« ΣΕΙΣ ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΕΙΣΘΕ ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΖΩΝΤΟΣ ΘΕΟΥ» (Β΄ Κορινθ. στ΄16).

 

«ΕΞΕΛΘΕ Ο ΛΑΟΣ ΜΟΥ ΕΚ ΤΗΣ ΒΑΒΥΛΩΝΟΣ»

(Ἀποκ. ιη΄4).

 

ΕΝΑΣ εἶναι ὁ Πάνσοφος καί Παντοδύναμος Θεός, ὁ Ὁποῖος εἶναι ὁ, «ἐκ τοῦ μή ὄντος» καί ἐξ ἀπείρου Ἀγάπης, Δημιουργός τοῦ Σύμπαντος κόσμου καί Πατέρας στοργικός ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Ἀγκαλιάζει, μέ τρυφερότητα ὅλους τούς ἀνθρώπους. Ὡς ἄπειρη ἀγάπη θέλει τά πλάσματά Του, ὅλοι οἱ ἄνθρωποι νά εἴμαστε ἑνωμένοι μαζί Του καί μεταξύ μας, μέ γνήσια ἀγάπη καί νά εἴμαστε «ἅγιοι», ὅπως « Ἅγιος εἶναι καί ὁ Πατέρας μας ὁ ἐν τοῖς Οὐρανοῖς. Ἔδωκε Νόμον στούς ἀνθρώπους καί  τρεῖς φορές ὥρισεν καί ζήτησε νά γίνουμε «ἅγιοι», πρῶτον , ὅταν εἶπε: «Καί ἁγιασθήσεσθε καί ἅγιοι ἔσεσθε,  ὅτι ἅγιός  εἰμι ἐγώ  Κύριος ὁ Θεός ὑμῶν (Λευϊτ. ια΄ 44)· δεύτερον ὅταν εἶπε πρός τόν Μωϋσῆν· «Καί ἔσεσθε ἅγιοι, ὅτι ἅγιος ἐγώ Κύριος ὁ Θεός ὑμῶν» (Λευϊτ. ιθ΄2). Καί τρίτον ὅταν «ἐλάλησε Κύριος πρός Μωϋσῆν, λέγων· Καί ἔσεσθε ἅγιοι, ὅτι ἅγιος  ἐγώ Κύριος ὁ Θεός ὑμῶν»(Λευϊτ. κ΄1, 7). Ὁ Χριστός προσεύχεται καί παρακαλεῖ τόν Πατέρα καί λέγει: «Πάτερ, ἁγίασον αὐτούς ἐν τῇ ἀληθείᾳ σου» ( Ἰωάν. ιζ΄17). Καί ὁ Ἴδιος Σταυρώνεται, γιά νά γίνουμε ἐμεῖς ἅγιοι. Καί λέγει: «Καί ὑπέρ αὐτῶν ἐγώ ἁγιάζω ἐμαυτόν, ἵνα καί αὐτοί,(οἱ πιστοί μαθηταί μου), ὦσιν ἡγιασμένοι ἐν ἀληθείᾳ» ( Ἰωάν. ιζ΄ 19).

 Ὁ Κύριος ἐκφράζει τή Θέλησί Του καί καθορίζει τό τελικό σκοπό τῆς ζωῆς μας, νά εἴμαστε Ναός τοῦ ζῶντος Θεοῦ. Αὐτό σημαίνει ἀναχώρησι, ἀπομάκρυνσι ἀπό τά Εἴδωλα. Πῶς εἶναι δυνατόν νά εὑρίσκωνται μαζί ὁ Ναός τοῦ Θεοῦ καί τά Εἴδωλα;

Ὁ Ἁπόστολος Παῦλος λέγει ὅτι δέν ἔχουν καμμιά ἀπολύτως σχέσι  τά εἴδωλα μέ τούς πιστούς Μαθητές τοῦ Χριστοῦ. Οἱ Χριστιανοί ὀφείλουν νά εἶναι ἅγιοι, ὅπως ὁ οὐράνιος πατέρας εἶναι Ἅγιος καί ἑνωμένοι νά ἀποτελοῦν  τόν Ναόν τοῦ ζῶντος Θεοῦ. «Ὑμεῖς γάρ  ναός Θεοῦ ἐστέ ζῶντος, καθώς εἶπεν ὁ Θεός, ὅτι ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καί ἐμπεριπατήσω καί ἔσομαι αὐτῶν Θεός καί αὐτοί ἔσονταί μοι λαός» (Α΄ Κορινθ. στ΄16).

Οἱ πιστοί στό Χριστό, ἀπεκδύονται τόν παλαιόν ἄνθρωπον σύν τοῖς παθήμασι καί ταῖς ἐπιθυμίαις αὐτοῦ, νεκρώνουν τά βρωμερά τους πάθη, σταυρώνουν τήν σάρκα καί ἐνδύονται τόν καινόν, τόν Νέον ἄνθρωπον, τόν Χριστόν. Ἀφιερώνονται στό Χριστό. Ἀπομακρύνονται ἀπό τό Κακόν καί τήν ἁμαρτίαν καί λατρεύουν τόν Κύριον «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ». Ἀναδεικνύουν τόν ἑαυτόν τους ναόν Θεοῦ.

