«ΟΙΜΟΙ, ΜΕΛΑΙΝΑ ΨΥΧΗ! »

                               ΕΩΣ ΠΟΤΕ ΤΩΝ ΚΑΚΩΝ ΟΥΚ ΕΚΚΟΠΤΕΙΣ;

 

 

Μαύρη κι’ ἄραχλη ψυχή μου, ἄθλια, ἐλεεινή,

γεμάτη πίκρα... Μέχρι ποτε θά παραμένης

προσκολλημένη στά γήϊνα, εἰς ἰλύν βυθοῦ;

Ἕως πότε θά κατάκεισαι στή λάσπη; Πότε,

ἐπί τέλους θά πάρῃς τήν ἀπόφασι νά κόψῃς

τούς δεσμούς σου μέ τήν ἁμαρτία καί τό Κακό;

Πότε θά ἀφήσῃς τίς κακές σου συνήθειες καί

τίς κακές σου συναναστροφές, τά βρωμερά σου

πάθη; Πότε θά λυτρωθῇς ἀπ’ τόν Κακό σου ἑαυτό;

Πότε ἐπί τέλους θά περισυλλεγῇς καί πράγματι

θά συναισθανθῆς τήν ἀθλιότητά σου;... Ἕως πότε θά

παραμένῃς κατάκοιτος στή ραθυμία, νωθρός;

Ἀλήθεια, τί; Δέν θυμᾶσαι τό βραχύ τῆς ζωῆς καί τή

ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων πραγμάτων καί τῶν

ἀνθρωπίνων ἐπιδιώξεων; Δέν θυμᾶσαι τήν φοβεράν

ὥραν τοῦ Θανάτου; Δέν τρέμεις ὁλόκληρη μπροστά

στό φρικτόν Βῆμα τοῦ Σωτῆρος, τοῦ Δικαίου Κριτοῦ ;

Ἄραγε, πῶς θά τολμήσῃς νά σταθῇς Ἐνώπιόν Του;

Καί τί θά ἀπολογηθῇς ἤ τί θά ἀποκριθῆς στή Χάρι Του;

Τά ἔργα σου παρευρίσκονται πρός ἔλεγχόν σου...

Οἱ ἴδιες σου οἱ πράξεις θά σέ ἐλέγχουν καί θά σέ κατηγοροῦν.

 Πῶς θά μπορέσῃς νά σταθῇς Ἐνώπιόν Του;

Λοιπόν, μαύρη κι’ ἄραχλη ψυχή μου, τρισάθλια καί ἐλεεινή, 

ἔφθασε, ἐπί τέλους, ὁ καιρός τῆς Κρίσεως...

Δέν ἔχεις ἄλλη εὐκαιρία, τρέξε γρήγορα, δράμε, 

πρόφθασε, μέ πίστι, φώναξε δυνατά, στό Δίκαιο Κριτή,

στό Λυτρωτή τοῦ Σύμπαντος. Ἐμπρός, μή διστάσῃς. Ὁ

Κριτής εἶναι ὁ Χριστός, αὐτός πού Σταυρώθηκε γιά μᾶς!

Κριτής εἶναι ὁ Σωτῆρας μας καί συνήγορός μας...

Κριτής μας εἶναι ὁ γλυκύς καί πρᾷος Ἰησοῦς, πού εἶναι

ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας, ἡ μόνη μας μας παρηγοριά

ἡ μόνη μας ἐλπίδα, τό Φρούριόν μας, τό μόνον ἀσφαλές

καταφύγιον. Τρέξε γρήγορα, λοιπόν, καί φώναξέ Του 

δυνατά, μαύρη κι’ ἄραχλη ψυχή μου. ἑξομολογήσου τήν

εἰλικρινῆ σου μετάνοια. Φώναξε δυνατά· Ἥμαρτον, 

Κύριε, ἁμάρτησα σέ Σένα, γλυκειά μου Ἄνοιξι! 

Ἁμάρτησα σέ Σένα τό Θεό μου, ὤ Φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου! 

Ἀλλά γνωρίζω πολύ καλά, Φιλάνθρωπε τήν ἀγάπη Σου 

καί τήν εὐσπλαγχνίαν Σου! Γνωρίζω πολύ καλά ὅτι

Σύ καί μόνον Σύ εἶσαι ὀ Ποιμένας ὁ Καλός. Κύριέ μου, 

Σέ παρακαλῶ, Σέ ἱκετεύω μή με ἀπορρίψης... Μή, Κύριε,

μή μέ χωρίσῃς τῆς ἐκ δεξιῶν Σου παραστάσεως!

Μή με διώξῃς ἀπό κοντά Σου, ὄχι γιατί τό ἀξίζω,

ἀλλά «ἕνεκεν τῆς δόξης τοῦ Ὀνόματός Σου, γλυκύτατέ

μου Ἰησοῦ,  διά τό μέγα Σου Ἔλεος».

(ἐλεύθερη ἀπόδοσι τοῦ Δοξαστικοῦ τῶν Ἀποστίχων τῆς Κυριακῆς τῆς Κρίσεως).

 

Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ Η ΤΕΛΙΚΗ ΚΡΙΣΙΣ

                                 «ΕΦ’ ΟΣΟΝ ΕΠΟΙΗΣΑΤΕ ΕΝΙ ΤΟΥΤΩΝ ΤΩΝ ΑΔΕΛΦΩΝ

ΤΩΝ ΕΛΑΧΙΣΤΩΝ, ΕΜΟΙ ΕΠΟΙΗΣΑΤΕ» (Ματθ. κε΄40).

 

 

« Ὅταν ἔλθῃ ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ...».

Ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, τέλειος Θεός, ἔγινε καί τέλειος ἄνθρωπος, «ἵνα τήν ἑαυτοῦ ἀναπλάσῃ εἰκόνα φθαρεῖσαν τοῖς πάθεσι». Διά τῆς Διδασκαλίας Του, τῶν θαυμασίων Του, τῆς Σταυρικῆς Του Θυσίας, τῆς Ἀναστάσεώς Του ἐδοξάσθη, «καί ἡρπάσθη πρός τόν Θεόν καί πρός τόν θρόνον αὐτοῦ» (Ἀποκ. ιβ΄5). «Ἀνελήφθη ἐν δόξῃ εἰς τούς οὐρανούς καί ἐκάθισεν ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός», μέ τήν ὑπόσχεσιν ὅτι «καί πάλιν ἐρχόμενον κρῖναι ζῶντας καί νεκρούς» καί «ἀποδοῦναι ἑκάστῳ κατά τά ἔργα αὐτοῦ» (Ματθ. κε΄31-46. ιστ΄27.Πράξ. α΄11. Ἀποκ. α΄7. ια΄ 18. κβ΄12.Λουκ ι΄35, ιθ΄15. Ρωμ. β΄ 6.  β΄ Τιμόθ, δ΄14. κλπ.). Θά ἐπανέλθῃ ὡς Θεός μετά δόξης καί θά κρίνῃ ζῶντας καί νεκρούς καί θά ἀποδώσῃ στόν καθένα ἀνάλογα μέ  τά ἔργα του.

Ὁ οὐράνιος Πατέρας ἀπό ἄπειρη Ἀγάπη «τόν Υἱόν αὐτοῦ ἔδωκε, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον» ( Ἰωάν. γ΄15,16).  Παρέδωκε δέ στόν Υἱόν Του «πᾶσαν ἐξουσίαν ἐν οὐρανῷ καί ἐπί γῆς»(Ματθ. κη΄18). Καί « τήν κρίσιν πᾶσαν δέδωκε τῷ υἱῷ» ( Ἰωάν. ε΄22).

Κατά τήν πρώτην, ὅμως, ἐπί γῆς Παρουσίαν Του, ἐνῶ εἶναι ὁ μόνος Κριτής τῶν πάντων, δέν κρίνει κανένα καί διακηρύσσει σέ ὅλους μας καί λέγει: «Ἐάν τίς μου ἀκούσῃ τῶν ῥημάτων καί μή πιστεύσῃ, ἐγώ οὐ κρίνω αὐτόν· οὐ γάρ  ἦλθον ἵνα κρίνω τόν κόσμον, ἀλλ’ ἵνα σώσω τόν κόσμον. ὁ ἀθετῶν ἐμέ  καί μή λαμβάνων τά ῥήματά μου, ἔχει τόν κρίνοντα αὐτόν· ὁ λόγος ὅν ἐλάλησα, ἐκεῖνος κρινεῖ αὐτόν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ» ( Ἰωάν. ιβ΄ 47-48).

Ἡ καταδίκη ἐξαρτᾶται ἀπό τόν καθένα μας. Εἶναι προϊόν τῆς παρακοῆς, προϊόν τῆς κακῆς μας προαιρέσεως. Ὁ Κύριος δέν εἶναι τιμωρός, ἀλλά εἶναι Ἀγαθός καί μεταδοτικός τοῦ ἀγαθοῦ. Ὁ λόγος, λοιπόν, καί ἡ αἰτία, γιά τήν ὁποίαν κρίνονται καί καταδικάζονται οἱ ἄπιστοι, εἶναι  ὁλοφάνερη καί ἁπλῆ, λέγει ὁ Κύριος: « Αὕτη δέ ἐστιν ἡ κρίσις ὅτι τό φῶς ἐλήλυθεν εἰς τόν κόσμον, καί ἠγάπησαν οἱ ἄνθρωποι μᾶλλον τό σκότος ἤ τό φῶς· ἦν γάρ πονηρά αὐτῶν τά ἔργα. Πᾶς γάρ ὁ φαῦλα πράσσων μισεῖ τό φῶς καί οὐκ ἔρχεται πρός τό φῶς, ἵνα  μή ἐλεγχθῇ τά  ἔργα αὐτοῦ· ὁ δέ ποιῶν τήν ἀλήθειαν ἔρχεται πρός τό φῶς, ἵνα φανερωθῇ αὐτοῦ τά ἔργα, ὅτι ἐν Θεῷ ἐστιν  εἰργασμένα» ( Ἰωάν. γ΄19-21).

Κατά τήν Δευτέραν ἔνδοξον Παρουσία Του θά ὡς Παντοδύναμος καί ἔνδοξος Θεός καί θά βάλῃ ὁριστικόν Τέλος τῆς Ἀνομίας καί ὁ καθένας θά πάρῃ τή  θέσι πού διάλεξε μέ τά ἔργα του. Ὁ ἀδέκαστος, ὁ Δίκαιος Κριτής θά ἀποδώσῃ στόν καθένα ἀνάλογα μέ τά ἔργα του. Ὁ Καθένας θά λάβῃ τή θέσι πού διάλεξε.

