Η ΔΙΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΑΝΑΠΛΑΣΙΣ ΤΟΥ «ΚΑΤ’ΕΙΚΟΝΑ». Η ΚΑΤΑΛΛΑΓΗ, Η ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΙΣ, Η ΕΙΡΗΝΕΥΣΙΣ.

H ΠΤΩΣΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΒΛΑΣΤΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΛΑΖΟΝΙΑΣ. 

Η ΦΘΟΡΑ ΤΟΥ·«ΚΑΤ’ ΕΙΚΟΝΑ».

Ὁ Πάνσοφος Δημιουργός, ἀπό ἄπειρη ἀγάπη, ἔπλασε τον ἄνθρωπον «κατ’εἰκόνα καί  καθ’ὁμοίωσιν Αὐτοῦ». «’Ενεφύσησεν εἰς τό πρόσωπον αὐτοῦ πνοήν ζωῆς καί ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος εἰς ψυχήν ζῶσαν». «Φυτεύει παράδεισον καί ἐγκαθιστᾶ τόν ἄνθρωπον εἰς τόν Παράδεισον τῆς τρυφῆς ἐργάζεσθαι αὐτόν και φυλάσσειν» (Γενέσ. α΄26. β΄7-8,15).  ΘΕΛΕΙ ὁ Πανάγαθος τά πλάσματά Του να μένουν ἐν τῇ ἀγάπῃ, ἑνωμένα μαζί Του. Μᾶς θέλει κοντά Του. ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ εἶναι νά  ἐργάζεται ὁ ἄνθρωπος εἰς τόν Παράδεισον καί νά τόν φυλάσσῃ. Δηλαδή νά διατηρῇ καί νά διαφυλάττῃ τή σχέσι καί κοινωνία του, μέ τόν Δημιουργόν καί  Εὐεργέτην του, νά παραμένῃ στή θέσι του «ἐνώπιος ἐνωπίῳ», ὁδεύων, μέ τή  θέλησί του ἀπό τό· «κατ’εἰκόνα», εἰς τό· «καθ’ὁμοίωσιν». Αὑτός εἶναι ὁ Παράδεισος καί ἡ ἐργασία τοῦ ἀνθρώπου σ’ αὐτόν: Νά  τηρῇ, μέ τή θέλησί του, τό Θέλημα τοῦ Θεοῦ, νά παραμένῃ ἐν τῇ ἀγάπῃ, κοντά στό Θεό καί διά τῆς τηρήσεως τοῦ Θελήματος τοῦ Θεοῦ νά φθάσῃ ἀπό τό· «κατ’εἰκόνα», εἰς τό· «καθ’ὁμοίωσιν», καί ἀπό «δυνάμει θεός», νά γίνῃ καί «ἐνεργείᾳ θεός». Ὡς Πανάγαθος καί στοργικός Πατέρας διδάσκει τά πλάσματά Του, τόν τρόπον μέ τόν ὁποῖον θά ἐργάζωνται καί θά φυλάσσουν τόν Παράδεισον τῆς τρυφῆς, πῶς δηλαδή, θά φυλάσσουν τή σχέσι, τήν κοινωνία καί συνομιλία  τους, μέ τόν Θεόν: Τούς ἔδωκε τήν ΕΝΤΟΛΗΝ. Ἡ ἐργασία τους εἰς τόν  παράδεισον συνίσταται εἰς τήν τήρησι τοῦ Θελήματος τοῦ Θεοῦ, εἰς τήν τήρησι τῆς Ἐντολῆς, διά τῆς ὁποίας μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος, μέ τή θέλησί του, νά φθάσῃ ἀπό τό· «κατ’ εἰκόνα», εἰς τό «καθ’ὁμοίωσιν», νά γίνῃ θεός κατά χάριν. Ὁ Θεός θέλει νά μένουμε ἐν τῇ ἀγάπῃ, μέ τή θέλησί μας. Δέν μᾶς ἐξαναγκάζει. Ἡ  Ὑπακοή εἰς τήν Ἐντολήν εἶναι ἀπόδειξις τῆς ἀγάπης μας πρός τόν Δημιουργόν. Διά τῆς Ὑπακοῆς μένομεν ἐν τῇ ἀγάπῃ, ἐν τῷ Θεῷ και ὁ Θεός μένει μαζί μας, «ὅτι ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί, και ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει και ὁ Θεός ἐν αὐτῷ» (Α΄ Ἰωάν. δ΄16).Αὐτός εἶναι ὁ Παράδεισος καί διά τῆς ἀγάπης διαφυλάσσεται.

