ΣΥ, ΚΥΡΙΕ, ΕΙΣΑΙ ΤΟ ΦΡΟΥΡΙΟΝ ΜΑΣ

 

«Ο ΠΑΝΑΚΗΣ ΙΑΤΡΟΣ».

 

Κύριέ μου, Ἰησοῦ, λαχτάρα τῆς ψυχῆς μου, μόνη μου παρηγοριά, καταφυγή μου μόνη! Μόνο κοντά Σου, Κύριε,  ἀναπαύεται ἡ ψυχή μου! Γι’αὐτό μέρα καί νύχτα καταφεύγω, εἰλικρινά μετανοιωμένος, κοντά Σου καί δέν  φοβοῦμαι τίποτε. Ποῦ ἀλλοῦ μπορῶ νά καταφύγω; Μόνο κοντά Σου νοιώθω ἀσφαλής. Μόνον κοντά Σου βρίσκει γαλήνη καί ἀνάπαυσι ἠ ψυχή μου!... Σύ εἶσαι ἡ ζωή μου καί ἡ εἰρήνη μου. Ἔχω βαθειά συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός μου καί μένω ἔκθαμβος, μέ τό ἄπειρόν Ἔλεός Σου, Φιλάνθρωπε!  Πῶς μᾶς ἀνέχεσαι, Θεέ μου, Ἀνεξίκακε; Πολλές εἶναι οἱ ἁμαρτίες μας καί καθημερινά πληθαίνουν...Καί παρόλες τίς, ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας, πληγές, ἀμετανόητοι, συνεχίζουμε τά ἔργα τῶν χειρῶν μας. Καί ὄχι μόνον δέν μετανοῦμε, ἀλλά καί καυχώμαστε γιά τά ἀτοπήματά μας. Καί Σύ, Κύριε, Μακρόθυμε, μᾶς κυνηγᾶς μέ τό Ἔλεός Σου... Κρούεις τήν Θύραν καί περιμένεις. Πῶς νά περιγράψω τά μεγαλεῖα τῆς Μακροθυμίας Σου, γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ; Πῶς νά ὑμνήσω τά θαυμάσιά Σου!...

Ὦ γλυκύ μου Ἔαρ! Ὦ Φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου! Δέξου ὡς ὕμνον Εὐχαριστίας, τούς στεναγμούς τῆς καρδιᾶς μου. Δέξου, Πανάγαθε τά δάκρυά μου καί τό σημερινό μου τόλμημα. Καί μή ἀπορρίψῃς τό αἴτημά μου. ΕΛΕΟΣ Σοῦ ζητῶ. Ὑποφέρουμε ἐξ αἰτίας τῶν πολλῶν μας ἁμαρτιῶν. Ὁ Κορωναϊός, Ἰός θανατηφόρος, εἶναι ὑπαρκτός, προϊόν τῶν Ἐργαστηρίων τῆς ἀνομίας, προϊόν τῶν ἁμαρτιῶν μας. Τό «θανατικό» αὐτό μαστιγώνει τήν ἀνθρωπότητα ὁλόκληρη καί θανατώνει καθημερινά πολλούς καί μεῖς  δέν μποροῦμε νά ἀνατρέψουμε τό ΚΑΚΟ... Σέ ἱκετεύω, Πολυεύσπλαγχνε, Κύριε Ἰησοῦ, ἔρχου ταχύ. Μή χρονίσῃς!  Μή Ἀργοπορῇς! Λύτρωσέ μας καί ἀπό αὐτή τή μάστιγα!  Σέ ποιόν ἄλλον νά καταφύγουμε; Ποιός ἄλλος μπορεῖ νά μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό αὐτήν τήν «ἰλύν βυθοῦ» εἰς τήν ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ, ἄν ὄχι Ἐσύ, πού Σταυρώθηκες, γιά μᾶς; Εἶμαι σίγουρος ὅτι πάντοτε ἀκοῦς καί τίς ἄναρθρες κραυγές μου καί τούς ἀλαλήτους στεναγμούς τῆς καρδίας μου καί  Σέ εὐχαριστῶ. Δέξου , Κύριε, τά δάκρυα τῆς εὐγνωμοσύνης μου καί  σῶσε μας καί ἀπό αὐτό «τό Θανατικό».

Κύριέ μου, Μόνον Σύ, μπορεῖς, ὡς Παντοδύναμος καί θέλεις, ὡς Πανάγαθος, νά μᾶς λυτρώσῃς ἀπό τά δεινά, πού σωρεύει στήν ψυχή καί τή ζωή μας ἡ ἁμαρτία. Μόνον Σύ, «ὁ Πανακής ἰατρός», ὁ Ἰατρός τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν, μπορεῖς καί θέλεις, νά μᾶς ἐλευθερώσῃς ἀπό τή δουλεία τῆς φθορᾶς καί νά μᾶς ὁδηγήσῃς «ἐπί ζωῆς πηγάς ὑδάτων». Ἄκουσε, Κύριε, τούς στεναγμούς τῶν δούλων Σου καί τή δική μου ἱκεσία καί ἔρχου ταχύ καί σῶσον  ἡμᾶς, τούς ἀναξίους δούλους Σου, καί τόν κόσμον Σου καί σῶσον τάς ψυχάς ἡμῶν ὡς Ἀγαθός καί Φιλάνθρωπος καί Ἐλεήμων Θεός. ΔΟΞΑ ΣΤΟ ΠΑΝΑΓΙΟΝ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ! Μόνον Σέ Σένα καταφεύγουμε. Σέ Σένα ἁμαρτάνουμε, ἀλλά καί Ἐσένα μονάχα λατρεύουμε! ΣΩΣΟΝ ΗΜΑΣ, ΚΥΡΙΕ! Ὅτι Σοῦ ἐστιν ἡ Βασιλεία καί ἡ δύναμις καί ή δόξα, ἡ τιμή καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.