ΑΠΟ ΣΤΑΥΡΩΤΗΣ, «ΥΙΟΣ ΠΑΡΑΦΡΟΣΥΝΗΣ»,

                                               Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΓΙΝΕΤΑΙ

«ΕΝ ΧΡΙΣΤῼ ΚΑΙΝΗ ΚΤΙΣΙΣ».

 Ὁ πανάγιος Θεός, ὡς ἄπειρη Ἀγάπη, ὡς ἄπειρον Ἔλεος, «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Α΄Τι.β΄4). «Συνίστησι δέ τήν ἑαυτοῦ ἀγάπην εἰς ἡμᾶς ὁ Θεός, ὅτι ἔτι  ἁμαρτωλῶν ὄντων ἡμῶν, Χριστός ὑπέρ ἡμῶν ἀπέθανε» (Ρωμ.ε΄8), «ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον» ( Ἰωάν. γ΄15,16). Ὁ Προφήτης Δαυῒδ λέγει ὅτι ὁ Κύριος, ὡς Καλός Ποιμήν, μᾶς καταδιώκει μέ τό Ἔλεός Του ὅλας τάς ἡμέρας τῆς ζωῆς μας. Ἡ Χάρις Του θέλει  τή σωτηρία μας. Θέλει νά μᾶς ἐπανεισάγῃ εἰς τήν Πατρικήν Ἑστία, νά καταξιωθοῦμε νά κατοικοῦμε εἰς τόν οἶκον Του εἰς μακρότητα ἡμερῶν, αἰωνίως (πρβλ. Ψαλμ.22,6).

Ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, μορφήν δούλου λαμβάνει, ἔρχεται κοντά μας, ὅποιοι κι’ ἄν εἴμαστε, ὅ, τι κι’ ἄν κάνουμε, ὅπου κι’ ἄν βρισκώμαστε, καί δέν ντρέπεται νά μᾶς ἀποκαλεῖ ἀδελφούς Του. Ἵσταται ἐπί τήν Θύρα καί κρούει(πρβλ. Ἀποκ. γ΄20). Περιμένει, ὁ Ἄρχοντας τῆς εἰρήνης, νά ἀκούσουμε τή φωνή Του καί νά τοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας, νά στήσῃ τή σκηνή Του μέσα μας καί νά μᾶς χαρίσῃ γαλήνη καί ἀνάπαυσι καί νά νοιώσουμε ἀσφαλεῖς.

Ἔρχεται κοντά μας καί «διέρχεται τήν ζωήν αὐτοῦ εὐεργετῶν,  κηρύσσων τό Εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας, καί θεραπεύων πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ» (Ματθ. δ΄23). Ἔρχεται κοντά μας καί γίνεται ὑπήκοος εἰς τόν Πατέρα μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ (Φιλιπ. β΄5-11).Γίνεται Τύπος καί Ὑπογραμμός, φωτεινό Ὑπόδειγμα ὑπακοῆς στό Θεῖον Θέλημα καί μέ τή θυσία Του μᾶς ὁδηγεῖ εἰς τήν Ὁδόν τῆς ὄντως Ζωῆς, εἰς τήν Ὁδόν τῆς Πίστεως εἰς τόν Θεόν, τῆς Πίστεως τῆς δι’ ἀγάπης ἐνεργουμένης. Μᾶς ὁδηγεῖ εἰς τήν Ὁδόν ἀπό τό· «κατ’ εἰκόνα», εἰς τό· «καθ’ ὁμοίωσιν». Καί χαράσσει τήν Ὁδόν τῆς τέλειας Ἀγάπης στό Θεό καί τόν πλησίον, μέ τή Θυσία Του, μέ τό Αἷμα Του, « Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ ἔπαθεν ὑπέρ ἡμῶν, ἡμῖν ὑπολιμπάνων ὑπογραμμόν, ἵνα ἐπακολουθήσωμεν  τοῖς  Ἴχνεσιν Αὐτοῦ» (Α΄ Πέτρ. β΄21).

Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ εἶναι ὁ τύπος τοῦ τελείου ἀγωνιζομένου ἀνθρώπου. Μᾶς ὁδηγεῖ ψηλά, στό Γολγοθᾶ, στό Θεό. Ὁ Χριστός κρούει τήν Θύραν καί περιμένει.  Γνωρίζει ὅτι καθημερινά Τόν Σταυρώνουμε στό πρόσωπον τῶν ἐλαχίστων ἀδελφῶν Του, ὡς τέκνα Παραφροσύνης, ὡς γεννήματα ἐχιδνῶν. Γνωρίζει καλά ὅτι καθημερινά συνεχίζουμε νά ὑπηρετοῦμε τά βρωμερά μας Πάθη καί τίς Κακίες μας, νά ἀδικοπραγοῦμε, νά ἐσθίωμε ὁ Ἕνας τίς σάρκες τοῦ Ἄλλου. Γνωρίζει ὅτι, μέ τήν προβληματική μας συμπεριφορά, φθάσαμε στήν ἐσχάτη ἐξαθλίωσι καί ὅτι ὁλοταχῶς βαίνουμε πρός τήν αὐτοκαταστροφή μας. Γι’ αὐτό, εἶναι πικρό καί τό νερό, πού πίνουμε καί τό ψωμί, πού τρῶμε, «ἄρτος Ὀδύνης». Παίρνουμε τή ζωή μας λάθος. Μακριά ἀπό τό Θεό ζοῦμε χωρίς Ἀγάπη, χωρίς σκοπό, χωρίς νόημα, χωρίς περιεχόμενο καί παρόλες τίς, ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας πληγές, συνεχίζουμε τά ἄνομα ἔργα τῶν χειρῶν μας. Συνεχίζουμε νά προσκυνοῦμε τά Εἴδωλα, τά ἄψυχα, τά κωφά καί τυφλά. Συνεχίζουμε τούς φόνους, τίς κλοπές, τίς ψευτιές, καί τίς ὑποκρισίες. Ἀμετανόητοι, ἀπό κακή μας θέλησι, ἐμμένουμε ἐμπεπηγμένοι «εἰς ἰλύν βυθοῦ». Καί ὅμως... Ο ΜΑΚΡΟΘΥΜΟΣ συνεχίζει νά ἵσταται ἐπί τήν Θύραν καί νά κρούει... Ἡ Ἁγία τριάς, ὁ Πατήρ, ὁ Υἱός καί τό Πνεῦμα τό πανάγιον ἐργάζεται καί ζητεῖ τή Σωτηρία μας. «Ὁ Πατήρ μου ἕως  ἄρτι ἐργάζεται, κἀγώ ἐργάζομαι» (Ἰωάν. ε΄17). ὁ Πάνσοφος Δημιουργός συνεχῶς συνέχει, συγκροτεῖ καί συγκρατεῖ τόν κόσμον ἐν ἀγαστῇ ἀρμονίᾳ καί  δέν μᾶς ἐγκαταλείπει. Μᾶς κυνηγᾷ , μᾶς καταδιώκει, μέ τό ἔλεός Του. Ζητεῖ τήν σωτηρία μας. Ζητεῖ τήν ψυχή μας καί ἡ φωνή Του ὡς φωνή σάλπιγγος, ὡς φωνή ὑδάτων πολλῶν. ὡς φωνή βροντῆς μεγάλης (Ἀποκ. δ΄1. ιδ΄2),κράζει καί βοᾶ:

«Υἱέ δός μοι σήν καρδίαν» (Παροιμ. 23,26). «ΚΡΟΥΕΙ ΤΗΝ ΘΥΡΑΝ. Ἐμφανίζεται ὅταν βρῇ Πίστιν, «ὡς κόκκον σινάπεως» (Ματθ. κα΄ 21. Λουκ. ιζ΄ 6). Ἐπενεργεῖ ἡ Χάρις ὅταν, ὅπου καί ὅπως πρέπει, κατά τρόπον ἀνερμήνευτον. Τότε γίνεται μέσα μας σεισμός. Ἐπέρχεται ἡ μεταστροφή, κατά τρόπον πού, ἡ  ἀνθρωπίνη λογική δέν μπορεῖ νά ἑρμηνεύσῃ, ὡς ἀστραπή, ὡς Φῶς. Τότε ὁ Θεός, τό Φῶς τό ἀληθινόν, πού φωτίζει κάθε ἄνθρωπον, πού ἔρχεται στόν κόσμον, ἀποκαλύπτεται καί ἀναπαύεται εἰς τόν ταπεινόν καί ἡσύχιον τῇ καρδίᾳ. Βδελύσσεται ὁ Θεός τόν ὑπερήφανον, τόν ἐπηρμένον. Συχαίνεται τόν Ἐγωϊσμό, τήν ἔπαρσι,  τήν ὑπερηφάνεια. Ἀναπαύεται μόνον στόν εἰλικρινά μετανοιωμένο, τόν συντετριμμένον ὅταν βρῇ τήν Πίστιν, τήν δι’ἀγάπης ἐνεργουμένην. Χρειάζεται, γιά τη σωτηρία μας καί ἡ συγκατάθεσίς μας. Τότε ἐπεμβαίνει καί ἐπενεργεῖ ἡ Θεία Χάρις, ὡς βροντή, ὡς ἀστραπή. Δέν ἑρμηνεύεται ἡ Θεία ἐπέμβασις. Ξεπερνάει τήν νοητική μας ἱκανότητα. ΑΠΟ ΣΤΑΥΡΩΤΗΣ ΚΑΙ ΥΙΟΣ ΠΑΡΑΦΡΟΣΥΝΗΣ, Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΘΕΙᾼ ΧΑΡΙΤΙ, «ΕΝ ΧΡΙΣΤῼ ΚΑΙΝΗ ΚΤΙΣΙΣ». Δέν μποροῦμε νά ποῦμε στό Θεό· Πῶς, Πότε, Ποῦ καί Γιατί; «Ὅπου γάρ βούλεται Θεός, νικᾶται φύσεως τάξις».

