«ΠΡΟΣΚΥΝΟΥΜΕΝ ΣΟΥ ΤΑ ΠΑΘΗ ΧΡΙΣΤΕ! »

                            «ΔΕΙΞΟΝ ΗΜΙΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΝΔΟΞΟΝ ΣΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΙΝ!»

 

Μυστήριον ξένον καί παράδοξον εἶναι τό Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας Σου, Κύριε! Δέν τό χωράει ὁ νοῦς μας. Ἡ ἀνθρωπίνη νοητική μας ἱκανότητα δέν μπορεῖ νά ἐννοήσῃ καί νά ἐξιχνιάσῃ τό Μυστήριον τῆς συγκατάβάσεώς Σου, πολύ δέ περισσότερον δέν μπορεῖ νά ἑρμηνεύσῃ τά Φρικτά καί ἅγια Πάθη, τά ὁποῖα, ἑκουσίως, ὑπέφερες, γιά τή σωτηρία μας! Εἶναι «ὑπέρ λόγον καί ἔννοιαν».

Προσπαθοῦμε νά προσεγγίσωμε, μέ τή Χάρι Σου, καί νά ἐννοήσωμεν τά ἑκούσια Πάθη Σου, καί διαπιστώνουμε ὅτι εἶναι ἀκατάληπτον Μυστήριον. Προσεγγίζεται μόνον, μέ τόν πυρῆνα τῆς ψυχῆς, μέ τήν ὀρθόδοξον Πίστιν.

Οἱ Μαθηταί Σου, Κύριε,  ὁλόψυχα δέχθηκαν  τήν  πρόσκλησί  Σου καί  σέ ἀκολουθοῦν πιστά, βλέπουν τήν εὐεργετική Σου πορεία καί θαυμάζουν τή Θεϊκή Σου Μεγαλειότητα, τά θαυμάσιά Σου. Ὁ λόγος ῥέει  γλύκύτερος καί ἀπό τό μέλι ἀπό τό πανάγιον στόμα σου καί διακηρύττουν καί ἔκθαμβοι μᾶς πληροφοροῦν λέγοντες ὅτι: «Οὐδέποτε οὕτως ἐλάλησεν ἄνθρωπος, ὡς οὗτος ὁ ἄνθρωπος»(Ἰωάν. ζ΄46). Οὐδέποτε ἐλάλησεν ἄνθρωπος ὡς  Σύ, Κύριέ μου! Καί πραγματικά ὁ πανάγιος καί ζωοποιός Σου λόγος εἶναι τροφή καί τρυφή τῆς ψυχῆς, ἴαμα, θεραπεία, ἄρτος οὐράνιος, ἄρτος ζωῆς. Γι’ αὐτό  καί οἱ πιστοί Μαθηταί Σου, δέν σέ ἀποχωρίζονται,  μαζί τους δέ καί ὅλοι ἐμεῖς ὁμολογοῦμεν λέγοντες: «Κύριε, πρός τίνα ἀπελευσόμεθα; Ῥήματα ζωῆς αἰωνίου ἔχεις»( Ἰωάν. στ΄68). Σέ ἀκολουθοῦμε στήν ἐπίγεια ζωή Σου καί διαπιστώνουμε ὅτι διέρχεσαι τήν ζωήν Σου εὐεργετῶν καί θεραπεύων πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ καί παρατηροῦμε, ἀκοῦμε καί βλέπουμε τά θαυμάσιά Σου ἔργα, ὅτι, μέ τή Θεία Χάρι Σου, «τυφλοί ἀναβλέπουσι καί χωλοί περιπατοῦσι, λεπροί καθαρίζονται καί κωφοί ἀκούουσι, νεκροί ἐγείρονται καί πτωχοί εὐαγγελίζονται» (Ματθ. ια΄5). Κύριε, Σύ εἶσαι «ὁ πανακής Ἰατρός», ὁ αἰώνιος Θεραπευτής, «χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας».

