Ο ΙΗΣΟΥΣ, ΤΥΠΟΣ ΚΑΙ ΥΠΟΓΡΑΜΜΟΣ

ΕΙΣ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ.

 

Ὅταν τολμᾶμε νά προφέρουμε τό Ὄνομα, «τό ὑπέρ πᾶν Ὄνομα», τό ὄνομα ΙΗΣΟΥΣ, ὀφείλουμε νά γονατίζουμε ψυχικά καί σωματικά καί, μέ φόβῳ Θεοῦ καί ψυχική ἀγαλλίασι, νά ἀναφέρουμε τό πανάγιον Ὄνομα. Ὀφείλουμε, μέ βαθειά συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός μας καί μέ εὐλάβεια μεγάλη  νά μιλᾶμε, γιά τόν Ἕνα καί Μοναδικόν, τόν Μονογενῆ Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος, εὐδοκίᾳ τοῦ Πατρός καί συνεργίᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καταδέχεται καί γίνεται καί τέλειος ἄνθρωπος, «ἵνα τήν ἑαυτοῦ ἀναπλάσῃ εἰκόνα, φθαρεῖσαν τοῖς πάθεσιν» καί ὁ Ὁποῖος μᾶς δίδει τή Χάρι Του, νά μιλᾶμε, γι’ Αὐτόν.

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ, ἔρχεται κοντά μας, «Μορφήν δούλου λαμβάνει»,  ἐξ ἀπείρου ἀγάπης. Καταδέχεται, ἑκουσίως, τά φρικτά Πάθη, ὡς ἄνθρωπος. Ἀγωνίζεται ἡρωϊκῶς καί γίνεται Τύπος καί Ὑπογραμμός,  τοῦ ἀγωνιζομένου ἀνθρώπου, πού μᾶς ὁδηγεῖ Ψηλά, στό Γολγοθᾶ στό Θεό.

Γίνεται Παράδειγμα Ὑπακοῆς εἰς τό Θέλημα τοῦ Πατρός, σέ ὅλους μᾶς. Γίνεται «ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ», (Φιλιπ. β΄6-8) ὑψώνεται στό Σταυρό Αὐτός, ἀντί ἡμῶν. Πάσχει, γιά μᾶς, «ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν  μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον» (Ἰωάν. γ΄15,16) καί «ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν Αὐτοῦ» (Α΄ Πέτρ. β΄21). Οἱ θειότατοι Πατέρες καλῶς διέταξαν τῇ Ἁγίᾳ καί Μεγάλῃ Πέμπτῃ, νά ἑορτάζωμεν τέσσαρα τινά, θαυμάσια γεγονότα, τόν ἱερόν Νιπτῆρα, τόν Μυστικόν Δεῖπνον, τήν ὑπερφυᾶ Προσευχήν καί τήν Προδοσίαν αὐτήν. Κατά τόν ἱερόν Νιπτῆρα,   ὁ Κύριος «ἐγείρεται ἐκ τοῦ Δείπνου καί τίθησι τά ἱμάτια,  καί λαβών λέντιον διέζωσεν ἑαυτόν· εἶτα βάλει ὕδωρ εἰς τόν νιπτῆρα καί ἤρξατο νίπτειν τούς πόδας τῶν Μαθητῶν...»(Ἰωάν. ιγ΄ 4-15). Ἀφοῦ ἔπλυνε  ὅλων τῶν Μαθητῶν Του, ἀκόμη καί τά πόδια τοῦ Ἰούδα εἶπεν εἰς αὐτούς: Γνωρίζετε τήν σημασίαν  αὐτοῦ, πού τώρα ἔκαμα σέ σᾶς, γιά νά σᾶς διδάξω; Συνειδητοποιεῖτε τί πεποίηκα ὑμῖν; Σεῖς μέ φωνάζετε· ὁ Διδάσκαλος καί ὀ Κύριος. Καί καλῶς λέτε. Διότι ὁ Διδάσκαλος καί ὁ Κύριος. Ἐάν, λοιπόν, ἔπλυνα τά πόδια σας, Ἐγώ, πού εἶμαι  ὁ Κύριος καί ὁ Διδάσκαλος, ὀφείλετε πολύ περισσότερο καί  ἐσεῖς, ἐμπνεόμενοι ὑπό ταπεινοφροσύνης, καί γνήσιας ἀνυποκρίτου ἀγάπης, νά πλύνετε τά πόδια ὁ ἕνας τοῦ ἄλλου, νά ἀγαπᾶτε καί νά ὑπηρετεῖτε ὁ Ἕνας τόν Ἄλλον, μέ τήν καρδιά σας, εἰλικρινά καί ὄχι πρός τό θεαθῆναι τοῖς ἀνθρώποις. «ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ ΓΑΡ ΔΕΔΩΚΑ ΥΜΙΝ, ΙΝΑ ΚΑΘΩΣ ΕΓΩ ΕΠΟΙΗΣΑ ΥΜΙΝ, ΚΑΙ ΥΜΕΙΣ ΠΟΙΕΙΤΕ» ( Ἰωάν. ιγ΄ 15). Νά διώξετε μέσα ἀπό τήν καρδιά σας τά  Δαιμόνια, πού σᾶς κυριεύουν καί σᾶς βασανίζουν, νά διώξετε τόν Ἐγωϊσμόν, καί τήν ἀρχομανία καί τή φιλαρχία καί νά μιμηθῆτε τήν ἄκρα Ταπείνωσί μου, μέχρι Σταυροῦ καί Θανάτου, γιά νά γιορτάσετε μαζί μου, λέγει ὁ Κύριος, καί τήν ΑΓΙΑΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΝ.  Μήν ἀφήνετε ἀφύλακτες τίς Θυρίδες, δι’  ὧν εἰσέρχεται εἰς τήν ψυχήν σας ὁ θάνατος.

