«ΜΗ ΜΕΙΝΩΜΕΝ ΕΞΩ ΤΟΥ ΝΥΜΦΩΝΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ»

                                 «ΓΙΝΟΥ ΓΡΗΓΟΡΩΝ».

 ΓΙΝΕ ΑΓΡΥΠΝΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΟΣ.

Ὁ Πυθαγόρας, καθημερινά, καλεῖ τούς Μαθητάς του, σέ περισυλλογή καί ἐνσυνείδητον αὐτοέλεγχον πρός αὐτογνωσίαν. Θέλει μέρα μέ τή μέρα νά βελτιώνουν τόν ἑαυτόν τους ἐπ’ εὐεργεσίᾳ τοῦ κοινωνικοῦ  συνόλου, ὥστε νά εἶναι χρήσιμοι ὄχι μόνον, γιά τόν ἑαυτόν τους, ἀλλά καί γιά τούς ἄλλους γύρω τους.

Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, μᾶς καλεῖ κοντά Του καί ζητεῖ ἀπό ὅλους νῆψι καί ἐγρήγορσι. Καλεῖ τόν καθένα ἀπό μᾶς καί λέγει «Γίνου γρηγορῶν» (Ἀποκ. γ΄2). Καί μᾶς προειδοποιεῖ λέγων·« Ἐάν οὖν μή γρηγορήσῃς (ἐάν δέν ξυπνήσῃς καί δέν γίνῃς νηφάλιος καί προσεκτικός), ἥξω ἐπί σέ ὡς κλέπτης, καί οὐ μή γνώσῃ ποίαν ὥραν ἥξω ἐπί σέ» (Ἀποκ. γ΄3). Θά ἔλθῃ ὁ Κύριος καί θά ἐξετάσῃ ἐάν ἐπολλαπλασιάσαμε τά τάλαντα, πού μᾶς ἔδωκε. Ζητεῖ νά εἴμαστε διαρκῶς σέ νῆψι καί ἐγρήγορσι. Νά ἐξετάζουμε συνεχῶς τόν ἑαυτόν μας, μέ νηφαλιότητα καί σύνεσι. Νά κάνουμε ἐνσυνείδητον αὐτοέλεγχον, γιά νά διαπιστώνουμε,  ἐάν εἴμαστε καλοί Οἰκονόμοι, καλοί Διαχειριστές τῶν ἀγαθῶν Του. Μᾶς ἔδωκε τάλαντα. Μᾶς κατέστησε Οἰκονόμους, Διαχειριστάς τῶν Ἀγαθῶν Του, ὑλικῶν καί πνευματικῶν. Θά ἔλθῃ δέ(ἄγνωστον τό Πότε). Θά ἔλθῃ δέ ὡς ἀστραπή, ὡς κλέπτης ἐν νυκτί, νά λογαριασθοῦμε.  Καί θά ζητήσῃ ἀπό ὅλους, τούς καρπούς εἰς τόν κατάλληλον καιρόν. Ζητεῖ ὁ Κύριος νά εἴμαστε, σάν δένδρα πεφυτευμένα παρά τάς διεξόδους τῶν ὑδάτων(πρβλ. Ψαλμ. Α΄1ἑξ.). Δένδρα καρποφόρα καί ἀειθαλῆ καί νά ἀποδίδουμε καρπούς, στόν κατάλληλον καιρόν, τούς  καρπούς τοῦ πνεύματος. «Ὁ δέ καρπός τοῦ Πνεύματός ἐστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πρᾳότης, ἐγκράτεια»(Γαλάτ. ε΄ 22).

 Ὁ Ἰησοῦς, ἐπιστρέφων ἕνα πρωῒ στήν Πόλιν ἐπείνασε  καί ἰδών συκήν μίαν ἐπί τῆς ὁδοῦ ἐπλησίασε καί δέν βρῆκε τίποτε πάνω της, δέν βρῆκε καρπόν, παρά φύλλα μόνον καί τῆς λέγει· Μηκέτι ἐκ σοῦ καρπός  γένηται εἰς τόν αἰῶνα. Καί παραχρῆμα ἐξηράνθη ἡ συκή (Ματθ. κα΄ 18-22). Οἱ Μαθηταί θαύμασαν λέγοντες· «Πῶς παραχρῆμα ἐξηράνθη ἡ συκή;» 

 Ἡ Πεῖνα τοῦ Θεανθρώπου συμβολίζει τήν πεῖνα καί τή δίψα Του, γιά τή σωτηρία μας.