«Πλήν ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἐλθών ἄρα εὑρήσει Πίστιν ἐπί τῆς γῆς;» (Λουκ. ιη΄8). Ὁ Κύριος, χωρίς ἀναπαμό, ἵσταται ἐπί τήν Θύραν καί κρούει» καί μᾶς βεβαιώνει λέγων: «ΑΜΗΝ ΛΕΓΩ ΥΜΙΝ, ΕΑΝ ΕΧΗΤΕ ΠΙΣΤΙΝ  ΚΑΙ ΜΗ ΔΙΑΚΡΙΘΗΤΕ(ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΜΦΙΒΑΛΛΕΤΕ), ΟΥ ΜΟΝΟΝ ΤΟ ΤΗΣ ΣΥΚΗΣ ΠΟΙΗΣΕΤΕ, ΑΛΛΑ ΚΑΝ Τῼ ΟΡΕΙ ΤΟΥ ΕΙΠΗΤΕ, ΑΡΘΗΤΙ ΚΑΙ ΒΛΗΘΗΤΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑΝ ΓΕΝΗΣΕΤΑΙ» (Ματθ. ΚΑ΄21). Ἡ Θερμή, ἡ καυστική, «ὡς κόκκος σινάπεως» (Ματθ.κα΄29. Λουκ. ιζ΄6), ΠΙΣΤΙΣ ΣΩΖΕΙ.

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ «Χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας ἔρχεται κοντά μας. Ἵσταται καί κρούει τήν Θύραν. Ἀκούεται ἡ Φωνή Του, ὡς φωνή σάλπιγγος, ὡς φωνή ὐδάτων πολλῶν, ὡς βροντή. ΚΡΑΖΕΙ ΚΑΙ ΒΟᾼ: «ΥΙΕ, ΔΟΣ ΜΟΙ ΣΗΝ ΚΑΡΔΙΑΝ!» «Ἐάν τις διψᾷ έρχέσθω πρός με καί πινέτω. Καί ὁ θέλων λαβέτω ὕδωρ ζωῆς δωρεάν».

Ακοῦμε τήν Ἁγία Του Φωνή; Δεχόμαστε τό ζωοποιό Του λόγο; Ἀνοίγουμε τήν καρδιά μας στόν Κύριον ἤ ΚΩΦΕΥΟΜΑΙ στήν πρόσκλησιν τῆς Ἀγάπης Του;

ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ ἀκούσουμε τή Φωνή τοῦ ΛΥΤΡΩΤΟΥ καί, μέ τή Χάρι Του, ἀπό Σταυρωτές, υἱοί Παραφροσύνης, νά ἀλάξουμε ζωή, νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς ἐσταυρωμένης Ἀγάπης καί νά τό κάνουμε «Πρᾶξι» στήν καθημερινή μας ζωή καί μέ τήν καρδιά μας συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην νά προσκυνήσουμε τά ἑκούσια καί φρικτά Πάθη Του,  νά Τόν παρακαλέσουμε δέ,  νά δείξῃ  σέ μᾶς καί τήν ἔνδοξόν Του ΑΝΑΣΤΑΣΙΝ καί νά μᾶς ἀξιώσῃ νά Τόν ὑμνοῦμε καί νά Τον δοξάζωμεν εἰς πάντας τούς αἰῶνας. ΑΜΗΝ.