Η ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΘΑΝΑΤΟΣ. «ΦΕΥΓΕΤΕ ΑΠΟ ΤΗΣ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΙΑΣ» (Α΄ Κορινθ. ι΄14).

«ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ, ΚΥΡΙΕ, ΥΙΕ ΔΑΥΪΔ...»

«ΚΥΡΙΕ, ΒΟΗΘΕΙ ΜΟΙ» (Ματθ. ιε΄22,25).

 

Δέν εἶναι ὑπερβολή, ἄν ποῦμε ὅτι οἱ περισσότεροι ἀπό τούς ἀνθρώπους, δυστυχῶς, κάνουμε κακή χρῆσι τοῦ νοῦ καί τῆς ἐλευθερίας καί διά τῆς παρακοῆς τῶν Ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, ἀπομακρυνόμαστε ἀπό τήν Πηγή τοῦ Ζῶντος Ὕδατος, ἀπό τόν Ἕνα καί Μόνον Ἀληθινόν Θεόν, καί κατά τ όν Ἱερεμίαν, «ὀρύσσουμε λάκκους συντετριμμένους , οἵ οὐ δυνήσονται ὕδωρ συνέχειν». Ἀρνούμαστε τόν Ἀληθινόν Θεόν καί λατρεύουμε τό Διάβολο, τό Σατανᾶ, τόν Μαμωνᾶ, τό Χρῆμα. Καί παρόλες τίς, ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας, πληγές, δέν μετανοοῦμε, συνεχίζουμε τά ἔργα τῶν χειρῶν μας, καί προσκυνοῦμε τά δαιμόνια καί τά εἴδωλα τά χρυσᾶ καί τά ἀργυρᾶ καί τά χαλκᾶ καί τά λίθινα καί τά ξύλινα, τά ὁποῖα δέν μποροῦν νά βλέπουν, οὔτε νά ἀκούσουν οὔτε νά περπατούνε. Εἶναι ἄψυχα καί νεκρά. Συνεχίζουμε δέ, ἀμετανόητοι, τούς φόνους μας, καί τίς μαγεῖες μας καί τίς πορνεῖες μας καί τίς κλοπές μας» (παρβλ. Ἀποκ. θ΄ 20-21).

Ὁ Θεός μᾶς εὐσπλαγχνίζεται καί μᾶς προτρέπει νά ἐξέλθουμε ἀπό τήν Βαβυλῶνα, νά φύγουμε μακρυά ἀπό τήν εἰδωλολατρεία, πού εἶναι θάνατος. Μᾶς καλεῖ νά μετα-νοήσουμε καί νά ἐπιστρέψουμε στήν Πηγή τοῦ Ζῶντος  Ὕδατος, στήν Πατρική Ἑστία, νά ἀφήσουμε τά «ξυλοκέρατα τῆς ἀποστασίας» καί νά γευτοῦμε «τόν Μόσχον τόν σιτευτόν», νά τρεφώμαστε μέ «τόν ἄρτον τῶν τέκνων», «φαγεῖν ἐκ τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς, ὅ ἐστιν ἐν τῷ παραδείσῳ τοῦ Θεοῦ»(πρβλ. Ἀποκ. β΄7). Τρανό παράδειγμα ἀπομακρύνσεως ἀπό τό σκότος τῆς Εἰδωλολατρείας εἶναι ἡ Χαναναία, πού ἐξέρχεται ἀπό τῶν ὁρίων ἐκείνων τῆς εἰδωλολατρείας, καί εἰσέρχεται εἰς τόν Χῶρον, ὅπου εὐρίσκεται ὁ Ἀληθινός Μεσσίας, ὁ Χριστός. Ἀφήνει τά Εἴδωλα καί πλησιάζει μέ ἀπόλυτη, θερμή πίστι τόν Ἐρχόμενον, τόν Ἀναμενόμενον Λυτρωτήν,  «τήν προσδοκίαν τῶν Ἐθνῶν», «τόν Υἱόν Δαυῒδ» καί ζητεῖ τή βοήθειά Του.

Ἐκραύγασεν αὐτῷ λέγουσα: « Ἐλέησόν με, Κύριε, υἱέ Δαυῒδ· ἡ θυγάτηρ μου κακῶς δαιμονίζεται».  Τά ἄψυχα, τά κωφά καί νεκρά Εἴδωλα δέν μπόρεσαν νά θεραπεύσουν τή κόρη της. Ἔχει προσωπική, δική της πεῖρα ὅτι πίσω ἀπό τούς ψευτοθεούς,  πίσω ἀπό τά Εἴδωλα κρύπτονται τά δαιμόνια, πού μόνον κακό κάνουν. Γι’ αὐτό φεύγει ἀπό τῆς εἰδωλολατρείας. Καί, μέ θερμή Πίστι, ἔρχεται καί παρακαλεῖ τόν Ὁλοζώντανο Θεό, νά θεραπεύσῃ τήν κόρη της, ἡ ὁποία κακῶς δαιμονίζεται.

