ΟΡΟΣ Sine qua non

 

Ἡ ΓΝΗΣΙΑ, Η ΤΕΛΕΙΑ ΑΓΑΠΗ, ἡ «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ» 

Λατρεία τοῦ Θεοῦ, εἶναι βασικός ὅρος ἐπιστροφῆς εἰς

τήν «Πατρικήν Ἑστίαν».

«Διδάσκαλε, τί ποιήσας ζωήν αἰώνιον κληρονομήσω;» (Λουκ. ι΄25).

 

Α) «Ὁ Θεός ἀγάπη ἐστι» (Α΄ Ἰωάν. δ΄16).

 

Ἕνας εἶναι ὁ δρόμος, πού ὁδηγεῖ εἰς τήν αἰώνιον ζωήν. Εἷναι «ἡ καθ’ ὑπερβολήν Ὁδός τῆς τελείας Ἀγάπης εἰς τόν Θεόν και εἰς τά εἰκονίσματά Του, εἰς τούς πλησίον μας. Εἶναι δέ ἡ γνήσια, ἡ τελεία Ἀγάπη, δηλαδή «ἡ ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ» λατρεία τοῦ Θεοῦ, βασικός Ὅρος, Ὅρος sine qua non, ἐπιστροφῆς τῶν πεπτωκότων, ὅλων τῶν ἀνθρώπων εἰς τήν «Πατρικήν Ἑστίαν», Ὅρος ἐπιστροφῆς εἰς τήν  ὄντως Ζωήν.

Ὅταν ὁ Φαρισαῖος νομικός «ἐκπειράζων, ἐπηρώτησεν τόν Κύριον, λέγων· Διδάσκαλε, τί ποιήσας ζωήν αἰώνιον κληρονομήσω; Ὁ Κύριος «πρᾷος και ταπεινός τῇ καρδίᾳ», δέχεται τόν «ἐκπειράζοντα», τόν ἐπηρμένον Διδάσκαλον τοῦ Νόμου, καί, μέ γλυκύτητα, τόν ἐπαναφέρει εἰς τήν τάξιν.

«Σύ» τοῦ λέγει, «εἶσαι νομικός. Ὀφείλεις νά γνωρίζῃς τόν Νόμον. Σέ ἐρωτῶ, λοιπόν, ἐν τῷ Νόμῳ τί γέγραπται; Πῶς ἀναγινώσκεις;»(Λουκ. ι΄26). Σύ, πού σπουδάζεις, ἐρευνᾶς καί διδάσκεις τό Νόμο, τί ἀναγινώσκεις; Τί λέγει ὁ Νόμος, γιά τό θέμα αὐτό; Πῶς τό ἀντιλαμβάνεσαι;

Τότε «ὁ ἐκπειράζων», σάν καλός Μαθητής, ἀποκρίνεται: «Στό Νόμο εἶναι γραμμένο: Ἀγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καί ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καί ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου καί ἐξ  ὅλης τῆς διανοίας σου, καί τόν πλησίον σου ὡς σεαυτόν» (Λουκ ι΄27). Τότε ὁ Κύριος τοῦ εἶπε: «Ὀρθῶς ἀπεκρίθης· τοῦτο ποίει καί ζήσῃ». Ἔδωκες  ὀρθήν ἀπάντησιν. Φρόντισε, λοιπόν, νά μετανοήσῃς εἰλικρινά. Νά ἐγκολπωθῇς τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Νά κάνῃς «πρᾶξι» τήν τέλεια ἀγάπη. Νά ἀγαπήσῃς τόν Θεόν, μέ τελείαν ἀγάπην καί τόν πλησίον σου ὡς σεαυτόν. Νά τηρήσῃς πιστά ὅ, τι λέγει ὁ Νόμος τοῦ Θεοῦ, ὅ,τι διδάσκεις. Μέ ἄλλα λόγια φρόντισε νά λατρεύῃς τό Θεό, μέ τήν καρδιά σου, «ἐν πνεύματι και ἀληθείᾳ». Αὐτός εἶναι ὅρος  ἐκ τῶν ὧν οὐκ ἄνευ, ὅρος βασικός ἐπιστροφῆς εἰς τήν «Πατρικήν Ἑστίαν», βασικός ὅρος γιά νά εἰσέλθῃς εἰς τήν ὄντως Ζωήν, νά εἰσέλθῃς εἰς την Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, γιά νά  κληρονομήσῃς τήν αἰώνιον ζωήν. Δεν ἀρκεῖ να γνωρίζῃ κανείς τί πρέπει,  ἀλλά καί νά κάνῃ «πρᾶξι» στην καθημερινή του ζωή, αὐτό πού προστάζει ὁ Νόμος: Νά ἀγαπᾷ τό Θεό καί τόν πλησίον.

