«ΕΙΣ ΜΑΤΗΝ ΕΚΟΠΙΑΣΑ;»

   

                  ΕΙΣ ΜΑΤΗΝ ΕΞΗΝΤΛΗΣΑ ΤΑΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΜΟΥ;

 

«ΣΗΜΕΡΟΝ ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μᾶς συγκεντρώνει ὅλους τούς πιστούς· καί ὅλοι, Κύριε, σηκώνουμε ψηλά τόν Σταυρόν Σου καί μέσα ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς μας βροντοφωνάζοντες ψάλλομεν: ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΣ Ο ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ ΚΥΡΙΟΥ· ΩΣΑΝΝΑ ΕΝ ΤΟΙΣ ΥΨΙΣΤΟΙΣ».

ΣΗΜΕΡΟΝ ὁ  συναῒδιος Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ Πατρός, «ὁ δι’ οὗ τά πάντα ἐγένετο», τό Α καί τό Ω, ὁ Ἰσχυρός Θεός, ὁ Ἐξουσιαστής, ὁ Ἄρχων τῆς εἰρήνης, ἡ Ἀρχή καί τό Τέλος, ὁ Πρῶτος καί ὁ Ἔσχατος, ὁ Ὤν καί ὁ Ἦν καί ὁ Ἐρχόμενος, ὁ Παντοκράτωρ, Αὐτός, πού ἔχει Θρόνον τόν οὐρανόν καί ὐποπόδιον τήν γῆν, συγκαταβαίνει, μορφήν δούλου λαμβάνει, ἐμφανίζεται ὡς ταπεινός ἄνθρωπος καί, ἀφήνοντας τό Θεϊκό Του Θρόνο,  καταδέχεται, καθήμενος ἐπί πῶλον ὄνου καί εἰσέρχεται εἰς τά Ἱεροσόλυμα ( Ἰωάν. ιβ΄ 12-19). Καί  ὁ Λαός, πού τόσο πολύ εὐεργετήθηκε, ἀπό τόν Κύριον, Τόν ὑποδέχεται θριαμβευτικά.  Στρώνουν, στό διάβα Του, στή γῆ, τά ἱμάτιά τους καί ἄλλοι στρώνουν «κλἀδους ἀπό τῶν δένδρων»,  κρατοῦν δέ στά χέρια τους «τά βαῒα τῶν φοινίκων». Τόν  ὑποδέχονται ὡς Βασιλέα, Τόν ἐπευφημοῦν καί κράζουν: «ΩΣΑΝΝΑ, ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΣ Ο ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ ΚΥΡΙΟΥ, Βασιλεύς τοῦ Ἰσραήλ». Καί σείεται ἡ Πόλις λέγουσα «Τίς ἐστιν οὗτος;» «Οἱ δέ ὄχλοι ἔλεγον· οὗτός ἐστιν ὁ Ἰησοῦς ὁ ἀπό Ναζαρέτ τῆς Γαλιλαίας» (Ματθ. κα΄8--11).

Βέβαια εἶναι φανερόν ὅτι δέν ἔχουν καταλάβει ὅτι ὁ Ἰησοῦς, εἶναι «ἡ προσδοκία τῶν Ἐθνῶν» καί ὅτι « ἡ Βασιλεία αὐτοῦ οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου»( Ἰωάν. ιη΄36) Δέν ἔχουν ἐννοήσῃ οἱ περισσότεροι ἀπό αὐτούς ,τήν παγκόσμιον Πνευματικήν Βασιλεία τοῦ Κυρίου. Θεωροῦν ὅτι εἶναι ἀποκλειστικά καί μόνον  Βασιλεύς τοῦ Ἰσραήλ, κοσμικός Ἄρχων, πού θά ὑποτάξῃ πάντα τά ἔθνη στό Ἰσραήλ. Κραυγάζει: «ΩΣΑΝΝΑ», σῶσαι μας λοιπόν, Τόν ἐπευφημοῦν ὡς Βασιλέα, κράζοντες· «εὐλογημένος ὁ Ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κύριου, βασιλεύς τοῦ Ἰσραήλ». Καί οἱ καλοβολεμένοι Αρχιερεῖς, καί οἱ Γραμματεῖς καί οἱ Φαρισαῖοι, τά γεννήματα ἐχιδνῶν, αὐτοί πού ἀρνοῦνται τόν Ἀληθινόν Μεσσία καί περιμένουν τό Ψεύτικο Μεσσία, ἀγανακτοῦν  καί διαμαρτύρονται στό Χριστό καί Τοῦ λένε: Ἀκοῦς τί λένε αὐτοί; καί ὁ Ἰησοῦς ἀποκρίνεται: «Ναί ἀκούω»· «Οὐδέποτε ἀνέγνωτε ὅτι ἐκ στόματος νηπίων καί θηλαζόντων κατηρτίσω αἶνον;»

Ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὄντως ὁ Βασιλεύς τῶν βασιλέων καί Κύριος τῶν κυρίων καί δικαίως ἐπευφημεῖται ὡς Βασιλεύς, ὅμως παρατηροῦμε ὅτι δέν χαίρεται. Εἶναι πικραμένος, γιατί ἕνα μέρος τῶν ἀνθρώπων δέν Τόν δέχεται, ἀρνεῖται τήν εὐεργετική Του Παρουσία, δέν ἐγκολπῶνεται τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του, ἀπορρίπτει τόν ζωοποιόν Του λόγο. Βέβαια αὐτοί οἱ ἄνθρωποι Αρχιερεῖς, Γραμματεῖς καί Φαρισαῖοι, οἱ Ὑποκριτές, συμπεριφέρονται «κατ’ ἐνέργειαν τοῦ Σατανᾶ», ἐνεργοῦν δολίως, ἐνδύονται τό ἔνδυμα προβάτου, ἐνῶ εἶναι λύκοι βαρεῖς, καί παρασύρουν καί  ὁδηγοῦν στήν ἄρνησι καί στήν ἀπώλεια ἕνα μεγάλο μέρος τοῦ Λαοῦ, πού τώρα ἐπευφημεῖ ὡς Βασιλέα τόν Ἰησοῦν καί μετά ἀπό λίγο θά φωνάξει, μαζί μέ «τά γεννήματα ἐχιδνῶν», μέ ἄγριες κραυγές: «Ἇρον, ἇρον, Σταύρωσον Αὐτόν».  Μαζί μέ τούς Ἀρχιερεῖς κραυγάζει  ὁ ἐπιπόλαιος,  ὁ ἀγνώμων, ὁ χιλιοευεργετημένος, ὁ ἀχάριστος αὐτός λαός :«ἇρον, ἇρον Σταύρωσον Αὐτόν».

Ὁ Εἰδωλολάτρης Πιλᾶτος προσπαθεῖ νά τούς φέρῃ σέ θεογνωσία καί τούς λέγει: «Τόν Βασιλέα ὑμῶν σταυρώσω;» Καί οἱ Ἀρχιερεῖς καί οἱ περισσότεροι  ἀπό τό λαό, ἀρνοῦνται τόν ἀληθινόν Μεσσίαν καί, χωρίς ἴχνος ντροπῆς, κραυγάζουν· «Κάθε ἕνας, πού κάνει τόν ἑαυτό βασιλιά, ἐπαναστατεῖ κατά τοῦ Καίσαρος . Καί ἐμεῖς δέν ἔχουμε ἄλλο Βασιλιᾶ παρά τόν Καίσαρα(Ἰωάν.ιθ΄12-15).

Ἀρνοῦνται, οἱ ἀχάριστοι, τόν Εὐεργέτη, τόν Θεραπευτή, Τόν Ἐλευθερωτήν, αὐτόν πού τούς ἔθρεψε μέ τό μάννα καί θεράπευσε τούς παραλύτους ,τούς χωλούς, τούς  λεπρούς, τούς τυφλούς καί ἀνέστησε τούς νεκρούς,  καί αὐτόν ἀκόμη τόν σεσηπότα, τόν τετραήμερον Λάζαρον.

