Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΣΤΟ ΝΑΟ.

 

 

Η  ΑΦΙΕΡΩΣΙΣ

 

Ζοῦμε σέ δύσκολες μέρες. Οἱ ἁμαρτίες μας πολλές.

Κι’ ὄχι μόνον δέν μετανοῦμε, ἀλλά καυχώμαστε, γιά

τά ἀτοπήματά μας. Οἱ ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν  μας

 πληγές, «οἱ ἱοί» τῶν υἱῶν τῆς Παραφροσύνης, εἶναι

«σημεῖα», πού μᾶς καλοῦν σέ εἰλικρινῆ μετάνοια καί

ἐπιστροφή ἀπό τό θανατικό καί τό θάνατο, στή ζωή.

Κι’ ὅμως ἐμεῖς; Συνεχίζουμε τά ἔργα τῶν χειρῶν μας.

Λατρεύουμε τά εἴδωλα, τό Διάβολο, τό Μαμωνᾶ, τό

Χρῆμα. Προδίδουμε,  ὄχι μόνον  τά ὅσια καί τά ἱερά.

Οἰκογένεια, Πατρίδα, ἀκόμη καί τή μάνα μας καί τό

Χριστό τόν Ἴδιο, «ἀντί τριάκοντα ἄργυρίων» ἤ  «ἀντί

πινακίου φακῆς», καί δέν ἔχουμε ἴχνος ντροπῆς ...

Παράδεισο, πραγματικά, μᾶς χάρισ’ ὁ Θεός, κι’ ἐμεῖς

τόν καταντήσαμε ὅ,τι χειρότερο, ἄθλιο «χοιροστάσι».

πετρῶσαν’ οἱ καρδιές. «Καί διά τό πληθυνθῆναι τήν

ἀνομίαν ἐψύγη ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν». Ζοῦμε χωρίς

Θεόν, χωρίς Ἀγάπη, χωρίς νόημα, χωρίς περιεχόμενο,

χωρίς σκοπό. Εἶναι μαύρη καί ἄχαρη ἡ ζωή μας. Καί

εἶναι πικρό καί τό νερό πού πίνουμε, πικρό καί τό

ψωμί, πού τρῶμε. «Ἄρτος ὀδύνης...» Φθάσαμε στήν

ἔσχατη ἀθλιότητα, ἀπό κακή μας θέλησι,  δυστυχῶς,

καί δέν μετανοῦμε. «Ἐπιθυμοῦμε δέ νά χορτάσουμε

τήν πεῖνα μας ἐκ τῶν κερατίων, ὧν ἤσθιον οἱ χοῖροι,

καί «οὐδείς», κανείς δέν μᾶς προσφέρει οὔτε  αὐτά,

τά «ξυλοκέρατα» τῆς ἀποστασίας. Δέν εἶναι ὑπερβολή,

ἄν ποῦμε, ὅτι ἐφθάσαμε εἰς  τήν ἄβυσσο τῆς αἰώνιας

Ὀδύνης. Θρηνοῦμε τήν κατάντια μας καί δέν κάνουμε

τίποτε γιά νά λυτρωθοῦμε ἀπό τά δεινά τῆς ἀπιστίας.

Ὅμως ἡ Μεγαλόχαρη, ἡ σκέπη τοῦ κόσμου, ἡ πλατυτέρα

νεφέλης, παρίσταται στά δεξιά τοῦ σωτῆρος καί δέεται

γιά μᾶς. Ἡ στοργική μητέρα μᾶς παρακολουθεῖ  ξάγρυπνη. 

Καί πικραίνεται μέ τά καμώματά μας, ἀκόμη δακρύζουν

 καί οἱ Εἰκόνες της, ὅταν βλέπει τή συμφορά μας

 καί προσεύχεται νά μᾶς  λυπηθῇ ὀ Υἰός της καί Θεός

ἡμῶν καί νά μᾶς λυτρώσῃ ἀπό τά δεινά, πού 

σωρεύει στήν ψυχή καί τή ζωή μας,  ἡ ἐμμονή μας 

στό Κακό καί τήν ἁμαρτία. Δέεται καί παρακαλεῖ τόν

Κύριον   νά μᾶς χαρίσῃ μετάνοιαν, πρίν νά εἶναι ἀργά. 

Ἀξίζουμε τό Ἔλεος; Ὄχι. Ὄχι  δέν ἀξίζουμε τό ἔλεός Του. 

Ἀλλά  εἶναι  ΜΑΝΑ, ἡ Μεγαλόχαρη καί γνωρίζει καλά πώς

 ὁ Υἰός της Σταυρώθηκε γιά μας, καί ὡς ἄπειρη Ἀγάπη,

 θά καμφθῇ,θά ἀκούσῃ τό θρῆνο της , γιά τήν κατάντια μας,

καί δέν θά μᾶς ἀφήσῃ νά χαθοῦμε, ὅπως γνωρίζει καί τόν πόνο

μας καί τή στενοκεφαλιά μας καί μέ τήν Εἴσοδό της εἰς τόν

 Ναόν καί τήν ἀφιέρωσί της στό Θεό ἡ Παναγιά, μέ ὅλη τή

μητρική  στοργή της,μᾶς καλεῖ νά μετανοήσουμε καί νά 

ἐπιστρέψουμε στήν Πατρική Ἑστία καί νά παρακαλέσουμε

τόν Κύριο νά γίνῃ Ἔλεος σέ ὅλους μας καί νά μᾶς ἀξιώσῃ 

νά εἰσέλθουμε εἰς τόν Ναόν καί νά Τόν λατρεύουμε 

«ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ» εἰς μακρότητα ἡμερῶν. ΑΜΗΝ.

 

«Σήμερον τῆς εὐδοκίας Θεοῦ τό προοίμιον καί τῆς τῶν

ἀνθρώπων  σωτηρίας  ἡ προκήρυξις·  ἐν ναῷ τοῦ Θεοῦ

τρανῶς  ἡ Παρθένος δείκνυται καί τόν Χριστόν τοῖς πᾶσι

προκαταγγέλλεται. Αὐτῇ καί ἡμεῖς μεγαλοφώνως βοήσωμεν·

 Χαῖρε τῆς οἰκονομίας τοῦ Κτίστου ἡ ἐκπλήρωσις».