«ΚΥΡΙΕ, ΕΙ ΣΥ ΕΒΑΣΤΑΣΑΣ ΑΥΤΟΝ, ΕΙΠΕ ΜΟΙ,

ΠΟΥ ΕΘΗΚΑΣ ΑΥΤΟΝ, ΚΑΓΩ ΑΥΤΟΝ ΑΡΩ»

(Ἰωάν. κ΄ 15).

Μέγα καί ἀνερμήνευτον τό Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας Σου, Κύριε! Δόξα Σοι! Προσπαθοῦμε νά προσεγγίσωμε, τήν ἀνέκφραστον, Λόγε, συγκατάβασίν Σου, μέ τόν πυρῆνα τῆς ψυχῆς, μέ τήν ὀρθόδοξον Πίστιν. Δέν τό χωράει ὀ νοῦς μας!...

Πῶς, Σύ, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, τέλειος Θεός, «ὁ δι’ οὗ τά πάντα ἐγένετο»  (Ἰωάν. α΄3), «τό Φῶς τό ἀληθινόν, ὅ φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον» (Ἰω. α΄9) πῶς συγκαταβαίνεις, ἀφήνεις τό Θεϊκό Σου Θρόνο, «μορφήν δούλου λαμβάνεις» καί ἔρχεσαι κοντά μας, ἐνῶ δέν τό ἀξίζομε; Πῶς καταδέχεσαι καί συναναστρέφεσαι ὅλους ἐμᾶς τούς ἀχρείους δούλους σου;  Πῶς δέν ἐντρέπεσαι νά μᾶς ἀποκαλῇς ἀδελφούς Σου, ἐνῷ, ὡς Καρδιογνώστης γνωρίζεις ὅτι παρόλες τίς φανερές καί ἀφανεῖς πρός ἡμᾶς εὐεργεσίες Σου, ἐμεῖς θά Σέ Σταυρώσουμε;...

Καί ὅμως, ὡς ἄπειρη ἀγάπη, ἔρχεσαι ταπεινά καί ἀθόρυβα κοντά μας, «ὡς αὔρα λεπτή», «πρᾷος καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ». Μᾶς πλησιάζεις καί σπογγίζεις τά δάκρυά μας, ἁπαλύνεις τόν Πόνο μας, θεραπεύεις τά τραύματά μας καί μᾶς ζωοποιεῖς, μέ τό θεραπευτικό Σου λόγο. Μᾶς καλεῖς κοντά Σου ὅλους ἐμᾶς τούς ἁμαρτωλούς, Ὅποιοι κι’ ἄν εἴμαστε, ὅ,τι κι’ ἄν κάνουμε, ὅπου καί ἄν βρισκώμαστε. «Κηρύσσεις τό εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας καί θεραπεύεις πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ» (Ματθ. δ΄ 23). Μιλᾶς στήν καρδιά μας. Καί μᾶς βεβαιώνεις ὅτι, ὅσοι Σέ δεχόμαστε καί πιστεύουμε στό Ὄνομά Σου, μᾶς δίνεις τήν ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι»(Ἰωάν. α΄12).

Εἷναι ἀλήθεια, ὅτι οἱ ἁπλοϊκοί καί ταπεινοί, «οἱ καλοί καί ἀγαθοί», πιστεύουν καί Σέ λατρεύουν, Κύριε. Οἱ πιό πολλοί ὅμως, ἀπό μᾶς, καί μάλιστα οἱ περισσότερο εὐεργετηθέντες, οἱ ἀχάριστοι,  Γραμματεῖς καί Φαρισαῖοι ὑποκριτές, τά  «γεννήματα ἐχιδνῶν» ὅλων τῶν Ἐποχῶν, Σέ  ΣΤΑΥΡΩΝΟΥΜΕ, Κύριε. Σέ ὑποβάλλουμε σέ φρικτά Πάθη. Πολλοί εἶναι ἐκεῖνοι, πού ἀρνοῦνται Ἐσένα τόν ἀληθινόν Μεσσίαν, τόν Σωτῆρα, τόν Θεραπευτήν  καί Ἐλευθερωτήν, τόν ΛΥΤΡΩΤΗΝ τῶν  ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν καί καυχῶνται ὅτι δέν ἔχουν ἄλλο Βασιλιᾶ παρά τόν Καίσαρα, καί Ἐσένα τόν πραγματικό Βασιλιᾶ, Σέ ὁδηγοῦν στό ΓΟΛΓΟΘΑ.

 Ὅμως κάθε κραυγή  καί κάθε χλευασμός τους, εἶναι δίστομο μαχαίρι πού διέρχεται τήν Ψυχή τῆς Παρθένου Μαρίας, τῆς Παναγίας Σου μητρός, καί τῶν Μυροφόρων γυναικῶν, δίστομο μαχαίρι στήν ψυχή τοῦ ἠγαπημένου Μαθητοῦ καί ὅλων τῶν πιστῶν Σου Μαθητῶν, ὅλων τῶν αἰώνων. Γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ, γνωρίζεις ὅτι, παρακολουθῶντας τά Πάθη Σου αἱμορραγεῖ ἡ ψυχή μας, ματώνει ἡ καρδιά μας... Δέν ξέρουμε ποιό εἶναι τό μέγεθος τῆς εὐθύνης μας καί πῶς νά ἐκφράσουμε τήν ντροπή μας, γιά τήν κατάντια μας καί γιά τό Μέγεθος τῆς ἀχαριστίας μας. Καί ζητοῦμε  ΕΛΕΟΣ!...

Κύριε, γαλήνεψε τή ταραγμένη μας ψυχή.  Σέ ἐγκαταλείπουμε καί κρυβόμαστε διά  τόν φόβο τῶν Ἰουδαίων, πολλές φορές κι’ ἐμεῖς οἱ καταδικοί Σου...

Εἶναι καιρός νά συνέλθουμε καί νά ἀκολουθήσουμε τίς Μυροφόρες γυναῖκες, στήν Πορεία τους, πρός τό Μνημεῖον. Νά μιμηθοῦμε τήν Πίστι τῶν Μυροφόρων καί τήν ἀγάπη τους, τή λατρεία τους, τήν ἀφοσίωσί τους Σέ Σένα τό Λυτρωτή, ὥστε νά ἀξιωθοῦμε νά  χαροῦμε καί τήν Ἀνάστασίν Σου. Ἄν παρακολουθήσωμε τίς ἁγνές καί καθαρές ψυχές τῶν μυροφόρων, θά διαπιστώσουμε πραγματικά τί σημαίνει Πίστις καί ἀφοσίωσις Σέ Σένα, γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ!  Εἷναι τόση ἡ ἀγάπη τους, πού ἔξω βάλλει τόν φόβον. Ἠγόρασαν ἀρώματα καί, μέ θάρρος, πορεύονται, ἀτρόμητες, πρός τό Μνημεῖον «ἵνα ἐλθοῦσαι ἀλείψωσι, τό σῶμα Σου,  Ἰησοῦ μου». Καί εἰσελθοῦσαι εἰς τό Μνημεῖον, πληροφοροῦνται πρῶτες ὑπό τῶν Ἀγγέλων τήν Ἀνάστασιν Σου, Κύριε,  καί γίνονται Ἀπόστολοι τῶν Ἀποστόλων καί Εὐαγγελίστριες τῶν Εὐαγγελιστῶν.