Ὁ Θεάνθρωπος, ὡς καρδιογνώστης, γνωρίζει τήν ἀχαριστία καί ἐπιπολαιότητα τοῦ Λαοῦ αὐτοῦ καί ἐπευφημούμενος ὡς Βασιλεύς δέν χαίρεται καί, ὡς ἄνθρωπος πικρένεται καί σιγοψιθυρίζει: «Ἱερουσαλήμ, Ἱερουσαλήμ, ἡ ἀποκτείνουσα τούς προφήτας καί λιθοβολοῦσα τούς ἀπεσταλμένους πρός αὐτήν· ποσάκις ἠθέλησα ἐπισυναγαγεῖν τά τέκνα σου ὅν τρόπον ἐπισυνάγει ὄρνις τά νοσσία ἑαυτῆς ὑπό τάς πτέρυγας, καί οὐκ ἠθελήσατε. Ἰδού ἀφίεται ὑμῖν ὁ οἶκος ὑμῶν ἔρημος» ( δές: Ματθ. κγ΄37-39). Πόσες φορές θέλησα νά σᾶς συγκεντρώσω κοντά μου καί νά σᾶς προστατεύσω, ἀπό κάθε κίνδυνο καί δέν θελήσατε προτιμώντας τήν παγωνιά τῆς ἐρημιᾶς, ἀπό τή ζεστασιά τῆς Πατρικῆς Προστασίας!...

Πόσες φορές θέλησα νά σᾶς δώσω χαρά, ἀγαλλίασι καί εὐφροσύνη καί σεῖς δέν θελήσατε  τήν Ἀγάπη μου! Προτιμήσατε τά ξυλοκέρατα τῆς ἀποστασίας, ἀπό τόν «μόσχον τόν σιτευτόν» καί ἀπό τό «Ὕδωρ τῆς Ζωῆς» !...

Πόσες φορές θέλησα νά σᾶς ἐλευθερώσω ἀπό τή δουλεία τῆς φθορᾶς, νά σᾶς χαρίσω γαλήνη καί ἀνάπαυσι κοντά μου, νά σᾶς χαρίσω τό ἀληθινόν Φῶς, ὥστε νά νοιώσετε ἀσφαλεῖς καί σεῖς δέν θελήσατε καί προτιμήσατε τήν ἱκανοποίησι τῶν βρωμερῶν σας παθῶν καί τά ἔργα τοῦ σκότους !... Πόσες προτιμήσατε νά μείνετε ἔρημοι ἀπό τή Χάρι  τοῦ Θεοῦ;...

 Ἡ πικρία Του δέν εἶναι, γιατί δέν Τόν δέχθηκαν καί δέν Τόν Εὐχαρίστησαν, γιά τίς ἄπειρες εὐεργεσίες Του. Δέν ἔχει ἀνάγκη ὁ Θεός ἀπό τίς δικές μας εὐχαριστίες. Πικραίνεται γιά τήν κατάντια μας. Πικραίνεται, ὡς ἄπειρη Ἀγάπη καί Εὐσπλαγχνία, γιατί βλέπει   ὅτι τά πλάσματά Του  δέν κατενόησαν τήν τιμήν τοῦ «κατ’εἰκόνα» καί μέ τή θέλησί τους παραμένουν κατάκοιτοι στή Χώρα καί τή σκιά του θανάτου, περιφονώντας τή Σταυρική Του Θυσία...Πικραίνεται διότι ἔρχεται Τό φῶς τό ἀληθινόν καί οἱ περισσότεροι μισοῦν τό φῶς καί δέν ἔρχονται πρός τό Φῶς. Παραμένουν στό σκοτάδι, γιατί εἶναι φαῦλα τά ἔργα τους καί αὐτοκαταστρέφονται. Πικραίνεται, γιατί ἐμεῖς ὑποφέρουμε καί βασανιζόμαστε καί βαδίζουμε ὁλοταχῶς πρός τήν ἄβυσσον τῆς αἰώνιας Ὀδύνης. Πικραίνεται,  διότι μαζί τίς ἐπευφημίες: ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΣ Ο ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ, ἀκούει τίς ἄγριες κραυγές τῆς ΑΧΑΡΙΣΤΙΑΣ: Ἇρον, ἇρον, Σταύρωσον Αὐτόν. Ἐμεῖς δέν ἔχουμε ἄλλο Βασιλιά, παρά τόν Καίσαρα, τό Διάβολο, τόν Μαμωνᾶ, τό Χρῆμα! Πικραίνεται ὁ πολυεύσπλαγχνος, γιατί, ἀπό κακή μας Θέλησι, βαδίζουμε πρός τήν ἀπώλεια.

Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο δέν χαίρεται καί πικραμένος, ὡς ἄνθρωπος, σιγοψιθυρίζει: «Καινῶς ἐκοπίασα, εἰς μάταιον καί εἰς οὐδέν ἔδωκα τήν ἰσχύν μου...» (Ἡσ. 49,4). Λοιπόν εἰς μάτην ἐκοπίασα, εἰς μάτην ἐξήντλησα τάς δυνάμεις μου; Εἰς μάτην δέχθηκα ἀντί τοῦ μάννα, χολήν, ἀντί τοῦ ὕδατος, ὄξος; Εἰς μάτην Σταυρώθηκα γιά σᾶς;

Δέν θά ἔπρεπε νά ἀκούσετε τή Φωνή μου, πάνω ἀπό τό Σταυρό, νά διδαχθῆτε ἀπό τή Σταυρική μου Θυσία, νά ἐπιστρέψετε ἑνωμένοι κοντά στό Θεό, νά ἀγαπᾶτε ἀλλήλους, «καθώς ἐγώ ἠγάπησα ὑμᾶς καί ὑμεῖς νά ἀγαπᾶτε ἀλλήλους, ὥστε  διά τῆς Πίστεως τῆς δι’ ἀγάπης ἐνεργουμένης, νά ἀνεβῆτε ψηλά, στό Γολγοθᾶ, στό Θεό καί νά γίνετε θεοί κατά χάριν;

«Διά τοῦτο ἡ κρίσις μου παρά Κυρίῳ,  καί ὁ πόνος μου ἐναντίον τοῦ Θεοῦ μου» (Ἡσ. 49,4). ΕΝΑΠΟΘΕΤΩ τό δίκαιόν μου στόν Οὐράνιον Πατέρα, ἡ πικρία μου, ἡ θλῖψις μου εἶναι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ μου.

