« ΘΑΝΑΙ ΑΝΕΛΕΗΤΗ, ΑΣΠΛΑΓΧΝΗ, Η ΚΡΙΣΙΣ ΠΡΟΣ ΕΚΕΙΝΟΝ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΔΕΙΞΕ ΕΥΣΠΛΑΓΧΝΙΑΝ». (Ἰάκ. β΄13).

 

             «Η ΚΡΙΣΙΣ ΑΝΕΛΕΟΣ Τῼ ΜΗ ΠΟΙΗΣΑΝΤΙ ΕΛΕΟΣ» (Ἰακ. β΄13).

Ὁ Κύριος θέλει νά εἴμαστε «οἰκτίρμονες, καθώς καί ὁ Πατήρ ἡμῶν ὁ οὐράνιος οἰκτίρμων ἐστι» (πρβλ. Λουκ.στ΄36).

Ἡ Προσταγή Του εἶναι ἁπλή καί λέγει σέ ὅλους μας:

«Πλήν ἀγαπᾶτε τούς ἐχθρούς ὑμῶν καί ἀγαθοποιεῖτε καί δανείζετε μηδέν ἀπελπίζοντες, καί ἔσται  ὁ μισθός ὑμῶν πολύς, καί ἔσεσθε υἱοί ὑψίστου, ὅτι αὐτός χρηστός ἐστιν ἐπί τούς ἀχαρίστους καί πονηρούς» (Λουκ. στ΄35). Θέλει ὁ Κύριος νά εἴμαστε τέλειοι, ὅπως ἀκριβῶς  ὁ Πατέρας ὁ οὐράνιος εἶναι τέλειος(Ματθ. ε’48).

Ὁ Πατέρας μας ὁ Οὐράνιος εἶναι ἄπειρον Ἔλεος, ἄπειρη εὐσπλαγχνία, ἄπειρη Ἀγάπη καί θέλει καί οἱ Μαθηταί  Του νά τοῦ ὁμοιάζουν καί νά μένουν ἑνωμένοι μαζί Του.

 «Ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί, καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ. Ἐν τούτῳ τετελείωται ἡ ἀγάπη μεθ’ ἡμῶν, ἵνα παρρησίαν ἔχωμεν ἐν τῇ Ἡμέρᾳ τῆς Κρίσεως» (Α΄ Ἰωάν. δ΄16-17).

Προστάζει ὁ Κύριος νά εἴμαστε ἑνωμένοι, ἐν τῇ ἀγάπῃ, μέ τόν Θεόν καί μεταξύ μας. Νά ἔχουμε δέ ἔλεος, εὐσπλαγχνία, τρυφερότητα, ἀγάπη, μεταξύ μας καί νά ἀγαπᾶμε καί τούς ἐχθρούς μας, ὅπως ἀγαπᾶμε τόν ἑαυτόν μας. Καί διά τῆς Σταυρικῆς Του θυσίας διακηρύττει, περίτρανα, σέ ὅλους μας τήν Καινήν Ἐντολήν καί λέγει: «ΕΝΤΟΛΗΝ ΚΑΙΝΗΝ δίδωμι ὑμῖν ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους, ΚΑΘΩΣ  ΗΓΑΠΗΣΑ ΥΜΑΣ ΙΝΑ ΚΑΙ ΥΜΕΙΣ ΑΓΑΠΑΤΕ ΑΛΛΗΛΟΥΣ. Ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοί Μαθηταί ἐστε, ἐάν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις» ( Ἰωάν. ιγ΄ 34-35).

Πῶς εἶναι δυνατόν νά εἴμαστε Μαθηταί τοῦ Χριστοῦ, ἄν δέν ἔχουμε ἀγάπην, ἔλεος, εὐσπλαγχνίαν, πρός τούς  συνανθρώπους μας; Πῶς εἶναι δυνατόν νά ζητήσουμε τό ἕλεος τοῦ Θεοῦ καί τήν ἄφεσιν τῶν ἁμαρτιῶν μας, ὅταν ἐμεῖς εἴμαστε ἄκαρδοι, σκληροί, ἀπάνθρωποι, χωρίς ἀγάπην, χωρίς ἔλεος, χωρίς εὐσπλαγχνίαν πρός τούς ἄλλους; Πῶς θά πλησιάσουμε καί θά σταθοῦμε μπροστά στόν Κριτή, τήν Ἡμέρα τῆς Κρίσεως, μέ ψυχή γεμᾶτη μῖσος καί  ἀσπλαγχνίαν πρός τούς ὁμοιοπαθεῖς συνανθρώπους μας; Ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ ἀδελφόθεος μᾶς βεβαιώνει ὅτι θἆναι ἀνελέητη, ἄσπλαγχνη ἡ κρίσις πρός ἐκεῖνον πού δέν ἔδειξε εὐσπλαγχία καί ἔλεος πρός τούς ἀδελφούς του. Ἡ Εὐσπλαγχνία καί τό ἔλεος δέν φοβοῦνται τήν κρίσιν. Ἡ εὐσπλαγχνία θριαμβεύει ἔναντι τῆς Κρίσεως. Τό ἔλεος ἀποδεικνύεται ἰσχυρότερο ἀπό τήν Κρίσιν. Ἐάν, λοιπόν, θέλουμε νά μᾶς ἐλεήσῃ ὁ Θεός, νά συγχωρήσῃ τίς ἁμαρτίες μας, νά μᾶς δεχθῆ κοντά Του καί νά μᾶς στήσῃ στά δεξιά Του τήν Ἡμέρα τῆς Κρίσεως, ὀφείλουμε ἀπό τώρα, πρίν νά εἶναι ἀργά, νά ἀνοίξουμε τήν ψυχή μας στό Χριστό, νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του, νά τό κάνουμε «πρᾶξι» στήν καθημερινή μας ζωή, καί ἀπό τώρα νά δείχνουμε ἔλεος , εὐσπλαχνία, τρυφερότητα καί γνήσια ἀγάπη, πρός τούς ἐλαχίστους ἀδελφούς τοῦ Χριστοῦ, πρός Δόξαν Θεοῦ, ὥστε νά λάβουμε κι’ ἐμεῖς τό ἔλεός Του καί νά ἀξιωθοῦμε νά Τόν ὑμνοῦμεν καί νά Τόν δοξάζωμεν, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, τώρα καί πάντοτε καί εἰς τούς αὶῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.