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος λέγει ὅτι «Πρᾶξις, θεωρίας ἐπίβασις». Μέ τίς θεωρίες καί «Μέ τά λόγια, κτίζ’ ἀνώγια και κατώγια», λέει ὁ λαός. Ἡ τέλεια ἀγάπη μας στο Θεό, ἡ «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ» λατρεία τοῦ Θεοῦ, ἀποδεικνύεται μέ τήν τελείαν, τήν ἀνυπόκριτη, τήν  θυσιαστικήν ἀγάπην πρός τόν πλησίον. Ἀποδεικνύεται μέ πράξεις γνησίας ἀγάπης, μέ θεάρεστα ἔργα, ἔργα ἀγαθά. Διότι «ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί, καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ, ἐν τῷ Θεῷ μένει και ὁ Θεός ἐν αὐτῷ» (Α΄ Ἰωάν. δ΄16).

Τί σημαίνει· «μένω ἐν τῇ ἀγάπῃ»; Αὐτό σημαίνει: Ὑποτάσσω τό εὐτελές, τό ἀνθρώπινο θέλημά μου, εἰς τό πανάγιον Θέλημα τοῦ Θεοῦ «τό ἀγαθόν καί εὐάρεστον και τέλειον» (πρβλ. Ρωμ. ιβ΄2). Τηρῶ τίς δύο βασικές Ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Κάνω «Πρᾶξι» τήν τελείαν Ἀγάπην εἰς τόν Θεόν καί ἀγαπῶ εἰλικρινά τόν πλησίον μου ὅπως ἀκριβῶς  ἀγαπῶ τόν  ἑαυτόν μου, καί ἔτσι εἰσέρχομαι εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί κληρονομῶ τήν αἰώνιον ζωήν.   

Ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος λέγει: «Ἐν  ταύταις ταῖς δυσίν ἐντολαῖς ὅλος ὁ Νόμος καί οἱ Προφῆται κρέμανται» (Ματθ. κβ΄40). Εἰς αὐτές τίς δύο Ἐντολές  στηρίζονται ὅλος ὁ Νόμος καί ἡ διδασκαλία τῶν Προφητῶν. Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο συνέστησε εἰς τόν ἐκπειράζοντα νομικόν, ἀλλά καί σέ ὅλους ἐμᾶς συνιστᾶ ὁ Κύριος και λέγει: Ἐάν θέλετε νά εἰσέλθετε εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί νά κληρονομήσετε τήν αἰώνιον ζωήν, ὀφείλετε νά μένετε ἐν τῇ ἀγάπῃ. Νά λατρεύουμε δηλαδή τόν Θεόν μέ τήν καρδιά μας καί νά ἀγαπᾶμε τόν πλησίον μας, ὅπως ἀκριβῶς τόν ἑαυτόν μας. Μόνον ἔτσι μποροῦμε να ἐγγίσουμε τόν Θεόν, νά μένουμε ἑνωμένοι μαζί Του, εἰς τήν Βασιλείαν Του. Αὐτό σημαίνει μένω ἐν τῇ Ἀγάπῃ. Μόνον ἔτσι μποροῦμε νά μένουμε εἰς τόν Παράδεισον, εἰς τήν «Πατρικήν Ἑστίαν, εἰς τήν αἰώνιον και ἀδιατάρακτον διά θέας ἀπόλαυσιν τοῦ ἀπείρου Κάλλους τοῦ Προσώπου τοῦ Κυρίου, διά τῆς τηρήσεως τῶν Ἐντολῶν τῆς Ἀγάπης εἰς τήν καθημερινήν μας ζωήν. Μόνον ἔτσι ὁ ἄνθρωπος μένει ἐν τῇ ἀγάπῃ. Καί εἶναι βέβαιον ὅτι «ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ, ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ». Ὁ πρῶτος ἄνθρωπος δημιουργήθηκε ἀπό τό Θεό, ἐξ ἀπείρου ἀγάπης, «κατ’ εἰκόνα και καθ’ ὁμοίωσιν Αὐτοῦ». Τιμήθηκε μέ τήν τιμήν τοῦ «κατ’εἰκόνα». Τοποθετήθηκε εἰς τον Παράδεισον τῆς τρυφῆς «ἐργάζεσθαι αὐτόν καί φυλάσσειν». Τί σημαίνει αὐτό; Νά τηρῇ τήν Ἐντολήν τῆς ἀγάπης. Ἡ Ὑπακοή εἰς τήν Ἐντολήν εἶναι ἀπόδειξις ὅτι λατρεύει τόν Δημιουργόν καί Εὐεργέτην Του ἐν πνεύματι και ἀληθείᾳ, ὅτι «μένει ἐν τῇ ἀγάπῃ, μένει ἐν τῷ Θεῷ καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ». Αὐτός εἶναι καί ὁ Παράδεισος. Ὁ Πρωτόπλαστος ὅμως, λέγει ὀ προφήτης, «ἐν τιμῇ ὤν, οὐ συνῆκε. Παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις και ὡμοιώθη αὐτοῖς». Ἔκαμε κακή χρῆσι τοῦ νοῦ και τῆς ἐλευθερίας του. Καί διά τῆς παρακοῆς εἰς τήν Ἐντολήν τῆς Ἀγάπης, χωρίσθηκε ἀπό τόν Θεόν. 

