1.-«ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΙ ΚΑΘΑΡΟΙ ΤΗι ΚΑΡΔΙΑι , ΟΤΙ ΑΥΤΟΙ ΤΟΝ ΘΕΟΝ ΟΨΟΝΤΑΙ»

Α

 

   Ἡ καθαρότητα τῆς καρδίας

                                       Εἶναι Θεῖον Χάρισμα.

 

      Εἶναι ἀλήθεια ὅτι, μέ τήν παράβασι τῶν Ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, χάσαμε καί χάνουμε τό ἔνδυμα, πού μᾶς χάρισε ὁ Κύριος, τή λευκότητα, τήν καθαρότητα, τήν ἁγιότητα. Μολύναμε καί μολύνουμε τήν ψυχή μας καί γυμνοί τῆς Χάριτος  τοῦ Θεοῦ, μέ κάθε παράβασι καί παρακοή, μέχρι σήμερα, χωριζόμαστε ἀπό τήν Πηγή τῆς Ζωῆς, από τόν Ἕνα καί Μόνον Ἀληθινόν Θεόν. Παραμένουμε «ἐμπεπηγμένοι εἰς ἰλύν βυθοῦ, καί οὐκ ἔστιν ὑπόστασις» (Ψαλμ. 68,3). Παραμένουμε βουτηγμένοι σέ βαθύ βοῦρκο, καί δέν ὑπάρχει σ'  αὐτόν βάσις στερεά, ὁλοένα καί βυθιζόμαστε καί διατρέχουμε τόν κίνδυνον νά ταφοῦμε σέ  αὐτόν.

     Ἀχρειώσαμε καί ἀχρειώνουμε, ἀμαυρώσαμε  καί ἀμαυρώνουμε συνεχῶς τό κατ' εἰκόνα καί χάσαμε καί χάνουμε τήν καθαρότητα τῆς καρδίας, τήν καθαρότητα τοῦ ἐσωτερικοῦ ἀνθρώπου καί βρεθήκαμε πράγματι  κατάκοιτοι στή χώρα καί τή σκιά τοῦ θανάτου (παρβλ. Ματθ. δ΄ 16), μέ τήν καρδιά μας ἀκάθαρτη, γεμάτη λάσπη.  «Δέσμιοι τῆς γῆς» (Θρῆνοι γ΄34), «Δέσμιοι σκότους καί μακρᾶς πεδῆται νυκτός», δηλαδή δέσμιοι τοῦ σκότους καί αἰχμάλωτοι μακρᾶς, παρατεταμένης νυκτός (Σοφ. Σολ. ιζ΄ 2). 

      Ὁ Προφήτης Δαβίδ λέγει ὅτι οἱ ἄνθρωποι «πᾶντες ἐξέκλιναν, ἅμα ἠχρειώθησαν, οὐκ ἔστι ποιῶν χρηστότητα, οὐκ ἔστιν ἕως ἑνός» (Ψαλμ. ιγ΄ 3). Ἀπομακρυνθήκαμε τόσο πολύ ἀπό τόν Θεόν ὥστε ἦταν ἀπολύτως ἀδύνατον μόνοι μας νά σωθοῦμε.

      Γι' αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο καί ὁ Φιλάνθρωπος Θεός, ἀπό ἄπειρη ἀγάπη, γιά τά πλάσματά Του, «τόν Μονογενῆ Υἱόν αὐτοῦ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπώληται, ἀλλ' ἔχει ζωήν αἰώνιον» (Ἰωάν. γ΄16).

 

 

      Μόνον  ὁ Χριστός μπορεῖ, ὡς Παντοδύναμος καί θέλει, ὡς πανάγαθος, νά μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό τήν ἰλύν βυθοῦ, στήν ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ. Μόνο Αὐτός θέλει καί μπορεῖ νά ἀναστήσῃ τήν, περιπεσοῦσαν εἰς τούς ληστάς-δαίμονας, ἡμιθανῆ ἀνθρωπότητα, μόνον Αὐτός  θέλει καί μπορεῖ  νά

 καθαρίσῃ τή μολυσμένη μας καρδιά ἀπό τήν πολλή λάσπη καί καθαρούς νά μᾶς παρουσιάσῃ στόν Πατέρα καί νά μᾶς συμφιλιώσῃ μαζί Του, ἄν τό θελήσουμε.

     «Καί ὁμολογουμένως μέγα ἐστί τό τῆς εὐσεβείας μυστήριον· Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί, ἐδικαιώθη ἐν Πνεύματι, ὤφθη ἀγγέλοις, ἐκηρύχθη ἐν ἔθνεσιν, ἐπιστεύθη ἐν κόσμῳ, ἀνελήφθη ἐν δόξῃ» (Α΄Τιμόθ. γ΄ 16).