Ἡ ἀποξηρανθεῖσα συκή συμβολίζει τήν Συναγωγή τῶν Ἑβραίων, πού σάν τήν ἄκαρπη συκιά παρουσίαζε φύλλα μόνον καί ἐξωτερικούς τύπους, δέν εἶχε νά ἐπιδείξῃ καρπούς ἀρετῆς. Μᾶς διδάσκει ὁ Κύριος ὅτι, ὅπως ξεράθηκε ἀμέσως  ἡ συκή διά τήν ἀκαρπίαν ἔτσι, τήν ἴδια τύχη θά ἔχῃ καί κάθε ἄνθρωπος ἄκαρπος. Θά μένει ἔξω τοῦ Νυμφῶνος Χριστοῦ.

Ὅπως καί ἡ ἀποξηρανθεῖασα συκή ἔτσι καί ἡ Ἑβραϊκή Συναγωγή μένει ἔξω τοῦ Νυμφῶνος Χριστοῦ, διά τήν ἀκαρπίαν. «Διά τοῦτο λέγω ὑμῖν ὅτι ἀρθήσεται ἀφ’ ὑμῶν ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί δοθήσεται ἔθνει ποιοῦντι τούς καρπούς αὐτῆς» (Ματθ. κα΄ 43).

Παράχρῆμα ἐξηράνθη ἡ συκή, διά τήν ἀκαρπίαν.

Ἡ Ἑβραϊκή Συναγωγή χάνει τήν προστασία τοῦ Θεοῦ, μένει ἔξω τοῦ Νυμφῶνος Χριστοῦ, διά τήν ἀκαρπίαν.

Οἱ κακοί γεωργοί, οἱ κακοί Οἰκονόμοι, οἱ κακοί Διαχειριστές, μένουν ἔξω τοῦ Νυμφῶνος Χριστοῦ, διά τήν ἀκαρπίαν, ὅπως ἀκριβῶς οἱ πέντε Μωρές, ἄμυαλές καί ἀνόητες, χωρίς φρόνησι, Παρθένες, μένουν ἔξω τοῦ Νυμφῶνος Χριστοῦ, διότι δέν ἔχουν ἔλεον εἰς τάς λαμπάδας αὐτῶν, δέν ἔχουν καρπούς ἀξίους τῆς μετανοίας(παρβλ. Ματθ. κε΄ 1-13), μένουν ἔξω ἀπό τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ὅπως μένουν ἔξω οἱ κύνες καί οἱ Φαρμακοί καί εἰδωλολάτρες καί ὅλοι οἱ ἀμετανόητοι Ἁμαρτωλοί(πρβλ. Ἀποκ. κα΄ 8. κβ΄15).

Ὁ Κύριος μᾶς καλεῖ σέ νῆψι καί ἐγρήγορσι. «Γρηγορεῖτε οὖν , ὅτι οὐκ οἴδατε τήν ἡμέραν οὐδέ τήν ὥραν ἐν ᾗ ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἔρχεται» (Ματθ. κε΄13). Ἔρχεται ὡς κλέπτης ἐν νυκτί», «ὡς ἀστραπή»(Ματθ.κδ΄27).

Τό Πνεῦμα τό ἅγιον μᾶς συνιστᾶ · «Πρόσεχε σεαυτῷ μή ἐπιλάθη Κυρίου τοῦ Θεοῦ σου τοῦ μή φυλάξαι τάς ἐντολάς αὐτοῦ...» (Δευτ.8,11). Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος λέγει ὅτι ἡ μνήμη τοῦ Θεοῦ πρέπει νἆναι κολλημένη, μέ τήν ἀναπνοή μας, γιά νά μπορέσουμε νά ἀποδίδουμε καρπούς ἀρετῆς: «Μνημονευτέον τοῦ Θεοῦ μᾶλλον ἤ ἀναπνευστέον». 

