«ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ ΤΩΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΩΝ»

                   

                             Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ(Λουκ. ιε΄ 11-32).

 

Στήν Παραβολή του ἀσώτου μᾶς ἀποκαλύπτει ὁ Κύριος τή δύναμι τῆς Μετανοίας τῶν ἁμαρτωλῶν καί τό μέγεθος τῆς Φιλανθρωπίας τοῦ Θεοῦ. Μᾶς ἀποκαλύπτει ὅτι ὁ Πάνσοφος καί Παντοδύναμος Δημιουργός εἶναι πάνω ἀπό ὅλα στοργικός Πατέρας, εἶναι ἄπειρη Ἀγάπη, ἄπειρον Ἔλεος, ἄπειρη Εὐσπλαγχνία καί «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν». Δέν εἶναι τιμωρός. Εἶναι Ἀγαθός καί μεταδοτικός τοῦ ἀγαθοῦ. Μᾶς δημιούργησε «κατ’εἰκόνα καί καθ’ὁμοίωσιν Αὐτοῦ». Μᾶς καλεῖ νά κάνουμε καλή χρῆσι τοῦ νοῦ καί τῆς ἐλευθερίας μας, «Οὐ βιάζεται δέ τινα διά τό αὐτεξούσιον». Θέλει κοντά Του, ὅλα τά πλάσματά Του. Οἱ γραμματεῖς καί οἱ Φαρισαῖοι γογγύζουν, γιατί ὁ Κύριος δέχεται μέ πολλήν συμπάθεια καί οἰκειότητα  κοντά Του τούς ἁμαρτωλούς καί συντρώγει μαζί τους. Ὁ Κύριος ὅμως διδάσκει μέ παραβολές ὅτι δέν θέλει νά χαθοῦν τά πλάσματά Του, μέ λαχτάρα, ἀναζητεῖ τά χαμένα πρόβατα καί ὅταν τά βρῇ χαίρεται. Τονίζει δέ ὁ Κύριος ὅτι «χαρά μεγάλη ἔσται ἐν τῷ οὐρανῷ ἐπί ἑνί ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι ἤ ἐπί ἐνενήκοντα ἐννέα δικαίοις, οἵτινες οὐ χρείαν ἔχουσι μετανοίας» (Λουκ. ιε΄ 1-10). Καί γιά νά καταστήσῃ σαφεστέρα  αὐτήν τήν ἀλήθειαν εἶπε καί τήν παραβολή τοῦ Ἀσώτου, στήν ὁποίαν διαφαίνεται τό μεγαλεῖον, τό μέγεθος τῆς  Φιλανθρωπίας τοῦ Θεοῦ, ἡ Δύναμις τῆς μετανοίας καί ὁ ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΗΣ ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΗΣ ΑΓΑΠΗΣ.

Θά πρέπει ἐδῶ  νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι ἕνας ἄνθρωπος, πού ἀφήνει «τή ζεστασιά τοῦ σπιτικοῦ», τή θαλπωρή «τῆς Πατρικῆς Ἑστίας», ἕνας ἄνθρωπος, πού χωρίζεται ἀπό τόν Πατέρα τῆς Στοργῆς, ἕνας ἄνθρωπος, που ἐγκαταλείπει τήν Πηγήν τοῦ Ζῶντος  Ὕδατος καί ἀποδημεῖ εἰς χώραν μακράν, εἰς τήν ἀπέναντι τοῦ Παραδείσου γῆν, «ἐν γῇ ἐρήμῳ καί ἀβάτῳ καί ἀνύδρῳ», δέν μπορεῖ νά εἶναι ὑγιής. Σίγουρα εἶναι «ἐκτός ἑαυτοῦ». Εἶναι τρελλός.

Ὁ Ἄσωτος υἱός τῆς Παραβολῆς, «ἐκτός ἑαυτοῦ» ἀπεδήμησεν εἰς χώραν μακράν, καί ἐκεῖ διεσκόρπισε τήν οὐσίαν αὐτοῦ ζῶν ἀσώτως. Δέν βλέπει, δέν ἀκούει, δέν αἰσθάνεται. Τόν κυριεύει τῆς σαρκός τό φρόνημα, τά βρωμερά του Πάθη, πολλή λάσπη, ὀσμή θανάτου... ὅταν ἡ σάρκα θεριεύει καί εἰς βόθυνον βυθίζεται ἡ ψυχή καί ὀδυνᾶται εἰς  τήν μακράν τοῦ Θεοῦ γῆν, εἰς τόν τόπον τοῦτον τῆς βασάνου. Μακράν τοῦ Θεοῦ-Πατρός ὁ ἄνθρωπος τῆς ἀποστασίας φθάνει εἰς τήν ἐσχάτην ἐξαθλίωσιν «βόσκειν χοίρους» καί ἐπιθυμεῖ «γεμίσαι τήν κοιλίαν αὐτοῦ ἀπό τῶν κερατίων ὧν ἤσθιον  οἱ χοῖροι, καί οὐδείς ἐδίδου αὐτῷ» (Λουκ.ιε΄16).