Καί εἶναι καιρός νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό, πού εἶναι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας, πού εἶναι τό «Πᾶν», γιά μᾶς νά ἐγκολπωθοῦμε τό Ἅγιον Παράδειγμά Του καί νά κάμουμε «ΠΡΑΞΙ» τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του, στήν καθημερινή μας ζωή. Νά ζοῦμε μέ τήν ἀδιάλειπτη τή μνήμη τοῦ Θεοῦ καί μέ καθαρή καρδιά, νά κοινωνοῦμε τό σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι τό φάρμακον τῆς ἀθανασίας , τό ἀντίδοτον τοῦ μή ἀποθανεῖν, ὥστε πραγματικά νά ἀκολουθοῦμε τόν Χριστόν, τό Ἄκακον Ἀρνίον, ὅπου ἄν ὑπάγῃ, ἀλλά  καί νά ἀξιωθοῦμε ὄχι μόνον νά ἑορτάζουμε τήν Ἀνάστασιν Αὐτοῦ, ἀσιγήτως ὑμνοῦντες Αὐτόν, τόν Λυτρωτήν καί Θεόν ἡμῶν, καθώς πρέπει ἁγίοις, ἀλλά  καί «ὍΤΑΝ  ὁ Χριστός φανερωθῇ, ἡ ζωή ἡμῶν, τότε νά  ἀξιωθοῦμε κι’ ἐμεῖς νά φανερωθοῦμε  μαζί Του δοξασμένοι» (Κολοσ. γ΄4).

 

«Μυσταγωγῶν σου Κύριε τούς Μαθητάς, ἐδίδασκες λέγων· ὦ φίλοι, ὁρᾶτε, μηδείς ὑμᾶς χωρίσῃ μου φόβος·  εἰ γάρ πάσχω, ἀλλ’ ὑπέρ τοῦ κόσμου· μή οὖν σκανδαλίζεσθε ἐν ἐμοί· οὐ γάρ ἦλθον διακονηθῆναι, ἀλλά διακονῆσαι, καί δοῦναι τήν ψυχήν μου λύτρον ὑπέρ τοῦ κόσμου. Εἰ οὖν ὑμεῖς φίλοι μού ἐστε, ἐμέ μιμεῖσθε· ὁ θέλων πρῶτος εἶναι, ἔστω  ἔσχατος· ὁ Δεσπότης ὡς ὁ διάκονος·  μείνατε ἐν ἐμοί, ἵνα βότρυν φέρητε· Ἐγώ γάρ εἰμι τῆς ζωῆς ἡ ἄμπελος» (Τροπάριον Μ. Πέμπτης).