«ΓΙΝΕ ΑΓΡΥΠΝΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΟΣ» (Ἀποκ. γ΄2).

 

ΠΡΟΠΟΡΕΥΕΤΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ.

 

 

Ἀδελφέ συνοδοιπόρε, ἄκουσε με προσοχή,

ἀφουγκράσου τῆς ἀλήθειας τή φωνή.

Ὡς φωνή σάλπιγγος, ὡς φωνή ὑδάτων πολλῶν,

ἀπ’ τά οὐράνια ἔρχεται νά ἀφυπνήσῃ τούς ἐν

σκότει καθεύδοντας καί ὑπνούντας τόν γλυκύν

ὕπνον τῆς ἁμαρτίας. Ἄκουσε  τή Φωνή τῆς ἀγάπης

τοῦ Χριστοῦ καί «πρόσεχε σεαυτῷ μή ἐπιλάθῃ

Κυρίου τοῦ Θεοῦ σου»(Δευτρ.8,11). «Γίνου γρηγορῶν»

Γίνε ἄγρυπνος καί προσεκτικός (Ἀποκ. γ΄2).

Προπορεύεται ὁ Χριστός, στήν ἀνοδική Πορεία

ἀπό γῆς, πρός Οὐρανόν, Τύπος καί Ὑπογραμμός

ΥΠΑΚΟΗΣ στό Θέλημα τοῦ Θεοῦ καί Πατρός.

 

Ἄβυσσος εἶναι ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου, καί πολλές

τοῦ βίου οἱ ζάλες μᾶς κυκλώνουν, ὥσπερ μέλισσαι

κηρίον, μπερδεύεται ἡ ταλαίπωρη ψυχή μας,

καί μέ θολωμένο μυαλό, διατρέχουμε κινδύνους

πολλούς καί συμφορές, σ’ αὐτή τήν ἄθλια παροικία.

Ὅμως δέν πρέπει ποτέ νά ξεχνᾶμε ὅτι τώρα πιά

δέν βαδίζουμε μόνοι, στή στενή καί τεθλιμμένη ὁδό.

Προπορεύεται, με χαρά, «ὁ Ἄμνός τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων

τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου», ὁ γλυκύς καί πρᾷος Ἰησοῦς,

μᾶς ἐνισχύει καί μᾶς ζωοποιεῖ. Και εἶναι πραγματικά

«μακάριος ὁ γρηγορῶν καί τά ἱμάτια αὐτοῦ τηρῶν,

ὥστε νά μή περιπατεῖ γυμνός και βλέπωσιν οἱ πάντες,

τήν ἀσχημοσύνην αὐτοῦ» (Ἀποκ. ιστ΄ 15) …

Γίνε, λοιπόν, ἄγρυπνος και προσεκτικός, «ἐάν οὖν μη

γρηγορήσῃς, ἥξω ἐπί σέ ὡς κλέπτης, ξαφνικά, καί οὐ

μη γνώσῃ ποίαν ὥραν ἥξω ἐπί σέ»(Ἀποκ. γ΄3. ιστ΄15).

Ἄν  δέν ξυπνήσῃς ἔγκαιρα καί  δέν  προλάβῃς νά

διαλύσῃς τά σκοτάδια τῶν παρανοήσεων, αὐτοῦ

τοῦ κόσμου τή φαυλότητα  καί τήν ἀλαζονία, τήν

ἔπαρσι, τόν Ἐγωϊσμό, τήν Ψευτιά καί τήν ὑποκρισία,

εὔκολα μπορεῖς νά βυθισθῇς «εἰς ᾇδου βυθόν», εἰς   

ἄβυσσον Ὀδύνης καί  ἀπελπισίας. Πρόσεχε, λοιπόν,

στόν ἐαυτό σου, μη χάσῃς τόν προσανατολισμό σου.

Ἄκουσε τῆς Ἀληθείας τή Φωνή και «γίνου γρηγορῶν».

Κρούει τή Θύρα ὁ Χριστός καί προπορεύεται, μᾶς

συνοδεύει και μᾶς ἀκολουθεῖ, στήν Πορεία μας, ἀπό

γῆς πρός Οὐρανόν και εἶναι πολύ-πολύ κοντά μας.

Εἶναι, λοιπόν, τώρα καιρός, πρίν τελειωτικά χαθοῦμε

ν’ ἀνοίξουμε εἰς τόν Χριστόν τήν  ἄχαρη καρδιά μας.

Καιρός νά ἀκολουθήσωμε τά ματωμένα Χνάρια Του

Μένοντες ἐν τῇ ἀγάπῃ, «ὅτι ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί, καί

ὁ  μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν

αὐτῷ». Αὐτός εἶναι ὁ Παράδεισος, τό Τέλος τῆς Πορείας 

μας, ἡ αἰώνιος  Ζωή. Εἴθε δέ πάντες νά καταντήσωμεν

ἐκεῖ, «ἔνθα ὁ τῶν ἑορταζόντων ἦχος ὁ  ἀκατάπαυστος

καί  ἡ ἀπέραντος ἡδονή τῶν καθορώντων τοῦ  Σοῦ,

Προσώπου, Κύριέ μου Ἰησοῦ, τό Κάλλος τό ἄρρητον».

Δόξα τῇ συγκαταβάσει Σου, Κύριε, Δόξα σοι! ΑΜΗΝ.