Ὁ ἐχθρός μᾶς πειράζει. «Ὁ ἀντίδικος ἡμῶν διάβολος ἐλοχεύει, ὡς λέων ὠρυόμενος περιπετεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ»(Α΄ Πέτρ. ε’8). Ὁ Κύριος μᾶς καλεῖ νά προσέξουμε στόν ἐαυτόν μας: Βλέπετε, ἀγρυπνεῖτε καί προσεύχεσθε»(Μαρκ. ιγ΄33), «γρηγορεῖτε καί προσεύχεσθε, ἵνα μή εἰσέλθητε εἰς πειρασμόν»(Ματθ. κστ΄ 41).   Ἐάν δέν χρησιμοποιήσουμε τόν Πειρασμόν ὡς ὕλην εἰς τό αὐτεξούσιον, ἄν δέν προσέξουμε διατρέχουμε τόν κίνδυνον, νά ἔλθουμε ἐκτός ἑαυτοῦ καί νά ἀπογυμνωθοῦμε ἀπό κάθε ἀρετή.

Ὁ ἄσωτος τῆς παραβολῆς δέν πρόσεξε στόν ἑαυτόν του καί ἐκτός ἐαυτοῦ ἀπομακρλυνθηκε ἀπό τήν Πατρικήν Ἑστία, «ζῶν ἀσώτως», καί ἔφθασε στήν ἐσχάτην ἐξαθλίωσιν. Τότε συνειδητοποίησε τήν τρέλλα του καί «ἐλθών εἰς  ἑαυτόν» μετενόησε εἰλικρινά καί εἶπε:

«Πόσοι μίσθιοι τοῦ Πατρός μου περισσεύουσιν ἄρτων, ἐγώ δέ λιμῷ ἀπόλλυμαι. Ἀναστάς πορεύσομαι πρός τόν Πατέρα μου καί ἐρῶ αὐτῷ· Πάτερ, ἥμαρτον εἰς τόν οὐρανόν καί ἐνώπιόν σου· οὐκέτι  εἰμί ἄξιος κληθῆναι υἱός σου· ποίησόν με ὡς ἕνα τῶν μισθίων σου. Καί ἀναστάς ἦλθε πρός τόν Πατέρα αὐτοῦ.

Πατέρα μου Ἀγαθέ ἁμάρτησα εἰς τόν οὐρανόν καί Ἐνώπιόν Σου. Δέν εἶμαι ἄξιος νά καλοῦμαι υἱός Σου, Δέξου μετανοιωμένο καί κάνε με ἕνα ἀπό τούς μισθωτούς ἐργάτες Σου. Ἀπομακρύνθηκα ἀπό Σένα, τήν Πηγήν τῆς Ζωῆς, ὁ ἄμυαλος καί ἄθλιος ἐγώ. Λυπήσου με, Πατέρα μου, καί μή μέ ἐγκαταλείπῃς!...  Ἀξίωσε καί ἐμέ τόν ἐλεεινόν καί ἀχρεῖον, νά εἰσέλθω στή Βασιλεία Σου. «Ὁ ἐχθρός ὁ παμπόνηρος μέ ἐγύμνωσε, ἀπό δικό μου φταίξιμο, καί  πῆρε τόν πλοῦτο μου. Ἀπό κακή μου θέλησι, ἀσώτως, διεσκόρπισα τῆς ψυχῆς τά χαρίσματα. Εἰλικρινά μετανοιωμένος, ἐπιστρέφω, Πατέρα μου, κοντά Σου καί σέ παρακαλῶ, μή με ἀπορρίψῃς. Ἄκουσε τίς κραυγές μου καί κάνε με ὡς ἕνα τῶν μισθίων Σου. Δέξου με κοντά Σου. Σύ, Κύριε, πού γιά μένα, τόν ἀχάριστο καί ἐλεεινό, ἅπλωσες στό Σταυρό, τά ἄχραντα Χέρια Σου, γιά νά μέ ἁρπάξῃς ἀπό τό φοβερό Θηρίο καί νά μέ ἐνδύσῃς μέ τήν πρώτην στολήν, ὡς μόνος Πολυέλεος».  «Δέξαι με μετανοοῦντα ὁ Θεός καί ἐλέησόν με». Ὁ ἄσωτος υἱός, «ἐλθών εἰς ἑαυτόν», εἰλικρινά μετανοιωμένος, ἐπιστρέφει στήν Πατρικήν Ἑστία. Ἕρχεται πρός τόν Πατέρα αὐτοῦ.