Ὁ Προφήτης Δαυῒδ διαπιστώνει ὅτι ἀπό τόν πρωτόπλαστον καί μέχρι σήμερα ὁ «ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὤν οὐ συνῆκε, παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καί ὡμοιώθη αὐτοῖς» (Ψαλμ.48, 13,21). Δεν κατενόησε τήν τιμήν τοῦ· «κατ’ εἰκόνα», κυριεύεται  ἀπό τόν Ἑωσφορισμό, ἀπό τόν Ἐγωϊσμό καί τήν ἀλαζονία. Καί, διά τῆς Παρακοῆς τῆς Ἐντολῆς, τότε καί σήμερα, ἐγκαταλείπουν οἱ ἄνθρωποι τόν Θεόν, Πηγήν  Ὕδατος Ζωῆς», χωρίζονται ἀπό τόν Θεόν τῆς Ἀγάπης, ἀφήνουν ἀφύλακτες τίς Θυρίδες, καί μπαίνει ὁ Διάολος μέσα τους, «ἐγκαταλείπουν τόν Θεόν καί Δημιουργόν τους, τήν Πηγήν Ὕδατος Ζωῆς,  ἀπομακρύνονται καί ὀρύσσουν  ἑαυτοῖς λάκκους συντετριμένους, οἵ οὐ δυνήσονται ὕδωρ συνέχειν» ( Ἱερεμ. β΄13). Εἰς τήν ὁδόν τῆς ἀπομακρύνσεως περιπίπτουν εἰς τούς ληστάς-Δαίμονας, στά βρωμερά τους πάθη.  Κυριεύονται  ἀπό τόν  Ἐγωϊσμόν καί  τά βλαστήματα τῆς ἀλαζονίας τους. Ξεπέφτουν εἰς τήν θέσιν τῶν ἀνοήτων κτηνῶν, συμπεριφέρονται σάν ἄλογα κτήνη, καί πεθαίνουν σάν κτήνη. Ὁ Παῦλος λέγει ὅτι «ἤλλαξαν τήν δόξαν τοῦ ἀφθάρτου Θεοῦ ἐν ὁμοιώματι εἰκόνος φθαρτοῦ ἀνθρώπου καί πετεινῶν καί τετραπόδων καί ἑρπετῶν… Παραδόθηκαν πράγματι εἰς Πάθη ἀτιμίας. Λατρεύουν  τήν κτίσιν, ἀντί νά σέβωνται καί νά λατρεύουν  τόν Δημιουργόν καί Κτίστην τῶν ἀπάντων, και, χωρίς Θεόν, χωρίς ἀγάπην, ἔτσι κυριεύονται ἀπό κάθε εἶδος ἁμαρτίας, ἀπό πορνείαν, πονηρίαν, πλεονεξίαν, κακίαν, εἶναι γεμᾶτοι ἀπό φθόνον, φόνον, φιλονικίαν, δόλον,  κακοτροπίαν, κακοήθειαν, εἶναι ψιθυριστές, συκοφάντες, ἐχθροί τοῦ Θεοῦ, ὑβριστές, ὑπερήφανοι, ἀλαζόνες. ἐφευρέτες κακῶν, ἀπειθεῖς εἰς τούς γονεῖς, ἀνόητοι, ἄστατοι, ἄστοργοι, σκληροί, ἀνελεήμονες και ὄχι μόνον δεν τηροῦν τόν νόμον τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί ἐπιδοκιμάζουν αὐτούς, πού παραβαίνουν τόν νόμον»(πρβλ. Ρωμ. α΄ 18-β΄32).