Β) Ὁ Θεόπλαστος, δέν μένει ἐν τῇ ἀγάπῃ, ἐγκαταλείπει τόν Θεόν καί φθάνει εἰς τήν ἐσχάτην ἐξαθλίωσιν.

 Μέ τήν κακήν του θέλησιν, δέν μένει ἐν τῇ ἀγάπῃ, ἐν τῷ Θεῷ, καί ἐξέρχεται ἀπό τήν Πατρικήν Ἑστίαν. Ξεντύθηκε τό ἔνδυμα τῆς ἀφθαρσίας καί ντύθηκε τό ἔνδυμα τῆς φθορᾶς. Χωρίζεται ἀπό τόν Θεόν. Ἐγκαταλείπει τόν Δημιουργόν του. Ἀπομακρύνεται ἀπό τήν Πηγήν τοῦ ζῶντος ὕδατος καί ὀρύσσει λάκκους συντετριμένους, οἵ οὐ δυνήσονται ὕδωρ συνέχειν» (Ἱερεμ. β΄13). Ξεχνᾶ  τί σημαίνει ἀγάπη εἰς τόν Θεόν καί ἀγάπη πρός τόν πλησίον.

Ὁ ἐκπειράζων τόν Κύριον νομικός, «θέλων δικαιοῦν ἑαυτόν εἶπε προς τόν Ἰησοῦν· καί τίς ἐστί μου πλησίον;

Ρώτησε τόν Χριστόν, γιά νά Τόν πειράξῃ, ὄχι γιατί δέν γνώριζε τήν ἀπάντησιν. Ἀποδεικνύεται ὅμως μπροστά εἰς τούς ἀνθρώπους, γελοιοδέστατος, διά τήν ἔπαρσιν καί τήν ἀπρέπειάν, πού τόλμησε νά ἐκπειράξῃ τόν Θεάνθρωπον. Γιά νά δικαιολογηθῇ, λοιπόν, γιά τό ἀνόητο τόλμημά του εἶπε: «Καί τίς ἐστί μου πλησίον;» Καί Ποιόν, σύμφωνα μέ τήν Γραφήν, πρέπει νά θεωρῶ πλησίον μου;