Κηρύσσουν τήν Ἀνάστασιν τοῦ Ἰησοῦ εἰς τούς Μαθητάς Αὐτοῦ. Γεγονός, πού ὑπερβαίνει τή νοητική ἱκανότητα τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ ἀναγγελία θεωρεῖται ἀπό τούς Μαθητάς  γυναικεία φλυαρία: «Καί ἐφάνησαν ἐνώπιον τῶν Μαθητῶν ὡσεί λῆρος τά ῥήματα αὐτῶν, καί ἠπίστουν αὐταῖς»(Λουκ. κδ΄11). Θαυμάζουμε δέ περισσότερο τήν Πίστι, τή λατρεία, τήν ἀφοσίωσι τῆς Μαρίας τῆς Μαγδαληνῆς. Ὁ Εὐαγγελιστής Μάρκος ἀναφέρει ὅτι ὀ Κύριος «Ἀναστάς πρωῒ πρώτη σαββάτου ἐφάνη πρῶτον Μαρίᾳ τῇ Μαγδαληνῇ, ἀφ’ ἧς ἐκβεβλήκει ἑπτά δαιμόνια» (Μάρκ. ιστ΄9). Ὁ Κύριος βραβεύει τήν ἐνάρετη Μαρία καί τήν προβάλλει ως Ὑπόδειγμα ἀφοσιώσεως, πίστεως καί ἀγάπης. Καί πραγματικά ἡ Μαρία πληροφορήθηκε ἀπό τούς ἀγγέλους τήν Ἀνάστασι  καί τήν κήρυξε  εἰς τούς Ἀποστόλους, δέν εἶχε δῆ ὅμως τόν Ἀναστάντα καί ὡς ἄνθρωπος , πού πίστευε μέ ὅλη τή δύναμι τῆς ψυχῆς της, τόν Θεραπευτή καί Κύριό της,  δέν μπόρεσε νά γυρίσῃ στό σπίτι της, ὅπως οἱ ἄλλοι Μαθηταί. Ἡ Μαρία στεκότανε κοντά στό Μνῆμα ἔξω καί ἔκλαιε. Ἐνῶ δέ ἔκλαιε, ἔσκυψε στό Μνῆμα καί βλέπει δύο ἀγγέλους, μέ λευκά ἐνδύματα νά κάθωνται μέσα, ἕνας πρός τό μέρος τῆς κεφαλῆς καί ἕνας πρός τό μέρος τῶν ποδιῶν, ὅπου εἶχε τοποθετηθῆ τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ. Καί τῆς λέγουν ἐκεῖνοι, «Γυναῖκα, γιατί κλαῖς;». Αὐτή ἀπήντησε: «ὅτι  ἦραν τόν Κύριόν μου, καί οὐκ οἶδα ποῦ ἔθηκαν Αὐτόν». «Κλαίω, διότι πῆραν τόν Κύριό μου ἀπό τόν τάφο καί δέν ξέρω ποῦ Τόν ἔβαλαν». Ὅταν δέ εἶπεν αὐτά, ἔστρεψε πρός τά ὁπίσω καί εἶδε νά στέκεται ἐκεῖ ὁ Ἰησοῦς, ἀλλά μέ δάκρυα στά μάτια δέ κατάλαβε ὅτι ἦταν Αὐτός. Τότε ὁ Ἰησοῦς τῆς λέγει: «Γύναι, τί κλαίεις; Τίνα ζητεῖς; Ἐκείνη, ἐπειδή, βυθισμένη στόν ἀβάστακτο πόνο τοῦ ἀποχωρισμοῦ ἀπό τόν ἀγαπημένο της Θεραπευτή, στόν Ὁποῖον ὤφειλε τά ζωή της, τό Μέγα Διδάσκαλό της, δέν τόν γνώρισε καί νόμισε ὅτι εἶναι ὁ κηπουρός, τοῦ λέγει μέ συντριβή: «Κύριε, εἰ σύ ἐβάστασας Αὐτόν, εἰπέ μοι ποῦ ἔθηκας Αὐτόν, κἀγώ Αὐτόν ἀρῶ»( Ἰωάν. κ΄15).

Αὐτό τόν ὀδυρμό, αὐτή τή συντριβή, αὐτόν τό ἀβάστακτο πόνο, πού γεννᾶ ὁ ἀποχωρισμός ἀπό τόν ΗΓΑΠΗΜΕΝΟΝ, ποιός μπορεῖ νά τόν περιγράψη;  Αὐτή ἡ παράκλησις ἐκφράζει τό μεγαλεῖο τῆς ψυχῆς πού λατρεύει τόν Κύριο καί πού ὁ ἀνθρώπινος λόγος δέν μπορεῖ νά περιγράψῃ: «Ἄν σέ ἐνοχλοῦσε καί τόν ἐπῆρες ἀπό ἐδῶ, πές μου, σέ ἱκετεύω, πές μου, ποῦ τόν ἔβαλες καί ἐγώ θά Τόν σηκώσω, ἐγώ θά Τόν πάρω. Αὐτός εἶναι ἡ ζωή μου, χωρίς αὐτόν εἶμαι νεκρή. Αὐτός εἶναι ἡ Ζωή καί τό Φῶς, Αὐτός εἶναι τό Πᾶν γιά μένα!  Ἐκτός ἀπό Αὐτόν δέν ἔχω ἄλλον κανένα...»

Αὐτή τήν ἀφοσίωσι καί λατρεία, ζητεῖ ἀπό μᾶς ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ. Ζητεῖ τήν ψυχή μας. Γιά τή σωτηρία τῆς Ψυχῆς μας Σταυρώθηκε καί Ἀναστήθηκε καί ἡρπάγη πρός τόν Θεόν καί πρός τόν Θρόνον Αὐτοῦ, μέ σκοπόν νά  ἀναστήσῃ καί ὅλους ἐμᾶς καί  νά  μᾶς ἀποκαταστήσῃ μαζί Του στήν αἰώνια Βασιλεία Του.  Ὁ Θεός δέχθηκε τήν ἀφοσίωσι τῆς Μαγδαληνῆς καί τή βράβευσε καί Ἀναστάς  ἐφάνη πρῶτα σ’ αὐτήν καί τῆς λέγει: «ΜΑΡΙΑ!»

Ὁ Νοῦς ἀργεῖ. Ὁ ἄνθρωπος παραμένει ἄφωνος μπροστά σ’ αὐτήν τήν προσφώνησι τοῦ Ἀναστημένου Θεανθρώπου. Δέν ὑπάρχουν λόγια. Περιέχει ὁλόκληρο τό Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ, γιά τήν Λύτρωσι καί σωτηρία μας. Ἀλλά καί ἡ στροφή πρός τόν Κύριο καί ἡ  ἀπόκρισις τῆς Μαγδαληνῆς: «ΔΙΔΑΣΚΑΛΕ» ὀρίζει τήν «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ λατρεία τοῦ Θεοῦ». Ἡ προσφώνησις τοῦ Ἰησοῦ καί ἡ ἀπόκρισις τῆς Μαρίας συνθέτουν αἰώνια συναυλία ΔΟΞΟΛΟΓΙΑΣ  τῆς Ἀναστάσεως Του Χριστοῦ καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Γένους τῶν ἀνθρώπων. Ἐκφράζουν τήν ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, γιά τόν ἄνθρωπο καί  τή λατρεία τοῦ ἀνθρώπου γιά τό Θεό. Βραβεύοντας τήν ἁγνότητα τῶν συναισθημάτων τῆς Μαρίας, φανερώθηκε πρῶτα σ’ αὐτήν καί τήν ἀνέδειξε Εὐαγγελίστρια τῆς Ἀναστάσεως: Πήγαινε  εἰς τούς ἀδελφούς μου καί πές τους: «ἀνεβαίνω πρός τόν Πατέρα μου καί πατέρα ἡμῶν καί Θεόν μου καί Θεόν ἡμῶν». Καί ἡ Μαρία ἐπῆγε καί ἀνήγγειλε εἰς τούς Μαθητάς ὅτι εἶδε τόν Κύριον καί ταῦτα εἶπεν αὐτῇ» (Λουκ. κ΄ 10-18).

Ἡ Φανέρωσίς Τοῦ Ἀναστάντος εἰς τήν Μαγδαληνή, εἶναι ἠ λαχτάρα κάθε καθαρῆς, πιστῆς καί ἀφοσιωμένης ψυχῆς στόν Κύριον. Αὐτή ἡ Φανέρωσις πρέπει νά εἶναι ὁ σκοπός τῆς Ζωής μας.

 Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, Σύ ὁ ΛΥΤΡΩΤΗΣ, ὁ Σταυρωθείς, καί ταφείς καί Ἀναστάς, σῶσον ἡμᾶς, Ἀνεξίκακε καί Φιλάνθρωπε Κύριε! Ἀξίωσον ἡμᾶς ἐν καθαρᾷ καρδίᾳ, ὑμνεῖν καί δοξάζειν Σε. Δέσποτα τῶν ἁπάντων , Κύριε οὐρανοῦ καί γῆς, ἴλεως γίνε καί σέ μᾶς τούς ἀχρείους δούλους Σου, καί ὅπως μᾶς ὑποσχέθηκες, φανερώσου καί σέ μᾶς, σπόγγισε καί τά δικά μας δάκρυα, καί ἀξίωσέ μας τῆς Χαρᾶς τῆς Ἀναστάσεως! Ἀξίωσέ μας, Κύριε νά σταθοῦμε, μαζί μέ τούς ἀγγέλους καί τούς ἁγίους Σου, καί ἀσιγήτως νά Σέ δοξάζουμε εἰς τήν αἰώνιον Βασιλείαν Σου! ΑΜΗΝ.

ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΕ,

ΜΕΓΑ ΚΑΙ ΑΝΕΙΚΑΣΤΟΝ

ΤΟ ΠΛΗΘΟΣ ΤΩΝ ΟΙΚΤΙΡΜΩΝ ΣΟΥ!

 

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Φιλάνθρωπε καί Οἰκτίρμων, ἄφωνοι παραμένουμε Ἐνώπιόν Σου καί γονατίζουμε θαυμάζοντες, τό ὄντως Μέγα καί ἀνείκαστον πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου, Πολυεύσπλαγχνε Κύριε!