Χωρισμένοι ἀπό τόν Θεόν, ἔχασαν τήν εἰρήνην τους, μέ τόν Θεόν, ἔχασαν τήν ψυχική τους γαλήνην καί ἡρεμίαν καί τήν εἰρήνην τους, μέ τούς ἀλλους ἀνθρώπους. Δέν εἰρηνεύουν.  Εἶναι διαρκῶς ταραγμένοι καί προσπαθεῖ νά κατασπαράξῃ ὀ ἕνας τόν ἄλλον, «στρέφει ὁ Μανασσής καί τρώγει τίς σάρκες του, κατεσθίει τόν ἀδελφόν του». Ἀνάβουν παντοῦ φωτιές, πολεμοῦν ὁ Ἕνας τόν Ἄλλον καί σωρεύουν παντοῦ συμφορές, ὀδύνη, πόνον καί Θάνατον.

Ἡ ἀνθρωπότης, χωρίς Θεόν, χωρίς ἀγάπην, κατάκειται ἡμιθανής ἐν χώρᾳ καί σκιᾷ θανάτου καί περιμένει, μέ λαχτάρα, Ἕναν ΛΥΤΡΩΤΗΝ.

Ὁ ΠΑΝΑΓΑΘΟΣ ἀπό τά ὕψη τῆς Δόξης Του βλέπει τήν  κατάντια μας καί ἔρχεται κοντά μας καί μᾶς καλεῖ να ἐπιστρέψουμε, ἄν θέλουμε, κοντά Του, εἰλικρινά μετανοιωμένοι, νά ἐπανεύρωμεν τήν ψυχική μας γαλήνη, νά βροῦμε ἀνάπαυσιν καί νά νοιώσουμε κοντά Του ἀσφαλεῖς. Δέν μᾶς ἐξανάγκάζει. Ἔρχεται κοντά μας, «ὡς αὔρα λεπτή». Πλησιάζει τήν τρεμοσβύνουσαν λυχνίαν καί ρίχνει λάδι καί τῆς δίνει ζωήν, λέγει ὁ προφήτης Ἡσαῒας. Πλησιάζει τό τσακισμένο καλάμι καί τό περιδένει καί τό στηρίζει καί τοῦ δίνει ζωή. Ἔρχεται ἀθόρυβα καί σπογγίζει τά δάκρυά μας. Ἁπαλύνει τόν πόνον μας, θεραπεύει τίς Πληγές μας. Μᾶς χαρίζει  ζωήν καί Ἀνάστασιν. «Σέ κείνους, πού Τόν δέχονται καί πιστεύουν στό  Ὄνομά Του δίδει τήν ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι»(Ἰωάν. α΄12).