Οἱ Ἀπόστολοί Σου, Κύριε, μεγάλωσαν μέ τή λαχτάρα Τοῦ Ἐρχομένου Μεσσία, ὡς κοσμικοῦ Ἄρχοντος, πού θά κληρονομήσῃ τόν Θρόνο τοῦ Δαυῒδ καί ὡς κοσμικός Ἄρχων θά κυριαρχήσῃ ἐπί πάντα τά ἔθνη. Πρίν λάβουν τή Χάρι τοῦ Ἀγίου Πνεύματος, δέν μποροῦσαν νά ἐννοήσουν τό Μέγα Μυστήριον τῆς Θεϊκῆς Συγκαταβάσεώς Σου καί τά ἑκούσια φρικτά Πάθη, τά ὁποῖα, ὡς ἄνθρωπος ὑπέμεινες. Δέν μπόρεσαν νά καταλάβουν καλά τίς προεξαγγελίες τῶν Παθῶν καί τῆς Ἀναστάσεώς Σου, τή διαβεβαίωσι ὅτι μετά τόν Σταυρόν, θά ἀκολουθήσῃ ἡ ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ.

Κύριέ μου Ἰησοῦ, ἀντιλαμβάνομαι ὅτι ὡς ἄνθρωπος, πρό τοῦ Φρικτοῦ Πάθους, αἰσθάνεσαι τήν ἀνάγκην νά ἀνακοινώσῃς στούς δικούς Σου, τόν πόνον καί τήν Ὀδύνην σου, γιά τήν ἄδικον σφαγήν, γιά τήν ἀχαριστίαν τῶν εὐεργετουμένων, τό· ὅτι σοῦ προσφέρουμε ἀντί τοῦ μάννα, χολήν. ἀντί τοῦ ὕδατος, ὄξος, ἀντί νά σέ ἀγαπᾶμε, σέ προσηλώνουμε στό Σταυρό. Ἔχεις ὡς ἄνθρωπος, ἀνάγκη συμπόνιας, συμπαραστάσεως, παρηγοριᾶς. Καί ὅλοι ἐμεῖς, ἀκόμη καί οἱ δύο ἐκ τῶν πρωτοκορυφέων Ἀποστόλων Σου, ἀντί νά σταθοῦν, μέ τήν καρδιά τους, κοντά Σου καί νά Σε συμπονέσουν καί Σέ παρηγορήσουν, προσπαθοῦν, νά ἐκμεταλευτοῦν γιά δική τους ὠφέλεια τή δύσκολη ὥρα. Κυριευμένοι ἀπό τόν Ἐγωϊσμός τους(;) ἀπό τή φιλοδοξία τους(;) ἀπό τήν ἀνάγκη νά βρίσκωνται κοντά Σου(;), μέ θολωμένο τό μυαλό ἀπό τίς παχυλές ἰδέες περί Μεσσίου, ὡς κοσμικοῦ Ἄρχοντος, ζητοῦν τήν ἱκανοποίησι τῆς φιλοδοξίας τους. Δέν καταλαβαίνουμε τίποτε, Θεέ μου. Ἄν ἤσουν Γιός μου, θά Σοῦ ἔλεγα, Ἰησοῦ μου, μήν ἔρχεσαι κοντά μας, θά Σέ Σταυρώσουμε. Εἴμαστε ἀχάριστοι, ἀγνώμονες, βυθισμένοι στό βοῦρκο τῆς Ὕλης. Οἱ πρωτοκορυφαῖοι ζητοῦν τήν Πρωτοκαθεδρία στή Δόξα Σου καί ὅλοι οἱ ἄλλοι Μαθηταί, δέν συμμετέχουμε στόν ἀνθρώπινο πόνο Σου, ἀλλά ἀγανακτοῦμε, γιατί αὐτοί καί ὄχι ἐμεῖς...

Καί δέν μπορεῖ ὁ νοῦς μας νά χωρέσῃ τήν ἄφατη μακροθυμία Σου. Καί τή δύσκολη  ἀκόμη ὥρα, πρό τοῦ Πάθους Σου, προσπαθεῖς, ὡς Θεός, νά μᾶς βοηθήσῃς νά καταλάβουμε ὅτι «ἡ Βασιλεία Σου οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου(Ἰωάν. ιη΄36-37) καί νά μᾶς παρηγορήσῃ, ὥστε νά πιστέψουμε στή Θεότητά Σου καί νά κατανοήσουμε ὅτι ἑκουσίως πάσχεις, ὡς ἄνθρωπος καί ὅτι θά Ἀναστηθῇς ὡς Θεός, ὥστε νά μή  χάσουμε τήν Πίστι μας καί νά μή ὀλιγοψυχίσουμε.  Πῶς ἀκόμη, μᾶς ἀνέχεσαι, Θεέ μου, καί μᾶς παραστέκεις! ... Μέ πόση τρυφερότητα μᾶς ἐξηγεῖς τή ματαιότητα τῆς φιλοδοξίας μας... Μέ πόση στοργή μᾶς μεταγγίζεις τό θεϊκό Σου Πνεῦμα!...