Ὁ Πάνσοφος Δημιουργός μᾶς ἔπλασε κατ’εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Αὐτοῦ, μικρούς θεούς, μικρούς δημιουργούς. Παρέθεσε ἐνώπιόν μας τήν Ζωήν καί τόν Θάνατον, τό Πῦρ καί τό ὕδωρ, τήν ὁδόν τῆς Ἀγάπης, τῆς εὐσπλαγχνίας, τῆς Ἐλεημοσύνης, πού μᾶς φέρει εἰς τά δεξιά τοῦ Κυρίου, καί τήν Ὁδόν τοῦ Μίσους, τῆς σκληρότητος καί τῆς Ἀσπλαγχνίας, πού μᾶς φέρει εἰς τά ἀριστερά τοῦ Κυρίου. Κάθε μας σκέψις, λογισμός, ἐπιθυμία, κάθε μας λόγος καί πάντα τά ἔργα μας γράφονται στό Βιβλίον τῆς Ζωῆς. «Ἔστι Δίκης ὀφθαλμός, ὅς τά πάνθ’ ὁρᾷ». Τίποτε δέν χάνεται. Τίποτε δέν μένει κρυφό. «Δέν ὑπάρχει κανένα κτίσμα ἀφανές καί ἀόρατον, ὅλα εἶναι ξεσκεπασμένα στά μάτια  τοῦ Δικαίου Κριτοῦ. Ὅλα εἶναι  γυμνά καί τετραχηλισμένα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, πρός τόν Ὁποῖον θά δώσουμε λογαριασμόν καί ἀπολογία διά τάς πράξεις μας» ( Ἑβρ. δ΄ 13). Ὅταν, λοιπόν ἔλθῃ θά βάλῃ τό ὁριστικό Τέλος τῆς Ἀφροσύνης μας. ΟΤΑΝ ΕΛΘῌ... Εἶναι ἄγνωστος ὁ χρόνος τῆς ἐπανόδου Του. Μόνον ὁ Θεός γνωρίζει τό ΠΟΤΕ. Ἐμεῖς ὀφείλουμε νά εἴμαστε ἕτοιμοι νά ὑποδεχθοῦμε τόν Κύριον, τόν  «ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ κρῖναι ζῶντας καί νεκρούς καί ἀποδοῦναι ἑκάστῳ κατά τά ἔργα αὐτοῦ». Καί ἔρχεται «ὡς κλέπτης ἐν νυκτί» (Ἀποκ.γ΄3, ιστ΄15), «ὡς ἀστραπή» (Ματθ.κδ΄27). Καί «μακάριος ὁ γρηγορῶν καί τηρῶν τά ἱμάτια αὐτοῦ...»(Ἀποκ. ιστ΄15). Ὁ Κύριος μᾶς προτρέπει νά προετοιμάζουμε τόν ἑαυτόν μας πρός ὑποδοχήν καί λέγει: Γρηγορεῖτε οὖν , ὅτι οὐκ οἴδατε τήν ἡμέραν οὐδέ τήν ὥραν ἐν ᾗ ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἔρχεται»(Ματθ. κε΄13).

Εἶναι σκοπίμως ἄγνωστος ἡ ὥρα τῆς ἐπανόδου Του, ἀλλά ἀπολύτως βεβαία, ὅπως βέβαιος εἶναι ὁ χωρισμός τῆς ψυχῆς ἀπό τό σῶμα, ὁ πρόσκαιρος θάνατος, κατά τόν ὁποῖον γίνεται ἡ προσωπική κρίσις, γιά τόν καθένα μας χωριστά. Κατά τήν ὥραν τοῦ θανάτου ὁ καθένας κρίνεται ἀνάλογα μέ τά ἔργα του καί ὁ μέν δίκαιος πορεύεται καί ἀναπαύεται εἰς τόν κόλπον τοῦ Ἀβραάμ καί προαπολαμβάνει τῶν ἀγαθῶν τοῦ Θεοῦ, μέχρι τήν Ἡμέρα τῆς παγκοσμίου Κρίσεως, ὁπότε θά λάβῃ καί τήν ὁριστική του θέσιν εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ. Ὁ δέ ἀμετανόητος ἁμαρτωλός, θά ταφῆ καί θά εὑρεθῇ εἰς τόν τόπον τῆς βασάνου, ὀδυνόμενος καί βασανιζόμενος μέχρις ὅτου λάβῃ τήν θέσιν πού διάλεξε μέ τά ἔργα καί τήν συμπεριφορά του, μέχρι τῆς τελικῆς Κρίσεως ὁπότε, ἐξ αἰτίας τῆς ἀσπλαγχνίας του καί ἀμετανοησίας του θά πορευθῇ εἰς τό σκότος τό ἐξώτερον, εἰς τό πῦρ τό αἰώνιον, τῷ ἡτοιμασμένον τῷ διαβόλῳ καί τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ (Παρβλ.  καί  Λουκ. ιστ΄ 19-31).Γνωρίζουμε δέ πάντες ὅτι  ἐν τῷ ᾍδῃ οὐκ ἔστι μετάνοια. Καί, ὅπως λέγει ὁ Δαυῒδ, ἐν τῷ ᾍδῃ τίς ἐξομολογήσεταί σοι;»(Ψαλμ.6,6). Ὅσο ζῆ κανείς ἔχει καιρόν μετανοίας. Μετά τόν θάνατον,  εἰς τόν ᾎδη, δέν ὑπάρχει μετάνοια. Καιρός νά μετα-νοήσουμε, πρίν νά εἶναι ἀργά.

Καιρός νά ἀκολουθήσουμε τήν Ὁδόν τῆς ἀγάπης, πού θά μᾶς φέρῃ εἰς τά δεξιά τοῦ Κυρίου τή φοβερή ἡμέρα τῆς Κρίσεως. Διότι, ἐάν δέν μετανοήσουμε ἐγκαίρως «ἡ κρίσις θά εἶναι ἀνελέητη, ἄσπλαγχνη, θά εἶναι χωρίς ἔλεος καί ἐπιείκειαν, γιά κεῖνον, πού δέν ἔδειξε ἔλεος καί εὐσπλαγχνία πρός τούς ἀδελφούς του» (Ἰακ. β΄19).

ΟΤΑΝ ΕΛΘῌ  ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου, μέ ὅλη τή θεϊκή Του δόξα καί ὅλοι οἱ ἄγγελοι μαζί Του, τότε θά καθίσῃ στόν ἔνδοξο Θρόνο Του καί θά μαζευθοῦν ἐνώπιόν Του ὅλα τά ἔθνη  καί θά χωρίσῃ  τούς δικαίους, ἀπό τούς ἀδίκους, ὅπως ἀκριβῶς ὁ Ποιμένας χωρίζει τά πρόβατα ἀπό τῶν ἐρίφων. Καί θά τοποθετήσῃ τά μέν πρόβατα (τούς δικαίους), πρός τά δεξιά Αὐτοῦ, τά δέ κατσίκια πρός τά ἀριστερά Του. Τότε θά πῇ ὁ Βασιλιᾶς σέ κείνους πού θά εἶναι εἰς τά δεξιά Του, πρός τούς δικαίους: Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ Πατρός μου, κληρονομήσατε τήν ἡτοιμασμένην ὑμῖν Βασιλείαν ἀπό καταβολῆς κόσμου.  Ὁ Πανάγαθος Θεός, γιά τά πλάσματά Του, γιά ὅλους ἐκείνους πού θά Τοῦ ὁμοιάσουν στήν Ἀγάπην, στήν εὐσπλαγχνία, στό Ἔλεος, ἑτοίμασε Βασιλείαν, ἑτοίμασε  Παράδεισον, ἀπό τόν καιρόν τῆς Δημιουργίας τοῦ κόσμου.

Καί ἀμέσως αἰτιολογεῖ τήν Ἀπόφασί Του καί λέγει· Κληρονομήσατε τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, ΔΙΟΤΙ :

ΕΠΕΙΝΑΣΑ  γάρ καί ΕΔΩΚΑΤΕ ΜΟΙ ΦΑΓΕΙΝ.

ΕΔΙΨΗΣΑ, καί ΕΠΟΤΙΣΑΤΕ  ΜΕ.

Ξένος ἤμην, καί ΣΥΝΗΓΑΓΕΤΕ ΜΕ.

Γυμνός, καί ΠΕΡΙΕΒΑΛΕΤΕ ΜΕ.

ΗΣΘΕΝΗΣΑ, καί ΕΠΕΣΚΕΨΑΣΘΕ ΜΕ.

Ἐν φυλακῇ ἤμην, καί ΗΛΘΕΤΕ ΠΡΟΣ ΜΕ.

Τότε θά ἀποκριθοῦν οἱ δίκαιοι καί, μέ ἄκρα ταπείνωσι καί βαθειά συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός των ἐνώπιον τοῦ δοτῆρος πάντων τῶν ἀγαθῶν· Κύριε, μακρόθυμε καί πολυέλεε, ἐμεῖς οἱ ἀχρεῖοι δοῦλοι Σου, πότε σέ εἴδομεν πεινῶντα καί ἐθρέψαμεν,  ἤ διψῶντα καί ἐποτίσαμεν; Πότε δέ σέ εἴδομεν ξένον καί συνηγάγομεν, ἤ γυμνόν καί περιεβάλομεν; Πότε δέ σέ εἴδομεν ἀσθενή ἤ ἐ ν φυλακῇ, καί ἤλθομεν πρός σέ;

Καί τότε ὁ Πάνσοφος καί πανοικτίρμων Κύριος θά  μᾶς δώσῃ, λακωνικά, τό διάγραμμα τῆς πνευματικῆς καί θεαρέστου ζωῆς, πού ὅταν ζήσουμε σύμφωνα μέ αὐτό, θά ἀξιωθοῦμε τῆς Βασιλείας Του.

Σᾶς διαβεβαιῶ, ἀλήθεια σᾶς λέγω· « ΑΜΗΝ ΓΑΡ ΛΕΓΩ ΥΜΙΝ·  ΕΦ’ ΟΣΟΝ ΕΠΟΙΗΣΑΤΕ ΕΝΙ ΤΟΥΤΩΝ ΤΩΝ ΑΔΕΛΦΩΝ ΜΟΥ ΤΩΝ ΕΛΑΧΙΣΤΩΝ, ΕΜΟΙ ΕΠΟΙΗΣΑΤΕ» (Ματθ. κε΄40).

ΤΟΤΕ, μετά τήν ἀποκατάστασιν τῶν δικαίων στή Βασιλεία Του, ὁ Δίκαιος Κριτής, θά εἰπῇ καί σέ  κείνους, πού θά εἶναι εἰς τά ἀριστερά του, στούς ἀμετανοήτους ἁμαρτωλούς : ΠΟΡΕΥΕΣΘΕ ΑΠ’ ΕΜΟΥ ΟΙ ΚΑΤΗΡΑΜΕΝΟΙ ΕΙΣ ΤΟ ΠΥΡ ΤΟ ΑΙΩΝΙΟΝ ΤΟ ΗΤΟΙΜΑΣΜΕΝΟΝ Τῼ ΔΙΑΒΟΛῼ ΚΑΊ ΤΟΙΣ ΑΓΓΕΛΟΙΣ ΑΥΤΟΥ. Σεῖς, πού μέ τά ἔργα σας, μέ τήν κακή σας προαίρεσι ἐγίνατε καταραμένοι, πηγαίνετε μακράν ἀπό Μένα, εἰς τό πῦρ τό αἰώνιον, πού ἔχει ἑτοιμασθῇ, γιά τό Διάβολο καί τούς ἀγγέλους του. Αὐτή τή θέσι διαλέξατε μέ τά ἔργα σας, μέ τή συμπεριφορά σας. Διότι ἐπείνασα καί δέν μοῦ ἐδώκατε νά φάγω, ἐδίψασα καί δέν μέ ἐποτίσατε. Ξένος ἤμουν  καί δέν μέ πήρατε στό σπίτι σας. Γυμνός ἤμουν καί δέν μέ ἐνδύσατε. Ἀσθενής ἤμουνα καί φυλακισμένος καί δέν μέ ἐπισκεφθήκατε. Δέν ἐδείξατε ἀπολύτως καμμιά συμπάθεια, καμμιά εὐσπλαγχνία. Αὐτοί ὅμως, μέ θράσσος καί ἀναισχυντίαν, θά ἀποκριθοῦν στόν Κύριον καί θά ποῦν: Κύριε, πότε σέ εἴδαμε νά πεινᾷς ἤ νά διψᾷς καί νά εἶσαι ξένος ἤ γυμνός ἤ ἀσθενής ἤ φυλακισμένος καί δέν σέ ὑπηρετήσαμε;

Τότε, ὁ Δίκαιος Κριτής, ἁπλᾶ , θά ἀποκριθῇ σ’ αὐτούς καί θά εἰπῇ: ΑΛΗΘΕΙΑ ΣΑΣ ΛΕΓΩ· ΕΦ’ ΟΣΟΝ ΟΥΚ ΕΠΟΙΗΣΑΤΕ ΕΝΙ ΤΟΥΤΩΝ ΤΩΝ ΕΛΑΧΙΣΤΩΝ, ΟΥΔΕ ΕΜΟΙ ΕΠΟΙΗΣΑΤΕ.