Πῶς νά μή θαυμάσουμε, Κύριε, τήν ἀνέκφραστη Θεϊκή σου  Σου Συγκατάβασι; Λαμβάνεις δούλου Μορφήν, Σύ ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ τέλειος Θεός, ὁ δι’ οὗ τά πάντα ἐγένετο, ἔρχεσαι κοντά μας καί δέν ἐντρέπεσαι νά ἀποκαλεῖς ἀδελφούς Σου, ὅλους ἐμᾶς τούς ἀχρείους καί ἀναξίους δούλους Σου!... Καί ὄχι μόνον, ἀλλά καί μᾶς ἀποκαλύπτεις, τό Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας Σου καί γίνεσαι ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ, γιά νά παρακολουθήσουμε τά ματωμένα Χνάρια Σου, Νά περιπατήσουμε ἐν ἀγάπη,  καί νά φθάσουμε ἀπό τό· «κατ’ εἰκόνα», εἰς τό· «καθ’ ὁμοίωσιν». Ἔγινες ταπεινός ἄνθρωπος, γιά νά γίνουμε ἐμεῖς θεοί, κατά χάριν. Σταυρώθηκες, ἀντί ἡμῶν, γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ καί Ἀναστήθηκες, καί χάρισες εἰς ἡμᾶς τούς καταδίκους τήν Ἀνάστασιν καί τήν ζωήν. Μετά δέ τήν Ἀνάστασίν Σου καί τῶν θυρῶν κεκλεισμένων, εἰσῆλθες εἰς τό ὑπερῶον, ὅπου ἦσαν οἱ Μαθηταί συνηγμένοι διά τόν φόβον τῶν Ἰουδαίων καί ἔδειξες σέ μᾶς τούς εὐτελεῖς, τάς χεῖρας καί τούς πόδας  καί τήν ἄχραντον πλευράν Σου!... Πῶς, Κύριε, ἐπέτρεψες σέ μᾶς τούς ὀλιγοπίστους  , νά ψηλαφήσουμε, τάς χεῖρας καί τούς πόδας καί τήν ἄχραντον πλευράν Σου, χωρίς νά κατακαοῦμε; Πῶς δέν μᾶς κατέκαψες, Κύριε; «Φιλάνθρωπε, ὄντως μέγα καί ἀνείκαστον τό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου· ὅτι ἐμακροθύμησας ὑπό  τῶν  Ἰουδαίων ῥαπιζόμενος, ὑπό ἀποστόλων ψηλαφώμενος καί ὑπό τῶν ἀθετούντων Σε πολυπραγμονούμενος. ΠΩΣ ἐσαρκώθης; ΠΩΣ ἐσταυρώθης ὁ ἀναμάρτητος; Ἀλλά ΣΥΝΕΤΙΣΟΝ ἡμᾶς ὡς τόν Θωμᾶν βοᾶν Σοι· ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου, δόξα Σοι».  

Ὀλιγόπιστοι εἴμαστε. Γαλήνευσε, Κύριε, τήν ταραγμένη μας καρδιά! Χάρισε καί σέ μᾶς τούς ἀναξίους, ἀλλά μετανοημένους δούλους Σου, τή Δική Σου ΕΙΡΗΝΗ, Μακρόθυμε καί Οἰκτίρμον!  Ἔλεος Σοῦ ζητῶ, Κύριέ μου!

 Συγχώρησε τήν ὀλιγοπιστία μας καί βοήθησέ μας, νά πιστέψουμε καί νά Σέ λατρεύουμε μέ τήν καρδιά μας, «Ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ»!...

ΜΕΓΑ ΣΟΥ ΤΟ ΕΛΕΟΣ, ΚΥΡΙΕ, ΔΟΞΑ ΣΟΙ! 

 ΔΟΞΑ Τῌ ΑΝΕΚΦΡΑΣΡΑΣΤῼ, ΛΟΓΕ, ΣΥΓΚΑΤΑΒΑΣΕΙ ΣΟΥ!

 «Ἐσφραγισμένου τοῦ μνήματος, ἡ ζωή ἐκ τάφου ἀνέτειλας Χριστέ ὁ Θεός·  καί τῶν θυρῶν κεκλεισμένων, τοῖς Μαθηταῖς ἐπέστης  Η ΠΑΝΤΩΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ, ΠΝΕΥΜΑ  ΕΥΘΕΣ δι’ αὐτῶν ἐγκαινίζων ἡμῖν, κατά τό ΜΕΓΑ ΣΟΥ ΕΛΕΟΣ».

 

 

«ΧΑΙΡΕ ΥΔΩΡ ΣΩΤΗΡΙΟΝ...»

 

 Τῌ ΠΑΡΑΣΚΕΥῌ ΤΗΣ ΔΙΑΚΑΙΝΗΣΙΜΟΥ

ΕΟΡΤΑΖΟΜΕΝ ΤΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΤΟΥ Ι.Ν.

ΤΗΣ ΘΕΟΜΗΤΟΡΟΣ, ΤΗΣ ΖΩΗΦΟΡΟΥ ΠΗΓΗΣ.

 

Τόν ἱερόν Ναόν τῆς ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν καί Θεεομήτορος, ἔξω ἀπό τήν Κωνσταντινούπολι, πρός τά μέρη τοῦ ἑπταπυργίου, ἐκτίσθη κατά θαυμαστόν τρόπον ἀπό τόν εὐσεβέστατον Αὐτοκράτορα Λέοντα τόν Θρᾷκα, ὁ ὁποῖος ὀνομαζόταν καί Μακέλλης, κοντά σέ κάποια Πηγή,  τό νερό τῆς ὁποίας, ἐθεράπευσε πολλές ἀσθένειες, μέ τή Χάρι τῆς Θεοτόκου, γι’  αὐτό καί ὡνομάσθηκε Ζωοδόχος ἤ Ζωηφόρος Πηγή. Τά ἐγκαίνια τοῦ Ναοῦ μνημονεύει ἠ Ἁγία μας Ἐκκλησία, τῇ Παρασκευῇ τῆς διακαινησίμου.

Ἡ «μόνη ἐν γυναιξίν εὐλογημένη καί καλή», ἡ ἀμόλυντος, ἡ ἄφθορος, ἁγνή Παρθένος, ἡ «Κεχαριτωμένη» ἀξιώθηκε, νά γεννήσῃ ἐκ Πνεύματος Ἁγίου, τόν Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ, διότι ἀνεδείχθη ἡ μόνη  ἀξία καί ἱκανή νά λάβῃ τή Χάρι τοῦ ἁγίου πνεύματος καί νά γίνῃ Μητέρα τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καί Μητέρα ὅλων τῶν Πιστῶν. Πράγματι ὡς ἀνθρωπος ὑπῆρξε τιμιωτέρα τῶν Χερουβίμ καί ἐνδοξοτέρα ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφίμ, ὑψηλοτέρα τῶν Οὐρανῶν καί καθαρωτέρα λαμπηδόνων ἡλιακῶν, τῶν Φιλοθέων φιλοθεωτέρα  καί τῶν Ἁγίων ἁγιωτέρα, ΠΑΝΑΓΙΑ. Κράτησε στήν ἀγκαλιά της τόν ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΝ, τόν παρηκολούθησε σέ κάθε Του εὐεργετικό Βῆμα, τόν Εὐεργέτη, τόν θεραπευτή, τόν Ἐλευθερωτή καί ἀνέβηκε μαζί Του τόν ἀνηφορικό δρόμο πρός τό Γολγοθά, πρός τό ἑκούσιον Πάθος,  πόνεσε μαζί Του, δίστομος ῥομφαία διῆλθε τήν ψυχήν αὐτῆς, συνέπαθε μαζί Του καί συνεσταυρώθη. Δικαίως δέ ἔλαβε τήν Χάριν νά θεραπεύῃ πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ. Ἡ Παρρησία της πρός τόν Υἱόν της εἶναι ἀπερίγραπτη. 

 Καί πρός αὐτήν καταφεύγομεν καί δεόμεθα καί παρακαλοῦμε, τή χάρι της, καί βρίσκουμε παρηγοριά. «Καί κανείς, πού προσέρχεται μέ πίστι καί τήν παρακαλεῖ, δέν φεύγει ντοπιασμένος ἀπό κοντά της, ἀλλ’ αἰτεῖται τήν Χάριν  καί λαμβάνει τό Δώρημα  πρός τό συμφέρον τῆς αἰτήσεως». Πράγματι  ἡ Παναγία Μητέρα μας εἶναι τό καταφύγιόν μας. Εἶναι         ὄντως «ἡ τῶν ἀπηλπισμένων μόνη ἐλπίς καί  τῶν πολεμουμένων βοήθεια·  εἶναι ἡ ἑτοίμη ἀντίληψις τῶν πρός αὐτήν προστρεχόντων καί πάντων τῶν Χριστιανῶν τό καταφύγιον».