«Ἰδού ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα καί ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου παραδοθήσεται τοῖς ἀρχιερεῦσι καί  τοῖς γραμματεῦσι, καί κατακρινοῦσιν αὐτόν θανάτῳ καί παραδώσουσιν αὐτόν τοῖς ἔθνεσι, καί ἐμπαίξουσιν αὐτῷ καί μαστιγώσουσιν αὐτόν καί ἐμπτύσουσιν αὐτῷ καί ἀποκτενοῦσιν αὐτόν, καί  Τῌ ΤΡΙΤῌ ΗΜΕΡᾼ ΑΝΑΣΤΗΣΕΤΑΙ» (Μάρκ. ι΄33-34).

Στήν Ὁδόν τῆς ἀναβάσεως εἰς Ἱεροσόλυμα, ἐμπιστεύεσαι τόν πόνο σου στούς Μαθητάς Σου. Τούς προαναγγέλλεις ὅτι θά παραδοθῇς, μέ τή θέλησί Σου, εἰς τούς Ἁρχιερεῖς καί τούς Γραμματεῖς, καί ὅτι αὐτοί θά Σέ καταδικάσουν σέ θάνατο καί θά Σε παραδώσουν στούς ἐθνικούς, καί αὐτοί θά Σέ ἐμπαίξουν καί θά Σέ μαστιγώσουν, καί θά Σέ φτύσουν καί θά Σέ θανατώσουν καί, γιά νά τούς κρατησῃς κοντά Σου καί νά τούς στερεώσῃς στήν Πίστι,   τούς βεβαιώνεις, Πολυέλεε, ὅτι τήν τρίτη ἡμέρα ΘΑ ΑΝΑΣΤΗΘῌΣ. Καί οἱ μαθηταί, ἀντί  νά σταθοῦν δίπλα Σου, τή δύσκολή ὥρα τῶν Φρικτῶν Παθῶν, ζητοῦν πρωτοκαθεδρίες... Συγχωρησέ μας Θεέ μου!  Δέν ξέρουμε τί ζητᾶμε.  Μᾶς τυφλώνει τό σαρκικό μας φρόνημα καί, χωρίς νά τό καταλαβαίνουμε,  χάνουμε τή χάρι τῆς κοινωνίας  μαζί Σου, γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ!  Δέν ξέρουμε τί ζητᾶμε...

Πόσο τυφλοί καί πωρωμένοι εἴμαστε καί δέν θέλουμε νά καταλάβουμε τῆς δωρεές τῆς Θεϊκῆς Σου συγκαταβάσεως!  Γίνεσαι ὑπήκοος εἰς τόν Πατέρα μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ, Τύπος καί ὑπογραμμός σέ ὅλους μας.  Μέ τό Αἷμα Σου χαράσσεις  τήν καθ’ ὑπερβολήν Ὁδόν τῆς τέλειας Ἀγάπης πρός τόν Θεόν καί τόν πλησίον, γιά νά ἀκολουθήσουμε τά ματωμένα Χνάρια Σου καί νά γίνουμε θεοί κατά χάριν. Κι’ ἐμεῖς  δέν ξέρουμε τί ζητᾶμε. Μή μᾶς ξεσυνερίζεσαι, Κύριε. Συγχώρησε τίς ἀπερσκεψίες μας, καί τά ἀσυλλόγιστα αἰτήματά μας καί τήν ἀδιακρισία μας. Ἀξίωσέ μας, Κύριε, νά Σέ ἀκολουθήσουμε στά Ἱεροσολυμα, καί μέ ἄκρα ταπείνωσι νά ἀνεβοῦμε τόν ἀνηφορικό δρόμο πρός τό Γολγοθᾶ συμμετέχοντες, μέ τήν καρδιά στά φρικτά Σου πάθη. Ἀξίωσέ μας νά συσταυρωθοῦμε καί νά ἀναστηθοῦμε μαζί Σου, Φιλάνθρωπε! 

«Προσκυνοῦμεν Σου τά πάθη, Χριστέ!  Δεῖξον ἡμῖν καί τήν ἔνδοξόν Σου Ἀνάστασιν!».