Ὁ Θεάνθρωπος ὁ Μεσσίας, πικραίνεται γιατί ἕνα μέρος τῶν ἀνθρώπων δέν ἀποδέχεται τήν εὐεργετική Του Παρουσία καί, ἀπό κακή του θέλησι,  μένει γυμνό τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ. Ἕνα μέρος τῶν ἀνθρώπων ἀρνοῦνται τό Θεό, ἀρνοῦνται τήν Ἀγάπη. Μισοῦν τό Φῶς τό Ἀληθινόν καί δέν ἔρχονται πρός τό Φῶς, γιατί εἶναι σκοτεινά, πονηρά, φαῦλα, τά ἔργα τους.  Δέν δέχονται τόν Ἀληθινόν Μεσσία, τόν συλλαμβάνουν καί τόν Σταυρώνουν, Σταυρώνουν δέ καί τήν Ἐκκλησίαν Του, γι’αὐτό καί «ἡ Πόλις τους καλεῖται πνευματικῶς Σόδομα καί Αίγυπτος, ὅπου ὁ Κύριος αὐτῶν ἐσταυρώθη»(Ἀποκ. ια΄7-8).  Σταυρώνουν τόν ἀληθινόν Μεσσίαν, ὁ ὁποῖος ἔρχεται ἐν ὀνόματι Κυρίου καί δέν Τόν δέχονται καί περιμένουν τόν Ψεύτικο Μεσσία, πού θά ἔλθῃ καί θά ἐπιδιώκῃ τό δικό του συμφέρον καί τή δόξα τοῦ δικοῦ του ὀνόματος καί αὐτόν τόν ψεύτικον, τόν Μαιτρέγια, θά τόν δεχθοῦν(πρβλ. Ἰωάν. ε΄ 43). Πικραίνεται ὁ Κύριος, γιά τήν ἀδιακρισία τῶν ἀνθρώπων καί, γιά τήν ἐμμονή τους στήν ἁμαρτία, πού τούς ὁδηγεῖ στήν αὐτοκαταστροφή τους. Ἔχει ὅμως τήν ἀπόλυτη πεποίθησι ὅτι τό ἔργον, πού τοῦ ἀνέθεσε ὁ Οὐράνιος Πατέρας, τό ἔργον τῆς σωτηρίας μας τό ἐτελείωσε, τό ἔφερε εἰς αἴσιον τέλος καί ὅτι τό δίκαιόν Του εἶναι στά Χέρια τοῦ Θεοῦ-Πατρός καί θά βραβευθῇ. Καί παραγματικά ὁ Δίκαιος Πατήρ, τόν Υἱόν Του, ὁ Ὁποῖος «ἐκένωσεν  ἑαυτόν, γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ», καί, ὡς ἄνθρωπον, «Αὐτόν ὑπερύψωσε καί ἐχαρίσατο αὐτῷ Ὄνομα τό ὑπέρ πᾶν  Ὅνομα, ἵνα ἐν τῷ ὀνόματι Ἱησοῦ πᾶν γόνυ κάμψῃ ἐπουρανίων καί ἐπιγείων καί καταχθονίων, καί πᾶσα γλῶσσα ἐξομολογήσηται ὅτι Κύριος Ἰησοῦς   Χριστός εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός» (Φιλιπ. β΄ 5-11). Ναί. «ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΣ Ο ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ ΕΝ  ΟΝΟΜΑΤΙ ΚΥΡΙΟΥ! ΩΣΑΝΝΑ ΕΝ ΤΟΙΣ ΥΨΙΣΤΟΙΣ!» Πραγματικά ὁ Θεός-Πατήρ εἰς τόν ἐνανθρωπήσαντα Υἱόν Του,  τόν Σταυρωθέντα καί Ταφέντα καί Ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν «ἔδωκε πᾶσαν ἐξουσίαν ἐν οὐρανῷ καί ἐπί γῆς» (Ματθ. κη΄18).ΑΥΤΟΝ, ΤΟΝ ΙΗΣΟΥΝ, ΛΑΤΡΕΥΣΩΜΕΝ, ΑΥΤΟΝ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΩΜΕΝ.

Ὑπάρχουν ἄφρονες, ἀνεγκέφαλοι, υἱοί Παραφροσύνης, πού, ἀκόμη καί σήμερα ἀρνοῦνται τήν Εὐλογημένη, Ευεργετική Του Παρουσία, πού ἐμμένουν κατάκοιτοι στή Χώρα καί τή σκιά τοῦ Θανάτου, μέ τήν κακή τους θέλησι, ἐμπεπηγμένοι «εἰς ἰλύν Βυθοῦ».  Πικραίνεται ὀ Κύριος τῆς Δόξης,  διά τήν ἀμετανοησία μας,διότι ἔρχεται καί θέλει πάντας ἀνθρώπους σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν», ἐνῶ ἐμεῖς  εἴμαστε τόσον πωρωμένοι, πού δέν δεχόμαστε τή Χάρι Του. Καί ἐπειδή σέβεται τήν ἐλευθερία, ἐπειδή «Οὐ βιάζεται δέ τινα διά τό αὐτεξούσιον», δέν μᾶς ἐξαναγκάζει καί αὐτοκαταστρεφόμαστε, σάν τόν Ἰούδα.