ΚΑΙ ΑΠΕΛΕΥΣΟΝΤΑΙ ΟΥΤΟΙ (οἱ ἀμετανόητοι ἁμαρτωλοί) ΕΙΣ ΚΟΛΑΣΙΝ ΑΙΩΝΙΟΝ, ΟΙ ΔΕ ΔΙΚΑΙΟΙ ΕΙΣ ΖΩΗΝ ΑΙΩΝΙΟΝ» (Ματθ. κε΄41-46).

Ὁ Κύριος ζητάει μόνον Ἀγάπην, Καλωσύνην, Εὐσπλαγχνία, Ἔλεος. Οἱ ἄνθρωποι, πού διαλέγουν τό μῖσος μένουν, μέ τή θέλησί τους, ἔξω τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

 Ὁ ἐθνικός μας ποιητής Κωστής Παλαμᾶς, μέ τό ποιητικό χάρισμα, μᾶς διατυπώνει τί τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τό ἀγαθόν καί εὐάρεστον καί τέλειον καί λέγει:

 «Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΗΡΕΥΕΙ νά καίγωνται γι’ Αὐτόν καρδιές!

Ὄχι κεριά.

Καί μέ σταυρούς κανείς δέν τόν λατρεύει καί γονατίσματα βαριά.

Γιατί λατρεύει τό Χριστό ὅποιος δίνει γιά τόν πλησίον τή ζωή, ὅποιος τό γυμνωμένο κρυφοντύνει

 καί τόν φτωχό τόν ἐλεεῖ.

Ὅποιος τήν ἀδικία κεραυνώνει

καί ἁγνό τό μέτωπο κρατεῖ.

Καί ἔχει Ὁδηγό τήν Καλωσύνη μόνη

κι’ ἔχει Θεό τήν ἀρετή».

 Κύριέ μου Ἰησοῦ, Κριτά δικαιώτατε, Φώτισε τά σκοτάδια μας, στερέωσε ἐπί τήν πέτραν τῶν Ἐντολῶν Σου, τή σαλεμένη μας καρδιά. Δώσε μας τό Χάρισμα τῆς  μετανοίας. Συγχώρησε , Κύριε τίς ἁμαρτίες μας καί ἀξιωσέ μας, πρίν τό τέλος φθάσῃ, νά ἐπιστρέψουμε κοντά Σου, εἰλικρινά μετανοιωμένοι, νά Σέ δοξάζουμε μέ ἔργα ἀγάπης καί Καλωσύνης καί νά Σέ λατρεύουμε, μέ τήν καρδιά μας, «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ».

 

« Ὅταν τίθωνται θρόνοι καί ἀνοίγωνται βίβλοι, καί Θεός εἰς κρίσιν καθέζηται, ὤ ποῖος φόβος τότε!  Ἀγγέλων παρισταμένων ἐν φόβῳ, καί ποταμοῦ πυρός ἕλκοντος, τί ποιήσομεν τότε οἱ ἐν πολλαῖς  ἁμαρτίαις ὑπεύθυνοι ἄνθρωποι; Ὅταν δέ ἀκούσωμεν καλοῦντος αὐτοῦ τούς εὐλογημένους τοῦ Πατρός εἰς Βασιλείαν, ἁμαρτωλούς δέ ἀποπέμποντος εἰς κόλασιν, τίς ὑποστήσεται τήν φοβεράν ἐκείνην ἀπόφασιν;  Ἀλλά, μόνε φιλάνθρωπε Σωτήρ, ὁ Βασιλεύς τῶν αἰώνων, πρίν τό τέλος φθάσῃ, διά τῆς μετανοίας   ἐπιστρέψας, ἐλέησόν με».

  

« ΘΑΝΑΙ ΑΝΕΛΕΗΤΗ, ΑΣΠΛΑΓΧΝΗ, Η ΚΡΙΣΙΣ ΠΡΟΣ ΕΚΕΙΝΟΝ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΔΕΙΞΕ ΕΥΣΠΛΑΓΧΝΙΑΝ». (Ἰάκ. β΄13).

 

             «Η ΚΡΙΣΙΣ ΑΝΕΛΕΟΣ Τῼ ΜΗ ΠΟΙΗΣΑΝΤΙ ΕΛΕΟΣ» (Ἰακ. β΄13).

Ὁ Κύριος θέλει νά εἴμαστε «οἰκτίρμονες, καθώς καί ὁ Πατήρ ἡμῶν ὁ οὐράνιος οἰκτίρμων ἐστι» (πρβλ. Λουκ.στ΄36).

Ἡ Προσταγή Του εἶναι ἁπλή καί λέγει σέ ὅλους μας:

«Πλήν ἀγαπᾶτε τούς ἐχθρούς ὑμῶν καί ἀγαθοποιεῖτε καί δανείζετε μηδέν ἀπελπίζοντες, καί ἔσται  ὁ μισθός ὑμῶν πολύς, καί ἔσεσθε υἱοί ὑψίστου, ὅτι αὐτός χρηστός ἐστιν ἐπί τούς ἀχαρίστους καί πονηρούς» (Λουκ. στ΄35). Θέλει ὁ Κύριος νά εἴμαστε τέλειοι, ὅπως ἀκριβῶς  ὁ Πατέρας ὁ οὐράνιος εἶναι τέλειος(Ματθ. ε’48).

Ὁ Πατέρας μας ὁ Οὐράνιος εἶναι ἄπειρον Ἔλεος, ἄπειρη εὐσπλαγχνία, ἄπειρη Ἀγάπη καί θέλει καί οἱ Μαθηταί  Του νά τοῦ ὁμοιάζουν καί νά μένουν ἑνωμένοι μαζί Του.

 «Ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί, καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ. Ἐν τούτῳ τετελείωται ἡ ἀγάπη μεθ’ ἡμῶν, ἵνα παρρησίαν ἔχωμεν ἐν τῇ Ἡμέρᾳ τῆς Κρίσεως» (Α΄ Ἰωάν. δ΄16-17).

Προστάζει ὁ Κύριος νά εἴμαστε ἑνωμένοι, ἐν τῇ ἀγάπῃ, μέ τόν Θεόν καί μεταξύ μας. Νά ἔχουμε δέ ἔλεος, εὐσπλαγχνία, τρυφερότητα, ἀγάπη, μεταξύ μας καί νά ἀγαπᾶμε καί τούς ἐχθρούς μας, ὅπως ἀγαπᾶμε τόν ἑαυτόν μας. Καί διά τῆς Σταυρικῆς Του θυσίας διακηρύττει, περίτρανα, σέ ὅλους μας τήν Καινήν Ἐντολήν καί λέγει: «ΕΝΤΟΛΗΝ ΚΑΙΝΗΝ δίδωμι ὑμῖν ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους, ΚΑΘΩΣ  ΗΓΑΠΗΣΑ ΥΜΑΣ ΙΝΑ ΚΑΙ ΥΜΕΙΣ ΑΓΑΠΑΤΕ ΑΛΛΗΛΟΥΣ. Ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοί Μαθηταί ἐστε, ἐάν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις» ( Ἰωάν. ιγ΄ 34-35).

Πῶς εἶναι δυνατόν νά εἴμαστε Μαθηταί τοῦ Χριστοῦ, ἄν δέν ἔχουμε ἀγάπην, ἔλεος, εὐσπλαγχνίαν, πρός τούς  συνανθρώπους μας; Πῶς εἶναι δυνατόν νά ζητήσουμε τό ἕλεος τοῦ Θεοῦ καί τήν ἄφεσιν τῶν ἁμαρτιῶν μας, ὅταν ἐμεῖς εἴμαστε ἄκαρδοι, σκληροί, ἀπάνθρωποι, χωρίς ἀγάπην, χωρίς ἔλεος, χωρίς εὐσπλαγχνίαν πρός τούς ἄλλους; Πῶς θά πλησιάσουμε καί θά σταθοῦμε μπροστά στόν Κριτή, τήν Ἡμέρα τῆς Κρίσεως, μέ ψυχή γεμᾶτη μῖσος καί  ἀσπλαγχνίαν πρός τούς ὁμοιοπαθεῖς συνανθρώπους μας; Ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ ἀδελφόθεος μᾶς βεβαιώνει ὅτι θἆναι ἀνελέητη, ἄσπλαγχνη ἡ κρίσις πρός ἐκεῖνον πού δέν ἔδειξε εὐσπλαγχία καί ἔλεος πρός τούς ἀδελφούς του. Ἡ Εὐσπλαγχνία καί τό ἔλεος δέν φοβοῦνται τήν κρίσιν. Ἡ εὐσπλαγχνία θριαμβεύει ἔναντι τῆς Κρίσεως. Τό ἔλεος ἀποδεικνύεται ἰσχυρότερο ἀπό τήν Κρίσιν. Ἐάν, λοιπόν, θέλουμε νά μᾶς ἐλεήσῃ ὁ Θεός, νά συγχωρήσῃ τίς ἁμαρτίες μας, νά μᾶς δεχθῆ κοντά Του καί νά μᾶς στήσῃ στά δεξιά Του τήν Ἡμέρα τῆς Κρίσεως, ὀφείλουμε ἀπό τώρα, πρίν νά εἶναι ἀργά, νά ἀνοίξουμε τήν ψυχή μας στό Χριστό, νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του, νά τό κάνουμε «πρᾶξι» στήν καθημερινή μας ζωή, καί ἀπό τώρα νά δείχνουμε ἔλεος , εὐσπλαχνία, τρυφερότητα καί γνήσια ἀγάπη, πρός τούς ἐλαχίστους ἀδελφούς τοῦ Χριστοῦ, πρός Δόξαν Θεοῦ, ὥστε νά λάβουμε κι’ ἐμεῖς τό ἔλεός Του καί νά ἀξιωθοῦμε νά Τόν ὑμνοῦμεν καί νά Τόν δοξάζωμεν, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, τώρα καί πάντοτε καί εἰς τούς αὶῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.

«ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ ΤΩΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΩΝ»

                   

                             Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ(Λουκ. ιε΄ 11-32).