 Παναγιά μου, Μεγαλόχαρι, μεταβολή τῶν θλιβομένων, ἀπαλλαγή τῶν ἀσθενούντων ὑπάρχουσα, Θεοτόκε Παρθένε, σῶζε Πόλιν καί Λαόν, τῶν πολεμουμένων ἡ Εἰρήνη, τῶν χειμαζομένων ἡ Γαλήνη, ἡ Μόνη προστασία τῶν πιστῶν, μή μᾶς ἐγκαταλείπῃς Μεγαλόχαρι!

«Τίς λαλήσει τάς δυναστείας  σου Πηγή;  ἥτις ἐξ ἀκενώτων θαυμάτων πλημμυροῦσα, πολλά καί ὑπέρ φύσιν ἐνεργεῖς διά ἰάσεων. Βαβαί τῶν μεγαλείων, ὧν τοῖς πᾶσιν ἐπιρρέεις! Οὐ μόνον γάρ  νοσήματα χαλεπά ἀπήλασας, τῶν προσιόντων μετά πόθου, ἀλλά καί τά τῶν ψυχῶν πάθη ἐκπλύνεις, καθαρίζουσα Πανάσπιλε· σύν πᾶσι βραβεύουσα καί μέγα ἔλεος».                      

Παναγία Δέσποινα Θεοτόκε, δέξου τούς κλαυθμυρισμούς τῶν νηπίων τέκνων σου. Καθημερινά σέ πικραίνουμε, μέ τά ἀσυλόγιστα καί ἀστόχαστα καμώματά  μας, συγχώρησε μας, Δέσποινά μου. Παναγία, Πάναγνη Μητέρα θεράπευσε τήν πονεμένη μας καρδιά καί ἔχε κοντά       σου, ὅλα τά παιδιά τοῦ κόσμου, πού ἀνέβηκαν στά οὐράνια καί τά δικά μου τά παιδιά, Μαγαλόχαρι... Ἐσύ  ξέρεις, καλλίτερα ἀπό κάθε ἄλλον, τόν  πόνο τοῦ ἀποχωρισμοῦ ἀπό τόν  ἀγαπημένο σου, τόν Μονάκριβό Σου Γιό. Ἔτσι νοιώθεις  καί τόν δικό μου πόνο. Γι’  αὐτό Σέ παρακαλῶ, προστάτευε καί τούς δικούς μου Γιούς... Γαλήνεψε καί τή δική μου ψυχή, ὤ Κεχαριτωμένη!

«Ὑπό τήν σήν Εὐσπλαγχνίαν καταφεύγομεν, Θεοτόκε. Τάς  ἡμῶν ἱκεσίας μή παρίδῃς ἐν περιστάσει, ἀλλ’ ἐκ  κινδύνων λύτρωσε ἡμᾶς, μόνη ἁγνή, μόνη Εὐλογημένη!»

ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

                                    ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΝΑΣΣΤΑΣΙΝ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΟΜΙΛΗΤΗΣ, Ο ΧΡΥΣΟΡΡΗΜΩN 

Eἴ τις εὐσεβής καί φιλόθεος, ἀπολαυέτω τῆς καλῆς ταύτης καί λαμπρᾶς πανηγύρεως. Εἴ τις εὐγνώμων, εἰσελθέτω χαίρων εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου αὐτοῦ. Εἴ τις ἔκαμε νηστεύων, ἀπολαυέτω νῦν τό δηνάριον. Εἴ τις ἀπό τῆς πρώτης ὥρας εἰργάσατο, δεχέσθω σήμερον τό δίκαιον ὄφλημα. Εἴ τις μετά τήν τρίτην ἦλθεν, εὐχαρίστως ἑορτασάτω. Εἴ τις μετά τήν ἕκτην ἔφθασε, μηδέν ἀμφιβαλλέτω˙ καί γάρ οὐδέν ζημειοῦται. Εἴ τις ὑστέρησεν εἰς τήν ἐνάτην, προσελθέτω, μηδέν ἐνδοιάζων. Εἴ τις εἰς μόνην ἔφθασε τήν ἐνδεκάτην, μή φοβηθῆ τήν βραδύτητα˙ φιλότιμος γάρ ὤν ὁ Δεσπότης, δέχεται τόν ἔσχατον καθάπερ καί τόν πρῶτον˙ ἀναπαύει τόν τῆς ἐνδεκάτης, ὡς τόν ἐργασάμενον ἀπό τῆς πρώτης˙ καί τόν ὕστερον ἐλεεῖ καί τόν πρῶτον θεραπεύει˙ κακείνω δίδωσι καί τούτω χαρίζεται˙ καί τά ἔργα δέχεται καί τήν γνώμην ἀσπάζεται˙ καί τήν πρᾶξιν τιμᾶ καί τήν πρόθεσιν ἐπαινεῖ. Οὐκοῦν εἰσέλθετε πάντες εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου ὑμῶν˙ καί πρῶτοι καί δεύτεροι τόν μισθόν ἀπολαύετε. Πλούσιοι καί πένητες μετ’ ἀλλήλων χορεύσατε˙ ἐγκρατεῖς καί ράθυμοι τήν ἡμέραν τιμήσατε˙ νηστεύσαντες καί μή νηστεύσαντες, εὐφράνθητε σήμερον. Ἡ τράπεζα γέμει, τρυφήσατε πάντες. Ὁ μόσχος πολύς, μηδείς ἐξέλθη πεινῶν. Πάντες ἀπολαύσατε τοῦ συμποσίου τῆς πίστεως˙ πάντες ἀπολαύσατε τοῦ πλούτου τῆς χρηστότητος. Μηδείς θρηνείτω πενίαν˙ ἐφάνη γάρ ἡ κοινή Βασιλεία. Μηδείς ὀδυρέσθω πταίσματα˙ συγνώμη γάρ ἐκ τοῦ τάφου ἀνέτειλε. Μηδείς φοβείσθω θάνατον˙ ἠλευθέρωσε γάρ ἡμᾶς ὁ τοῦ Σωτῆρος θάνατος. Ἔσβεσεν αὐτόν, ὑπ’ αὐτοῦ κατεχόμενος. Ἐσκύλευσε τόν ἅδην ὁ κατελθών εἰς τόν ἅδην. Ἐπίκρανεν αὐτόν, γευσάμενον τῆς σαρκός αὐτοῦ. Καί τοῦτο προλαβών Ἠσαϊας ἐβόησεν˙ ὁ ἅδης φησίν, ἐπικράνθη, συναντήσας σοι κάτω.

 

Ἐπικράνθη˙ καί γάρ κατηργήθη.

Ἐπικράνθη˙ καί γάρ ἐνεπαίχθη.

 Ἐπικράνθη˙ καί γάρ ἐνεκρώθη.

 Ἐπικράνθη˙ καί γάρ καθηρέθη.

 Ἐπικράνθη˙ καί γάρ ἐδεσμεύθη.

 Ἔλαβε σῶμα καί Θεῶ περιέτυχεν.

 Ἔλαβε γῆν καί συνήντησεν οὐρανῶ.

 Ἔλαβεν ὅπερ ἔβλεπε καί πέπτωκεν ὅθεν οὐκ ἔβλεπε.

 Ποῦ σου, θάνατε, τό κέντρον; Ποῦ σου, ἅδη, τό νῖκος;

 Ἀνέστη Χριστός καί σύ καταβέβλησαι.

 Ἀνέστη Χριστός καί πεπτώκασι δαίμονες.

 Ἀνέστη Χριστός καί χαίρουσιν ἄγγελοι.

 Ἀνέστη Χριστός, καί ζωή πολιτεύεται.

 Ἀνέστη Χριστός καί νεκρός οὐδείς ἐπί μνήματος.

 Χριστός γάρ ἐγερθείς ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο.

 Αὐτῶ ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

E Y X E Σ

 

Ἐπί τῇ Ἀναστάσει

«Χριστός Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ

θάνατον πατήσας, καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωήν χαρισάμενος !»

 

Αγαπητά μου παιδιά,

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ  ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΧΑΡΑ!

ΕΙΘΕ ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟΝ ΦΩΣ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΟΥ  ΚΥΡΙΟΥ ΜΑΣ  ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΝΑ ΦΩΤΙΖῌ  ΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΜΑΣ ΕΙΣ ΠΑΝ ΕΡΓΟΝ ΑΓΑΘΟΝ ΚΑΙ ΝΑ ΘΕΡΜΑΙΝΗ ΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ! ΕΙΘΕ! ΕΙΘΕ!

