Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ Η ΤΕΛΙΚΗ ΚΡΙΣΙΣ

                                 «ΕΦ’ ΟΣΟΝ ΕΠΟΙΗΣΑΤΕ ΕΝΙ ΤΟΥΤΩΝ ΤΩΝ ΑΔΕΛΦΩΝ

ΤΩΝ ΕΛΑΧΙΣΤΩΝ, ΕΜΟΙ ΕΠΟΙΗΣΑΤΕ» (Ματθ. κε΄40).

 

 

« Ὅταν ἔλθῃ ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ...».

Ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, τέλειος Θεός, ἔγινε καί τέλειος ἄνθρωπος, «ἵνα τήν ἑαυτοῦ ἀναπλάσῃ εἰκόνα φθαρεῖσαν τοῖς πάθεσι». Διά τῆς Διδασκαλίας Του, τῶν θαυμασίων Του, τῆς Σταυρικῆς Του Θυσίας, τῆς Ἀναστάσεώς Του ἐδοξάσθη, «καί ἡρπάσθη πρός τόν Θεόν καί πρός τόν θρόνον αὐτοῦ» (Ἀποκ. ιβ΄5). «Ἀνελήφθη ἐν δόξῃ εἰς τούς οὐρανούς καί ἐκάθισεν ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός», μέ τήν ὑπόσχεσιν ὅτι «καί πάλιν ἐρχόμενον κρῖναι ζῶντας καί νεκρούς» καί «ἀποδοῦναι ἑκάστῳ κατά τά ἔργα αὐτοῦ» (Ματθ. κε΄31-46. ιστ΄27.Πράξ. α΄11. Ἀποκ. α΄7. ια΄ 18. κβ΄12.Λουκ ι΄35, ιθ΄15. Ρωμ. β΄ 6.  β΄ Τιμόθ, δ΄14. κλπ.). Θά ἐπανέλθῃ ὡς Θεός μετά δόξης καί θά κρίνῃ ζῶντας καί νεκρούς καί θά ἀποδώσῃ στόν καθένα ἀνάλογα μέ  τά ἔργα του.

Ὁ οὐράνιος Πατέρας ἀπό ἄπειρη Ἀγάπη «τόν Υἱόν αὐτοῦ ἔδωκε, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον» ( Ἰωάν. γ΄15,16).  Παρέδωκε δέ στόν Υἱόν Του «πᾶσαν ἐξουσίαν ἐν οὐρανῷ καί ἐπί γῆς»(Ματθ. κη΄18). Καί « τήν κρίσιν πᾶσαν δέδωκε τῷ υἱῷ» ( Ἰωάν. ε΄22).

Κατά τήν πρώτην, ὅμως, ἐπί γῆς Παρουσίαν Του, ἐνῶ εἶναι ὁ μόνος Κριτής τῶν πάντων, δέν κρίνει κανένα καί διακηρύσσει σέ ὅλους μας καί λέγει: «Ἐάν τίς μου ἀκούσῃ τῶν ῥημάτων καί μή πιστεύσῃ, ἐγώ οὐ κρίνω αὐτόν· οὐ γάρ  ἦλθον ἵνα κρίνω τόν κόσμον, ἀλλ’ ἵνα σώσω τόν κόσμον. ὁ ἀθετῶν ἐμέ  καί μή λαμβάνων τά ῥήματά μου, ἔχει τόν κρίνοντα αὐτόν· ὁ λόγος ὅν ἐλάλησα, ἐκεῖνος κρινεῖ αὐτόν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ» ( Ἰωάν. ιβ΄ 47-48).

Ἡ καταδίκη ἐξαρτᾶται ἀπό τόν καθένα μας. Εἶναι προϊόν τῆς παρακοῆς, προϊόν τῆς κακῆς μας προαιρέσεως. Ὁ Κύριος δέν εἶναι τιμωρός, ἀλλά εἶναι Ἀγαθός καί μεταδοτικός τοῦ ἀγαθοῦ. Ὁ λόγος, λοιπόν, καί ἡ αἰτία, γιά τήν ὁποίαν κρίνονται καί καταδικάζονται οἱ ἄπιστοι, εἶναι  ὁλοφάνερη καί ἁπλῆ, λέγει ὁ Κύριος: « Αὕτη δέ ἐστιν ἡ κρίσις ὅτι τό φῶς ἐλήλυθεν εἰς τόν κόσμον, καί ἠγάπησαν οἱ ἄνθρωποι μᾶλλον τό σκότος ἤ τό φῶς· ἦν γάρ πονηρά αὐτῶν τά ἔργα. Πᾶς γάρ ὁ φαῦλα πράσσων μισεῖ τό φῶς καί οὐκ ἔρχεται πρός τό φῶς, ἵνα  μή ἐλεγχθῇ τά  ἔργα αὐτοῦ· ὁ δέ ποιῶν τήν ἀλήθειαν ἔρχεται πρός τό φῶς, ἵνα φανερωθῇ αὐτοῦ τά ἔργα, ὅτι ἐν Θεῷ ἐστιν  εἰργασμένα» ( Ἰωάν. γ΄19-21).