 

Στήν Παραβολή του ἀσώτου μᾶς ἀποκαλύπτει ὁ Κύριος τή δύναμι τῆς Μετανοίας τῶν ἁμαρτωλῶν καί τό μέγεθος τῆς Φιλανθρωπίας τοῦ Θεοῦ. Μᾶς ἀποκαλύπτει ὅτι ὁ Πάνσοφος καί Παντοδύναμος Δημιουργός εἶναι πάνω ἀπό ὅλα στοργικός Πατέρας, εἶναι ἄπειρη Ἀγάπη, ἄπειρον Ἔλεος, ἄπειρη Εὐσπλαγχνία καί «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν». Δέν εἶναι τιμωρός. Εἶναι Ἀγαθός καί μεταδοτικός τοῦ ἀγαθοῦ. Μᾶς δημιούργησε «κατ’εἰκόνα καί καθ’ὁμοίωσιν Αὐτοῦ». Μᾶς καλεῖ νά κάνουμε καλή χρῆσι τοῦ νοῦ καί τῆς ἐλευθερίας μας, «Οὐ βιάζεται δέ τινα διά τό αὐτεξούσιον». Θέλει κοντά Του, ὅλα τά πλάσματά Του. Οἱ γραμματεῖς καί οἱ Φαρισαῖοι γογγύζουν, γιατί ὁ Κύριος δέχεται μέ πολλήν συμπάθεια καί οἰκειότητα  κοντά Του τούς ἁμαρτωλούς καί συντρώγει μαζί τους. Ὁ Κύριος ὅμως διδάσκει μέ παραβολές ὅτι δέν θέλει νά χαθοῦν τά πλάσματά Του, μέ λαχτάρα, ἀναζητεῖ τά χαμένα πρόβατα καί ὅταν τά βρῇ χαίρεται. Τονίζει δέ ὁ Κύριος ὅτι «χαρά μεγάλη ἔσται ἐν τῷ οὐρανῷ ἐπί ἑνί ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι ἤ ἐπί ἐνενήκοντα ἐννέα δικαίοις, οἵτινες οὐ χρείαν ἔχουσι μετανοίας» (Λουκ. ιε΄ 1-10). Καί γιά νά καταστήσῃ σαφεστέρα  αὐτήν τήν ἀλήθειαν εἶπε καί τήν παραβολή τοῦ Ἀσώτου, στήν ὁποίαν διαφαίνεται τό μεγαλεῖον, τό μέγεθος τῆς  Φιλανθρωπίας τοῦ Θεοῦ, ἡ Δύναμις τῆς μετανοίας καί ὁ ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΗΣ ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΗΣ ΑΓΑΠΗΣ.

Θά πρέπει ἐδῶ  νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι ἕνας ἄνθρωπος, πού ἀφήνει «τή ζεστασιά τοῦ σπιτικοῦ», τή θαλπωρή «τῆς Πατρικῆς Ἑστίας», ἕνας ἄνθρωπος, πού χωρίζεται ἀπό τόν Πατέρα τῆς Στοργῆς, ἕνας ἄνθρωπος, που ἐγκαταλείπει τήν Πηγήν τοῦ Ζῶντος  Ὕδατος καί ἀποδημεῖ εἰς χώραν μακράν, εἰς τήν ἀπέναντι τοῦ Παραδείσου γῆν, «ἐν γῇ ἐρήμῳ καί ἀβάτῳ καί ἀνύδρῳ», δέν μπορεῖ νά εἶναι ὑγιής. Σίγουρα εἶναι «ἐκτός ἑαυτοῦ». Εἶναι τρελλός.

Ὁ Ἄσωτος υἱός τῆς Παραβολῆς, «ἐκτός ἑαυτοῦ» ἀπεδήμησεν εἰς χώραν μακράν, καί ἐκεῖ διεσκόρπισε τήν οὐσίαν αὐτοῦ ζῶν ἀσώτως. Δέν βλέπει, δέν ἀκούει, δέν αἰσθάνεται. Τόν κυριεύει τῆς σαρκός τό φρόνημα, τά βρωμερά του Πάθη, πολλή λάσπη, ὀσμή θανάτου... ὅταν ἡ σάρκα θεριεύει καί εἰς βόθυνον βυθίζεται ἡ ψυχή καί ὀδυνᾶται εἰς  τήν μακράν τοῦ Θεοῦ γῆν, εἰς τόν τόπον τοῦτον τῆς βασάνου. Μακράν τοῦ Θεοῦ-Πατρός ὁ ἄνθρωπος τῆς ἀποστασίας φθάνει εἰς τήν ἐσχάτην ἐξαθλίωσιν «βόσκειν χοίρους» καί ἐπιθυμεῖ «γεμίσαι τήν κοιλίαν αὐτοῦ ἀπό τῶν κερατίων ὧν ἤσθιον  οἱ χοῖροι, καί οὐδείς ἐδίδου αὐτῷ» (Λουκ.ιε΄16).

Ὁ ἐχθρός μᾶς πειράζει. «Ὁ ἀντίδικος ἡμῶν διάβολος ἐλοχεύει, ὡς λέων ὠρυόμενος περιπετεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ»(Α΄ Πέτρ. ε’8). Ὁ Κύριος μᾶς καλεῖ νά προσέξουμε στόν ἐαυτόν μας: Βλέπετε, ἀγρυπνεῖτε καί προσεύχεσθε»(Μαρκ. ιγ΄33), «γρηγορεῖτε καί προσεύχεσθε, ἵνα μή εἰσέλθητε εἰς πειρασμόν»(Ματθ. κστ΄ 41).   Ἐάν δέν χρησιμοποιήσουμε τόν Πειρασμόν ὡς ὕλην εἰς τό αὐτεξούσιον, ἄν δέν προσέξουμε διατρέχουμε τόν κίνδυνον, νά ἔλθουμε ἐκτός ἑαυτοῦ καί νά ἀπογυμνωθοῦμε ἀπό κάθε ἀρετή.

Ὁ ἄσωτος τῆς παραβολῆς δέν πρόσεξε στόν ἑαυτόν του καί ἐκτός ἐαυτοῦ ἀπομακρλυνθηκε ἀπό τήν Πατρικήν Ἑστία, «ζῶν ἀσώτως», καί ἔφθασε στήν ἐσχάτην ἐξαθλίωσιν. Τότε συνειδητοποίησε τήν τρέλλα του καί «ἐλθών εἰς  ἑαυτόν» μετενόησε εἰλικρινά καί εἶπε:

«Πόσοι μίσθιοι τοῦ Πατρός μου περισσεύουσιν ἄρτων, ἐγώ δέ λιμῷ ἀπόλλυμαι. Ἀναστάς πορεύσομαι πρός τόν Πατέρα μου καί ἐρῶ αὐτῷ· Πάτερ, ἥμαρτον εἰς τόν οὐρανόν καί ἐνώπιόν σου· οὐκέτι  εἰμί ἄξιος κληθῆναι υἱός σου· ποίησόν με ὡς ἕνα τῶν μισθίων σου. Καί ἀναστάς ἦλθε πρός τόν Πατέρα αὐτοῦ.

Πατέρα μου Ἀγαθέ ἁμάρτησα εἰς τόν οὐρανόν καί Ἐνώπιόν Σου. Δέν εἶμαι ἄξιος νά καλοῦμαι υἱός Σου, Δέξου μετανοιωμένο καί κάνε με ἕνα ἀπό τούς μισθωτούς ἐργάτες Σου. Ἀπομακρύνθηκα ἀπό Σένα, τήν Πηγήν τῆς Ζωῆς, ὁ ἄμυαλος καί ἄθλιος ἐγώ. Λυπήσου με, Πατέρα μου, καί μή μέ ἐγκαταλείπῃς!...  Ἀξίωσε καί ἐμέ τόν ἐλεεινόν καί ἀχρεῖον, νά εἰσέλθω στή Βασιλεία Σου. «Ὁ ἐχθρός ὁ παμπόνηρος μέ ἐγύμνωσε, ἀπό δικό μου φταίξιμο, καί  πῆρε τόν πλοῦτο μου. Ἀπό κακή μου θέλησι, ἀσώτως, διεσκόρπισα τῆς ψυχῆς τά χαρίσματα. Εἰλικρινά μετανοιωμένος, ἐπιστρέφω, Πατέρα μου, κοντά Σου καί σέ παρακαλῶ, μή με ἀπορρίψῃς. Ἄκουσε τίς κραυγές μου καί κάνε με ὡς ἕνα τῶν μισθίων Σου. Δέξου με κοντά Σου. Σύ, Κύριε, πού γιά μένα, τόν ἀχάριστο καί ἐλεεινό, ἅπλωσες στό Σταυρό, τά ἄχραντα Χέρια Σου, γιά νά μέ ἁρπάξῃς ἀπό τό φοβερό Θηρίο καί νά μέ ἐνδύσῃς μέ τήν πρώτην στολήν, ὡς μόνος Πολυέλεος».  «Δέξαι με μετανοοῦντα ὁ Θεός καί ἐλέησόν με». Ὁ ἄσωτος υἱός, «ἐλθών εἰς ἑαυτόν», εἰλικρινά μετανοιωμένος, ἐπιστρέφει στήν Πατρικήν Ἑστία. Ἕρχεται πρός τόν Πατέρα αὐτοῦ.

«Ἔτι δέ αὐτοῦ μακράν ἀπέχοντος εἶδεν  αὐτόν ὁ Πατήρ αὐτοῦ καί εὐσπλαγχνίσθη, καί δραμών ἐπέπεσεν ἐπί τόν τράχηλον αὐτοῦ καί κατεφίλησεν αὐτόν» (Λουκ. ιε΄20). Ἐδῶ φανερώνεται ἡ ἄπειρη εὐσπλαγχνία τοῦ Πατρός τῆς Στοργῆς, ὁ Ὁποῖος «εἶδεν» ἐπιστρέφοντα τόν ἄσωτον, πρᾶγμα πού σημαίνει ὅτι ὁ Στοργικός Πατέρας, ἀπό τή στιγμή τῆς ἀποστασίας καί ἀποδημίας τοῦ υἱοῦ του στάθηκε στόν ἐξώστη τῆς «Πατρικῆς Ἑστίας» περιμένοντας, μέ λαχτάρα, τήν ἐπιστροφή «τοῦ ἀπολωλότος» προβάτου. Αὐτό φαίνεται καί ἀπό τή σπουδή μέ τήν ὁποίαν ἔτρεξε καί ἔπεσε στόν τράχηλόν του καί τόν κατεφίλησε, ἀλλά καί ἀπό τόν τρόπο, πού διέκοψε τήν ἐξομολόγησι τοῦ  ἀσώτου καί διέταξε τήν ἀποκατάστασίν του εἰς τήν πρώτην θέσιν. Ἐνῷ, ὁ εἰλικρινά μετανοιωμένος, παρακαλεῖ τόν Πατέρα νά τόν δεχθῆ ὡς ἕνα τῶν μισθίων Του, ὁ Πατήρ εἶπε πρός τούς δούλους αὐτοῦ:

«Ἐξενέγκατε τήν στολήν τήν πρώτην καί ἐνδύσατε αὐτόν καί δότε δακτύλιον εἰς τήν χεῖρα αὐτοῦ καί ὑποδήματα εἰς τούς πόδας, καί ἐνέγκαντες τόν μόσχον τόν σιτευτόν θύσατε, καί φαγόντες εὐφρανθῶμεν, ὅτι οὗτος ὁ υἱός μου νεκρός ἦν καί ἀνέζησε, καί ἀπολωλώς ἦν καί εὑρέθη. Καί ἤρξαντο εὐφραίνεσθαι» (Λουκ. ιε΄ 21-24).

Ὁ Πατέρας τῆς Στοργῆς δέχεται τήν εἰλικρινῆ μετάνοια τοῦ ἁμαρτωλοῦ, τόν συγχωρεῖ καί τόν ἀποκαθιστᾶ στή Βασιλεία Του καί «γίνεται μεγάλη χαρά στόν οὐρανό, ἐνώπιον τῶν Ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ, ἐπί ἑνί ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι» (Λουκ.ιε΄10). Γίνεται μεγάλη χαρά «ὅτι ὁ υἱός μου οὗτος νεκρός ἦν καί ἀνέζησε καί ἀπολωλώς ἦν καί εὑρέθη». Μεγάλη εἶναι ἡ δύναμις τῆς Μετανοίας  καί εἶναι δωρεά τῆς ἄπειρης Εὐσπλαγχνίας τοῦ Θεοῦ.