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ὅμως καί μυριάδες μυριάδων, πού ἄνοιξαν τήν καρδιά τους στό ΛΥΤΡΩΤΗ, ἐγκολπώθηκαν τό Εὐαγγέλιον Τῆς Ἀγάπης Του καί τό  κάνουν «Πρᾶξι» στήν καθημερινή τους ζωή καί χαίρονται. Ἐντάσσονται  εἰς τήν  Χορείαν τῶν Ἁγίων, κοντά στήν Παναγία Μητέρα τοῦ Κυρίου καί στόν ἅγιον Ἰωάννην, τόν Εὐαγγελιστήν τῆς Ἀγάπης καί στό νέφος τῶν ἁγίων Μαρτύρων τῆς Πίστεώς μας καί χαίρονται, μυστικά, τήν ἀδιατάρακτον διά θέας ἀπόλαυσιν τοῦ ἀπείρου Κάλλους τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου εἰς μακρότητα ἡμερῶν. Ἡ Χαρά τῶν Πιστῶν ἡ Μακαριότης τῶν δικαίων δέν περιγράφεται. Μόνον ὅσοι διά τῆς καυστικῆς Πίστεως ἀνοίγουν τήν καρδιά τους στόν ΛΥΤΡΩΤΗ, μποροῦν νοιώσουν καί νά ἀπολαύσουν τά ἀπερίγραπτα, «ἀγαθά, ἅ ὀφθαλμός οὐκ εἶδε καί οὖς οὐκ ἤκουσε καί ἐπί καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη, ἅ ἡτοίμασεν ὁ Θεός τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν» (Α΄ Κορινθ. β΄ 9). « Σ’ ἐμᾶς, ὅλα αὐτά τά ἀπεκάλυψεν ὁ Θεός, διά τοῦ Πνεύματός Του, διότι τό Πνεῦμα τά ἐρευνᾶ ὅλα, ἀκόμη καί τά βάθη τοῦ Θεοῦ. Ποιός ἀπό τούς ἀνθρώπους ξέρει τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος παρά μόνον τό πνεῦμα τοῦ ἀνθρώπου, πού εἶναι μέσα του; Ἔτσι καί τό Τί εἶναι Θεός κανείς δέν τό ξέρει παρά μόνον τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. Ἐμεῖς δέ οἱ Πιστοί δέν ἐλάβαμε τό πνεῦμα τοῦ κόσμου, ἀλλά τό Πνεῦμα, πού προέρχεται ἀπό τόν Θεόν, διά νά γνωρίσωμεν ἐκεῖνα πού μᾶς ἐχαρίσθησαν ἀπό τόν Θεόν(παρβλ. καί Α΄ Κορινθ. β΄ 10 ἑξ.).

ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ,  ἀγαπητά μου Παιδιά, νά ἐξετάσωμεν, ἐμεῖς, Ποῦ  ἀνήκουμε; Στήν Χορεία τῶν ἀρνητῶν τοῦ Χριστοῦ, πού τή μιά μέρα ἐπευφημοῦν τόν Κύριον καί κράζουν ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΣ Ο ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ, καί τήν ἄλλη μέρα κραυγάζουν Ἇρον,  ἇρον Σταύρωσον Αὐτόν, ἤ ἐντάσσουμε τόν ἑαυτόν μας στή Χορεία τῶν Ἁγίων;

ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ «μέ καθαρή καρδιά νά ὑποδεχθοῦμε τόν Κύριον τῆς Δόξης, νά ἀνευφημήσωμεν τόν Χριστόν, μέ θερμή πίστι καί μέ μεγάλη φωνή, ὡς φωνή ὑδάτων πολλῶν, νά κραυγάσωμεν στό Δεσπότη· «ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΣ ΕΙ ΣΩΤΗΡ, ὁ εἰς τόν κόσμον Ἐρχόμενος» τοῦ σῶσαι τά Σύμπαντα.  Εὐλογημένος εἶσαι Σύ, Φιλάνθρωπε καί Οἰκτίρμων, Κύριε Δόξα Σοι».

ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ νά ἀποφασίσουμε νά ἀκολουθήσωμε τόν Χριστόν στόν ἀνηφορικό δρόμο πρός τόν Γολγοθᾶ καί μαζί μέ τήν Παναγία Μητέρα Του καί  τόν Ἀγαπημένο Του  Μαθητή, νά μετέχουμε,  συνειδητά,  στά φρικτά Πάθη τοῦ Χριστοῦ καί νά Σταυρωθοῦμε κι’ ἐμεῖς μαζί Του, γιά νά ἀξιωθοῦμε νά ἑορτάσουμε μαζί Του καί τήν ΑΓΙΑΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΝ.