ΚΥΡΙΕ, ΚΥΡΙΕ, ΜΗ ΑΠΟΡΡΙΨῌΣ ΗΜΑΣ!

 

ΚΥΡΙΕ, ΤΑΠΕΙΝΑ ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΛΕΟΣ ΣΟΥ!

 

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ τοῦ Ζῶντος, πιστεύω ὅτι, ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας, ὑποφέρουμε. Ὁμολογῶ, Κύριε, ὅτι εἶναι «ὕβρις», βλασφημία, αὐτό, πού συνήθως λένε πολλοί, ὅτι «ὁ Θεός, μοῦ ἔδωσε αὐτό τό Σταυρό, αὐτά τά βάσσανα. Σύ, Κύριέ μου, εἶσαι Ἀγαθός καί μεταδοτικός τοῦ ἀγαθοῦ. Δέν εἶσαι αἴτιος τῶν κακῶν. Πηγή τῶν κακῶν εἶναι ἡ κακή μας προαίρεσις. Δέν κατανοοῦμε τήν τιμήν τοῦ «κατ’εἰκόνα». Μέ τήν ἀστόχαστη, τήν παραβατική συμπεριφορά μας ἀποκρούομεν τή Χάρι Σου καί ἀπομακρυνόμαστε ἀπό κοντά Σου. Ἀπό κακή μας θέλησι, δέν μένουμε ἑνωμένοι μαζί Σου καί παραμένουμε ἄκαρποι, ἀγονοι καί ἐν ἀγωνίᾳ, ἐν γῇ ἐρήμῳ καί ἀβάτῳ καί ἀνύδρῳ. Δέν μελετοῦμε τό Νόμο Σου. Δέν τηροῦμε τάς Ἐντολάς Σου. Προσβάλουμε τή μεγαλειότητά Σου, Ὕψιστε Θεέ. Ζοῦμε μακρυά ἀπό Σένα, χωρίς ἀγάπη, χωρίς περιεχόμενο, χωρίς σκοπό. Ὁ Ἐγωϊσμός μᾶς ταλανίζει. Τό Μῖσος, ἡ Ψευτιά καί ἡ Υποκρισία βαραίνουν τήν ψυχή μας, τοῦ μή ἀνακύψαι εἰς τό παντελές. Δέν ὑπάρχει δίκαιος οὔτε ἕνας. Δέν ὑπάρχει κανένας συνετός. Δέν ὑπάρχει κανένας, πού νά ζητῇ τόν Θεόν. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι, ὅλοι μας, παρεκκλίναμε, καί συγχρόνως ἐξαχρειωθήκαμε. Δέν ὑπάρχει κανένας, πού νά κάνει τό καλόν, δέν ὑπάρχει οὔτε ἕνας, λέγει ὁ προφήτης Δαβίδ(Ψαλμ.13). Τάφος ἀνοικτός εἶναι ὁ λάρυγγας τῶν πολλῶν. Μέ τή γλῶσσα τους εἶναι δόλιοι, φαρμάκι ἀπό Ὀχιές εἶναι κάτω ἀπό τά χείλη τους. Τό στόμα τους εἶναι γεμᾶτο κατάρα καί πικρίαν, τά πόδια τους τρέχουν γρήγορα γιά νά χύσουν αἷμα. Καταστροφή, συντρίμμια καί δυστυχία σπέρνουν στό δρόμο τους, γιά τόν πλησίον. Δέν γνωρίζουν, δέν θέλουν νά γνωρίσουν, τόν δρόμον τῆς εἰρήνης καί δέν ὑπάρχει φόβος Θεοῦ στά μάτια τῆς ψυχῆς τους (Ρωμ. γ΄10-18. ψαλμ. 13).  Γνωρίζεις πολύ καλά, ὡς Καρδιογνώστης ὅτι αὐτή εἶναι ἡ κατάντια μας, ἀπό κακή μας προαίρεσι, Κύριε.  Ποιός θά μᾶς ἀνασύρει ἀπό αὐτή τή συμφορά, ἄν ὄχι Σύ, γλυκύτατε Ἰησοῦ, πού Σταυρώθηκες, γιά μᾶς; Ὑποφέρουμε κι’ οἱ στεναγμοί μας σχίζουν τούς αἰθέρες. Δέν ἔχουμε ἄλλον βοηθόν ἐκτός ἀπό Σένα Θεέ μου καί δέν θέλουμε ἄλλον. Μόνο Ἐσένα ἔχουμε. Σέ σένα πιστεύουμε, σέ Σένα ἁμαρτάνουμε, ἀλλά καί Ἐσένα μονάχα λατρεύουμε. Σύ καί μόνον Σύ εἶσαι ὁ Θεός μας καί μεῖς εἴμαστε δοῦλοι Σου, ἀχερεῖοι καί ἐλεεινοί μέν, ἀλλά δικοί Σου δοῦλοι. Μή ἀποστρέψῃς τό πρόσωπόν ἀπό τῶν ἀχρείων δούλων Σου. Σέ Σένα μονάχα καταφεύγουμε, γιατί πιστεύουμε ὅτι μόνον Σύ, μπορεῖς, ὡς Παντοδύναμος καί θέλεις , ὡς Πανάγαθος, νά μᾶς ἀνασύρῃς ἀπό τήν «ἰλύν βυθοῦ», στήν ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ καί νά μᾶς ὁδηγήσῃς εἰς τόπον ἀναψυχῆς, «ἐπί ζωῆς πηγάς ὐδάτων». Ὅλοι μᾶς ἔχουν ἐγκαταλείψει. Μόνον Σύ μᾶς ἀπομένεις καί μόνον σύ δέν μᾶς ἐγκαταλείπεις ποτέ. Καί ὅταν Σέ διώχνουμε μᾶς κυνηγᾶς μέ τό  Ἕλεός Σου. Κύριε, Κύριε, μή ἀπορρίψῃς ἡμᾶς ἀπό τοῦ προσώπου Σου! Ταπεινά ζητῶ τό ἔλεός Σου, ὄχι, γιατί τό ἀξίζουμε, ἀλλ' ἕνεκεν τῆς δόξης τοῦ Ὀνόματός Σου. Ὤ γλυκύ μου Ἔαρ, Ὤ Φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου! Ἄκουσε τήν προσευχή μου... καί μή ἀργοπορῇς! Κύριε, μή βραδύνῃς. Ἔρχου ταχύ, Κύριέ μου Ἰησοῦ. Σύ εἶσαι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας, ἡ μόνη μας παρηγοριά, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, τό Φρούριόν μας, τό μόνον ἀσφαλές καταφύγιον. Ἔρχου ταχύ. Σκέπασέ μας μέ τή Χάρι Σου καί ἀξίωσέ μας νά σέ λατρεύουμε, ὄχι μέ τά χείλη, ἀλλά μέ τήν καρδιά μας καί νά σέ ὑμνοῦμε εἰς πάντας τούς αἰῶνας. Διότι μόνον Σέ Σένα ἀνήκει ἡ τιμή, ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.