Δυστυχῶς ὅμως δέν ἔρχονται «εἰς ἑαυτόν», ὅλοι οἱ ἄσωτοι. Συνεχίζουν, ἀμετανόητοι, ζῶντες ἀσώτως, «βόσκειν χοίρους». Συνεχίζουν νά παραμένουν στό «Χοιροστάσιον», ἡμιθανεῖς, κατάκοιτοι στή Χώρα καί τή σκιά τοῦ Θανάτου. Βυθίζονται στή λάσπη τῆς ἀποστασίας. Ἐμπήγονται εἰς «ἰλύν βυθοῦ», καταστρέφοντας τόν ἑαυτόν τους καί τούς ἄλλους γύρω τους. Χωρίζονται ἀπό τόν Θεό καί ἀπό τούς συνανθρώπους τους. Ἀφανίζουν τό ἀληθινό τους πρόσωπο καί φοροῦν τό προσωπεῖον τοῦ Ἁγίου. Θεωροῦν τόν ἑαυτό τους ἅγιο καί ὅλους τούς ἄλλους ἁμαρτωλούς καί τούς περιφρονοῦν. Μένουν  μέσα στήν στήν Πατρική Ἑστία, ἀλλά χάσανε τήν Οὐσία καί δίνουν μάχες γιά τά τυπικά, ἀποδεκατοῦν τά ἀνηθο καί τό ἡδύοσμον, νηστεύουν δυό φορές τήν ἑβδομάδα, ἀλλά δέν ἔχουν ἔλεος, δέν ἔχουν ἀγάπη οὔτε πρός τόν Πατέρα οὔτε πρός τούς ἀδελφούς. Ἡ Ψυχή τους εἶναι γεμᾶτη φθόνο καί μῖσος. Δέν ἔχουν ἴχνος ἀγάπης. Εἷναι οἱ Φαρισαῖοι, οἱ ὑποκριτές , ἡ χειρότερη μορφή ἀσωτείας. Τρανό παράδειγμα πρός ἀποφυγεῖν ὁ Πρεσβύτερος υἱός τῆς Παραβολῆς καί οἱ ὅμοιοί του. Αὐτούς τούς Ψεῦστες καί Ὑποκριτές, τούς Φαρισαίους, τούς χαρακτηρίζει ὁ Κύριος, ὡς  Ὄφεις, ὡς «γεννήματα ἐχιδνῶν». Ἔχουν τήν ἰδέα ὅτι εἶναι δίκαιοι, ἀλλά δέν ἔχουν ἴχνος ἀγάπης. Καί ἐπειδή δέν ἔχουν  ἔλεος, μένουν ἔξω ἀπό τήν Πατρική Ἑστία, ὅπως ὁ προσβύτερος υἱός τῆς Παραβολῆς. Ἐπιστρέφοντας ἀπό τό χωράφι, ὅταν ἐπλησίασε στό σπίτι ἄκουσε μουσική καί χορούς. Ρώτησε τί συμβαίνει καί ἔμαθε  ὅτι ἀδελφός του ἐπέστρεψε στήν πατρική Ἑστία ὑγιής καί ὅτι ὁ Στοργικός του Πατέρας «ἔθυσε τόν μόσχον τόν σιτευτόν, ὅτι ὑγιαίνοντα αὐτόν ἀπέλαβεν». Τότε, ὄχι μόνον δέν χάρηκε, ἀλλά καί «ὠργίσθη καί οὐκ ἤθελεν εἰσελθεῖν. Μένει ἔξω τῆς Πατρικῆς ἑστίας. Ἔξω τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.  Ὁ Θεός ὅμως, ὡς ἄπειρη Ἀγάπη, θέλει τή σωτηρία ὅλως τῶν ἀνθρώπων καί αὐτῶν ἀκόμη τῶν ὑποκριτῶν, καί συγκαταβαίνει: «Ὁ οὖν Πατήρ αὐτοῦ ἐξελθών παρεκάλει αὐτόν»(Λουκ. ιε΄28.παρβλ. Λουκ.η΄5. Ἀποκ. στ΄6). Ἐδῶ ἀποκαλύπτεται τό Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας Τοῦ Θεοῦ, γιά τή σωτηρία μας. Ἀποκαλύπτεται ἡ ἄπειρη Ἀγάπη: «Οὔτω γάρ ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον, ὥστε τόν Υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον» (Ἰωάν. γ΄15, 16). Ἀποκλύπτεται ὅτι «Συνίστησι δέ τήν ἑαυτοῦ ἀγάπην εἰς ἡμᾶς ὁ Θεός, ὅτι ἔτι ἁμαρτωλῶν ὄντων ἡμῶν Χριστός ὑπέρ ἡμῶν ἀπέθανε»( Ρωμ. ε΄8). «Ἐγένετο ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ» (Φιλιπ. β΄8). Θύεται ὁ Ἀμνός τοῦ Θεοῦ. Θύεται ὀ μόσχος ὁ σιτευτός, ἵνα φαγόντες εὐφρανθῶμεν. Ἔγινε σέ ὅλους μας, Τύπος καί Ὑπογραμμός, ὑπόδειγμα ὑπακοῆς στόν Πατέρα καί «ἔπαθεν ὁ Χριστός ὑπέρ ἡμῶν, ἡμῖν ὑπολιμπάνων ὑπογραμμόν, ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν  αὐτοῦ » (Α΄Πέτρ,β΄21).

Παρόλην τήν θεϊκήν συγκατάβασι ὁ Πρεσβύτερος υἱός δέν μετα-νοεῖ. Στήν παράκλησι τοῦ Πατρός νά εἰσέλθη στήν Πατρική Ἑστία καί νά χαρῇ καί νά εὐφρανθῇ, γιά τή σωτηρία τοῦ ἀδελφοῦ του, πού ἦταν νεκρός καί ἀνέζησε καί ἀπολωλώς καί εὑρέθη, αὐτός ὄχι μόνον δέν χαίρεται, ἀλλά κατηγορεῖ τόν Πατέρα, ὡς ἄδικον, καί θρασύτατα ἐκστομίζει καί λέγει: «Ἰδού  τοσαῦτα ἔτη δουλεύω σοι καί οὐδέποτε ἐντολήν σου παρῆλθον, καί ἐμοί οὐδέποτε ἔδωκας ἔριφον ἵνα μετά τῶν φίλων μου εὐφρανθῶ. Ὅτε δέ ὁ υἱός σου οὗτος, ὁ καταφαγών σου τόν βίον μετά πορνῶν, ἦλθεν, ἔθυσας τόν μόσχον τόν σιτευτόν».

Δέν ἔχει ἴχνος ἀγάπης, δέν ἔχει ἔλεος πρός τόν ἀδελφόν του. Δέν σέβεται τόν Πατέρα. Δέν δέχεται τήν πρόσκλησί του. Στάζει δηλητήριον στό στόμα του. Μένει ἔξω τῆς Πατρικῆς Ἑστίας. Καί παρόλην τήν ἄρνησί του ὁ Οὐράνιος Πατέρας  τόν παρακαλεῖ, μέ στοργή, νά συνέλθῃ καί  νά εἰσέλθη καί νά χαρῆ, γιά τή σωτηρία τοῦ ἀδελφοῦ του καί τοῦ λέγει:

«Τέκνον, σύ πάντοτε μετ’ ἐμοῦ εἶ, καί πάντα τά ἐμά σά ἐστιν· εὐφρανθῆναι δέ χαρῆναι ἔδει, ὅτι ὁ ἀδελφός σου οὗτος νεκρός ἦν καί ἀνέζησε, καί ἀπολωλώς ἦν καί εὑρέθη». Ἔπρεπε νά χαρῆς μαζί μου καί νά εὐφρανθῆς διότι ὁ ἀδελφός οὗτος ἦταν νεκρός καί ἀνέζησε καί χαμένος ἤτανε καί εὑρέθηκε. Ἐδῶ τελειώνει ἡ παραβολή. Ὁ Πρεσβύτερος ὅμως μένει ἔξω τῆς Χαρᾶς , ἔξω τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, βυθισμένος στήν ἀγανάκτησι, στό Φθόνο καί τό Μῖσος. Παράδειγμα πρός  ἀποφυγήν.

ΕΙΘΕ ὁ Πατέρας τῆς Στοργῆς νά μᾶς ἀξιώσῃ νά ἐπιστρέψουμε κοντά Του εἰλικρινά μετανοιωμένοι!  ΕΙΘΕ ὁ Χριστός, ὁ Ὁποῖος Σταυρώθηκε, γιά μᾶς, νά μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό τήν «ἰλύν βυθοῦ», εἰς τήν ὀποίαν ἔχομε ἐμπαγῆ καί νά μᾶς ὀδηγήσῃ εἰς τόπον ἀναψυχῆς, «ἐπί ζωῆς πηγάς ὑδάτων» καί «νά δώσῃ ἡμῖν φαγεῖν ἐκ τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς, ὅ ἐστιν ἐν τῷ παραδείσῳ τοῦ Θεοῦ»(Ἀποκ. β΄7).

ΕΙΘΕ ὁ Οὐράνιος Πατέρας μας, νά μᾶς ἀξιώσῃ νά εἰσέλθουμε εἰς τήν ἀδιατάρακτον διά θέας ἀπόλαυσιν τοῦ ἀπείρου Κάλλους τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου εἰς μακρότητα ἡμερῶν. ἀσιγήτως δέ ὑμνοῦντες καί εὐλογοῦντες Αὐτόν, ἐν παντί τόπῳ τῆς Δεσποτείας Αὐτοῦ εἰς αἰῶνας αἰώνων. ΑΜΗΝ.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΦΑΡΙΣΑΙΟΙ ΚΑΙ

 

                        

                                             

                                                                 ΤΕΛΩΝΑΙ

 

Δέν ὑπῆρχαν μόνον, «τῷ καιρῷ ἐκείνῳ», Φαρισαῖοι καί Τελῶνες. Ὑπάρχουν σέ κάθε Ἐποχή, πρυτάνεις τῆς Ψευτιᾶς καί τῆς Ὑποκρισίας, δοῦλοι τῶν βρωμερῶν παθῶν, βυθισμένοι στό Βοῦρκο τῆς πλεονεξίας ἥτις ἐστιν Εἰδωλολατρεία. Πολλοί εἶναι, σέ κάθε Ἐποχή, αὐτοί, οἱ Φαρισαῖοι, πού ἀφανίζουν, πού κρύβουν τό ἀληθινό, τό βρωμερό τους  πρόσωπο καί ἐμφανίζονται μέ ἕνα ψεύτικο, πλαστό ἑαυτό. Χωρίζονται ἀπό τούς ἄλλους, θεωροῦν τόν ἑαυτό τους ἀνώτερο, καί ὅλους τούς ἄλλους παρακατιανούς.  Φοροῦν τό Προσωπεῖο τοῦ Ἁγίου, καί μέ κάθε σατανικό, δόλιο τρόπο, προσπαθοῦν νά ἐκμεταλεύωνται τούς συνανθρώπους τους.  Συγχρόνως ὅμως, δέν λείπουν καί οἱ Τελῶνες, οἱ καιροσκόποι, ἐκμεταλευτές, πλεονέκτες, εἰδωλολάτρες καί ἁμαρτωλοί, πού πλουτοῦν σέ βάρος τῶν συνανθρώπων τους, ἐμπεπηγμένοι «εἰς ἰλύν βυθοῦ». Φαρισαῖοι καί Τελῶνες, ἀνίατες πληγές, εἶναι πραγματικά «γεννήματα ἐχιδνῶν», πού στό διάβα τους σωρεύουν συμφορές.