Ἔρχεται ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ καί «κρούει τήν Θύραν» καί περιμένει νά τοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας νά κατασκηνώσῃ. Ἔρχεται, λέγει ὁ ἱερός Δαμασκηνός,     « ἵνα τήν ἑαυτοῦ ἀναπλάσῃ εἰκόνα, φθαρεῖσαν τοῖς πάθεσι». Ἔρχεται καί γίνεται, σέ ὅλους ἐμᾶς, Τύπος καί Ὑπογραμμός,  Ὑπόδειγμα Ὑπακοῆς εἰς τό ΘΕΙΟΝ ΘΕΛΗΜΑ. Γίνεται «»υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ  Σταυροῦ, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον» (Φιλιπ. β΄6-11. Ἰωάν. γ΄15,16). ΠΑΣΧΕΙ ἀπό ἄπειρη ἀγάπη, γιά μᾶς, ὁ γλυκύτατος Ἱησοῦς «ὑπολιμπάνων ἡμῖν Ὑπογραμμόν, ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς Ἴχνεσιν αὐτοῦ» (Α΄ Πέτρ. β΄21). Ἔρχεται καί μέ τό πανάγιον Αἷμα Του, μᾶς συμφιλιώνει, μᾶς καταλλάσσει μέ τόν Θεόν καί μεταξύ μας.  Ἡ καταλλαγή, ἡ συμφιλίωσις, ἡ εἰρήνευσις εἶναι δωρεά τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι «δόσις ἀγαθή καί δώρημα τέλειον ἄνωθεν ἐστί καταβαῖνον ἐκ τοῦ πατρός τῶν φώτων»( Ἰακ. α΄17). Ὁ Κύριος λέγει: «Ἐγώ εἰμι ἡ Ὁδός και ἡ Ἀλήθεια καί ἡ ζωή» Συνεπῶς: «Οὐδείς ἔρχεται πρός τόν Πατέρα εἰ μή δι’ ἐμοῦ» ( Ἰωάν. ιδ΄6). Μόνον ὁ Χριστός, μέ τή Σταυρική Του Θυσία, μᾶς συμφιλιώνει καί μᾶς ἑνώνει μέ τόν Πατέρα.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγει ὅτι «ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός  εἶναι ἡ ζωή μας (Κολος.γ΄4), Αὐτός καί μόνον Αὐτός εἶναι καί ἡ εἰρήνη μας» ( Ἐφεσ.  β΄14). Καί ἐξηγεῖ: Ὁ Χριστός ἕνωσε τούς δύο Λαούς, τόν Ἰουδαϊσμόν καί τόν Ἐθνισμόν, σέ  Ἕνα. Αὐτός  ἔλυσε τό μεσότοιχον τοῦ φραγμοῦ, δηλαδή τήν ἔχθραν, πού χώριζε τούς Ἰουδαίους ἀπό τούς Εἰδωλολάτρες.  Μέ τή Σταυρική Του Θυσία, μέ τό Αἷμα Του, γκρέμισε το φραγμό καί διέλυσε τήν ἔχθραν, πού χώριζε τούς δύο Λαούς, τούς ἕνωσε μαζί Του, τούς συμφιλίωσε, γιά νά δημιουργήσῃ εἰς τόν ἑαυτόν Του, ἀπό τά δύο μέρη Ἕνα Νέον ἄνθρωπον. Μέ τή Θυσία Του ἕνωσε μαζί Του ὅλους τούς ἀνθρώπους. ΣΤΑΥΡΩΘΗΚΕ «ἵνα  τούς δύο κτίσῃ ἐν ἑαυτῷ εἰς ἕνα καινόν ἄνθρωπον ποιῶν εἰρήνην, καί ἀποκαταλλάξῃ τούς ἀμφοτέρους ἐν ἑνί σώματι τῷ Θεῷ διά τοῦ Σταυροῦ, ἀποκτείνας τήν ἔχθραν ἐν ἑαυτῷ» ( Ἐφεσ. β΄14-16). Ἔφερε σέ ὅλους τήν εἰρήνην. Ὁ Χριστός εἶναι ἡ εἰρήνη μας. Αὐτός συμφιλιώνει τούς ἀνθρώπους μεταξύ τους καί μέ τόν Θεόν Πατέρα. Εἴμαστε δικό Του ἔργο. Δημιουργηθήκαμε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, γιά ἔργα ἀγαθά, τά ὁποῖα ὁ Θεός προετοίμασε, γιά νά ἀποτελέσουν τόν τρόπον τῆς ζωῆς μας ( Ἐφεσ. β΄10). Ὁ Χριστός μᾶς σώζει. Μᾶς συμφιλιώνει καί μᾶς ἑνώνει μέ τόν Πατέρα καί μᾶς διδάσκει καί  τόν τρόπον, τό Πῶς, νά μένουμε ἑνωμένοι μέ τόν Πατέρα ἐν τῇ ἀγάπῃ καί Πῶς νά διαφυλάσσουμε στή ζωή μας «τήν εἰρήνην τοῦ Θεοῦ τήν πάντα νοῦν ὑπερέχουσαν», γιά νά φρουρῇ τίς καρδιές καί τίς σκέψεις  μας» (Φιλιπ. δ΄7).