      Καί πραγματικά «ὁ Χριστός ἠγάπησεν ἡμᾶς καί παρέδωκεν ἑαυτόν ὑπέρ ἡμῶν προσφοράν καί θυσίαν τῷ Θεῷ εἰς ὀσμήν ἐυωδίας» (Ἐφεσ. ε΄ 2).

     Ὁ Χριστός ἀπέδειξε τήν ἀγάπη Του, γιά τόν κάθε ἕναν ἀπό μᾶς, ἀλλά καί γιά ὅλους μας, «ὅτι ἔτι ἁμαρτωλῶν ὄντων ἡμῶν Χριστός ὑπέρ ἡμῶν ἀπέθανε» (Ρωμ. ε΄ 8). Τόσο πολύ ἀγάπησε τήν Ἐκκλησίαν, (ὅλους ἐμᾶς), ὥστε «παρέδωκε τόν ἑαυτόν Του εἰς θάνατον ὑπέρ αὐτῆς, γιά νά τήν ἁγιάσῃ, ἀφοῦ τήν καθαρίσῃ διά τοῦ λουτροῦ τοῦ ὕδατος, δηλ. διά τοῦ Ἁγ.Βαπτίσματος, μέ τόν λόγον πού συνοδεύει τό λουτρόν τοῦτο. Καί ἔτσι, ἀφοῦ τήν καθαρίσῃ καί τήν ἁγιάσῃ, νά τήν στήσῃ στό πλευρόν Του ὡς ἄλλη νύμφην, ἔνδοξον, τήν Ἐκκλησίαν, χωρίς νά ἔχῃ λέρα(σπῖλον) ἤ ρυτίδα(ζαρωματιά), ἤ ἄλλο τίποτε ἀπό ἐκεῖνα, πού τήν ἀσχημίζουν, ἀλλά νά εἶναι ἁγία καί ἄμωμος(ἄμεμπτος) (Ἐφεσ. ε΄ 25-27).

 

 

 

      

       Μέ τό πανάγιον αἷμα Του καθαρίζῃ τήν καρδιά μας  ἀπό κάθε μολυσμό σαρκός καί πνεύματος. Διότι «τό αἷμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Υἱου τοῦ Θεοῦ καθαρίζει ἡμᾶς ἀπό πάσης ἁμαρτίας» (Α΄ Ἰωάν. α΄ 7). Καί αὐτό συμβαίνει ἐπειδή ὁ Χριστός εἶναι ἀγάπη καί πρῶτος μᾶς ἀγάπησε καί μᾶς ἀγαπᾶ. Καί ἐμεῖς ὀφείλουμε νά Τόν λατρεύουμε «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ».

       «Τῷ ἀγαπῶντι ἡμᾶς καί λούσαντι ἡμᾶς ἀπό τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν ἐν τῷ αἵματι αὐτοῦ... Αὐτῷ ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν» (Ἀποκ. α΄5-6).

         Ἡ καθαρότητα, λοιπόν,  τῆς καρδίας, ἡ καθαρότητα τοῦ ἐσωτερικοῦ μας κόσμου, δέν εἶναι ἀποτέλεσμα τοῦ δικοῦ μας ἀγῶνα, ἀλλά εἶναι χάρισμα τοῦ Χριστοῦ εἰς ἡμᾶς. Ἐμεῖς ὀφείλουμε νά διατηροῦμε καθαρόν τό ἔνδυμα, τήν λευκότητα, τήν καθαρότητα τῆς καρδίας,  τήν ἁγιότητα, πού μᾶς χάρισε ὁ Χριστός μέ τό αἷμα Του. Γι' αὐτον ἀκριβῶς τό λόγο καί ὁ Χριστός, «ὅς ἁμαρτίαν οὐκ ἐποίησεν, οὐδέ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ», μᾶς ὑποδεικνύει τόν τρόπον μέ τόν ὁποῖον μποροῦμε νά διαφυλάξουμε τήν καθαρότητα, πού μᾶς χάρισε, μιμούμενοι τό Παράδειγμά Του. Διότι ὁ Κύριος «ἔπαθεν ὑπέρ ἡμῶν, ἡμῖν ὑπολιμπάνων ὑπογραμμόν ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν αὐτοῦ» (Α΄ Πέτρ, β΄ 21-22). Γιά νά διατηρήσουμε καθαρή τήν καρδιά μας ὀφείλουμε νά ἀκολουθοῦμε τά ματωμένα Χνάρια τοῦ Χριστοῦ.