Ὁ Κύριος, «πρᾷος και ταπεινός τῇ καρδίᾳ», ἀκούει τον νομικόν, καί, ὡς καρδιογνώστης, γνωρίζει τά κρύφια τῆς καρδίας του, ὅπως γνωρίζει ὅλων μας «τά κρυπτά». Δέν ἀγανακτεῖ, μέ τίς πονηριές μας, δέν μᾶς κρίνει. Μᾶς βεβαιώνει δέ ὁ Ἴδιος καί λέγει ὅτι «δέν ἦλθε, γιά νά μᾶς κρίνῃ, ἀλλά γιά νά μᾶς σώσῃ» ( Ἰωάν. ιβ΄47), και μᾶς ἐξηγεῖ κάθε μας ἀπορία. Ἔτσι, μέ  γλυκύτητα, ἀπαντᾶ ὁ Ἰησοῦς καί στο ἐρώτημα τοῦ ἐπηρμένου νομικοῦ.  Ἀπαντᾶ,  μέ τήν  Παραβολή τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτου (Λουκ. ι΄25-37).

Στήν Παραβολή, λακωνικά, διηγεῖται τήν Ἱστορία τῆς Παγκοσμίου τραγωδίας τῆς ἀνθρωπότητος, τήν, ἐκ κακῆς  προαιρέσεως, Παρακοήν τοῦ ἀνθρώπου εἰς τήν Ἐντολήν τῆς Ἀγάπης καί τήν διά τῆς Παρακοῆς ἀπομάκρυνσίν του ἀπό τήν Πηγήν τοῦ Ζῶντος ὕδατος.

Διηγεῖται τήν ΠΤΩΣΙΝ, τήν  κάθοδον τοῦ ἀνθρώπου «ἀπό  Ἱερουσαλήμ εἰς Ἱεριχώ». Δηλώνει, ὅτι ἡ ἐγκατάλειψις τοῦ Θεοῦ, ὁ χωρισμός, ἡ ἀπομάκρυνσις, εἶναι κάθοδος, εἶναι πτῶσις, ἀπό το ὕψος τῆς ἄνω Ἱερουσαλήμ, καί ἀπό πτώσεως εἰς πτῶσιν φθάνει πρός τήν Ἱεριχώ, πρός τήν ἄβυσσον, «εἰς ᾏδου βυθόν».

 Ἱεριχώ θεωρεῖται ἡ μακράν τοῦ Θεοῦ Χώρα, ἡ Χώρα τῆς ἀποστασίας. Εἰς τήν Παραβολήν τοῦ ἀσώτου (Λουκ. ιε΄11-32), ἀναφέρεται ὅτι,  ὁ πεπτωκώς, ὁ ἄσωτος υἱός, «ἀπεδήμησεν εἰς χώραν μακράν, καί ἐκεῖ διεσκόρπισεν τήν οὐσίαν αὐτοῦ ζῶν ἀσώτως». Εἰς τήν παραβολήν τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτου ἀναφέρεται ὅτι, ὁ ἐκτός ἑαυτοῦ, πεπτωκώς, εἰς τόν κατηφορικό δρόμον τῆς ἀπομακρύνσεως αὐτοῦ ἀπό τον Θεόν, «λησταῖς περιέπεσεν· οἵ καί ἐκδύσαντες αὐτόν καί πληγάς ἐπιθέντες ἀπῆλθον ἀφέντες ἡμιθανῆ τυγχάνοντα». Ποιοί εἶναι οἱ ληστές; Εἶναι πρῶτα ἀπό ὅλα οἱ δαίμονες, καί τά δαιμονικά, τά βρωμερά του Πάθη, ἡ ἔπαρσις, ὁ Ἐγωϊσμός, ὁ Κακός ἑαυτός τοῦ πεπτωκότος, τά γεννήματα τοῦ Ἐγωϊσμοῦ του, ἀλλά καί  ὁ κόσμος, οἱ μακράν τοῦ Θεοῦ ἄνθρωποι, οἱ χωρίς ἀγάπην, καί ὁ Διάβολος.  Σέ αὐτούς τούς ληστάς περιπίπτει ὁ μακράν τοῦ Θεοῦ ἄνθρωπος, «ζῶν ἀσώτως». Ἀπογυμνώνουν τόν ἄνθρωπον καί τόν ἐγκαταλείπουν μισοπεθαμένον ἡμιθανῆ. Σέ αὐτή την κατάντια  φθάνει ὁ ἄνθρωπος, πού ἐγκαταλείπει τόν Θεόν καί κυριεύεται ἀπό τό «φρόνημα τῆς σαρκός», ἀπό τά βρωμερά του Πάθη; Ὁ Παῦλος λέγει ὅτι « ὅτι φρόνημα τῆς σαρκός εἶναι ἔχθρα εἰς Θεόν καί φέρει στήν ψυχή καί τή ζωή μας τό Θάνατο. Τό δέ φρόνημα τοῦ Πνεύματος εἶναι ζωή καί εἰρήνη» (Ρωμ. η΄6-7).