Προϋπόθεσις εἶναι νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό, νά πιστέψουμε στό Ὄνομά Του καί νά κάνουμε «Πρᾶξι» τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του. Πρέπει νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι δέν σωζόμαστε  ἀπό τά ἔργα μας. «Τῇ γάρ χάριτι ἐσμέν σεσωσμένοι διά τῆς πίστεως. Καί τοῦτο οὐκ ἐξ ἡμῶν, Θεοῦ τό δῶρον· οὐκ ἐξ ἔργων, ἵνα μή τις καυχήσηται…»( Ἐφεσ. β΄8-9). Σημειωτέον δέ ὅτι ὁ Κύριος ζητεῖ ἀπό τούς Μαθητάς του νά ἔχουν ταπείνωσι, βαθειά συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός τους ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί τῶν δωρεῶν τοῦ Θεοῦ καί λέγει:

« Ὅταν ποιήσητε πάντα τά διαταχθέντα ὑμῖν, λέγετε ὅτι δοῦλοι ἀχρεῖοι ἐσμεν, ὅτι ὅ ὀφείλομεν ποιῆσαι  πεποιήκαμεν»(Λουκ. ιζ΄ 10) Καί πραγματικά εἴμαστε ἀχρεῖοι δοῦλοι ἐμπρός εἰς τήν ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ καί τοῦ  Χρέους πού ἔχομαι πρός Αὐτόν. Ὀφείλουμε δέ νά λατρεύωμεν τόν Χριστόν ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ. 

Ὁ Χριστός εἶναι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας καί χαρίζει τήν εἰρήνην Του  εἰς τούς ταπεινούς καί καθαρούς τῇ καρδίᾳ καί μᾶς θεωρεῖ φίλους Του ὅταν τηροῦμε τάς Ἐντολάς :«Ὑμεῖς φίλοι μου ἐστέ, ἐάν ποιεῖτε ὅσα  ἐγώ ἐντέλλομαι  ὑμῖν» ( Ἰωάν. ιε΄14) καί φίλοι εἶναι ἀσφαλῶς «οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ». Οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ, μέ βαθειά συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός τους ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ,  ἀναλογίζονται τό ὕψος, τό βάθος καί τό μεγαλεῖον τοῦ Θεοῦ, και προσπαθοῦν με τη Χάρι Του να Τόν ὑμνοῦν καί νά Τόν δοξάζουν, λόγῳ και ἔργῳ.

Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ, γιά νά μᾶς λυτρώσῃ ἀπό τόν Ἑωσφορισμό καί ἀπό τά βλαστήματα τῆς ἀλαζονίας καί γιά νά ἀναπλάσσῃ το ἀμαυρωμένο καί ἀχρειωμένο ἀπό τά Πάθη και τίς κακίες μας «κατ’εἰκόνα» καί για νά μᾶς συμφιλιώσῃ καί νά μᾶς ἑνώσῃ με τόν Οὐράνιον Πατέρα καί μεταξύ μας, ἔγινε ταπεινός ἄνθρωπος καί  ΣΤΑΥΡΩΘΙΗΚΕ, γιά μᾶς. Καί μέ τή ΘΥΣΙΑ  ΤΟΥ μᾶς χάρισε «τήν Εἰρήνην τοῦ Θεοῦ τήν πάντα νοῦν ὑπερέχουσαν» (Φιλιπ. δ΄7),τήν ὁποίαν χάσαμε διά τῆς παρακοῆς καί ἀφήκαμε νά μπῆ ὁ Διάολος μέσα μας, μέ τραγικές συνέπειες: τήν ἔχθρα, τή διχόνοια, τόν ἀλληλοσπαραγμό, τήν Ὁδύνη, τόν Πόνο καί τό Θάνατο. Ἔγινε ἡ ζωή μας κόλασις. Ἐνεπάγημεν «εἰς ἰλύν βυθοῦ», φθάσαμε στήν ἐσχάτην ἐξαθλίωσιν. Χωρίς Θεόν, χωρίς ἀγάπην, μᾶς πῆρε ὁ διάολος καί μᾶς σήκωσε. «Δέσμιοι τῆς γῆς», ἡμιθανεῖς στενάζουμε, κατάκοιτοι στή Χώρα καί τή σκιά τοῦ θανάτου. Καί  ἔρχεται ὁ ΛΥΤΡΩΤΗΣ κοντά μας, ὁ Ἄρχων τῆς εἰρήνης, ὁ Πρῶτος εἰρηνοποιός, νά μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό τό ΒΟΡΒΟΡΟ καί  νά μᾶς ὁδηγήσῃ εἰς τόπον ἀναψυχῆς, «ἐπί ζωῆς Πηγάς ὑδάτων», καί μᾶς χαρίζει τήν εἰρήνη Του, πού εἶναι ἡ τελειότερη ἀπό  τίς ΕΥΛΟΓΙΕΣ, πού «ὁ Θεός τῆς εἰρήνης» (Ρωμ.ιε΄33. ιστ΄20. Α΄Κορινθ. ε΄23. Ἑβρ. ιγ΄ 20.Β΄ Θεσσαλ. γ΄16) χαρίζει στόν καθαρόν τῇ καρδίᾳ πιστόν.

Θά πρέπει να σημειώσω ἐδῶ ὅτι ὁ Χριστός μέ τό Αἷμα Του καθαρίζει καί ἀναπλάσσει τήν ἑαυτοῦ εἰκόνα, φθαρεῖσαν τοῖς πάθεσι. Τό «κατ’ εἰκόνα» ἐφθάρη, ἀμαυρώθηκε, διά τῆς παρακοῆς τῆς Ἐντολῆς και τῆς ἀπομακρύνσεως τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν Θεόν, καθαρίζεται δε και ἀναπλάσσεται διά τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ. Ἡ διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀνάπλασις τοῦ «κατ’εἰκόνα» ἐπιφέρει, διά τοῦ Αἵματος Αὐτοῦ, τήν καταλλαγήν, τήν  συμφιλίωσιν  καί τήν   εἰρήνευσιν, μέ τόν Θεόν.  Ἡ εἰρήνη μέ τόν Θεόν χαρίζει στόν ἄνθρωπον τήν ψυχική γαλήνη. Ἡ εἰρήνη εἶναι ἁρμονία δυνάμεων. Δέν εἶναι σύγκρουσις. Οἱ ἐσωτερικές δυνάμεις τῆς ψυχῆς ( Νοητικό, Βουλητικό καί συναισθηματικό), δέν ἔχουν πόλεμο, δηλαδή δέν συγκρούονται μεταξύ τους, ἀλλά βρίσκονται σέ ἁρμονική σχέσι, εἰρηνεύουν. Κι’ αὐτό συμβαίνει, γιατί ὁ Νοῦς, ἡ βούλησις καί τό συναίσθημα, συνεργάζονται «ἐπιτελεῖν ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ». Αὐτή ἡ ἐσωτερική γαλήνη εἶναι συνέπεια τῆς  εἰρήνης μέ τόν Θεόν. Εἶναι δῶρον τοῦ Θεοῦ πρός τόν πιστόν (Ρωμ. α΄7.Α΄Κορινθ. α΄3. Γαλάτ.α΄3 κλπ.). Συνέπεια δε τῆς ψυχικῆς γαλήνης καί ἠρεμίας τοῦ πιστοῦ εἶναι ἡ εἰρήνη του, με τούς ἄλλους ἀνθρώπους.