Ὁ Γλυκύς Ἰησοῦς, μᾶς εὐσπλαγχνίζεται. Συγκαταβαίνει. «Πᾷος καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ», «Χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας» ἔρχεται ἀθόρυβα κοντά μας καί μᾶς καλεῖ νά μετα-νοήσουμε. Μᾶς καλεῖ νά ἀφήσουμε τήν Ψευτιά καί τήν Ὑποκρισίαν καί κάθε μορφή Εἰδωλολατρείας. Μᾶς καλεῖ νά πετάξουμε τά προσωπεῖα καί νά φανερώσουμε τό ἀληθινό μας Πρόσωπο, ὅσο βρώμικο κι’ ἄν εἶναι, καί μᾶς βεβαιώνει ὅτι ἘΚΕΙΝΟΣ μᾶς δέχεται ὅποιοι κι’ ἄν εἴμαστε, ὅπου κι’ ἄν βρισκώμαστε, ὅ, τι κι’ ἄν κάνουμε.  Καί ΤΟΝΙΖΕΙ ὅτι δέν ἦλθε νά καλέσῃ δικαίους, ἀλλά ἁμαρτωλούς εἰς μετάνοιαν. Θέλει τήν σωτηρία ὅλων τῶν ἀνθρώπων.

Στήν Παραβολή τοῦ Τελώνου καί τοῦ Φαρισαίου ὁ Κύριος ΕΛΕΓΧΕΙ, τό Φαρισαϊσμό, τήν Ψευτιά καί τήν Ὑποκρισία, βδελύσσεται τήν Ἔπαρσι, τόν Ἐγωϊσμό, τή ρίζα πάντων τῶν κακῶν, συχαίνεται τήν ὑπερηφάνεια καί μᾶς προτρέπει νά μιμηθοῦμε τήν εἰλεικρινῆ μετάνοια τοῦ Τελώνου(Λουκ. ιη΄9-14).

Περιγράφει λακωνικά τή ζωή καί τή συμπεριφορά τοῦ Φαρισαίου, πού τολμᾶ, ὁ ἀναίσχυντος, νά παρουσιαστῇ ἀκόμη καί μπροστά στό Θεό, μέ πλαστό, ψεύτικο πρόσωπο καί μέ τόση ἔπαρσι. Τολμᾶ νά ξεχωρίζῃ τόν ἑαυτό του ἀπό τούς ἄλλους, τούς  ὁποίους περιφρονεῖ ὡς παρακατιανούς,  νά καυχιέται γιά τήν ἀνύπαρκτη ἁγιότητά Του. Ἔχει ταυτιστεῖ μέ τό ψεύτικο, τό πλαστό τοῦ πρόσωπο, καί χωρίς καθόλου ἴχνος ντροπῆς, καυχιέται γιά τόν ἑαυτό του καί κατηγορεῖ τούς ἄλλους. Προσπαθεῖ νά ξεγελάσῃ καί τόν ἴδιο τό Θεό, ὡς γνήσιος Ψεύστης  καί Ὑποκριτής Φαρισαῖος.  Ἀκόμη καί  στήν προσευχή του παρεκτρέπεται καί, ἀστόχαστα, λέγει:

 «Θεέ μου, σ’ Εὐχαριστῶ, πού, ἐγώ δέν εἶμαι, σάν τούς ἄλλους ἀνθρώπους, πού εἶναι ἅρπαγες, ἄδικοι, μοιχοί καί μάλιστα σάν ἐκεῖνον ἐκεῖ δά κάτω τόν Τελώνην.  Ἐγώ εἶμαι ἅγιος. Νηστεύω δυό φορές τήν Ἑβδομάδα καί προσφέρω στό Ναό τό δέκατο ἀπό ὅσα ἀποκτῶ».  Δέν ντρέπεται, καί στήν προσευχή του, νά καυχησιολογῇ  καί  νά ξεχωρίζῃ τόν ἑαυτό ἀπό τούς ἄλλους. Ἡ Προσευχή του εἶναι «Ὕβρις».

Ὁ Τελώνης, ἀντίθετα μέ τό Φαρισαῖο, εἰσέρχεται ταπεινά καί στέκεται παράμερα, σάν παραπεταμένο σκουπίδι  σέ μιά γωνιά τοῦ Ναοῦ. Ἔχει βαθειά συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός του μπροστά στόν Πανάγιο Θεό. Δέν κρύβει τό ἀληθινό του πρόσωπο. Ἐμφανίζεται ὅπως πραγματικά εἶναι. Καί εἶναι εἰλικρινά μετανοιωμένος καί συντετριμμένος. Δέν τολμᾷ νά σηκώσῃ τό βλέμμα του πρός τόν Θεό. Τύπτει τό στῆθος του  καί ζητεῖ τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Μέ δάκρυα καί στεναγμούς, ἐπαναλαμβάνει καί λέγει: «Κύριε, εἶμαι ἁμαρτωλός! Θεέ μου σγχώρεσέ με». «Ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ».

 Ὁ Κύριος τονίζει ὅτι δέν δικαιώθηκε ὁ  δόλιος, ὁ Ψεύτης καί Ὑποκριτής Φαρισαῖος. Δικαιώθηκε ὁ εἰλικρινά μετανοιωμένος Τελώνης καί κατακρίθηκε ὁ Φαρισαῖος. Διότι, ἐκεῖνος, πού δέν ἔχει συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός Του μπροστά στό Θεό, ἐκεῖνος πού δέν μετανοεῖ καί τολμᾷ νά ὑψώνῃ  τόν ἑαυτόν του καί νά περιφρονῇ τούς συνανθρώπους του, θά ταπεινωθῇ ἀπό τόν Θεόν καί θά κατακριθῇ. Ἐκεῖνος δέ, ἔχει συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός του καί ταπεινώνει τόν ἑαυτόν του, θά ὑψωθῇ καί θά τιμηθῇ ἀπό τόν Θεόν. «Ὅτι πᾶς ὁ ὑψῶν ἑαυτόν ταπεινωθήσεται, ὁ δέ ταπεινῶν ἑαυτόν ὑψωθήσεται».

Τί κερδίζουν οἱ Ἐγωϊστές, οἱ ὑπερόπτες, οἱ  Ψεῦστες, οἱ Ὑποκριτές σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία; Τά χείλη τους χύνουν δηλητήριο. Σκάβουν τό λάκκο τῶν συνανθρώπων τους καί πέφτουν οἱ ἴδιοι μέσα.

Μπόρεσε κανείς ἀπό αὐτούς, τούς ἐκμεταλευτές, νά πρσθέσῃ ἕνα δευτερόλεπτο ἐπί πλέον ζωῆς στόν ἑαυτό του; Ἤ μπόρεσε νά ἀποφύγῃ τίς μολύνσεις καί τό θανατικό; Δέν μποροῦν οἱ Ἐγωϊστές, οἱ πλεονέκτες, οἱ ψεῦστες καί ὐποκριτές, νά ἐννοήσουν τό ΑΥΤΟΝΟΗΤΟΝ; Δέν μποροῦν νά ἐννοήσουν τό βραχύ τῆς ζωῆς καί τή ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων πραγμάτων καί τῶν ἀνθρωπίνων ἐπιδιώξεων καί νά μετανοήσουν, πρίν νά εἶναι ἀργά;  Εἶναι τόσο σύντομη ἡ ζωή μας... Δέν εἶναι κρῖμα νά χάνουμε τίς στιγμές τῆς ζωῆς γιά τό ΤΙΠΟΤΕ; Δῶσε μας, Κύριε, τό χάρισμα τῆς μετανοίας!...

Κύριέ μου Ἰησοῦ  δέξου τή μετάνοιά μας καί ἐλέησέ μας, πρίν εἰς τέλος χαθοῦμε.  «Ὁ Θεός ἱλάσθητι ἡμῖν τοῖς ἁμαρτωλοῖς καί ἐλέησον ἠμᾶς».

«Βαρειά εἶναι τά μάτια μου, βαρειά ‘ναι κι’ ἡ ψυχή μου ἀπό τίς ἀνομίες μου. Δέν τολμῶ νά σηκώσω τά μάτια μου, νά ἀτενίσω καί νά δῶ τόν αἰθέρα τοῦ οὐρανοῦ. Πολύ δέ περισσότερο δέν τολμῶ νά στρέψω τό βλέμμα μου πρός Ἐσένα Ὕψιστε Θεέ.  Λυπήσου με,  ΣΩΤΗΡΑ μου!  Δέξου με, Κύριε  μετανοιωμένο καί συντετριμμένο, σάν τόν Τελώνη,  καί ἐλέησέ με».

 «Φαρισαίου φύγωμεν ὑψηγορίαν καί Τελώνου μάθωμεν τό ταπεινόν, ἐν στεναγμοῖς  πρός τόν Σωτῆρα κραυγάζοντες· 

  Ἵλαθι, μόνε  ἡμῖν εὐδιάλλακτε». 

ΕΛΕΟΣ ΣΟΥ ΖΗΤΩ ΠΟΛΥΕΥΣΠΛΑΓΧΝΕ ΚΑΙ ΑΝΕΞΙΚΑΚΕ  ΚΥΡΙΕ! ΕΛΕΟΣ  ΣΟΥ ΖΗΤΩ , ΜΗ ΒΡΑΔΥΝῌΣ! «ΕΡΧΟΥ ΤΑΧΥ»

ΕΛΕΟΣ ...

ΣΥ, ΚΥΡΙΕ, ΕΙΣΑΙ ΤΟ ΦΡΟΥΡΙΟΝ ΜΑΣ

 

«Ο ΠΑΝΑΚΗΣ ΙΑΤΡΟΣ».

 

Κύριέ μου, Ἰησοῦ, λαχτάρα τῆς ψυχῆς μου, μόνη μου παρηγοριά, καταφυγή μου μόνη! Μόνο κοντά Σου, Κύριε,  ἀναπαύεται ἡ ψυχή μου! Γι’αὐτό μέρα καί νύχτα καταφεύγω, εἰλικρινά μετανοιωμένος, κοντά Σου καί δέν  φοβοῦμαι τίποτε. Ποῦ ἀλλοῦ μπορῶ νά καταφύγω; Μόνο κοντά Σου νοιώθω ἀσφαλής. Μόνον κοντά Σου βρίσκει γαλήνη καί ἀνάπαυσι ἠ ψυχή μου!... Σύ εἶσαι ἡ ζωή μου καί ἡ εἰρήνη μου. Ἔχω βαθειά συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός μου καί μένω ἔκθαμβος, μέ τό ἄπειρόν Ἔλεός Σου, Φιλάνθρωπε!  Πῶς μᾶς ἀνέχεσαι, Θεέ μου, Ἀνεξίκακε; Πολλές εἶναι οἱ ἁμαρτίες μας καί καθημερινά πληθαίνουν...Καί παρόλες τίς, ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας, πληγές, ἀμετανόητοι, συνεχίζουμε τά ἔργα τῶν χειρῶν μας. Καί ὄχι μόνον δέν μετανοῦμε, ἀλλά καί καυχώμαστε γιά τά ἀτοπήματά μας. Καί Σύ, Κύριε, Μακρόθυμε, μᾶς κυνηγᾶς μέ τό Ἔλεός Σου... Κρούεις τήν Θύραν καί περιμένεις. Πῶς νά περιγράψω τά μεγαλεῖα τῆς Μακροθυμίας Σου, γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ; Πῶς νά ὑμνήσω τά θαυμάσιά Σου!...