Ὅταν ἡ ἀνθρωπότης κυριεύεται ἀπό τό φρόνημα τῆς σαρκός, χωρίς ἀγάπην πρός τόν Θεόν καί τόν πλησίον, πράγματι κείτεται μισοπεθαμένη, ἡμιθανής, ἐν χώρᾳ  καί σκιᾷ θανάτου. Ὁ πεπτωκώς δεν μπορεῖ νά βοηθήσῃ τόν ἑαυτόν του, οὔτε οἱ Δυνάμεις τοῦ κόσμου μποροῦν νά τόν  βοηθήσουν. Οὔτε αὐτοί, πού εἶναι ἐντεταλμένοι νά βοηθοῦν, δέν τόν περιθάλπουν, δέν ἔχουν ἀγάπην. Στήν Παραβολή ἀναφέρει ὁ Κύριος λέγει ὅτι «κατά σύμπτωσιν κάποιος ἱερεύς κατέβαινε σέ κεῖνον τόν δρόμον, καί μολονότι τόν βλέπει, δέν τόν βοηθεῖ, τόν δρασκελίζει καί συνεχίζει τόν  δρόμον του ἀδιάφορος. Ομοίως καί κάποιος  Λευῒτης φθάνει σ’ αὐτό τό  μέρος καί ἀφοῦ πλησιάζει τόν πληγωμένον, τόν  προσπερνᾶ, χωρίς νά τόν βοηθήσῃ, καί συνεχίζει τό δρόμο του. Παραμένει ἀβοήθητος ὁ περιπεσῶν εἰς τούς ληστάς καί περιμένει, μέ λαχτάρα, τόν ΛΥΤΡΩΤΗΝ.

Ὁ ἱερός ὑμνῳδός λέγει ὅτι «ὁ ἐχθρός ὁ παμπόνηρος ἐγύμνωσε τόν ἀποστάτη ἄνθρωπον ἀπό κάθε ἀρετή, τοῦ πῆρε τόν πλοῦτο, διότι, ὡς ἄσωτος διεσκόρπισε ἀσώτως τῆς ψυχῆς τά χαρίσματα». Μόνον ὁ Θεός μπορεῖ νά τόν ἀνασύρῃ ἀπό «τήν ἰλύν βυθοῦ» εἰς τήν ὁποίαν ἔχει ἐμπαγῆ. Μόνον Αὐτός μπορεῖ νά τόν πλησιάσῃ,  νά τόν θεραπεύσῃ  καί  νά  τόν λυτρώσῃ.

Καί εἶναι γεγονός ὅτι ἡ ἀνθρωπότης, παρόλην τήν  τεχνολογική της πρόοδο παραμένει, χωρίς Θεόν, χωρίς ἀγάπην, χωρίς νόημα,χωρίς περιεχόμενον, ἡμιθανής. Κανείς δέν σκύβει πάνω στόν μισοπεθαμένο ἄνθρωπο, νά τόν βοηθήσῃ. Ὅλα τά ἀνθρώπινα καμώματα, χωρίς τόν Θεόν, χωρίς ἀγάπην, δέν μποροῦν  νά βοηθήσουν τήν ἡμιθανῆ ἀνθρωπότητα.