Ἡ εἰρήνη εἶναι τελεία τάξις καί ἁρμονία. Ἡ ἀσυμφωνία, ἡ διαφωνία, ἡ διχόνοια, ἡ ἔρις, ἡ φιλονικία, ἡ ταραχή, ἡ δυσαρμονία, ἡ ἔχθρα, ὁ πόλεμος, εἶναι συνέπειες τῆς ἁμαρτίας, τῆς Παραβάσεως τῶν Ἐντολῶν. Αὐτή δέ ἡ παράβασις, ἡ ἁμαρτία, διαταράσσει τήν Τάξιν, τήν Ἁρμονίαν καί τήν Ἰσορροπίαν τοῦ ὑλικοῦ και τοῦ πνευματικοῦ Σύμπαντος. Ἡ ἁμαρτία εἶναι ἀνομία. Εἶναι Παρακοή εἰς τούς αἰωνίους και ἀναλλοιώτους Νόμους τοῦ Πανσόφου Θεοῦ, τοῦ Δημιουργοῦ τοῦ Σύμπαντος, συνέπεια τῆς κακῆς χρήσεως τοῦ Νοῦ καί τῆς ἐλευθέρας Βουλήσεως τοῦ ἀνθρώπου. Ἕρχεται ὁ Χριστός καί ἐνσαρκώνει την ἄκραν Ταπείνωσιν καί τήν τελείαν Ἀγάπην. Γίνεται Τύπος καί Ὑπογαμμός, ζωντανό Παράδειγμα Ὑπακοῆς στό Θεῖον Θέλημα «ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς Ἴχνεσιν Αὐτοῦ» καί μᾶς καλεῖ νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του καί νά τό κάνουμε «Πρᾶξι», γιά νά διαφυλάξουμε, στήν ψυχή καί τή ζωή μας, τήν εἰρήνην Του, τήν πάντα νοῦν ὑπερέχουσαν, πού μᾶς κρατάει ἑνωμένους μέ  τόν Θεόν καί μεταξύ μας και μᾶς χαρίζει τήν ἀδιατάρακτον διά θέας ἀπόλαυσιν τοῦ ἀπείρου Κάλλους τοῦ Προσώπου τοῦ Κυρίου εἰς μακρότητα ἡμερῶν.  

Ὁ Απόστολος Παῦλος, ὁ Πρῶτος μετά τον ΕΝΑ, μᾶς προτρέπει νά προσέχουμε καί νά ξεριζώσουμε μέσα ἀπό τήν καρδιά μας πᾶσαν ΚΑΚΙΑΝ, νά σκοτώσουμε τόν Ὄφιν πού φωλιάζει μέσα μας καί μᾶς θανατώνει. Νά ξεριζώσουμε τόν Ἐγωϊσμό καί τά βλαστήματα τῆς ἀλαζονίας, καί ὑμνοῦντες καί εὐλογοῦντες τόν Σωτῆρα καί Λυτρωτήν μας, τόν Κύριόν μας, τόνἸησοῦν Χριστόν, νά Τόν λατρεύωμεν ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ, «ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ». «Τό λοιπόν, ἀδελφοί, ὅσα ἐστίν ἀληθῆ, ὅσα σεμνά, ὅσα δίκαια, ὅσα ἁγνά, ὅσα προσφιλῆ, ὅσα εὔφημα, εἴ τις ἀρετή καί εἴ τις ἔπαινος, ταῦτα λογίζεσθε· ἅ καί ἐμάθετε καί παρελάβετε και ἠκούσατε και εἴδετε ἐν ἐμοί, ταῦτα πράσσετε· ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΕΣΤΑΙ ΜΑΘ’ ΥΜΩΝ» (Φιλιπ. δ΄8-9).