Ὦ γλυκύ μου Ἔαρ! Ὦ Φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου! Δέξου ὡς ὕμνον Εὐχαριστίας, τούς στεναγμούς τῆς καρδιᾶς μου. Δέξου, Πανάγαθε τά δάκρυά μου καί τό σημερινό μου τόλμημα. Καί μή ἀπορρίψῃς τό αἴτημά μου. ΕΛΕΟΣ Σοῦ ζητῶ. Ὑποφέρουμε ἐξ αἰτίας τῶν πολλῶν μας ἁμαρτιῶν. Ὁ Κορωναϊός, Ἰός θανατηφόρος, εἶναι ὑπαρκτός, προϊόν τῶν Ἐργαστηρίων τῆς ἀνομίας, προϊόν τῶν ἁμαρτιῶν μας. Τό «θανατικό» αὐτό μαστιγώνει τήν ἀνθρωπότητα ὁλόκληρη καί θανατώνει καθημερινά πολλούς καί μεῖς  δέν μποροῦμε νά ἀνατρέψουμε τό ΚΑΚΟ... Σέ ἱκετεύω, Πολυεύσπλαγχνε, Κύριε Ἰησοῦ, ἔρχου ταχύ. Μή χρονίσῃς!  Μή Ἀργοπορῇς! Λύτρωσέ μας καί ἀπό αὐτή τή μάστιγα!  Σέ ποιόν ἄλλον νά καταφύγουμε; Ποιός ἄλλος μπορεῖ νά μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό αὐτήν τήν «ἰλύν βυθοῦ» εἰς τήν ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ, ἄν ὄχι Ἐσύ, πού Σταυρώθηκες, γιά μᾶς; Εἶμαι σίγουρος ὅτι πάντοτε ἀκοῦς καί τίς ἄναρθρες κραυγές μου καί τούς ἀλαλήτους στεναγμούς τῆς καρδίας μου καί  Σέ εὐχαριστῶ. Δέξου , Κύριε, τά δάκρυα τῆς εὐγνωμοσύνης μου καί  σῶσε μας καί ἀπό αὐτό «τό Θανατικό».

Κύριέ μου, Μόνον Σύ, μπορεῖς, ὡς Παντοδύναμος καί θέλεις, ὡς Πανάγαθος, νά μᾶς λυτρώσῃς ἀπό τά δεινά, πού σωρεύει στήν ψυχή καί τή ζωή μας ἡ ἁμαρτία. Μόνον Σύ, «ὁ Πανακής ἰατρός», ὁ Ἰατρός τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν, μπορεῖς καί θέλεις, νά μᾶς ἐλευθερώσῃς ἀπό τή δουλεία τῆς φθορᾶς καί νά μᾶς ὁδηγήσῃς «ἐπί ζωῆς πηγάς ὑδάτων». Ἄκουσε, Κύριε, τούς στεναγμούς τῶν δούλων Σου καί τή δική μου ἱκεσία καί ἔρχου ταχύ καί σῶσον  ἡμᾶς, τούς ἀναξίους δούλους Σου, καί τόν κόσμον Σου καί σῶσον τάς ψυχάς ἡμῶν ὡς Ἀγαθός καί Φιλάνθρωπος καί Ἐλεήμων Θεός. ΔΟΞΑ ΣΤΟ ΠΑΝΑΓΙΟΝ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ! Μόνον Σέ Σένα καταφεύγουμε. Σέ Σένα ἁμαρτάνουμε, ἀλλά καί Ἐσένα μονάχα λατρεύουμε! ΣΩΣΟΝ ΗΜΑΣ, ΚΥΡΙΕ! Ὅτι Σοῦ ἐστιν ἡ Βασιλεία καί ἡ δύναμις καί ή δόξα, ἡ τιμή καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.

Η ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΘΑΝΑΤΟΣ. «ΦΕΥΓΕΤΕ ΑΠΟ ΤΗΣ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΙΑΣ» (Α΄ Κορινθ. ι΄14).

«ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ, ΚΥΡΙΕ, ΥΙΕ ΔΑΥΪΔ...»

«ΚΥΡΙΕ, ΒΟΗΘΕΙ ΜΟΙ» (Ματθ. ιε΄22,25).

 

Δέν εἶναι ὑπερβολή, ἄν ποῦμε ὅτι οἱ περισσότεροι ἀπό τούς ἀνθρώπους, δυστυχῶς, κάνουμε κακή χρῆσι τοῦ νοῦ καί τῆς ἐλευθερίας καί διά τῆς παρακοῆς τῶν Ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, ἀπομακρυνόμαστε ἀπό τήν Πηγή τοῦ Ζῶντος Ὕδατος, ἀπό τόν Ἕνα καί Μόνον Ἀληθινόν Θεόν, καί κατά τ όν Ἱερεμίαν, «ὀρύσσουμε λάκκους συντετριμμένους , οἵ οὐ δυνήσονται ὕδωρ συνέχειν». Ἀρνούμαστε τόν Ἀληθινόν Θεόν καί λατρεύουμε τό Διάβολο, τό Σατανᾶ, τόν Μαμωνᾶ, τό Χρῆμα. Καί παρόλες τίς, ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας, πληγές, δέν μετανοοῦμε, συνεχίζουμε τά ἔργα τῶν χειρῶν μας, καί προσκυνοῦμε τά δαιμόνια καί τά εἴδωλα τά χρυσᾶ καί τά ἀργυρᾶ καί τά χαλκᾶ καί τά λίθινα καί τά ξύλινα, τά ὁποῖα δέν μποροῦν νά βλέπουν, οὔτε νά ἀκούσουν οὔτε νά περπατούνε. Εἶναι ἄψυχα καί νεκρά. Συνεχίζουμε δέ, ἀμετανόητοι, τούς φόνους μας, καί τίς μαγεῖες μας καί τίς πορνεῖες μας καί τίς κλοπές μας» (παρβλ. Ἀποκ. θ΄ 20-21).

Ὁ Θεός μᾶς εὐσπλαγχνίζεται καί μᾶς προτρέπει νά ἐξέλθουμε ἀπό τήν Βαβυλῶνα, νά φύγουμε μακρυά ἀπό τήν εἰδωλολατρεία, πού εἶναι θάνατος. Μᾶς καλεῖ νά μετα-νοήσουμε καί νά ἐπιστρέψουμε στήν Πηγή τοῦ Ζῶντος  Ὕδατος, στήν Πατρική Ἑστία, νά ἀφήσουμε τά «ξυλοκέρατα τῆς ἀποστασίας» καί νά γευτοῦμε «τόν Μόσχον τόν σιτευτόν», νά τρεφώμαστε μέ «τόν ἄρτον τῶν τέκνων», «φαγεῖν ἐκ τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς, ὅ ἐστιν ἐν τῷ παραδείσῳ τοῦ Θεοῦ»(πρβλ. Ἀποκ. β΄7). Τρανό παράδειγμα ἀπομακρύνσεως ἀπό τό σκότος τῆς Εἰδωλολατρείας εἶναι ἡ Χαναναία, πού ἐξέρχεται ἀπό τῶν ὁρίων ἐκείνων τῆς εἰδωλολατρείας, καί εἰσέρχεται εἰς τόν Χῶρον, ὅπου εὐρίσκεται ὁ Ἀληθινός Μεσσίας, ὁ Χριστός. Ἀφήνει τά Εἴδωλα καί πλησιάζει μέ ἀπόλυτη, θερμή πίστι τόν Ἐρχόμενον, τόν Ἀναμενόμενον Λυτρωτήν,  «τήν προσδοκίαν τῶν Ἐθνῶν», «τόν Υἱόν Δαυῒδ» καί ζητεῖ τή βοήθειά Του.

Ἐκραύγασεν αὐτῷ λέγουσα: « Ἐλέησόν με, Κύριε, υἱέ Δαυῒδ· ἡ θυγάτηρ μου κακῶς δαιμονίζεται».  Τά ἄψυχα, τά κωφά καί νεκρά Εἴδωλα δέν μπόρεσαν νά θεραπεύσουν τή κόρη της. Ἔχει προσωπική, δική της πεῖρα ὅτι πίσω ἀπό τούς ψευτοθεούς,  πίσω ἀπό τά Εἴδωλα κρύπτονται τά δαιμόνια, πού μόνον κακό κάνουν. Γι’ αὐτό φεύγει ἀπό τῆς εἰδωλολατρείας. Καί, μέ θερμή Πίστι, ἔρχεται καί παρακαλεῖ τόν Ὁλοζώντανο Θεό, νά θεραπεύσῃ τήν κόρη της, ἡ ὁποία κακῶς δαιμονίζεται.

Ὁ Γλυκύς Ἰησοῦς, «πρᾷος καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ» ἀκούει τήν πονεμένη μητέρα, καί ὡς καρδιογνώστης γνωρίζει τά ἐσώτατα βάθη τῆς ψυχῆς καί τήν πίστι της, ἀλλά δέν τῆς ἀποκρίνεται. Οἱ Μαθηταί του παραξενεύονται καί τόν παρακαλοῦν νά τή βοηθήσῃ, γιά νά παύση νά κραυγάζῃ πίσω τους. Ὁ Κύριος ὅμως, ὡς Πάνσοφος καί Φιλάνθρωπος, θέλει νά φανερώσῃ σέ ὅλους μας τήν πίστι, τήν ὑπομονή καί τήν ἐπιμονή τῆς Χαναναίας καί νά τήν ἀναδείξῃ ὡς Παράδειγμα ἀπομακρύνσεως ἀπό τήν Εἰδωλολατρεία καί ἐπιστροφῆς στόν Ἀληθινόν Θεόν. Ὡς παράδειγμα μεγάλης Πίστεως. Γι’αὐτό καί λέγει στούς Μαθητές Του: «Οὐκ ἀπεστάλην εἰ μή εις τά πρόβατα τά ἀπολωλότα οἴκου Ἰσραήλ». Ἡ δύστυχη μητέρα ἀποδέχεται ὅτι, ὡς εἰδολολάτρις, δέν ἀξίζει τοῦ Ἐλέους τοῦ Θεοῦ καί δηλώνει τήν εἰλικρινῆ της μετάνοια, τόν πλησιάζει, τόν προσκυνεῖ καί Τοῦ λέγει:

«Κύριε, βοήθει μοι». Βοήθησέ με, Θεέ μου. Δέν ἀξίζω τό ἔλεός Σου, ἀλλά λυπήσου με, Πολυέλεε, καί βοήθησέ με.

Ὁ Κύριος θέλοντας νά ἀναδείξη τή μεγάλη καί θερμή Πίστι της σέ ὅλους διαλέγεται μαζί της καί τῆς λέγει: «Οὐκ ἔστι καλόν λαβεῖν  τόν ἄρτον τῶν τέκνων καί βαλεῖν τοῖς κυναρίοις». Καί ἐκείνη μέ βαθειά ταπείνωσι, μέ συναίσθησι τῆς ἁμαρτολότητός της καί ἀκλόνητη Πίστι στήν Ἀγάπη τοῦ Λυτρωτοῦ, σταθερά ἀποκρίνεται: « Ναί, Κύριε· καί γάρ τά κυνάρια ἐσθίει ἀπό τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπό τῆς τραπέζης τῶν κυρίων αὐτῶν».

