«ΧΑΙΡΕ ΥΔΩΡ ΣΩΤΗΡΙΟΝ...»

 

 Τῌ ΠΑΡΑΣΚΕΥῌ ΤΗΣ ΔΙΑΚΑΙΝΗΣΙΜΟΥ

ΕΟΡΤΑΖΟΜΕΝ ΤΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΤΟΥ Ι.Ν.

ΤΗΣ ΘΕΟΜΗΤΟΡΟΣ, ΤΗΣ ΖΩΗΦΟΡΟΥ ΠΗΓΗΣ.

 

Τόν ἱερόν Ναόν τῆς ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν καί Θεεομήτορος, ἔξω ἀπό τήν Κωνσταντινούπολι, πρός τά μέρη τοῦ ἑπταπυργίου, ἐκτίσθη κατά θαυμαστόν τρόπον ἀπό τόν εὐσεβέστατον Αὐτοκράτορα Λέοντα τόν Θρᾷκα, ὁ ὁποῖος ὀνομαζόταν καί Μακέλλης, κοντά σέ κάποια Πηγή,  τό νερό τῆς ὁποίας, ἐθεράπευσε πολλές ἀσθένειες, μέ τή Χάρι τῆς Θεοτόκου, γι’  αὐτό καί ὡνομάσθηκε Ζωοδόχος ἤ Ζωηφόρος Πηγή. Τά ἐγκαίνια τοῦ Ναοῦ μνημονεύει ἠ Ἁγία μας Ἐκκλησία, τῇ Παρασκευῇ τῆς διακαινησίμου.

Ἡ «μόνη ἐν γυναιξίν εὐλογημένη καί καλή», ἡ ἀμόλυντος, ἡ ἄφθορος, ἁγνή Παρθένος, ἡ «Κεχαριτωμένη» ἀξιώθηκε, νά γεννήσῃ ἐκ Πνεύματος Ἁγίου, τόν Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ, διότι ἀνεδείχθη ἡ μόνη  ἀξία καί ἱκανή νά λάβῃ τή Χάρι τοῦ ἁγίου πνεύματος καί νά γίνῃ Μητέρα τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καί Μητέρα ὅλων τῶν Πιστῶν. Πράγματι ὡς ἀνθρωπος ὑπῆρξε τιμιωτέρα τῶν Χερουβίμ καί ἐνδοξοτέρα ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφίμ, ὑψηλοτέρα τῶν Οὐρανῶν καί καθαρωτέρα λαμπηδόνων ἡλιακῶν, τῶν Φιλοθέων φιλοθεωτέρα  καί τῶν Ἁγίων ἁγιωτέρα, ΠΑΝΑΓΙΑ. Κράτησε στήν ἀγκαλιά της τόν ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΝ, τόν παρηκολούθησε σέ κάθε Του εὐεργετικό Βῆμα, τόν Εὐεργέτη, τόν θεραπευτή, τόν Ἐλευθερωτή καί ἀνέβηκε μαζί Του τόν ἀνηφορικό δρόμο πρός τό Γολγοθά, πρός τό ἑκούσιον Πάθος,  πόνεσε μαζί Του, δίστομος ῥομφαία διῆλθε τήν ψυχήν αὐτῆς, συνέπαθε μαζί Του καί συνεσταυρώθη. Δικαίως δέ ἔλαβε τήν Χάριν νά θεραπεύῃ πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ. Ἡ Παρρησία της πρός τόν Υἱόν της εἶναι ἀπερίγραπτη. 

 Καί πρός αὐτήν καταφεύγομεν καί δεόμεθα καί παρακαλοῦμε, τή χάρι της, καί βρίσκουμε παρηγοριά. «Καί κανείς, πού προσέρχεται μέ πίστι καί τήν παρακαλεῖ, δέν φεύγει ντοπιασμένος ἀπό κοντά της, ἀλλ’ αἰτεῖται τήν Χάριν  καί λαμβάνει τό Δώρημα  πρός τό συμφέρον τῆς αἰτήσεως». Πράγματι  ἡ Παναγία Μητέρα μας εἶναι τό καταφύγιόν μας. Εἶναι         ὄντως «ἡ τῶν ἀπηλπισμένων μόνη ἐλπίς καί  τῶν πολεμουμένων βοήθεια·  εἶναι ἡ ἑτοίμη ἀντίληψις τῶν πρός αὐτήν προστρεχόντων καί πάντων τῶν Χριστιανῶν τό καταφύγιον».

 Παναγιά μου, Μεγαλόχαρι, μεταβολή τῶν θλιβομένων, ἀπαλλαγή τῶν ἀσθενούντων ὑπάρχουσα, Θεοτόκε Παρθένε, σῶζε Πόλιν καί Λαόν, τῶν πολεμουμένων ἡ Εἰρήνη, τῶν χειμαζομένων ἡ Γαλήνη, ἡ Μόνη προστασία τῶν πιστῶν, μή μᾶς ἐγκαταλείπῃς Μεγαλόχαρι!

«Τίς λαλήσει τάς δυναστείας  σου Πηγή;  ἥτις ἐξ ἀκενώτων θαυμάτων πλημμυροῦσα, πολλά καί ὑπέρ φύσιν ἐνεργεῖς διά ἰάσεων. Βαβαί τῶν μεγαλείων, ὧν τοῖς πᾶσιν ἐπιρρέεις! Οὐ μόνον γάρ  νοσήματα χαλεπά ἀπήλασας, τῶν προσιόντων μετά πόθου, ἀλλά καί τά τῶν ψυχῶν πάθη ἐκπλύνεις, καθαρίζουσα Πανάσπιλε· σύν πᾶσι βραβεύουσα καί μέγα ἔλεος».                      

Παναγία Δέσποινα Θεοτόκε, δέξου τούς κλαυθμυρισμούς τῶν νηπίων τέκνων σου. Καθημερινά σέ πικραίνουμε, μέ τά ἀσυλόγιστα καί ἀστόχαστα καμώματά  μας, συγχώρησε μας, Δέσποινά μου. Παναγία, Πάναγνη Μητέρα θεράπευσε τήν πονεμένη μας καρδιά καί ἔχε κοντά       σου, ὅλα τά παιδιά τοῦ κόσμου, πού ἀνέβηκαν στά οὐράνια καί τά δικά μου τά παιδιά, Μαγαλόχαρι... Ἐσύ  ξέρεις, καλλίτερα ἀπό κάθε ἄλλον, τόν  πόνο τοῦ ἀποχωρισμοῦ ἀπό τόν  ἀγαπημένο σου, τόν Μονάκριβό Σου Γιό. Ἔτσι νοιώθεις  καί τόν δικό μου πόνο. Γι’  αὐτό Σέ παρακαλῶ, προστάτευε καί τούς δικούς μου Γιούς... Γαλήνεψε καί τή δική μου ψυχή, ὤ Κεχαριτωμένη!

«Ὑπό τήν σήν Εὐσπλαγχνίαν καταφεύγομεν, Θεοτόκε. Τάς  ἡμῶν ἱκεσίας μή παρίδῃς ἐν περιστάσει, ἀλλ’ ἐκ  κινδύνων λύτρωσε ἡμᾶς, μόνη ἁγνή, μόνη Εὐλογημένη!»