Κατά τήν Δευτέραν ἔνδοξον Παρουσία Του θά ὡς Παντοδύναμος καί ἔνδοξος Θεός καί θά βάλῃ ὁριστικόν Τέλος τῆς Ἀνομίας καί ὁ καθένας θά πάρῃ τή  θέσι πού διάλεξε μέ τά ἔργα του. Ὁ ἀδέκαστος, ὁ Δίκαιος Κριτής θά ἀποδώσῃ στόν καθένα ἀνάλογα μέ τά ἔργα του. Ὁ Καθένας θά λάβῃ τή θέσι πού διάλεξε.

Ὁ Πάνσοφος Δημιουργός μᾶς ἔπλασε κατ’εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Αὐτοῦ, μικρούς θεούς, μικρούς δημιουργούς. Παρέθεσε ἐνώπιόν μας τήν Ζωήν καί τόν Θάνατον, τό Πῦρ καί τό ὕδωρ, τήν ὁδόν τῆς Ἀγάπης, τῆς εὐσπλαγχνίας, τῆς Ἐλεημοσύνης, πού μᾶς φέρει εἰς τά δεξιά τοῦ Κυρίου, καί τήν Ὁδόν τοῦ Μίσους, τῆς σκληρότητος καί τῆς Ἀσπλαγχνίας, πού μᾶς φέρει εἰς τά ἀριστερά τοῦ Κυρίου. Κάθε μας σκέψις, λογισμός, ἐπιθυμία, κάθε μας λόγος καί πάντα τά ἔργα μας γράφονται στό Βιβλίον τῆς Ζωῆς. «Ἔστι Δίκης ὀφθαλμός, ὅς τά πάνθ’ ὁρᾷ». Τίποτε δέν χάνεται. Τίποτε δέν μένει κρυφό. «Δέν ὑπάρχει κανένα κτίσμα ἀφανές καί ἀόρατον, ὅλα εἶναι ξεσκεπασμένα στά μάτια  τοῦ Δικαίου Κριτοῦ. Ὅλα εἶναι  γυμνά καί τετραχηλισμένα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, πρός τόν Ὁποῖον θά δώσουμε λογαριασμόν καί ἀπολογία διά τάς πράξεις μας» ( Ἑβρ. δ΄ 13). Ὅταν, λοιπόν ἔλθῃ θά βάλῃ τό ὁριστικό Τέλος τῆς Ἀφροσύνης μας. ΟΤΑΝ ΕΛΘῌ... Εἶναι ἄγνωστος ὁ χρόνος τῆς ἐπανόδου Του. Μόνον ὁ Θεός γνωρίζει τό ΠΟΤΕ. Ἐμεῖς ὀφείλουμε νά εἴμαστε ἕτοιμοι νά ὑποδεχθοῦμε τόν Κύριον, τόν  «ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ κρῖναι ζῶντας καί νεκρούς καί ἀποδοῦναι ἑκάστῳ κατά τά ἔργα αὐτοῦ». Καί ἔρχεται «ὡς κλέπτης ἐν νυκτί» (Ἀποκ.γ΄3, ιστ΄15), «ὡς ἀστραπή» (Ματθ.κδ΄27). Καί «μακάριος ὁ γρηγορῶν καί τηρῶν τά ἱμάτια αὐτοῦ...»(Ἀποκ. ιστ΄15). Ὁ Κύριος μᾶς προτρέπει νά προετοιμάζουμε τόν ἑαυτόν μας πρός ὑποδοχήν καί λέγει: Γρηγορεῖτε οὖν , ὅτι οὐκ οἴδατε τήν ἡμέραν οὐδέ τήν ὥραν ἐν ᾗ ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἔρχεται»(Ματθ. κε΄13).