Ποιός μπόρεσε, μέ ὅλα τά ἀνθρώπινα πλούτη, τήν Ἐπιστήμη καί τήν τεχνολογία, χωρίς Θεόν, νά προσθέσῃ στόν ἑαυτόν του, ἕνα δευτερόλεπτον ἐπί πλέον ζωῆς;

Σέ τί ὠφέλησε τόν πλούσιον ἄνθρωπον ἡ συσσώρευσι τοῦ πλούτου; Ὁ φυματικός πλούσιος φτύνει αἷμα σέ χρυσό δοχεῖο καί ὁ πτωχός φτύνει σέ πήλινο. Αἶμα φτύνει καί ὁ ἕνας και ὁ ἄλλος. Ὁ πλούσιος τρώει χαβιάρι και χορταίνει καί ὁ πτωχός ψωμί καί κρεμμύδι και χορταίνει. Εἶναι τρέλλα, παραφροσύνη ὁ  ἀλληλοσπαραγμός. Τί ὠφέλησε τήν ἀνθρωπότητα ἡ ὑδρογονοβόμβα, ἡ ἀτομική βόμβα, οἱ πύραυλοι καί ὅλα τά φονικά ὅπλα; Χρησιμοποιοῦνται ἀπό τούς ἀντιχρίστους καί δαιμονανθρώπους  στό Κακό. ΜΟΝΟΝ συμφορές σωρεύουν στήν ἀνθρωπότητα. ΜΗΠΩΣ  μπόρεσαν νά ἁπαλύνουν τόν πόνο μας; ΜΗΠΩΣ μπόρεσαν νά γεφυρώσουν τό μέγα Χάσμα, πού μᾶς χωρίζει ἀπό τό Θεό και μεταξύ μας; ΜΗΠΩΣ μπόρεσαν νά θεραπεύσουν τίς ἀνάγκες  καί νά  ἀναστήσουν τήν ἡμιθανῆ ἀνθρωπότητα; Δυστυχῶς ὅλα αὐτά χρησιμοποιοῦνται ἀπό τούς, μακράν τοῦ Θεοῦ, δαιμονανθρώπους, γιά τήν αὐτοκαταστροφή μας. Ἑγκαταλείπουμε τό Θεό καί παραμένουμε ἐμπεπηγμένοι εἰς «ἰλύν βυθοῦ», «δέσμιοι τῆς γῆς», αἰχμάλωτοι τῶν δαιμονικῶν μας Παθῶν, ἡμιθανεῖς, περιμένοντας, μέ λαχτάρα τήν ΛΥΤΡΩΣΙΝ, τήν ὁποίαν μόνον ὁ Θεός, τόν Ὁποῖον ἐγκαταλείψαμε, μπορεῖ νά μᾶς προσφέρῃ.

Στην Παραβολή «τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτου», μᾶς ἀποκαλύπτει ὁ Κύριος τήν Θεϊκήν Του συγκατάβασιν.    Μᾶς διδάσκει εἰς τήν «πρᾶξιν» την ΑΓΑΠΗΝ.  Ὅλα καί ὅλοι μᾶς ἐξαπατοῦν, μᾶς ληστεύουν, μᾶς γδύνουν καί μᾶς ἐγκαταλείπουν «ἡμιθανεῖς». Μόνον ὁ Θεός δέν μᾶς ἐγκαταλείπει ποτέ. Τό ἀντίθετο συμβαίνει. Ἐμεῖς Τόν ἐγκαταλείπουμε κι’ Αὐτός, ὡς ἄπειρη Ἀγάπη, μᾶς κυνηγάει μέ τό Ἔλεός Του. Μᾶς εὐσπλαγχνίζεται καί Σταυρώνεται Αὐτός, ἀντί ἡμῶν, «ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν μή  ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον»( Ἰωάν. γ΄15,16). Γίνεται ὑπήκοος, εἰς τό Θέλημα τοῦ Πατρός, μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ. Γίνεται Ὑπόδειγμα Ὑπακοῆς εἰς τήν Ἐντολήν τῆς Αγάπης, «ὑπολιμπάνων ἡμῖν ὑπογραμμόν ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν Αὐτοῦ» (Α΄ Πέτρ. β΄ 21). 

Μᾶς πλησιάζει μέ τέλεια ἀγάπη. Εἶναι ὁ Πρῶτος καί ὁ Μόνος ΠΛΗΣΙΟΝ ΜΑΣ. Εἷναι ὁ Καλός Σαμαρείτης. Μόνον Αὐτός ἐπλησίασε, μέ τρυφερότητα και ἀγάπη, τόν ἡμιθανῆ, τόν περιπεσόντα εἰς τούς ληστάς-δαίμονας-πάθη ἄνθρωπον, ἔδεσε τά τραύματά του, ἀφοῦ πρῶτα τά ἔπλυνε, τά ἄλειψε, μέ λάδι και κρασί, «ἐπιχέων ἔλεον και οἶνον», τον ἀνέβασε εἰς τό ζῶον του, τόν πῆγε σέ κάποιο πανδοχεῖον καί τον περιποιήθηκε. Τήν ἑπομένην ἡμέραν τό πρωῒ, βγῆκε ἔξω καί, πρίν να φύγῃ, ἔβγαλε δύο  δηνάρια και τά ἔδωκε εἰς τόν Πανδοχέα, στόν ξενοδόχον, καί τοῦ εἶπε: «Ἐπιμελήθητι αὐτοῦ καί ὅ,τι ἄν προσδαπανήσῃς ἐγώ ἐν τῷ ἐπανέρχεσθαί με ἀποδώσω σοι».

Εἶναι αὐτονόητον ὅτι στην Παραβολή, «ὁ Καλός Σαμαρείτης» εἶναι ὁ Χριστός, «ἡ προσδοκία τῶν Ἐθνῶν», «ὁ ἐν σαρκί ἐληλυθώς», ὁ Υἱός και Λόγος τοῦ Θεοῦ. Αὐτός καί μόνον Αὐτός πλησιάζει τον ἡμιθανῆ και τον περιθάλπει. Αὐτός καί μόνον Αὐτός εἶναι «ὁ Πλησίον», «ὁ Πανακής ἰατρός». Πανδοχεῖον εἶναι ἡ Ἐκκλησία Του, πού εἶναι Θεραπευτήριον ψυχῶν τε καί σωμάτων. Πανδοχεύς, Ξενοδόχος  εἶναι κάθε λειτουργός, κάθε πνευματικός ἐργάτης, κάθε  Καλός Ποιμένας και ὁ ὀποῖος ὀφείλει νά εἶναι  Ψυχοθεραπευτής. Τά Δύο Δηνάρια συμβολίζουν την Παλαιάν και την Καινήν Διαθήκην. Ὁ Κύριος στήν παραβολή προεξαγγέλλει την Δευτέραν ἔνδοξον Παρουσίαν Του, κατά τήν ὁποίαν θά ἀποδώσῃ στόν καθένα κατά τά ἔργα αὐτοῦ.

Μᾶς ἐπισκέπτεται ὁ Χριστός, ὁ Καλός Σαμαρείτης τῆς Παραβολῆς και ἁπαλύνει τον πόνον μας, σπογγίζει τά δάκρυά μας, θεραπεύει τά τραύματά μας και εἶναι παντοτινά μαζύ μας. Εἷναι ὁ Μόνος πλησίον μας και ἐρωτᾶ, ὄχι μόνον τόν ἐκπειράζοντα νομικόν,  ἀλλά ὅλους μας καί  λέγει: Κοντά ἀπό τον περιπεσόντα εἰς τους ληστάς πέρασαν ὁ ἱερεύς, ὁ Λευῒτης και ὁ Καλός Σαμαρείτης· Τίς οὖν  τούτων τῶν τριῶν πλησίον δοκεῖ σοι γεγονέναι τοῦ πεσόντος εἰς τούς ληστάς; Ποιός εἶναι ὁ Πλησίον; Ὁ νομικός  ἀμέσως εἶπε: ΠΛΗΣΙΟΝ εἶναι ὁ ποιήσας τό  ἔλεος μετ’ αὐτοῦ. ΠΛΗΣΙΟΝ εἶναι αὐτός, πού τόν πόνεσε, τόν εὐσπλαγχνίσθηκε καί τόν ἐλέησε.

ΤΟΤΕ ὁ Ἰησοῦς εἶπε στον νομικό, ἀλλά και στον καθέναν ἀπό μᾶς: ΠΟΡΕΥΟΥ ΚΑΙ ΣΥ ΠΟΙΕΙ ΟΜΟΙΩΣ. Μᾶς καλεῖ ὁ Κύριος νά Τόν μιμηθοῦμε.