 

Τῌ ΑΓΙᾼ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛῌ ΠΑΡΑΣΚΕΥῌ...

Τῇ  Ἁγίᾳ καί Μεγάλῃ Παρασκευῇ, τά ἅγια καί σωτήρια καί φρικτά Πάθη τοῦ Κυρίου  καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν  Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐπιτελοῦμεν· τούς ἐμπτυσμούς, τά ραπίσματα, τά κολαφίσματα, τάς ὕβρεις, τούς γέλωτας, τήν πορφυράν χλαῖναν, τόν κάλαμον, τόν σπόγγον, τό ὄξος, τούς ἥλους, τήν λόγχην, καί πρό πάντων τόν Σταυρόν καί τόν θάνατον, ἅ δι' ἡμᾶς ἑκών κατεδέξατο,  ὁ Θεραπευτής, ὁ Εὐεργέτης, ὁ ΛΥΤΡΩΤΗΣ !...

Ὁ Νοῦς μου ἀδυνατεῖ νά ἐννοήσῃ, πολλῷ δέ μᾶλλον,  ὀρθῶς νά περιγράψῃ τἀ «ὑπέρ λογον καί ἔννοιαν. Τά λόγια περιττεύουν...

Μόνη, μοῦ ἀπομένει ἡ λατρευτική σιωπή, ἡ σιωπηλή λατρευτική

προσκύνησις καί ἡ ἀσίγητος, «στεναγμοῖς ἀλαλήτοις», δοξολογία τοῦ Λυτρωτοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἱησοῦ Χριστοῦ!...

                                                      «Ω ΓΛΥΚΥ ΜΟΥ  ΕΑΡ!»

                                           «Ω ΦΩΣ ΤΩΝ ΟΦΘΑΛΜΩΝ ΜΟΥ!»

 

Κύριε Ἰησου Χριστέ, γλυκειά μου Ἄνοιξις! Πῶς νά ἐκφράσω τήν εὐγνωμοσύνη μου στην ἄπειρη ἀγάπη Σου, Λυτρωτά; Πῶς νά Σέ δοξάσω ἐπάξια, γιά τίς ἄπειρες εὐεργεσίες Σου και τίς ἀνεξιχνίαστες Βουλές Σου; Ἄν σιωπήσω, «οἱ λίθοι κεκράξονται» καί θά πανηγυρίζει ὁ Πονηρός Ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου… Ὀφείλω νά φωνάξω, μέ φωνή μεγάλη, ὡς φωνή ὑδάτων πολλῶν, με φωνή σάλπιγγος, πρέπει να κηρύξω καί νά ὁμολογήσω, Κύριε, ὅτι μόνον Σύ ὑπάρχεις, ὅτι μόνον Σύ, ὁ Ἕνας και Μόνος ἀληθινός Θεός, μᾶς κυνηγᾶς μέ τό  Ἔλεός Σου. Μόνον Σύ, ὡς Πανάγαθος, θέλεις καί ὡς Παντοδύναμος, μπορεῖς και ἔρχεσαι κοντά μας, καί μᾶς ἀνασύρῃς ἀπό τήν «ἰλύν βυθοῦ» εἰς τήν ὁποίαν βυθιζόμαστε, ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν τοῦ κόσμου, πού «ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται». Πρέπει νά φωνάξω, ὥστε να γίνῃ συνείδησις σέ ὅλους ὅτι, Σύ, ὁ Θεός ἡμῶν εἶσαι Ἀγαθός και μεταδοτικός τοῦ ἀγαθοῦ και ὅτι αἴτιος ὅλων τῶν Κακῶν, πού μαστίζουν τήν ἀνθρωπότητα, ὀφείλονται στήν κακή προαίρεσι τῶν δαιμονανθρώπων, πού δημιουργοῦν θανατηφόρους ἰούς και σωρεύουν θλίψεις καί συμφορές στούς ἀνθρώπους, πού πολλοί ἐξ αὐτῶν ὑποφέρουν χωρίς νά φταῖνε. Ὀφείλω νά διακηρύξω ὅτι στίς δύσκολες ὥρες, Μόνον Σύ, Κύριε Μακρόθυμε και πολυέλεε, ἔρχεσαι ταχύ, σπεύδεις καί συντομεύεις τίς ἡμέρες τῆς θλίψεως, διά τούς ἐκλεκτούς καί μᾶς λυτρώνεις ἀπό τή θλῖψι καί τόν πόνο, πού μᾶς προκαλεῖ ἡ Κακία τοῦ Κόσμου, πού ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται. Γλυκύτατέ μου Ἰησου, γλυκειά μου Ἄνοιξις, Πῶς νά ξεχάσω την εὐλογημένη Παρουσία Σου στη ζωή μας και τώρα στην δική μου προσωπική ζωή; Πῶς νά λησμονήσω τήν εὐεργετική Σου Ἐπίσκεψι, στόν ἀγαπημένο μου Γιό, στόν Παναγιώτη μου, στο μεγάλο Πόνο του. Ἦλθες πολυεύσπλαγχνε καί τόν λύτρωσες ἀπό τή θλῖψι καί τόν ἀβάστακτο πόνο καί τόν πῆρες κοντά Σου καί τόν ἐναπόθεσες εἰς τήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ καί Πατρός, ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός, ἀλλά ζωή ἀτελεύτητος. Σ’ Εὐχαριστῶ, Χριστέ μου, πού ὁ ἀγαπημένος μου Γιός τώρα δέν πονάει, ἀλλά χαίρεται τήν ἀδιατάρακτον διά θέας ἀπόλαυσιν τοῦ ἀπείρου Κάλλους τοῦ Προσώπου Σου, Κύριε. Τόν πῆρες ἀπό την πνιγερή ζωή, στῆς Ὀμορφιᾶς τή σφαῖρα. Σέ Εὐχαριστῶ, πού δίνεις σέ ὅλους μας τήν πληροφορία, ὅτι νοιάζεσαι, γιά μᾶς και στέκεσαι παντοτινά κοντά μας, σάν στοργικός Πατέρας, Λυτρωτής καί Θεός. Σέ Εὐχαριστῶ, πού μᾶς ἀνασύρῃς ἀπό «ᾏδου βυθόν», μᾶς ἐλευθερώνεις ἀπό τήν κοιλάδα τοῦ Καυθμῶνος καί μᾶς ὀδηγεῖς εἰς τόπον ἀναψυχῆς, «ἐπί ζωῆς πηγάς ὐδάτων» καί «ἐξαλείφεις πᾶν δάκρυον ἀπό τῶν ὀφθαλμῶν ἡμῶν»(πρβλ. Ἀποκ. ζ΄17). Σέ Εὐχαριστῶ, πού δίνεις τή δύναμι, να βαστάξω τόν πόνο καί νά στηρίξω και τούς ἄλλους πονεμένους γύρω μου, στήν Πίστι σέ Σένα τόν μόνον Ἀληθινόν Θεόν. Τίποτε δέν μπορεῖ, μέ τή Χάρι σου, νά κλονίσῃ τήν Πίστι μου καί τή ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ λατρεία μου Σέ Σένα, Πανάγαθε. Σέ Εὐχαριστῶ, γιά τίς ἄπειρες, φανερές και ἀφανεῖς, εὐεργεσίες Σου σέ μένα, και στόν κόσμον Σου. Σ’ Εὐχαριστῶ καί σέ ἰκετεύω, περιμένοντας τό θεῖον Κάλεσμα, νά μέ ἀξιώσης τόν ὐπόλοιπον χρόνον τῆς ζωῆς μου, λόγῳ καί ἔργῳ, νά εὐλογῶ καί νά Σέ δοξάζω ἐν παντί τόπῳ τῆς Δεσποτείας Σου. Δέξου, Κύριε, τά δάκρυα τῆς εὐγνωμοσύνης μου!  Καί ὅταν μέ καλέσῃς, ἀξίωσον καί ἐμέ τόν ἀνάξιον νά εὑρεθῶ κοντά στό Παιδί μου καί μετά τῶν Ἁγίων Σου,νά ψάλλουμε μαζί  ὕμνους Εὐχαριστίας Σένα, τόν Λυτρωτή καί, ἀσιγήτως, νά Σέ δοξολογοῦμε, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι εἰς πάντας τούς αἰῶνας. Διότι μόνον  Σέ Σένα, πού εἶσαι Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΚΑΙ Η ΖΩΗ, «Τῷ Βασιλεῖ τῶν αἰώνων, ἀφθάρτῳ, ἀοράτῳ, μόνῳ σοφῷ Θεῷ, ἀνήκει ἡ τιμή καί ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.  ΑΜΗΝ»(Α΄Τιμόθ. α΄17).