Ὁ ἱερός ὑμνωδός τῆς Ἐκκλησίας μας, μᾶς καλεῖ σέ ἐνσυνείδητον αὐτοέλεγχον. Μᾶς  ἀφυπνίζει καί μᾶς συγκλονίζει. Μᾶς θυμίζει τό «βραχύ τῆς ζωῆς» καί τήν ὥρα τοῦ Χωρισμοῦ τῆς ψυχῆς ἀπό τό σῶμα, ὥρα ἄγνωστη στόν καθένα μας καί γνωστή μόνο στό Θεό, πού ἔρχεται νά ζητήσῃ καρπούς ἀρετῆς, ἀπό τόν καθένα μας, γιά μή μείνωμεν ἔξω τοῦ Νυμφῶνος Χριστοῦ.

«Τήν ὥραν, ψυχή, τοῦ τέλους ἐννοήσασα καί τήν ἐκκοπήν τῆς συκῆς δειλιάσασα, τόδοθέν σοι τάλαντον φιλοπόνως ἔργασαι, ταλαίπωρε, γρηγοροῦσα καί κράζουσα·

Μή μείνωμεν ἔξω τοῦ Νυμφῶνος Χριστοῦ».

 Ταλαίπωρη ψυχή μου, ἀφοῦ ἐννοήσεις τό ἀναπόφευκτον τέλος, καί ἀφοῦ περισυλλεγῇς θά διαπιστώσῃς, πῶς, διά τήν ἀκαρπίαν, παραχρῆμα ἐξηράνθη ἡ συκή, γιά νά ἀποφασίσῃς ὅσο εἶναι ἀκόμη καιρός, νά ἐργασθῇς φιλότιμα καί μέ ἀγάπη, νά ἐργασθῇς καί νά πολλαπλασιάσῃς τό τάλαντον , πού σοῦ δόθηκε ἀπό τόν Κύριον, ταλαίπωρη ψυχή μου, μέ σπουδή κράζουσα: Μή μείνωμεν ἔξω τοῦ Νυμφῶνος Χριστοῦ.

  «Τί ρᾳθυμεῖς, ἀθλία ψυχή μου; Γιατί δέν ἔχεις πνευματικά ἐνδιαφέροντα; Γιατί ἄμελεῖς, γιατί δέν φροντίζεις, γιά τήν πνευματική σου τελείωσι; Γιατί ἀσχολεῖσαι μέ ἄκαιρες καί ἀνωφελεῖς, ἄχρηστες, ἐπιβλαβεῖς μέριμνες; Γιατί ἀσχολεῖσαι μέ ρέοντα πράγματα, πού χύνονται καί χάνονται; Ἔφθασε  ἡ ἔσχατη, ἡ τελευταία στιγμή τώρα, πού πρόκειται νά χωρισθοῦμε ἀπό ὅλα τά προσωρινά καί ἀνάξια λόγου ἀγαθά αὐτῆς ἐδῶ τῆς ἄθλιας παροικίας. Ὅσο ἔχεις ἀκόμη καιρό, σύνελθε ἀπό τήν μέθη τῶν ἀνοήτων ἐγκοσμίων πραγμάτων καί ξαναβρές τήν νηφαλιότητά σου, τή σωστή, τήν ὀρθόδοξη πίστι σου, ἀπομακρύνσου ἀπό τήν πλάνη σου καί κράξε μέ φωνή μεγάλη· ἁμάρτησα, Σωτῆρα μου, δέν πολλαπλασίασα τά τάλαντα, καί δέν ἀπέκτησα καρπούς ἀρετῆς, Σέ ἱκετεύω, Μακρόθυμε, μή μέ ἐκκόψῃς, ὅπως ἀκριβῶς τήν ἄκαρπη συκιά, ἀλλά ὡς Εὔσπλαγχνος, Χριστέ μου, λυπήσου με, μέ φόβο κραυγάζουσαν· Μή μείνωμεν ἔξω τοῦ Νυμφῶνος Χριστοῦ».

Κύριε, Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ Θεός μου, δώρησαί σέ μᾶς τούς ἀναξίους δούλους Σου τό Χάρισμα τῆς εἰλικρινοῦς Μετανοίας ! Βοήθησέ μας, Μακρόθυμε, νά ἐπιστρέψουμε κοντά Σου, φέροντες καρπούς ἀξίους τῆς μετανοίας! Σέ ἱκετεύω, Πολυεύσπλαγχνε, μή, ὄχι, μή μείνωμεν ἔξω τοῦ Νυμφῶνος Χριστοῦ...