Εἶναι σκοπίμως ἄγνωστος ἡ ὥρα τῆς ἐπανόδου Του, ἀλλά ἀπολύτως βεβαία, ὅπως βέβαιος εἶναι ὁ χωρισμός τῆς ψυχῆς ἀπό τό σῶμα, ὁ πρόσκαιρος θάνατος, κατά τόν ὁποῖον γίνεται ἡ προσωπική κρίσις, γιά τόν καθένα μας χωριστά. Κατά τήν ὥραν τοῦ θανάτου ὁ καθένας κρίνεται ἀνάλογα μέ τά ἔργα του καί ὁ μέν δίκαιος πορεύεται καί ἀναπαύεται εἰς τόν κόλπον τοῦ Ἀβραάμ καί προαπολαμβάνει τῶν ἀγαθῶν τοῦ Θεοῦ, μέχρι τήν Ἡμέρα τῆς παγκοσμίου Κρίσεως, ὁπότε θά λάβῃ καί τήν ὁριστική του θέσιν εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ. Ὁ δέ ἀμετανόητος ἁμαρτωλός, θά ταφῆ καί θά εὑρεθῇ εἰς τόν τόπον τῆς βασάνου, ὀδυνόμενος καί βασανιζόμενος μέχρις ὅτου λάβῃ τήν θέσιν πού διάλεξε μέ τά ἔργα καί τήν συμπεριφορά του, μέχρι τῆς τελικῆς Κρίσεως ὁπότε, ἐξ αἰτίας τῆς ἀσπλαγχνίας του καί ἀμετανοησίας του θά πορευθῇ εἰς τό σκότος τό ἐξώτερον, εἰς τό πῦρ τό αἰώνιον, τῷ ἡτοιμασμένον τῷ διαβόλῳ καί τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ (Παρβλ.  καί  Λουκ. ιστ΄ 19-31).Γνωρίζουμε δέ πάντες ὅτι  ἐν τῷ ᾍδῃ οὐκ ἔστι μετάνοια. Καί, ὅπως λέγει ὁ Δαυῒδ, ἐν τῷ ᾍδῃ τίς ἐξομολογήσεταί σοι;»(Ψαλμ.6,6). Ὅσο ζῆ κανείς ἔχει καιρόν μετανοίας. Μετά τόν θάνατον,  εἰς τόν ᾎδη, δέν ὑπάρχει μετάνοια. Καιρός νά μετα-νοήσουμε, πρίν νά εἶναι ἀργά.

Καιρός νά ἀκολουθήσουμε τήν Ὁδόν τῆς ἀγάπης, πού θά μᾶς φέρῃ εἰς τά δεξιά τοῦ Κυρίου τή φοβερή ἡμέρα τῆς Κρίσεως. Διότι, ἐάν δέν μετανοήσουμε ἐγκαίρως «ἡ κρίσις θά εἶναι ἀνελέητη, ἄσπλαγχνη, θά εἶναι χωρίς ἔλεος καί ἐπιείκειαν, γιά κεῖνον, πού δέν ἔδειξε ἔλεος καί εὐσπλαγχνία πρός τούς ἀδελφούς του» (Ἰακ. β΄19).

ΟΤΑΝ ΕΛΘῌ  ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου, μέ ὅλη τή θεϊκή Του δόξα καί ὅλοι οἱ ἄγγελοι μαζί Του, τότε θά καθίσῃ στόν ἔνδοξο Θρόνο Του καί θά μαζευθοῦν ἐνώπιόν Του ὅλα τά ἔθνη  καί θά χωρίσῃ  τούς δικαίους, ἀπό τούς ἀδίκους, ὅπως ἀκριβῶς ὁ Ποιμένας χωρίζει τά πρόβατα ἀπό τῶν ἐρίφων. Καί θά τοποθετήσῃ τά μέν πρόβατα (τούς δικαίους), πρός τά δεξιά Αὐτοῦ, τά δέ κατσίκια πρός τά ἀριστερά Του. Τότε θά πῇ ὁ Βασιλιᾶς σέ κείνους πού θά εἶναι εἰς τά δεξιά Του, πρός τούς δικαίους: Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ Πατρός μου, κληρονομήσατε τήν ἡτοιμασμένην ὑμῖν Βασιλείαν ἀπό καταβολῆς κόσμου.  Ὁ Πανάγαθος Θεός, γιά τά πλάσματά Του, γιά ὅλους ἐκείνους πού θά Τοῦ ὁμοιάσουν στήν Ἀγάπην, στήν εὐσπλαγχνία, στό Ἔλεος, ἑτοίμασε Βασιλείαν, ἑτοίμασε  Παράδεισον, ἀπό τόν καιρόν τῆς Δημιουργίας τοῦ κόσμου.

Καί ἀμέσως αἰτιολογεῖ τήν Ἀπόφασί Του καί λέγει· Κληρονομήσατε τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, ΔΙΟΤΙ :

ΕΠΕΙΝΑΣΑ  γάρ καί ΕΔΩΚΑΤΕ ΜΟΙ ΦΑΓΕΙΝ.