Ο ΙΗΣΟΥΣ, ΤΥΠΟΣ ΚΑΙ ΥΠΟΓΡΑΜΜΟΣ

ΕΙΣ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ.

 

Ὅταν τολμᾶμε νά προφέρουμε τό Ὄνομα, «τό ὑπέρ πᾶν Ὄνομα», τό ὄνομα ΙΗΣΟΥΣ, ὀφείλουμε νά γονατίζουμε ψυχικά καί σωματικά καί, μέ φόβῳ Θεοῦ καί ψυχική ἀγαλλίασι, νά ἀναφέρουμε τό πανάγιον Ὄνομα. Ὀφείλουμε, μέ βαθειά συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός μας καί μέ εὐλάβεια μεγάλη  νά μιλᾶμε, γιά τόν Ἕνα καί Μοναδικόν, τόν Μονογενῆ Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος, εὐδοκίᾳ τοῦ Πατρός καί συνεργίᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καταδέχεται καί γίνεται καί τέλειος ἄνθρωπος, «ἵνα τήν ἑαυτοῦ ἀναπλάσῃ εἰκόνα, φθαρεῖσαν τοῖς πάθεσιν» καί ὁ Ὁποῖος μᾶς δίδει τή Χάρι Του, νά μιλᾶμε, γι’ Αὐτόν.

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ, ἔρχεται κοντά μας, «Μορφήν δούλου λαμβάνει»,  ἐξ ἀπείρου ἀγάπης. Καταδέχεται, ἑκουσίως, τά φρικτά Πάθη, ὡς ἄνθρωπος. Ἀγωνίζεται ἡρωϊκῶς καί γίνεται Τύπος καί Ὑπογραμμός,  τοῦ ἀγωνιζομένου ἀνθρώπου, πού μᾶς ὁδηγεῖ Ψηλά, στό Γολγοθᾶ στό Θεό.

Γίνεται Παράδειγμα Ὑπακοῆς εἰς τό Θέλημα τοῦ Πατρός, σέ ὅλους μᾶς. Γίνεται «ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ», (Φιλιπ. β΄6-8) ὑψώνεται στό Σταυρό Αὐτός, ἀντί ἡμῶν. Πάσχει, γιά μᾶς, «ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν  μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον» (Ἰωάν. γ΄15,16) καί «ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν Αὐτοῦ» (Α΄ Πέτρ. β΄21). Οἱ θειότατοι Πατέρες καλῶς διέταξαν τῇ Ἁγίᾳ καί Μεγάλῃ Πέμπτῃ, νά ἑορτάζωμεν τέσσαρα τινά, θαυμάσια γεγονότα, τόν ἱερόν Νιπτῆρα, τόν Μυστικόν Δεῖπνον, τήν ὑπερφυᾶ Προσευχήν καί τήν Προδοσίαν αὐτήν. Κατά τόν ἱερόν Νιπτῆρα,   ὁ Κύριος «ἐγείρεται ἐκ τοῦ Δείπνου καί τίθησι τά ἱμάτια,  καί λαβών λέντιον διέζωσεν ἑαυτόν· εἶτα βάλει ὕδωρ εἰς τόν νιπτῆρα καί ἤρξατο νίπτειν τούς πόδας τῶν Μαθητῶν...»(Ἰωάν. ιγ΄ 4-15). Ἀφοῦ ἔπλυνε  ὅλων τῶν Μαθητῶν Του, ἀκόμη καί τά πόδια τοῦ Ἰούδα εἶπεν εἰς αὐτούς: Γνωρίζετε τήν σημασίαν  αὐτοῦ, πού τώρα ἔκαμα σέ σᾶς, γιά νά σᾶς διδάξω; Συνειδητοποιεῖτε τί πεποίηκα ὑμῖν; Σεῖς μέ φωνάζετε· ὁ Διδάσκαλος καί ὀ Κύριος. Καί καλῶς λέτε. Διότι ὁ Διδάσκαλος καί ὁ Κύριος. Ἐάν, λοιπόν, ἔπλυνα τά πόδια σας, Ἐγώ, πού εἶμαι  ὁ Κύριος καί ὁ Διδάσκαλος, ὀφείλετε πολύ περισσότερο καί  ἐσεῖς, ἐμπνεόμενοι ὑπό ταπεινοφροσύνης, καί γνήσιας ἀνυποκρίτου ἀγάπης, νά πλύνετε τά πόδια ὁ ἕνας τοῦ ἄλλου, νά ἀγαπᾶτε καί νά ὑπηρετεῖτε ὁ Ἕνας τόν Ἄλλον, μέ τήν καρδιά σας, εἰλικρινά καί ὄχι πρός τό θεαθῆναι τοῖς ἀνθρώποις. «ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ ΓΑΡ ΔΕΔΩΚΑ ΥΜΙΝ, ΙΝΑ ΚΑΘΩΣ ΕΓΩ ΕΠΟΙΗΣΑ ΥΜΙΝ, ΚΑΙ ΥΜΕΙΣ ΠΟΙΕΙΤΕ» ( Ἰωάν. ιγ΄ 15). Νά διώξετε μέσα ἀπό τήν καρδιά σας τά  Δαιμόνια, πού σᾶς κυριεύουν καί σᾶς βασανίζουν, νά διώξετε τόν Ἐγωϊσμόν, καί τήν ἀρχομανία καί τή φιλαρχία καί νά μιμηθῆτε τήν ἄκρα Ταπείνωσί μου, μέχρι Σταυροῦ καί Θανάτου, γιά νά γιορτάσετε μαζί μου, λέγει ὁ Κύριος, καί τήν ΑΓΙΑΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΝ.  Μήν ἀφήνετε ἀφύλακτες τίς Θυρίδες, δι’  ὧν εἰσέρχεται εἰς τήν ψυχήν σας ὁ θάνατος.

Καί εἶναι καιρός νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό, πού εἶναι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας, πού εἶναι τό «Πᾶν», γιά μᾶς νά ἐγκολπωθοῦμε τό Ἅγιον Παράδειγμά Του καί νά κάμουμε «ΠΡΑΞΙ» τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του, στήν καθημερινή μας ζωή. Νά ζοῦμε μέ τήν ἀδιάλειπτη τή μνήμη τοῦ Θεοῦ καί μέ καθαρή καρδιά, νά κοινωνοῦμε τό σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι τό φάρμακον τῆς ἀθανασίας , τό ἀντίδοτον τοῦ μή ἀποθανεῖν, ὥστε πραγματικά νά ἀκολουθοῦμε τόν Χριστόν, τό Ἄκακον Ἀρνίον, ὅπου ἄν ὑπάγῃ, ἀλλά  καί νά ἀξιωθοῦμε ὄχι μόνον νά ἑορτάζουμε τήν Ἀνάστασιν Αὐτοῦ, ἀσιγήτως ὑμνοῦντες Αὐτόν, τόν Λυτρωτήν καί Θεόν ἡμῶν, καθώς πρέπει ἁγίοις, ἀλλά  καί «ὍΤΑΝ  ὁ Χριστός φανερωθῇ, ἡ ζωή ἡμῶν, τότε νά  ἀξιωθοῦμε κι’ ἐμεῖς νά φανερωθοῦμε  μαζί Του δοξασμένοι» (Κολοσ. γ΄4).

 

«Μυσταγωγῶν σου Κύριε τούς Μαθητάς, ἐδίδασκες λέγων· ὦ φίλοι, ὁρᾶτε, μηδείς ὑμᾶς χωρίσῃ μου φόβος·  εἰ γάρ πάσχω, ἀλλ’ ὑπέρ τοῦ κόσμου· μή οὖν σκανδαλίζεσθε ἐν ἐμοί· οὐ γάρ ἦλθον διακονηθῆναι, ἀλλά διακονῆσαι, καί δοῦναι τήν ψυχήν μου λύτρον ὑπέρ τοῦ κόσμου. Εἰ οὖν ὑμεῖς φίλοι μού ἐστε, ἐμέ μιμεῖσθε· ὁ θέλων πρῶτος εἶναι, ἔστω  ἔσχατος· ὁ Δεσπότης ὡς ὁ διάκονος·  μείνατε ἐν ἐμοί, ἵνα βότρυν φέρητε· Ἐγώ γάρ εἰμι τῆς ζωῆς ἡ ἄμπελος» (Τροπάριον Μ. Πέμπτης).

 

 

ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ ΕΙΛΙΚΡΙΝΟΥΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΚΑΙ ΣΙΩΠΗΛΗΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ.

                                

ΜΥΡΑ ΚΑΙ ΔΑΚΡΥΑ

ΜΙΑΣ ΚΑΤΑΠΟΝΗΜΕΝΗΣ ΨΥΧΗΣ.