Σύ, γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ, πρῶτος μᾶς ἀγάπησες καί μᾶς ἔλουσες καί μᾶς ἐκαθάρισες μέ τό Πανάγιον Αἷμα Σου, ἀπό τίς ἁμαρτίες μας καί μᾶς κατέστησες βασιλεῖς καί ἱερεῖς στόν Πατέρα. Σύ Σταυρώθηκες, γιά μᾶς. Κράτησέ μας , μέ τή Χάρι Σου, ἄγρυπνους καί προσεκτικούς. Λάμπρυνον τήν στολήν τῆς ταλαίπωρης ψυχῆς μας, ΜΗ ΜΕΙΝΩΜΕΝ ΕΞΩ ΤΟΥ ΝΥΜΦΩΝΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ!

Πανάγαθε καί Οἰκτίρμων, «ὑπέρ τήν πόρνην, Ἀγαθέ, ἀνομήσας, δακρύων ὄμβρους οὐδαμῶς Σοι προσῆξα· ἀλλά σιγῇ δεόμενος, ψυχικά συντετριμμένος, σιωπηλά, προσέρχομαι κοντά Σου. Σέ Σένα προσπίπτω καί μέ πόθο, μέ λαχτάρα, ἀσπάζομαι τά ἄχραντα πόδια Σου καί Σέ παρακαλῶ...Χάρισέ μου τήν ἄφεσιν τῶν ἁμαρτιῶν μου, ὡς Δεσπότης. Σέ Σένα κράζω, Σωτῆρα μου· Λύτρωσέ με, Κύριε, ἀπό τό βρωμερό βόρβορο τῶν ἔργων μου...

Λυτρωτά, μή ἐπιτρέψης νά χαθοῦμε! Μή μείνωμεν ἔξω τοῦ κεκοσμημένου Νυμφῶνος Σου, Κύριε!

«Ἡ πρώην ἄσωτος γυνή ἐξαίφνης σώφρων ὤφθη, ἀφοῦ μίσησε τά ἔργα τῆς αἰσχρᾶς ἁμαρτίας καί  τίς ἡδονές τοῦ σώματος, διότι θυμήθηκε τήν αἰσχύνην τήν πολλήν, τή μεγάλη ντροπή, ἀλλά καί τήν κρίσιν τῆς κολάσεως, πού πρόκειται ἀσφαλῶς νά ὑποστοῦν πόρνοι καί ἀμετανόητοι ἄσωτοι· ἐκ τῶν ὁποίων πρῶτος ἀκριβῶς εἶμαι ἐγώ, ὁ ἄθλιος καί τρομάζω, καί παρόλα αὐτά ἐμμένω μέ λυσσώδη μανία στή φαύλη καί κακή συνήθεια, ὁ ἄφρων, ὁ ἄμυαλος. Ἡ πόρνη ὅμως γυναῖκα, μέ βαθειά συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός της, μέ φόβο καί σπουδή ἐπέστρεψε γρήγορα κοντά Σου. Ἦλθε φωνάζοντας δυνατά Σέ Σένα τόν Λυτρωτήν· Φιλάνθρωπε καί Οἰκτίρμων, λύτρωσέ με ἀπό τό βόρβορο τῶν ἔργων μου...».

Ψυχοσῶστα, Σωτῆρα μου, κάμφθητί ἡμῖν ! Λύγισε μπροστά στούς στεναγμούς τῆς καρδιᾶς μας, Σύ, πού ἔκλινες τούς οὐρανούς μέ τήν ἄφατον Θεϊκήν κένωσιν, μέ τή συγκατάβασί Σου!  Θεέ μου, Μακρόθυμε, καρδίαν καθαράν κτίσον ἐν ἡμῖν, καί πνεῦμα εὐθές ἐγκαίνισον εἰς τά ἔγκατα, εἰς τά ἐσώτατα βάθη τῆς ψυχῆς μας(Ψαλμ. 50,12).

Κύριε, ἔρχου ταχύ. ΜΗ ΜΕΙΝΩΜΕΝ ΕΞΩ ΤΟΥ ΝΥΜΦΩΝΟΣ ΣΟΥ ΓΛΥΚΥΤΑΤΕ ΜΟΥ ΙΗΣΟΥ!