Ὁ Γλυκύς Ἰησοῦς, «πρᾷος καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ» ἀκούει τήν πονεμένη μητέρα, καί ὡς καρδιογνώστης γνωρίζει τά ἐσώτατα βάθη τῆς ψυχῆς καί τήν πίστι της, ἀλλά δέν τῆς ἀποκρίνεται. Οἱ Μαθηταί του παραξενεύονται καί τόν παρακαλοῦν νά τή βοηθήσῃ, γιά νά παύση νά κραυγάζῃ πίσω τους. Ὁ Κύριος ὅμως, ὡς Πάνσοφος καί Φιλάνθρωπος, θέλει νά φανερώσῃ σέ ὅλους μας τήν πίστι, τήν ὑπομονή καί τήν ἐπιμονή τῆς Χαναναίας καί νά τήν ἀναδείξῃ ὡς Παράδειγμα ἀπομακρύνσεως ἀπό τήν Εἰδωλολατρεία καί ἐπιστροφῆς στόν Ἀληθινόν Θεόν. Ὡς παράδειγμα μεγάλης Πίστεως. Γι’αὐτό καί λέγει στούς Μαθητές Του: «Οὐκ ἀπεστάλην εἰ μή εις τά πρόβατα τά ἀπολωλότα οἴκου Ἰσραήλ». Ἡ δύστυχη μητέρα ἀποδέχεται ὅτι, ὡς εἰδολολάτρις, δέν ἀξίζει τοῦ Ἐλέους τοῦ Θεοῦ καί δηλώνει τήν εἰλικρινῆ της μετάνοια, τόν πλησιάζει, τόν προσκυνεῖ καί Τοῦ λέγει:

«Κύριε, βοήθει μοι». Βοήθησέ με, Θεέ μου. Δέν ἀξίζω τό ἔλεός Σου, ἀλλά λυπήσου με, Πολυέλεε, καί βοήθησέ με.

Ὁ Κύριος θέλοντας νά ἀναδείξη τή μεγάλη καί θερμή Πίστι της σέ ὅλους διαλέγεται μαζί της καί τῆς λέγει: «Οὐκ ἔστι καλόν λαβεῖν  τόν ἄρτον τῶν τέκνων καί βαλεῖν τοῖς κυναρίοις». Καί ἐκείνη μέ βαθειά ταπείνωσι, μέ συναίσθησι τῆς ἁμαρτολότητός της καί ἀκλόνητη Πίστι στήν Ἀγάπη τοῦ Λυτρωτοῦ, σταθερά ἀποκρίνεται: « Ναί, Κύριε· καί γάρ τά κυνάρια ἐσθίει ἀπό τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπό τῆς τραπέζης τῶν κυρίων αὐτῶν».

Τότε ἀποκριθείς ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῇ: Ὦ γύναι, μεγάλη σου ἡ Πίστις! Γενηθήτω σοι ὡς θέλεις.  Καί ἰάθη ἡ θυγάτηρ αὐτῆς ἀπό τῆς ὥρας ἐκείνης» (Ματθ. ιε΄ 28).

Ὅλα εἶναι δυνατά σ’ αὐτόν πού πιστεύει. Θά πρέπει ὅμως νά συνειδητοποιήσουμε ὅλοι, ὅτι Πίστις στόν Ἀληθινό Θεό σημαίνει ἀναχώρησι, ἔξοδο ἀπό τή Βαβυλῶνα, ἀπό τήν εἰδωλολατρεία, ἀπομάκρυνσι ἀπό τό Κακό καί τήν ἁμαρτία, καθαρή καρδιά καί συνειδητή ἐπιστροφή στόν Ἁληθινόν Θεόν. Πίστις στό Θεό σημαίνει ὁλοκληρωτική ἀφιέρωσι, λόγῳ καί ἔργῳ, λατρεία τοῦ Θεοῦ, «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ», διότι σ’Αὐτόν καί μόνον σ’Αὐτόν τόν Τριαδικόν Θεόν ἀνήκει ἡ λατρεία, ἡ τιμή, ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.