 Ἡ Μαρία, ἡ φρόνιμη καί πολύ ἐνάρετη, ἡ ἀδελφή τοῦ Λαζάρου, εἰς τό δεῖπνον, πού παρέθεσαν εἰς τόν Κύριον μετά τήν Ἀνάστασιν τοῦ Λαζάρου, ἄλειψε τόν Κύριον μέ πολύτιμον μύρον, γιά νά ἐκφράσῃ τήν ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ λατρεία της καί τήν εὐγνωμοσύνη της, πού ἀνέστησε τόν ἀδελφό της καί ἀπεκάλυψε σέ ὅλους μας ὅτι Αὐτός εἶναι Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΚΑΙ Η ΖΩΗ καί νά μᾶς βεβαιώσῃ  ὅτι,  ἦλθε κοντά μας, γιά νά καταργήσῃ τόν τό κράτος ἔχοντα τοῦ Θανάτου, τοὐτέστι τόν Διάβολον, νά ἐξαφανίσῃ, μέ τό θάνατό Του, τόν Θάνατον, νά μᾶς  ἀπαλλάξῃ ἀπό τό φόβο τοῦ Θανάτου καί νά μᾶς χαρίσῃ τήν  ζωήν τήν αἰώνιον.  

Ἀλλά τῇ Ἁγίᾳ καί Μεγάλῃ τετάρτῃ οἱ ἅγιοι Πατέρες ἐθέσπισαν νά μνημονεύουν τήν τραυματισμένη ἀπό τήν ἁμαρτία τῆς πορνείας γυναίκα, ἡ ὁποία τόλμησε, λίγο πρίν ἀπό  τό Πάθος, νά πλησιάσῃ τόν Κύριο, εἰλικρινά μετοιωμένη, καί νά ἀλείψῃ τά ἄχραντα πόδια Του μέ πολύτιμον μύρον καί μέ τά δάκρυά της, καί σιωπηλά νά ζητήσῃ τό ΕΛΕΟΣ ΤΟΥ, νά ζητήσῃ ἄφεσιν, καί μέ τούς στεναγμούς τῆς καρδιᾶς της, καί μέ τή λατρευτική σιωπή της νά ἐκφράσῃ τήν εὐγνωμοσύνη της ΣΤΟ ΛΥΤΡΩΤΗ.

«Ἡ πρώην ἄσωτος γυνή, ἐξαίφνης σώφρων ὤφθη, μισήσασα τά ἔργα τῆς αἰσχρᾶς ἁμαρτίας, καί ἡδονάς τοῦ σώματος.  Ἔνοιωσε βαθειά  μέσα στήν καρδιά της, μεγάλη ντροπή, γιά τό κατάντημά της, ἀλλά καί τρόμο, γιά τήν κρίσιν τῆς τιμωρίας, πού θά ὐποστοῦν οἱ  ἀμετανόητοι πόρνοι καί ἄσωτοι.( Ὁμολογῶ δέ ὁ τάλας ἐγώ, ὅτι μεταξύ αὐτῶν πρῶτος εἶμαι ἐγώ καί φοβοῦμαι, ἀλλά μένω στή βρωμερή αὐτή συνήθεια, ὁ ἄμυαλος). ἀντίθετα δέ αὐτή ἡ  δυστυχισμένη γυναῖκα, μέ φόβο καί βιασύνη ἦλθε γρήγορα, καί μέ συντριβή καρδίας, ἔπεσε στά πόδια τοῦ Λυτρωτοῦ καί τά ἔπλυνε μέ τό πολύτιμο μύρο καί τά δάκρυά της, καί εἰλικρινά μετανοιωμένη, φωνάζει δυνατά στό Λυτρωτή· ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΕ ΚΑΙ ΟΙΚΤΙΡΜΟΝ, λύπήσου με καί ἐλέησέ με, λύτρωσέ με ἀπό τό Βόρβορο τῶν ἔργων μου, Κύριε καί Οἰκτίρμον, ἐκ τοῦ βορβόρου τῶν ἔργων μου ρῦσαι με».

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες προβάλλουν τήν εἰλικρινή μετάνοια καί τή σιωπηλή λατρεία  αὐτῆς τῆς γυναίκας, ὡς Ὑπόδειγμα, ὡς σύμβολο εἰλικρινοῦς μετανοίας  καί σιωπηλῆς λατρείας.

Ἀλήθεια, Ποιός ἀπό μᾶς εἶναι ἀναμάρτητος; ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, μᾶς καλεῖ νά μιμηθοῦμε τήν πόρνη καί, μέ βαθειά συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός μας, νά γονατίσουμε ψυχικά καί σωματικά, νά προσπέσουμε εἰλικρινά μετανοιωμένοι, στά πόδια  τοῦ Ἱησοῦ, καί ὅπως αὐτή ἡ δυστυχισμένη γυναίκα, νά ζητήσουμε τό Ἔλεός Του, νά συγχωρήσῃ τίς ἁμαρτίες μας, νά μᾶς δώσῃ τή Χάρι Του, νά μᾶς ἀξιώσῃ νά ἀκολουθοῦμε τά ματωμένα Χνάρια Του καί νά Τόν  λατρεύωμεν ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ.  Νά παύσουμε νά Τόν ΠΡΟΔΙΔΟΥΜΕ, ὡς ὁ Ἰούδας, «ἀντί πινακίου φακῆς» ἤ «ἀντί τριάκοντα ἀργυρίων», ὅπως συνήθως κάνουμε. Νά μᾶς λυτρώση, Ο ΛΥΤΡΩΤΗΣ, ἐκ τοῦ βορβόρου τῶν ἔργων μας. Καί νά μᾶς ἀξιώσῃ νά Τόν δοξάζουμε, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι εἰς πάντας τούς αἰῶνας. ΑΜΗΝ.

Ὦ γλυκύτατε Νυμφίε Χριστέ, σύ εἶσαι ἡ γλυκειά μου Ἄνοιξις, τό φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου! Σύ εἶσαι τό στήριγμά μου!  Σύ, πού εἶσαι τό ἀληθινό φῶς , πού φωτίζει κάθε ἄνθρωπο, πού ἔρχεται στόν κόσμο, φώτισε καί τή δική ταλαίπωρη ψυχή! «Σύ, Νυμφίε μου, μοναδικέ, ὁ κάλλει ὡραῖος, Σύ ὁ ὁμορφότερος ἀπό ὅλους τούς ἀνθρώπους, Σύ, πού μᾶς καλεῖς, στό πνευματικό Τραπέζι τῆς Βασιλείας Σου, στόν κεκοσμιμένον Νυμφῶνα Σου, λάμπρυνόν μου τήν στολήν τῆς ψυχῆς, ἀξίωσέ με νά μετέχω στά σεπτά Σου παθήματα  καί, μέ τή συμμετοχή μου αὐτή, ἀφαίρεσε τήν, ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μου, ἀσχήμια τῆς ψυχῆς μου, καί ἔνδυσόν με καί στόλισέ με, μέ τήν ἔνδοξη στολή τῆς  Σῆς ὡραιότητος, ἀνάδειξέ με συνδαιτυμόνα φαιδρόν, χαρούμενον ὁμοτράπεζόν Σου, εἰς τήν Βασιλείαν Σου, ὡς Εὔσπλαγχνος».

Ποιός μπορεῖ νά ἐξιχνιάσῃ, Ψυχοσῶστα Σωτήρ μου, τῶν ἁμαρτιῶν μου τά πλήθη καί κριμάτων Σου ἀβύσσους ; Ἀμέτρητον, ἄπειρον εἶναι τό Ἔλεός Σου, ἄφατος, θαυμαστή  εἶναι  ἡ Μακροθυμία Σου, Κύριέ μου Ἰησοῦ!

Δόξα εἰς τήν ἀνέκφραστον, εἰς τήν ὑπέρ λόγον καί ἔννοιαν, Λόγε τοῦ Θεοῦ, Συγκατάβασίν Σου!

«Η ΚΡΙΣΙΣ ΑΝΕΛΕΟΣ Τῼ ΜΗ ΠΟΙΗΣΑΝΤΙ ΕΛΕΟΣ» ( Ἰακ. β΄12).

                      «ΜΗ ΜΕΙΝΩΜΕΝ ΕΞΩ ΤΟΥ ΝΥΜΦΩΝΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ».

 

Τῇ Ἁγίᾳ καί Μεγάλῃ Τρίτῃ, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία μᾶς θυμίζει τήν παραβολή τῶν δέκα Παρθένων, ἐκ τῶν ὁποίων οἱ πέντε ἦσαν φρόνιμοι καί οἱ ἄλλες πέντε ἦσαν ἄμυαλες, ὀκνηρές καί μωρές, ἀνόητες.