«Ἔτι δέ αὐτοῦ μακράν ἀπέχοντος εἶδεν  αὐτόν ὁ Πατήρ αὐτοῦ καί εὐσπλαγχνίσθη, καί δραμών ἐπέπεσεν ἐπί τόν τράχηλον αὐτοῦ καί κατεφίλησεν αὐτόν» (Λουκ. ιε΄20). Ἐδῶ φανερώνεται ἡ ἄπειρη εὐσπλαγχνία τοῦ Πατρός τῆς Στοργῆς, ὁ Ὁποῖος «εἶδεν» ἐπιστρέφοντα τόν ἄσωτον, πρᾶγμα πού σημαίνει ὅτι ὁ Στοργικός Πατέρας, ἀπό τή στιγμή τῆς ἀποστασίας καί ἀποδημίας τοῦ υἱοῦ του στάθηκε στόν ἐξώστη τῆς «Πατρικῆς Ἑστίας» περιμένοντας, μέ λαχτάρα, τήν ἐπιστροφή «τοῦ ἀπολωλότος» προβάτου. Αὐτό φαίνεται καί ἀπό τή σπουδή μέ τήν ὁποίαν ἔτρεξε καί ἔπεσε στόν τράχηλόν του καί τόν κατεφίλησε, ἀλλά καί ἀπό τόν τρόπο, πού διέκοψε τήν ἐξομολόγησι τοῦ  ἀσώτου καί διέταξε τήν ἀποκατάστασίν του εἰς τήν πρώτην θέσιν. Ἐνῷ, ὁ εἰλικρινά μετανοιωμένος, παρακαλεῖ τόν Πατέρα νά τόν δεχθῆ ὡς ἕνα τῶν μισθίων Του, ὁ Πατήρ εἶπε πρός τούς δούλους αὐτοῦ:

«Ἐξενέγκατε τήν στολήν τήν πρώτην καί ἐνδύσατε αὐτόν καί δότε δακτύλιον εἰς τήν χεῖρα αὐτοῦ καί ὑποδήματα εἰς τούς πόδας, καί ἐνέγκαντες τόν μόσχον τόν σιτευτόν θύσατε, καί φαγόντες εὐφρανθῶμεν, ὅτι οὗτος ὁ υἱός μου νεκρός ἦν καί ἀνέζησε, καί ἀπολωλώς ἦν καί εὑρέθη. Καί ἤρξαντο εὐφραίνεσθαι» (Λουκ. ιε΄ 21-24).

Ὁ Πατέρας τῆς Στοργῆς δέχεται τήν εἰλικρινῆ μετάνοια τοῦ ἁμαρτωλοῦ, τόν συγχωρεῖ καί τόν ἀποκαθιστᾶ στή Βασιλεία Του καί «γίνεται μεγάλη χαρά στόν οὐρανό, ἐνώπιον τῶν Ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ, ἐπί ἑνί ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι» (Λουκ.ιε΄10). Γίνεται μεγάλη χαρά «ὅτι ὁ υἱός μου οὗτος νεκρός ἦν καί ἀνέζησε καί ἀπολωλώς ἦν καί εὑρέθη». Μεγάλη εἶναι ἡ δύναμις τῆς Μετανοίας  καί εἶναι δωρεά τῆς ἄπειρης Εὐσπλαγχνίας τοῦ Θεοῦ.

Δυστυχῶς ὅμως δέν ἔρχονται «εἰς ἑαυτόν», ὅλοι οἱ ἄσωτοι. Συνεχίζουν, ἀμετανόητοι, ζῶντες ἀσώτως, «βόσκειν χοίρους». Συνεχίζουν νά παραμένουν στό «Χοιροστάσιον», ἡμιθανεῖς, κατάκοιτοι στή Χώρα καί τή σκιά τοῦ Θανάτου. Βυθίζονται στή λάσπη τῆς ἀποστασίας. Ἐμπήγονται εἰς «ἰλύν βυθοῦ», καταστρέφοντας τόν ἑαυτόν τους καί τούς ἄλλους γύρω τους. Χωρίζονται ἀπό τόν Θεό καί ἀπό τούς συνανθρώπους τους. Ἀφανίζουν τό ἀληθινό τους πρόσωπο καί φοροῦν τό προσωπεῖον τοῦ Ἁγίου. Θεωροῦν τόν ἑαυτό τους ἅγιο καί ὅλους τούς ἄλλους ἁμαρτωλούς καί τούς περιφρονοῦν. Μένουν  μέσα στήν στήν Πατρική Ἑστία, ἀλλά χάσανε τήν Οὐσία καί δίνουν μάχες γιά τά τυπικά, ἀποδεκατοῦν τά ἀνηθο καί τό ἡδύοσμον, νηστεύουν δυό φορές τήν ἑβδομάδα, ἀλλά δέν ἔχουν ἔλεος, δέν ἔχουν ἀγάπη οὔτε πρός τόν Πατέρα οὔτε πρός τούς ἀδελφούς. Ἡ Ψυχή τους εἶναι γεμᾶτη φθόνο καί μῖσος. Δέν ἔχουν ἴχνος ἀγάπης. Εἷναι οἱ Φαρισαῖοι, οἱ ὑποκριτές , ἡ χειρότερη μορφή ἀσωτείας. Τρανό παράδειγμα πρός ἀποφυγεῖν ὁ Πρεσβύτερος υἱός τῆς Παραβολῆς καί οἱ ὅμοιοί του. Αὐτούς τούς Ψεῦστες καί Ὑποκριτές, τούς Φαρισαίους, τούς χαρακτηρίζει ὁ Κύριος, ὡς  Ὄφεις, ὡς «γεννήματα ἐχιδνῶν». Ἔχουν τήν ἰδέα ὅτι εἶναι δίκαιοι, ἀλλά δέν ἔχουν ἴχνος ἀγάπης. Καί ἐπειδή δέν ἔχουν  ἔλεος, μένουν ἔξω ἀπό τήν Πατρική Ἑστία, ὅπως ὁ προσβύτερος υἱός τῆς Παραβολῆς. Ἐπιστρέφοντας ἀπό τό χωράφι, ὅταν ἐπλησίασε στό σπίτι ἄκουσε μουσική καί χορούς. Ρώτησε τί συμβαίνει καί ἔμαθε  ὅτι ἀδελφός του ἐπέστρεψε στήν πατρική Ἑστία ὑγιής καί ὅτι ὁ Στοργικός του Πατέρας «ἔθυσε τόν μόσχον τόν σιτευτόν, ὅτι ὑγιαίνοντα αὐτόν ἀπέλαβεν». Τότε, ὄχι μόνον δέν χάρηκε, ἀλλά καί «ὠργίσθη καί οὐκ ἤθελεν εἰσελθεῖν. Μένει ἔξω τῆς Πατρικῆς ἑστίας. Ἔξω τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.  Ὁ Θεός ὅμως, ὡς ἄπειρη Ἀγάπη, θέλει τή σωτηρία ὅλως τῶν ἀνθρώπων καί αὐτῶν ἀκόμη τῶν ὑποκριτῶν, καί συγκαταβαίνει: «Ὁ οὖν Πατήρ αὐτοῦ ἐξελθών παρεκάλει αὐτόν»(Λουκ. ιε΄28.παρβλ. Λουκ.η΄5. Ἀποκ. στ΄6). Ἐδῶ ἀποκαλύπτεται τό Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας Τοῦ Θεοῦ, γιά τή σωτηρία μας. Ἀποκαλύπτεται ἡ ἄπειρη Ἀγάπη: «Οὔτω γάρ ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον, ὥστε τόν Υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον» (Ἰωάν. γ΄15, 16). Ἀποκλύπτεται ὅτι «Συνίστησι δέ τήν ἑαυτοῦ ἀγάπην εἰς ἡμᾶς ὁ Θεός, ὅτι ἔτι ἁμαρτωλῶν ὄντων ἡμῶν Χριστός ὑπέρ ἡμῶν ἀπέθανε»( Ρωμ. ε΄8). «Ἐγένετο ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ» (Φιλιπ. β΄8). Θύεται ὁ Ἀμνός τοῦ Θεοῦ. Θύεται ὀ μόσχος ὁ σιτευτός, ἵνα φαγόντες εὐφρανθῶμεν. Ἔγινε σέ ὅλους μας, Τύπος καί Ὑπογραμμός, ὑπόδειγμα ὑπακοῆς στόν Πατέρα καί «ἔπαθεν ὁ Χριστός ὑπέρ ἡμῶν, ἡμῖν ὑπολιμπάνων ὑπογραμμόν, ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν  αὐτοῦ » (Α΄Πέτρ,β΄21).

Παρόλην τήν θεϊκήν συγκατάβασι ὁ Πρεσβύτερος υἱός δέν μετα-νοεῖ. Στήν παράκλησι τοῦ Πατρός νά εἰσέλθη στήν Πατρική Ἑστία καί νά χαρῇ καί νά εὐφρανθῇ, γιά τή σωτηρία τοῦ ἀδελφοῦ του, πού ἦταν νεκρός καί ἀνέζησε καί ἀπολωλώς καί εὑρέθη, αὐτός ὄχι μόνον δέν χαίρεται, ἀλλά κατηγορεῖ τόν Πατέρα, ὡς ἄδικον, καί θρασύτατα ἐκστομίζει καί λέγει: «Ἰδού  τοσαῦτα ἔτη δουλεύω σοι καί οὐδέποτε ἐντολήν σου παρῆλθον, καί ἐμοί οὐδέποτε ἔδωκας ἔριφον ἵνα μετά τῶν φίλων μου εὐφρανθῶ. Ὅτε δέ ὁ υἱός σου οὗτος, ὁ καταφαγών σου τόν βίον μετά πορνῶν, ἦλθεν, ἔθυσας τόν μόσχον τόν σιτευτόν».

Δέν ἔχει ἴχνος ἀγάπης, δέν ἔχει ἔλεος πρός τόν ἀδελφόν του. Δέν σέβεται τόν Πατέρα. Δέν δέχεται τήν πρόσκλησί του. Στάζει δηλητήριον στό στόμα του. Μένει ἔξω τῆς Πατρικῆς Ἑστίας. Καί παρόλην τήν ἄρνησί του ὁ Οὐράνιος Πατέρας  τόν παρακαλεῖ, μέ στοργή, νά συνέλθῃ καί  νά εἰσέλθη καί νά χαρῆ, γιά τή σωτηρία τοῦ ἀδελφοῦ του καί τοῦ λέγει:

«Τέκνον, σύ πάντοτε μετ’ ἐμοῦ εἶ, καί πάντα τά ἐμά σά ἐστιν· εὐφρανθῆναι δέ χαρῆναι ἔδει, ὅτι ὁ ἀδελφός σου οὗτος νεκρός ἦν καί ἀνέζησε, καί ἀπολωλώς ἦν καί εὑρέθη». Ἔπρεπε νά χαρῆς μαζί μου καί νά εὐφρανθῆς διότι ὁ ἀδελφός οὗτος ἦταν νεκρός καί ἀνέζησε καί χαμένος ἤτανε καί εὑρέθηκε. Ἐδῶ τελειώνει ἡ παραβολή. Ὁ Πρεσβύτερος ὅμως μένει ἔξω τῆς Χαρᾶς , ἔξω τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, βυθισμένος στήν ἀγανάκτησι, στό Φθόνο καί τό Μῖσος. Παράδειγμα πρός  ἀποφυγήν.

ΕΙΘΕ ὁ Πατέρας τῆς Στοργῆς νά μᾶς ἀξιώσῃ νά ἐπιστρέψουμε κοντά Του εἰλικρινά μετανοιωμένοι!  ΕΙΘΕ ὁ Χριστός, ὁ Ὁποῖος Σταυρώθηκε, γιά μᾶς, νά μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό τήν «ἰλύν βυθοῦ», εἰς τήν ὀποίαν ἔχομε ἐμπαγῆ καί νά μᾶς ὀδηγήσῃ εἰς τόπον ἀναψυχῆς, «ἐπί ζωῆς πηγάς ὑδάτων» καί «νά δώσῃ ἡμῖν φαγεῖν ἐκ τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς, ὅ ἐστιν ἐν τῷ παραδείσῳ τοῦ Θεοῦ»(Ἀποκ. β΄7).

ΕΙΘΕ ὁ Οὐράνιος Πατέρας μας, νά μᾶς ἀξιώσῃ νά εἰσέλθουμε εἰς τήν ἀδιατάρακτον διά θέας ἀπόλαυσιν τοῦ ἀπείρου Κάλλους τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου εἰς μακρότητα ἡμερῶν. ἀσιγήτως δέ ὑμνοῦντες καί εὐλογοῦντες Αὐτόν, ἐν παντί τόπῳ τῆς Δεσποτείας Αὐτοῦ εἰς αἰῶνας αἰώνων. ΑΜΗΝ.