Τότε ἀποκριθείς ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῇ: Ὦ γύναι, μεγάλη σου ἡ Πίστις! Γενηθήτω σοι ὡς θέλεις.  Καί ἰάθη ἡ θυγάτηρ αὐτῆς ἀπό τῆς ὥρας ἐκείνης» (Ματθ. ιε΄ 28).

Ὅλα εἶναι δυνατά σ’ αὐτόν πού πιστεύει. Θά πρέπει ὅμως νά συνειδητοποιήσουμε ὅλοι, ὅτι Πίστις στόν Ἀληθινό Θεό σημαίνει ἀναχώρησι, ἔξοδο ἀπό τή Βαβυλῶνα, ἀπό τήν εἰδωλολατρεία, ἀπομάκρυνσι ἀπό τό Κακό καί τήν ἁμαρτία, καθαρή καρδιά καί συνειδητή ἐπιστροφή στόν Ἁληθινόν Θεόν. Πίστις στό Θεό σημαίνει ὁλοκληρωτική ἀφιέρωσι, λόγῳ καί ἔργῳ, λατρεία τοῦ Θεοῦ, «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ», διότι σ’Αὐτόν καί μόνον σ’Αὐτόν τόν Τριαδικόν Θεόν ἀνήκει ἡ λατρεία, ἡ τιμή, ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.

« ΣΕΙΣ ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΕΙΣΘΕ ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΖΩΝΤΟΣ ΘΕΟΥ» (Β΄ Κορινθ. στ΄16).

 

«ΕΞΕΛΘΕ Ο ΛΑΟΣ ΜΟΥ ΕΚ ΤΗΣ ΒΑΒΥΛΩΝΟΣ»

(Ἀποκ. ιη΄4).

 

ΕΝΑΣ εἶναι ὁ Πάνσοφος καί Παντοδύναμος Θεός, ὁ Ὁποῖος εἶναι ὁ, «ἐκ τοῦ μή ὄντος» καί ἐξ ἀπείρου Ἀγάπης, Δημιουργός τοῦ Σύμπαντος κόσμου καί Πατέρας στοργικός ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Ἀγκαλιάζει, μέ τρυφερότητα ὅλους τούς ἀνθρώπους. Ὡς ἄπειρη ἀγάπη θέλει τά πλάσματά Του, ὅλοι οἱ ἄνθρωποι νά εἴμαστε ἑνωμένοι μαζί Του καί μεταξύ μας, μέ γνήσια ἀγάπη καί νά εἴμαστε «ἅγιοι», ὅπως « Ἅγιος εἶναι καί ὁ Πατέρας μας ὁ ἐν τοῖς Οὐρανοῖς. Ἔδωκε Νόμον στούς ἀνθρώπους καί  τρεῖς φορές ὥρισεν καί ζήτησε νά γίνουμε «ἅγιοι», πρῶτον , ὅταν εἶπε: «Καί ἁγιασθήσεσθε καί ἅγιοι ἔσεσθε,  ὅτι ἅγιός  εἰμι ἐγώ  Κύριος ὁ Θεός ὑμῶν (Λευϊτ. ια΄ 44)· δεύτερον ὅταν εἶπε πρός τόν Μωϋσῆν· «Καί ἔσεσθε ἅγιοι, ὅτι ἅγιος ἐγώ Κύριος ὁ Θεός ὑμῶν» (Λευϊτ. ιθ΄2). Καί τρίτον ὅταν «ἐλάλησε Κύριος πρός Μωϋσῆν, λέγων· Καί ἔσεσθε ἅγιοι, ὅτι ἅγιος  ἐγώ Κύριος ὁ Θεός ὑμῶν»(Λευϊτ. κ΄1, 7). Ὁ Χριστός προσεύχεται καί παρακαλεῖ τόν Πατέρα καί λέγει: «Πάτερ, ἁγίασον αὐτούς ἐν τῇ ἀληθείᾳ σου» ( Ἰωάν. ιζ΄17). Καί ὁ Ἴδιος Σταυρώνεται, γιά νά γίνουμε ἐμεῖς ἅγιοι. Καί λέγει: «Καί ὑπέρ αὐτῶν ἐγώ ἁγιάζω ἐμαυτόν, ἵνα καί αὐτοί,(οἱ πιστοί μαθηταί μου), ὦσιν ἡγιασμένοι ἐν ἀληθείᾳ» ( Ἰωάν. ιζ΄ 19).

 Ὁ Κύριος ἐκφράζει τή Θέλησί Του καί καθορίζει τό τελικό σκοπό τῆς ζωῆς μας, νά εἴμαστε Ναός τοῦ ζῶντος Θεοῦ. Αὐτό σημαίνει ἀναχώρησι, ἀπομάκρυνσι ἀπό τά Εἴδωλα. Πῶς εἶναι δυνατόν νά εὑρίσκωνται μαζί ὁ Ναός τοῦ Θεοῦ καί τά Εἴδωλα;

Ὁ Ἁπόστολος Παῦλος λέγει ὅτι δέν ἔχουν καμμιά ἀπολύτως σχέσι  τά εἴδωλα μέ τούς πιστούς Μαθητές τοῦ Χριστοῦ. Οἱ Χριστιανοί ὀφείλουν νά εἶναι ἅγιοι, ὅπως ὁ οὐράνιος πατέρας εἶναι Ἅγιος καί ἑνωμένοι νά ἀποτελοῦν  τόν Ναόν τοῦ ζῶντος Θεοῦ. «Ὑμεῖς γάρ  ναός Θεοῦ ἐστέ ζῶντος, καθώς εἶπεν ὁ Θεός, ὅτι ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καί ἐμπεριπατήσω καί ἔσομαι αὐτῶν Θεός καί αὐτοί ἔσονταί μοι λαός» (Α΄ Κορινθ. στ΄16).

Οἱ πιστοί στό Χριστό, ἀπεκδύονται τόν παλαιόν ἄνθρωπον σύν τοῖς παθήμασι καί ταῖς ἐπιθυμίαις αὐτοῦ, νεκρώνουν τά βρωμερά τους πάθη, σταυρώνουν τήν σάρκα καί ἐνδύονται τόν καινόν, τόν Νέον ἄνθρωπον, τόν Χριστόν. Ἀφιερώνονται στό Χριστό. Ἀπομακρύνονται ἀπό τό Κακόν καί τήν ἁμαρτίαν καί λατρεύουν τόν Κύριον «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ». Ἀναδεικνύουν τόν ἑαυτόν τους ναόν Θεοῦ.

Ὡς Ναός Θεοῦ ζῶντος οἱ πιστοί, τηροῦν τό Θέλημα τοῦ Κυρίου, τηροῦν τήν προσταγή Του, πού λέγει: «ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καί ἀφορίσθητε (ἐξέλθετε μέσα ἀπό τούς ἀπίστους, τούς εἰδωλολάτρες, ἀπομακρυνθεῖτε, χωρισθεῖτε ἀπό αὐτούς), λέγει ὁ Κύριος, καί ἀκαθάρτου μή ἅπτεσθε (μή ἐγγίζετε τίποτε τό ἀκάθαρτο, τό βέβηλο) κἀγώ εἰσδέξομαι ὑμᾶς (κι’ Ἐγώ θά σᾶς δεχθῶ μέ στοργή καί τρυφερότητα. Καί θά γίνω Πατέρας σας καί σεῖς θά εἶσθε παιδιά μου καί θυγατέρες μου, λέγει ὁ Κύριος ὁ Παντοκράτωρ» (Β΄ Κορινθ. στ΄17-18).

Ζητεῖ ὁ Κύριος νά εἴμαστε Ναός τοῦ ζῶντος Θεοῦ. Ἀλλά γιά γίνουμε Ναός τοῦ Θεοῦ, ὀφείλουμε νά ἀναχωρήσουμε ἀπό τό Κακό καί τήν ἁμαρτία. Νά χωρισθοῦμε ἀπό τούς ἀνθρώπους, πού βρίσκονται μακριά ἀπό τόν ἕνα καί μόνον ἀληθινόν Θεόν καί Ὅν ἀπέστειλεν Ἰησοῦ Χριστόν. Θέλει ὁ Θεός νά λυτρωθοῦμε ἀπό τά δεινά πού σωρεύει στήν ψυχή καί τή ζωή μας ἡ ἁμαρτία.  Μᾶς καλεῖ νά χωρισθοῦμε, νά ἀποκμακρυνθοῦμε, νά ἀναχωρήσουμε ἀπό τή Βαβυλῶνα, γιά νά ἀποφύγουμε τίς πληγές καί τά βάσανα, πού ἐπισύρει ἡ ἁμαρτία στούς εἰδωλολάτρες, στούς Βαβυλωνίους. Μᾶς καλεῖ κοντά Του ὁ Παντοκράτωρ.

Ὁ Θεός  μᾶς καλεῖ λέγων· «ἔξελθε ὁ λαός μου ἐκ τῆς Βαβυλῶνος». Σημειώνω δέ ἐδῶ ὅτι ἡ ἔξοδος αὐτή, ἡ ἀναχώρησις ἐκ τῆς Βαβυλῶνος, δέν εἶναι τοπική μετακίνησις, ἀλλά ἠθική, πνευματική ἀναχώρησις ἀπό τό Κακό καί τήν ἁμαρτία καί ἀπό κάθε εἰδωλολατρική ἀκαθαρσία. Ὅπου κι’ ἄν βρισκώμαστε θέλει ὁ Κύριος νά εἴμαστε ἀφιερωμένοι Σ’Αὐτόν, νά εἴμαστε καθαροί, ἑνωμένοι μαζί Του, νά εἴμαστε Ναός Αὐτοῦ, τοῦ Ζῶντος Θεοῦ, ἀπολαμβάνοντες τίς Ἐπαγγελίες τοῦ Θεοῦ. Οἱ Ἐπαγγελίες δέ τοῦ Θεοῦ συνοψίζονται εἰς τήν ἀδιατάρακτον διά θέας ἀπόλαυσις τοῦ ἀπείρου Κάλλους τοῦ Προσώπου τοῦ Θεοῦ εἰς μακρότητα ἡμερῶν. Εἶναι ἡ αἰώνιος μακαριότης. Ἡ αἰώνιος καί ἀτελεύτητος δοξολογία τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Γιά νά εἴμαστε Ναός τοῦ ζῶντος Θεοῦ καί νά ἀπολαμβάνωμεν τῶν δωρεῶν Του, τῶν ὑποσχέσεών Του, ὀφείλομεν νά ἀναχωρήσωμεν ἀπό τήν Βαβυλῶνα, νά καθαρίσουμε τήν ψυχή μας ἀπό πάσης ἐνύλου καί ἀκαθάρτου ἡδονῆς καί νά ζοῦμε εὐσεβῶς ἐν Χριστῷ, καθώς πρέπει ἁγίοις, γιά  νά ἔχουμε μέσα ἐνοικοῦντα καί ἐμπεριπατοῦντα τόν ζῶντα Θεόν, καί ἔτσι νά τελειοποιηθῇ ἡ ἁγιότης μας. Καί ὅπως λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Ταύτας οὖν ἔχοντες τάς ἐπαγγελίας, ἀγαπητοί, καθαρίσωμεν ἑαυτούς  ἀπό παντός μολυσμοῦ σαρκός καί πνεύματος, ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ» (Β΄ Κορινθ. ζ΄ 1). Αὐτόν τόν Θεόν ἡμῶν προσκυνήσωμεν, Αὐτόν δοξολογήσωμεν, διότι Σ’Αὐτόν ἀνήκει ἡ τιμή, ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.