Ὁ Κύριος βαδίζοντας πρός τό Πάθος, μαζί μέ τήν παραβολή τῶν δέκα Παρθένων εἶπε καί ἄλλες παρόμοιες παραβολές, γιά νά μᾶς διδάξῃ ὅτι μαζί, μέ τό μέγα κατόρθωμα τῆς Παρθενίας, ὀφείλουμε νά φροντίζουμε καί νά μήν  ἀμελοῦμε τήν ἄσκησι καί τῶν ἄλλων ἀρετῶν καί κυρίως τήν ἀρετήν τῶν ἀρετῶν, τήν Ἐλεημοσύνην.

Ἡ Ἐλεημοσύνη, ὅταν γίνεται, ὅπως θέλῃ ὁ Χριστός, μᾶς ἀνεβάζει  στά οὐράνια καί μᾶς κρατᾶ ἐκεῖ κοντά στό Θρόνο τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἡ καλλίτερη μορφή Προσευχῆς, ἡ  θεραπεία τῶν ἀναγκῶν τῶν συνανθρώπων μας, ἡ ἀνακούφισις, ἡ παρηγορία, τό ἔλεος, ὁ στηριγμός τῶν πτωχῶν, ὅπως θέλει ὁ Χριστός. Δέχεται δέ ὁ Χριστός τήν εὐσπλαγχνίαν, τήν συμπόνια, τήν Ἐλεημοσύνη μας πρός τούς ἐλαχίστους ἀδελφούς Του ὁ Κύριος, ὡς προσφοράν πρός Α ὐτόν τόν ἴδιον. «Ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων», λέγει ὁ Κύριος, «Εμοί ἐποιήσατε»(Ματθ. κε΄40). Ὅπως εἶναι Οἰκτίρμων καί Ἐλεήμων ὁ Κύριος, ἔτσι θέλει καί οἱ δικοί Του κλητοί ἐκλεκτοί καί πιστοί, νά εἶναι ἐλεήμονες. Θέλει νά εἴμαστε ἔντιμοι καί εἰλικρινεῖς. Βδελύσεται ὁ Κύριος τήν Ψευτιά καί τήν Ὑποκρισία. Κατακεραυνώνει τά «γεννήματα ἐχιδνῶν», τούς Γραμματεῖς καί τούς Φαρισαίους, τούς Ὑποκριτάς  καί τά ἔργα  τους.  Κάνουν τά πάντα πρός τό «Θεαθῆναι τοῖς ἀνθρώποις». Στήν ἐπί τοῦ Ὄρους Ὁμιλία Του ἐφιστᾶ τήν προσοχή μας εἰς τήν  βασίλισσαν τῶν ἀρετῶν, τήν Ἐλεημοσύνη καί μᾶς  διδάσκει πῶς πρέπει νά γίνεται ἡ Ἐλεημοσύνη μας:

«Προσέχετε τήν ἐλεημοσύνην ὑμῶν μή ποιεῖν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων πρός τό θεαθῆναι αὐτοῖς· εἰ δέ μήγε, μισθόν οὐκ ἔχετε παρά τῷ πατρί ὑμῶν τῷ ἐν τοῖς οὐρανοῖς. Ὅτ αν οὖν ποιεῖς ἐλεημοσύνην, μή σαλπίσῃς ἔμπροσθέν σου, ὥσπερ οἱ ὑποκριταί ποιοῦσιν ἐν ταῖς συναγωγαῖς καί ἐν ταῖς ρύμαις, ὅπως δοξασθῶσιν ὑπό τῶν ἀνθρώπων· ἀμήν λέγω ὑμῖν, ἀπέχουσι τόν μισθόν αὐτῶν» ( πῆραν ἐξ ὁλοκλήρου τήν ἀμοιβήν τους, τόν ἔπαινον τῶν ἀνθρώπων, πού ἐπεδίωξαν).

«Σοῦ δέ ποιοῦντος ἐλεημοσύνην μή γνώτω ἡ ἀριστερά σου τί ποιεῖ ἡ δεξιά σου, ὅπως ᾖ σου ἡ ἐλεημοσύνη ἐν τῷ κρυπτῷ, καί ὁ πατήρ σου ὁ βλέπων ἐν τῷ κρυπτῷ ἀποδώσει σοι ἐν τῷ φανερῷ» (Ματθ. στ΄ 1-4).

 Καυτηριάζει τήν Ψευτιά καί τήν Ὑποκρισία καί τήν Φαρισαϊκήν Ἐσχηματισμένην εὐσέβειαν. Ἀπό ὅλους ἐκείνους, πού τόν ἀκολουθοῦν καί μετέχουν εἰς ἄχραντα Πάθη Του, ζητεῖ καθαρή καρδιά. Ζητεῖ ἀπό τούς πιστούς Μαθητάς Του τελείαν Ἀγάπην στήν «Πρᾶξι». Ζητεῖ ἀγάπην, ἔλεος. Χωρίς ἔλεος κανείς δέν εἰσέρχεται εἰς τόν Νυμφῶνα τοῦ Κυρίου, εἰς τήν Βασιλείαν Του. Γιά νά εἰσέλθουμε, λοιπόν, εἰς τόν Νυμφῶνα τοῦ Κυρίου, ὀφείλουμε πάνω ἀπό ὅλα νά ἔχουμε καθαρότητα καρδίας καί ἔλεος, εὐσπλαγχνία πρός τούς ἐλαχίστους ἀδελφούς τοῦ Χριστοῦ, πρός τούς συνανθρώπους μας. Θά εἶναι ἀνελέητη ἡ κρίσις εἰς αὐτόν πού δέν ἔχει ἔλεος, συμπόνια, συμπάθεια, εὐσπλαγχνία, πρός τούς συνανθρώπους του: «Ἡ κρίσις ἀνέλεος τῷ μή ποιήσαντι ἔλεος». Καί ἐπειδή  δέν ξέρουμε τήν ἡμέραν ου δέ τήν ὥρα, κατά τήν ὁποίαν ἔρχεται ὁ Νυμφίος, ὁ Ὁποῖος ἔρχεται ὡς κλέπτης ἐν νυκτί, ὀφείλουμε, ὅπως οἱ φρόνιμες Παρθένες, νά ἔχουμε, μαζί μέ τά ἀναμμένα λυχνάρια μας καί λάδι εἰς τά ξεχωριστά ἀγγεῖα τους, ὥστε ὅταν ἔλθῃ ὁ Νυμφίος, νά εἴμαστε ἕτοιμοι νά Τόν προϋπαντήσωμεν καί νά μποῦμε  μαζί Του εἰς τόν Νυμφῶνα, εἰς τήν αἴθουσα τοῦ γάμου, διότι μετά τήν εἴσοδον τοῦ Νυμφίου καί τῶν φρονίμων Παρθένων κλείεται ἡ Θύρα. Μέ τήν παραβολή αὐτή μᾶς διδάσκει ὁ Κύριος νά εἴμαστε ἕτοιμοι, προσεκτικοί καί ἄγρυπνοι πάντοτε, μέ καθαρή καρδιά, φωτισμένη τήν ψυχή ἀπό τίς ἀρετές καί κυρίως ἀπό τήν Ἐλεημοσύνην, γιά μή μείνωμεν ἔξω τοῦ Νυμφῶνος Χριστοῦ, ὅπως οἱ μωρές καί ἀνόητες Παρθένες τῆς Παραβολῆς.

Μόνον μέ τό Φῶς τῆς Ἐλεημοσύνης θά ἀξιωθοῦμε τῆς Χαρᾶς, νά εἰσέλθουμε εἰς τόν Νυμφώνα τοῦ Κυρίου καί νά Τόν δοξάζουμε ἐκεῖ μετά τῶν Ἀγγέλων καί τῶν Ἁγίων εἰς πάντας τούς αἰῶνας. ΑΜΗΝ.

ΛΟΙΠΟΝ «Τί ῥᾳθυμεῖς, ἀθλία ψυχή μου; Τί φαντάζῃ ἀκαίρως μερίμνας ἀφελεῖς; Τί ἀσχολεῖ πρός τά ρέοντα; Ἐσχάτη ὥρα ἐστίν ἀπ’ ἄρτι, καί χωρίζεσθαι μέλλομεν τῶν ἐνταῦθα· ἕως καιρόν κεκτημένη, ἀνάνηψον κράζουσα. Ἡμάρτηκά  σοι, Σωτήρ μου· μή ἐκκόψῃς με, ὥσπερ τήν ἄκαρπον συκῆν, ἀλλ’ ὡς εὔσπλαγχνος, ΧΡΙΣΤΕ, κατοικτείρησον, φόβῳ κραυγάζουσαν· ΜΗ ΜΕΙΝΩΜΕΝ ΕΞΩ ΤΟΥ ΝΥΜΦΩΝΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ».