝΑΓΙΑ.

«Η ΜΕΓΑΛΟΧΑΡΗ» εἶναι Τύπος καί Ὑπογραμμός, Ὑπόδειγμα, πρότυπον Ἁγίας ζωῆς σέ ὅλους μας. Καί στό Θεϊκό Του ἐγκώμιον ὁ Κύριος αἰτολογεῖ, γιατί ἡ Παναγία Μητέρα του εἶναι ΜΑΚΑΡΙΑ. Μᾶς τονίζει ὅτι ὁλόκληρη ἡ ζωή της ἦταν Ὑπόδειγμα μελέτης καί τηρήσεως τῶν Ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ. Ὑπόδειγμα ἀφιερώσεως στό Θεό. Ὑπόδειγμα πίστεως καί τέλειας Ἀγάπης στό Θεό καί στά εἰκονίσματά Του, τούς συνανθρώπους μας, στούς ἐλαχίστους ἀδελφούς τοῦ Χριστοῦ.

Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ, μέ τό ΜΕΝΟΥΝΓΕ, μακάριοι οἱ ἀκούοντες τόν λόγον τοῦ Θεοῦ καί φυλάσσοντες αὐτόν, προβάλλει σέ ὅλους μας ὡς πρότυπον ζωῆς τήν Παναγία Μητέρα Του καί Μητέρα ὅλων μας. Ἀπό τήν τρυφερή της ἡλικία εἰσῆλθε στό Ναό, λατρεύουσα μέρα καί νύχτα τό Θεό καί τρφομένη μέ τό Ζωοποιό Του λόγο, μᾶς ὑποδεικνύει τόν ὀρθόδοξο τρόπο ζωῆς. Φωτοδοτεῖ τήν ἀνοδική μας πορεία  ἀπό γῆς πρός Οὐρανόν. Μᾶς ἀνεβάζει πάνω ἀπό τά γήϊνα, εἰς ὕψος θείας ἀναβάσεως, εἰς τό καθ’ὁμοίωσιν.

Εἶναι καιρός νά μάθωμεν τί σημαίνει ἀφιέρωσις στό Θεό, τί σημαίνει θερμή Πίστις καί τέλεια Ἀγάπη στό Θεό καί τί σημαίνει ἀγάπη στόν πλησίον, πρός δόξαν Θεοῦ. Ὁ Κύριος μᾶς ὑποδεικνύει ὡς Φωτεινό Παράδειγμα τήν Παναγία Μητέρα μας, ὥστε μιμούμενοι τήν ἁγίαν ζωήν της νά βροῦμε ἀνάπαυσιν στήν ψυχή μας καί νοιώσουμε ἀσφαλεῖς κάτω ἀπό τή θεία Σκέπη τῆς Μεγαλόχαρης, ἡ ὁποία παρίσταται, περιβεβλημένη, πεποικιλμένη τάς ἀρετάς της, εἰς τά δεξιά τοῦ Σωτῆρος καί δέεται, γιά ὅλους μας. Ἡ Παναγιά μᾶς παρεστέκει σάν στοργική Μητέρα στό κάθε μας βῆμα καί χαίρεται,  ὅταν μᾶς βλέπει νά προκόπτουμε στίς ἀρετές καί νά εἴμαστε κοντά στό Χριστό. Ἀντίθετα πικραίνεται ὅταν μᾶς βλέπει νά ἐκτροχιαζώμαστε καί νά ἀπομακρυνώμαστε ἀπό τήν Πηγή τοῦ Ζῶντος  Ὕδατος. Τότε δακρύζουν ἀκόμη καί οἱ Εἰκόνες της.

Εἶναι καιρός νά συνειδητοποιήσουμε τά «ΔΕΙΝΑ» τῆς Ἀποστασίας καί νά ἐπιστρέψουμε κοντά στό Χριστό. Εἶναι σατανικόν νά μένουμε στάσιμοι, κατάκοιτοι στή λάσπη καί νά γυρίζουμε πίσω στίς Τρῶγλες καί στά Σπήλαια. Εἷναι καιρός νά βαδίζουμ εμπρός, νά προοδεύουμε ἀκολουθοῦντες τόν Χριστόν, Τήν Παναγία Μητέρα μας καί τούς ἁγίους τοῦ Θεοῦ καί νά μή γυρίζουμε πίσω. «Ἔτσι εἶναι γεννημένος ὁ ἄνθρωπος, ψηλά νά πετᾷ  κι’ ἐμπρός».

Ἴσως ἰσχυρισθῆ κανείς ὅτι εἶναι δύσκολη ἡ πνευματική ζωή μέσα σέ ἕνα κόσμο, πού «ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται».

Χωρίς ἀμφιβολία «Πάντες οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ διωχθήσονται» (Β΄ Τιμοθ. γ΄12). Εἷναι ὅμως ὄμορφη ἡ πνευματική ζωή. Εἶναι ἀνάπαυσις καί χαρά νά ἀκολουθοῦμε τά ματωμένα Χνάρια τοῦ Χριστοῦ, «νά ἀκολουθοῦμε τό Ἀρνίον ὅπου ἄν ὑπάγῃ» (Ἀποκ. ιδ΄4).

Εἶναι βέβαιον ὅτι μᾶς ὁδηγεῖ «ἐπί ζωῆς πηγάς ὑδάτων καί ἐξαλείφει ὁ Θεός πᾶν δάκρυον ἐκ τῶν ὀφθαλμῶν ἡμῶν»(πρβλ. Ἁποκ. ζ΄17). Γι’ αὐτό καί ὁ Παῦλος λέγει ὅτι: «Οὐκ ἄξια τά παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ πρός τήν μέλλουσαν δόξαν ἀποκαλυφθῆναι εἰς ἡμᾶς»( Ρωμ. η΄18).

Εἶναι καιρός νά λυτρωθοῦμε. Νά ξεφύγουμε ἀπό τήν παγωνιά τῆς ἐρημιᾶς, μέ τή Χάρι τοῦ Θεοῦ καί διά πρεσβειῶν τῆς Μαγαλόχαρης, νά εἰσέλθουμε στό Ναό, νά ἀφιερωθοῦμε στό Θεό, μιμούμενοι τήν Θεοτόκον, νά γίνουμε κι’ ἐμεῖς Ναός τοῦ Θεοῦ, καί νά  λατρεύουμε τόν Κύριον «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ», διότι Σ’ Αὐτόν, σύν τῷ Πατρί καί τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, ἀνήκει ἡ τιμή, ἡ δόξα καί τό Κράτος, εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.