Ὡς Ναός Θεοῦ ζῶντος οἱ πιστοί, τηροῦν τό Θέλημα τοῦ Κυρίου, τηροῦν τήν προσταγή Του, πού λέγει: «ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καί ἀφορίσθητε (ἐξέλθετε μέσα ἀπό τούς ἀπίστους, τούς εἰδωλολάτρες, ἀπομακρυνθεῖτε, χωρισθεῖτε ἀπό αὐτούς), λέγει ὁ Κύριος, καί ἀκαθάρτου μή ἅπτεσθε (μή ἐγγίζετε τίποτε τό ἀκάθαρτο, τό βέβηλο) κἀγώ εἰσδέξομαι ὑμᾶς (κι’ Ἐγώ θά σᾶς δεχθῶ μέ στοργή καί τρυφερότητα. Καί θά γίνω Πατέρας σας καί σεῖς θά εἶσθε παιδιά μου καί θυγατέρες μου, λέγει ὁ Κύριος ὁ Παντοκράτωρ» (Β΄ Κορινθ. στ΄17-18).

Ζητεῖ ὁ Κύριος νά εἴμαστε Ναός τοῦ ζῶντος Θεοῦ. Ἀλλά γιά γίνουμε Ναός τοῦ Θεοῦ, ὀφείλουμε νά ἀναχωρήσουμε ἀπό τό Κακό καί τήν ἁμαρτία. Νά χωρισθοῦμε ἀπό τούς ἀνθρώπους, πού βρίσκονται μακριά ἀπό τόν ἕνα καί μόνον ἀληθινόν Θεόν καί Ὅν ἀπέστειλεν Ἰησοῦ Χριστόν. Θέλει ὁ Θεός νά λυτρωθοῦμε ἀπό τά δεινά πού σωρεύει στήν ψυχή καί τή ζωή μας ἡ ἁμαρτία.  Μᾶς καλεῖ νά χωρισθοῦμε, νά ἀποκμακρυνθοῦμε, νά ἀναχωρήσουμε ἀπό τή Βαβυλῶνα, γιά νά ἀποφύγουμε τίς πληγές καί τά βάσανα, πού ἐπισύρει ἡ ἁμαρτία στούς εἰδωλολάτρες, στούς Βαβυλωνίους. Μᾶς καλεῖ κοντά Του ὁ Παντοκράτωρ.

Ὁ Θεός  μᾶς καλεῖ λέγων· «ἔξελθε ὁ λαός μου ἐκ τῆς Βαβυλῶνος». Σημειώνω δέ ἐδῶ ὅτι ἡ ἔξοδος αὐτή, ἡ ἀναχώρησις ἐκ τῆς Βαβυλῶνος, δέν εἶναι τοπική μετακίνησις, ἀλλά ἠθική, πνευματική ἀναχώρησις ἀπό τό Κακό καί τήν ἁμαρτία καί ἀπό κάθε εἰδωλολατρική ἀκαθαρσία. Ὅπου κι’ ἄν βρισκώμαστε θέλει ὁ Κύριος νά εἴμαστε ἀφιερωμένοι Σ’Αὐτόν, νά εἴμαστε καθαροί, ἑνωμένοι μαζί Του, νά εἴμαστε Ναός Αὐτοῦ, τοῦ Ζῶντος Θεοῦ, ἀπολαμβάνοντες τίς Ἐπαγγελίες τοῦ Θεοῦ. Οἱ Ἐπαγγελίες δέ τοῦ Θεοῦ συνοψίζονται εἰς τήν ἀδιατάρακτον διά θέας ἀπόλαυσις τοῦ ἀπείρου Κάλλους τοῦ Προσώπου τοῦ Θεοῦ εἰς μακρότητα ἡμερῶν. Εἶναι ἡ αἰώνιος μακαριότης. Ἡ αἰώνιος καί ἀτελεύτητος δοξολογία τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Γιά νά εἴμαστε Ναός τοῦ ζῶντος Θεοῦ καί νά ἀπολαμβάνωμεν τῶν δωρεῶν Του, τῶν ὑποσχέσεών Του, ὀφείλομεν νά ἀναχωρήσωμεν ἀπό τήν Βαβυλῶνα, νά καθαρίσουμε τήν ψυχή μας ἀπό πάσης ἐνύλου καί ἀκαθάρτου ἡδονῆς καί νά ζοῦμε εὐσεβῶς ἐν Χριστῷ, καθώς πρέπει ἁγίοις, γιά  νά ἔχουμε μέσα ἐνοικοῦντα καί ἐμπεριπατοῦντα τόν ζῶντα Θεόν, καί ἔτσι νά τελειοποιηθῇ ἡ ἁγιότης μας. Καί ὅπως λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Ταύτας οὖν ἔχοντες τάς ἐπαγγελίας, ἀγαπητοί, καθαρίσωμεν ἑαυτούς  ἀπό παντός μολυσμοῦ σαρκός καί πνεύματος, ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ» (Β΄ Κορινθ. ζ΄ 1). Αὐτόν τόν Θεόν ἡμῶν προσκυνήσωμεν, Αὐτόν δοξολογήσωμεν, διότι Σ’Αὐτόν ἀνήκει ἡ τιμή, ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.