ΕΔΙΨΗΣΑ, καί ΕΠΟΤΙΣΑΤΕ  ΜΕ.

Ξένος ἤμην, καί ΣΥΝΗΓΑΓΕΤΕ ΜΕ.

Γυμνός, καί ΠΕΡΙΕΒΑΛΕΤΕ ΜΕ.

ΗΣΘΕΝΗΣΑ, καί ΕΠΕΣΚΕΨΑΣΘΕ ΜΕ.

Ἐν φυλακῇ ἤμην, καί ΗΛΘΕΤΕ ΠΡΟΣ ΜΕ.

Τότε θά ἀποκριθοῦν οἱ δίκαιοι καί, μέ ἄκρα ταπείνωσι καί βαθειά συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός των ἐνώπιον τοῦ δοτῆρος πάντων τῶν ἀγαθῶν· Κύριε, μακρόθυμε καί πολυέλεε, ἐμεῖς οἱ ἀχρεῖοι δοῦλοι Σου, πότε σέ εἴδομεν πεινῶντα καί ἐθρέψαμεν,  ἤ διψῶντα καί ἐποτίσαμεν; Πότε δέ σέ εἴδομεν ξένον καί συνηγάγομεν, ἤ γυμνόν καί περιεβάλομεν; Πότε δέ σέ εἴδομεν ἀσθενή ἤ ἐ ν φυλακῇ, καί ἤλθομεν πρός σέ;

Καί τότε ὁ Πάνσοφος καί πανοικτίρμων Κύριος θά  μᾶς δώσῃ, λακωνικά, τό διάγραμμα τῆς πνευματικῆς καί θεαρέστου ζωῆς, πού ὅταν ζήσουμε σύμφωνα μέ αὐτό, θά ἀξιωθοῦμε τῆς Βασιλείας Του.

Σᾶς διαβεβαιῶ, ἀλήθεια σᾶς λέγω· « ΑΜΗΝ ΓΑΡ ΛΕΓΩ ΥΜΙΝ·  ΕΦ’ ΟΣΟΝ ΕΠΟΙΗΣΑΤΕ ΕΝΙ ΤΟΥΤΩΝ ΤΩΝ ΑΔΕΛΦΩΝ ΜΟΥ ΤΩΝ ΕΛΑΧΙΣΤΩΝ, ΕΜΟΙ ΕΠΟΙΗΣΑΤΕ» (Ματθ. κε΄40).

ΤΟΤΕ, μετά τήν ἀποκατάστασιν τῶν δικαίων στή Βασιλεία Του, ὁ Δίκαιος Κριτής, θά εἰπῇ καί σέ  κείνους, πού θά εἶναι εἰς τά ἀριστερά του, στούς ἀμετανοήτους ἁμαρτωλούς : ΠΟΡΕΥΕΣΘΕ ΑΠ’ ΕΜΟΥ ΟΙ ΚΑΤΗΡΑΜΕΝΟΙ ΕΙΣ ΤΟ ΠΥΡ ΤΟ ΑΙΩΝΙΟΝ ΤΟ ΗΤΟΙΜΑΣΜΕΝΟΝ Τῼ ΔΙΑΒΟΛῼ ΚΑΊ ΤΟΙΣ ΑΓΓΕΛΟΙΣ ΑΥΤΟΥ. Σεῖς, πού μέ τά ἔργα σας, μέ τήν κακή σας προαίρεσι ἐγίνατε καταραμένοι, πηγαίνετε μακράν ἀπό Μένα, εἰς τό πῦρ τό αἰώνιον, πού ἔχει ἑτοιμασθῇ, γιά τό Διάβολο καί τούς ἀγγέλους του. Αὐτή τή θέσι διαλέξατε μέ τά ἔργα σας, μέ τή συμπεριφορά σας. Διότι ἐπείνασα καί δέν μοῦ ἐδώκατε νά φάγω, ἐδίψασα καί δέν μέ ἐποτίσατε. Ξένος ἤμουν  καί δέν μέ πήρατε στό σπίτι σας. Γυμνός ἤμουν καί δέν μέ ἐνδύσατε. Ἀσθενής ἤμουνα καί φυλακισμένος καί δέν μέ ἐπισκεφθήκατε. Δέν ἐδείξατε ἀπολύτως καμμιά συμπάθεια, καμμιά εὐσπλαγχνία. Αὐτοί ὅμως, μέ θράσσος καί ἀναισχυντίαν, θά ἀποκριθοῦν στόν Κύριον καί θά ποῦν: Κύριε, πότε σέ εἴδαμε νά πεινᾷς ἤ νά διψᾷς καί νά εἶσαι ξένος ἤ γυμνός ἤ ἀσθενής ἤ φυλακισμένος καί δέν σέ ὑπηρετήσαμε;

