«ΑΦΡΟΝ· ΤΑΥΤῌ Τῌ ΝΥΚΤΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗΝ ΣΟΥ ΑΠΑΙΤΟΥΣΙΝ ΑΠΟ ΣΟΥ· Ἅ ΔΕ ΗΤΟΙΜΑΣΑΣ ΤΙΝΙ ΕΣΤΑΙ;» (Λουκ. ιβ΄ 20).

 

«ΟΡΑΤΕ ΚΑΙ ΦΥΛΑΣΣΕΣΘΕ ΑΠΟ ΠΑΣΗΣ ΠΛΕΟΝΕΞΙΑΣ»(Λουκ ιβ΄15).

 

Ἡ πλεονεξία εἶναι θανάσιμον πάθος. Ὁ Κύριος μᾶς προτρέπει «νά προσέχουμε καί νά  προφυλάσσουμε τόν ἑαυτόν μας ἀπό κάθε εἶδος πλεονεξίας. Αἰτιολογεῖ δέ τήν προτροπή Του καί λέγει ὅτι τό νά ἐπιδιώκει κανείς νά ἔχῃ αγαθά περισσότερα, ἀπό ὅσα χρειάζεται, δηλαδή, τό ὀλέθριο πάθος τῆς πλεονεξίας, δέν ἐξασφαλίζει στόν πλεονέκτη περισσότερη ἄνεσι καί χαρούμενη ζωή. Διότι ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώπου δεν ἐξαρτᾶται ἀπό τά περισσά πλούτη καί δεν διατηρεῖται ἀπό τά ὑπάρχοντά του, οὔτε τά πολλά πλούτη του, μποροῦν νά τοῦ ἐξασφαλίσουν μακροζωῒαν καί εὐχάριστον ζωήν(Λουκ. ιβ΄15).

Ο Κύριος, μέ τήν Παραβολή τοῦ ἄφρονος πλουσίου  ἀποδεικνύει ὅτι εἶναι πλάνη, εἶναι ἀπάτη, να νομίζουμε ὅτι  ἐξαρτᾶται ἀπό τον πλοῦτο ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι ἀφροσύνη. Προσέξτε, λοιπόν, καλά, «ἔχετε τά μάτια σας ἀνοιχτά», προφυλαχθῆτε ἀπό τήν πλεονεξία. Ἡ πλεονεξία εἶναι ὕπουλος ἀσθένεια. Εἶναι παραφροσύνη.

«Εἶπε δε παραβολήν τοῦ ἄφρονος πλουσίου, πρός ὅλους αὐτούς, τούς πλεονέκτες, λέγων· ἀνθρώπου τινός πλουσίου εὐφόρησεν ἡ χώρα (τά χωράφια του ἔφεραν μεγάλη σοδειά) καί ἐσκέπτετο μέσα του· Τί ποιήσω, ὅτι οὐκ ἔχω ποῦ συνάξω τούς καρπούς μου; Καί εἶπε τοῦτο ποιήσω· καθελῶ μου τάς ἀποθήκας (θά γκρεμίσω τίς παλιές μου ἀποθῆκες) καί μείζονας οἰκοδομήσω (καί θά κτίσω μεγαλύτερες) καί συνάξω ἐκεῖ πάντα τά γενήματά μου και τά ἀγαθά μου, καί ἐρῶ τῇ ψυχῇ μου· ψυχή, ἔχεις πολλά ἀγαθά κείμενα εἰς ἔτη πολλά· ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου. Εἶπε δέ αὐτῷ ὁ Θεός· ἄφρων, ταύτῃ τῇ νυκτί τήν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπό σοῦ· ἅ δέ ἡτοίμασας, τίνι ἔσται; Οὕτως ὁ θησαυρίζων ἑαυτῷ καί μή εἰς Θεόν πλουτῶν» (Λουκ. ιβ΄ 13-21).

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, κατενόησε νόημα τῆς παραβολῆς, καί τονίζει  ὅτι «ὁ πλεονέκτης εἶναι εἰδωλολάτρης,(διότι ἡ λατρεία τοῦ χρήματος ἀπορροφᾶ την καρδιά του, τον κυριεύει το πάθος αὐτό) καί οὐκ ἔχει κληρονομίαν ἐν τῇ  βασιλείᾳ τοῦ Χριστοῦ καί Θεοῦ»( Ἐφεσ. ε΄5). Ὀφείλουμε νά περιπατοῦμεν «ἐν ἀγάπῃ», νά ζοῦμε «καθώς πρέπει ἁγίοις» καί συνεπῶς «ἡ πλεονεξία», οὔτε σάν ἁπλῆ ὀνομασία δεν πρέπει να ἀναφέρεται μεταξύ τῶν πιστῶν Χριστιανῶν(πρβλ. Ἐφεσ. ε΄ 1-3). Και συνιστᾶ, ὄχι μόνον στους Κολοσσαεῖς, ἀλλά σέ ὅλους τούς πιστούς καί λέγει: «Νεκρώσατε οὖν τά μέλη ὑμῶν τά ἐπί τῆς γῆς, πορνείαν, ἀκαθαρσίαν,( κάθε πάθος καί ὑποδούλωσιν εἰς τό Κακόν), ἐπιθυμίαν κακήν, καί τήν πλεονεξίαν, ἥτις ἐστίν εἰδωλολατρία» (Κολοσ. γ΄ 5).

Εἶναι καιρός νά ξυπνήσουμε, καί πρίν νά εἶναι ἀργά, να ἐννοήσουμε «το βραχύ τῆς ζωῆς καί την ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων πραγμάτων», νά καταλάβουμε καλά ὅτι ἡ πλεονεξία, ἡ ἀγχώδης βιοτική μέριμνα, γιά τήν ἀπόκτησι περισσοτέρων ὐλικῶν ἀγαθῶν, γιά τόν ἐαυτόν μας στή γῆ. Ὁ πλουτισμός, ἡ κακή διαχείρισις τοῦ πλούτου εἶναι ἀφροσύνη καί ἔχει  κακό τέλος γιά τόν πλεονέκτη.  Θά ἔλθῃ  δε ἡ στιγμή τοῦ τέλους τῆς ἀφροσύνης μας, κατά τήν ὁποίαν θά ἀκούσουμε κι’ ἐμεῖς τόν Θεόν, νά μᾶς λέγει: «Ἄφρων ταύτῃ τῇ νυκτί την ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπό σοῦ· ἅ δε ἡτοίμασας τίνι ἔσται;» Διότι αὐτό το τέλος θα ἔχῃ κάθε ἕνας πού θησαυρίζει, γιά τόν ἑαυτόν του στή γῆ καί δέν «θησαυρίζει εἰς Θεόν», πού  δέν   ἀποταμιεύει, μέ τά ἔργα τῆς  τέλειας ἀγάπης στό Θεό καί τόν πλησίον, «θησαυρούς ἐν οὐρανῷ» (Λουκ. ιβ΄21).