Καί εἶναι καιρός νά καθαρίσουμε τήν ψυχήν μας ἀπό τά βρωμερά μας Πάθη. Να ἀνοίξουμε την καρδιά μας στό ΧΡΙΣΤΟ. Νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του και να το κάνουμε «Πρᾶξι», στήν καθημερινή μας ζωή. Να ἀγαπήσουμε τόν Θεόν μέ τέλεια ἀγάπη καί τόν πλησίον μας, ὅπως ἀκριβῶς τόν ἑαυτόν μας.

Ὁ Απόστολος Παῦλος μᾶς προτρέπει και λέγει: «Γίνεσθε οὖν μιμηταί τοῦ Θεοῦ ὡς τέκνα ἀγαπητά, και περιπατεῖτε ἐν ἀγάπῃ, καθώς καί Χριστός (Καλός Σαμαρείτης) ἠγάπησεν ἡμᾶς καί παρέδωκεν ἑαυτόν ὑπέρ ἡμῶν προσφοράν καί θυσίαν τῷ Θεῷ εἰς ὀσμήν εὐωδίας» (Ἐφεσ. ε΄ 1-2). Ὅπως ὁ Χριστός ἔτσι κι’ἐμεῖς. Να ἀγαπήσουμε ὁ ἕνας τον ἄλλον, ὅπως ὁ Χριστός μᾶς ἀγάπησε, μέχρι Σταυροῦ καί θανάτου. ΚΑΙ ΑΝΑΣΤΉΘΗΚΕ γιά  νά μᾶς χαρίσῃ ΖΩΗΝ ΚΑΙ ΑΝΑΣΤΑΣΙΝ. Ὀφείλουμε νά Τόν λατρεύουμε  «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ» καί νά ἀγαπᾶμε τον πλησίον μας ὅπως τόν ἑαυτόν μας. Αὐτός εἶναι ὁ βασικός Ὅρος ἐπιστροφῆς στήν «Πατρικήν Ἑστίαν».

ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ νά ἐννοήσουμε τό βραχύ τῆς ζωῆς, νά ζοῦμε δέ, μέ τέλεια ἀγάπη,  τήν κάθε στιγμή, σάν  νά εἶναι  ἡ τελευταία στιγμή τῆς ζωῆς μας.ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι μόνον ἄν μιμηθοῦμε τόν Καλόν Σαμαρείτην, ἄν θρέψουμε καί ποτίσουμε καί ἐνδύσουμε τόν Χριστόν εἰς τό πρόσωπον τῶν ἐλαχίστων ἀδελφῶν Του, τότε και μόνον τότε θα κληρονομήσουμε τήν αἰώνιον ζωήν. Ὁ Κύριος  λέγει σέ ὅλους , ἐκείνους πού μένουν ἐν τῇ ἀγάπη, ἐν τῷ Θεῷ: «Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ Πατρός μου, κληρονομήσατε τήν ἡτοιμασμένην ὑμῖν Βασιλείαν ἀπό καταβολῆς κόσμου, διότι ἐπείνασα καί  ἐδώκατέ μοι φαγεῖν,  ἐδίψησα  καί ἐποτίσατέ με…» (Ματθ. κε΄34-37) καί  ἐξηγεῖ: «Ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων  τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοί ἐποιήσατε» (Ματθ.κε΄40). Καί σέ ἐκείνους, πού δέν ἔδειξαν ἔλεος στόν πλησίον τους, θά πῆ: Πορεύεσθε ἀπ’ ἐμοῦ… καί ἀπελεύσονται οὗτοι εἰς κόλασιν αἰώνιον, οἱ δέ δίκαιοι, εἰς ζωήν αἰώνιον» (Ματθ. κε΄41-46).

ΕΙΘΕ  ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός νά μᾶς ἀξιώσῃ νά Τόν λατρεύουμε, μέ τήν καρδιά μας, «ἐν πνεύματι και ἀληθείᾳ» καί νά ἀγαπᾶμε τόν πλησίον μας, ὅπως ἀκριβῶς τόν ἑαυτόν μας, ὥστε μέ τή Χάρι Του, να εἰσέλθουμε εἰς τήν Βασιλείαν Του καί νά κληρονομήσουμε τήν αἰώνιον ζωήν,  ὑμνοῦντες καί εὐλογοῦντες Αὐτόν εἰς πάντας τούς αἰῶνας. ΑΜΗΝ.