Τότε, ὁ Δίκαιος Κριτής, ἁπλᾶ , θά ἀποκριθῇ σ’ αὐτούς καί θά εἰπῇ: ΑΛΗΘΕΙΑ ΣΑΣ ΛΕΓΩ· ΕΦ’ ΟΣΟΝ ΟΥΚ ΕΠΟΙΗΣΑΤΕ ΕΝΙ ΤΟΥΤΩΝ ΤΩΝ ΕΛΑΧΙΣΤΩΝ, ΟΥΔΕ ΕΜΟΙ ΕΠΟΙΗΣΑΤΕ.

ΚΑΙ ΑΠΕΛΕΥΣΟΝΤΑΙ ΟΥΤΟΙ (οἱ ἀμετανόητοι ἁμαρτωλοί) ΕΙΣ ΚΟΛΑΣΙΝ ΑΙΩΝΙΟΝ, ΟΙ ΔΕ ΔΙΚΑΙΟΙ ΕΙΣ ΖΩΗΝ ΑΙΩΝΙΟΝ» (Ματθ. κε΄41-46).

Ὁ Κύριος ζητάει μόνον Ἀγάπην, Καλωσύνην, Εὐσπλαγχνία, Ἔλεος. Οἱ ἄνθρωποι, πού διαλέγουν τό μῖσος μένουν, μέ τή θέλησί τους, ἔξω τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

 Ὁ ἐθνικός μας ποιητής Κωστής Παλαμᾶς, μέ τό ποιητικό χάρισμα, μᾶς διατυπώνει τί τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τό ἀγαθόν καί εὐάρεστον καί τέλειον καί λέγει:

 «Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΗΡΕΥΕΙ νά καίγωνται γι’ Αὐτόν καρδιές!

Ὄχι κεριά.

Καί μέ σταυρούς κανείς δέν τόν λατρεύει καί γονατίσματα βαριά.

Γιατί λατρεύει τό Χριστό ὅποιος δίνει γιά τόν πλησίον τή ζωή, ὅποιος τό γυμνωμένο κρυφοντύνει

 καί τόν φτωχό τόν ἐλεεῖ.

Ὅποιος τήν ἀδικία κεραυνώνει

καί ἁγνό τό μέτωπο κρατεῖ.

Καί ἔχει Ὁδηγό τήν Καλωσύνη μόνη

κι’ ἔχει Θεό τήν ἀρετή».

 Κύριέ μου Ἰησοῦ, Κριτά δικαιώτατε, Φώτισε τά σκοτάδια μας, στερέωσε ἐπί τήν πέτραν τῶν Ἐντολῶν Σου, τή σαλεμένη μας καρδιά. Δώσε μας τό Χάρισμα τῆς  μετανοίας. Συγχώρησε , Κύριε τίς ἁμαρτίες μας καί ἀξιωσέ μας, πρίν τό τέλος φθάσῃ, νά ἐπιστρέψουμε κοντά Σου, εἰλικρινά μετανοιωμένοι, νά Σέ δοξάζουμε μέ ἔργα ἀγάπης καί Καλωσύνης καί νά Σέ λατρεύουμε, μέ τήν καρδιά μας, «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ».

 

« Ὅταν τίθωνται θρόνοι καί ἀνοίγωνται βίβλοι, καί Θεός εἰς κρίσιν καθέζηται, ὤ ποῖος φόβος τότε!  Ἀγγέλων παρισταμένων ἐν φόβῳ, καί ποταμοῦ πυρός ἕλκοντος, τί ποιήσομεν τότε οἱ ἐν πολλαῖς  ἁμαρτίαις ὑπεύθυνοι ἄνθρωποι; Ὅταν δέ ἀκούσωμεν καλοῦντος αὐτοῦ τούς εὐλογημένους τοῦ Πατρός εἰς Βασιλείαν, ἁμαρτωλούς δέ ἀποπέμποντος εἰς κόλασιν, τίς ὑποστήσεται τήν φοβεράν ἐκείνην ἀπόφασιν;  Ἀλλά, μόνε φιλάνθρωπε Σωτήρ, ὁ Βασιλεύς τῶν αἰώνων, πρίν τό τέλος φθάσῃ, διά τῆς μετανοίας   ἐπιστρέψας, ἐλέησόν με».